«خنده آسمان بر لس آنجلس»
—------------------------

گاهی آرایش آسمان به گونه‌ای می‌شود که انگار دارد به زمین لبخند می‌زند.

در این تصویر که در سال ۲۰۰۸ گرفته شده، ماه و سیاره‌های ناهید و مشتری را می بینیم که با هم پیکربندی نامعمولی را در آسمان پدید آورده‌اند.

عکس در زمان مناسب گرفته شده- ناهید و مشتری که با هم یک همیستانی (مقارنه) ساخته‌اند، با هلال ماه زیر پایشان همراه شده‌ و نمایی مانند یک چهره‌ی خندان را در آسمان درست کرده‌اند.

این عکس در شامگاه ۳۰ نوامبر ۲۰۰۸، از رصدخانه‌ی کوه ویلسون گرفته شده و چشم‌انداز شهر لس آنجلس در کالیفرنیای آمریکا را نشان می‌دهد.

از سه جرم درون آسمان، بالاتر و دورتر از همه سیاره‌ی مشتری است. ناهید که بسیار به ما نزدیک‌تر است و پایین، سمت چپ مشتری دیده می‌شود، از پشت لایه‌ی نازک ابرهای زمین، نمای نامعمول آبی‌رنگی پیدا کرده است.

پایین، رو به سمت راست در افق، ماه خودمان را می‌بینیم که در گام "هلال فزاینده" است [هلالی که شب به شب پهن‌تر می‌شود]. این بار خود ماه باعث شده ابرهای آسمان به رنگ نامعمول نارنجی دیده شوند.

تپه‌های لس آنجلس که بسیاری‌ از آنها با ریزگردی تنُک پوشیده شده‌اند در پیش‌زمینه‌ی تصویر پراکنده‌اند و آسمانخراش‌های این شهر هم در سمت چپ دیده می‌شوند.

چند ساعت پس از گرفته شدن این عکس، ماه به این دو جرم دوردست نزدیک شد و به مدتی کوتاه جلوی ناهید را گرفت (پدیده‌ی فروپوشانی یا اختفا) و سپس کنار رفت.

در این هفته هم بیننده‌ی #همیستانی دیگری برای ناهید و مشتری، این بار در افق خاوری و پیش از سر زدن آفتاب خواهیم بود. این پدیده را می‌توانیم از بیشتر جاهای سیاره‌ی زمین ببینیم.
#apod
https://goo.gl/WQfK8y
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/LosAngeles.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«رویارویی یک دنباله‌دار بی‌پروا با خورشید»
—------------------------------------—

چرا دنباله‌دار ماخهولتز تا این اندازه تهی از مولکول‌های کربنی شده؟

دنباله‌دار ۹۶پی/ماخهولتز در اصل به این دلیل آوازه یافته که در مدارش، از هر دنباله‌دار کوتاه-دوره‌ی دیگری به خورشید نزدیک‌تر می‌شود (نصف فاصله‌ی سیاره‌ی تیر) و هر پنج سال نیز این رویارویی نزدیک با خورشید را تکرار می‌کند.

ناسا برای بیشتر شناختن این دنباله‌دار شگفت‌انگیز، با فضاپیمای خورشیدی سوهو (SOHO) مسیر آن را در تازه‌ترین دیدارش با خورشید در ماه اکتبر زیر نظر گرفت.

در این تصویر همنهاده (ترکیبی)، این دنباله‌دار که دمش پرنورتر شده را می‌بینیم که دارد خورشید را دور می‌زند. سطح درخشان خورشید پشت یک پوشانده‌ی سیاه پنهان شده ولی بخشی از تاج گسترده‌اش هنوز پیداست. ستارگان هم در گوشه و کنار پس‌زمینه‌ دیده می‌شوند.

بر پایه‌ی یک انگاره، همین دیدارهای نزدیک با خورشید بوده که به گونه‌ای باعث شده دنباله‌دار ماخهولتز کربن خود را از دست بدهد، ولی انگاره‌ی دیگری می‌گوید که این #دنباله‌دار از آغاز با چنین همنهشی و در جایی بسیار دور پدید آمده بوده- حتی چه بسا در یک سامانه‌ی ستاره‌ای دیگر.
#apod
https://goo.gl/kJjCqo
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Maccholz.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

در بخشی از مسیرش به گرد خورشید
جرم کوچک سمت چپ خورشید سیاره‌ی مشتری است
@onestar_in_sevenskies

«دایناسورها بدشانس بودند: آن سیارک به بدترین جای ممکن از سطح زمین برخورد کرده بود!»
—------------------------------------------------------------

* دایناسورها بدشانس بودند: اگر آن سیارک در هر جای دیگری از زمین افتاده بود نسل این جانوران منقرض نمی‌شد.

بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان، تنها ۱۳% از سطح زمین به اندازه‌ی کافی انباشت‌ هیدروکربن دارد که بتواند در پی یک برخورد، رویداد انقراض جمعی پدید بیاورد.

این پژوهشگران می‌گویند سیارک بزرگی که به زمین کوبیده شد و دایناسورها را نابود کرد اگر تقریبا به هر بخش دیگری از سیاره خورده بود انقراض جمعی پدید نمی‌آورد.

در این بررسی که میزان بدشانی این جانوران پیشاتاریخی را نشان می‌دهد، دانشمندان محاسبه کردند که در ۸۷% سطح زمین، احتمال این که برخورد این سیارک چنین فاجعه‌ای را به بار می‌آورد "پایین" بود.

از بدشانسی دایناسورها بود که این سیارک ۹ کیلومتری در جایی افتاد که اکنون شبه‌جزیره‌ی یوکاتان مکزیک است، جایی که انباشت هیدروکربن در سنگ‌هایش به اندازه‌ای بالا بود که حجم دوده و هواپخش‌های سولفاتی که به آسمان فرستاد باعث خشکی و سرمایشی جهانی شد. دهانه‌ی برخوردی به جا مانده از این رویداد که نزدیک شهر چیکشولوب است، ۱۸۰ کیلومتر پهنا و ۲۰ کیلومتر ژرفا دارد.

کونیو کایهو و ناگا اوشیما از دانشگاه توهوکوی ژاپن، در گزارشی که در نشریه‌ی ساینتیفیک ریپورتز منتشر شده، محاسبه‌هایی را توصیف کرده‌اند که نشان می‌دهد تنها ۱۳% سطح زمین دارای انباشت ته‌نشست هیدروکربن به آن اندازه هست که بتواند در پی چنان برخورد ویرانگری، رویداد انقراض جمعی پدید بیاورد.

این بررسی بخشی از پژوهش‌های روزافزونیست که نشان می‌دهند برخورد یک سیارک غول‌پیکر تنها آغاز دردسرهای دایناسورها بوده. در سال ۲۰۱۴ یک گروه از دانشمندان به این نتیجه رسیدند که اگر سیارک در "زمان مناسب‌تری" به زمین برخورد می‌کرد، زمانی که گونه‌ها متنوع‌تر و در نتیجه سرسخت‌تر و نیرومندتر بودند، احتمالا می‌توانستند جان به در ببرند.

پژوهش تازه نشان می‌دهد که دستکم در مورد دایناسورها، سیارک باید به جای مناسب‌تری هم می‌خورد. کایهو که استاد دیرینه‌شناسی است درباره‌ی سرنوشت دایناسورها به طور خلاصه گفت: «آنها بدشانس بودند.» جنبه‌ی مثبت این رویداد برای ما این بود که نابودی دایناسورها به پستانداران اجازه‌ی رشد و شکوفایی داد.

این رویداد فاجعه‌بار که ۶۶ میلیون سال پیش رخ داد، سونامی‌ها و زمین‌لرزه‌هایی در سرتاسر جهان پدید آورد. موادی که در اثر برخورد به درون پوش‌سپهر (استراتوسفر) جو پرتاب شدند جلوی نور خورشید را گرفتند و تا ۱۰ درجه زمین را سردتر کردند. با پژمردن گیاهان روی خشکی و نابودی یک‌باره‌ی دایناسورها که از مدت‌ها پیش رو به انحطاط بودند، بوم‌سازگان (اکوسیستم) سیاره به سرعت فروپاشید. روی هم رفته، ویرانی‌ای که برخورد این سیارک به بار آورد آغازگر انقراض ۷۵% همه‌ی جانوران خشکی و دریا بود.

کایهو می‌گوید اگر این #سیارک به جایی از زمین خورده بود که سنگ‌هایش دربردارنده‌ی مواد آلی کمتری بود، سرمایشی رخ نمی‌داد یا دستکم سرمایش کمتری رخ می‌داد.

