‌
درج عطا شد پدید
غره دریا رسید

صبح سعادت دمید
صبح چه نور خداست

#مولانا

ای نرگس پر خواب ربودی خوابم
وی لالهٔ سیراب ببردی آبم

ای سنبل پرتاب ز تو درتابم
ای گوهر کمیاب ترا کی یابم

#مولانا

ای یار قلندردل دلتنگ چرایی تو
از جغد چه اندیشی چون جان همایی تو

بس خوب و لطیفی تو بس چست و ظریفی تو
بس ماه لقایی تو آخر چه بلایی تو

ای از فر و زیبایی وز خوبی و رعنایی
جان حلقه به گوش تو در حلقه نیایی تو

#مولانا

ای یار قلندردل دلتنگ چرایی تو
از جغد چه اندیشی چون جان همایی تو

بس خوب و لطیفی تو بس چست و ظریفی تو
بس ماه لقایی تو آخر چه بلایی تو

ای از فر و زیبایی وز خوبی و رعنایی
جان حلقه به گوش تو در حلقه نیایی تو

#مولانا

رهد ز خویش و ز پیش و ز جان مرگ اندیش
رهد ز خوف و رجا و رهد ز باد و ز بود


#مولانا

یک ساعت عشق صد جهان بیش ارزد
صد جان به فدای عاشقی باد ای جان


#مولانا

گر همی‌خواهی که بفروزی چو روز
هستی همچون شب خود را بسوز

هستیت در هست آن هستی‌نواز
همچو مس در کیمیا اندر گداز

#مولانا

گفت: «اَنَاالْحَقُّ». یعنی من فنا گشتم، حق مانْد و بَس. و این به غایتِ تواضُع است و نهایتِ بندگی است، یعنی اوست و بَس.
دَعوی و تَکبّر آن باشد که گویی تو خدایی و من بنده. پس هستی خود را نیز اثبات کرده باشی. پَس دُویی لازم آید.
و این نیز که می‌گویی: «هُوَالْحَقُّ»، هم دُویی است، زیرا که تا «اَنَا» نباشد، «هُوَ» مُمکن نشود.
پس حق گفت: «اَنَاالْحَقُّ». چون غیرِ او موجودی نبود و منصور فَنا شده بود. آن سُخنِ حق بود.

#مولانا
#فیه_ما_فیه

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند
بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند

#حافظ

بر لبش قفلست و در دل رازها
لب خموش و دل پر از آوازها

عارفان که جام حق نوشیده‌اند
رازها دانسته و پوشیده‌اند

#مولانا

ای با من و پنهان چو دل
از دل سلامت می کنم

#مولانا

#همایون_شجریان

                       
باز آمدم باز آمدم از پیش آن یار آمدم
در من نگر در من نگر بهر تو غمخوار آمدم

شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم
چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم

آنجا روم آنجا روم بالا بدم بالا روم
بازم رهان بازم رهان کاینجا به زنهار آمدم

من مرغ لاهوتی بدم دیدی که ناسوتی شدم
دامش ندیدم ناگهان در وی گرفتار آمدم

من نور پاکم ای پسر نه مشت خاکم مختصر
آخر صدف من نیستم من در شهوار آمدم

#مولانا
#سماع

 من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

#مولانا

ماییم ذره ذره در آفتاب غره

از ذره خاک بستان در دیده قمر کن

از ما نماند برجا جان از جنون و سودا
ای پادشاه بینا ما را ز خود خبر کن

در عالم منقش ای عشق همچو آتش
هرنقش را بخودکش وزخویش جانورکن

ای شاه هرچه مردند رندان سلام کردند
مَستَندو مِی نخوردند آنسو یکی گذرکن

سیمرغ قاف خیزد درعشق شمس تبریز
آن پر هست برکن وز عشق بال و پر کن

#مولانا

مَهِ ما ، نیست منوَّر ،

تو مگر چرخ درآیی ،




ز تو پُرماه شود چرخ ،

چو تو بر چرخ ، برآیی ،






کی بُوَد چرخ و ثریا؟ ،

که بشاید قَدَمَت را؟ ،




و اگر نیز بشاید ،

ز تو یابند سزایی ،




#مولانا

چو در اسرار درآیی
کندت روح سقایی

به فلک غلغله افتد ز هیاهوی و خروشت

#مولانا

خاموش که سرمستم بربست کسی دستم
اندیشه پریشان شد تا باد چنین بادا

#مولانا

دزد کی از مارگیری ماربرد
زابلهی آن را غنیمت میشمرد
وارهید آن مار گیر از زخم مار
مار کشت آن دزد  او را زار زار
مارگیرش دید پس بشناختش
گفت از جان مار من پرداختش
در دعا میخواستی جانم  از او
کش بیابم مار بستانم از او
شکر حق را کان دعا مردود شد
من زیان پنداشتم وان سود شد
بس دعا  ها کان زیان است و هلاک
وز کرم می نشنود یزدان پاک

#مولانا مثنوی دفتر دوم

هر که اندر عشق یابد زندگی
کفر باشد پیش او جز بندگی

#مولانا

من ذره و خورشید لقایی تو مرا
بیمار غمم عین دوایی تو مرا

#مولانا