Forwarded from دستیار زیر نویس و هایپر لینک
[({🔥 @iran_novin1🔥})]
]🔥 ایران نوین 🔥[
#فرقه_های_شیعی_امامی:
#اخباری_گری_و_اصولی
#اخباری‌گری
☆1
اَخْباریان، گروهی از فقیهان امامی كه اخبار و احادیث‌امامان شیعه را تنها منبع فقه و تنها مبنای استنباط احکام شرعی می‌دانند.
این گروه که از قرن ۱۱ قمری به بعد ظهور کردند، به کارگیری روش‌های اجتهادی و دانش اصول فقه را روا نمی‌شمارند.
در مقابل آنان، فقیهان #اصولی، روش‌های اجتهادی و اصول فقه را در استنباط احکام فقهی لازم می‌دانند.
تقابل میان #اخباریان و #اصولیان امامی، پیش از قرن یازدهم قمری نیز به صورت غیررسمی و نه چندان آشکار وجود داشت؛ اما در این قرن تقابل شدت گرفت و دو اصطلاح اخباری و اصولی رواج یافت و این دو گروه به صورت آشکار و رسمی در مقابل یکدیگر برخاستند.
#محمد_امین_استرآبادی،
#عبدالله_بن_صالح_بن_جمعه_سماهیجی_بحرانی و
#میرزا_محمد_اخباری، از #اخباریون_تندرو
و #شیخ_یوسف_بحرانی،
#سید_نعمت_الله_جزایری،
#ملا_محسن_فیض_کاشانی،
#محمد_تقی_مجلسی،
#محمد_طاهر_قمی و
#شیخ_حر_عاملی
از #میانه_روان این مسلک‌اند.
در مقابل اینان اصولیانی چون
#وحید_بهبهانی،
#شیخ_انصاری و
#شیخ_جعفر_کاشف_الغطا
قرار می‌گیرند.
اختلافات عمده اخباریان و اصولیان در مسائلی چون
✔️حرمت و جواز اجتهاد،
✔️انحصار ادله به کتاب و سنت،
✔️منع از تحصیل ظن،
✔️شیوه تقسیم‌بندی احادیث،
✔️جواز تقلید از غیرمعصوم (ع)،
✔️اخذ به ظواهر کتاب،
✔️حسن و قبح عقلی،
✔️اجرای اصالة البرائة در برخی موارد،
✔️حرمت کاربرد برخی از انواع قیاس،
✔️صحیح دانستن تمامی احادیث کتب اربعه و ... است.
#زمینه‌های_تاریخی_شکل گیری :
تقابل نگرش اخباری و اصولی به فقه امامی، در سده‌های نخستین اسلامی ریشه دارد.
در مطالعه مکاتب فقهی امامیه در سه قرن آغازین، می‌توان جناح‌هایی را بازشناخت که در برابر پیروان متون روایت به گونه‌هایی از اجتهاد و استنباط دست می‌یازیده‌اند.
#اوج_گرایش_به_حدیث
سده ۴ ق /۱۰م را دوره تسلط مکتب حدیث گرای قم محسوب کرده‌اند.
فقیهان اهل #استنباط، چون
#ابن_ابی_عقیل_عمانی و
#ابن_جنید_اسکافی در اقلیت بودند.
از فقیهان برجسته حدیث گرا در این دوره، می‌توان کسانی همچون
#محمد_بن_یعقوب_کلینی (د ۳۲۸ یا ۳۲۹ق /۹۴۰ یا ۹۴۱م )،
#علی_ابن_بابویه_قمی (د ۳۲۸ ق )،
#ابن_قولویه (د ۳۶۸ یا ۳۶۹ق /۹۷۹م ) و #محمد_ابن_بابویه_قمی (د ۳۸۱ق / ۹۹۱م) را برشمرد که در تألیف کهن‌ترین مجموعه‌های فقهی - حدیثی نقش عمده‌ای ایفا نموده‌اند.[۱]
#گرایش_به_فقه_استدلالی
با ظهور #شیخ_مفید (د ۴۱۳ق / ۱۰۲۲م ) و در پی او #سید_مرتضی (د ۴۳۶ق /۱۰۴۴م ) و #شیخ_طوسی (د ۴۶۰ق /۱۰۶۸م) و تألیف نخستین آثار در اصول فقه امامیه، حرکتی نوین در فقه امامی آغاز شد که تا قرن‌ها گرایش فقها به استنباط را بر حدیث گرایی برتری داد.
