❤ بسم رب الشهدا ❤
#داستان_عاشقانه_مذهبی 10
#قسمت_دهم
#عشق_کتاب
💟زینب، شش هفت ماهه بود.
علی رفته بود بیرون.
داشتم تند تند همه چیز رو تمییز می کردم که تا نیومدنش همه جا برق بزنه ...
نشستم روی زمین، پشت میز کوچک چوبیش.
⭐ چشمم که به کتاب هاش افتاد، یاد گذشته افتادم.عشق کتاب و دفتر و گچ خوردن های پای تخته....
توی افکار خودم غرق شده بودم که یهو دیدم خم شده بالای سرم.
حسابی از دیدنش جا خوردم و ترسیدم.
❌چنان از جا پریدم که محکم سرم خورد توی صورتش.حالش که بهتر شد با خنده گفت:
عجب غرقی شده بودی...
نیم ساعت بیشتر بالای سرت ایستاده بودم.
😢منم که دل شکسته ...
همه داستان رو براش تعریف کردم...
چهره اش رفت توی هم ...
همین طور که زینب توی بغلش بود و داشت باهاش بازی می کرد، یه نیم نگاهی بهم انداخت.
🍃–چرا زودتر نگفتی؟
من فکر می کردم خودت درس رو ول کردی. یهو حالتش جدی شد.سکوت عمیقی کرد.
🍃می خوای بازم درس بخونی؟
از خوشحالی گریه ام گرفته بود.
باورم نمی شد.یه لحظه به خودم اومد.
🍃- اما من بچه دارم.زینب رو چی کارش کنم؟
–نگران زینب نباش.بخوای کمکت میکنم.
ایستاده توی در آشپزخونه، ماتم برد.
چیزهایی رو که می شنیدم باور نمی کردم.
💘 گریه ام گرفته بود.
برگشتم توی آشپزخونه که علی اشکم رو نبینه.
علی همون طور با زینب بازی می کرد و صدای خنده های زینب، کل خونه رو برداشته بود.
💞خودش پیگر کارهای من شد.بعد از 3 سال، پرونده ها رو هم که پدرم سوزونده بود،کلی دوندگی کرد تا سوابقم رو از ته بایگانی آموزش و پرورش منطقه در آورد و مدرسه بزرگسالان ثبت نامم کرد.
💨اما باد، خبرها رو به گوش پدرم رسوند.
هانیه داره برمی گرده مدرسه.
ساعت نه و ده شب ، وسط ساعت حکومت نظامی ، یهو سر و کله پدرم پیدا شد.
صورت سرخ با چشم های پف کرده ،از نگاهش خون می بارید.
🔥اومد تو،تا چشمش بهم افتاد چنان نگاهی بهم کرد که گفتم همین امشب، سرم رو می بره و میزاره کف دست علی ...
بدون اینکه جواب سالم علی رو بده، رو کرد بهش گفت:
🍃–تو چه حقی داشتی بهش اجازه دادی بره مدرسه؟
به چه حقی اسم هانیه رو مدرسه نوشتی؟
از نعره های پدرم، زینب به شدت ترسید.
زد زیر گریه و محکم لباسم رو چنگ زد. بلندترین صدایی که تا اون موقع شنیده بود، صدای افتادن ظرف، توی آشپزخونه از دست من بود.
علی همیشه بهم سفارش می کرد باهاش آروم و شمرده حرف بزنم.
نازدونه علی بدجور ترسیده بود.
علی عین همیشه آروم بود.
با همون آرامش، به من و زینب نگاه کرد.
🍃_هانیه خانم، لطف می کنی با زینب بری توی اتاق؟
قلبم توی دهنم می زد.
زینب رو برداشتم و رفتم توی اتاق ولی در رو نبستم.از لای در مراقب بودم مبادا پدرم به علی حمله کنه ...
💮آماده بودم هر لحظه با زینب از خونه بدوم بیرون و کمک بخوام.
تمام بدنم یخ کرده بود و می لرزید.
علی همون طور آروم و سر به زیر، رو کرد به پدرم :
🍃_دختر شما متاهله یا مجرد؟
و پدرم همون طور خیز برمی داشت و عربده می کشید...
–این سوال مسخره چیه؟
به جای این مزخرفات جواب من رو بده...
🍃–می دونید قانونا و شرعا اجازه زن فقط دست شوهرشه؟
همین که این جمله از دهنش در اومد،رنگ سرخ پدرم سیاه شد.
🍃- و من با همین اجازه شرعی و قانونی ... مصلحت زندگی مشترک مون رو سنجیدم و بهش اجازه دادم درس بخونه.
کسب علم هم یکی از فریضه های اسلامه.
از شدت عصبانیت، رگ پیشونی پدرم میپرید.
چشم هاش داشت از حدقه بیرون می زد.
_لابد بعدش هم می خوای بفرستیش دانشگاه؟
🌹علی سکوت عمیقی کرد...
–هنوز در اون مورد تصمیم نگرفتیم
باید با هم در موردش صحبت کنیم ،اگر به نتیجه رسیدیم شما رو هم در جریان
قرار میدیم...
🍁@ferdosmahaleh🍁
#داستان_عاشقانه_مذهبی 10
#قسمت_دهم
#عشق_کتاب
💟زینب، شش هفت ماهه بود.
علی رفته بود بیرون.
داشتم تند تند همه چیز رو تمییز می کردم که تا نیومدنش همه جا برق بزنه ...
نشستم روی زمین، پشت میز کوچک چوبیش.
⭐ چشمم که به کتاب هاش افتاد، یاد گذشته افتادم.عشق کتاب و دفتر و گچ خوردن های پای تخته....
توی افکار خودم غرق شده بودم که یهو دیدم خم شده بالای سرم.
حسابی از دیدنش جا خوردم و ترسیدم.
❌چنان از جا پریدم که محکم سرم خورد توی صورتش.حالش که بهتر شد با خنده گفت:
عجب غرقی شده بودی...
نیم ساعت بیشتر بالای سرت ایستاده بودم.
😢منم که دل شکسته ...
همه داستان رو براش تعریف کردم...
چهره اش رفت توی هم ...
همین طور که زینب توی بغلش بود و داشت باهاش بازی می کرد، یه نیم نگاهی بهم انداخت.
🍃–چرا زودتر نگفتی؟
من فکر می کردم خودت درس رو ول کردی. یهو حالتش جدی شد.سکوت عمیقی کرد.
🍃می خوای بازم درس بخونی؟
از خوشحالی گریه ام گرفته بود.
باورم نمی شد.یه لحظه به خودم اومد.
🍃- اما من بچه دارم.زینب رو چی کارش کنم؟
–نگران زینب نباش.بخوای کمکت میکنم.
ایستاده توی در آشپزخونه، ماتم برد.
چیزهایی رو که می شنیدم باور نمی کردم.
💘 گریه ام گرفته بود.
برگشتم توی آشپزخونه که علی اشکم رو نبینه.
علی همون طور با زینب بازی می کرد و صدای خنده های زینب، کل خونه رو برداشته بود.
💞خودش پیگر کارهای من شد.بعد از 3 سال، پرونده ها رو هم که پدرم سوزونده بود،کلی دوندگی کرد تا سوابقم رو از ته بایگانی آموزش و پرورش منطقه در آورد و مدرسه بزرگسالان ثبت نامم کرد.
💨اما باد، خبرها رو به گوش پدرم رسوند.
هانیه داره برمی گرده مدرسه.
ساعت نه و ده شب ، وسط ساعت حکومت نظامی ، یهو سر و کله پدرم پیدا شد.
صورت سرخ با چشم های پف کرده ،از نگاهش خون می بارید.
🔥اومد تو،تا چشمش بهم افتاد چنان نگاهی بهم کرد که گفتم همین امشب، سرم رو می بره و میزاره کف دست علی ...
بدون اینکه جواب سالم علی رو بده، رو کرد بهش گفت:
🍃–تو چه حقی داشتی بهش اجازه دادی بره مدرسه؟
به چه حقی اسم هانیه رو مدرسه نوشتی؟
از نعره های پدرم، زینب به شدت ترسید.
زد زیر گریه و محکم لباسم رو چنگ زد. بلندترین صدایی که تا اون موقع شنیده بود، صدای افتادن ظرف، توی آشپزخونه از دست من بود.
علی همیشه بهم سفارش می کرد باهاش آروم و شمرده حرف بزنم.
نازدونه علی بدجور ترسیده بود.
علی عین همیشه آروم بود.
با همون آرامش، به من و زینب نگاه کرد.
🍃_هانیه خانم، لطف می کنی با زینب بری توی اتاق؟
قلبم توی دهنم می زد.
زینب رو برداشتم و رفتم توی اتاق ولی در رو نبستم.از لای در مراقب بودم مبادا پدرم به علی حمله کنه ...
💮آماده بودم هر لحظه با زینب از خونه بدوم بیرون و کمک بخوام.
