چون زخم تازه‌دوخته از خون لبالبم
ای وای اگر به شکوه شود آشنا لبم

صد بار بر*گشودم و بر کس نریختم
آن‌ها که موج می‌زند از سینه تا لبم.

*بدل: لب
#عرفی
#خلاصه‌الاشعار_و_زبده‌الافکار، (بخش شیراز)٬ تالیفی میرتقی‌الدین کاشانی، تصحیح نفیسه ایرانی / ۳۲۱

از شبنم عشق خـاک آدم گِل شد
               شوری برخاست ، فتنه‌ای حاصل شد
سر نشتر عشق بر رگ روح رسید
               یک قطره خون چکید، نامش دل شد

#اوحدالدین‌کرمانی

این رباعی زیبا از رباعیات سرگردان است و به چند شاعر و عارف نسبت داده می‌شود. در #نزهه‌المجالس، #خلاصه‌الاشعار و #مرصاد‌العباد بدون نام سراینده نقل شده، و در منابع متاخر به #نجم‌الدین‌رازی، #باباافضل‌کاشانی، #ابوسعیدابوالخیر و #مجدالدین‌بغدادی منتسب گردیده است. اما قدیمترین منبعی که نام شاعر را دارد سفینه‌ای دستنویس از سده ۸ و بنام اوحد‌الدین کرمانی است.