تقابل دو گرایش در جای جای آثار عالمان یاد شده، به چشم می‌خورد.
در اوائل المقالات شیخ مفید از فقیهان اهل استنباط، با تعبیر مطلق « #فقها » و از حدیث گرایان با تعبیرهای « #اهل_النقل » ، « #اصحاب_الآثار » و تعبیرهای مشابه بارها یاد شده است.[۲]
در رساله‌ای از سید مرتضی، تعبیر فقیهان « #اصحاب_حدیث » در مقابل فقیهانی به کار رفته است که روش اصولی داشته، و مورد حمایت مؤلف بوده‌اند.[۳]
#ظهور_اصطلاح_اخباری در قرن ۶ق
کاربرد اصطلاح اخباری نخست بار در نیمه نخست سده ۶ق /۱۲م در #ملل_و_نحل اثر #شهرستانی به چشم میآید[۴] و به دنبال آن در کتاب #نقض #عبد_الجلیل_قزوینی_رازی، عالم امامی سده ۶ق دو اصطلاح اخباری و اصولی در برابر یکدیگر قرار گرفته‌اند[۵].
مکتب فقیهان اهل حدیث که در اواخر سده ۴ و نیمه نخست سده ۵ق با کوشش فقیهان اصول گرا ضعیف گردید، وجود محدود خود را در مجامع فقهی امامیه حفظ کرد تا آنکه در اوایل سده ۱۱ق /۱۷م بار دیگر به وسیله #محمد_امین_استرآبادی (د ۱۰۳۳ یا ۱۰۳۶ق /۱۶۲۴ یا ۱۶۲۷م ) در قالبی نو مطرح شد[۶] و لبه تیز حملات خود را متوجه اصولیان ساخت.
برخی معتقدند #ابن_ابی_جمهور_احسایی (زنده در ۹۰۴ق /۱۴۹۹م ) از جمله کسانی بود که راه را بر اخباریان هموار گردانید.
او در رساله‌ای با عنوان « #العمل_باخبار_اصحابنا »، به اقامه ادله‌ای در این زمینه پرداخت [۷].
با عنایت به پیشینه تاریخی اخباری گری، رواج و اطلاق عنوان اخباری بر گروهی خاص و با معنی و اصطلاح مشخص امروزین از سده ۱۱ق و با ظهور پیشوای حرکت نوین اخباری، یعنی محمد امین استرابادی آغاز شده است که برخی او را با صفت « #اخباری_صلب» وصف کرده‌اند.[۸]
🆔👉 @iran_novin1
]🔥 ایران نوین 🔥[
#فرقه_های_شیعی_امامی:
#اخباری_گری_و_اصولی
#اخباری‌گری
☆1
اَخْباریان، گروهی از فقیهان امامی كه اخبار و احادیث‌امامان شیعه را تنها منبع فقه و تنها مبنای استنباط احکام شرعی می‌دانند.
این گروه که از قرن ۱۱ قمری به بعد ظهور کردند، به کارگیری روش‌های اجتهادی و دانش اصول فقه را روا نمی‌شمارند.
در مقابل آنان، فقیهان #اصولی، روش‌های اجتهادی و اصول فقه را در استنباط احکام فقهی لازم می‌دانند.
تقابل میان #اخباریان و #اصولیان امامی، پیش از قرن یازدهم قمری نیز به صورت غیررسمی و نه چندان آشکار وجود داشت؛ اما در این قرن تقابل شدت گرفت و دو اصطلاح اخباری و اصولی رواج یافت و این دو گروه به صورت آشکار و رسمی در مقابل یکدیگر برخاستند.
