Forwarded from دستیار زیر نویس و هایپر لینک
[({🔥 @iran_novin1🔥})]
]🔥 ایران نوین 🔥[
#فرقه_های_شیعی_امامی:
#اخباری_گری_و_اصولی
#اخباری‌گری
☆1
اَخْباریان، گروهی از فقیهان امامی كه اخبار و احادیث‌امامان شیعه را تنها منبع فقه و تنها مبنای استنباط احکام شرعی می‌دانند.
این گروه که از قرن ۱۱ قمری به بعد ظهور کردند، به کارگیری روش‌های اجتهادی و دانش اصول فقه را روا نمی‌شمارند.
در مقابل آنان، فقیهان #اصولی، روش‌های اجتهادی و اصول فقه را در استنباط احکام فقهی لازم می‌دانند.
تقابل میان #اخباریان و #اصولیان امامی، پیش از قرن یازدهم قمری نیز به صورت غیررسمی و نه چندان آشکار وجود داشت؛ اما در این قرن تقابل شدت گرفت و دو اصطلاح اخباری و اصولی رواج یافت و این دو گروه به صورت آشکار و رسمی در مقابل یکدیگر برخاستند.
#محمد_امین_استرآبادی،
#عبدالله_بن_صالح_بن_جمعه_سماهیجی_بحرانی و
#میرزا_محمد_اخباری، از #اخباریون_تندرو
و #شیخ_یوسف_بحرانی،
#سید_نعمت_الله_جزایری،
#ملا_محسن_فیض_کاشانی،
#محمد_تقی_مجلسی،
#محمد_طاهر_قمی و
#شیخ_حر_عاملی
از #میانه_روان این مسلک‌اند.
در مقابل اینان اصولیانی چون
#وحید_بهبهانی،
#شیخ_انصاری و
#شیخ_جعفر_کاشف_الغطا
قرار می‌گیرند.
اختلافات عمده اخباریان و اصولیان در مسائلی چون
✔️حرمت و جواز اجتهاد،
✔️انحصار ادله به کتاب و سنت،
✔️منع از تحصیل ظن،
✔️شیوه تقسیم‌بندی احادیث،
✔️جواز تقلید از غیرمعصوم (ع)،
✔️اخذ به ظواهر کتاب،
✔️حسن و قبح عقلی،
✔️اجرای اصالة البرائة در برخی موارد،
✔️حرمت کاربرد برخی از انواع قیاس،
✔️صحیح دانستن تمامی احادیث کتب اربعه و ... است.
#زمینه‌های_تاریخی_شکل گیری :
تقابل نگرش اخباری و اصولی به فقه امامی، در سده‌های نخستین اسلامی ریشه دارد.
در مطالعه مکاتب فقهی امامیه در سه قرن آغازین، می‌توان جناح‌هایی را بازشناخت که در برابر پیروان متون روایت به گونه‌هایی از اجتهاد و استنباط دست می‌یازیده‌اند.
#اوج_گرایش_به_حدیث
سده ۴ ق /۱۰م را دوره تسلط مکتب حدیث گرای قم محسوب کرده‌اند.
فقیهان اهل #استنباط، چون
#ابن_ابی_عقیل_عمانی و
#ابن_جنید_اسکافی در اقلیت بودند.
از فقیهان برجسته حدیث گرا در این دوره، می‌توان کسانی همچون
#محمد_بن_یعقوب_کلینی (د ۳۲۸ یا ۳۲۹ق /۹۴۰ یا ۹۴۱م )،
#علی_ابن_بابویه_قمی (د ۳۲۸ ق )،
#ابن_قولویه (د ۳۶۸ یا ۳۶۹ق /۹۷۹م ) و #محمد_ابن_بابویه_قمی (د ۳۸۱ق / ۹۹۱م) را برشمرد که در تألیف کهن‌ترین مجموعه‌های فقهی - حدیثی نقش عمده‌ای ایفا نموده‌اند.[۱]
#گرایش_به_فقه_استدلالی
با ظهور #شیخ_مفید (د ۴۱۳ق / ۱۰۲۲م ) و در پی او #سید_مرتضی (د ۴۳۶ق /۱۰۴۴م ) و #شیخ_طوسی (د ۴۶۰ق /۱۰۶۸م) و تألیف نخستین آثار در اصول فقه امامیه، حرکتی نوین در فقه امامی آغاز شد که تا قرن‌ها گرایش فقها به استنباط را بر حدیث گرایی برتری داد.
تقابل دو گرایش در جای جای آثار عالمان یاد شده، به چشم می‌خورد.
در اوائل المقالات شیخ مفید از فقیهان اهل استنباط، با تعبیر مطلق « #فقها » و از حدیث گرایان با تعبیرهای « #اهل_النقل » ، « #اصحاب_الآثار » و تعبیرهای مشابه بارها یاد شده است.[۲]
در رساله‌ای از سید مرتضی، تعبیر فقیهان « #اصحاب_حدیث » در مقابل فقیهانی به کار رفته است که روش اصولی داشته، و مورد حمایت مؤلف بوده‌اند.[۳]
#ظهور_اصطلاح_اخباری در قرن ۶ق
کاربرد اصطلاح اخباری نخست بار در نیمه نخست سده ۶ق /۱۲م در #ملل_و_نحل اثر #شهرستانی به چشم میآید[۴] و به دنبال آن در کتاب #نقض #عبد_الجلیل_قزوینی_رازی، عالم امامی سده ۶ق دو اصطلاح اخباری و اصولی در برابر یکدیگر قرار گرفته‌اند[۵].
مکتب فقیهان اهل حدیث که در اواخر سده ۴ و نیمه نخست سده ۵ق با کوشش فقیهان اصول گرا ضعیف گردید، وجود محدود خود را در مجامع فقهی امامیه حفظ کرد تا آنکه در اوایل سده ۱۱ق /۱۷م بار دیگر به وسیله #محمد_امین_استرآبادی (د ۱۰۳۳ یا ۱۰۳۶ق /۱۶۲۴ یا ۱۶۲۷م ) در قالبی نو مطرح شد[۶] و لبه تیز حملات خود را متوجه اصولیان ساخت.
برخی معتقدند #ابن_ابی_جمهور_احسایی (زنده در ۹۰۴ق /۱۴۹۹م ) از جمله کسانی بود که راه را بر اخباریان هموار گردانید.
او در رساله‌ای با عنوان « #العمل_باخبار_اصحابنا »، به اقامه ادله‌ای در این زمینه پرداخت [۷].
با عنایت به پیشینه تاریخی اخباری گری، رواج و اطلاق عنوان اخباری بر گروهی خاص و با معنی و اصطلاح مشخص امروزین از سده ۱۱ق و با ظهور پیشوای حرکت نوین اخباری، یعنی محمد امین استرابادی آغاز شده است که برخی او را با صفت « #اخباری_صلب» وصف کرده‌اند.[۸]
🆔👉 @iran_novin1
]🔥 ایران نوین 🔥[
#فرقه_های_شیعی_امامی:
#اخباری_گری_و_اصولی
#اخباری‌گری
☆1
اَخْباریان، گروهی از فقیهان امامی كه اخبار و احادیث‌امامان شیعه را تنها منبع فقه و تنها مبنای استنباط احکام شرعی می‌دانند.
این گروه که از قرن ۱۱ قمری به بعد ظهور کردند، به کارگیری روش‌های اجتهادی و دانش اصول فقه را روا نمی‌شمارند.
در مقابل آنان، فقیهان #اصولی، روش‌های اجتهادی و اصول فقه را در استنباط احکام فقهی لازم می‌دانند.
تقابل میان #اخباریان و #اصولیان امامی، پیش از قرن یازدهم قمری نیز به صورت غیررسمی و نه چندان آشکار وجود داشت؛ اما در این قرن تقابل شدت گرفت و دو اصطلاح اخباری و اصولی رواج یافت و این دو گروه به صورت آشکار و رسمی در مقابل یکدیگر برخاستند.
#محمد_امین_استرآبادی،
#عبدالله_بن_صالح_بن_جمعه_سماهیجی_بحرانی و
#میرزا_محمد_اخباری، از #اخباریون_تندرو
و #شیخ_یوسف_بحرانی،
#سید_نعمت_الله_جزایری،
#ملا_محسن_فیض_کاشانی،
#محمد_تقی_مجلسی،
#محمد_طاهر_قمی و
#شیخ_حر_عاملی
از #میانه_روان این مسلک‌اند.
در مقابل اینان اصولیانی چون
#وحید_بهبهانی،
#شیخ_انصاری و
#شیخ_جعفر_کاشف_الغطا
قرار می‌گیرند.
اختلافات عمده اخباریان و اصولیان در مسائلی چون
✔️حرمت و جواز اجتهاد،
✔️انحصار ادله به کتاب و سنت،
✔️منع از تحصیل ظن،
✔️شیوه تقسیم‌بندی احادیث،
✔️جواز تقلید از غیرمعصوم (ع)،
✔️اخذ به ظواهر کتاب،
✔️حسن و قبح عقلی،
✔️اجرای اصالة البرائة در برخی موارد،
✔️حرمت کاربرد برخی از انواع قیاس،
✔️صحیح دانستن تمامی احادیث کتب اربعه و ... است.
#زمینه‌های_تاریخی_شکل گیری :
تقابل نگرش اخباری و اصولی به فقه امامی، در سده‌های نخستین اسلامی ریشه دارد.
در مطالعه مکاتب فقهی امامیه در سه قرن آغازین، می‌توان جناح‌هایی را بازشناخت که در برابر پیروان متون روایت به گونه‌هایی از اجتهاد و استنباط دست می‌یازیده‌اند.
#اوج_گرایش_به_حدیث
سده ۴ ق /۱۰م را دوره تسلط مکتب حدیث گرای قم محسوب کرده‌اند.
فقیهان اهل #استنباط، چون
#ابن_ابی_عقیل_عمانی و
#ابن_جنید_اسکافی در اقلیت بودند.
از فقیهان برجسته حدیث گرا در این دوره، می‌توان کسانی همچون
#محمد_بن_یعقوب_کلینی (د ۳۲۸ یا ۳۲۹ق /۹۴۰ یا ۹۴۱م )،
#علی_ابن_بابویه_قمی (د ۳۲۸ ق )،
#ابن_قولویه (د ۳۶۸ یا ۳۶۹ق /۹۷۹م ) و #محمد_ابن_بابویه_قمی (د ۳۸۱ق / ۹۹۱م) را برشمرد که در تألیف کهن‌ترین مجموعه‌های فقهی - حدیثی نقش عمده‌ای ایفا نموده‌اند.[۱]
#گرایش_به_فقه_استدلالی
با ظهور #شیخ_مفید (د ۴۱۳ق / ۱۰۲۲م ) و در پی او #سید_مرتضی (د ۴۳۶ق /۱۰۴۴م ) و #شیخ_طوسی (د ۴۶۰ق /۱۰۶۸م) و تألیف نخستین آثار در اصول فقه امامیه، حرکتی نوین در فقه امامی آغاز شد که تا قرن‌ها گرایش فقها به استنباط را بر حدیث گرایی برتری داد.
تقابل دو گرایش در جای جای آثار عالمان یاد شده، به چشم می‌خورد.
در اوائل المقالات شیخ مفید از فقیهان اهل استنباط، با تعبیر مطلق « #فقها » و از حدیث گرایان با تعبیرهای « #اهل_النقل » ، « #اصحاب_الآثار » و تعبیرهای مشابه بارها یاد شده است.[۲]
در رساله‌ای از سید مرتضی، تعبیر فقیهان « #اصحاب_حدیث » در مقابل فقیهانی به کار رفته است که روش اصولی داشته، و مورد حمایت مؤلف بوده‌اند.[۳]
#ظهور_اصطلاح_اخباری در قرن ۶ق
کاربرد اصطلاح اخباری نخست بار در نیمه نخست سده ۶ق /۱۲م در #ملل_و_نحل اثر #شهرستانی به چشم میآید[۴] و به دنبال آن در کتاب #نقض #عبد_الجلیل_قزوینی_رازی، عالم امامی سده ۶ق دو اصطلاح اخباری و اصولی در برابر یکدیگر قرار گرفته‌اند[۵].
مکتب فقیهان اهل حدیث که در اواخر سده ۴ و نیمه نخست سده ۵ق با کوشش فقیهان اصول گرا ضعیف گردید، وجود محدود خود را در مجامع فقهی امامیه حفظ کرد تا آنکه در اوایل سده ۱۱ق /۱۷م بار دیگر به وسیله #محمد_امین_استرآبادی (د ۱۰۳۳ یا ۱۰۳۶ق /۱۶۲۴ یا ۱۶۲۷م ) در قالبی نو مطرح شد[۶] و لبه تیز حملات خود را متوجه اصولیان ساخت.
برخی معتقدند #ابن_ابی_جمهور_احسایی (زنده در ۹۰۴ق /۱۴۹۹م ) از جمله کسانی بود که راه را بر اخباریان هموار گردانید.
او در رساله‌ای با عنوان « #العمل_باخبار_اصحابنا »، به اقامه ادله‌ای در این زمینه پرداخت [۷].
با عنایت به پیشینه تاریخی اخباری گری، رواج و اطلاق عنوان اخباری بر گروهی خاص و با معنی و اصطلاح مشخص امروزین از سده ۱۱ق و با ظهور پیشوای حرکت نوین اخباری، یعنی محمد امین استرابادی آغاز شده است که برخی او را با صفت « #اخباری_صلب» وصف کرده‌اند.[۸]
🆔👉 @iran_novin1
