‍ #آفرینش_وبهار_نزدایرانیان

#امشاسپندان_نام_ماههای_ایرانی

بیش وکم از آفرینش در باور ایرانیان سخن گفته ایم وخواهیم گفت:
در روایتی #اهورامزدا(سرور دانای مطلق) با پیش دانشی خویش از وجود ِ #اهریمن سیاهکار خبر داشت، او میدانست شکست سیاهی فقط درعرصه ی نبرد بزرگ اتفاق میافتد نبردی که با آمیختن روشنایی و تاریکی آغاز شود.

پس شش #امشاسپندان را آفرید به ترتیب:
۱-وَهومنه(بهمن) که برترین ِ امشاسپندان است. معنای بهمن اندیشه و منش نیک است او نخستین آفریده ی اهوراست (او نخست بهمن را از روش نیک و روشنی گیتیک فراز آفرید.در داوری آخر اوست که سنجه ی رفتار مردم است و راه بهشت بر نیکان میگشاید.

دقت کنید در فرهنگ معرفتی ما ایرانیان نخستین و ارجمندترین آفریده دادار #عقل و خرد است. #بهمن در واقع واسطه ی افرینش است.بنابراین اساس همه ی هستی بر اندیشیدگی ِ روشن استوار است.
ذات دانایی، #نور است و در همه ی فرهنگ ایرانی(پیش و پس از اسلام) کلیدی ترین واژه بی هیچ شکی #نور است.

چنانکه در #قرآن_مجید نیز میخوانیم
الله نور السموات والارض
۲-اشه_ویهشته(اردیبهشت) که به معنای بهترین راستی و پرهیزگاری است.
#هرمزد او را از نیروی #خرد خود آفرید. اردیبهشت دشمن #دیوخشم است و به یاری اوست که گیاهان و سبزه زاران میرویند. او که زیباترین امشاسپندان است نابودکننده ی بیمازی، مرگ، جادوگر و حشرات موذی (خرفستران) است.

۳-شهریور( خشَثره-وَری آ) به معنای شهریاری دلخواه است او امشاسپندیست که نگهبان فلزات است.

۴-سپندارمذ (اِسپندار آرمئیتی) 👆👆👆
که فریشته ی زمین، مادرانگی، زایش، مهرورزی و... است.

۵-هئورتاته (خرداد) به معنای کمال و تمامیت است. خرداد نگهبان آبها است.

۶- اَمُرتاته( امرداد) ششمین آفریده ی #اهورامزدا است او همیشه در کنار خرداد است و به معنای بی مرگی یا همان # جاودانگی است. نگهبان گیاهان و خوردنی هاست..

این شش #امشاسپند به علاوه ی خود #مزدا هفت مقدسان باور ایرانی اند که درکار چیرگی نور بر تاریکی هستند.

#آذر (آدور_ آتَر) آتشی اهورایی است که به امشاسپندان افزوده میشود او دشمن اژی دهاک (ضحاک) است و بر او چیره میشود.

#دی نیز به معنای آفزیننده است. دی را صفت اهورا مزدا دانسته اند.

#تیر(تیشتر) درباره ی ستیز او با #اپوش دیو خشکسالی سخن گفته ایم.👆👆👆
همچنین از #مهر و آبان..
درباره بهار و #فروردین و نوروز در یادداشت بعد سخن خواهم گفت. انشاالله

@niyazestanbarani

#این_یک_نقد_نیست (۲)

به بهانه ی کتاب #به_خاطر_بوفالوها
نوشته ی #سهیل_سرگلزایی
بخش(۲) -آیینگی و #دغدغه_ی_مخاطب

