🌐 به مناسبت #هشت_مارس، روز #جهانی_زن؛

⭕️ #زنانِ همیشه در #حاشیه!


✍ #حسین_جمشیدی( دبیر جامعه شناسی)


🔹زنان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل میدهند، همواره امور خانه و فرزندان را برعهده دارند و در این حال نگاه ویژه ای نیز به مرد خانه، در طی سالیان پا به پای مردان در رونق اقتصاد و معیشت خانواده کوشیده اند و با فداکاری های بسیار زن را به نحو احسنت تعریف کرده اند، اما هنوز جایگاه واقعی خود را در جامعه ایرانی پیدا نکرده اند...

🔹در قرن ۲۱ و در زمانی که انسان ها به ماه و سیاره های دیگر سفر میکنند، در جامعه ما هنوز مفهوم سفر برای زنان و دختران تعریف نشده است. چه کسی فکر می‌کرد که اینجا ۲۰۱۸ سال پس از میلاد هنوز واکنش ها به رانندگی زنان عجیب و ناامید کننده باشد! در جامعه مردسالار ایران موفق بودن یک زن به عنوان یک مدیر و‌مسئول موضوعی است بس ناخوشایند برای مردان و همواره در راه عدم تحقق آن قدم خواهند برداشت. در چنین شرایطی که زنان از ابتدایی ترین حقوق خود محروم هستند چشم امیدی دارند به آینده و مناسبت های اینچنینی و فعالانی که صدایشان را به گوش ناشنوا مسئولین برسانند بلکه در راه شکوفایی استعداد هایشان قدمی برداشته باشند. در ادامه این یادداشت برآنیم تا به دلایل عدم احقاق حقوق زنان در جامعه ایرانی بپردازیم و هر کدام را به اختصار شرح دهیم.

⭕️ زنان #علیه زنان

🔹زنان در جامعه ما به تعدد نابرابری را بر علیه خود بازتولید می‌کنند. زنانی که هنوز در طیفی وسیع استعدادها و قابلیت های خود را باور ندارند، و در این میان نیز هستند زنان به ظاهر مدرنی که اقیانوسی به عمق یک سانتی متر اند و از حضور در کنار یک مرد منقلب میشوند! مسئله مهم در این باره رسیدن به خودباوری است. باید این خودباوری در زنان به وجود آید و آنان ایمان بیاورند که با مردان برابرند، برابرند، برابرند و برابرند! آن ها میتوانند پا به پای مردان در جامعه، سیاست و دیگر عرصه ها حضور پررنگ داشته باشند و به اندازه مردان تاثیر گذار باشند.


⭕️ #جامعه بی‌رحم #مردسالار

🔹با آن که دیگر خبری از شلوارهای دمپا، کفش های پاشنه بخواب و مدل های فردینی نیست و تغییرات بسیاری در ظاهر مردان ایرانی رخ داده است( در مورد زنان نیز صدق می‌کند) اما همچنان جامعه ما و جامعه مردان ما یک جامعه سنتی و مبتنی بر نگرش های ذاتی و سنتی خود است. فرایند جامعه از ابتدا تا به الان به طرز بی‌رحمانه ای مردسالارانه بوده است و با همان روند ادامه پیدامیکند، هرچند در ظواهر امر تغییراتی به وجود آمده است. این نگرش مردسالارانه باعث استفاده ابزاری از زنان و ضایع شدن حقوق اجتماعی آنان در گستره ای وسیع شده است. همواره در اجتماع زنان ضعیف تر از مردان خوانده می‌شوند و با جوک ها و شوخی های جنسیتی علیه زنان به این تبعیض و خشونت آشکار علیه آنان دامن زده میشود. چرا که در یک سیر و انتقال تاریخی من این را از پدرم، پدرم از پدرش، و پدرش از پدرش ... به ارث برده است که زن ضعیفه است اگرچه نا‌مش از منزل به خانم (خانوم) و یا همسر تغییر پیداکرده باشد. هنوز زنان نمی‌توانند برای آینده خود به صورت مستقل تصمیم بگیرند، شغل خود را انتخاب کنند و از محدودیت های زن ایرانی فرار کنند‌ مردسالاری نظام و نگرشی است بی‌رحمانه که اجازه خروج زن از محدودیت های اطرافش را نمیدهد چرا که منافع خود را در اسیر بودن زن میان باید ها و نباید ها به دست می آورد.


⭕️ #عدم اجرای #قوانین و #ضعف در #نگرش ها

🔹در حالی که اصل بیست و یکم قانون اساسی مربوط به حقوق زنان است و بر طبق آن دولت موظف است حقوق زنان را در تمام جهات با رعایت موازین دینی تضمین کند اما شاهد کم کاری و نادیده گرفتن این اصل در دولت های مختلف بوده ایم. هرچند زنان پست های مدیریتی در تشکیلات مختلف دولتی دارند اما اغلب این سمت ها در رده های میانی تشکیلات بوده است و عملا جایی در رده های بالایی و تاثیر گذار آنطور که باید و شاید نداشته اند. دلیلش علاوه بر خلاء های قانونی نوع نگرش افراد در این حوزه می باشد. زنانی که مدیریت را کاری مردانه می‌دانند و آن را با ویژگی های جنسیتی مردان مناسب می‌دانند و مردانی که مدیریت را کار زنانه نمی‌دانند و آن را مخالف ویژگی های جنسیتی زنان می‌دانند! اصلا همین تقسیم امور و زنانه و مردانه کردن امور است که باعث میشود بسیاری از استعداد ها در سایه تبعیض به حاشیه بروند. عدم حضور زنان در مناصب حساس و تصمیم گیر خود ایجاد خلاء میکند برای اقدامات احتمالی برای تحقق حقوق مختلف زن ایرانی...

✅ و در پایان یک سوال:
چند درصد از زنان جامعه ما می‌دانند که هشتم مارس چه‌ روزیست؟!

http://telegram.me/Iranianspa

🔴 سرگشتگی #زنان_مهاجر در تهران

📰 یادداشت #احمد_بخارایی در روزنامه‌ی هم‌دلی درباره‌ی انگیزه‌ها و وضعیت #مهاجرت زنان به تهران | منتشرشده در شنبه ۵ مهر ۱۳۹۹


🖌 پانسیون‌ها میزبان سه گروه از #زنان و #دختران هستند.
معمولاً یک گروه زنانی که در شهر خودشان به آن‌ها برچسبی زده شده است. مانند آن‌هایی که #طلاق گرفته‌اند یا که برچسب «#بیوه» خورده‌اند یا دیگرانی که به لحاظ اخلاقی یا #هنجارشکنی با برچسب‌هایی مواجه شده‌اند. در چنین شرایطی یک #زن در آن #خرده‌فرهنگ ادامه‌ی حیات برایش غیرممکن می‌شود. در این موارد همان دافعه‌ی شهر محل سکونت است که یک زن را مجبور به مهاجرت به شهرهای دیگر می‌کند.

گروه دوم کسانی هستند که جاذبه‌ی تهران و شهرهای بزرگ باعث می‌شود از محل اولیه‌ی زندگی‌شان مهاجرت کنند که عمدتاً تحصیل‌کرده‌ها در این گروه قرار می‌گیرند. آن‌ها به امید دست‌یابی به #شغل مناسب مهاجرت می‌کنند.

گروه سوم هم کسانی‌اند که نه آن‌چنان گرفتار دافعه‌ی شهرستان و نه مجذوب جاذبه‌ی تهران هستند، آن‌ها وضعیتی بینابینی دارند. یعنی تصمیم می‌گیرند مهاجرت کنند تا شاید اتفاق تازه‌ای در زندگی‌شان بی‌افتد. به عبارتی خودشان را به باد می‌سپارند و تصوری از آینده‌ی خودشان ندارند.

این سه گروه از زنان دست به مهاجرت می‌زنند، اما همه‌ی آن‌ها وقتی به شهرهای بزرگی مانند تهران می‌آیند به دلیل وضعیت آشفته و شکننده‌ای که به لحاظ اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی وجود دارد نهایتاً گرفتار یک ناامیدی و سرکوب در این شهرها می‌شوند. چرا که مثال فردی که تحصیل کرده است شغل خودش را هم‌سو با تخصصی که دارد پیدا نمی‌کند، به‌ویژه که آن‌ها زن هستند و در #فرهنگ #مردسالار ما نگاه ویژه‌ای مانند نگاه تملکی و سودجویانه نسبت به جنس زن وجود دارد. اما آن دو گروه دیگری که تحصیلات کم‌تری دارند با سرگشتگی و حیرانی بیش‌تری در این شهرها که فاقد یک نظم مشخصی است، روبه‌رو می‌شوند.

در این شرایط که ناامیدی و سرگشتگی ایجاد می‌شود و زن‌های #مهاجر به اهداف خود نمی‌رسند، افراد را می‌توان به پنج گروه تقسیم کرد. عده‌ای از آن‌ها که با بی‌کاری یا #حقوق کم روبه‌رو هستند ممکن است پس از گذشت مدتی به شهرشان بازگردند، این برگشت با سرخوردگی همراه است و شخصیت آن‌ها احتمالاً بیش از پیش منکوب شده است. گروه دومی هستند که در روبه‌روشدن با مشکلات به‌واسطه‌ی آشنایی که با زن‌های دیگر پیدا می‌کنند به راه‌های ناصواب کشیده می‌شوند، مانند مصرف #مواد_مخدر یا متأسفانه در شرایط بد گاهی هم #تن‌فروشی.

گروه سوم که از جمله گروه‌های خوش‌شانس هستند ممکن است این‌جا #ازدواج کنند یا می‌توانند ارتباط به‌تری را با جنس مخالف برقرار کنند. این‌که سرنوشت این شکل از ازدواج‌ها و رابطه‌ها چه‌قدر می‌تواند موفقیت‌آمیز باشد باز هم جای بحث دارد.

گروه چهارم کسانی هستند که نه راه پس و نه راه پیش دارند. آن‌ها راه بازگشت به شهرستان‌شان را ندارند، چرا که احتمالاً پل‌های پشت سر خودشان را به هر دلیلی خراب شده می‌بینند. راه پیش هم ندارند چرا که از حقوق و #درآمد و موقعیت کافی برخوردار نیستند. آن‌ها خوش‌بینانه ماهانه دو میلیون تومان حقوق می‌گیرند که بیش از ۶۰درصد آن را خرج اجاره‌ی ماهانه در #پانسیون می‌کنند و با یک زندگی فلاکت‌بار و با تقریباً حداقل‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.

گروه پنجم و آخر گروه خاصی هستند، متخصص‌هایی که ممکن است به شغل مورد علاقه‌ی‌شان دست پیدا کنند که این گروه انگشت‌شمارند. بنابراین وقتی زنانی که نیاز عاطفی دارند، میل به شکوفایی و امید به رشد اقتصادی دارند به شهرهای بزرگی که بی‌سامان و آشفته هستند مهاجرت می‌کنند به‌ویژه آن‌هایی که ضعیف هستند به اشکال مختلف در این شهرها مورد هجمه قرار می‌گیرند و حذف می‌شوند. این زنان گاهی به حاشیه‌ی شهرها کشیده می‌شوند و مشکلات‌شان به واسطه‌ی آشنایی با خرده‌فرهنگ‌های جدید بیش‌تر و بیش‌تر می‌شوند. متأسفانه این افراد بعد از مدتی به واسطه‌ی همنشینی‌ها و ارتباطاتی که پیدا کرده‌اند و به دلیل تغییر سطح توقع، دیگر نه آن فرد سابق هستند و نه فردی که بشود نامشان را فرد شهری توسعه‌یافته گذاشت، بنابراین بیش‌تر از قبل مورد #آزار_روحی قرار می‌گیرند. این تأسف‌بار است که افراد به دلیل نبود امکانات مناسب یا وجود فرهنگ انگ‌زدن در محل زندگی خودشان، مجبور به مهاجرت می‌شوند، آن‌ها میان بد و بدتر، مهاجرت را انتخاب می‌کنند که گاهی شرایط بدتر برای‌شان اتفاق می‌افتد.

@dr_bokharaei

http://telegram.me/Iranianspa