#محمد_امین_استرآبادی،
#عبدالله_بن_صالح_بن_جمعه_سماهیجی_بحرانی و
#میرزا_محمد_اخباری، از #اخباریون_تندرو
و #شیخ_یوسف_بحرانی،
#سید_نعمت_الله_جزایری،
#ملا_محسن_فیض_کاشانی،
#محمد_تقی_مجلسی،
#محمد_طاهر_قمی و
#شیخ_حر_عاملی
از #میانه_روان این مسلک‌اند.
در مقابل اینان اصولیانی چون
#وحید_بهبهانی،
#شیخ_انصاری و
#شیخ_جعفر_کاشف_الغطا
قرار می‌گیرند.
اختلافات عمده اخباریان و اصولیان در مسائلی چون
✔️حرمت و جواز اجتهاد،
✔️انحصار ادله به کتاب و سنت،
✔️منع از تحصیل ظن،
✔️شیوه تقسیم‌بندی احادیث،
✔️جواز تقلید از غیرمعصوم (ع)،
✔️اخذ به ظواهر کتاب،
✔️حسن و قبح عقلی،
✔️اجرای اصالة البرائة در برخی موارد،
✔️حرمت کاربرد برخی از انواع قیاس،
✔️صحیح دانستن تمامی احادیث کتب اربعه و ... است.
#زمینه‌های_تاریخی_شکل گیری :
تقابل نگرش اخباری و اصولی به فقه امامی، در سده‌های نخستین اسلامی ریشه دارد.
در مطالعه مکاتب فقهی امامیه در سه قرن آغازین، می‌توان جناح‌هایی را بازشناخت که در برابر پیروان متون روایت به گونه‌هایی از اجتهاد و استنباط دست می‌یازیده‌اند.
#اوج_گرایش_به_حدیث
سده ۴ ق /۱۰م را دوره تسلط مکتب حدیث گرای قم محسوب کرده‌اند.
فقیهان اهل #استنباط، چون
#ابن_ابی_عقیل_عمانی و
#ابن_جنید_اسکافی در اقلیت بودند.
از فقیهان برجسته حدیث گرا در این دوره، می‌توان کسانی همچون
#محمد_بن_یعقوب_کلینی (د ۳۲۸ یا ۳۲۹ق /۹۴۰ یا ۹۴۱م )،
#علی_ابن_بابویه_قمی (د ۳۲۸ ق )،
#ابن_قولویه (د ۳۶۸ یا ۳۶۹ق /۹۷۹م ) و #محمد_ابن_بابویه_قمی (د ۳۸۱ق / ۹۹۱م) را برشمرد که در تألیف کهن‌ترین مجموعه‌های فقهی - حدیثی نقش عمده‌ای ایفا نموده‌اند.[۱]
#گرایش_به_فقه_استدلالی
با ظهور #شیخ_مفید (د ۴۱۳ق / ۱۰۲۲م ) و در پی او #سید_مرتضی (د ۴۳۶ق /۱۰۴۴م ) و #شیخ_طوسی (د ۴۶۰ق /۱۰۶۸م) و تألیف نخستین آثار در اصول فقه امامیه، حرکتی نوین در فقه امامی آغاز شد که تا قرن‌ها گرایش فقها به استنباط را بر حدیث گرایی برتری داد.
تقابل دو گرایش در جای جای آثار عالمان یاد شده، به چشم می‌خورد.
در اوائل المقالات شیخ مفید از فقیهان اهل استنباط، با تعبیر مطلق « #فقها » و از حدیث گرایان با تعبیرهای « #اهل_النقل » ، « #اصحاب_الآثار » و تعبیرهای مشابه بارها یاد شده است.[۲]
در رساله‌ای از سید مرتضی، تعبیر فقیهان « #اصحاب_حدیث » در مقابل فقیهانی به کار رفته است که روش اصولی داشته، و مورد حمایت مؤلف بوده‌اند.[۳]
#ظهور_اصطلاح_اخباری در قرن ۶ق
کاربرد اصطلاح اخباری نخست بار در نیمه نخست سده ۶ق /۱۲م در #ملل_و_نحل اثر #شهرستانی به چشم میآید[۴] و به دنبال آن در کتاب #نقض #عبد_الجلیل_قزوینی_رازی، عالم امامی سده ۶ق دو اصطلاح اخباری و اصولی در برابر یکدیگر قرار گرفته‌اند[۵].
مکتب فقیهان اهل حدیث که در اواخر سده ۴ و نیمه نخست سده ۵ق با کوشش فقیهان اصول گرا ضعیف گردید، وجود محدود خود را در مجامع فقهی امامیه حفظ کرد تا آنکه در اوایل سده ۱۱ق /۱۷م بار دیگر به وسیله #محمد_امین_استرآبادی (د ۱۰۳۳ یا ۱۰۳۶ق /۱۶۲۴ یا ۱۶۲۷م ) در قالبی نو مطرح شد[۶] و لبه تیز حملات خود را متوجه اصولیان ساخت.
برخی معتقدند #ابن_ابی_جمهور_احسایی (زنده در ۹۰۴ق /۱۴۹۹م ) از جمله کسانی بود که راه را بر اخباریان هموار گردانید.
او در رساله‌ای با عنوان « #العمل_باخبار_اصحابنا »، به اقامه ادله‌ای در این زمینه پرداخت [۷].
با عنایت به پیشینه تاریخی اخباری گری، رواج و اطلاق عنوان اخباری بر گروهی خاص و با معنی و اصطلاح مشخص امروزین از سده ۱۱ق و با ظهور پیشوای حرکت نوین اخباری، یعنی محمد امین استرابادی آغاز شده است که برخی او را با صفت « #اخباری_صلب» وصف کرده‌اند.[۸]
🆔👉 @iran_novin1
Forwarded from دستیار زیر نویس و هایپر لینک
[({🔥 @iran_novin1🔥})]
]🔥 ایران نوین 🔥[
#دموکراسی_چیست_و_چه_نیست.
☆8
#اصولی_که_دموکراسی_را_میسر_میسازد
عناصر و قواعدی که تا کنون شرح دادیم به ما کمک میکند که دموکراسی را بشناسیم، اما عملکرد آن را دقیقا به ما نمیگوید.
ساده ترین پاسخ به عنوان این بخش « #تایید_مردم » و پیچیده ترین پاسخ به آن « #مشروط_به_عملکرد_رضایتمندانه_سیاستمداران_در_دوران_بی_ثباتی » است.
در دموکراسی، نمایندگان باید حداقل به طور غیررسمی بپذیرند که آنها که آرای بیشتری آورده اند و طبیعتا نفوذ بیشتری بر سیاستگذاریها دارند، از نفوذ خود برای جلوگیری از راهیابی بازندگان به پستهای مدیریتی، استفاده نخواهند کرد، و در ازای این فرصتی که به بازندگان برای رقابت داده میشود، آنها نیز به حق آنها برای اتخاذ تصمیمهای لازم الاجرا احترام بگذارند.
انتظار میرود که شهروندان در مرحله رقابتها از تصمیماتی که اتخاذ شده تبعیت کنند، البته مشروط بر آنکه انتخابات عادلانه و منظم بوده و نتایج آن شفاف و روشن باشد.
پیدا کردن اهداف مشترک و مورد موافقت گسترده مردم، آن قدر چالش برانگیز نیست که به وجود آوردن قوانینی که سبب توافق همگان شود. این توافق یا به قول #دال «چانه زنی دموکراتیک»، می تواند به میزان زیادی در جوامع مختلف، متفاوت بوده و این خود بستگی به شکاف های موجود در جامعه و فاکتورهای سوبژکتیو دیگری مانند اعتماد بینابین، بی طرفی نسبی و تمایل برای مصالحه دارد.
این فاکتورها ممکن است به توافق کامل با سیاستهای در دست اجرا بیانجامد.
در همه دموکراسیها تا حدود زیادی در مورد اینکه چه کسانی انتخاب خواهند شد و چه سیاستهایی را تعقیب خواهند کرد، ابهام وجود دارد. حتی در کشورهایی که همیشه یک حزب برنده است و سیاست واحدی را پیش میگیرد، امکان تغییر به علت کنشهای مستقل و مشترک وجود دارد. مانند ایتالیا، ژاپن و کشورهای اسکاندیناوی که سوسیال دموکراتها در قدرت هستند. اگر این تغییرات ایجاد نشوند، سیستمها دموکراتیک نیستند، مانند مکزیک، سنگال و اندونزی.
اما باید توجه داشت که این ابهامی که در دموکراسی ها وجود دارد، محدود است. هر بازیگری نمیتواند وارد رقابت شده و هر موضوعی را که دوست دارد مطرح کند. برای اینکه همه باید مقرراتی را که قبلا وضع شده است، رعایت کنند، و هر نوع سیاستی را نمیشود تا شرایط لازم فراهم نشده، به اجرا گذاشت.
دموکراسی شرایط «نرمال» را البته با ابهامی محدود، نهادینه میکند. محدوده تغییرات، در کشورهای مختلف تفاوت دارد و تضمینهای قانون اساسی از جمله حق مالکیت، رعایت حریم خصوصی، آزادی بیان و سایر حقوق، بخشی از این محدودهها هستند.
مهمترین این محدوده ها در رقابت میان گروههای ذینفع و نیز از طریق همکاری در جامعه مدنی حاصل میشوند.
ممکن است برخی از سیاستمداران در سخنرانی هایشان در مورد تغییراتی عمده سخن بگویند (در برخی از کشورها این خطابه ها دراماتیک تر است)، ولی باید توجه داشت زمانی که اصولی مورد توافق همگان قرار گرفت، دگرگونیهای واقعی در چهارچوبی قابل پیش بینی و قابل قبول برای عموم، برقرار میشوند.
میزان تأکید بر راهبردهای عملیاتی تا حدود زیادی با هم مغایرت دارند، اما موضوع گمراه کننده ای که اخیرا در ادبیات دموکراسی مطرح میشود، تاکید بیش از حد بر « #فرهنگ_مدنی » است.
اصولی که ما در اینجا پیشنهاد کردیم بر مبنای قوانینی منطقی و فکر شده است و تنها بر اساس رواداری، میانه روی، احترام متقابل، رفتار منصفانه، آمادگی برای مصالحه و یا اعتماد به مقامات حکومتی نیست.
اگر به انتظار این بنشینیم که بسیاری عادات مردم از بین برود، مراحل تحکیم دموکراسی کند شده و ممکن است که نسلها طول بکشد و حتی این احتمال وجود دارد که تمام تجربه های معاصر و فرضیه های سابق، عملا با شکست روبرو شوند.
نظر ما بر این است که :
پایبندی بر اصول و نیز محدود شدن ابهامات، میتواند از گفتگو بین بازیگران سیاسی که به همدیگر اعتماد ندارند، به وجود آید و خیرخواهانی که پایبند قواعد فرهنگ مدنی هستند، بهتر است به دنبال #محصول_دموکراسی باشند و نه #تولید_دموکراسی.
ادامه دارد
🆔👉 @iran_novin1
]🔥 ایران نوین 🔥[
#دموکراسی_چیست_و_چه_نیست.
☆8
#اصولی_که_دموکراسی_را_میسر_میسازد
عناصر و قواعدی که تا کنون شرح دادیم به ما کمک میکند که دموکراسی را بشناسیم، اما عملکرد آن را دقیقا به ما نمیگوید.
ساده ترین پاسخ به عنوان این بخش « #تایید_مردم » و پیچیده ترین پاسخ به آن « #مشروط_به_عملکرد_رضایتمندانه_سیاستمداران_در_دوران_بی_ثباتی » است.
در دموکراسی، نمایندگان باید حداقل به طور غیررسمی بپذیرند که آنها که آرای بیشتری آورده اند و طبیعتا نفوذ بیشتری بر سیاستگذاریها دارند، از نفوذ خود برای جلوگیری از راهیابی بازندگان به پستهای مدیریتی، استفاده نخواهند کرد، و در ازای این فرصتی که به بازندگان برای رقابت داده میشود، آنها نیز به حق آنها برای اتخاذ تصمیمهای لازم الاجرا احترام بگذارند.
انتظار میرود که شهروندان در مرحله رقابتها از تصمیماتی که اتخاذ شده تبعیت کنند، البته مشروط بر آنکه انتخابات عادلانه و منظم بوده و نتایج آن شفاف و روشن باشد.
پیدا کردن اهداف مشترک و مورد موافقت گسترده مردم، آن قدر چالش برانگیز نیست که به وجود آوردن قوانینی که سبب توافق همگان شود. این توافق یا به قول #دال «چانه زنی دموکراتیک»، می تواند به میزان زیادی در جوامع مختلف، متفاوت بوده و این خود بستگی به شکاف های موجود در جامعه و فاکتورهای سوبژکتیو دیگری مانند اعتماد بینابین، بی طرفی نسبی و تمایل برای مصالحه دارد.
این فاکتورها ممکن است به توافق کامل با سیاستهای در دست اجرا بیانجامد.
در همه دموکراسیها تا حدود زیادی در مورد اینکه چه کسانی انتخاب خواهند شد و چه سیاستهایی را تعقیب خواهند کرد، ابهام وجود دارد. حتی در کشورهایی که همیشه یک حزب برنده است و سیاست واحدی را پیش میگیرد، امکان تغییر به علت کنشهای مستقل و مشترک وجود دارد. مانند ایتالیا، ژاپن و کشورهای اسکاندیناوی که سوسیال دموکراتها در قدرت هستند. اگر این تغییرات ایجاد نشوند، سیستمها دموکراتیک نیستند، مانند مکزیک، سنگال و اندونزی.
اما باید توجه داشت که این ابهامی که در دموکراسی ها وجود دارد، محدود است. هر بازیگری نمیتواند وارد رقابت شده و هر موضوعی را که دوست دارد مطرح کند. برای اینکه همه باید مقرراتی را که قبلا وضع شده است، رعایت کنند، و هر نوع سیاستی را نمیشود تا شرایط لازم فراهم نشده، به اجرا گذاشت.
دموکراسی شرایط «نرمال» را البته با ابهامی محدود، نهادینه میکند. محدوده تغییرات، در کشورهای مختلف تفاوت دارد و تضمینهای قانون اساسی از جمله حق مالکیت، رعایت حریم خصوصی، آزادی بیان و سایر حقوق، بخشی از این محدودهها هستند.
مهمترین این محدوده ها در رقابت میان گروههای ذینفع و نیز از طریق همکاری در جامعه مدنی حاصل میشوند.
ممکن است برخی از سیاستمداران در سخنرانی هایشان در مورد تغییراتی عمده سخن بگویند (در برخی از کشورها این خطابه ها دراماتیک تر است)، ولی باید توجه داشت زمانی که اصولی مورد توافق همگان قرار گرفت، دگرگونیهای واقعی در چهارچوبی قابل پیش بینی و قابل قبول برای عموم، برقرار میشوند.
میزان تأکید بر راهبردهای عملیاتی تا حدود زیادی با هم مغایرت دارند، اما موضوع گمراه کننده ای که اخیرا در ادبیات دموکراسی مطرح میشود، تاکید بیش از حد بر « #فرهنگ_مدنی » است.
اصولی که ما در اینجا پیشنهاد کردیم بر مبنای قوانینی منطقی و فکر شده است و تنها بر اساس رواداری، میانه روی، احترام متقابل، رفتار منصفانه، آمادگی برای مصالحه و یا اعتماد به مقامات حکومتی نیست.
اگر به انتظار این بنشینیم که بسیاری عادات مردم از بین برود، مراحل تحکیم دموکراسی کند شده و ممکن است که نسلها طول بکشد و حتی این احتمال وجود دارد که تمام تجربه های معاصر و فرضیه های سابق، عملا با شکست روبرو شوند.
نظر ما بر این است که :
پایبندی بر اصول و نیز محدود شدن ابهامات، میتواند از گفتگو بین بازیگران سیاسی که به همدیگر اعتماد ندارند، به وجود آید و خیرخواهانی که پایبند قواعد فرهنگ مدنی هستند، بهتر است به دنبال #محصول_دموکراسی باشند و نه #تولید_دموکراسی.
ادامه دارد
🆔👉 @iran_novin1