حدود نهصد سال پیشتر #عین_القضاة میانجی همدانی از #آیینگی کلام گفته است و این مشهور است و اینکه کلام گوینده چنان باشد که مخاطب خویش و خویشان خویش را در آن ببیند. هم او فرموده است : دغدغه ی فهم مخاطب نداشته باش اگر سخنی به ساخت و جان و زبانت رسید بگو مترس که مخاطبی هست یا نه، مهراس که مخاطب میفهمدش یا نه ..تو کار خویش کن ای ارجمند و سخن تو از پس سده ها به آنکه باید ، خواهد رسید
ازین سخنان چه برداشتها می‌توان داشت؟ اهمیت شگفت سخن، ماندگاری و تاثیرگذاری سخن، در اولویت نبودن مخاطب ، و.. یکپارچگی هستی انسانی آنگونه که روح جهان سخنی از نهان به تو می گوید تو برزبان می آری تا سالکی از پس سده ای و هزاره ای حتا آن را در إسرای خویش ببیند و به نورش را بپوید و..
آری اگر طوق نفرین نوشتن بر گردن کسی افتاده و او را سر رهایی ازین طوق نیست بسم‌الله.. حال و احوال و عوالم الخیال هنرمند کجا و پروای مخاطب کجا؟ بویژه مخاطب خاص یا اخص و دیده ام چه استعدادهای شگرفی که در دام پسند مخاطب پژمرده اند و گلستانی که باید نشده اند.
رگه های این استعداد در جای جای بخاطر بوفالوها دیده می شود. و این بیشتر مایه ی اضطراب است و مسولیت آفرین برای نویسنده و البته ما (به آنها اشاره خواهم کرد)
اما آنچه را عین القضاة آیینگی نامیده می توان در تعبیری دیگر #رستاخیز_تداعی ها نامید.
اگر یک اثر بتواند هنگام خواندن چیزهایی را در شما برانگیزد ،شما با احساسی فراموش شده درآمیزد،یا اتش یادهایی را بر پا کند و خواطری را احیا و.. معلوم است که اثری پر است..
یک سوی این پری ذهن و دل نویسنده است که دانسته و نادانسته آنچه را زیسته در سبک خویش ریخته در کلام وسوی دیگر پری ذهن و زبان مخاطب است. و این دومی است که مخاطب را سطح بندی می کند.
بگذارید برگردم به نام اثر؛
نویسنده یا #پری #مهرجویی بزرگ را دیده ، یا #فرانی_و_زویی #دی-جی-سالینجر را خوانده یا روایتی از رقص بوفالو سرخپوستان به یاد دارد و..
« فکرش را بکن تنگ غروب ، با گلوی پاره و خون چکان افتاده ای پای تپه ای و نفسهای به خس خس رسیده ات به شماره افتاده ، همین وقت یک دختر یا پیرزن زیبا را می بینی که کوزه ای به سر گذاشته و آب میبرد برای قبیله اش خانواده اش و.. تو در همان بازویت را آرنجت را تکیه گاه تنت کنی و هی سر بکشی و دل دل کنی که کوزه ها و کوزه به سرها صحیح و سالم برسند بالای تپه»
سالینجر ۱۹۶۱ کتابی غریب را چاپ میکند که حکایت حیرانی دردناک انسان است انسانی هاج و واج ، پریشان ( معنای بوفالو؟!) بعد ۱۹۹۵ مهرجویی پری را در می آورد و بعدها انسانهایی حیران که نقش خویش فراموش کرده‌اند اینها را می خوانند یا تجربه می کنند و یا به زبانی دیگر بیان..
تمام آثار از دل آثار دیگر پدید می آیند من شناسنامه ی ژنتیک و ممتیک تبار خویشم و کتابی که برسد به ارگانیک شدن بشود یک سازمان بی شک از دل دهها و صدها مادر و پدر بیرون آمده و آنچه اصالت یا بی اصالتی یک اثر را تایید می کند خلوص تجربه ای است که ارائه دهنده دارد و در بخاطر بوفالوها رگه های این خلوص را دارد. گیرم که نویسنده تازه آتش زده باشد در خرمن خویش و باید حالا حالاها جهدها کند و همت ها قرینش شود تا سرحلقه رندان شدند ها و..
برگردیم به رستاخیز هایی که محصول خواندن یک اثراست.
من بنا به رفتار و اتفاقی که در مخاطب می افتد بدوا به چند نوع رستاخیز اشاره میکنم
۱- مخاطبی که برای سرگرمی کتاب می خواند و صرفا نشئه ی ردیف کردن کلمات و جملات است و بعد هم افزودن بر لیست کتاب های خوانده شده و حتا حفظ و توضیح دقیق آن کتابها
۲- مخاطبی دانسته های اندوخته اش بیدارمیشود و این دانسته ها جزیی ازبودن او شده‌. این دسته باسواد های ریش و سبیل دارند
۳- مخاطبی که افروخته های درونی اش در اثر خواندن اثری احیا میشود اینان هنرمندان عالم مطالعه اند.ممکن است هرگز اثری هنری پدید نیاورند ولی انسانهایی بزرگ اند از آنها که جهان ما بیشتر به ایشان نیاز دارد و اینان روندگان طریقتی اند که ره بلا سپرده اند زیبا یند و زیبایی بخش جهان و..
۴- گروهی که طوق نفرین ساختن به گردنشان افکنده شده و در هم تنیدگی یه مقام قبل می رسد به سازندگی های تازه..
توجه به همین چهار نوع مخاطب معناش این است که دست کم چهار نوع هنرمند هم داریم اولی و دومی یک روی سکه ی هنرند و دومی و سومی روی دیگرش.و گمانم که سقف خانه ی هنر استوار میشود بر این چهار دیوار تا سقفی و بامی پدید آید و خود بشود شروع سقف و بامی دیگر..👇👇

‍ #آفرینش_وبهار_نزدایرانیان

#امشاسپندان_نام_ماههای_ایرانی

بیش وکم از آفرینش در باور ایرانیان سخن گفته ایم وخواهیم گفت:
در روایتی #اهورامزدا(سرور دانای مطلق) با پیش دانشی خویش از وجود ِ #اهریمن سیاهکار خبر داشت، او میدانست شکست سیاهی فقط درعرصه ی نبرد بزرگ اتفاق میافتد نبردی که با آمیختن روشنایی و تاریکی آغاز شود.

پس شش #امشاسپندان را آفرید به ترتیب:
۱-وَهومنه(بهمن) که برترین ِ امشاسپندان است. معنای بهمن اندیشه و منش نیک است او نخستین آفریده ی اهوراست (او نخست بهمن را از روش نیک و روشنی گیتیک فراز آفرید.در داوری آخر اوست که سنجه ی رفتار مردم است و راه بهشت بر نیکان میگشاید.

دقت کنید در فرهنگ معرفتی ما ایرانیان نخستین و ارجمندترین آفریده دادار #عقل و خرد است. #بهمن در واقع واسطه ی افرینش است.بنابراین اساس همه ی هستی بر اندیشیدگی ِ روشن استوار است.
ذات دانایی، #نور است و در همه ی فرهنگ ایرانی(پیش و پس از اسلام) کلیدی ترین واژه بی هیچ شکی #نور است.

چنانکه در #قرآن_مجید نیز میخوانیم
الله نور السموات والارض
۲-اشه_ویهشته(اردیبهشت) که به معنای بهترین راستی و پرهیزگاری است.
#هرمزد او را از نیروی #خرد خود آفرید. اردیبهشت دشمن #دیوخشم است و به یاری اوست که گیاهان و سبزه زاران میرویند. او که زیباترین امشاسپندان است نابودکننده ی بیمازی، مرگ، جادوگر و حشرات موذی (خرفستران) است.

۳-شهریور( خشَثره-وَری آ) به معنای شهریاری دلخواه است او امشاسپندیست که نگهبان فلزات است.

۴-سپندارمذ (اِسپندار آرمئیتی) 👆👆👆
که فریشته ی زمین، مادرانگی، زایش، مهرورزی و... است.

۵-هئورتاته (خرداد) به معنای کمال و تمامیت است. خرداد نگهبان آبها است.

۶- اَمُرتاته( امرداد) ششمین آفریده ی #اهورامزدا است او همیشه در کنار خرداد است و به معنای بی مرگی یا همان # جاودانگی است. نگهبان گیاهان و خوردنی هاست..

این شش #امشاسپند به علاوه ی خود #مزدا هفت مقدسان باور ایرانی اند که درکار چیرگی نور بر تاریکی هستند.

#آذر (آدور_ آتَر) آتشی اهورایی است که به امشاسپندان افزوده میشود او دشمن اژی دهاک (ضحاک) است و بر او چیره میشود.

#دی نیز به معنای آفزیننده است. دی را صفت اهورا مزدا دانسته اند.

#تیر(تیشتر) درباره ی ستیز او با #اپوش دیو خشکسالی سخن گفته ایم.👆👆👆
همچنین از #مهر و آبان..
درباره بهار و #فروردین و نوروز در یادداشت بعد سخن خواهم گفت. انشاالله

@niyazestanbarani