در این پژوهش، کایهو و اوشیما مقدار دوده‌ و سولفاتی که در اثر برخورد یک سیارک مجازی به پوش‌سپهر جو فرستاده می‌شد را با در نظر گرفتن میزان انباشت هیدروکربن و سولفات در زمین برآورد کردند. نتیجه این بود که این سیارک می‌بایست چیزی میان ۲۳۰ میلیون و ۲۳۰۰ میلیون تُن دوده را به جو بالایی زمین می‌فرستاده تا بتواند سیاره را به اندازه‌ی کافی سرد کند و یک #انقراض جمعی به راه بیاندازد. ولی تنها ۱۳% از سطح زمین مقدار کافی هیدروکربن برای پدید آوردن این حجم دوده را در بر دارد.

به نوشته‌ی دانشمندان، دوده‌های وارد شده به پوش‌سپهر می‌توانسته محرک اصلی مرگ دایناسورها بوده باشد: «پس این "نقطه‌ی" برخورد سیارک به زمین بود که تاریخ زندگی در سیاره‌ی زمین را دگرگون کرد.»

#دایناسور
https://goo.gl/aZgyu4
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/dinosaurs.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

احتمال مرگبار بودن سیارک در برخورد با ۸۷% سطح زمین کم بود. از بدشانسی دایناسورها، جایی که سیارک به آن برخورد کرد بخشی از آن ۱۳% دیگر بود
توضیح کامل در این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3193

«درخشش هفت خواهر در میان غبار»
—------------------------------—

هفت خواهر پرآوازه‌ی آسمان، خوشه‌ی ستاره‌ای پروین دارد به آهستگی ابری از گاز و غبار که گذرش به آن بخش فضا افتاده را نابود می‌کند.

خوشه‌ی پروین درخشان‌ترین خوشه‌ی ستاره‌ای باز در آسمان سیاره‌ی زمین است و تقریبا در سرتاسر نیمکره‌ی شمالی با چشم نامسلح دیده می‌شود.

گمان می رود ابر غبار جوانی که دارد می‌گذرد بخشی از "کمربند گولد" باشد، حلقه‌ای شگفت‌انگیز از #ستاره‌زایی که خورشید ما را در این بخش از کهکشان در بر گرفته.

اکنون ۱۰۰ هزار سال است که بخشی از کمربند گولد به گونه‌ای شانسی دارد یکراست از درون خوشه‌ی پیرترِ پروین می‌گذرد و گذرَش به یک کنش و واکنش نیرومند انجامیده که میان ستارگان خوشه و غبار درون ابر جریان دارد:
از سویی ذرات غبار که نور آبی را بیشتر و شدیدتر از نور سرخ می‌پراکنند باعث شده‌اند این ابر در فضای پیرامون ستارگان به یک #سحابی_بازتابی آبی‌فام تبدیل شود، و از سویی دیگر فشار نور ستارگان به گونه‌ی چشمگیری غبار درون سحابی را پس می‌زند و در این روند، ذرات کوچک‌تر غبار با شدت بیشتری رانده می‌شوند. یک نتیجه‌ی کوتاه مدتِ چنین فرایندی این بوده که چنان چه در این تصویر ژرف می‌بینید، بخش‌هایی از این ابر غبار رشته رشته و لایه‌بندی شده است.

گفتنی است، #دنباله‌دار سی/۲۰۱۵ ئی‌آر۶۱ (پان‌استارز) را هم می‌توانید در این تصویر، در گوشه‌ی پایین، سمت چپ چارچوب ببینید.

#apod #خوشه_باز
https://goo.gl/xXyvvw
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Pleiades.html
—-------------------------------------------------

کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

سامانه‌ی خورشیدی ما به گونه‌ای شانسی نزدیک مرکز یک حلقه‌ی چرخان ستاره‌زایی با ستارگان جوان و پرنور که صفحه‌اش نسبت به صفحه‌ی کهکشان راه شیری کج است جای گرفته. این حلقه به نام کمربند گولد شناخته می‌شود و جایگاه شماری از درخشان ‌ترین ستارگان آسمان شب زمین است.

https://goo.gl/TCzkPC

«در جستجوی بازوی گمشده»
—-------------------------

در این تصویر تازه‌ی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را می‌بینیم، کهکشان کوتوله‌ای که با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی تازی‌ها جای دارد. عکس با دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی تلسکوپ هابل (ACS) گرفته شده و تک بازوی مارپیچ این کهکشان را که نمایی نامتقارن به ساختارش داده نشان می‌دهد. ولی کهکشان‌های مارپیچی که دستکم دو بازو دارند، پس چرا این کهکشان تک‌-بازو است؟

