«خرچنگی با رشد باورنکردنی»
-----------------------------
این نمونه‌ی ویرانه‌ایست است که از انفجار یک ستاره بر جای می‌ماند.
ام۱ یا سحابی خرچنگ، پسماند به جا مانده از ابرنواختری که در سال ۱۰۵۴ میلادی در آسمان دیده شد، انباشته از رشته‌هایی اسرارآمیز است.
این رشته‌ها نه تنها به گونه‌ی شگرفی پیچیده‌اند، بلکه به نظر می‌رسد جرمی کمتر از آنچه در ابرنواختر اصلی پس زده شده بود دارند و سرعتشان نیز نسبت به آنچه از یک انفجار آزاد انتظار می‌رود بیشتر است.
[سرعت گسترش این سحابی به اندازه‌ایست که هنگامی که در سال ۱۸۴۳، ویلیام پارسونز با تلسکوپ نگاهی به آن انداخت، آن را مانند یک جانور سخت‌پوست دید. ولی این سحابی اکنون به اندازه‌ای رشد کرده که به هر چیزی می‌ماند به جز خرچنگ، ولی این نام دیگر بر رویش ماندگار شد .طرحی که پارسونز از این سحابی کشید را در پست بعدی ببینید-م]
این تصویر توسط تلسکوپ فضایی #هابل گرفته شده و در سه رنگ ویژه برای هدف‌های علمی نمایانده شده است.
گستردگی سحابی خرچنگ حدود ۱۰ سال نوری‌ست و در ژرفای مرکز آن یک تپ‌اختر جای دارد: یک ستاره‌ی نوترونی هم‌جرم خورشید ولی تنها به اندازه‌ی یک شهرک. تپ‌اختر خرچنگ در هر ثانیه حدود ۳۰ بار به دور خود می‌چرخد.
گفتنی‌ست سحابی خرچنگ حدود ۶۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در راستای صورت فلکی #گاو دیده می‌شود.
#apod #پسماند_ابرنواختر
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180909.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------
این نمونه‌ی ویرانه‌ایست است که از انفجار یک ستاره بر جای می‌ماند.
ام۱ یا سحابی خرچنگ، پسماند به جا مانده از ابرنواختری که در سال ۱۰۵۴ میلادی در آسمان دیده شد، انباشته از رشته‌هایی اسرارآمیز است.
این رشته‌ها نه تنها به گونه‌ی شگرفی پیچیده‌اند، بلکه به نظر می‌رسد جرمی کمتر از آنچه در ابرنواختر اصلی پس زده شده بود دارند و سرعتشان نیز نسبت به آنچه از یک انفجار آزاد انتظار می‌رود بیشتر است.
[سرعت گسترش این سحابی به اندازه‌ایست که هنگامی که در سال ۱۸۴۳، ویلیام پارسونز با تلسکوپ نگاهی به آن انداخت، آن را مانند یک جانور سخت‌پوست دید. ولی این سحابی اکنون به اندازه‌ای رشد کرده که به هر چیزی می‌ماند به جز خرچنگ، ولی این نام دیگر بر رویش ماندگار شد .طرحی که پارسونز از این سحابی کشید را در پست بعدی ببینید-م]
این تصویر توسط تلسکوپ فضایی #هابل گرفته شده و در سه رنگ ویژه برای هدف‌های علمی نمایانده شده است.
گستردگی سحابی خرچنگ حدود ۱۰ سال نوری‌ست و در ژرفای مرکز آن یک تپ‌اختر جای دارد: یک ستاره‌ی نوترونی هم‌جرم خورشید ولی تنها به اندازه‌ی یک شهرک. تپ‌اختر خرچنگ در هر ثانیه حدود ۳۰ بار به دور خود می‌چرخد.
گفتنی‌ست سحابی خرچنگ حدود ۶۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در راستای صورت فلکی #گاو دیده می‌شود.
#apod #پسماند_ابرنواختر
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180909.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ویژگی ناشناخته پیرامون یک ستاره نوترونی»
------------------------------------------
تلسکوپ فضایی #هابل ناسا پرتوی فروسرخ نامعمولی پیرامون یک ستاره‌ی نوترونی به نام RX J0806.4-4123 دیده که می‌تواند نشانگر ویژگی‌هایی ناشناخته باشد. یک احتمال اینست که قرصی از غبار این ستاره را در بر گرفته؛ بر پایه‌ی احتمال دیگر، از برخورد بادهایی پرانرژی که از این جرم می‌وزند به گازهای میان‌ستاره‌ایِ پیرامون ستاره که دارد در آن حرکت می‌کند چنین تابشی پدید آمده.
ستارگان نوترونی بیشتر در طیف رادیویی و طیف‌های پرانرژی، مانند پرتوهای X بررسی می‌شوند، ولی این پژوهش نشان می‌دهد که اگر آنها را در طیف فروسرخ هم بررسی کنیم به آگاهی‌های تازه و شگفت‌انگیزی درباره‌ی آنها دست پیدا می‌کنیم.
بتینا پاسلت از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و نویسنده‌ی این پژوهش می‌گوید: «این #ستاره_نوترونی عضو یک گروه هفت‌تایی از تپ‌اخترهای پرتو ایکس به نام "هفت باشکوه" (Magnificent Seven)** است که داغ‌تر از چیزی‌اند که با توجه به سنشان و ذخیره‌ی انرژیِ در دسترسی که از دسترفت انرژی چرخشی فراهم می‌شود باید باشند. ما یک منطقه‌ی گسترده ازگسیلش‌های فروسرخ را پیرامون این ستاره‌ی نوترونی یدیم که در فاصله‌ی برآورد شده‌ی آن، بزرگی‌اش به حدود ۲۰۰ یکای کیهانی (تقریبا ۳۰ میلیارد کیلومتر) می‌رسد.»
این نخستین ستاره‌ی نوترونی است که سیگنالی گسترده تنها در طیف فروسرخ از آن دیده می‌شود. پژوهشگران دو احتمال را برای توضیح این سیگنال گسترده پیشنهاد داده‌اند. احتمال نخست، وجود قرصی از مواد -احتمالا به طور عمده غبار- است که این تپ‌اختر را در میان گرفته. ستاترگان نوترونی به دلیل چرخش سریعشان که باعث می‌شود پرتویشان در بازه‌های زمانی کوتاه به چشم ما برسد، تپ‌اختر نیز خوانده می‌شوند.
پاسلت می‌گوید: «بر پایه‌ی یک نظریه، این قرص چیزی به نام یک "قرص اندوخته" (fallback disk) از مواد است که انفجار ابرنواختر آن را به گرد ستاره‌ی نوترونی فشرده کرده. چنین قرصی می‌تواند از مواد خود ستاره‌ی منفجر شده، و "پیش از" انفجار پدید آمده باشد. برهم‌کنش آن با ستاره‌ی نوترونی می‌توانسته به آن گرما داده و چرخشش را کُند کرده باشد. اگر تایید شود که این یک قرص اندوخته است، شناخت کلی ما درباره‌ی فرگشت و روند دگرگونی ستارگان نوترونی تغییر خواهد کرد.»
وی می افزاید: «توضیح احتمالی دوم برای این تابش فروسرخ گسترده از ستاره‌ی نوترونی یک "سحابی باد تپ‌اختر" است.»
پاسلت می‌گوید: «یک سحابی باد تپ‌اختر مستلزم اینست که ستاره‌ی نوترونی یک "باد تپ‌اختر" داشته باشد. باد تپ‌اختر می‌تواند هنگامی پدید بیاید که ذرات در میدان الکتریکی‌ای که در اثر چرخش سریع ستاره‌ی نوترونی با میدان مغناطیسی نیرومند ایجاد شده، شتاب بگیرند. با حرکت ستاره‌ی نوترونی در محیط میان‌ستاره‌ای با سرعت سریع‌تر از صوت، در اثر برخورد باد تپ‌اختر با مواد ستاره‌ای یک شوک می‌تواند پدید بیاید. ذرات برخوردی در این شوک می‌توانند پرتوهای سنکروترون بگسیلند و سیگنال فروسرخ گسترده‌ای که می‌بینیم را پدید بیاورند. سحابی‌های باد تپ‌اختر به طور معمول در طیف پرتو X دیده می‌شوند و سحابی باد تپ‌اختری که تنها در طیف فروسرخ دیده می‌شود یک مورد بسیار نامعمول و هیجان‌انگیز است.»
در آینده اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا می‌توانند این زمینه‌ی نویافته را در طیف فروسرخ بررسی بیشتری کرده و شناخت بهتری درباره‌ی فرگشت ستارگان نوترونی پیدا کنند.
پژوهشنامه‌ی دانشمندان درباره‌ی این کشف شگفت‌آور و دو احتمالِ پیشنهادشده در شماره‌ی ۱۷ سپتامبر نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
--------------------------------------------
** پیش از این درباره‌ی یکی دیگر از تپ‌اخترهای این گروه هم مطلبی خوانده بودید:
* تایید احتمالی یک نظریه کوانتومی پس از ۸۰ سال
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/IR-NeutronStar.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------
تلسکوپ فضایی #هابل ناسا پرتوی فروسرخ نامعمولی پیرامون یک ستاره‌ی نوترونی به نام RX J0806.4-4123 دیده که می‌تواند نشانگر ویژگی‌هایی ناشناخته باشد. یک احتمال اینست که قرصی از غبار این ستاره را در بر گرفته؛ بر پایه‌ی احتمال دیگر، از برخورد بادهایی پرانرژی که از این جرم می‌وزند به گازهای میان‌ستاره‌ایِ پیرامون ستاره که دارد در آن حرکت می‌کند چنین تابشی پدید آمده.
ستارگان نوترونی بیشتر در طیف رادیویی و طیف‌های پرانرژی، مانند پرتوهای X بررسی می‌شوند، ولی این پژوهش نشان می‌دهد که اگر آنها را در طیف فروسرخ هم بررسی کنیم به آگاهی‌های تازه و شگفت‌انگیزی درباره‌ی آنها دست پیدا می‌کنیم.
بتینا پاسلت از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و نویسنده‌ی این پژوهش می‌گوید: «این #ستاره_نوترونی عضو یک گروه هفت‌تایی از تپ‌اخترهای پرتو ایکس به نام "هفت باشکوه" (Magnificent Seven)** است که داغ‌تر از چیزی‌اند که با توجه به سنشان و ذخیره‌ی انرژیِ در دسترسی که از دسترفت انرژی چرخشی فراهم می‌شود باید باشند. ما یک منطقه‌ی گسترده ازگسیلش‌های فروسرخ را پیرامون این ستاره‌ی نوترونی یدیم که در فاصله‌ی برآورد شده‌ی آن، بزرگی‌اش به حدود ۲۰۰ یکای کیهانی (تقریبا ۳۰ میلیارد کیلومتر) می‌رسد.»
این نخستین ستاره‌ی نوترونی است که سیگنالی گسترده تنها در طیف فروسرخ از آن دیده می‌شود. پژوهشگران دو احتمال را برای توضیح این سیگنال گسترده پیشنهاد داده‌اند. احتمال نخست، وجود قرصی از مواد -احتمالا به طور عمده غبار- است که این تپ‌اختر را در میان گرفته. ستاترگان نوترونی به دلیل چرخش سریعشان که باعث می‌شود پرتویشان در بازه‌های زمانی کوتاه به چشم ما برسد، تپ‌اختر نیز خوانده می‌شوند.
پاسلت می‌گوید: «بر پایه‌ی یک نظریه، این قرص چیزی به نام یک "قرص اندوخته" (fallback disk) از مواد است که انفجار ابرنواختر آن را به گرد ستاره‌ی نوترونی فشرده کرده. چنین قرصی می‌تواند از مواد خود ستاره‌ی منفجر شده، و "پیش از" انفجار پدید آمده باشد. برهم‌کنش آن با ستاره‌ی نوترونی می‌توانسته به آن گرما داده و چرخشش را کُند کرده باشد. اگر تایید شود که این یک قرص اندوخته است، شناخت کلی ما درباره‌ی فرگشت و روند دگرگونی ستارگان نوترونی تغییر خواهد کرد.»
وی می افزاید: «توضیح احتمالی دوم برای این تابش فروسرخ گسترده از ستاره‌ی نوترونی یک "سحابی باد تپ‌اختر" است.»
پاسلت می‌گوید: «یک سحابی باد تپ‌اختر مستلزم اینست که ستاره‌ی نوترونی یک "باد تپ‌اختر" داشته باشد. باد تپ‌اختر می‌تواند هنگامی پدید بیاید که ذرات در میدان الکتریکی‌ای که در اثر چرخش سریع ستاره‌ی نوترونی با میدان مغناطیسی نیرومند ایجاد شده، شتاب بگیرند. با حرکت ستاره‌ی نوترونی در محیط میان‌ستاره‌ای با سرعت سریع‌تر از صوت، در اثر برخورد باد تپ‌اختر با مواد ستاره‌ای یک شوک می‌تواند پدید بیاید. ذرات برخوردی در این شوک می‌توانند پرتوهای سنکروترون بگسیلند و سیگنال فروسرخ گسترده‌ای که می‌بینیم را پدید بیاورند. سحابی‌های باد تپ‌اختر به طور معمول در طیف پرتو X دیده می‌شوند و سحابی باد تپ‌اختری که تنها در طیف فروسرخ دیده می‌شود یک مورد بسیار نامعمول و هیجان‌انگیز است.»
در آینده اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا می‌توانند این زمینه‌ی نویافته را در طیف فروسرخ بررسی بیشتری کرده و شناخت بهتری درباره‌ی فرگشت ستارگان نوترونی پیدا کنند.
پژوهشنامه‌ی دانشمندان درباره‌ی این کشف شگفت‌آور و دو احتمالِ پیشنهادشده در شماره‌ی ۱۷ سپتامبر نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
--------------------------------------------
** پیش از این درباره‌ی یکی دیگر از تپ‌اخترهای این گروه هم مطلبی خوانده بودید:
* تایید احتمالی یک نظریه کوانتومی پس از ۸۰ سال
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/IR-NeutronStar.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
« چهره غول گازی مشتری در طیف فرابنفش»
-------------------------------------------
سیاره‌ی مشتری در طیف #فرابنفش چهره‌ی اندکی متفاوت پیدا می‌کند.
این عکس یکی از عکس‌هاییست که تلسکوپ فضایی #هابل برای تفسیرِ بهترِ جابجایی ابرهای #مشتری و کمک کردن به فضاپیمای جونو در شناخت زمینه‌ی سیاره‌ایِ بخش‌های کوچکی که می‌بیند، به طور مرتب از این غول گازی می‌گیرد. دانشمندان رنگ‌های مشتری را در طیف‌های بیرون از دید انسان، مانند فرابنفش و فروسرخ زیر نظر می‌گیرند.
در این عکس که سال ۲۰۱۷ گرفته شده، مشتری را در طیف فرابنفش-نزدیک می‌بینیم که نمای اندکی متفاوت با همیشه دارد، تا اندازه‌ای به این دلیل که میزان بازتاب نور از آن با همیشه فرق دارد و این هم به نوبه‌ی خود باعث شده تا ابرهای فرازاها و عرض‌های گوناگون سیاره درخشش‌های گوناگونی، متفاوت با همیشه داشته باشند.
در طیف فرابنفش-نزدیک، قطب‌های سیاره تیره‌تر از همیشه دیده می‌شوند؛ لکه‌ی سرخ بزرگ و لکه‌ی کوچک‌ترِ سمت راستش که در طیف دیدنی (مریی) به نام بیضی سفید شناخته می‌شود هم همین طور.
دورتر در سمت راست، توفان‌های "رشته مروارید" را می‌بینیم که در طیف فرابنفش می‌درخشند و از همین رو در این تصویرِ رنگ-نمایشی، به رنگ صورتی دیده می‌شوند.
بالا، سمت چپ هم گانیمد دیده می‌شود، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی مشتری.
فضاپیمای جونو همچنان به پیمودن مدارهای ۵۳ روزه‌اش به گرد مشتری ادامه می‌دهد، ولی تلسکوپ زمین‌گردِ هابل دچار نقص در پایداری ژیروسکوپش شده و کارشناسان برای بررسی و راه‌اندازی دوباره، آن را به حالت امن برده‌اند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181016.html
---------------------------------------------------
یک ستاره در هفت آسمان
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------------
سیاره‌ی مشتری در طیف #فرابنفش چهره‌ی اندکی متفاوت پیدا می‌کند.
این عکس یکی از عکس‌هاییست که تلسکوپ فضایی #هابل برای تفسیرِ بهترِ جابجایی ابرهای #مشتری و کمک کردن به فضاپیمای جونو در شناخت زمینه‌ی سیاره‌ایِ بخش‌های کوچکی که می‌بیند، به طور مرتب از این غول گازی می‌گیرد. دانشمندان رنگ‌های مشتری را در طیف‌های بیرون از دید انسان، مانند فرابنفش و فروسرخ زیر نظر می‌گیرند.
در این عکس که سال ۲۰۱۷ گرفته شده، مشتری را در طیف فرابنفش-نزدیک می‌بینیم که نمای اندکی متفاوت با همیشه دارد، تا اندازه‌ای به این دلیل که میزان بازتاب نور از آن با همیشه فرق دارد و این هم به نوبه‌ی خود باعث شده تا ابرهای فرازاها و عرض‌های گوناگون سیاره درخشش‌های گوناگونی، متفاوت با همیشه داشته باشند.
در طیف فرابنفش-نزدیک، قطب‌های سیاره تیره‌تر از همیشه دیده می‌شوند؛ لکه‌ی سرخ بزرگ و لکه‌ی کوچک‌ترِ سمت راستش که در طیف دیدنی (مریی) به نام بیضی سفید شناخته می‌شود هم همین طور.
دورتر در سمت راست، توفان‌های "رشته مروارید" را می‌بینیم که در طیف فرابنفش می‌درخشند و از همین رو در این تصویرِ رنگ-نمایشی، به رنگ صورتی دیده می‌شوند.
بالا، سمت چپ هم گانیمد دیده می‌شود، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی مشتری.
فضاپیمای جونو همچنان به پیمودن مدارهای ۵۳ روزه‌اش به گرد مشتری ادامه می‌دهد، ولی تلسکوپ زمین‌گردِ هابل دچار نقص در پایداری ژیروسکوپش شده و کارشناسان برای بررسی و راه‌اندازی دوباره، آن را به حالت امن برده‌اند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181016.html
---------------------------------------------------
یک ستاره در هفت آسمان
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«سایه یک خفاش غول‌پیکر در تصویر هابل»
----------------------------------------
* بزن کنار بتمن! نشان خفاش تو در برابر این "سایه‌ی خفاش" که تلسکوپ فضایی #هابل در یک ابر گازی کیهانی دیده هیچ نیست!!
درست همزمان با هالووین، عکس تازه‌ای هم از یک "سایه‌ی خیره‌کننده" در سحابی مار که با فاصله‌ی ۱۳۰۰ سال نوری، در صورت فلکی مار دیده می‌شود گرفته شده. اخترشناسان آن را "سایه‌ی خفاش" نامیده‌اند زیرا بسیار همانند دو بالِ گشوده‌ی تاریک است.
این دو سایه‌ی تیره از دو سمت یک ستاره به نام اچ‌بی‌سی ۶۷۲ که ابرهای پیرامونش را روشن کرده و یک #سحابی_بازتابی ساخته به بیرون کشیده شد. شاید این بال‌های خفاش چیزی رازگونه به نظر بیاید ولی توضیح ساده‌ای دارند: آنها توسط قرصی از مواد پدید آمده‌اند که به گرد ستاره‌ی اچ‌بی‌سی ۶۷۲ حلقه زده و از دو سمت جلوی نور آن را گرفته. این قرص غبار می‌تواند روزی به سامانه‌ای از سیاره‌ها تبدیل شود.
مقام‌های سازمان فضایی اروپا در این باره نوشته‌اند: «این قرص که تنگ چسبیده به ستاره است، سایه‌ی سنگینی که بسیار بزرگ‌تر از خودش است را پدید آورده- تقریبا ۲۰۰ برابر قطر سامانه‌ی خورشیدی. سایه‌ی این قرص مانند چیزیست که توسط حباب یک لامپ استوانه‌ای درست می‌شود. نور از بالا و پایین حباب بیرون می‌زند، ولی در پهلوهایش مخروط‌هایی تیره از سایه پدید می‌آید.»
بیشتر سایه‌ی این ستاره کاملا سیاه است، ولی اخترشناسان تغییر رنگ‌هایی را در لبه‌های آن دیده‌اند. این می‌تواند به دانشمندان در بررسی اندازه و همنهش ذرات غبار درون این قرص کمک کند. سایه‌ی این قرص شاید چیز چشمگیری باشد ولی ترفند زاویه‌ی دید است که آن را شگفت‌انگیز کرده؛ در حقیقت این گونه سایه‌ها پدیده‌هایی بسیار رایج پیرامون ستارگان جوانند.
مقام‌های سازمان فضایی اروپا می‌افزایند: «سحابی مار که در این تصویر تنها بخش کوچکی از آن دیده می‌شود، می‌تواند چندین نمونه از این اَفکَنِش‌های سایه‌ای را داشته باشد. این سحابی پرورشگاه صدها ستاره‌ی جوانست که شاید بسیاری از آنها هم دارند سیاره‌هایی را در قرص‌های پیش‌سیاره‌ای خود می‌پرورانند.»
اگر دقت کنید می‌توانید یک سایه‌ی خفاش دیگر را هم در گوشه‌ی بالا، سمت چپ این تصویر ببینید. شاید این سایه‌ها به آن اندازه ترسناک نباشند که گاتهام سیتی را به هراس بیندازند، ولی به خوبی نمای سامانه‌ی خورشیدی خودمان در روزگار نوزادی‌اش را نشان می‌دهند. دانشمندان به طور معمول برای آگاهی بیشتر درباره‌ی تاریخ سامانه‌ی خورشیدی، قرص‌های پیش‌سیاره‌ای را بررسی می‌کنند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/BatShadow.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------------
* بزن کنار بتمن! نشان خفاش تو در برابر این "سایه‌ی خفاش" که تلسکوپ فضایی #هابل در یک ابر گازی کیهانی دیده هیچ نیست!!
درست همزمان با هالووین، عکس تازه‌ای هم از یک "سایه‌ی خیره‌کننده" در سحابی مار که با فاصله‌ی ۱۳۰۰ سال نوری، در صورت فلکی مار دیده می‌شود گرفته شده. اخترشناسان آن را "سایه‌ی خفاش" نامیده‌اند زیرا بسیار همانند دو بالِ گشوده‌ی تاریک است.
این دو سایه‌ی تیره از دو سمت یک ستاره به نام اچ‌بی‌سی ۶۷۲ که ابرهای پیرامونش را روشن کرده و یک #سحابی_بازتابی ساخته به بیرون کشیده شد. شاید این بال‌های خفاش چیزی رازگونه به نظر بیاید ولی توضیح ساده‌ای دارند: آنها توسط قرصی از مواد پدید آمده‌اند که به گرد ستاره‌ی اچ‌بی‌سی ۶۷۲ حلقه زده و از دو سمت جلوی نور آن را گرفته. این قرص غبار می‌تواند روزی به سامانه‌ای از سیاره‌ها تبدیل شود.
مقام‌های سازمان فضایی اروپا در این باره نوشته‌اند: «این قرص که تنگ چسبیده به ستاره است، سایه‌ی سنگینی که بسیار بزرگ‌تر از خودش است را پدید آورده- تقریبا ۲۰۰ برابر قطر سامانه‌ی خورشیدی. سایه‌ی این قرص مانند چیزیست که توسط حباب یک لامپ استوانه‌ای درست می‌شود. نور از بالا و پایین حباب بیرون می‌زند، ولی در پهلوهایش مخروط‌هایی تیره از سایه پدید می‌آید.»
بیشتر سایه‌ی این ستاره کاملا سیاه است، ولی اخترشناسان تغییر رنگ‌هایی را در لبه‌های آن دیده‌اند. این می‌تواند به دانشمندان در بررسی اندازه و همنهش ذرات غبار درون این قرص کمک کند. سایه‌ی این قرص شاید چیز چشمگیری باشد ولی ترفند زاویه‌ی دید است که آن را شگفت‌انگیز کرده؛ در حقیقت این گونه سایه‌ها پدیده‌هایی بسیار رایج پیرامون ستارگان جوانند.
مقام‌های سازمان فضایی اروپا می‌افزایند: «سحابی مار که در این تصویر تنها بخش کوچکی از آن دیده می‌شود، می‌تواند چندین نمونه از این اَفکَنِش‌های سایه‌ای را داشته باشد. این سحابی پرورشگاه صدها ستاره‌ی جوانست که شاید بسیاری از آنها هم دارند سیاره‌هایی را در قرص‌های پیش‌سیاره‌ای خود می‌پرورانند.»
اگر دقت کنید می‌توانید یک سایه‌ی خفاش دیگر را هم در گوشه‌ی بالا، سمت چپ این تصویر ببینید. شاید این سایه‌ها به آن اندازه ترسناک نباشند که گاتهام سیتی را به هراس بیندازند، ولی به خوبی نمای سامانه‌ی خورشیدی خودمان در روزگار نوزادی‌اش را نشان می‌دهند. دانشمندان به طور معمول برای آگاهی بیشتر درباره‌ی تاریخ سامانه‌ی خورشیدی، قرص‌های پیش‌سیاره‌ای را بررسی می‌کنند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/BatShadow.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«پری کوه‌پیکر کیهانی»
----------------------
توده‌های تراشیده‌شده‌ی غبارِ سحابی عقاب دارند ناپدید می‌شوند.
پرتوی نیرومند ستارگان با کنار زدن و تراشیدن این کوه‌های سرد کیهانی تندیس‌هایی در آنها پدید آورده‌اند که شاید جانورانی افسانه‌ای را به ذهن بیاورند.
در این تصویر یکی از این ستون‌های خیره‌کننده‌ی غبار در سحابی عقاب را می‌بینیم که شاید بتوان آن را مانند یک پری بیگانه‌ی غول‌پیکر پنداشت، هرچند که این پری ده سال نوری بلندی دارد و پرتوهایی داغ‌تر از آتش معمولی می‌گسیلد.
خود سحابی بزرگ عقاب یا ام۱۶ در حقیقت یک پوسته‌ی غول‌پیکراز گاز و غبار است که دارد توسط ستارگان نوزاد یک خوشه‌ی ستاره‌ای باد می‌شود. این ستارگان نوزاد دارند یک خوشه‌ی باز پدید می‌آورند و سرانجام پوسته‌ی سحابی عقاب را محو خواهند کرد.
ستون بزرگ غبار درون این تصویر حدود ۷۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و تا حدود ۱۰۰ هزار سال دیگر از میان خواهد رفت.
این تصویرِ رنگ‌آمیزی شده در سال ۲۰۰۵، به مناسبت پانزدهمین سالگرد پرتاب تلسکوپ فضایی #هابل منتشر شده بود.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181202.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------
توده‌های تراشیده‌شده‌ی غبارِ سحابی عقاب دارند ناپدید می‌شوند.
پرتوی نیرومند ستارگان با کنار زدن و تراشیدن این کوه‌های سرد کیهانی تندیس‌هایی در آنها پدید آورده‌اند که شاید جانورانی افسانه‌ای را به ذهن بیاورند.
در این تصویر یکی از این ستون‌های خیره‌کننده‌ی غبار در سحابی عقاب را می‌بینیم که شاید بتوان آن را مانند یک پری بیگانه‌ی غول‌پیکر پنداشت، هرچند که این پری ده سال نوری بلندی دارد و پرتوهایی داغ‌تر از آتش معمولی می‌گسیلد.
خود سحابی بزرگ عقاب یا ام۱۶ در حقیقت یک پوسته‌ی غول‌پیکراز گاز و غبار است که دارد توسط ستارگان نوزاد یک خوشه‌ی ستاره‌ای باد می‌شود. این ستارگان نوزاد دارند یک خوشه‌ی باز پدید می‌آورند و سرانجام پوسته‌ی سحابی عقاب را محو خواهند کرد.
ستون بزرگ غبار درون این تصویر حدود ۷۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و تا حدود ۱۰۰ هزار سال دیگر از میان خواهد رفت.
این تصویرِ رنگ‌آمیزی شده در سال ۲۰۰۵، به مناسبت پانزدهمین سالگرد پرتاب تلسکوپ فضایی #هابل منتشر شده بود.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181202.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ستارگان دنباله‌دار-مانند»
------------------------
این تصویر دیدنی از پیوند داده‌های آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شیلی و تلسکوپ فضایی #هابل درست شده و یک خوشه‌ی ستاره‌ای به نام وسترلاند ۱ یا Wd1 را نشان می‌دهد.
نکته‌ی جالب اینست که برخی از ستارگان غول‌پیکر این خوشه، مانند دنباله‌دارها "دُم‌هایی" از مواد دارند که از آنها بیرون زده. چنین دم‌هایی دستاورد بادهای بی‌امان و چگالی‌ست که از ستاره‌های دیگر بر این ستارگان می‌وزد و مواد را از آنها به بیرون می‌کشد.
این پدیده همانند چیزیست که برای دنباله‌دارها رخ می‌دهد و دم‌های زیبا و آشنایشان را پدید می‌آورد. در سامانه‌ی خورشیدی، بادهای ذرات خورشید با برخورد به دنباله‌دارها چنین دمی را از آنها به بیرون می‌کشد. از همین رو دم دنباله‌دارها همیشه در راستای خورشید و در جهت مخالف آنسست. راستای دم‌های این ستارگان سرخ بزرگ هم به مرکز خوشه می‌رسد و در جهت مخالف آنند. این به احتمال بسیار به دلیل بادهای نیرومندیست که از صدها ستاره‌ی بزرگ و داغ در مرکز خوشه‌ی وسترلاند ۱ به بیرون می‌وزند.
این دم‌ها بسیار بلندند و نشان‌دهنده‌ی اثر چشمگیری هستند که محیط می‌تواند بر پیدایش و دگرگونی ستارگان داشته باشد. این دم‌های دنباله‌دار-مانند در عکس‌هایی که آلما برای بررسی ستارگان خوشه‌ی وسترلاند ۱ و این که چگونه و با چه نرخی جرم از دست می‌دهند کرفته بود یافته شده بودند. این خوشه ستارگان پرجرمِ بسیاری دارد که بسیاری از آنها از رده‌های کمیابند و از همین رو به شدت مورد علاقه‌ی اخترشناسان بوده‌اند.
خوشه‌ی وسترلاند ۱ با فاصله‌ی حدود ۱۵ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی آتشدان دیده می‌شود. این خوشه اگرچه اکنون به عنوان یک ابَرخوشه‌ی باز رده‌بندی شده، ولی شاید تا چند میلیارد سال دیگر به یک خوشه‌ی کروی کم‌جرم تبدیل شود. وسترلاند ۱ را بیش از همه با ستاره‌ی وسترلاند ۱-۲۶ می‌شناسیم، یک ابرغول سرخِ به اندازه‌ای بزرگ که اگر در جایگاه خورشید ما قرار داده شود، تا آن سوی مدار مشتری را هم در بر خواهد گرفت.
این خوشه‌ی جوان در بر دارنده‌ی ۳ ابرغول سرخ دیگر، ۶ فراغول زرد و ۲۴ ستاره‌ی ولف رایه نیز هست، به همراه چندین ستاره‌ی از آنها هم هم نامعمول‌تر که هنوز در دست بررسی هستند.
#خوشه_باز
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/Wd1.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------
این تصویر دیدنی از پیوند داده‌های آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شیلی و تلسکوپ فضایی #هابل درست شده و یک خوشه‌ی ستاره‌ای به نام وسترلاند ۱ یا Wd1 را نشان می‌دهد.
نکته‌ی جالب اینست که برخی از ستارگان غول‌پیکر این خوشه، مانند دنباله‌دارها "دُم‌هایی" از مواد دارند که از آنها بیرون زده. چنین دم‌هایی دستاورد بادهای بی‌امان و چگالی‌ست که از ستاره‌های دیگر بر این ستارگان می‌وزد و مواد را از آنها به بیرون می‌کشد.
این پدیده همانند چیزیست که برای دنباله‌دارها رخ می‌دهد و دم‌های زیبا و آشنایشان را پدید می‌آورد. در سامانه‌ی خورشیدی، بادهای ذرات خورشید با برخورد به دنباله‌دارها چنین دمی را از آنها به بیرون می‌کشد. از همین رو دم دنباله‌دارها همیشه در راستای خورشید و در جهت مخالف آنسست. راستای دم‌های این ستارگان سرخ بزرگ هم به مرکز خوشه می‌رسد و در جهت مخالف آنند. این به احتمال بسیار به دلیل بادهای نیرومندیست که از صدها ستاره‌ی بزرگ و داغ در مرکز خوشه‌ی وسترلاند ۱ به بیرون می‌وزند.
این دم‌ها بسیار بلندند و نشان‌دهنده‌ی اثر چشمگیری هستند که محیط می‌تواند بر پیدایش و دگرگونی ستارگان داشته باشد. این دم‌های دنباله‌دار-مانند در عکس‌هایی که آلما برای بررسی ستارگان خوشه‌ی وسترلاند ۱ و این که چگونه و با چه نرخی جرم از دست می‌دهند کرفته بود یافته شده بودند. این خوشه ستارگان پرجرمِ بسیاری دارد که بسیاری از آنها از رده‌های کمیابند و از همین رو به شدت مورد علاقه‌ی اخترشناسان بوده‌اند.
خوشه‌ی وسترلاند ۱ با فاصله‌ی حدود ۱۵ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی آتشدان دیده می‌شود. این خوشه اگرچه اکنون به عنوان یک ابَرخوشه‌ی باز رده‌بندی شده، ولی شاید تا چند میلیارد سال دیگر به یک خوشه‌ی کروی کم‌جرم تبدیل شود. وسترلاند ۱ را بیش از همه با ستاره‌ی وسترلاند ۱-۲۶ می‌شناسیم، یک ابرغول سرخِ به اندازه‌ای بزرگ که اگر در جایگاه خورشید ما قرار داده شود، تا آن سوی مدار مشتری را هم در بر خواهد گرفت.
این خوشه‌ی جوان در بر دارنده‌ی ۳ ابرغول سرخ دیگر، ۶ فراغول زرد و ۲۴ ستاره‌ی ولف رایه نیز هست، به همراه چندین ستاره‌ی از آنها هم هم نامعمول‌تر که هنوز در دست بررسی هستند.
#خوشه_باز
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/Wd1.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دو عکس به مناسبت ۲۵مین سالگرد نخستین ماموریت تعمیر تلسکوپ هابل»
---------------------------------------------------------------------
تلسکوپ فضایی #هابل در ۲۸ سال گذشته بیشمار کهکشان دور و نزدیک در سرتاسر کیهان را به تصویر کشیده. ولی یک کهکشان خوش‌عکس در فاصله‌ی ۵۵ میلیون سال نوری زمین، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ این تلسکوپ دارد.
ناسا در سال ۱۹۹۳، زمانی که می‌خواست تاریِ دید هابل (به دلیل نقص ساختاری در آینه‌ی اصلی آن) را برطرف کند، چند جرم فضایی را برگزید که هابل می‌بایست پس از تعمیر، برای بررسی و آزمایش دیدش آنها را رصد می‌کرد.
کهکشان بزرگ و باشکوه ام۱۰۰ برای این منظور هدفی بسیار مناسب به نظر می‌رسید. برای این کار، دانشمندان می‌بایست عکسی که هابل در زمان تاریِ دیدش از این کهکشان گرفته بود را با عکسِ پس از تعمیر بسنجند (مقایسه کنند). برای عکس گرفتن هم "دوربین میدان‌گسترده و سیاره‌ای شماره ۱" تلسکوپ (WFPC1) برگزیده شد.
این عکس می‌بایست پیش از دسامبر ۱۹۹۳، یعنی پیش از برداشتن این دوربین و جایگزین کردن آن با WFPC2 توسط فضانوردان گرفته می‌شد. پس از تعمیر تلسکوپ، هابل دوباره عکسی از این کهکشان گرفت و نمایی شفاف و روشن از آن ثبت کرد.
بازگشت پیروزمندانه‌ی هابل به دید روشنی که وعده داده شده بود توسط همگان جشن گرفته شد. هابل پس از این ماموریت توانمندی‌های بهتری پیدا کرد و با عکس‌های خیره‌کننده‌ای که پس از آن گرفت دوستداران فضا را ناامید نساخت.
ناسا این دو عکس هابل را برای بزرگداشت ۲۵مین سالگرد نخستین ماموریت تعمیر آن منتشر کرده. چارچوب سمت چپ تصویر تار و بی‌کیفیتی‌ست که پیش از ماموریت ۱۹۹۳ از کهکشان ام ۱۰۰ گرفته شده و چارچوب سمت راست هم تصویر تازه‌تری را نشان می‌دهد که سال ۲۰۰۹ پس از آخرین ماموریت تعمیر، با دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ گرفته شده.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/Hubble.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------------------------------------
تلسکوپ فضایی #هابل در ۲۸ سال گذشته بیشمار کهکشان دور و نزدیک در سرتاسر کیهان را به تصویر کشیده. ولی یک کهکشان خوش‌عکس در فاصله‌ی ۵۵ میلیون سال نوری زمین، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ این تلسکوپ دارد.
ناسا در سال ۱۹۹۳، زمانی که می‌خواست تاریِ دید هابل (به دلیل نقص ساختاری در آینه‌ی اصلی آن) را برطرف کند، چند جرم فضایی را برگزید که هابل می‌بایست پس از تعمیر، برای بررسی و آزمایش دیدش آنها را رصد می‌کرد.
کهکشان بزرگ و باشکوه ام۱۰۰ برای این منظور هدفی بسیار مناسب به نظر می‌رسید. برای این کار، دانشمندان می‌بایست عکسی که هابل در زمان تاریِ دیدش از این کهکشان گرفته بود را با عکسِ پس از تعمیر بسنجند (مقایسه کنند). برای عکس گرفتن هم "دوربین میدان‌گسترده و سیاره‌ای شماره ۱" تلسکوپ (WFPC1) برگزیده شد.
این عکس می‌بایست پیش از دسامبر ۱۹۹۳، یعنی پیش از برداشتن این دوربین و جایگزین کردن آن با WFPC2 توسط فضانوردان گرفته می‌شد. پس از تعمیر تلسکوپ، هابل دوباره عکسی از این کهکشان گرفت و نمایی شفاف و روشن از آن ثبت کرد.
بازگشت پیروزمندانه‌ی هابل به دید روشنی که وعده داده شده بود توسط همگان جشن گرفته شد. هابل پس از این ماموریت توانمندی‌های بهتری پیدا کرد و با عکس‌های خیره‌کننده‌ای که پس از آن گرفت دوستداران فضا را ناامید نساخت.
ناسا این دو عکس هابل را برای بزرگداشت ۲۵مین سالگرد نخستین ماموریت تعمیر آن منتشر کرده. چارچوب سمت چپ تصویر تار و بی‌کیفیتی‌ست که پیش از ماموریت ۱۹۹۳ از کهکشان ام ۱۰۰ گرفته شده و چارچوب سمت راست هم تصویر تازه‌تری را نشان می‌دهد که سال ۲۰۰۹ پس از آخرین ماموریت تعمیر، با دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ گرفته شده.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/Hubble.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«روشی نوین برای ردیابی ماده تاریک»
------------------------------------
اخترشناسان با بهره از داده‌های تلسکوپ فضایی هابل روشی انقلابی برای ردیابی ماده‌ی تاریک در خوشه‌های کهکشانی ابداع کرده‌اند. این روش به اخترشناسان امکان می‌دهد تا پراکندگی #ماده_تاریک را دقیق‌تر از همه‌ی روش‌های گذشته "ببینند"، و این شاید بتواند برای کاوش سرشت ماده‌ی تاریک هم کارایی داشته باشد. گزارش این پژوهش در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.
در چند دهه‌ی گذشته دانشمندان کوشیده‌اند به سرشت ماده‌ی تاریک، جوهره‌ای اسرارآمیز که فراوان‌ترین ماده‌ی کیهان است پی ببرند و نقشه‌ای از پراکندگی آن در کیهان پدید بیاورند. اکنون اخترشناسان استرالیایی و اسپانیایی از داده‌های برنامه‌ی "میدان‌های مرزی" #هابل برای بررسی دقیقِ پراکندگی ماده‌ی تاریک کمک گرفته‌اند.
میریا مونتس از دانشگاه نیو ساوت ویلز استرالیا و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «ما راهی برای "دیدن" ماده‌ی تاریک پیدا کرده‌ایم. ما دریافته‌ایم که تابش بسیار محو در خوشه‌های کهکشانی (تابش درون‌خوشه‌ای)، نقشه‌ای از چگونگی پراکندگی ماده‌ی تاریک را به ما نشان می‌دهد.»
تابش درون‌خوشه‌ای یکی از پیامدهای برخورد و برهم‌کنش میان کهکشان‌هاست. در این برهمکنش‌ها تک‌ستارگانی از کهکشان‌ها جدا شده و آزادانه در فضای درون #خوشه_کهکشانی شناور می‌شوند. آنها پس از جدا شدن از کهکشان خود سر از جایی در می‌آورند که بیشتر جرم خوشه -به طور عمده ماده‌ی تاریک- در آنست. [در این تصویر خوشه‌ی آبل اس۱۰۶۳ را می‌بینیم که تابش درون‌خوشه‌ای آن به رنگ آبی اسست]
مونتس می‌گوید: «این ستارگان پراکندگی‌ای همسان با پراکندگی ماده‌ی تاریک به دست می‌آورند.» هم ماده‌ی تاریک و هم این ستارگان پرت افتاده (که تابش درون‌خوشه‌ای را پدید می‌آورند) مانند دو جزء بی‌برخورد (collisionless) رفتار کرده و توان و پتانسیل گرانشی خود خوشه را دنبال می‌کنند. بر پایه‌ی این پژوهش، تابش درون‌خوشه‌ای هم‌تراز با ماده‌ی تاریک است و پراکندگی آن را با دقتی بیشتر از همه‌ی رو‌‌ش‌هایی گذشته که از ردیاب‌های نوری بهره می‌گرفتند آشکار می‌کند.
این روش نسبت به روش پیچیده‌ی همگرایی گرانشی کارآمدتر است. روش همگرایی گرانشی هم نیاز به بازسازی دقیق عدسی گرانشی دارد و هم نیازمند طیف‌بینی‌های وقت‌گیر است. روش ارایه شده توسط مونتس تنها نیاز به تصویربرداری ژرف دارد. این بدین معناست که در یک زمانِ رصدی برابر، خوشه‌های بیشتری را می‌توان در روش مونتس بررسی کرد.
نتایج این پژوهش احتمال این که بتوانیم سرشت ماده‌ی تاریک را بررسی کنیم را مطرح می‌کند. ایگناسیو تروخیلیو از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «اگر ماده‌ی تاریک با خودش برهم‌کنش داشته باشد، می‌توانیم آن را مانند شکاف‌هایی کوچک در پراکندگی ماده‌ی تاریک، در مقایسه با تابش بسیار کم‌جانِ این ستاره‌ها شناسایی کنیم.» تاکنون تنها چیزی که درباره‌ی ماده‌ی تاریک فهمیده‌ایم اینست که برهم‌کنش گرانشی -و نه هیچ برهم‌کنش دیگری- با ماده‌ی معمولی دارد. اگر پی ببریم که ماده‌ی تاریک با خودش برهم‌کنش دارد، به اندازه‌ی چشمگیری به شناخت سرشت آن نزدیک می‌شویم
مونتس و تروخیلو اکنون می‌خواهند چند خوشه‌ی دیگر از شش خوشه‌ی نخستی که هابل رصد کرده را هم بررسی کنند تا بینند روششان درست می‌ماند یا نه. یک آزمایش دیگر برای این روش، رصد و بررسی خوشه‌های کهکشانیِ دیگریست که توسط گروه‌های دیگر بررسی شده‌اند، و افزودن به مجموعه‌ی داده‌هایشان و تایید روششان است.
این دانشمندان همچنین چشم به آینده و بررسی این روش به کمک تلسکوپ‌هایی مانند جیمز وب دارند که می‌توانند با دستگاه‌های حسسمندترشان، تابش محو درون‌خوشه‌ای را در کیهان دوردست هم ببینند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/DarkMatter.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------
اخترشناسان با بهره از داده‌های تلسکوپ فضایی هابل روشی انقلابی برای ردیابی ماده‌ی تاریک در خوشه‌های کهکشانی ابداع کرده‌اند. این روش به اخترشناسان امکان می‌دهد تا پراکندگی #ماده_تاریک را دقیق‌تر از همه‌ی روش‌های گذشته "ببینند"، و این شاید بتواند برای کاوش سرشت ماده‌ی تاریک هم کارایی داشته باشد. گزارش این پژوهش در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.
در چند دهه‌ی گذشته دانشمندان کوشیده‌اند به سرشت ماده‌ی تاریک، جوهره‌ای اسرارآمیز که فراوان‌ترین ماده‌ی کیهان است پی ببرند و نقشه‌ای از پراکندگی آن در کیهان پدید بیاورند. اکنون اخترشناسان استرالیایی و اسپانیایی از داده‌های برنامه‌ی "میدان‌های مرزی" #هابل برای بررسی دقیقِ پراکندگی ماده‌ی تاریک کمک گرفته‌اند.
میریا مونتس از دانشگاه نیو ساوت ویلز استرالیا و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «ما راهی برای "دیدن" ماده‌ی تاریک پیدا کرده‌ایم. ما دریافته‌ایم که تابش بسیار محو در خوشه‌های کهکشانی (تابش درون‌خوشه‌ای)، نقشه‌ای از چگونگی پراکندگی ماده‌ی تاریک را به ما نشان می‌دهد.»
تابش درون‌خوشه‌ای یکی از پیامدهای برخورد و برهم‌کنش میان کهکشان‌هاست. در این برهمکنش‌ها تک‌ستارگانی از کهکشان‌ها جدا شده و آزادانه در فضای درون #خوشه_کهکشانی شناور می‌شوند. آنها پس از جدا شدن از کهکشان خود سر از جایی در می‌آورند که بیشتر جرم خوشه -به طور عمده ماده‌ی تاریک- در آنست. [در این تصویر خوشه‌ی آبل اس۱۰۶۳ را می‌بینیم که تابش درون‌خوشه‌ای آن به رنگ آبی اسست]
مونتس می‌گوید: «این ستارگان پراکندگی‌ای همسان با پراکندگی ماده‌ی تاریک به دست می‌آورند.» هم ماده‌ی تاریک و هم این ستارگان پرت افتاده (که تابش درون‌خوشه‌ای را پدید می‌آورند) مانند دو جزء بی‌برخورد (collisionless) رفتار کرده و توان و پتانسیل گرانشی خود خوشه را دنبال می‌کنند. بر پایه‌ی این پژوهش، تابش درون‌خوشه‌ای هم‌تراز با ماده‌ی تاریک است و پراکندگی آن را با دقتی بیشتر از همه‌ی رو‌‌ش‌هایی گذشته که از ردیاب‌های نوری بهره می‌گرفتند آشکار می‌کند.
این روش نسبت به روش پیچیده‌ی همگرایی گرانشی کارآمدتر است. روش همگرایی گرانشی هم نیاز به بازسازی دقیق عدسی گرانشی دارد و هم نیازمند طیف‌بینی‌های وقت‌گیر است. روش ارایه شده توسط مونتس تنها نیاز به تصویربرداری ژرف دارد. این بدین معناست که در یک زمانِ رصدی برابر، خوشه‌های بیشتری را می‌توان در روش مونتس بررسی کرد.
نتایج این پژوهش احتمال این که بتوانیم سرشت ماده‌ی تاریک را بررسی کنیم را مطرح می‌کند. ایگناسیو تروخیلیو از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «اگر ماده‌ی تاریک با خودش برهم‌کنش داشته باشد، می‌توانیم آن را مانند شکاف‌هایی کوچک در پراکندگی ماده‌ی تاریک، در مقایسه با تابش بسیار کم‌جانِ این ستاره‌ها شناسایی کنیم.» تاکنون تنها چیزی که درباره‌ی ماده‌ی تاریک فهمیده‌ایم اینست که برهم‌کنش گرانشی -و نه هیچ برهم‌کنش دیگری- با ماده‌ی معمولی دارد. اگر پی ببریم که ماده‌ی تاریک با خودش برهم‌کنش دارد، به اندازه‌ی چشمگیری به شناخت سرشت آن نزدیک می‌شویم
مونتس و تروخیلو اکنون می‌خواهند چند خوشه‌ی دیگر از شش خوشه‌ی نخستی که هابل رصد کرده را هم بررسی کنند تا بینند روششان درست می‌ماند یا نه. یک آزمایش دیگر برای این روش، رصد و بررسی خوشه‌های کهکشانیِ دیگریست که توسط گروه‌های دیگر بررسی شده‌اند، و افزودن به مجموعه‌ی داده‌هایشان و تایید روششان است.
این دانشمندان همچنین چشم به آینده و بررسی این روش به کمک تلسکوپ‌هایی مانند جیمز وب دارند که می‌توانند با دستگاه‌های حسسمندترشان، تابش محو درون‌خوشه‌ای را در کیهان دوردست هم ببینند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/DarkMatter.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«قلب شیر»
-----------
کهکشان بیضیگون ام۱۰۵ شاید در نگاه نخست کهکشانی ساده و بی‌پیرایه، بدون هیچ ساختار ویژه‌ای دیده شود، ولی رصدهای تلسکوپ فضایی #هابل نشان داده که ستارگان نزدیک مرکز این کهکشان بسیار سریع حرکت می‌کنند. دانشمندان نتیجه گرفته‌اند که این ستارگان دارند به گِرد ابرسیاهچاله‌ای به جرم ۲۰۰ میلیون برابر خورشید می‌گردند! این سیاهچاله با فروکشیدن موادی که به سویش می‌آیند انرژی بسیار هنگفتی آزاد کرده و باعث شده مرکز کهکشان بسیار درخشان‌تر از پیرامونش شود، چیزی که به نام یک هسته‌ی کهکشانی فعال (ای‌جی‌ان) شناخته می‌شود.
هابل چند ستاره و خوشه‌ی ستاره‌ایِ جوان را هم در ام۱۰۵ آشکار کرده که مایه‌ی شگفتی دانشمندان شده زیرا این کهکشان تاکنون یک کهکشان "مرده" پنداشته می‌شد که توان ستاره‌زایی ندارد، ولی اکنون به نظر می‌رسد ام۱۰۵ هر ۱۰ هزار سال یک ستاره‌ی خورشیدسان می‌سازد. همچنین فعالیت‌های ستاره‌زایی در یک حلقه‌ی گسترده‌ی گاز هیدروژن که مسیه ۱۰۵ و همسایه‌ی نزدیکش، ان‌جی‌سی ۳۳۸۴ را در بر گرفته نیز دیده شده است.
مسیه۱۰۵ در سال ۱۷۸۱ یافته شد. این کهکشان با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی #شیر دیده می‌شود و درخشان‌ترین #کهکشان_بیضیگون در گروه کهکشانی "شیر آی" یا Leo I [به نام گروه ام۹۶ هم شناخته می‌شود-م] جای دارد.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/M105.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------
کهکشان بیضیگون ام۱۰۵ شاید در نگاه نخست کهکشانی ساده و بی‌پیرایه، بدون هیچ ساختار ویژه‌ای دیده شود، ولی رصدهای تلسکوپ فضایی #هابل نشان داده که ستارگان نزدیک مرکز این کهکشان بسیار سریع حرکت می‌کنند. دانشمندان نتیجه گرفته‌اند که این ستارگان دارند به گِرد ابرسیاهچاله‌ای به جرم ۲۰۰ میلیون برابر خورشید می‌گردند! این سیاهچاله با فروکشیدن موادی که به سویش می‌آیند انرژی بسیار هنگفتی آزاد کرده و باعث شده مرکز کهکشان بسیار درخشان‌تر از پیرامونش شود، چیزی که به نام یک هسته‌ی کهکشانی فعال (ای‌جی‌ان) شناخته می‌شود.
هابل چند ستاره و خوشه‌ی ستاره‌ایِ جوان را هم در ام۱۰۵ آشکار کرده که مایه‌ی شگفتی دانشمندان شده زیرا این کهکشان تاکنون یک کهکشان "مرده" پنداشته می‌شد که توان ستاره‌زایی ندارد، ولی اکنون به نظر می‌رسد ام۱۰۵ هر ۱۰ هزار سال یک ستاره‌ی خورشیدسان می‌سازد. همچنین فعالیت‌های ستاره‌زایی در یک حلقه‌ی گسترده‌ی گاز هیدروژن که مسیه ۱۰۵ و همسایه‌ی نزدیکش، ان‌جی‌سی ۳۳۸۴ را در بر گرفته نیز دیده شده است.
مسیه۱۰۵ در سال ۱۷۸۱ یافته شد. این کهکشان با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی #شیر دیده می‌شود و درخشان‌ترین #کهکشان_بیضیگون در گروه کهکشانی "شیر آی" یا Leo I [به نام گروه ام۹۶ هم شناخته می‌شود-م] جای دارد.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/M105.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تک‌ستارگان در یکی از کهکشان‌های همسایه»
-----------------------------------
در این تصویر موزاییکی روشن و پُروضوح که تلسکوپ فضایی #هابل با دوربین پیشرفته برای پیمایش خود (ACS) گرفته، ستارگان کهکشان سه‌بر (مثلث) را مانند دانه‌های شن در ساحل یک دریای کیهانی می‌بینیم.
تصویر منطقه‌ی درونی کهکشان که پهنایی بیش از ۱۷۰۰۰ سال نوری را پوشانده با واگشودِ (وضوحِ) بسیار بالا گرفته شده و دومین تصویر بزرگیست که تلسکوپ هابل تاکنون گرفته.
در این مرکز، هسته‌ی انبوه و درخشان کهکشان را می‌بینیم که با رگه‌های پراکنده‌ی غبار و ستارگانِ درون صفحه‌ی کهکشان در بر گرفته شده است.
#کهکشان_مارپیچی سه‌بر که به نام ام۳۳ هم شناخته می‌شود سه میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی سه‌بر دیده می‌شود. ام۳۳ با قطری بیش از ۵۰ هزار سال نوری، دومین کهکشان بزرگ در گروه محلی پس از کهکشان‌های زن در زنجیر (ام۳۱) و راه شیری است.
گفتنی‌ست برای تماشای تک‌ستارگان، خوشه‌های ستاره‌ای، و سحابی‌های روشن در این تصویر ام۳۳ می‌توانید آن را با ابزار بزرگنمایی (زوم) ببینید.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/ap190223.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------
در این تصویر موزاییکی روشن و پُروضوح که تلسکوپ فضایی #هابل با دوربین پیشرفته برای پیمایش خود (ACS) گرفته، ستارگان کهکشان سه‌بر (مثلث) را مانند دانه‌های شن در ساحل یک دریای کیهانی می‌بینیم.
تصویر منطقه‌ی درونی کهکشان که پهنایی بیش از ۱۷۰۰۰ سال نوری را پوشانده با واگشودِ (وضوحِ) بسیار بالا گرفته شده و دومین تصویر بزرگیست که تلسکوپ هابل تاکنون گرفته.
در این مرکز، هسته‌ی انبوه و درخشان کهکشان را می‌بینیم که با رگه‌های پراکنده‌ی غبار و ستارگانِ درون صفحه‌ی کهکشان در بر گرفته شده است.
#کهکشان_مارپیچی سه‌بر که به نام ام۳۳ هم شناخته می‌شود سه میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی سه‌بر دیده می‌شود. ام۳۳ با قطری بیش از ۵۰ هزار سال نوری، دومین کهکشان بزرگ در گروه محلی پس از کهکشان‌های زن در زنجیر (ام۳۱) و راه شیری است.
گفتنی‌ست برای تماشای تک‌ستارگان، خوشه‌های ستاره‌ای، و سحابی‌های روشن در این تصویر ام۳۳ می‌توانید آن را با ابزار بزرگنمایی (زوم) ببینید.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/ap190223.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Forwarded from 👑یک ستاره در هفت آسمان👑 (یک ستاره در هفت آسمان)
«پری کوه‌پیکر کیهانی»
----------------------
توده‌های تراشیده‌شده‌ی غبارِ سحابی عقاب دارند ناپدید می‌شوند.
پرتوی نیرومند ستارگان با کنار زدن و تراشیدن این کوه‌های سرد کیهانی تندیس‌هایی در آنها پدید آورده‌اند که شاید جانورانی افسانه‌ای را به ذهن بیاورند.
در این تصویر یکی از این ستون‌های خیره‌کننده‌ی غبار در سحابی عقاب را می‌بینیم که شاید بتوان آن را مانند یک پری بیگانه‌ی غول‌پیکر پنداشت، هرچند که این پری ده سال نوری بلندی دارد و پرتوهایی داغ‌تر از آتش معمولی می‌گسیلد.
خود سحابی بزرگ عقاب یا ام۱۶ در حقیقت یک پوسته‌ی غول‌پیکراز گاز و غبار است که دارد توسط ستارگان نوزاد یک خوشه‌ی ستاره‌ای باد می‌شود. این ستارگان نوزاد دارند یک خوشه‌ی باز پدید می‌آورند و سرانجام پوسته‌ی سحابی عقاب را محو خواهند کرد.
ستون بزرگ غبار درون این تصویر حدود ۷۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و تا حدود ۱۰۰ هزار سال دیگر از میان خواهد رفت.
این تصویرِ رنگ‌آمیزی شده در سال ۲۰۰۵، به مناسبت پانزدهمین سالگرد پرتاب تلسکوپ فضایی #هابل منتشر شده بود.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181202.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------
توده‌های تراشیده‌شده‌ی غبارِ سحابی عقاب دارند ناپدید می‌شوند.
پرتوی نیرومند ستارگان با کنار زدن و تراشیدن این کوه‌های سرد کیهانی تندیس‌هایی در آنها پدید آورده‌اند که شاید جانورانی افسانه‌ای را به ذهن بیاورند.
در این تصویر یکی از این ستون‌های خیره‌کننده‌ی غبار در سحابی عقاب را می‌بینیم که شاید بتوان آن را مانند یک پری بیگانه‌ی غول‌پیکر پنداشت، هرچند که این پری ده سال نوری بلندی دارد و پرتوهایی داغ‌تر از آتش معمولی می‌گسیلد.
خود سحابی بزرگ عقاب یا ام۱۶ در حقیقت یک پوسته‌ی غول‌پیکراز گاز و غبار است که دارد توسط ستارگان نوزاد یک خوشه‌ی ستاره‌ای باد می‌شود. این ستارگان نوزاد دارند یک خوشه‌ی باز پدید می‌آورند و سرانجام پوسته‌ی سحابی عقاب را محو خواهند کرد.
ستون بزرگ غبار درون این تصویر حدود ۷۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و تا حدود ۱۰۰ هزار سال دیگر از میان خواهد رفت.
این تصویرِ رنگ‌آمیزی شده در سال ۲۰۰۵، به مناسبت پانزدهمین سالگرد پرتاب تلسکوپ فضایی #هابل منتشر شده بود.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181202.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky