.
       ای دل غم این جهان فرسوده مخور
          بیهوده نئی غمان بیهوده مخور

  چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید
     خوش باش غم بوده و نابوده مخور

                #خیام رباعی ۱۰۲
                    

اندازه نگهدار که اندازه نکوست
هم لایق دشمن است و هم لایق دوست

کی رفته آی زدل که تمنا کنم ترا
هایده

#امشب_با_حافظ

بر گیر شراب طرب‌ انگیز و بیا
پنهان ز رقیب سفله بستیز و بیا

مشنو سخن خصم که بنشین و مرو
بشنو ز من این نکته که برخیز و بیا

رودخانه حركت می‌كند، در راه به درختی زيبا بر می‌خورد، از زيبايی درخت لذت می‌برد، آنرا تحسين می‌كند و دوباره به راهش ادامه می‌دهد.

رودخانه به درخت نمی چسبد؛  زيرا در اينصورت، ‌حركتش متوقف می‌گردد، به كوهی زيبا می‌رسد؛ به خاطر لذتِ گذر از چنين كوه زيبايی، سپاسگزاری می‌كند و به راهش ادامه می‌دهد، رودخانه همينطور به راهش ادامه می‌دهد...

مشكلِ انسان اين است كه وقتی درختی زيبا می‌بيند، دوست دارد خانه‌اش را همانجا بسازد و آنجا زندگی كند
بهتر است به هيچ چيزوابسته نشويد
در واقع باوابسته شدن، نمی‌توانيد لذتی ببريد، لذت حقیقی از آزادی و عدم وابستگی ناشی می‌شود. 

#اشو

از منزل کفر تا به دین ، یک نفس است
وز عالم شک تا به یقین ، یک نفس است

این یک نفس عزیز را خوش می دار
کز حاصل عمر ما همین یک نفس است,,


[[حکیم عُمَرخیام نیشابوری]]

مکن ای صبا مشوش سر زلف آن پریوش

که هزار جان خسرو به فدای تار مویش


#امیرخسرو_دهلوی

غَزالان را ز وحشت باز دارد دیدنِ چشمت
به چرخ آرَد زمین را چون فلک، گردیدنِ چشمت

به بیداری چه خواهد کرد یارب! با نظربازان؟
که خوابانیدنِ تیغ است خوابانیدنِ چشمت

ز خونِ خَلق رنگین است چندان تیغِ مژگانت
که می‌گردد نگارین، دست از مالیدنِ چشمت

ز بستن دیده‌ی شَهباز در فکرِ شکار افتد
کند در پرده مَشقِ دلبری پوشیدنِ چشمت

نَمانَد در تَهِ ابرِ سیه برقی که شوخ افتد
نباشد لحظه‌ای افزون، نگه‌دُزدیدنِ چشمت

نظربازی که چشمت را به چشمِ آهُوان سَنجَد
ترازویِ دو سر قَلب است در سنجیدنِ چشمت

عقیقی سازد از خونِ جگر سیمای زَرّین را
سهیلِ شوخ‌چشم از غیرتِ خندیدنِ چشمت

حقوقٓ مردمی منظور افتاده است «صائب» را
وگرنه می‌تواند بَست چشم از دیدنِ چشمت

#صائب

مرا به خاک در دوست آشنایی نیست
به آشنایی دل می روم به خانه دوست

ز شغل عشق چه اندیشه می کنی صائب؟
خمار صبح ندارد می شبانه دوست

صائب

ائتمیشم لوحِ دِله تصویرِ، زُلفِ یاریمی

بو سبب‌دن‌دیر مُدام آهِ پریشان چکدیگیم

#وحید_قزوینی

هرچه بینی سودِ خود از آن می گُریز
زهرنوش  و،  آبِ  حیوان  را  بریز

از هرچه که سود خود را در آن می بینی فرار کن، زهر بنوش و آب حیات را دور بریز. زهر، اینجا کنایه از ریاضت و طاعت است که برای نفس اماره، تلخ و ناگوار می آید. و آب حیوان، کنایه از عیش و نوش حیوانی است که مطابق امیال نفس اماره است.

هرکه بستاید تو را، دشنام دِه
سود و سرمایه به مُفلِس  وام  ده

هر کس که تو را بستاید، تو دشنامش بده. و سود و سرمایه ات را به فقير وام بده.

یعنی مدحِ متملّقانه، زیان های بسیاری در روح و روان آدمی پدید می آورد و شخصیت او را موردخدشه قرار می دهد.

از اینرو، ممدوح باید درشتی و تندی از خود نشان دهد تا چاپلوسان در مدّاحی قویدل نشوند.

همه انبیاء و اولیاء الله از مدّاحی های متملقانه و توصیفات چاپلوسانه نهی کرده اند.

ایمنی بگذار و، جایِ خوف باش
بگذر از ناموس و رسوا باش و فاش

ایمنی را رها کن و جای خوف و بیم قرار بگیر، و از عِرض و ناموس بگذر و آشکارا رسوا باش.

آزمودم  عقلِ  دُوراندیش  را
بعد از این دیوانه سازم خویش را

من عقل دوراندیش را مورد امتحان قرار دادم و از این پس خود را دیوانه خواهم ساخت.  عقلِ دوزاندیش، همان عقل معاش است که آرزوهای طویل دارد.

بنابراین من این عقل معاش را بارها امتحان کرده ام و دیده ام با این عقل، نمی توان سلوک کرد. بنابراین خود را از این عقل، رهانده ام. اگر چه در نظر ظاهر بینان دیوانه شمرده شوم.

شرح مثنوی

#مهستی - مستی‌ام

ملوک ضرابی

ملوک ضرابی

عروس گل

#استاد جلیل شهناز

انصاف نباشد که من خسته‌ی رنجور

پروانه‌ی او باشم و او شمع جماعت


#سعدی

       روز بگذشته خیالست که از نو آید
      فرصت رفته محالست که از سر گردد

   زندگی جز نفسی نیست، غنیمت شمرش
     نیست امید که همواره نفس بر گردد...

         #پروین_اعتصامی