اخترشناسان به امید گره‌گشایی از این راز کیهانی، ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را در طول موج‌های گوناگون بررسی کرده‌اند. نخستین پاسخ‌ از رصدهای فرابنفش به دست آمد: در این طیف، قرص کهکشان چهار برابر چیزی که در این تصویر می‌بینیم دیده می‌شود، نشانه‌ای از این که شمار فراوانی از ستارگان بسیار جوان و داغ دارند در بخش‌های بیرونی کهکشان ساخته می‌شوند (به دلیل همین داغی و جوانی به طور عمده در طیف فرابنفش دیده می‌شوند).

این ستارگان جوان سنی کمتر از یک میلیارد سال دارند و حدود ۱۰ برابر جوان‌تر از ستارگانی‌اند که اینجا در طیف دیدنی (مریی) دیده می‌شوند. دانشمندان در آغاز پنداشتند این ستاره‌زایی‌های گسترده در پی برهم‌کنش ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ با یک کهکشان کوتوله‌ی دیگر در آن نزدیکی به نام ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به راه افتاده است. به گمان آنها، ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ است که با همسایه‌آزاری خود ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را به ستوه آورده و باعث شده همه‌ی بازوهای مارپیچی‌اش به جز یکی را از دست بدهد. در سال ۲۰۰۴ اخترشناسان اثباتی بر این مدعا یافتند و آن این بود که گازهای بیرونی‌ترین بخش‌های #کهکشان_کوتوله‌ ی ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به شدت از ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ تاثیر گرفته‌اند، چیزی که نشانگر برهم‌کنش‌های گرانشی نیرومند میان این دو است.

#کهکشان_مارپیچی #برخورد_کهکشانی #ستاره‌زایی
https://goo.gl/BAF8H3
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC4625.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«گل رز "کارولینه هرشل"»
—----------------------------

خوشه‌ی ستاره‌ای ان‌جی‌سی ۷۷۸۹ را در یک بخش پرستاره از کهکشان راه شیری، در راستای #صورت_فلکی_ذات‌الکرسی (خداوند اورنگ) با فاصله‌ای نزدیک به ۸۰۰۰ سال نوری دورتر از زمین می‌توان یافت.

این خوشه که ترکیب ستارگان و فضای تهی به آن نمایی همچون گل سرخ (رُز) داده، در اواخر سده‌ی ۱۸ میلادی در رصدها و کاوش‌های ژرفای فضای کارولینه لوکرشیا هرشل (خواهر ویلیام هرشل) یافته شد و از همین رو به نام "رُز کارولینه" هم شناخته می‌شود.

این خوشه‌ی ستاره‌ایِ باز یا خوشه‌ی ستاره‌ای کهکشانی که بر پایه‌ی برآوردها تنها ۱.۶ میلیارد سال از زندگیش می‌گذرد، سن خود را نیز به نمایش گذاشته است [به دلیل جایگاه خوشه‌های باز در صفحه‌ی کهکشان، به آنها خوشه‌ی ستاره‌ای کهکشانی هم می‌گویند-م].

می‌شود گفت همه‌ی ستارگان آن در یک زمان به دنیا آمده‌اند، ولی درخشان‌ترین و پرجرم‌ترین آنها با سرعت بیشتری سوخت هیدروژن هسته‌‌ی خود را به پایان رسانده‌اند. این ستارگان در روند تکامل و فرگشتشان، از ستارگان رشته‌ی اصلی (مانند خورشید) به چندین غول سرخی تبدیل شده‌اند که در این نمای دوست‌داشتنی، به رنگی مایل به زرد دیده می‌شوند.

اخترشناسان با سنجیدن درخشش و رنگ ستارگان خوشه می‌توانند جرم و در نتیجه سن آنهایی را که تازه گام "رشته‌ی اصلی" را به پایان برده و به "غول سرخ" تبدیل شده‌اند اندازه بگیرند.

رز کارولینه که نزدیک مرکز این نمای تلسکوپی گسترده-میدان دیده می‌شود، بیش از ۵۰ سال نوری پهنا دارد و حدود نیم درجه از آسمان (هم‌ارز اندازه‌ی زاویه‌ای ماه) را می‌پوشاند.
#apod #خوشه_باز
https://goo.gl/JQ57Et
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/CarolineRose.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«قلمروی آتشین یک رتیل»
—----------------------

سحابی رتیل با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی غول‌پیکر و در واقع بزرگ‌ترین و خشن‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست که با فاصله‌ی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در کهکشان ماهواره‌ی راه شیری، #ابر_ماژلانی_بزرگ (LMC) جای دارد.

در اینجا این عنکبوت کیهانی را می‌بینیم که سرتاسر چارچوب این چشم‌انداز تماشایی را پوشانده. این تصویر از همگذاری داده‌های باندباریک درست شده و پرتوهای تابیده از اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن و اکسیژن را نشان می‌دهد.

درون سحابی رتیل (ان‌جی‌سی۲۰۷۰) خوشه‌ی جوانی از ستارگان بزرگ به نام آر۱۳۶ جای دارد که با پرتوهای پرانرژی، بادهای ستاره‌ای، و شوک‌های ابرنواختری تارهای این عنکبوت را برافروخته و آن را به یک سحابی گسیلشی درخشان تبدیل کرده.

پیرامون این رتیل هم مناطق #ستاره‌زایی دیگری هم وجود دارد که در هر یک، خوشه‌های ستارگان جوان با افروزه‌ها و ابرهایی که خودشان به شکل حباب در آورده‌اند را می‌توان دید. در واقع در سمت راست مرکز این تصویر، جایگاه نزدیک‌ترین ابرنواختر روزگار نوین، یعنی اس‌ان ۱۹۸۷ای را هم می‌توانیم ببینیم.

این میدان دید پُرمایه حدود ۱ درجه از آسمان، هم ارز ۲ فرص کامل ماه را در صورت فلکی جنوبی "زرین ماهی" می پوشاند. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (جبار) -نزدیک‌ترین پرورشگاه ستاره ای به زمین با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری- از ما فاصله داشت، پهنه‌ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) و در واقع نیمی از آسمان سیاره‌ی زمین را می پوشاند.

#صورت_فلکی_زرین‌ماهی #apod
https://goo.gl/wJA7XJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/spider.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

پیرامون سحابی رتیل هم منطقه‌های ستاره‌زایی کوچک‌تری وجود دارد
@onestar_in_sevenskies

«کشف نزدیکترین سیاره‌ای که می‌تواند "واقعا" مناسب زندگی باشد»
—------------------------------------------------------—

سیاره‌ی فراخورشیدی نویافته‌ای که به گرد یک ستاره‌ی نزدیک می‌گردد، شاید نزدیک‌ترین سیاره‌ی واقعا مناسب برای زندگی باشد. این سیاره‌ی هم‌اندازه‌ی زمین که "راس ۱۲۸بی" (Ross 128b) نام گرفته، تنها ۱۱ سال نوری از ما فاصله دارد و گمان می‌رود آب و هوایی معتدل با دماهایی میان یخبندان ۶۰- و دلپذیر ۲۰+ درجه‌ی سانتیگراد داشته باشد.

این می‌تواند بدین معنی باشد که اگر اقیانوس‌ها و دریاهایی روی آن باشد، زندگی هم می‌تواند در آنها جوانه بزند. ولی بهترین خبر برای زیست‌پذیری راس ۱۲۸بی اینست که میزبانش ستاره‌ای آرام است. مانند بسیاری از سیاره‌های فراخورشیدی که تاکنون یافته‌ایم، این سیاره هم در مداری تنگ به گرد یک کوتوله‌ی سرخ کم‌نور و سرد در #صورت_فلکی_دوشیزه می‌گردد، با فاصله‌ای ۲۰ برابر کمتر از فاصله‌ی زمین و خورشید.

منطقه‌ی زیست‌پذیر برای یک کوتوله‌ی سرخ معمولا بسیار نزدیک به ستاره است (منطقه‌ی زیست‌پذیر کمربند دمایی باریکی پیرامون یک ستاره است که سیاره‌ها در آن می‌توانند آب مایع روی سطحشان داشته باشند، بدون آن که یخ بزند یا بخار شود). از آنجایی که کوتوله‌های سرخ فوران‌های مرگباری از پرتوهای فرابنفش و X دارند، می‌توانند خطرناک باشند. سیاره‌های نزدیک به بیشتر کوتوله‌های سرخ می‌توانند به شدت زیر پرتوهای زیانبار باشند و از همین رو بسیاری از اخترشناسان تردید دارند که زندگی روی آنها امکان‌پذیر باشد، حتی اگر در کمربند زندگی پیرامون ستاره جای داشته باشند.

