«سیاره سرخ شب‌ها در طیف فرابنفش می‌درخشد»
—---------------------------------------------------—
عکس‌های سرتاسری تازه‌ی فضاپیمای ماون از سیاره‌ی بهرام (مریخ)، پرتوهای فرابنفشی که از جو این سیاره می‌تابد را با جزییاتی خیره‌کننده نشان می‌دهد و رفتار پویای آن که تاکنون دیده نشده بود را نمایان می‌کند. از جمله‌ی این عکس‌ها، نخستین نماهای "شب‌تابه" (همان هواتاب) است که روند گردش بادها در ارتفاع بالای این سیاره را نشان می‌دهند. همچنین عکس‌های فرابنفش این فضاپیما از سمت روز بهرام هم چگونگی تغییرات فصلی میزان ازون و شیوه‌ی شکل‌گیری ابرهای بعد از ظهر بر فراز آتشفشان‌های غول‌پیکر سیاره را نشان می‌دهند. فضاپیمای تکامل جو و گازهای گریزای بهرام ناسا (ماون، MAVEN) این عکس‌ها را به کمک دوربین طیف نگار فرابنفش خود (IUVS) گرفته.

تصاویر سمت شب بهرام تابش فرابنفش هواتاب سیاره که از اکسید نیتریک (NO) موجود در آن گسیل می‌شود را نشان می‌هد. هواتاب یک پدیده‌ی سیاره‌ای رایج است که در آن، آسمان تا ساعت‌هایی پس از غروب و ناپدید شدن کامل نور خورشید هم اندکی روشن دیده می‌شود [در زمین بسیار دیده می‌شود]. تابش فرابنفش هوای بهرام در سمت شب این سیاره به دلیل واکنش‌های شیمیایی‌ای است که از هنگام روز آغاز می‌شوند. در روز، نور فرابنفش خورشید مولکول‌‌های دی اکسید کربن و نیتروژن را می‌شکند و اتم‌هایی پدید می‌آورد که توسط بادهای فراز بالای جو که دور سیاره در گردشند پراکنده شده و الگوی این بادها را به خود می‌گیرند. به هنگام شب، این بادها اتم‌ها را به فرازهای پایین‌تر می‌آورند. در آنجا، اتم‌های نیتروژن و اکسیژن به هم پیوسته و مولکول‌های اکسید نیتریک می‌سازند. در اثر این واکنش بازپیوند، انرژی افزوده‌ای آزاد می‌شود که به شکل نور فرابنفش دیده می‌شود.

دانشمندان هواتابِ ناشی از NO در سیاره‌ی بهرام را پیش‌بینی کرده، و کاوشگرهای پیشین هم وجود آن را تایید کرده بودند، ولی ماون برای نخستین بار عکس‌هایی از این پدیده در هوای سیاره‌ی سرخ را گرفته و به زمین فرستاده است. لکه‌ها و رگه‌هایی که در این عکس‌ها دیده می‌شود مربوط به جاهاییست که بازپیوند NO به دلیل وزش باد در آنها بیشتر انجام شده. وجود چنین بخش‌هایی نشانه‌ی روشنی از بی‌نظمی‌های نیرومند در بادهای فراز بالای بهرام و الگوهای گردش آنهاست. این بادها چگونگی واکنش هوای بهرام به چرخه‌های فصلی بسیار خشن آن را مهار می‌کنند. این عکس‌ها به دانشمندان در بهبود سنجش آنها از الگوهای گردشی کمک می‌کنند که کنترل رفتار جو سیاره در فرازهای تقریبا ۶۰ تا ۱۰۰ کیلومتری را در دست دارند.

عکس‌های سمت روز هم جو و سطح بهرام در ناحیه‌ی نزدیک به قطب جنوب این سیاره را با جزییاتی خیره کننده در طیف فرابنفش نشان می‌دهند. این عکس‌ها به هنگام فرا رسیدن بهار نیم‌کره‌ی جنوبی سیاره گرفته شده‌اند. ازون در حضور بخار آب تخریب می‌شود، از همین رو به هنگام زمستانِ نیمه‌ی جنوبی بهرام، ازون در جاهایی انباشته می‌شود که بخار آب یخ زده و از جو بیرون رفته است. این عکس‌ها نشان می‌دهند که ازون تا بهار دوام می‌آورد، نشانه‌ای از این که بادهای سرتاسری جلوی گسترش بخار آب از بقیه‌ی سیاره به مناطق قطبی زمستانی را می‌گیرند. الگوهای موجی در عکس‌ها که درآشامش (جذب) فرابنفش از بخش‌های پُر-ازون را نشان‌می‌دهند، برای شناخت الگوهای بادی کلیدی هستند، و به دانشمندان ابزارهایی تازه برای بررسی شیمی و گردش سرتاسری هوا کمک می‌کنند.

تصاویر ماون روند پیدایش پسین‌گاهی ابرها بر فراز چهار آتشفشان غول‌پیکر بهرام را نشان می‌دهند که بسیار همانند شکل‌گیری ابرها بر فراز کوهستان‌های زمین است. عکس‌هایی که IUVS از پیدایش ابرها گرفته از جمله‌ی بهترین عکس‌هایی هستند که تاکنون از روند پیدایش و گسترش ابرها در طول روز دیده شده. ابرها یک ساختار کلیدی در شناخت تراز انرژی و موجودی بخار آب یک سیاره‌اند، از همین رو این عکس‌ها برای شناخت رفتار فصلی و روزانه‌ی جو سیاره ارزشمند خواهند بود.

رهبر عملیات تصویربرداری، جاستین دیگن از دانشگاه کلرادو در بولدر می‌گوید: «مدار بیضی ماون بسیار مناسب است. این فضاپیما آنقدر بالا می‌رود که می‌تواند عکس‌هایی سرتاسری از سیاره بگیرد، ولی سرعتش هم به اندازه‌ی کافی هست که بتواند در مدت چرخش روزانه‌ی بهرام، چندین عکس از آن بگیرد.»
#بهرام #مریخ #MAVEN
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_9.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/CnK2sF

عکسی که اینجا می‌بینید از سمت شب سیاره‌ی بهرام (مریخ) گرفته شده و تابش فرابنفش از اکسید نیتریک (NO) را نشان می‌دهد. این تابش به رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده: سیاه برای تابش کم، سبز برای تابش میانگین، و سفید برای تابش بسیار. لکه‌ها، رگه‌ها و بی‌نظمی‌های دیگر درون عکس نشانگر اینند که الگوهای هوا در سمت شب بهرام بی‌اندازه متغیر است. چارچوب پیوست دید هندسی به سیاره را نشان می‌دهد. فضاپیمای ماون این عکس را در روز ۴ می ۲۰۱۶، در اواخر زمستان نیمکره‌ی جنوبی بهرام، و به کمک دوربین طیف‌نگار فرابنفش خود (IUVS) گرفته.

سه عکس دیگر و یک ویدیوی کوتاه مربوط به این عکس‌ها را در ادامه ببینید.
#بهرام #مریخ #MAVEN
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید مطلب کامل را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_9.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/O7Yp3n
این عکس فرابنفش در روز ۱۰ ژوییه‌ی ۲۰۱۶ از نزدیک قطب جنوب بهرام گرفته شده و جو و سطح را در هنگام بهار نیمکره‌ی جنوبی نشان می‌دهد. تابش نادیدنی فرابنفش با رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده تا دیدارپذیر شود. مناطق تیره‌تر سطح سنگی سیاره را نشان می‌دهند و مناطق روشن‌تر مربوط به ابرها، غبار و مه (هوا) هستند. منطقه‌ی سفید پیرامون قطب دی اکسید کربن یخ‌زده (یخ خشک) روی سطح است. با آب شدن این کلاهک یخی در فصل بهار، توده‌هایی از یخ درون دهانه‌ها به جا می‌ماند و نمایی ناهموار به لبه‌ی کلاهک می‌دهند. انباشت بالای ازون جَوی به رنگ ارغوانی دیده می‌شوند و لبه‌ی موجدار این منطقه‌ی پر-ازون الگوهای باد پیرامون قطب را نشان می‌دهند.

#بهرام #مریخ #MAVEN
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید مطلب کامل را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_9.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/RVcTk2
در اینجا به طور جداگانه چهار عکسی را می‌بینیم که در ویدیوی بالا به کار رفته‌اند. دوربین طیف‌نگار فرابنفش فضاپیمای ماون (IUVS) این عکس‌ها که سرعت بالای شکل‌گیری ابرها در بهرام (مریخ) را نشان می‌دهند را در روزهای ۱۰-۹ ژوییه‌ی ۲۰۱۶ گرفته. پرتوهای فرابنفش که با چشم دیده نمی‌شوند اینجا به رنگ نمایشی رنگ‌آمیزی شده‌اند. برای ساخت این فیلم چهار عکس به کار رفته تا چرخش بهرام در مدت ۷ ساعت را نشان دهد، در لابه لای این چهار عکس هم نماهایی که باید در میان آنها دیده شود جا داده شد.

روز بهرام تقریبا مانند زمین است و بنابراین ویدیو کمی‌ بیش از یک چهارم روز را در بر دارد. بخش سمت چپ سیاره در ساعت‌های بامداد (پیش از ظهر) است و سمت راست در ساعت‌های بعد از ظهر. آتشفشان‌های برجسته‌ی بهرام، با پوششی از ابر بر فرازشان، با چرخش سیاره در چشم‌انداز جابجا می‌شوند.

بلندترین آتشفشان، کوه المپوس مانند یک ناحیه‌ی تیره نزدیک بالای عکس‌ها دیده می‌شود، با ابر سفید کوچکی وی ستیغ آن که در مدت روز گسترده‌تر می‌شود. دلیل تیرگی رنگ کوه المپوس در این تصاویر از بیشتر جو تنُک سیاره بالاتر آمده، همان چیزی که باعث روشنی رنگ بقیه‌ی جاهای سیاره شده. سه آتشفشان دیگر سیاره در ردیفی کج دیده می‌شوند که ابرهای رویشان گسترده‌تر شده و تا پایان روز به هزاران کیلومتر می‌رسد.

این عکس‌ها به ویژه از این رو جالبند که نشان می‌دهند ابرهای روی آتشفشان‌ها در ساعت‌های بعد از ظهر چقدر سریع و تا چه پهنایی رشد می کنند. چنین فرآیندی روی زمین هم رخ می‌دهد و در آن، جریان گردش بادها روی کوهستان‌ها به شکل‌گیری ابر در آنجا می‌انجامد. پیدایش پسین‌گاهی ابرها یک رویداد رایج در باختر آمریکاست، به ویژه در فصل زمستان.

#بهرام #مریخ #MAVEN
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید مطلب کامل را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_9.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/oCniXN

یکی از عکس‌هایی که دوربین طیف‌نگار فرابنفش فضاپیمای ماون (IUVS) در روزهای ۱۰-۹ ژوییه‌ی ۲۰۱۶ از سیاره‌ی بهرام (مریخ) گرفته. پرتوهای فرابنفش که با چشم دیده نمی‌شوند اینجا به رنگ نمایشی رنگ‌آمیزی شده‌ تا دیده شوند. بلندترین آتشفشان بهرام، کوه المپوس مانند یک ناحیه‌ی تیره‌ی برجسته نزدیک بالای عکس‌ها دیده می‌شود، با ابر سفید کوچکی وی ستیغ آن که در مدت روز گسترده‌تر می‌شود. سه آتشفشان دیگر سیاره در ردیفی کج دیده می‌شوند که ابرهای رویشان گسترده‌تر شده و تا پایان روز به هزاران کیلومتر می‌رسد.

#بهرام #مریخ #MAVEN

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید مطلب کامل را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_9.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«عکسی که نقطه برخورد کاوشگر اسکیاپارلی به سطح بهرام را نشان می‌دهد»
—------------------------------------------------------—
https://goo.gl/tsTM1y

فضاپیمای مدارگرد شناسایی بهرام ناسا نشانه‌های تازه‌ای را روی سطح سیاره‌ی سرخ دیده که گویا مربوط به سطح‌نشین اروپایی اسکیاپارلی است. کاوشگری که در روز ۱۹ اکتبر، فرودی ناموفق بر روی بهرام داشت.

در عکس تازه‌ای که این مدارگرد گرفته یک نقطه‌ی روشن به چشم می‌خورد که می‌تواند چتر نجات اسکیاپارلی باشد، و همچنین یک نفطه‌ی تیره‌ی بزرگ‌تر که در اثر برخورد کاوشگر پدید آمده. پیشران‌های اسکیاپارلی پبش از زمان برنامه‌ریزی شده خاموش شدند و به همین خاطر، مدت بسیار بیشتری را در حالت سقوط آزاد گذراند.

این عکس به کمک دوربین زمینه‌ی (CTX) مدارگرد شناسایی بهرام گرفته شده و در این پویانمایی با عکس دیگری که در می ۲۰۱۶ گرفته بود مقایسه شده.

در چارچوب بالایی هم نمای گسترده‌ای از این منطقه را می‌بینیم.

این تصویر را در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۹.۸ مگابایت) در این پیوند ببینید:
https://goo.gl/RiJKI7

#اسکیاپارلی #بهرام #مریخ #مدارگرد شناسایی بهرام

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_33.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me: @onestar_in_sevenskies

«سنگ‌های تراش خورده در سیاره سرخ»
—------------------------------------------
https://goo.gl/lRlo4e
در این تصویر سطحی شیاردار با تپه‌های کشیده در گوداله‌های مدوزا (#Medusae_Fossae) روی سیاره‌ی بهرام (مریخ) را می‌بینیم که در اثر فرسایش بادی یک سنگ ریزدانه توسط باد پدید آمده.

این ساختارها که به نام "کَلوت" (#yardang) شناخته میشوند، همتراز با جهت غالب باد هستند. جهت این باد هم می‌بایست مدت‌های درازی بدون تغییر مانده بوده که توانسته این ساختارهای بزرگ-مقیاس را تراشیده و سنگِ روبازی که اکنون می‌بینیم را به وجود آورد. کلوت‌ها نه تنها شدت و جهت بادهای تاریخی را نشان می‌دهند، بلکه چیزی از خود سنگ میزبان را نیز آشکار می‌کنند. با دقت در این عکس، نبودِ تخته‌سنگ‌ها یا خرده سنگ‌ها، به ویژه در راستای شیب صخره‌ها و جرزهای کلوت به چشمان می‌آید.

این نبودِ خرده سنگ‌ و همچنین اندازه‌ی کلوت‌ها به ما می‌گویند که سنگ میزبان تنها از به هم چسبیدن سستِ ریگِ بسیار #ریزدانه (گرانول) و شکل دادن ته‌نشست‌هایی به ضخامت ده‌ها متر یا بیشتر تشکیل شده. چنین ته‌نشست‌هایی می‌توانسته از انباشت‌ گسترده‌ی خاکستر آتشفشانی، غبار جوی، یا توده‌های ماسه‌‎ی نرمی که باد آورده بوده به جا مانده باشند. پس از مدتی، این ته‌نشست‌ها به هم چسبیده و یکپارچه شدند و این نقش‌برجسته‌های چشمگیر و صخره‌های نمایان را ساختند.

این عکس در روز ۲۸ ژوئن ۲۰۱۶، ساعت ۱۵:۲۵ به وقت محلی بهرام و به کمک دوربین علمی تصویربرداری با وضوح بالای فضاپیمای مدارگرد شناسایی بهرام ناسا (هایرایز، HiRISE) گرفته شده.

#کلوت #ته‌نشست #نقش‌برجسته #گوداله‌های_مدوزا #بهرام #مریخ #HiRISE #مدارگرد_شناسایی_بهرام
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_23.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«شهاب‌سنگ‌ها از خشکی میلیون‌ها ساله سیاره بهرام می‌گویند»
—---------------------------------------------------------—
https://goo.gl/tff8ZA
* یک گروه بین‌المللی از دانشمندانِ سیاره‌ای با بررسی شهاب‌سنگ‌های روی سطح بهرام (مریخ) به شواهد تازه‌ای از خشکی سطح امروز این سیاره دست یافته‌اند.

این گروه بین‌المللی در پژوهشی که به رهبری دانشگاه استرلینگ انجام شد، دریافته‌اند که نبودِ زنگ‌زدگی در این شهاب‌سنگ‌ها نشان می‌دهد که بهرام میلیون‌ها سال است به گونه‌ای باورنکردنی خشک شده.

این یافته که پژوهشنامه‌اش در نشریه‌ی نیچر کامیونیکیشنز منتشر شده، بینش‌هایی کلیدی از شرایط کنونی سیاره‌ی سرخ برای ما فراهم می‌کند و نشان می‌دهد که امروزه چقدر شرایط برای وجود زندگی روی این سیاره دشوار است.

بهرام هدف اصلی در جستجوی زندگی فرازمینی است، و آب مایع هم مهم‌ترین پیش‌نیاز برای زندگی [از گونه‌ی زندگی زمینی] دانسته می‌شود.

دکتر کریستین شرودر، مدرس دانش محیط زیست و کاوش‌های سیاره‌ای در دانشگاه استرلینگ و همکار گروه علمی ماموریت خودروی کاوشگرِ بهرامِ آپورچونیتی (فرصت) می‌گوید: «شواهد نشان می‌دهند که بهرام بیش از ۳ میلیارد سال پیش آبناک و زیست‌پذیر بوده. با این حال، پژوهش تازه‌ی ما تاکید دوباره‌ای بر خشکی بی‌اندازه‌ی "امروز" این سیاره دارد. زندگی اگر بخواهد در مناطقی که ما بررسی کردیم وجود داشته باشد، نیاز به این دارد که فضایی در زیر سطح، بسیار دورتر از خشکی و پرتوهای سطح سیاره برای خود پیدا کند.»

پژوهشی که سال گذشته با بهره از داده‌های خودروی کنجکاوی در دهانه‌ی گیل بهرام انجام شد، نشان می‌داد که احتمالا آب مایعِ بسیار شور می‌تواند شب‌هنگام در لایه‌های بالایی خاک این سیاره پدید آید [خواندید: * در سیاره بهرام هر صبح می توان از خاک، "آب" برداشت کرد (https://goo.gl/FoOcB0)]

دکتر شرودر می‌گوید: «ولی چنان چه داده‌های ما نشان می‌دهند، این نمناکی حتی از نمناکیِ خشک‌ترین جاهای زمین هم بسیار کمتر است.»

این دانشمندان با بهره از داده‌های خودروی آپورچونیتی، یک دسته از شهاب‌سنگ‌های درون فلاته‌ی نیمروز (Meridiani Planum) را بررسی کردند؛ این فلات درست جنوب خط استوای بهرام، و در همان عرض جغرافیایی دهانه‌ی گیل است.

دکتر شرودر و گروهش برای نخستین بار یک نرخ هوازدگی شیمیایی را برای بهرام تعیین کرده‌اند که در آن، مدت زمانی که نیازست تا فلز آهنی که در شهاب‌سنگ‌ها[ی روی سطح بهرام] است زنگ بزند محاسبه شده.

این فرآیند هوازدگی شیمیایی به وجود آب بستگی دارد و زمانی که برای چنین فرآیندی روی بهرام نیازست دستکم ۱۰ و شاید تا ۱۰ هزار برابر زمان موردنیاز برای همین مقدار زنگ‌زدگی در خشک‌ترین بیابان‌های زمین است. و بنابراین می‌توانیم بگوییم که خشکی بی‌اندازه‌ی امروزی بهرام میلیون‌ها سالست که ادامه دارد.

🔴 عکسی که می‌بینید یک شهاب‌سنگ با نام "بلاک آیلند" را نشان می‌دهد که خودروی آپورچونیتی ناسا در سال ۲۰۰۹ آن را با طیف‌سنج پرتو X ذرات آلفای خود بررسی کرد و نشان داد که یک شهاب‌سنگ آهنی-نیکلی است.

#بهرام #مریخ #آب #شهاب‌سنگ #فلاته_نیمروز #فرصت #آپورچونیتی #زنگ‌زدگی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_15.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«تنها اندکی هیدروژن و متان کافی بوده تا سیاره بهرام در گذشته گرم شود»
—-------------------------------------------------------------------------
https://goo.gl/29pYBv
* احتمال می‌رود ردی از هیدروژن یا متان در هوای #بهرام (#مریخ) این سیاره را به اندازه‌ی کافی گرم کرده بوده که آب مایع بتواند رویش روان شود.

دانشمندان از دهه‌ی ۷۰ میلادی به این موضوع پی برده‌اند که گرچه سیاره‌ی بهرام امروزه بسیار سرد است ولی احتمالا در گذشته به اندازه‌ی کافی گرم بوده که رودهایی از آب بر سطحش روان باشد. پرسش اینجاست که سیاره‌ای که نسبت به خورشید دورتر از زمین است چگونه می‌توانسته این اندازه گرم باشد- آن هم در زمانی که خورشید کم‌نورتر از امروز بوده.

امروزه، جوِ (هوای) نازک بهرام به طور عمده از #دی‌اکسید_کربن (CO۲#) ساخته شده که گرچه یک گاز گلخانه‌ای است، ولی گرمای کمی را در خود نگه می‌دارد. مدل‌ها نشان‌می دهند که حتی یک جو ضخیم و فشرده‌ی CO۲ هم نمی‌توانسته دمای بهرام در روزگاران دور را بالاتر از نقطه‌ی یخ‌زدگی (انجماد) ببرد.

اکنون رابین وردزورث از دانشگاه هاروارد به همراه همکارانش محاسبه کرده‌اند که اگر حتی چند درصد از یک هوای عمدتا CO۲ هم از مولکول‌های هیدروژن یا متان تشکیل شده باشد، می‌تواند تغییرات چشمگیری به وجود آورد. این گازها هنگامی که به مولکول‌های CO۲ برخورد می‌کنند، نور را در یک محدوده‌‌‌ی کلیدی از طول موج‌ها جذب می‌کنند، که همین می‌تواند دمای سیاره را به اندازه‌ی کافی برای روان شدن آب بالا ببرد.

جیمز کستینگ از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در یونیورسیتی پارک که گروه خود او در گذشته، هیدروژن مورد نیاز را بسیار بیشتر از این محاسبه کرده بود می‌گوید: «این واقعا هیجان‌انگیز است... ما باید تلاش بسیاری می‌کردیم تا میزان بالای هیدروژن در هوای بهرام در گذشته را توجیه کنیم. این پژوهش تازه می‌تواند همین انگاشت را با زحمت کمتری پاسخ دهد.»

کستینگ در پاسخ به این که آیا هیدروژن بود یا متان که دقیقا چنین گرمایشی را پدید آورد می‌گوید بستگی به این دارد که اصولا بهرام هرگز موجود زنده‌ای داشته یا نه. زیرا اگر داشته، باکتری‌های هیدروژن‌خوار می‌توانسته‌اند بیشتر هیدروژن هوا را به متان تبدیل کنند.

#گاز_گلخانه‌ای #اثر_گلخانه‌ای

پژوهشنامه‌ی منتشر شده: arxiv.org/abs/1610.09697

🔴 توضیخ تصویر: نمایی از دره‌ی ریول (Reull Vallis) روی سیاره‌ی بهرام که گمان می‌رود بستر یک رود خروشان باستانی بوده. درباره‌ی آن بیشتر بخوانید: *نماهای خیره کننده از بستر یک رود روی بهرام [https://goo.gl/dmg7HU]

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_20.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نخستین عکس‌های فضاپیمای اگزومارس از سطح بهرام»
—------------------------------------------------------------

در اینجا نمایشی ویدیویی از شماری از نخستین و پُروضوح ترین عکس‌هایی را می‌بینید که فضاپیمای مدارگرد ردیابی گاز اگزومارس در روز ۲۲ نوامبر ۲۰۱۶ توسط "سامانه‌ی تصویربرداری رنگی و برجسته‌نما از سطح" خود (کاسیس، CaSSIS) از سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) گرفته.

نخستین تصویر از این رشته عکس‌ها از فاصله‌ی ۵۳۰۰ کیلومتری و با وضوحِ ۶۰ متر بر پیکسل، حدود ۴۴ دقیقه پیش از رسیدن فضاپیما به نزدیک‌ترین فاصله گرفته شده. در این عکس می‌بینیم که دستگاه کاسیس چگونه با گرفتن همزمانِ عکس‌های رنگی، داده‌ها را گردآوری می‌کند: در طول موج‌های پانکروماتیک (همه‌رنگی)، سرخ، فروسرخ-نزدیک، و آبی.

سپس روند بازسازی سه بُعدی از یک ناحیه‌ی کوچک در "هزارتوی شب" (Noctis Labyrinthus) را می‌بینیم. این بازسازی با بهره از یک جفت عکس برجسته‌نما (استریو) درست شده، و اینجا با یک نقشه‌ی فرازا با وضوح کمتر از ۲۰ متر نشان داده شده است.

پس از آن، یک رشته تصاویر پروضوح و تماشایی می‌آید که از نزدیک‌ترین فاصله، یعنی ۲۳۵ کیلومتری گرفته شده‌اند. در آن هنگام فضاپیما داشت از فراز منطقه‌ی شکاف یا دره‌ی هِبِس (Hebes Chasma) می‌گذشت. پروضوح‌ترین داده‌ها با کیفیت ۲.۸ متر بر پیکسل گرفته شده‌اند. سرعت این نمایش نصف سرعت واقعیِ گردآوری داده‌ها توسط فضاپیما است.

در پی این نمایش، نواری به پهنای حدود ۲۵ کیلومتر از شکاف‌های آریسا (Arisa Chasmata) در کنار یک آتشفشان به نام کوه آرسیا (Arsia Mons) را می‌بینیم.

و در پایان، نمای نزدیک از یک دهانه‌ به قطر ۱.۴ کیلومتر نشان داده شده که بر لبه‌ی یک دهانه‌ی بسیار بزرگ‌تر نزدیک استوای بهرام پدید آمده. وضوح این عکس ۷.۲ متر بر پیکسل است.

این ویدیو توسط دانشمندان گروه دوربین کاسیس و دانشگاه برن درست شده.

#بهرام #مریخ #اگزومارس #Noctis_Labyrinthus
#Hebes_Chasma #Arisa_Chasmata #Arsia_Mons #CaSSIS

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/ExoMars.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«بهرام در میان دو زیبارو!»
—------------------------

نقطه‌ی درخشان و سرخ‌فامی که در این تصویر میان سحابی‌‌های مرداب و سه‌تکه می‌بینیم چیزی نیست جز سیاره‌ی بهرام خودمان (#مریخ).

این چشم‌انداز رنگین و پرزرق و برقِ ژرفای آسمان زمانی گرفته شده که سیاره‌ی سرخ داشته از میان دو سحابی چشمگیر و برجسته‌ی آسمان می‌گذشته- سحابی‌هایی که اخترشناس سده‌ی ۱۸ میلادی، شارل مسیه آنها را به نام‌های ام۸ و ام۲۰ در کاتالوگش وارد کرده بود.

ام۲۰ یا سحابی سه‌تکه (بالا، سمت رازت مرکز) تضادی خیره‌کننده از رنگ‌های سرخ/آبی و رگه‌های تیره‌ی غبار را نشان می‌دهد.

پایین، سمت راست هم سحابی گسترده و فریبنده‌ی ام۸ یا سحابی مرداب را می‌بینیم.

هر دوی این سحابی‌ها هزاران سال نوری از ما فاصله دارند، ولی #بهرام که گاهی در آسمان سیاره‌ی زمین گذرش به میان این دو می‌افتد یک شبچراغ محلی و همسایه‌ی خودمان است که نورش تنها حدود ۱۰ دقیقه زمان می‌برد تا به چشممان برسد، یعنی فاصله‌اش از زمین تنها ۱۰ دقیقه‌ی نوریست.
#apod
https://goo.gl/X25etd
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180327.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky