کیهان‌ | ارشد روان‌شناسی و مشاوره

#مشاهیر

مصاحبه اروین یالوم با مجله آتلانتیک در بستر بیماری

🔅آنها که اهل مطالعه هستند، «اروین یالوم» را کم و بیش می‌شناسند، بواسطه‌ی اینکه اکثر کتاب‌های او به فارسی ترجمه شده‌اند. معروفترین کتاب‌اش برای غیر روانشناس‌ها «وقتی نیچه گریست» است در حالی‌که برای روانشناس‌ها، او دو کتاب درسی بسیار تاثیرگذار دارد، یکی «رواندرمانی اگزیستانسیال» و دیگری «رواندرمانی گروهی». اما مهمترین دلیلی که موجب شده اروین یالوم در چند سال اخیر مورد توجه رسانه‌ها قرار گیرد، موضوع یکی از کتاب‌های او با عنوان «خیره به خورشید» است که درباره‌ی اضطراب مرگ نوشته شده است. او در این کتاب اشاره دارد که آدم‌ها به دو چیز نمی‌توانند مستقیماً خیره شوند؛ یکی به خورشید و دیگری به مرگ، و در این کتاب توضیح می‌دهد که چطور می‌شود با این اضطراب مرگ کنار آمد.
🔅«جردن مایکل اسمیت»، ژورنالیست مجله «آتلانتیک»، در حالی در شماره‌ی اخیر مجله (اکتبر ۲۰۱۷) به سراغ یالوم رفته که او در بستر بیماری است. اروین یالوم ۸۶ سال سن دارد و اخیراً زانوی پایش را عمل کرده است. گفتگوی مایکل اسمیت با اروین یالوم، در یکی از اتاق‌های بیمارستانی است که او در آن بستری شده است. یالوم دغدغه دارد که بیمارانش متوجه نشوند که او بستری شده است. شاید برای کسانی که درمانگر نیستند یا اصلاً رواندرمانی نگرفته‌اند این موضوع کمی عجیب باشد، ولی واقعیت این است که بیماران درمانگران مسن، همیشه دغدغه‌ی از دست دادن درمانگرشان را دارند. خودِ یالوم در یکی از کتاب‌هایش به این اشاره می‌کند. جالب است که وقتی یالوم، اینباکس ایمیل‌اش را به مایکل اسمیت نشان می‌دهد، اشاره می‌کند که ایمیل‌های متعددی از ایران دارد. او در ایران واقعاً محبوب است. خودِ این موضوع جالبی است که چرا درمانگری که درباره‌ی مرگ و تنهایی می‌نویسد، تا این حد در ایران محبوب است. او در کتابی که در حال نوشتن است (Becoming Myself) باز هم به این موضوع مرگ اشاره دارد و می‌نویسد که «عشق» می‌تواند اضطراب مرگ را کاهش دهد، به دو دلیل؛ یک اینکه در عشق فرد می‌تواند ترس‌هایش را با دیگری به اشتراک بگذارد و از بار آن بکاهد و دوم با کمک کردن به تشکیل یک زندگی سالم.

🔅از نگاه اروین یالوم، مرگ مهمترین رویداد زندگی است. این تناقض عجیب را پیش‌تر، زیگموند فروید نیز اشاره کرده بود که «هدف تمام زندگی، مرگ است». در واقع حضور مرگ است که به زندگی شور می‌اندازد، زندگی را معنادار می‌کند، انسان‌ها اگر نامیرا بودند به احتمال زندگی پوچی داشتند. تصویر اروین یالوم در بستر بیماری، تصویری است که برای کسانی که ایده‌های او را دنبال کرده‌اند آزار دهنده است. کسی که تلاش کرده تا زندگی کردن را با «مرگ» توضیح دهد و حالا خود در انتظار مرگ است. مایکل اسمیت توضیح می‌دهد که او حالا برای راه رفتن از «واکر»ی استفاده می‌کند که دو توپ تنیس به انتهای آن وصل شده، وزنش کم شده، مدت‌هاست که تنیس بازی نمی‌کند، نمی‌تواند غواصی کند و می‌ترسد از اینکه دیگر نتواند دوچرخه براند. شما سطح دغدغه‌های یک آدم در این سن را ببینید! اروین یالوم کلاً آدم منحصر به فردی است. او در یکی از کتاب‌هایش با اشاره به داستانی از «آلبرتو جاکومتی» نقاش، که یک روز وقتی با دوچرخه‌اش تصادف می‌کند با شعف می‌گوید که «بالاخره برای من هم اتفاق افتاد»، به زندگی خودش اشاره می‌کند که به عنوان درمانگری که رنج دیگران را درمان می‌کند، خود رنج تحمل‌ناپذیری نداشته است و این را «بدبختی» زندگی‌اش می‌نامد!
@KayhanRavan_IR

1.5K views16:05