ولی ستاره‌ی میزبان راس ۱۲۸بی بسیار آرام‌تر از کوتوله‌های سرخ معمولی است. حتی با این که مدار این سیاره بسیار به ستاره نزدیک است، ولی پرتوهایی که از آن دریافت می‌کند تنها حدود ۱.۳۸ برابر زمین است.

لنگش ستاره
شرایط بر روی پروکسیما قنطورس بی، نزدیک‌ترین فراسیاره‌ای نسبت به زمین که در منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره‌اش جای دارد، گویا ملایمت کمتری دارد. ستاره‌ی آن، پروکسیما قنطورس هم یک کوتوله‌ی سرخ است ولی به طور منظم فوران‌هایی از پرتوها و ذرات باد ستاره‌ای به بیرون می‌دمد که به اندازه‌‌ای نیرومند هستند که بتوانند جو یک سیاره‌ی نزدیکش را از آن جدا کنند.

زاویه بونفیل از دانشگاه گرنوبل فرانسه و رهبر گروه پژوهشی که این کشف را انجام دادند می‌گوید به نظر می‌رسد در همسنجی با پروکسیما قنطورس و بسیاری از دیگر کوتوله‌های سرخ، «راس ۱۲۸ ستاره‌ی بسیار آرام‌تریست، و بنابراین سیاره‌هایش هم می‌توانند نزدیک‌ترین زیستگاه‌های مناسبی که می‌شناسیم باشند.» مقاله‌ی این دانشمندان به زودی در نشریه‌ی "استرونومی اند استروفیزیکز" منتشر خواهد شد.

راس ۱۲۸بی نه تنها توان زیست‌پذیری‌اش بیش از پروکسیما قنطور بی است، بلکه دارد رو به زمین می‌آید. به گفته‌ی این پژوهشگران، تا حدود ۷۹۰۰۰ سال دیگر راس ۱۲۸بی نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، و بنابراین راس ۱۲۸بی نزدیک‌ترین فراسیاره (#سیاره_فراخورشیدی) به ما خواهند بود.

راس ۱۲۸بی با یک دستگاه سیاره‌یاب بر روی تلسکوپ ۳.۶ متری رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در لاسیا، شیلی یافته شد. این دستگاه با نام "سیاره‌یاب دقت بالا با بهره از سرعت شعاعی" (هارپز، HARPS) به جستجوی لنگش‌های اندک در حرکت‌های یک ستاره می‌پردازد که در اثر کشاکش گرانشی میان ستاره و سیاره‌هایش پدید آمده باشد. اخترشناسان با این خوانش‌ها می‌توانند جرم و مدار یک سیاره را برآورد کنند.

با این که راس ۱۲۸بی به عنوان یک سیاره‌ی معتدل در نظر گرفته شده، ولی اخترشناسان هنوز به درستی نمی‌دانند در چه جایی نسبت به به منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره جای دارد. از آنجایی که این سیاره در مدارش، از میان ما و ستاره‌اش نمی‌گذرد، بررسی دقیق‌تر آن برای یافتن این پرسش کار دشواریست.

این می‌تواند یک آبادی برای زندگی باشد. شاید هم دوزخی مانند ناهید، یا برهوتی یخ‌زده بدون امکان آب مایع سطحی.
https://goo.gl/HgXLdt
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Ross128b.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

برداشت هنری از سیاره‌ی فراخورشیدی راس ۱۲۸بی که در فاصله‌ی ۱۱ سال نوری زمین، به گرد یک کوتوله‌ی سرخ می‌چرخد.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3201

«گوی آتشینی که در آسمان اروپا دیده شد»
—------------------------------------

آسمان افق باختری در این چشم‌انداز کوهستانی از پرتوی رو به کاهش دمدمای غروب به رنگ صورتی ملایمی در آمده.

این تصویر اندیشمندانه که در دمایی زیر صفر گرفته شده، ستیغ‌های پربرف و ناهموار یک گردنه‌ی کوهستانی را در روز ۱۴ نوامبر نشان می‌دهد.

پایین چارچوب دهکده‌ی لاویلا، آلتا بادیا در دولومیت، بخش ایتالیایی رشته کوه آلپ دیده می‌شود. بر فراز روشنایی‌های دهکده، ستارگان صورت فلکی خرس بزرگ را می‌بینیم که در افق شمالی می‌درخشند.

ولی از همه چشمگیرتر در این تصویر، گوی آتشین یک شهاب است که به طور شانسی در مدت باز بودن دهانه‌ی دوربین از سمت خاور به باختر در افق شمالی، زیر پای هفت برادران، اخترگان آشنای صورت فلکی خرس بزرگ گذشت.

در واقع این #آتشگوی بزرگ که به طور گسترده‌ای در آسمان اروپا دیده شد، بیشتر از هر رویداد آتشگوی دیگری تاکنون به "انجمن شهابی آمریکا" و "سازمان بین‌المللی شهاب‌" گزارش شده.

بر پایه‌ی سنجشی که به کمک مسیر آن در آسمان آلمان انجام گرفته، این آتشگوی یکی از شهاب‌های #بارش_شهابی گاوی (ثوری) ماه نوامبر بوده است. شهاب‌های گاوی ذرات غبار و خرده سنگ‌هایی هستند که دنباله‌دار اِنکه در مدار خود پخش کرده و کانونشان در آسمان، در صورت فلکی گاو (ثور) است.
#apod
https://goo.gl/uqvHqj
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/fireball.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

پائولو نسپولی، فضانورد اروپایی ایستگاه فضایی بین‌المللی در روز ۵ نوامبر ۲۰۱۷ یک شهاب درخشان ِگاوی (ثوری) یا احتمالا شیری (اسدی) را بر فراز اقیانوس اطلس به تصویر کشید.
@onestar_in_sevenskies

«توفان خروشان مشتری»
—---------------------

این عکس با رنگ‌های بهبودیافته توسط فضلپیمای جونوی ناسا به هنگام نهمین دیدارش با مشتری گرفته شده و یک توفان‌ خروشان در نیمکره‌ی شمالی این غول گازی را نشان می‌دهد.

عکس در ساعت ۱۰:۳۲ بامداد ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷ به وقت اقیانوس آرام گرفته شده. در آن هنگام، فضاپیما حدود ۱۰,۱۰۸ کیلومتر از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض ۴۱.۸۴ درجه فاصله داشت. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۶.۷ کیلومتر است.

چرخش این توفان پادساعتگرد است و ابرهایی با فرازاهای بسیار گوناگون دارد. گمان می‌رود ابرهای تیره‌تر در ژرفای بیشتری از جو هستند تا ابرهای روشن‌تر. در برخی از "بازوها"ی روشن این توفان ابرهایی کوچک و بزرگ دیده می‌شود که برخی‌شان بر سمت راست تصویر سایه انداخته‌اند (نور خورشید از سمت چپ می‌تابد).

این ابرهای روشن و سایه‌هایشان درازا و پهنایی گوناگون، از ۷ تا ۱۲ کیلومتر دارند. آنها همانند ابرهای کوچک در دیگر بخش‌های روشن #مشتری به نظر می‌رسند که #فضاپیمای_جونو تاکنون دیده، و گمان می‌رود دستاورد بالارَویَ بلورهای یخ آمونیاک، احتمالا آمیخته با بلورهای یخ آب باشند.
https://goo.gl/xzRcM5
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Storm.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«لبخند ماه پیر بر سحرخیزان زمینی»
—-------------------------------

جمعه‌ی این هفته، سحرخیزان زمینی روز خود را با لبخند یک ماه پیر آغاز کردند.

در این تصویر، هلال کاهنده‌ی این ماه را در افق منطقه‌ای نزدیک شهر بورسای ترکیه می‌بینیم. همراه با آن در این آسمان نیمه‌روشن سپیده‌دم، سیاره‌ی مشتری (بالا) و ناهید را هم می‌بینیم که نزدیک افق خاوری می‌درخشند.

ولی امروز، شنبه، ماه نو می‌شود و اوایل هفته‌ی آینده هلال فزاینده‌ی آن را خواهیم دید که در پی خورشیدی که دارد در افق باختری فرو می‌رود، پدیدار می‌شود و همراه با سیاره‌های تیر و کیوان یر زمین نور می‌‌افشاند.

#هلال_ماه #apod
https://goo.gl/mNjKDE
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/OldMoon.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«شهابی که با انفجار خود شب قطبی را مانند روز روشن کرد»
از ثانیه‌ی ۲۰-۲۱
@onestar_in_sevenskies

«شهابی که با نور خود شب قطبی را مانند روز روشن کرد»
—----------------------------------------------------

در شامگاه شانزدهم نوامبر، تونی بیتمن، رهنمای تور شفق‌ها در شمال فنلاند در کلبه‌ی جنگلی بود و داشت خود را برای برنامه‌ی شفقی بعدی آماده می‌کرد که متوجه لرزشی در محیط دور و برش شد. او می‌گوید: «صدای انفجار بزرگی آمد و کلبه به شدت لرزید. اول فکر کردم زمین‌لرزه آمده؛ یا شاید هم درختی روی سقف کلبه افتاده! بیرون رفتم و نگاهی به درخت‌ها کردم. ظاهرا همه چیز سرجایش بود.»

ولی دوربین مدار بسته‌ای که برای شفق‌ها کار گذاشته شده بود این راز را آشکار کرد: «این یک #شهاب شگفت‌انگیز بود.» «مو به تنم سیخ شد وقتی دیدم آسمان شب از انفجار شهاب آبی شد. شفق و آتشگوی- چه شبی!»

[نمایش شهاب از ثانیه‌ی ۲۱ آغاز می‌شود]

سیاره‌ی زمین در این هفته دارد از درون جریانی از سنگ و غبارِ به جا مانده از دنباله‌دار انکه، سرچشمه‌ی بارش شهابی سالانه‌ی گاوی (ثوری)، می‌گذرد.این بارش شهابی آتشگوی‌های بسیاری دارد؛ هر چند مسیر این شهاب نشان می‌دهد که یک شهاب گاوی نیست.

به نظر می‌رسد این یک "تک‌شهاب" یا "شهاب گهگاهی" (sporadic meteor) است، یعنی شهابی سرگردان است که ریشه‌اش به هیچ #دنباله‌دار خاصی نمی‌رسد. همه روزه تک‌شهاب‌های بسیاری که سرچشمه‌شان سنگ و غبارهای سرگردان در فضای درونی سامانه‌ی خورشیدی‌ است بر زمین می‌بارند . آمار ناسا نشان می‌دهد که آتشگوی‌هایی به روشنی ناهید روزی ۱۰۰ بار در آسمان زمین پدید می آیند. آjشگوی‌هایی به روشنی ماه چارک (تربیع) هر ده روز یک بار، و آتشگوی‌هایی به درخشندگی قرص کامل ماه هر چند ماه یک بار دیده می‌شوند.

#آتشگوی قطبی روز ۱۶ نوامبر یکی از کمیاب‌ترین‌های این سه دسته بود- خوش‌شانسی محض.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/sporadic.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ستارگانی که پرورشگاه خود را جاروب می‌کنند»
—-------------------------------------------

ستارگان جوان سرگرم رُفت و روب پرورشگاهشان در ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ هستند.

لبه‌های درخشان و ساختارهای پیچیده‌ و تراش خورده‌ی غبار درون این سحابی، در این تصویر فروسرخ پرجزییات که به کمک ماهواره‌ی پیمایشگر میدان‌گسترده‌ی فروسرخ ناسا (وایز، WISE) به دست آمده خودنمایی می‌کنند.

#سحابی_گسیبشی ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ که در لبه‌ی یک ابر مولکولی غول‌آسا در #صورت_فلکی_قیفاووس جای دارد، یک منطقه‌ی #ستاره‌زایی برافروخته در فاصله‌ی حدود ۳۰۰۰ سال نوری زمین است.

نوری که از اتم‌های گازهای این سحابی گسیلیده می‌شود دستاورد پرتوهای پرانرژی ستارگان داغست؛ این ستارگان با بادهای نیرومند و نورشان نه تنها این اتم‌ها را برانگیخته‌اند، بلکه توده‌های ابری را نیز پس زده و با تراشیدن‌شان، پیکره‌های فشرده‌ی ستون‌مانندی پدید آورده‌اند.

درون همین ستون‌ها هم با ادامه‌ی رُمبش گرانشی و چگالش گاز و غبار، ستارگان تازه‌ای می‌توانند ساخته شوند ولی از آن سوريال با ادامه‌ی تراشیده شدن ستون‌ها و پس زده شدن گاز و غبارشان توسط ستارگان بیرونی، ستارگان تازه‌ی درونشان از مواد ستاره‌ساز خود جدا شده و از رشد بیشتر باز خواهند ماند.

پهنای میدان درون این چارچوب در راستای برآورد شده‌ی ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ حدود ۴۰ سال نوریست.
#apod
https://goo.gl/QiRFwd
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC7822.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies