نوشتهٔ کوتاه مک‌نات به موضوعی اشاره داره که دبی فورد بخش مهمی از کتاب چرا آدم‌های خوب کارهای بد می‌کنند رو بهش اختصاص داده؛ آگاهی به دردی که برای دیگران ایجاد کردیم یا می‌کنیم و همین طور پذیرفتن مسؤولیت اون یعنی عذرخواهی، عدم تکرار و جبران.
اما چرا این موضوع یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان یا بهبوده؟ به خاطر ساز و کار ساده‌ای که در روان ما کار گذاشته شده. همهٔ ما آدم‌هایی که به دیگران آزار می‌رسونن رو جزو آدم‌های بد به شما می‌یاریم و آدم‌های بد رو مستحق تنبیه و مجازات. حالا حتی اگر در بخش هشیار مغزمون هم به دردی که برای دیگران ایجاد می‌کنیم آگاه نباشیم، باز هم روان ما در بخش نیمه‌هشیار روانمون به این موضوع آگاهه و ما رو در دستهٔ آدم‌های بد قرار می‌ده. بعد از این که ما هم جزو آدم‌های بد شدیم، باز هم روانمون دست به کار می‌شه و به شکلی ظریف با استفاده از مکانیزم دیگه‌ای به نام رفتارهای خودویرانگرانه، ما رو تنبیه می‌کنه. برای همین تا زمانی که حسابمون رو با دیگران صاف نکنیم، روند درمان شروع نمی‌شه و بعد از پیشرفت‌های اولیه باز هم اسیر انواع و اقسام رفتارهای خودویرانگر از دزدی و اختلاس و ورشکستگی تا بیماری و اعتیاد و
خیانت می‌شیم.
‌‌‌ ‌
پی‌نوشت: موضوع این پست در دو دورهٔ داستان زندگی و رهایی از خودویرانگری به طور کامل بررسی و تمرین می‌شه.
‌
‌
‌
‌

#بهبود #درمان #التیام #شفا #صلح #آگاهی #مسئولیت #جبران #سیلوستر_مک‌نات #دبی_فورد #عذرخواهی #رهایی_از_خودویرانگری #چرا_آدمهای_خوب_کارهای_بد_میکنند #مجید_حمیدا #کلک_آزادگان #حمیدا