🔴ادامه‌ی پست پیشین 👆🏼👆🏼👆🏼
.
.. از سوی دیگر، پروکسیما قنطورس بی اگر در آغاز یک جو فشرده‌ی پر-هیدروژن داشته و یا این که در جایی دورتر از ستاره (و بنابراین دورتر از دسترس پرتوهای مرگبار) پدید آمده بوده و بعدها به جای کنونی کوچیده، می‌تواند هنوز زیست‌پذیر باشد. شکل‌گیری آن در جایی دورتر می‌توانسته به حفظ آب‌هایش هم کمک کند، زیرا یخ آب در بخش‌های بیرونی قرص‌های سیاره‌زایی فراوان‌تر است؛ بنابراین اگر پروکسیما قنطورس بی در جایی دورتر ساخته شده بوده، می‌توانسته مخزنی از یخ داشته باشد که در دوره‌های بعدی، زمانی به ستاره‌اش نزدیک‌تر شد آب شده و اقیانوس‌هایی روی آن پدید آورند.

اینها همه بر فرض آنست که پروکسیما قنطورس بی یک سیاره‌ی سنگی باشد. اخترشناسان تنها یک کمینه‌ی جرم برای آن در دست دارند. [اگر برآوردهای دقیق‌تر، جرم آن را بیشتر نشان دهند]، چه بسا مانند اورانوس یا نپتون باشد.

دیگر دنیاهای نزدیک و زیست‌پذیر
با همه‌ی اینها، سیاره‌های احتمالا زیست‌پذیرِ دیگری هم در نزدیکی ما هستند. گروه گاینن در پژوهش خود دو فراسیاره‌ی دیگر را هم بررسی کردند: "کاپتین بی" (۱۳ سال نوری) و "ولف ۱۰۶۱ سی" (۱۴ سال نوری). هر دوی این سیاره‌ها تنها کمی بیش از ۱.۵ برابر زمین قطر دارند، با کمینه‌ی جرم ۴ تا ۵ برابر زمین، و هر دو در منطقه‌ی زیست‌پذیر ستارگانشان جای گرفته‌اند. گفتنی است که ستاره‌ی #کاپتین حدود ۱۱ میلیارد ساله است و به احتمال بسیار، راه شیری آن را از یک کهکشان کوتوله دزدیده.

دانشمندان با در نظر گرفتن سن این ستارگان و بروندهی پرتوهای ایکس و فرابنفش آنها تعیین کردند که ولف ۱۰۶۱ سی هم شانس کمی برای زیست‌پذیر بودن دارد. ولی کاپتین بی جای به نسبت مناسب‌تری به نظر می‌رسد. پرتوهای ایکس دریافتی این سیاره ۸ برابر دریافتی زمین از خورشید است و دریافتی پرتوهای فرابنفش آن هم کمتر از دو برابر دریافتی زمین. فاصله‌ی آن از ستاره‌اش که آن هم یک کوتوله‌ی رده‌ی ام است، به ۰.۱۷ فاصله‌ی زمین-خورشید می‌رسد بنابراین ۳.۵ برابر دورتر از پروکسیما قنطورس بی نسبت به ستاره‌اش است. این امکان هست که کاپتین بی در آغاز زندگی به اندازه‌ی کافی از ستاره‌اش دور بوده که جوانیِ خشن آن را تاب بیاورد.

#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Proximab.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«زمین و آسمان زیر پای ایستگاه فضایی»
—---------------------------------------
https://goo.gl/KzAj6E
اگر می‌توانستید سوار بر #ایستگاه_فضایی_بین‌المللی گرد زمین بچرخید چشم‌اندازهایی شگفت‌انگیز مانند آنچه در این تصویر خیره‌کننده‌ که نیمه‌های ۲۰۱۵ ثبت شده می‌دیدید.

در بالای چارچوب، بخش‌هایی از خود ایستگاه که صفحه‌های خورشیدی آن را هم در بر دارد دیده می‌شود. درست زیر ایستگاه، کمان کهکشان راه شیری را می‌بینیم که از نور میلیاردها ستاره می‌درخشد، هر چند که بخش‌هایی از آن با رگه‌هایی از غبار تاریک شده.

نوار سرخ‌فامی که درست زیر کهکشان به چشم می‌خورد هواتاب است- هوای زمین که به هنگام روز از نور خورشید برانگیخته شده و شب‌هنگام به رنگ‌هایی ویژه می‌درخشد. هواتاب سبزفام هم زیر #هواتاب سرخ‌فام جای دارد.

گفتن ندارد که پایین‌تر از همه‌ی این‌ها خود زمین است، با مرز روز-شب (#سایه‌مرز) در افق. توده‌های ابر اینجا و آنجا زمین را پوشانده‌اند و یکی از آنها هم در پایین، سمت راست از نور یک آذرخش روشن شده. [تصویر بعدی را هم ببینید👇🏼]

از سال ۲۰۰۰ تاکنون، فضانوردانی که هر یک از گوشه‌ای از دنیا به ایستگاه می‌روند می‌توانند لابه‌لای کارها و وظایف خود از تماشای چشم‌اندازهایی مانند این نیز لذت ببرند.

#apod
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/ISS.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«سحابی خرطوم فیل در قیفاووس»
—---------------------------------—
https://goo.gl/S1gQ2V
#سحابی_خرطوم_فیل در بالا و دوردست‌های #صورت_فلکی_قیفاووس، همچون تصویری از یک برگ در «داستان‌های پیدایش»* کهکشانی، در میان #سحابی_گسیلشی و خوشه‌ی ستاره‌ای جوانِ مجموعه‌ی آی‌سی ۱۳۹۶ پیچ و تاب خورده است. البته درازی این خرطوم فیل کیهانی که به نام "وی‌دی‌بی ۱۴۲" هم شناخته می‌شود، بیش از ۲۰ سال نوری است.

این نمای نزدیک رنگین با بهره از فیلترهای #باریک_باند درست شده که نورهای گسیلیده از اتم‌های یونیده‌ی هیدروژنِ موجود در منطقه را از خود می‌گذرانند. تصویر به دست آمده پشته‌های درخشانی را نشان می‌دهد که در اثر پرتوها و بادهای نیرومند ستارگان به پس رانده شده‌ و توده‌هایی از حباب‌های گاز و غبار سرد میان‌ستاره‌ای را در میان گرفته‌اند. این ابرهای تاریک و پیچک شکل، مواد خام مناسب برای #ستاره‌زایی را در بر داشته و اجرام پیش‌ستاره‌ای را در دل ابرهای تیره‌ی خود پنهان کرده‌اند.

مجموعه‌ی به نسبت کم‌نور آی‌سی ۱۳۹۶ در حدود ۳۰۰۰ سال نوری از ما فاصله داشته و پهنه‌ای گسترده‌، به پهنای نزدیک به ۵ درجه را در آسمان می‌پوشاند. این تصویر تماشاییِ نمای نزدیک بخشی از این مجموعه به پهنای ۱ درجه را در بر گرفته که تقریبا هم‌ارز حدود ۴ قرص کامل ماه است.

—------------------------------------------

یاداشت:
* "داستان‌های پیدایش" (Just So Story) یا "مجموعه‌ی موجودات"، مجموعه‌ای از داستان‌های کودکانه، به نوشته‌ی رودیارد کیپلینگ، نویسنده‌ی بریتانیایی است.

#apod #IC_1396 #vdB_142
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/IC1396.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«ناهید در یک قطره آب»
—-------------------------
https://goo.gl/nuI0XQ
روشی نوآورانه برای گرفتن عکس‌هایی زیبای نجومی:
چند قطره آب روی یک شیشه‌ بپاشید. شیشه را رو به غروب آفتاب بگیرید. دوربین را روی قطره‌ها تنظیم کنید- و کلیک!

جان بل، عکاس از هاورشام بریتانیا با بهره از همین دستور در روز ۱۷ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ این عکس زیبا را گرفت.

بل توضیح می‌دهد: «من سرگرم نگاه کردن به عکس‌های ماکرو از گل‌ها روی قطره‌های آب بودم و فکر کردم این روش عکاسی را برای آسمان‌ غروب‌‌‌‌‌‌‌‌‌ نیز‌‌‌ امتحان‌ کنم. یک قاب عکس شیشه‌ای را روی شاخه‌ی درخت در باغچه‌ام چسباندم و دوربینم که یک Canon 5D MK2 است را با #عدسی_ماکرو و سیگمای ۱۰۶ میلیمتر روی قطره‌ها تنظیم کردم به گونه‌ای که سیاره‌ی ناهید در کنار درخت همسایه روی هر یک از آنها نمایان بود.»

قطره‌های آب مانند یک عدسی وارون‌کننده (معکوس کننده) رفتار می‌کنند، بنابراین عکسی که اینجا می‌بینید در اصل وارونه‌ (سر و ته) بوده و بل آن را ۱۸۰ درجه چرخانده است. وی می‌گوید: «تنظیم شیشه آسان، ولی کانونی کردن کمی سخت بود. روی هم رفته قطره‌های آب عدسی‌های بی‌نقصی نبودند.» با این وجود دستاورد وی زیبا و بی‌نقص است.

#عکاسی #پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/macro.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskie

«خورشید یا کیک لایه‌ای؟!»
—----------------------------
https://goo.gl/UW1ax3
این عکس که روز ۱۸ ژانویه، از رصدخانه‌ی لاس کامپاناس شیلی در بالای کوه گرفته شده، غروبی زیبا و وسوسه‌انگیز را نشان می‌دهد: به نظر می‌رسد خورشید اندکی پیش از آن که با روشنایی لرزان پشت افق اقیانوس آرام پنهان شود، به چند لایه‌ی افقی بخش شده و به شکل یک کیک لایه‌ای در آمده است.

نور خورشید به رنگ صورتی در آمده زیرا مسیر بلندتری را از افق تا چشم بیننده در هوای غبارآلود پیموده. ولی علت لایه‌های چشمگیرش اینست که لایه‌های پایینی جو در این مسیر، دماها و چگالی‌های بسیار متفاوتی داشته‌اند. پرتوهای آفتاب با پیمودن مسیری بلند از درون هر یک از این لایه‌ها با زاویه‌های بسیار متفاوتی شکسته‌ و تصویرهای جداگانه‌ای از خورشید، به شکل گونه‌ای سراب لایه‌لایه‌ پدید آورده‌اند. [تصویر بعدی را ببینید 👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼]

#شکست_نور #غروب_آفتاب #apod
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Layer-Cake.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskie

«ساختاری که گویا از خشکیدن و ترک خوردن گل و لای در بهرام به جا مانده
—---------------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/KJEdDC
این عکس را #خودروی_کنجکاوی ناسا از یک ورقه‌ی سنگی در سیاره‌ی #بهرام (مریخ) گرفته که با شبکه‌ای از تَرک‌ها پوشیده شده. احتمال می‌رود این سنگ که "Old Soaker" نام دارد، از خشکیدن یک لایه‌ی گِل در بیش از ۳ میلیارد سال پیش به جا مانده باشد. پهنای این چارچوب از چپ به راست ۱.۲ متر است و از پیوند سه عکس درست شده که کنجکاوی با دوربین لنز دستی خود (ماهلی، MAHLI) گرفته.

ترک‌های گِلی می‌توانند نشانه‌ی وجود دوره‌های خشکسالی باشد که میان دوره‌های تَرسالی رخ می‌دادند؛ دوره‌های ترسالی مانع از خشکیدن دریاچه‌ی این منطقه می‌شدند. کنجکاوی در لایه‌های سنگی زیر Old Soaker که کهن‌تر از آن هستند، و همچنین در گِل‌سنگ‌های جوان‌ترِ بالای آن، شواهدی از دریاچه‌های باستانی یافته.

ماهلی این عکس‌ها را در روز ۳۱ دسامبر ۲۰۱۶، برابر با ۱۵۶۶مین روزِ بهرامی (سول) از آغاز به کار کنجکاوی، و از فاصله‌ی حدود حدود ۹۰ سانتیمتری سنگ گرفته. این عکس‌ها بخشی از یک برنامه برای ارزیابی وجود شواهد گل خشکیده در Old Soaker بودند. این سنگ در یک برونزَد از #گل‌سنگ #سازند_موری (Murray formation) در پایه‌ی کوه شارپ، ستیغ مرکزی دهانه‌ی گیل جای دارد، جایی که کنجکاوی سال ۲۰۱۲ در آن فرود آمد.

روی این ورقه‌ی سنگی شبکه‌ای از چندضلعی‌های پنج‌گوش و شش‌گوش به پهنای ۱ تا ۲ سانتیمتر به چشم می‌خورد. این با الگویی که به طور معمول در پی خشک شدن یک لایه‌ی نازک گل و لای پدید می‌آید سازگار است. برخی از لبه‌های این چندضلعی‌ها به شکل برجسته و از موادی هم‌رنگ با سنگِ پیرامون هستند. این می‌تواند دستاورد فرآیندی باشد که در سه گام، و پس از ترک‌‌خوردگی‌ها در اثر خشکیدن گل و لای رخ می‌دهد: ته‌نشست‌های بادزَده در شکاف ترک‌خوردگی‌ها انباشته می‌شوند. سپس این ته‌نشست‌ها و گل خشکیده زیر فشار چندین لایه سنگ جوان‌تر که رویشان انباشته می‌شود به سنگ تبدیل می‌گردند. در پایان، لایه‌های سنگ‌ رویی توسط باد فرسایش می‌یابد و لایه‌ی گل ترک خورده نمایان می‌شود، ولی موادی که شکاف‌‌ها را پر کرده‌اند نسبت به خود گل‌ و لای در برابر فرسایش پایداری بیشتری می‌کنند و در نتیجه ترک‌های گذشته به شکل برجستگی به جا می‌مانند.

گفتنی است برخی از این شکاف‌ها (که اکنون پشته‌های برجسته‌ای شده‌اند) موادی بسیار روشن‌تر از رگه‌های دیگر و سنگ پیرامون را در بر دارند. این‌ها رگه‌های کانی هستند. کنجکاوی تاکنون چنین رگه‌های روشنی از سولفات کلسیم را در بسیاری از لایه‌های سنگی که بررسی کرده یافته. این رگه‌ها از نفوذ آب‌های کانی‌دار زیرزمینی در شکاف سنگ‌های زیر سطح پدید می‌آیند. دانشمندان گروه کنجکاوی احتمال می‌دهند Old Soaker این سرگذشت را در بیشتر از یک نسل از شکستگی‌ها داشته: نخست ترک‌خوردگی گل و لای، و پر شدن آنها از ته‌نشست‌ها، سپس دوره‌ای از شکستگی‌ها و رگه‌سازی‌ها در زیر سطح.

نام این سنگ برگرفته از نام جزیره‌ای نزدیک ساحل مین است. دانشمندان کنجکاوی نام‌های غیررسمی پایه‌ی کوه شارپ -از جمله بخشی که این ورقه را در بردارد- را از روی نام جزیره‌ها، تپه‌ها و دیگر جاهای نزدیک "بار هاربر" در ایالت مین آمریکا برگزیده‌اند.

#رگه_کانی

#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/OldSoaker.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«نزدیک‌ترین نما از یک موج‌ساز کوچک»
—---------------------------------------—
https://goo.gl/PnCfQj
در این عکس که روز ۱۶ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ توسط #فضاپیمای_کاسینی ناسا گرفته شده دافنیس، ماه موج‌ساز سیاره‌ی کیوان را از نزدیک‌ترین نمایی که تاکنون دیده شده می‌بینیم. کاسینی این عکس را در یکی از گذرهای #حلقه‌خراش خود از کنار لبه‌های بیرونی حلقه‌های کیوان (زحل) گرفته است.

#دافنیس که پهنایی نزدیک به ۸ کیلومتر دارد، در مداری درون شکاف ۴۲ کیلومتری کیلر به گرد سیاره می‌چرخد. زاویه‌ی دید کاسینی در این عکس باعث شده #شکاف_کیلر باریک‌تر از واقعیت دیده شود.

این ماه کوچک با پیشروی از چپ به راست، با گرانش خود موج‌هایی را در لبه‌های شکاف کیلر، در هر دو راستای عمودی و افقی پدید می‌آورد. کاسینی در سال ۲۰۰۹، در زمانی نزدیک به "برابران فصلی" (اعتدال فصلی) #کیوان هم توانسته بود این موج‌ها را به تصویر بکشد.

دافنیس هم مانند اتلس و پان، دیگر ماه‌‌های کوچک درونی سیاره، به نظر می‌رسد یک برجستگی باریک دور استوایش دارد با پوششی به نسبت هموار از مواد روی سطحش که به احتمال بسیار در اثر نشستن و انباشت ذرات ریز حلقه‌ها روی آن پدید آمده. وضوح این عکس چند دهانه را نیز روی سطح دافنیس آشکار کرده، با یک پشته‌ی دیگر در بخش شمالی، همراستا با نوار استوایی.

در این عکس همچنین جزییات کوچکی نیز در حلقه‌ها دیده می‌شود. به ویژه یک بافت دانه‌دار در چند ردیف پهن که نشانگر جاهایی است که ذرات روی هم انباشته شده‌اند. لبه‌ی شکاف در سمت راست صاف و تیز است ولی در سمت چپ برخلاف آن، نوک موج‌ها ملایم و نرم دیده می‌شود. احتمال می‌رود این به دلیل جابجایی ذرات ریز حلقه باشد که در پی تازه‌ترین گذر دافنیس از سمت چپ لبه، و در اثر گرانش آن رخ داده، به گونه ای که این ذرات از حلقه بیرون کشیده شده و وارد شکاف شده‌اند.

یک رشته‌ی بسیار باریک پیچکی پشت سر دافنیس و به دنبال آن می‌رود (سمت چپ دافنیس). این پیچک می‌تواند دستاورد زمانی باشد که دافنیس توده‌ای از مواد را از حلقه بیرون کشیده بوده و این توده اکنون دارد پخش می‌شود.

#apod
#پلاسکو

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/wavemaker.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«خورشید از آغاز تا پایان ۲۰۱۶»
—----------------------------------
https://goo.gl/KjG9Uu
این تصویر چیدمانی از ۳۶۶ تصویر است که #خورشید را در تک تک روزهای سال ۲۰۱۶ از چشم ماهواره‌ی اروپایی #پروبا-۲ نشان می‌دهد. یکی از دوربین‌های این ماهواره به نام #SWAP در طول موج‌های فرابنفش-دور کار می‌کند و جو پرآشوب خورشید یا به عبارتی "تاج خورشیدی" را به تصویر می‌کشد.

هر یک از این عکس‌ها از ۳۰ نمای جداگانه درست شده که هر روز، در زمان‌هایی به مرکزیت ساعت ۰۱:۰۰ به وقت جهانی گرفته شده و برای نمایان‌تر کردن ساختارهای بیرون زده از قرص خورشید، پردازش شده‌اند.

در درازنای سال ۲۰۱۶، چرخه‌ی فعالیت خورشید رو به کمینه‌ی فعالیت‌ها ادامه یافت؛ کمینه‌ی خورشیدی زمانیست که شمار لکه‌های خورشیدی، مناطق فعال، شراره‌ها و فوران‌های تاجی خورشید به کمترین اندازه می‌رسند. فعال‌ترین منطقه‌ای که در سال ۲۰۱۶ روی خورشید پدید آمد در تصویر روز ۱۷ ژوییه دیده می‌شود. در آن روز، منطقه‌ی روشنی که نزدیک به مرکز خورشید دیده می‌شود هشت شراره از ۲۰ شراره‌ی نیرومندی که سال گذشته دیده شد را پدید آورد.

از دیگر ویژگی‌های نمایان در این عکس‌ها می‌توان به حفره‌های تاجی اشاره کرد- مناطق تیره‌ای که نشانگر دما و تابش کمتر نسبت به بخش های دیگر سطح خورشیدند. ولی همین حفره‌های تاجی می‌توانند جریان‌هایی از بادهای پرسرعت خورشیدی تولید کنند که با برخورد به مغناطکره‌ی زمین، توفان‌هایی زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) به راه بیاندازند. یکی از بزرگ‌ترین حفره‌های تاجی پارسال را می‌توان در شمال عکس ۲۴ نوامبر دید. این حفره تا چند دور چرخش خورشید روی آن دوام آورد.

[برای دیدن اندازه های بزرگ تر، به وبلاگ مراجعه کنید]

#چرخه_خورشید #حفره_تاجی
#پلاسکو

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Proba-2.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«موشکی که از میان ابرها به فضا می‌رود»
—------------------------------------------—
https://goo.gl/CyGx3a
هیچ پرنده‌ای را یارای رسیدن به این اوج و هیچ هواپیمایی را توان دستیابی به این سرعت نیست. تندیس آزادی وزنی کمتر دارد و هیچ موجود زنده‌ای به جز انسان حتی توان درک آنچه دارد رخ می‌دهد را نیز ندارد. حتی انسان‌های یک هزاره پیش نیز از فهم و تصور چنین چیزی ناتوان بودند. سخن از پرتاب #موشک به فضاست، رویدادی پرهیبت که زبان از وصفش عاجز است.

در این تصویر که ژوییه‌ی گذشته گرفته شده یک موشک "#فالکون ۹ v" متعلق به شرکت #اسپیس_ایکس را می‌بینیم که برای رساندن خواروبار به ایستگاه فضایی بین‌المللی، از پایگاه فضایی کیپ کاناورال فلوریدا پرتاب شده و با گذشتن از توده‌‌های ابر راهی فضا شده است. این موشک با وزن بیش از ۳۰۰ تُن، همچنین یک کپسول #دراگون را نیز با خود به مدار زمین، در فرازایی که هوا تنُک‌تر از آنست که بشود نفس کشید برد.

امروزه پرتاب موشک‌های فضاپیما آن چنان رایج شده که تقریبا هر هفته یکی از آنها از نقطه‌ای از زمین به فضا پرتاب می‌شود.

#apod
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Falcon9.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

ادامه ی پست پیشین 👆🏼👆🏼👆🏼

... ما از روی زمین، چنبره‌ی جمینگا را تقریبا از پهلو (از لبه) می‌بینیم، ولی فواره‌هایش از چشم ما از دو سمت آن بیرون زده‌اند. B0355+54 هم ساختاری همانند دارد ولی چنبره‌اش را تقریبا از روبرو می‌بینیم، و فواره‌هایش یکی رو به زمین است و دیگری از زمین دور می‌شود. فواره‌های به پس رانده شده‌ی B0355+54 تقریبا روی هم افتاده‌اند و نمای یک دُم دوتایی را پدید آورده‌اند.

قطب‌های مغناطیسی هر دو تپ‌اختر بسیار نزدیک به قطب‌های چرخش آنهاست، مانند سیاره‌ی خودمان. این قطب‌ها جایگاه تابش‌های رادیویی آنها هستند بنابراین اخترشناسان فکر می‌کنند باریکه‌های رادیویی آنها هم باید تقریبا همراستا با فواره‌های آنها باشند. برخلاف آن، تابش‌های پرتو گاما به طور عمده در راستای استوای چرخشی آنها تولید می‌شود و از همین رو همراستا با چنبره‌ی آنهاست.

اخترشناسان پرتوهای گامای جمینگا را در راستای لبه‌ی چنبره می‌بینند، ولی باریکه‌های رادیوییِ نزدیک فواره‌ها از دو سو بیرون زده و در نتیجه از چشم ما دیده نمی‌شوند [رو به زمین نیستند]. فواره‌ی B0355+54 تقریبا در راستای خط دید ماست. این بدان معنیست که اخترشناسان تپ‌های رادیویی درخشان آن را می‌بیینند ولی چنبره و پرتوهای گامای مربوط به آن عمود بر خط دید ما بوده وبه زمین نمی‌رسند [آنها را نمی‌بینیم].

کوتاه سخن اینکه این دو تصویر ژرف چاندرا جهت چرخش این تپ‌اخترها را نمایان کرده و به اخترشناسان کمک می‌کند بودن و نبودن تپ‌های رادیویی و پرتو گاما در آنها را به شیوه‌ای هندسی توضیح دهند.

پژوهشنامه‌ای در این باره در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.

#سحابی_باد_تپ‌اختر #تلسکوپ_فضایی_چاندرا

#پلاسکو

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/pulsar.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie