«آیا مشتری می تواند یک ستاره شود؟»
—------------------------------------------------------------
https://goo.gl/SwQ42v
فضاپیمای گالیله‌ی ناسا در ۷ دسامبر ۱۹۹۵ به سیاره‌ی مشتری رسید و ماموریتی ۸ ساله برای بررسی این #غول_گازی را آغاز نمود. این فضاپیما مقدار فراوانی داده‌های علمی به زمین فرستاد که دانش ما از مشتری و سامانه‌اش را دگرگون کرد.
در پایان این ماموریت، با ته کشیدن سوخت پیشران فضاپیما و از کار افتادن دستگاه‌هایش، دانشمندان نگران برقراری تماس با آن در آینده شدند. اگر ارتباط قطع می‌شد، گالیله تا همیشه در مدار مشتری می‌ماند و هر آن امکان داشت با یکی از ماه‌های یخی‌اش برخورد کند.
#فضاپیمای_گالیله بدون تردید میکروب‌هایی از زمین با خود داشت که می‌توانستند در صورت برخورد فضاپیما با یکی از ماه‌های مشتری، محیط دست‌نخورده و بکر آنها را آلوده کنند، از همین رو ناسا بهتر دید تا گالیله را به خود #مشتری برخورد دهد و هر گونه خطری را از بین ببرد.
گرچه همه‌ی دانشمندان از عاقلانه و بی‌خطر بودن این کار اطمینان داشتند، ولی گروه اندکی از مردم نگران آن بودند که با برخورد گالیله به مشتری، رآکتور گرمایی #پلوتونیوم آن واکنش‌های آبشاری پدید آورد که به برافروختن نیروگاه مشتری و در نتیجه تبدیل شدن آن به ستاره‌ی دوم در سامانه‌ی خورشیدی بیانجامد. بمب‌های هیدروژنی در پی برافروختن پلوتونیوم منفجر می‌شوند، و مشتری هم دارای هیدروژن فراوانیست. ولی می‌بینید که برخورد گالیله به آن، از آن یک ستاره نساخت، بنابراین باید خوشحال باشید.
ولی آیا چنین چیزی می‌توانسته رخ دهد؟ اصلا چنین چیزی می‌تواند روی دهد؟ پاسخ همه‌ی این پرسش ها بدون تردید، "نه" است. نه! نمی‌توانسته رخ دهد. هیچ راهی برای آن که چنین چیزی رخ دهد وجود ندارد.
سیاره‌ی مشتری عمدتا از هیدروژن ساخته شده. برای این که آن را به یک گوی آتشین غول‌پیکر تبدیل کنید نیاز به اکسیژن دارید. "آب" به ما می‌گوید چه باید داشته باشیم. در آب دو اتم هیدروژن در برابر هر اتم اکسیژن وجود دارد. اگر بتوانیم این دو عنصر را با این نسبت به هم برسانیم، آب به دست خواهیم آورد.
به بیان دیگر، اگر بتوانیم مشتری را با لایه‌ای از اکسیژن هم‌ارز نصف هیدروژنش بپوشانیم، یک مشتری آتشین به بزرگی ۱.۵ برابر اندازه‌ی کنونی‌اش خواهیم داشت، چرا که با ترکیب این دو مولکول، آب پدید آمده و انرژی آزاد می‌شود. ولی این همه اکسیژن در دسترس نیست، و حتی اگر بتوانیم با این روش مشتری را به آتش بکشیم، باز هم یک ستاره نمی‌شود. در واقع ستارگان اصلا "سوزان" نیستند، دستکم نه در معنای "سوختن" (احتراق).
خورشید ما انرژی‌اش را از راه #همجوشی به دست می آورد. گرانش شدید باعث چگالش هیدروژن و افزایش فشار و دما در مرکز آن می‌گردد تا جایی که اتم‌های هیدروژن با یکدیگر همجوشیده و به هلیوم تبدیل می‌شوند. این یک واکنش همجوشی است که انرژی بسیاری تولید میکند و از همین روست که خورشید ما می‌درخشد. و تنها زمانی می‌توانید چنین واکنشی انجام دهید که مقدار بسیار فراوانی هیدروژن را یکجا گرد آورید. در حقیقت... به هیدروژنی به اندازه‌ی یک ستاره نیاز دارید. مشتری هزار بار کوچک‌تر از خورشید است؛ هزار بار کم جرم‌تر. به بیان دیگر، زمانی یک خورشید واقعی دیگر در سامانه‌ی خورشیدی خواهیم داشت که بتوانیم ۱۰۰۰ مشتری را به هم بکوبیم.
ولی ستاره‌ای کوچک‌تر از خورشید هم برای درست کردن هست. در حقیقت، اگر هیدروژنی به اندازه‌ی حدود ۷.۵% جرم خورشید گرد بیاورید، می توانید یک ستاره‌ی کوتوله‌ی سرخ داشته باشید. بنابراین حتی کوچک‌ترین کوتوله‌ی سرخ هم ۸۰ برابر مشتری جرم خواهد داشت. پس به همان روال، اگر ۷۹ مشتری دیگر را گرد آورید و به مشتری خودمان بکوبید، یک ستاره‌ی دوم در سامانه‌ی خورشیدی خواهیم داشت.
از کوتوله‌ی سرخ کم جرم تر هم وجود دارد، که به هر حال گونه‌ای ستاره هم هست: یک #کوتوله_قهوه‌ای. کوتوله‌ی قهوه‌ای جرمیست که جرم کافی برای راه انداختن #همجوشی واقعی را ندارد، ولی باز هم جرمش برای گدازش #دوتریوم (گونه‌ای از هیدروژن) بسنده میکند. می‌توانید یک کوتوله‌ی قهوه ای که جرمی تنها ۱۳ برابر مشتری دارد را درست کنید. کار سختی نیست، نه؟ پس ۱۳ مشتری دیگر پیدا کنید و آنها را به مشتری خودمان بکوبانید!
چنانچه با کاوشگر گالیله نشان دادیم، برافروختن مشتری یا هیدروژنش موضوع ساده‌ای نیست. ما نمی‌توانیم یک ستاره‌ی دیگر داشته باشیم مگر آن که برخوردهایی فاجعه بار و سهمگین در سامانه‌ی خورشیدی‌مان رخ دهد. و اگر چنین چیزی روی دهد... با دردسرهای دیگری روبرو خواهیم شد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/03/blog-post.html
—-------------------------------------------------
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------------
https://goo.gl/SwQ42v
فضاپیمای گالیله‌ی ناسا در ۷ دسامبر ۱۹۹۵ به سیاره‌ی مشتری رسید و ماموریتی ۸ ساله برای بررسی این #غول_گازی را آغاز نمود. این فضاپیما مقدار فراوانی داده‌های علمی به زمین فرستاد که دانش ما از مشتری و سامانه‌اش را دگرگون کرد.
در پایان این ماموریت، با ته کشیدن سوخت پیشران فضاپیما و از کار افتادن دستگاه‌هایش، دانشمندان نگران برقراری تماس با آن در آینده شدند. اگر ارتباط قطع می‌شد، گالیله تا همیشه در مدار مشتری می‌ماند و هر آن امکان داشت با یکی از ماه‌های یخی‌اش برخورد کند.
#فضاپیمای_گالیله بدون تردید میکروب‌هایی از زمین با خود داشت که می‌توانستند در صورت برخورد فضاپیما با یکی از ماه‌های مشتری، محیط دست‌نخورده و بکر آنها را آلوده کنند، از همین رو ناسا بهتر دید تا گالیله را به خود #مشتری برخورد دهد و هر گونه خطری را از بین ببرد.
گرچه همه‌ی دانشمندان از عاقلانه و بی‌خطر بودن این کار اطمینان داشتند، ولی گروه اندکی از مردم نگران آن بودند که با برخورد گالیله به مشتری، رآکتور گرمایی #پلوتونیوم آن واکنش‌های آبشاری پدید آورد که به برافروختن نیروگاه مشتری و در نتیجه تبدیل شدن آن به ستاره‌ی دوم در سامانه‌ی خورشیدی بیانجامد. بمب‌های هیدروژنی در پی برافروختن پلوتونیوم منفجر می‌شوند، و مشتری هم دارای هیدروژن فراوانیست. ولی می‌بینید که برخورد گالیله به آن، از آن یک ستاره نساخت، بنابراین باید خوشحال باشید.
ولی آیا چنین چیزی می‌توانسته رخ دهد؟ اصلا چنین چیزی می‌تواند روی دهد؟ پاسخ همه‌ی این پرسش ها بدون تردید، "نه" است. نه! نمی‌توانسته رخ دهد. هیچ راهی برای آن که چنین چیزی رخ دهد وجود ندارد.
سیاره‌ی مشتری عمدتا از هیدروژن ساخته شده. برای این که آن را به یک گوی آتشین غول‌پیکر تبدیل کنید نیاز به اکسیژن دارید. "آب" به ما می‌گوید چه باید داشته باشیم. در آب دو اتم هیدروژن در برابر هر اتم اکسیژن وجود دارد. اگر بتوانیم این دو عنصر را با این نسبت به هم برسانیم، آب به دست خواهیم آورد.
به بیان دیگر، اگر بتوانیم مشتری را با لایه‌ای از اکسیژن هم‌ارز نصف هیدروژنش بپوشانیم، یک مشتری آتشین به بزرگی ۱.۵ برابر اندازه‌ی کنونی‌اش خواهیم داشت، چرا که با ترکیب این دو مولکول، آب پدید آمده و انرژی آزاد می‌شود. ولی این همه اکسیژن در دسترس نیست، و حتی اگر بتوانیم با این روش مشتری را به آتش بکشیم، باز هم یک ستاره نمی‌شود. در واقع ستارگان اصلا "سوزان" نیستند، دستکم نه در معنای "سوختن" (احتراق).
خورشید ما انرژی‌اش را از راه #همجوشی به دست می آورد. گرانش شدید باعث چگالش هیدروژن و افزایش فشار و دما در مرکز آن می‌گردد تا جایی که اتم‌های هیدروژن با یکدیگر همجوشیده و به هلیوم تبدیل می‌شوند. این یک واکنش همجوشی است که انرژی بسیاری تولید میکند و از همین روست که خورشید ما می‌درخشد. و تنها زمانی می‌توانید چنین واکنشی انجام دهید که مقدار بسیار فراوانی هیدروژن را یکجا گرد آورید. در حقیقت... به هیدروژنی به اندازه‌ی یک ستاره نیاز دارید. مشتری هزار بار کوچک‌تر از خورشید است؛ هزار بار کم جرم‌تر. به بیان دیگر، زمانی یک خورشید واقعی دیگر در سامانه‌ی خورشیدی خواهیم داشت که بتوانیم ۱۰۰۰ مشتری را به هم بکوبیم.
ولی ستاره‌ای کوچک‌تر از خورشید هم برای درست کردن هست. در حقیقت، اگر هیدروژنی به اندازه‌ی حدود ۷.۵% جرم خورشید گرد بیاورید، می توانید یک ستاره‌ی کوتوله‌ی سرخ داشته باشید. بنابراین حتی کوچک‌ترین کوتوله‌ی سرخ هم ۸۰ برابر مشتری جرم خواهد داشت. پس به همان روال، اگر ۷۹ مشتری دیگر را گرد آورید و به مشتری خودمان بکوبید، یک ستاره‌ی دوم در سامانه‌ی خورشیدی خواهیم داشت.
از کوتوله‌ی سرخ کم جرم تر هم وجود دارد، که به هر حال گونه‌ای ستاره هم هست: یک #کوتوله_قهوه‌ای. کوتوله‌ی قهوه‌ای جرمیست که جرم کافی برای راه انداختن #همجوشی واقعی را ندارد، ولی باز هم جرمش برای گدازش #دوتریوم (گونه‌ای از هیدروژن) بسنده میکند. می‌توانید یک کوتوله‌ی قهوه ای که جرمی تنها ۱۳ برابر مشتری دارد را درست کنید. کار سختی نیست، نه؟ پس ۱۳ مشتری دیگر پیدا کنید و آنها را به مشتری خودمان بکوبانید!
چنانچه با کاوشگر گالیله نشان دادیم، برافروختن مشتری یا هیدروژنش موضوع ساده‌ای نیست. ما نمی‌توانیم یک ستاره‌ی دیگر داشته باشیم مگر آن که برخوردهایی فاجعه بار و سهمگین در سامانه‌ی خورشیدی‌مان رخ دهد. و اگر چنین چیزی روی دهد... با دردسرهای دیگری روبرو خواهیم شد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/03/blog-post.html
—-------------------------------------------------
@onestar_in_sevenskies
«بزرگ‌ترین ماه منظومه خورشیدی با آب‌هایی بیش از زمین»
—---------------------------------------------------—
بزرگ‌ترین ماه (قمر) در سامانه‌ی خورشیدی چه شکلی دارد؟
گانیمد، ماه سیاره ی مشتری که حتی از تیر و پلوتو هم بزرگ‌تر است، سطحی یخ‌زده دارد که در جای جای آن دهانه‌های جوان و روشنی به چشم می‌خورد. این سطح پر از دهانه بر روی سطح کهنه‌تر پردهانه‌تری جای گرفته که با شیارها و پشته های آراسته شده است.
ویژگی دایره‌ای [تیره و] بزرگ بالا سمت راست به نام "منطقه‌ی گالیله" (Galileo Regio) شناخته می‌شود و ناحیه‌ای باستانی با ریشه‌ای ناشناخته است.
به گمان دانشمندان، #گانیمد دارای یک لایه‌ی اقیانوسی است که آب‌هایی بیش از زمین را در خود جای داده و چه بسا پذیرای زندگی هم باشد. گانیمد هم مانند ماه خودمان همیشه یک سمتش رو به سیاره‌ی میزبان، در این مورد، مشتری است [با مشتری در قفل گرانشیست-م].
تصویری که اینجا می‌بینید بیش از ۲۰ سال پیش توسط کاوشگر گالیله‌ی ناسا گرفته شده. این فضاپیما در سال ۲۰۰۳ ماموریت خود را با فرو رفتن در جو مشتری به پایان برد.
اکنون فضاپیمای جونوی ناسا در مدار مشتری به سر می‌برد و سرگرم بررسی ساختار درونی، و بسیاری از دیگر ویژگی‌های این غول گازی است.
#آب #apod #فضاپیمای_گالیله
https://goo.gl/GaWXuV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Ganymede.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------—
بزرگ‌ترین ماه (قمر) در سامانه‌ی خورشیدی چه شکلی دارد؟
گانیمد، ماه سیاره ی مشتری که حتی از تیر و پلوتو هم بزرگ‌تر است، سطحی یخ‌زده دارد که در جای جای آن دهانه‌های جوان و روشنی به چشم می‌خورد. این سطح پر از دهانه بر روی سطح کهنه‌تر پردهانه‌تری جای گرفته که با شیارها و پشته های آراسته شده است.
ویژگی دایره‌ای [تیره و] بزرگ بالا سمت راست به نام "منطقه‌ی گالیله" (Galileo Regio) شناخته می‌شود و ناحیه‌ای باستانی با ریشه‌ای ناشناخته است.
به گمان دانشمندان، #گانیمد دارای یک لایه‌ی اقیانوسی است که آب‌هایی بیش از زمین را در خود جای داده و چه بسا پذیرای زندگی هم باشد. گانیمد هم مانند ماه خودمان همیشه یک سمتش رو به سیاره‌ی میزبان، در این مورد، مشتری است [با مشتری در قفل گرانشیست-م].
تصویری که اینجا می‌بینید بیش از ۲۰ سال پیش توسط کاوشگر گالیله‌ی ناسا گرفته شده. این فضاپیما در سال ۲۰۰۳ ماموریت خود را با فرو رفتن در جو مشتری به پایان برد.
اکنون فضاپیمای جونوی ناسا در مدار مشتری به سر می‌برد و سرگرم بررسی ساختار درونی، و بسیاری از دیگر ویژگی‌های این غول گازی است.
#آب #apod #فضاپیمای_گالیله
https://goo.gl/GaWXuV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Ganymede.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies