هایده
کتاب هستی

ساقی ز پی عشق روان است روانم
لیکن ز ملولی تو کند است زبانم

می پرم چون تیر سوی عشرت و نوشت
ای دوست بمشکن به جفاهات کمانم

چون خیمه به یک پای به پیش تو بپایم
در خرگهت ای دوست درآر و بنشانم

هین آن لب ساغر بنه اندر لب خشکم
وانگه بشنو سحر محقق ز دهانم

بشنو خبر بابل و افسانه وایل
زیرا ز ره فکرت سیاح جهانم

معذور همی‌دار اگر شور ز حد شد
چون می ندهد عشق یکی لحظه امانم

آن دم که ملولی ز ملولیت ملولم
چون دست بشویی ز من انگشت گزانم

آن شب که دهی نور چو مه تا به سحرگاه
من در پی ماه تو چو سیاره دوانم

وان روز که سر برزنی از شرق چو خورشید
ماننده خورشید سراسر همه جانم

وان روز که چون جان شوی از چشم نهانی
من همچو دل مرغ ز اندیشه طپانم

در روزن من نور تو روزی که بتابد
در خانه چو ذره به طرب رقص کنانم

این ناطقه خاموش و چو اندیشه نهان رو
تا بازنیابد سبب اندیش نشانم

دیوان شمس
#مولانا

قتل ِ این خسته به شمشیر ِ تو تقدیر نبود
ور نه هیچ از دل ِ بی‌رحم تو تقصیر نبود

من ِ دیوانه چو زلف ِ تو رها می‌کردم
هیچ لایق‌ترم از حلقه‌ی زنجیر نبود

یا رب! این آینه‌ی حُسن چه جوهر دارد
که در او آه ِ مرا قوّت ِ تأثیر نبود

سر ز حسرت به در ِ میکده‌ها بر کردم
چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود

نازنین‌تر ز قدت در چمن ِ ناز نرُست
خوش‌تر از نقش ِ تو در عالم ِ تصویر نبود

تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم
حاصلم دوش به جز ناله‌ی شبگیر نبود

آن کشیدم ز تو ای آتش ِ هجران که چو شمع
جز فنای خودم از دست ِ تو تدبیر نبود

آیتی بود عذاب اندُه ِ حافظ بی‌تو
که بر ِ هیچ کسش حاجت ِ تفسیر نبود

 #حافظ

هر سو‌ شتافتم
پی آن یار ناشناس
گاهی زشوق، خنده زدم
گه گریستم
بی آنکه خود بدانم ازینگونه بیقرار
مشتاق کیستم ...

#هوشنگ_ابتهاج

زخمِ زمانه را درِ مرهم پدید نیست
دارو بر آستانه‌ی عالم پدید نیست

در زیرِ آبنوسِ شب و روز، هیچ دل
شمشادوار تازه و خرّم پدید نیست

هرک اندرونِ پنجره‌ی آسمان نشست
از پنجه‌ی زمانه مسلّم پدید نیست

ای دل به غم نشین، که سلامت نهفته مانْد
وی جم به ماتم آی که خاتم پدید نیست

دردا که چنگِ عمر شد از ساز و بدتر آنک
سرنای گم نبوده‌ی ماتم پدید نیست

خاقانیا دمی که وبالِ حیاتِ توست
در سینه، کن به گور که همدم پدید نیست

#خاقانی
(دیوان/عبدالرسولی/ص۷۰۶)

همه‌ی چیزها پر از خستگی است که انسان آن را بیان نتواند کرد. چشم از دیدن سیر نمی‌شود و گوش از شنیدن مملو نمی‌گردد.‌ آنچه بوده است همان است که خواهد بود، و آنچه شده است همان است که خواهد شد و زیر آفتاب هیچ چیز تازه نیست.

(کتاب جامعه/باب اول ۱۰,۹/ترجمه قدیم)

واسوختگی شیوهٔ ما نیست وگرنه
از یک سخنِ سرد، دلِ ناز توان سوخت

#صائب_تبریزی
دیوان، جلد ششم، متفرقات، ص ۳۴۹۲

پس از واسوختن عاشق نباشد بی ‌تب‌ و تابی
که گر پیکان برون آید ز زخم آزار می‌مانَد

#میرزا_منصور
نصرآبادی ص ۱۰۷

من از خوبان بسی غم‌های مشکل دیده‌ام،لیکن

غم هجران بود مشکل‌ترینِ جمله مشکل‌ها...!!

#هلالی_جغتایی

من که چون خورشید از خوانش به قرصی قانعم

می‌کشد گردون چرا در خاک و خون چندین مرا...؟

#صائب_تبریزی

‌چاپلوسی ناید از دستم به مانندِ رقیب

آشنایم می‌شدی نیرنگ اگر می‌داشتم!

#صوفی_عشقری

گر من از عشق غزالی غزلی ساخته ام
شیوه تازه ای از مبتذلی ساخته ام

گر چو چشمش به سپیدی زده ام نقش سیاه
چون نگاهش غزل بی بدلی ساخته ام

شکوه در مذهب درویش حرامست ولی
با چه یاران دغا و دغلی ساخته ام

ادب از بی ادب آموز که لقمان گوید
از عمل سوخته عکس العملی ساخته ام

می چرانم به غزل چشم غزالان وطن
مرتعی سبز به دامان تلی ساخته ام

شهریار از سخن خلق نیابم خللی
که بنای سخن بی خللی ساخته ام

#شهریار

ای هوس‌های دلم بیا بیا بیا بیا
ای مراد و حاصلم بیا بیا بیا بیا

مشکل و شوریده‌ام چون زلف تو چون زلف تو
ای گشاد مشکلم بیا بیا بیا بیا

از ره منزل مگو دیگر مگو دیگر مگو
ای تو راه و منزلم بیا بیا بیا بیا

درربودی از زمین یک مشت گل یک مشت گل
در میان آن گلم بیا بیا بیا بیا

تا ز نیکی وز بدی من واقفم من واقفم
از جمالت غافلم بیا بیا بیا بیا

تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو
غافلم نی عاقلم بیا بیا بیا بیا

شه صلاح الدین که تو هم حاضری هم غایبی
ای عجوبه و اصلم بیا بیا بیا بیا

دیوان_شمس/۱۵۶
#مولانا

مولانا جلال الدین می گوید
سعی نکن رو تروشی و غم و تاریکی ها را نبینی!
همه چیز را مثبت دیدن خطاست




آن ضمیر رو ترش را پاس‌دار

آن ترش را چون شکر شیرین شمار


ابر را گر هست ظاهر رو ترش

گلشن آرنده‌ست ابر و شوره‌کش


فکر غم را تو مثال ابر دان

با ترش تو رو ترش کم کن چنان

گر ترش‌رویی نیارد ابر و برق

رز بسوزد از تبسمهای شرق



سعد و نحس اندر دلت مهمان شود

چون ستاره خانه خانه می‌رود



آن زمان که او مقیم برج تست

باش هم‌چون طالعش شیرین و چست



تا که با مه چون شود او متصل

شکر گوید از تو با سلطان دل



هفت سال ایوب با صبر و رضا

در بلا خوش بود با ضیف خدا


مثنوی شریف

چون به هر فکری که دل خواهی سپرد

از تو چیزی در نهان خواهند برد


پس بدان مشغول شو کان بهترست

تا ز تو چیزی برد کان کهترست


هرچه تحصیلی کنی ای معتنی

می در آید دزد از آن سو کایمنی



مثنوی شریف
مولانا

هیچ که شدی آنگاه درک می کنی
تو با کائنات هم سویی!

"نیست شو از خود !که تا؛ هست شوی زو تمام"
مولانا

"کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود

که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد"

حافظ

جایی که عشق حاکم است نیاز به قدرت نمایی نیست،
و جایی که قدرت حاکم است عشق وجود ندارد
این دو سایه یکدیگرند...

“کارل گوستاو یونگ”