تمام بدنم یخ کرده بود و می لرزید.
علی همون طور آروم و سر به زیر، رو کرد به پدرم :
🍃_دختر شما متاهله یا مجرد؟
و پدرم همون طور خیز برمی داشت و عربده می کشید...
–این سوال مسخره چیه؟
به جای این مزخرفات جواب من رو بده...
🍃–می دونید قانونا و شرعا اجازه زن فقط دست شوهرشه؟
همین که این جمله از دهنش در اومد،رنگ سرخ پدرم سیاه شد.
🍃- و من با همین اجازه شرعی و قانونی ... مصلحت زندگی مشترک مون رو سنجیدم و بهش اجازه دادم درس بخونه.
کسب علم هم یکی از فریضه های اسلامه.
از شدت عصبانیت، رگ پیشونی پدرم میپرید.
چشم هاش داشت از حدقه بیرون می زد.
_لابد بعدش هم می خوای بفرستیش دانشگاه؟
🌹علی سکوت عمیقی کرد...
–هنوز در اون مورد تصمیم نگرفتیم
باید با هم در موردش صحبت کنیم ،اگر به نتیجه رسیدیم شما رو هم در جریان
قرار میدیم...
🍁@ferdosmahaleh🍁
#هر_روز_یک_صفحه_کتاب_بخوانیم📚
#دختر_شینا🌹💯
#قسمت_دهم🔟
روزها پشت سر هم می آمدند و می رفتند. گاهی صمد تندتند به سراغم می آمد و گاهی هم ماه به ماه پیدایش نمی شد. اوضاع مملکت به هم ریخته بود و تظاهرات ضد شاهنشاهی به روستا ها هم کشیده شده بود. بهار تمام شد. پاییز هم آمد و رفت. زمستان سرد و یخبندان را هم پشت سر گذاشتیم.
در نبود صمد،گاهی اورا به کلی فراموش می کردم؛اما همین که از راه می رسید،یادم می افتاد انگار قرار است بین من و او اتفاقی بیفتد و با این فکر نگران می شدم؛اما توجه بیش از اندازه پدرم به من باعث دل خوشی ام می شد و زود همه چیز را از یاد می بردم.
چند روزی بیشتر به عید نمانده بود. مادرم شام مفصلی پخته و فامیل را دعوت کرده بود. همه روستا مادرم را به کدبانو گری می شناختند. دست پختش را کسی توی قایش نداشت. از محبتش هیچ کس سیر نمی شد. به همین خاطر،همه صدایش می کردند "شیرین جان".
آن روز زن برادر ها و خواهرهایم هم برای کمک به خانه ما امده بودند.
مادرم خانواده صمد را هم دعوت کرده بود. دمِ غروب،دیدیم عدّه ای روی پشت بام اتاقی که ما توی آن نشسته بودیم راه می روند،پا می کوبند و شعر می خوانند. وسط سقف،دریچه ای بود که همه خانه های روستا شبیه آن را داشتند. بچه ها آمدند و گفتند:"آقا صمد و دوستانش روی پشت بام هستند."همانطور که نشسته بودیم و به صداها گوش می دادیم،دیدیم بقچه ای،که به طنابی وصل شده بود،از داخل دریچه آویزان شد توی اتاق؛درست بالای کرسی.
چند نفری از دوستانم هم به این مهمانی دعوت شده بودند. آن ها دست زدند و گفتند:"قدم!یااللّه بقچه را بگیر." هنوز باور نداشتم صمد همان آقای داماد است و این برنامه هم طبق رسم و رسومی که داشتیم برای من که عروس بودم،گرفته شده است. به همین خاطر از جایم تکان نخوردم و گفتم:"شما بروید بگیرید."
یکی از دوستانم دستم را گرفت و به زور هلم داد روی کرسی و گفت:"زود باش." چاره ای نبود،رفتم روی کرسی بقچه را بگیرم. صمد انگار شوخی اش گرفته بود. طناب را بالا کشید. مجبور شدم روی پنجه پاهایم بایستم؛اما صمد باز هم طناب را بالاتر کشید. صدای خنده هایش را از توی دریچه می شنیدم. با خودم گفتم:"الان نشانت می دهم." خم شدم و طوری که صمد فکر کند می خواهم از کرسی پایین بیایم،یک پایم را روی زمین گذاشتم. صمد که فکر کرده بود من از این کارش بدم آمده و نمی خواهم بقچه را بگیرم. طناب را شل کرد؛آن قدر که تا بالای سرم رسید. به یک چشم بر هم زدن،برگشتم و بقچه را توی هوا گرفتم. صمد،که بازی را باخته بود،طناب را شل تر کرد. مهمان ها برایم دست زدند. جلو آمدند و با شادی طناب را از بقچه جدا کردند و آن را بردند وسط اتاق و بازش کردند.
صمد بازهم سنگ تمام گذاشته بود؛بلوز و شلوار و دامن و روسری هایی که آخرین مدل روز بود و پارچه های گران قیمت و شیکی که همه را به تعجب انداخت...
📌 ادامه دارد...📌
_قسمت های قبلی را می توانید در هشتگ #دختر_شینا مطالعه کنید.⭐️
_کتاب و کانال #دختر_شینا را به دوستانتان معرفی کنید_✨
کانال فردوس💫👇
@ferdosmahale
#دختر_شینا🌹💯
#قسمت_دهم🔟
روزها پشت سر هم می آمدند و می رفتند. گاهی صمد تندتند به سراغم می آمد و گاهی هم ماه به ماه پیدایش نمی شد. اوضاع مملکت به هم ریخته بود و تظاهرات ضد شاهنشاهی به روستا ها هم کشیده شده بود. بهار تمام شد. پاییز هم آمد و رفت. زمستان سرد و یخبندان را هم پشت سر گذاشتیم.
در نبود صمد،گاهی اورا به کلی فراموش می کردم؛اما همین که از راه می رسید،یادم می افتاد انگار قرار است بین من و او اتفاقی بیفتد و با این فکر نگران می شدم؛اما توجه بیش از اندازه پدرم به من باعث دل خوشی ام می شد و زود همه چیز را از یاد می بردم.
چند روزی بیشتر به عید نمانده بود. مادرم شام مفصلی پخته و فامیل را دعوت کرده بود. همه روستا مادرم را به کدبانو گری می شناختند. دست پختش را کسی توی قایش نداشت. از محبتش هیچ کس سیر نمی شد. به همین خاطر،همه صدایش می کردند "شیرین جان".
آن روز زن برادر ها و خواهرهایم هم برای کمک به خانه ما امده بودند.
مادرم خانواده صمد را هم دعوت کرده بود. دمِ غروب،دیدیم عدّه ای روی پشت بام اتاقی که ما توی آن نشسته بودیم راه می روند،پا می کوبند و شعر می خوانند. وسط سقف،دریچه ای بود که همه خانه های روستا شبیه آن را داشتند. بچه ها آمدند و گفتند:"آقا صمد و دوستانش روی پشت بام هستند."همانطور که نشسته بودیم و به صداها گوش می دادیم،دیدیم بقچه ای،که به طنابی وصل شده بود،از داخل دریچه آویزان شد توی اتاق؛درست بالای کرسی.
چند نفری از دوستانم هم به این مهمانی دعوت شده بودند. آن ها دست زدند و گفتند:"قدم!یااللّه بقچه را بگیر." هنوز باور نداشتم صمد همان آقای داماد است و این برنامه هم طبق رسم و رسومی که داشتیم برای من که عروس بودم،گرفته شده است. به همین خاطر از جایم تکان نخوردم و گفتم:"شما بروید بگیرید."
یکی از دوستانم دستم را گرفت و به زور هلم داد روی کرسی و گفت:"زود باش." چاره ای نبود،رفتم روی کرسی بقچه را بگیرم. صمد انگار شوخی اش گرفته بود. طناب را بالا کشید. مجبور شدم روی پنجه پاهایم بایستم؛اما صمد باز هم طناب را بالاتر کشید. صدای خنده هایش را از توی دریچه می شنیدم. با خودم گفتم:"الان نشانت می دهم." خم شدم و طوری که صمد فکر کند می خواهم از کرسی پایین بیایم،یک پایم را روی زمین گذاشتم. صمد که فکر کرده بود من از این کارش بدم آمده و نمی خواهم بقچه را بگیرم. طناب را شل کرد؛آن قدر که تا بالای سرم رسید. به یک چشم بر هم زدن،برگشتم و بقچه را توی هوا گرفتم. صمد،که بازی را باخته بود،طناب را شل تر کرد. مهمان ها برایم دست زدند. جلو آمدند و با شادی طناب را از بقچه جدا کردند و آن را بردند وسط اتاق و بازش کردند.
صمد بازهم سنگ تمام گذاشته بود؛بلوز و شلوار و دامن و روسری هایی که آخرین مدل روز بود و پارچه های گران قیمت و شیکی که همه را به تعجب انداخت...
📌 ادامه دارد...📌
_قسمت های قبلی را می توانید در هشتگ #دختر_شینا مطالعه کنید.⭐️
_کتاب و کانال #دختر_شینا را به دوستانتان معرفی کنید_✨
کانال فردوس💫👇
@ferdosmahale
❤ بسم رب الشهدا ❤
#داستان_عاشقانه_مذهبی 10
#قسمت_دهم
❣نهار خونه ي پدر منوچهر بودیم .
از اونجا ماشین بابا رو برداشتیم رفتیم ولیعصر برای خرید.
♨《به نظرش شلوار لی به منوچهر خیلی می آمد. سرتا پایش را ورانداز کرد و «مبارك باشد»ي گفت.
برایش عیدی شلوار لی خریده بود، منوچهر اما معذب بود.
می گفت:" فرشته، باور کن نمی تونم تحملش کنم".
❗چه فرق هایی داشتند!
منوچهر شلوار لی نمیپوشید، اودکلن نمی زد، فرشته یواشکی لباس هاي او را اودکلنی میکرد.
دست به ریشش نمیزد. همیشه کوتاه و آنکارد شد بود، اما حاضر نبود با تیغ بزند.
انگشتر طلایی را که پدر فرشته سر عقد هدیه داده بود، دستش نمی کرد.
حتی حاضر نشد شب عروسی کراوات بزند،اما فرشته این چیزها را دوست داشت...》
💠هفته ي اول عید به همه گفتم قراره بریم مسافرت.
تلفن رو از پریز کشیدم تمام هفته هفته رو خودمون بودیم دور از همه....
💥بعد از عید منوچهر رفت توي سپاه و رسما سپاهی شد.
من بی حال و بی حوصله امتحانات نهایی رو می دادم. احساس می کردم سرما خوردم. استخونام درد میکردن...
🎀امتحان آخر رو داده بودم و اومده بودم.
منوچهر از سرکار، یکسره رفته بود خونه پدرم.
مادرم برامون قرمه سبزی پخته بود، داده بود منوچهر بیاره سر سفره.زیر چشمی نگاهم می کرد و می خندید.
💟گفتم: " چیه؟خنده داره؟بخند تا تو هم مریض شی".
گفت: "من از این مریضیا نمیگیرم".
گفتم: "فکر می کنه تافته ی جدا بافتست!"
گفت: "به هر حال،من خوشحالم،چون قراره بابا شم و تو مامان".
🌸نمی فهمیدم چی میگه!!
گفت: "شرط می بندم. بعد از ظهر وقت گرفتم بریم دکتر".
خودش با دکتر حرف زده بود، حالت های منو گفته بود،
دکتر احتمال داده بود باردار باشم.
زدم زیر گریه.اصلا خوشحال نشدم.
فکر می کردم بین من و منوچهر فاصله میندازه.
💢منوچهر گفت: "به خاطر تو رفتم نه به خاطر بچه اینو هم بگم چون خوابشو دیدم."
🍃بعد از ظهر رفتیم آزمایش دادیم.
منوچهر رفت جوابو بگیره من نرفتم، پایین منتظر موندم.
از پله ها که میومد پایین، احساس کردم از خوشی روي هوا راه میره. بیشتر حسودیم شد ناراحت بودم.
منوچهر رو کامل براي خودم می خواستم.
🏵گفت: "بفرمایید مامان خانوم، چشمتون روشن".
اخمام تا دماغم رسیده بود.
🍁@ferdosmahale🍁
#داستان_عاشقانه_مذهبی 10
#قسمت_دهم
❣نهار خونه ي پدر منوچهر بودیم .
از اونجا ماشین بابا رو برداشتیم رفتیم ولیعصر برای خرید.
♨《به نظرش شلوار لی به منوچهر خیلی می آمد. سرتا پایش را ورانداز کرد و «مبارك باشد»ي گفت.
برایش عیدی شلوار لی خریده بود، منوچهر اما معذب بود.
می گفت:" فرشته، باور کن نمی تونم تحملش کنم".
❗چه فرق هایی داشتند!
منوچهر شلوار لی نمیپوشید، اودکلن نمی زد، فرشته یواشکی لباس هاي او را اودکلنی میکرد.
دست به ریشش نمیزد. همیشه کوتاه و آنکارد شد بود، اما حاضر نبود با تیغ بزند.
انگشتر طلایی را که پدر فرشته سر عقد هدیه داده بود، دستش نمی کرد.
حتی حاضر نشد شب عروسی کراوات بزند،اما فرشته این چیزها را دوست داشت...》
💠هفته ي اول عید به همه گفتم قراره بریم مسافرت.
تلفن رو از پریز کشیدم تمام هفته هفته رو خودمون بودیم دور از همه....
💥بعد از عید منوچهر رفت توي سپاه و رسما سپاهی شد.
من بی حال و بی حوصله امتحانات نهایی رو می دادم. احساس می کردم سرما خوردم. استخونام درد میکردن...
🎀امتحان آخر رو داده بودم و اومده بودم.
منوچهر از سرکار، یکسره رفته بود خونه پدرم.
مادرم برامون قرمه سبزی پخته بود، داده بود منوچهر بیاره سر سفره.زیر چشمی نگاهم می کرد و می خندید.
💟گفتم: " چیه؟خنده داره؟بخند تا تو هم مریض شی".
گفت: "من از این مریضیا نمیگیرم".
گفتم: "فکر می کنه تافته ی جدا بافتست!"
گفت: "به هر حال،من خوشحالم،چون قراره بابا شم و تو مامان".
🌸نمی فهمیدم چی میگه!!
گفت: "شرط می بندم. بعد از ظهر وقت گرفتم بریم دکتر".
خودش با دکتر حرف زده بود، حالت های منو گفته بود،
دکتر احتمال داده بود باردار باشم.
زدم زیر گریه.اصلا خوشحال نشدم.
فکر می کردم بین من و منوچهر فاصله میندازه.
💢منوچهر گفت: "به خاطر تو رفتم نه به خاطر بچه اینو هم بگم چون خوابشو دیدم."
🍃بعد از ظهر رفتیم آزمایش دادیم.
منوچهر رفت جوابو بگیره من نرفتم، پایین منتظر موندم.
از پله ها که میومد پایین، احساس کردم از خوشی روي هوا راه میره. بیشتر حسودیم شد ناراحت بودم.
منوچهر رو کامل براي خودم می خواستم.
🏵گفت: "بفرمایید مامان خانوم، چشمتون روشن".
اخمام تا دماغم رسیده بود.
🍁@ferdosmahale🍁
#کتاب-بخوانیم
#خداحافظ-سالار
#قسمت-دهم
#فصل یکم
(خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر شهید همدانی)
من که حسین را بعد از سال های زندگی ،خوب میشناسیم ،فهمیدم او می خواست ما را متوجه کند که محل اسکانمان چندان هم امن نیست و باید مواظب باشیم ،اما نمی خواست این مطلب را در همین لحظات اول دیدارمان ،خودش بگوید به همین خاطر شرایط را طوری تنظیم کرد تا ما آن توضیحات ضروری را از زبان ابوحاتم بشنویم .خودش رفت کنج حیاط و با کسی تماس گرفت و بعد سرگرم مرتب کردن وسایل خانه شد .در این فاصله ابوحاتم اطلاعات بیشتری از کفر سوسه در اختیارمان گذاشت: «از اینجا تا سفارت ایران چندان راه نیست اما همه جا ناامنه ،حتی خود سفارت !چند روز پیش مسلحین تا پشت دیوار کاخ ریاست جمهوری هم آمدند.» ابوحاتم هم مثل حسین از واژه ی مسلحین استفاده کرد ،با وجود اینکه سر پدرش را همین جا بریده بودند .خواستم بپرسم:«چرا می گی مسلحین؟!مگه کسی که سر می بره ،تکفیری و وهابی نیس؟!»این سوالی بود که می توانستم در فرصتی مناسب از حسین بپرسم .برای من وضعیت حرم حضرت زینب (ع) از هر سوالی مهم تر بود .با لحنی که بوی نگرانی داشت ،پرسیدم:«حرم خانم چطور ؟آمنه ؟»
ابو حاتم اما آه سردی کشید ،سرش را پایین انداخت و حرفی نزد .
برای لحظه ای فکرهای مختلفی از ذهنم گذشت ،اشک تا پشت پرده ی چشمم آمد اما در همان حال بارقه ای دلم را روشن کرد ،خوشحال شدم که در این اوضاع و احوال غربت خانم ،حسین را که برای دفاع از حرم آمده ،تنها نگذاشته ام!
ابوحاتم که به گمانم نمی خواست دیگر سوالاتم در مورد حرم و اوضاع و احوال آن ادامه پیدا کند ،دست بر قضا برای عوض کردن زمینه ی بحث ،موضوعی را مطرح کرد که قبلا برایم سوال شده بود اما روی پرسیدنش را نداشتم .او گفت: «در مسیر اومدن به فرودگاه از حاج آقا پرسیدم چرا زن و بچه تون رو توی این اوضاع بحرانی به دمشق می آرید؟! حاج آقا جواب جالبی بهم دادن ،گفتن اتفاقا همین موضوع رو آقای بشار اسد دیروز ازشون پرسیده که در جوابشون گفتن: «من پیرو مکتب حسین بن علی ام .سیدالشهدا همه ی هستیشون رو از زن و فرزند و برادر و خواهر تا دختر سه ساله به کربلا بردن تا همه بدونن که ایشون از هیچ چیزی برای نجات مردم دریغ ندارن!» .....
ادامه دارد .....
شادی روح شهدای مدافع حرم صلوات.
.🍁 @ferdows18 💯 🍁
فردوس بهشت محلات تهران
#خداحافظ-سالار
#قسمت-دهم
#فصل یکم
(خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر شهید همدانی)
من که حسین را بعد از سال های زندگی ،خوب میشناسیم ،فهمیدم او می خواست ما را متوجه کند که محل اسکانمان چندان هم امن نیست و باید مواظب باشیم ،اما نمی خواست این مطلب را در همین لحظات اول دیدارمان ،خودش بگوید به همین خاطر شرایط را طوری تنظیم کرد تا ما آن توضیحات ضروری را از زبان ابوحاتم بشنویم .خودش رفت کنج حیاط و با کسی تماس گرفت و بعد سرگرم مرتب کردن وسایل خانه شد .در این فاصله ابوحاتم اطلاعات بیشتری از کفر سوسه در اختیارمان گذاشت: «از اینجا تا سفارت ایران چندان راه نیست اما همه جا ناامنه ،حتی خود سفارت !چند روز پیش مسلحین تا پشت دیوار کاخ ریاست جمهوری هم آمدند.» ابوحاتم هم مثل حسین از واژه ی مسلحین استفاده کرد ،با وجود اینکه سر پدرش را همین جا بریده بودند .خواستم بپرسم:«چرا می گی مسلحین؟!مگه کسی که سر می بره ،تکفیری و وهابی نیس؟!»این سوالی بود که می توانستم در فرصتی مناسب از حسین بپرسم .برای من وضعیت حرم حضرت زینب (ع) از هر سوالی مهم تر بود .با لحنی که بوی نگرانی داشت ،پرسیدم:«حرم خانم چطور ؟آمنه ؟»
ابو حاتم اما آه سردی کشید ،سرش را پایین انداخت و حرفی نزد .
برای لحظه ای فکرهای مختلفی از ذهنم گذشت ،اشک تا پشت پرده ی چشمم آمد اما در همان حال بارقه ای دلم را روشن کرد ،خوشحال شدم که در این اوضاع و احوال غربت خانم ،حسین را که برای دفاع از حرم آمده ،تنها نگذاشته ام!
ابوحاتم که به گمانم نمی خواست دیگر سوالاتم در مورد حرم و اوضاع و احوال آن ادامه پیدا کند ،دست بر قضا برای عوض کردن زمینه ی بحث ،موضوعی را مطرح کرد که قبلا برایم سوال شده بود اما روی پرسیدنش را نداشتم .او گفت: «در مسیر اومدن به فرودگاه از حاج آقا پرسیدم چرا زن و بچه تون رو توی این اوضاع بحرانی به دمشق می آرید؟! حاج آقا جواب جالبی بهم دادن ،گفتن اتفاقا همین موضوع رو آقای بشار اسد دیروز ازشون پرسیده که در جوابشون گفتن: «من پیرو مکتب حسین بن علی ام .سیدالشهدا همه ی هستیشون رو از زن و فرزند و برادر و خواهر تا دختر سه ساله به کربلا بردن تا همه بدونن که ایشون از هیچ چیزی برای نجات مردم دریغ ندارن!» .....
ادامه دارد .....
شادی روح شهدای مدافع حرم صلوات.
.🍁 @ferdows18 💯 🍁
فردوس بهشت محلات تهران
#کتاب-بخوانیم
#خداحافظ-سالار
#قسمت-دهم
#فصل دوم
(خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر شهید همدانی)
سارا با غمی که دلیلش خیلی برایم روشن نبود ،از حسین پرسید: «اسم این بازار چیه؟»
حسین هم پاسخ داد: «حمیدیه.»
سارا آخی کشید و جمله ای گفت که دلیل آه کشیدنش را روشن می کرد: «کاش حضرت زینب هم کنار این بازار بود!»
حسین بلافاصله انگار که جواب را از آستینش در آورده باشد ،گفت: «اگر می شد که خوب بود اما ظاهرا نمی شه! اینجا بازار شامه ،بازار شام هم که اسمش با خودشه!»
مکث کوتاهی کرد و با حالت کسی که کشف بزرگی کرده باشد ،گل از گلش شکفت و ادامه داد: «البته یه راه داره!»
حسابی درگیر بحث شده بودم و منتظر بودم که حرفش را ادامه بدهد تا بفهمم که چه راهی وجود دارد اما دیگر چیزی نگفت.
کنجکاوی ام ناخوداگاه اجازه ی سکوت را به من نداد و گفتم: «چی؟ اون راه چیه؟»
نگاهی به من و بچه ها انداخت ،طوری که سه مان از نگاه عجیبش فهمیدیم روی صحبتش کاملا با ماست و دلش می خواهد با جان و دل به صحبتش گوش بدهیم ،احتمالا برای همین صبر کرد تا من از او بخواهم تا آن راه را به ما نشان بدهد.
از توجه ما که مطمئن شد گفت: «تنها راهش کاریه شبیه کار حضرت زینب! ایشون اون روز کوفه و کاخ یزید رو متحول کرد و امروز هم باید شام رو متحول کنیم! سوریه مملکت هفتاد و دو ملته ،مسیحی داره ،یهودی داره ،سنی داره ،شیعه داره ،دو روزی و علوی هم داره. ما باید حقانیت اسلام و مظلومیت حضرت زینب رو به همه ی دنیا برسونیم!»
لحظه ای مبهوت نگاهش کردم اما برای اینکه کسی از احوالاتم باخبر نشود سرم را پایین انداختم. این چندمین باری بود که حسین ،امروز ذهنم را می خواند و نپرسیده پاسخ سوالاتم را می داد.
قبل از این هر بار به نحوی سعی می کردم تا این آگاهی را بر چیزی مثل فراست و تجربه یا درک پدرانه و همسرانه ی او حمل کنم اما این بار دیگر قابل توجیه نبود. او چگونه فهمیده بود سوالی را که بعد از زیارت خانم و آن اتفاقات داخل حرم ،ذهنم را پر کرده بود؟! ...
ادامه دارد ...
برای شادی روح شهدای مدافع حرم صلوات.
🍁 @ferdows18 💯 🍁
فردوس بهشت محلات تهران
#خداحافظ-سالار
#قسمت-دهم
#فصل دوم
(خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر شهید همدانی)
سارا با غمی که دلیلش خیلی برایم روشن نبود ،از حسین پرسید: «اسم این بازار چیه؟»
حسین هم پاسخ داد: «حمیدیه.»
سارا آخی کشید و جمله ای گفت که دلیل آه کشیدنش را روشن می کرد: «کاش حضرت زینب هم کنار این بازار بود!»
حسین بلافاصله انگار که جواب را از آستینش در آورده باشد ،گفت: «اگر می شد که خوب بود اما ظاهرا نمی شه! اینجا بازار شامه ،بازار شام هم که اسمش با خودشه!»
مکث کوتاهی کرد و با حالت کسی که کشف بزرگی کرده باشد ،گل از گلش شکفت و ادامه داد: «البته یه راه داره!»
حسابی درگیر بحث شده بودم و منتظر بودم که حرفش را ادامه بدهد تا بفهمم که چه راهی وجود دارد اما دیگر چیزی نگفت.
کنجکاوی ام ناخوداگاه اجازه ی سکوت را به من نداد و گفتم: «چی؟ اون راه چیه؟»
نگاهی به من و بچه ها انداخت ،طوری که سه مان از نگاه عجیبش فهمیدیم روی صحبتش کاملا با ماست و دلش می خواهد با جان و دل به صحبتش گوش بدهیم ،احتمالا برای همین صبر کرد تا من از او بخواهم تا آن راه را به ما نشان بدهد.
از توجه ما که مطمئن شد گفت: «تنها راهش کاریه شبیه کار حضرت زینب! ایشون اون روز کوفه و کاخ یزید رو متحول کرد و امروز هم باید شام رو متحول کنیم! سوریه مملکت هفتاد و دو ملته ،مسیحی داره ،یهودی داره ،سنی داره ،شیعه داره ،دو روزی و علوی هم داره. ما باید حقانیت اسلام و مظلومیت حضرت زینب رو به همه ی دنیا برسونیم!»
لحظه ای مبهوت نگاهش کردم اما برای اینکه کسی از احوالاتم باخبر نشود سرم را پایین انداختم. این چندمین باری بود که حسین ،امروز ذهنم را می خواند و نپرسیده پاسخ سوالاتم را می داد.
قبل از این هر بار به نحوی سعی می کردم تا این آگاهی را بر چیزی مثل فراست و تجربه یا درک پدرانه و همسرانه ی او حمل کنم اما این بار دیگر قابل توجیه نبود. او چگونه فهمیده بود سوالی را که بعد از زیارت خانم و آن اتفاقات داخل حرم ،ذهنم را پر کرده بود؟! ...
ادامه دارد ...
برای شادی روح شهدای مدافع حرم صلوات.
🍁 @ferdows18 💯 🍁
فردوس بهشت محلات تهران
بسم رب الشهدا
#قسمت_دهم
#هادی_دلها
🔹راوی زینب
توسکا بامن همراه شد تا منو برسونه
تا رسیدیم سرکوچه دنیا سرم خراب شد
دوتا آقا با لباس سبز پاسداری جلو خونمون بودن
یا حضرت زهرا داداش منو انتخاب کردی 😭😭
فاصله خونه تا سرکوچه زیاد نبود ولی همون فاصله کمو بارها خوردم
هربار میخوردم زمین و بلند شدم ی خاطره از این شانزده سال زندگیم کنار داداشم یادم اومد😭😭😭
تا رسیدم دم در یکی از اون دو پاسدار بهم گفتن :خانم عطایی فر بهتون تبریک و تسلیت میگم
وقتی چشمام باز کردم سرم دستم بود
چشمای مامان بابا قرمز
مراسمات حسین من شروع شد و تازه روز سوم بود فهمیدم پیکر حسین قرار نیست برگرده
به حجله عزای دم در نگاه میکرد از بالکن اتاقم
عزیز خواهر 😭 حسین من 😭😭
کجا دنبالت بگردم
کدوم خاک بو کنم تا آروم بشم
حتی مزار نداری تا نازت بکشم 😭😭
برات سر کدوم مزار گریه کنم آخه عزیزدلمممم😭😭
حسیــــــــــن 😭😭😭
برگشتم به عکسی حرم حضرت زینب که خودش برام گرفته بود قاب کرده بود نگاه کردم
بی بی جان منم داغ حسینم دیدم 😭😭
بی بی حسین منو چطوری کشتن😭😭
سیرابش کردن؟😭😭
حسین من الان پیکر نازش کجاست 😭😭😭
خانم تا کی کجا چشمم به در باشه برای ی خبر از حسینم 😭😭
دستم کشیدم به عکس گفتم مواظب حسین من باش 😭😭😭
امروز چهار روزه دنیا من تیر و تار شده بود و امروز قرار بود خادمین معراج شهدا بیان دیدن ما
و من منتظر حضور خانم رضایی بودم
روزها گذشت و هفت روز از رفتن پرواز حسین من گذشته بود و راهی مدرسه شدم
از مدرسه خارج شدم یه آقای صدام کرد
خانم عطایی فر
-بله
صدا:سلام من هم رزم برادرتون هستم امروز از سوریه برگشتم 😔
لوازم حسین جان از سوریه آوردم ولی این نامه باید به خودتون میدادم
ان شاالله یکی دوروز دیگه لوازمش میارن مزلتون 😭😭
#ادامه_دارد...
🍁 @ferdows18 💯 🍁
فردوس بهشت محلات تهران
#قسمت_دهم
#هادی_دلها
🔹راوی زینب
توسکا بامن همراه شد تا منو برسونه
تا رسیدیم سرکوچه دنیا سرم خراب شد
دوتا آقا با لباس سبز پاسداری جلو خونمون بودن
یا حضرت زهرا داداش منو انتخاب کردی 😭😭
فاصله خونه تا سرکوچه زیاد نبود ولی همون فاصله کمو بارها خوردم
هربار میخوردم زمین و بلند شدم ی خاطره از این شانزده سال زندگیم کنار داداشم یادم اومد😭😭😭
تا رسیدم دم در یکی از اون دو پاسدار بهم گفتن :خانم عطایی فر بهتون تبریک و تسلیت میگم
وقتی چشمام باز کردم سرم دستم بود
چشمای مامان بابا قرمز
مراسمات حسین من شروع شد و تازه روز سوم بود فهمیدم پیکر حسین قرار نیست برگرده
به حجله عزای دم در نگاه میکرد از بالکن اتاقم
عزیز خواهر 😭 حسین من 😭😭
کجا دنبالت بگردم
کدوم خاک بو کنم تا آروم بشم
حتی مزار نداری تا نازت بکشم 😭😭
برات سر کدوم مزار گریه کنم آخه عزیزدلمممم😭😭
حسیــــــــــن 😭😭😭
برگشتم به عکسی حرم حضرت زینب که خودش برام گرفته بود قاب کرده بود نگاه کردم
بی بی جان منم داغ حسینم دیدم 😭😭
بی بی حسین منو چطوری کشتن😭😭
سیرابش کردن؟😭😭
حسین من الان پیکر نازش کجاست 😭😭😭
خانم تا کی کجا چشمم به در باشه برای ی خبر از حسینم 😭😭
دستم کشیدم به عکس گفتم مواظب حسین من باش 😭😭😭
امروز چهار روزه دنیا من تیر و تار شده بود و امروز قرار بود خادمین معراج شهدا بیان دیدن ما
و من منتظر حضور خانم رضایی بودم
روزها گذشت و هفت روز از رفتن پرواز حسین من گذشته بود و راهی مدرسه شدم
از مدرسه خارج شدم یه آقای صدام کرد
خانم عطایی فر
-بله
صدا:سلام من هم رزم برادرتون هستم امروز از سوریه برگشتم 😔
لوازم حسین جان از سوریه آوردم ولی این نامه باید به خودتون میدادم
ان شاالله یکی دوروز دیگه لوازمش میارن مزلتون 😭😭
#ادامه_دارد...
🍁 @ferdows18 💯 🍁
فردوس بهشت محلات تهران
#کتاب_بخوانیم
#خداحافظ_سالار
#قسمت_دهم
#فصل_چهلم
(خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر شهید همدانی)
چند ماه بعد باز هم اتفاقی برای سارا افتاد که خیلی شبیه اتفاقات کودکی ام بود.
برای دیدن اقوام به همدان رفته بودیم ،یک روز قرار شد برای اینکه آب و هوایی عوض کنیم و بیشتر با فامیل باشیم برویم به یکی از باغ های عباس آباد.
به باغ که رسیدیم ،بچه ها مشغول بازی شدند و ما هم که مدت ها بود اقوام همدانی را ندیده بودیم ،نشستیم به تعریف. گرم صحبت های خودمان بودیم که ناگهان صدای گرومپ عجیبی به گوشمان رسید و بلافاصله یکی از بچه ها فریاد کشید: «سارا از بالای دیوار افتاد.»
کنار باغ ،مسجدی بود و ما بین این دو ،دیوار بلند بدون حفاظی قرار داشت ،سارا با بچه ها گرگم به هوا بازی می کرده که می رود بالای آن دیوار و ما از آنجا می افتد پایین.
تا بالای سرش برسم ،مردم و زنده شدم. از حدود ۲ متری افتاده بود زمین و وقتی رسیدیم بالای سرش مثل یک تکه گوشت ،بیهوش ،با صورتی کبود نقش زمین بود. هر چه تکانش می دادیم عکس العملی نشان نمی داد ،حتی ناله هم نمی کرد.
حسین به نظرم بر اساس تجربه هایی که در جنگ پیدا کرده بود شروع کرد به تنفس دادن به سارا ،بلکه نفسش را برگرداند اما انگار بچه رفته بود و کاری از دست مان بر نمی آمد.
برای لحظه ای ،خودم را باختم ،دستپاچه و مضطرب ،بی قراری می کردم که عمه کمی نمک با انگشتش گذاشت روی زبان سارا. ناگهان سارا تکانی خورد و چشمانش را باز کرد ...
وقتی به تهران برگشتیم ،حسین خیلی خودش را سرزنش می کرد که باید بیشتر مراقب سارا باشد.
از آن به بعد ،هر روز از سرکار می آمد ،خودش دست سارا را می گرفت و می برد پارکی که دقیقاً کنار خانه مان بود و من از پشت پنجره می دیدم که چقدر با شور و نشاط ،انگار نه انگار که تازه از سرکار آمده است ،همه جور بازی کودکانه ای با او می کرد ...
ادامه دارد ...
(برای شادی روح شهدای مدافع حرم صلوات.)
#خداحافظ_سالار
#قسمت_دهم
#فصل_چهلم
(خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر شهید همدانی)
چند ماه بعد باز هم اتفاقی برای سارا افتاد که خیلی شبیه اتفاقات کودکی ام بود.
برای دیدن اقوام به همدان رفته بودیم ،یک روز قرار شد برای اینکه آب و هوایی عوض کنیم و بیشتر با فامیل باشیم برویم به یکی از باغ های عباس آباد.
به باغ که رسیدیم ،بچه ها مشغول بازی شدند و ما هم که مدت ها بود اقوام همدانی را ندیده بودیم ،نشستیم به تعریف. گرم صحبت های خودمان بودیم که ناگهان صدای گرومپ عجیبی به گوشمان رسید و بلافاصله یکی از بچه ها فریاد کشید: «سارا از بالای دیوار افتاد.»
کنار باغ ،مسجدی بود و ما بین این دو ،دیوار بلند بدون حفاظی قرار داشت ،سارا با بچه ها گرگم به هوا بازی می کرده که می رود بالای آن دیوار و ما از آنجا می افتد پایین.
تا بالای سرش برسم ،مردم و زنده شدم. از حدود ۲ متری افتاده بود زمین و وقتی رسیدیم بالای سرش مثل یک تکه گوشت ،بیهوش ،با صورتی کبود نقش زمین بود. هر چه تکانش می دادیم عکس العملی نشان نمی داد ،حتی ناله هم نمی کرد.
حسین به نظرم بر اساس تجربه هایی که در جنگ پیدا کرده بود شروع کرد به تنفس دادن به سارا ،بلکه نفسش را برگرداند اما انگار بچه رفته بود و کاری از دست مان بر نمی آمد.
برای لحظه ای ،خودم را باختم ،دستپاچه و مضطرب ،بی قراری می کردم که عمه کمی نمک با انگشتش گذاشت روی زبان سارا. ناگهان سارا تکانی خورد و چشمانش را باز کرد ...
وقتی به تهران برگشتیم ،حسین خیلی خودش را سرزنش می کرد که باید بیشتر مراقب سارا باشد.
از آن به بعد ،هر روز از سرکار می آمد ،خودش دست سارا را می گرفت و می برد پارکی که دقیقاً کنار خانه مان بود و من از پشت پنجره می دیدم که چقدر با شور و نشاط ،انگار نه انگار که تازه از سرکار آمده است ،همه جور بازی کودکانه ای با او می کرد ...
ادامه دارد ...
(برای شادی روح شهدای مدافع حرم صلوات.)
🕊💚🕊💚﷽💚🕊
💚🕊💚🕊
🕊💚🕊
💚🕊
🕊
📚 #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_دهم
🔹 از حیاط خانه که خارج شدیم، مصطفی با همان لحن محکم شروع کرد :«ببخشید زود بیدارتون کردم، اکثر راه‌های منتهی به شهر داره بسته میشه، باید تا هوا روشن نشده بزنیم بیرون!»
🔹 مات چشمانش شده و می‌دیدم دوباره از نگاهش #شرارت می‌بارد که مصطفی از آیینه نگاهی به سعد کرد و با صدایی گرفته ادامه داد :«دیشب از بیمارستان یه بسته آنتی‌بیوتیک گرفتم که تا #تهران همراه‌تون باشه.» و همزمان از جیب پیراهن کِرِم رنگش یک بسته کپسول درآورد و به سمت عقب گرفت.
سعد با اکراه بسته را از دستش کشید و او همچنان نگران ما بود که برادرانه توضیح داد :«اگه بتونیم از شهر خارج بشیم، یک ساعت دیگه می‌رسیم #دمشق. تلفنی چک کردم برا بعد از ظهر پرواز تهران جا داره.» و شاید هنوز نقش اشک‌هایم به دلش مانده بود و می‌خواست خیالم را تخت کند که لحنش مهربان‌تر شد :«من تو فرودگاه می‌مونم تا شما سوار هواپیما بشید، به امید #خدا همه چی به خیر می‌گذره!»
🔹 زیر نگاه سرد و ساکت سعد، پوزخندی پیدا بود و او می‌خواست در این لحظات آخر برای دردهای مانده بر دلم مرهمی باشد که با لحنی دلنشین ادامه داد :«خواهرم، ما هم مثل شوهرت #سُنی هستیم. ظلمی که تو این شهر به شما شد، ربطی به #اهل_سنت نداشت! این #وهابی‌ها حتی ما سُنی‌ها رو هم قبول ندارن...» و سعد دوست نداشت مصطفی با من هم‌کلام شود که با دستش سرم را روی شانه‌اش نشاند و میان حرف مصطفی زهر پاشید :«زنم سرش درد می‌کنه، می‌خواد بخوابه!»
از آیینه دیدم #قلب نگاهش شکست که مرا نجات داده بود، چشم بر جرم سعد بسته بود، می‌خواست ما را تا لحظه آخر همراهی کند و با اینهمه محبت، سعد از صدایش تنفر می‌بارید. او ساکت شد و سعد روی پلک‌هایم دست کشید تا چشمانم را ببندم و من از حرارت انگشتانش حس خوشی نداشتم که دوباره دلم لرزید.
🔹 چشمانم بسته و هول خروج از شهر به دلم مانده بود که با صدایی آهسته پرسیدم :«الان کجاییم سعد؟» دستم را میان هر دو دستش گرفت و با مهربانی پاسخ داد :«تو جاده‌ایم عزیزم، تو بخواب. رسیدیم دمشق بیدارت میکنم!»
خسته بودم، دلم می‌خواست بخوابم و چشمانم روی نرمی شانه‌اش گرم می‌شد که حس کردم کنارم به خودش می‌پیچد. تا سرم را بلند کردم، روی قفسه سینه مچاله شد و می‌دیدم با انگشتانش صندلی ماشین را چنگ می‌زند که دلواپس حالش صدایش زدم.
🔹 مصطفی از آیینه متوجه حال خراب سعد شده بود و او در جوابم فقط از درد ناله می‌زد، دستش را به صندلی ماشین می‌کوبید و دیگر طاقتش تمام شده بود که فریاد زد :«نازنین به دادم برس!»
تمام بدنم از #ترس می‌لرزید و نمی‌دانستم چه بلایی سر عزیزدلم آمده است که مصطفی ماشین را به سرعت نگه داشت و از پشت فرمان پیاده شد. بلافاصله در را از سمت سعد باز کرد، تلاش میکرد تکیه سعد را دوباره به صندلی بدهد و مضطرب از من پرسید :«بیماری قلبی داره؟»
🔹 زبانم از دلشوره به لکنت افتاده و حس می‌کردم سعد در حال جان دادن است که با گریه به مصطفی التماس می‌کردم :«تورو خدا یه کاری کنید!» و هنوز کلامم به آخر نرسیده، سعد دستش را با قدرت در سینه مصطفی فرو برد، ناله مصطفی در سینه‌اش شکست و ردّ #خون را دیدم که روی صندلی خاکستری ماشین پاشید.
هنوز یک دستش به دست سعد مانده بود، دست دیگرش روی قفسه سینه از خون پُر شده و سعد آنچنان با لگد به سینه #مجروحش کوبید که روی زمین افتاد و سعد از ماشین پایین پرید.
🔹 چاقوی خونی را کنار مصطفی روی زمین انداخت، درِ ماشین را به هم کوبید و نمی‌دید من از #وحشت نفسم بند آمده است که به سمت فرمان دوید. زبان خشکم به دهانم چسبیده و آنچه می‌دیدم باورم نمی‌شد که مقابل چشمانم مصطفی #مظلومانه در خون دست و پا می‌زد و من برای نجاتش فقط جیغ می‌زدم.
سعد ماشین را روشن کرد و انگار نه انگار آدم کشته بود که به سرعت گاز داد و من ضجه زدم :«چیکار کردی حیوون؟ نگه دار من می‌خوام پیاده شم!» و #رحم از دلش فرار کرده بود که از پشت فرمان به سمتم چرخید و طوری بر دهانم سیلی زد که سرم از پشت به صندلی کوبیده شد، جراحت شانه‌ام از درد آتش گرفت و او دیوانه‌وار نعره کشید :«تو نمی‌فهمی این بی‌پدر می‌خواست ما رو تحویل نیروهای امنیتی بده؟!»...
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
🕊
💚🕊
🕊💚🕊
💚🕊💚🕊
🕊💚🕊💚🕊💚🕊
💚🕊💚🕊
🕊💚🕊
💚🕊
🕊
📚 #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_دهم
🔹 از حیاط خانه که خارج شدیم، مصطفی با همان لحن محکم شروع کرد :«ببخشید زود بیدارتون کردم، اکثر راه‌های منتهی به شهر داره بسته میشه، باید تا هوا روشن نشده بزنیم بیرون!»
🔹 مات چشمانش شده و می‌دیدم دوباره از نگاهش #شرارت می‌بارد که مصطفی از آیینه نگاهی به سعد کرد و با صدایی گرفته ادامه داد :«دیشب از بیمارستان یه بسته آنتی‌بیوتیک گرفتم که تا #تهران همراه‌تون باشه.» و همزمان از جیب پیراهن کِرِم رنگش یک بسته کپسول درآورد و به سمت عقب گرفت.
سعد با اکراه بسته را از دستش کشید و او همچنان نگران ما بود که برادرانه توضیح داد :«اگه بتونیم از شهر خارج بشیم، یک ساعت دیگه می‌رسیم #دمشق. تلفنی چک کردم برا بعد از ظهر پرواز تهران جا داره.» و شاید هنوز نقش اشک‌هایم به دلش مانده بود و می‌خواست خیالم را تخت کند که لحنش مهربان‌تر شد :«من تو فرودگاه می‌مونم تا شما سوار هواپیما بشید، به امید #خدا همه چی به خیر می‌گذره!»
🔹 زیر نگاه سرد و ساکت سعد، پوزخندی پیدا بود و او می‌خواست در این لحظات آخر برای دردهای مانده بر دلم مرهمی باشد که با لحنی دلنشین ادامه داد :«خواهرم، ما هم مثل شوهرت #سُنی هستیم. ظلمی که تو این شهر به شما شد، ربطی به #اهل_سنت نداشت! این #وهابی‌ها حتی ما سُنی‌ها رو هم قبول ندارن...» و سعد دوست نداشت مصطفی با من هم‌کلام شود که با دستش سرم را روی شانه‌اش نشاند و میان حرف مصطفی زهر پاشید :«زنم سرش درد می‌کنه، می‌خواد بخوابه!»
از آیینه دیدم #قلب نگاهش شکست که مرا نجات داده بود، چشم بر جرم سعد بسته بود، می‌خواست ما را تا لحظه آخر همراهی کند و با اینهمه محبت، سعد از صدایش تنفر می‌بارید. او ساکت شد و سعد روی پلک‌هایم دست کشید تا چشمانم را ببندم و من از حرارت انگشتانش حس خوشی نداشتم که دوباره دلم لرزید.
🔹 چشمانم بسته و هول خروج از شهر به دلم مانده بود که با صدایی آهسته پرسیدم :«الان کجاییم سعد؟» دستم را میان هر دو دستش گرفت و با مهربانی پاسخ داد :«تو جاده‌ایم عزیزم، تو بخواب. رسیدیم دمشق بیدارت میکنم!»
خسته بودم، دلم می‌خواست بخوابم و چشمانم روی نرمی شانه‌اش گرم می‌شد که حس کردم کنارم به خودش می‌پیچد. تا سرم را بلند کردم، روی قفسه سینه مچاله شد و می‌دیدم با انگشتانش صندلی ماشین را چنگ می‌زند که دلواپس حالش صدایش زدم.
🔹 مصطفی از آیینه متوجه حال خراب سعد شده بود و او در جوابم فقط از درد ناله می‌زد، دستش را به صندلی ماشین می‌کوبید و دیگر طاقتش تمام شده بود که فریاد زد :«نازنین به دادم برس!»
تمام بدنم از #ترس می‌لرزید و نمی‌دانستم چه بلایی سر عزیزدلم آمده است که مصطفی ماشین را به سرعت نگه داشت و از پشت فرمان پیاده شد. بلافاصله در را از سمت سعد باز کرد، تلاش میکرد تکیه سعد را دوباره به صندلی بدهد و مضطرب از من پرسید :«بیماری قلبی داره؟»
🔹 زبانم از دلشوره به لکنت افتاده و حس می‌کردم سعد در حال جان دادن است که با گریه به مصطفی التماس می‌کردم :«تورو خدا یه کاری کنید!» و هنوز کلامم به آخر نرسیده، سعد دستش را با قدرت در سینه مصطفی فرو برد، ناله مصطفی در سینه‌اش شکست و ردّ #خون را دیدم که روی صندلی خاکستری ماشین پاشید.
هنوز یک دستش به دست سعد مانده بود، دست دیگرش روی قفسه سینه از خون پُر شده و سعد آنچنان با لگد به سینه #مجروحش کوبید که روی زمین افتاد و سعد از ماشین پایین پرید.
🔹 چاقوی خونی را کنار مصطفی روی زمین انداخت، درِ ماشین را به هم کوبید و نمی‌دید من از #وحشت نفسم بند آمده است که به سمت فرمان دوید. زبان خشکم به دهانم چسبیده و آنچه می‌دیدم باورم نمی‌شد که مقابل چشمانم مصطفی #مظلومانه در خون دست و پا می‌زد و من برای نجاتش فقط جیغ می‌زدم.
سعد ماشین را روشن کرد و انگار نه انگار آدم کشته بود که به سرعت گاز داد و من ضجه زدم :«چیکار کردی حیوون؟ نگه دار من می‌خوام پیاده شم!» و #رحم از دلش فرار کرده بود که از پشت فرمان به سمتم چرخید و طوری بر دهانم سیلی زد که سرم از پشت به صندلی کوبیده شد، جراحت شانه‌ام از درد آتش گرفت و او دیوانه‌وار نعره کشید :«تو نمی‌فهمی این بی‌پدر می‌خواست ما رو تحویل نیروهای امنیتی بده؟!»...
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
🕊
💚🕊
🕊💚🕊
💚🕊💚🕊
🕊💚🕊💚🕊💚🕊
🍂💚🍂💚﷽💚🍂
💚🍂💚🍂
🍂💚🍂
💚🍂
🍂
✍️ #تنها_میان_داعش
#قسمت_دهم
🔸 عباس و عمو با هم از پله‌های ایوان پایین دویدند و زن‌عمو روی ایوان خشکش زده بود. زبانم به لکنت افتاده و فقط نام حیدر را تکرار می‌کردم.
عباس گوشی را از دستم گرفت تا دوباره با حیدر تماس بگیرد و ظاهراً باید پیش از عروسی، رخت عزای دامادم را می‌پوشیدم که دیگر تلفن را جواب نداد.
🔸 جریان خون به سختی در بدنم حرکت میکرد، از دیشب قطره‌ای آب از گلویم پایین نرفته و حالا توانی به تنم نمانده بود که نقش زمین شدم.
درست همانجایی که دیشب پاهای حیدر سست شد و زانو زد، روی زمین افتادم و رؤیای روی ماهش هر لحظه مقابل چشمانم جان می‌گرفت.
🔸 بین هوش و بی‌هوشی بودم و از سر و صدای اطرافیانم تنها هیاهویی مبهم می‌شنیدم تا لحظه‌ای که نور خورشید به پلک‌هایم تابید و بیدارم کرد.
میان اتاق روی تشک خوابیده بودم و پنکه سقفی با ریتم تکراری‌اش بادم می‌زد. برای لحظاتی گیج گذشته بودم و یادم نمی‌آمد دیشب کِی خوابیدم که صدای #انفجار نیمه‌شب مثل پتک در ذهنم کوبیده شد.
🔸 سراسیمه روی تشک نیم‌خیز شدم و با نگاه حیرانم دور اتاق می‌چرخیدم بلکه حیدر را ببینم. درد نبودن حیدر در همه بدنم رعشه کشید که با هر دو دستم ملحفه را بین انگشتانم چنگ زدم و دوباره گریه امانم را برید.
چشمان مهربانش، خنده‌های شیرینش و از همه سخت‌تر سکوت #مظلومانه آخرین لحظاتش؛ لحظاتی که بی‌رحمانه به زخم‌هایش نمک پاشیدم و خودخواهانه او را فقط برای خودم می‌خواستم.
🔸 قلبم به‌قدری با بی‌قراری می‌تپید که دیگر وحشت #داعش و عدنان از خجالت در گوشه دلم خزیده و از چشمانم به‌جای اشک خون می‌بارید!
از حیاط همهمه‌ای به گوشم می‌رسید و لابد عمو برای حیدر به جای مجلس عروسی، مجلس ختم آراسته بود. به‌سختی پیکرم را از زمین کندم و با قدم‌هایی که دیگر مال من نبود، به سمت در رفتم.
🔸 در چوبی مشرف به ایوان را گشودم و از وضعیتی که در حیاط دیدم، میخکوب شدم؛ نه خبری از مجلس عزا بود و نه عزاداران!
کنار حیاط کیسه‌های بزرگ آرد به ردیف چیده شده و جوانانی که اکثراً از همسایه‌ها بودند، همچنان جعبه‌های دیگری می‌آوردند و مشخص بود برای شرایط #جنگی آذوقه انبار می‌کنند.
🔸 سردسته‌شان هم عباس بود، با عجله این طرف و آن طرف می‌رفت، دستور می‌داد و اثری از غم در چهره‌اش نبود.
دستم را به چهارچوب در گرفته بودم تا بتوانم سر پا بایستم و مات و مبهوت معرکه‌ای بودم که عباس به پا کرده و اصلاً به فکر حیدر نبود که صدای مهربان زن‌عمو در گوشم نشست :«بهتری دخترم؟»
🔸 به پشت سر چرخیدم و دیدم زن‌عمو هم آرام‌تر از دیشب به رویم لبخند می‌زند. وقتی دید صورتم را با اشک شسته‌ام، به سمتم آمد و مژده داد :«دیشب بعد از اینکه تو حالت بد شد، حیدر زنگ زد.» و همین یک جمله کافی بود تا جان ز تن رفته‌ام برگردد که ناباورانه خندیدم و به‌خدا هنوز اشک از چشمانم می‌بارید؛ فقط اینبار اشک شوق!
دیگر کلمات زن‌عمو را یکی درمیان می‌شنیدم و فقط می‌خواستم زودتر با حیدر حرف بزنم که خودش تماس گرفت.
🔸 حالم تماشایی بود؛ بین خنده و گریه حتی نمی‌توانستم جواب سلامش را بدهم که با همه خستگی، خنده‌اش گرفت و سر به سرم گذاشت :«واقعاً فکر کردی من دست از سرت برمیدارم؟! پس‌فردا شب عروسی‌مونه، من سرم بره واسه عروسی خودمو می‌رسونم!» و من هنوز از انفجار دیشب ترسیده بودم که کودکانه پرسیدم :«پس اون صدای چی بود؟»
صدایش قطع و وصل می‌شد و به سختی شنیدم که پاسخ داد :«جنگه دیگه عزیزم، هر صدایی ممکنه بیاد!» از آرامش کلامش پیدا بود فاطمه را پیدا کرده و پیش از آنکه چیزی بپرسم، خبر داد :«بلاخره تونستم با فاطمه تماس بگیرم. بنزین ماشین‌شون تموم شده تو جاده موندن، دارم میرم دنبال‌شون.»
🔸 اما جای جراحت جملات دیشبم به جانش مانده بود که حرف را به هوای عاشقی برد و عصاره احساس از کلامش چکید :«نرجس! بهم قول بده #مقاوم باشی تا برگردم!»
انگار اخبار #آمرلی به گوشش رسیده بود و دیگر نمی‌توانست نگرانی‌اش را پنهان کند که لحنش لرزید :«نرجس! هر اتفاقی بیفته، تو باید محکم باشی! حتی اگه آمرلی اشغال بشه، تو نباید به مرگ فکر کنی!»
🔸 با هر کلمه‌ای که می‌گفت، تپش قلبم شدیدتر می‌شد و او عاشقانه به فدایم رفت :«به‌خدا دیشب وقتی گفتی خودتو می‌کُشی، به مرگ خودم راضی شدم!» و هنوز از تهدید عدنان خبر نداشت که صدایش سینه سپر کرد :«مگه من مرده باشم که تو اسیر دست داعش بشی!»
گوشم به #عاشقانه‌های حیدر بود و چشمم بی‌صدا می‌بارید که عباس مقابلم ظاهر شد. از نگاه نگرانش پیدا بود دوباره خبری شده و با دلشوره هشدار داد :«به حیدر بگو دیگه نمی‌تونه از سمت #تکریت برگرده، داعش تکریت رو گرفته!»...
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
🍂
💚🍂
🍂💚🍂
💚🍂💚🍂
🍂💚🍂💚🍂💚🍂
💚🍂💚🍂
🍂💚🍂
💚🍂
🍂
✍️ #تنها_میان_داعش
#قسمت_دهم
🔸 عباس و عمو با هم از پله‌های ایوان پایین دویدند و زن‌عمو روی ایوان خشکش زده بود. زبانم به لکنت افتاده و فقط نام حیدر را تکرار می‌کردم.
عباس گوشی را از دستم گرفت تا دوباره با حیدر تماس بگیرد و ظاهراً باید پیش از عروسی، رخت عزای دامادم را می‌پوشیدم که دیگر تلفن را جواب نداد.
🔸 جریان خون به سختی در بدنم حرکت میکرد، از دیشب قطره‌ای آب از گلویم پایین نرفته و حالا توانی به تنم نمانده بود که نقش زمین شدم.
درست همانجایی که دیشب پاهای حیدر سست شد و زانو زد، روی زمین افتادم و رؤیای روی ماهش هر لحظه مقابل چشمانم جان می‌گرفت.
🔸 بین هوش و بی‌هوشی بودم و از سر و صدای اطرافیانم تنها هیاهویی مبهم می‌شنیدم تا لحظه‌ای که نور خورشید به پلک‌هایم تابید و بیدارم کرد.
میان اتاق روی تشک خوابیده بودم و پنکه سقفی با ریتم تکراری‌اش بادم می‌زد. برای لحظاتی گیج گذشته بودم و یادم نمی‌آمد دیشب کِی خوابیدم که صدای #انفجار نیمه‌شب مثل پتک در ذهنم کوبیده شد.
🔸 سراسیمه روی تشک نیم‌خیز شدم و با نگاه حیرانم دور اتاق می‌چرخیدم بلکه حیدر را ببینم. درد نبودن حیدر در همه بدنم رعشه کشید که با هر دو دستم ملحفه را بین انگشتانم چنگ زدم و دوباره گریه امانم را برید.
چشمان مهربانش، خنده‌های شیرینش و از همه سخت‌تر سکوت #مظلومانه آخرین لحظاتش؛ لحظاتی که بی‌رحمانه به زخم‌هایش نمک پاشیدم و خودخواهانه او را فقط برای خودم می‌خواستم.
🔸 قلبم به‌قدری با بی‌قراری می‌تپید که دیگر وحشت #داعش و عدنان از خجالت در گوشه دلم خزیده و از چشمانم به‌جای اشک خون می‌بارید!
از حیاط همهمه‌ای به گوشم می‌رسید و لابد عمو برای حیدر به جای مجلس عروسی، مجلس ختم آراسته بود. به‌سختی پیکرم را از زمین کندم و با قدم‌هایی که دیگر مال من نبود، به سمت در رفتم.
🔸 در چوبی مشرف به ایوان را گشودم و از وضعیتی که در حیاط دیدم، میخکوب شدم؛ نه خبری از مجلس عزا بود و نه عزاداران!
کنار حیاط کیسه‌های بزرگ آرد به ردیف چیده شده و جوانانی که اکثراً از همسایه‌ها بودند، همچنان جعبه‌های دیگری می‌آوردند و مشخص بود برای شرایط #جنگی آذوقه انبار می‌کنند.
🔸 سردسته‌شان هم عباس بود، با عجله این طرف و آن طرف می‌رفت، دستور می‌داد و اثری از غم در چهره‌اش نبود.
دستم را به چهارچوب در گرفته بودم تا بتوانم سر پا بایستم و مات و مبهوت معرکه‌ای بودم که عباس به پا کرده و اصلاً به فکر حیدر نبود که صدای مهربان زن‌عمو در گوشم نشست :«بهتری دخترم؟»
🔸 به پشت سر چرخیدم و دیدم زن‌عمو هم آرام‌تر از دیشب به رویم لبخند می‌زند. وقتی دید صورتم را با اشک شسته‌ام، به سمتم آمد و مژده داد :«دیشب بعد از اینکه تو حالت بد شد، حیدر زنگ زد.» و همین یک جمله کافی بود تا جان ز تن رفته‌ام برگردد که ناباورانه خندیدم و به‌خدا هنوز اشک از چشمانم می‌بارید؛ فقط اینبار اشک شوق!
دیگر کلمات زن‌عمو را یکی درمیان می‌شنیدم و فقط می‌خواستم زودتر با حیدر حرف بزنم که خودش تماس گرفت.
🔸 حالم تماشایی بود؛ بین خنده و گریه حتی نمی‌توانستم جواب سلامش را بدهم که با همه خستگی، خنده‌اش گرفت و سر به سرم گذاشت :«واقعاً فکر کردی من دست از سرت برمیدارم؟! پس‌فردا شب عروسی‌مونه، من سرم بره واسه عروسی خودمو می‌رسونم!» و من هنوز از انفجار دیشب ترسیده بودم که کودکانه پرسیدم :«پس اون صدای چی بود؟»
صدایش قطع و وصل می‌شد و به سختی شنیدم که پاسخ داد :«جنگه دیگه عزیزم، هر صدایی ممکنه بیاد!» از آرامش کلامش پیدا بود فاطمه را پیدا کرده و پیش از آنکه چیزی بپرسم، خبر داد :«بلاخره تونستم با فاطمه تماس بگیرم. بنزین ماشین‌شون تموم شده تو جاده موندن، دارم میرم دنبال‌شون.»
🔸 اما جای جراحت جملات دیشبم به جانش مانده بود که حرف را به هوای عاشقی برد و عصاره احساس از کلامش چکید :«نرجس! بهم قول بده #مقاوم باشی تا برگردم!»
انگار اخبار #آمرلی به گوشش رسیده بود و دیگر نمی‌توانست نگرانی‌اش را پنهان کند که لحنش لرزید :«نرجس! هر اتفاقی بیفته، تو باید محکم باشی! حتی اگه آمرلی اشغال بشه، تو نباید به مرگ فکر کنی!»
🔸 با هر کلمه‌ای که می‌گفت، تپش قلبم شدیدتر می‌شد و او عاشقانه به فدایم رفت :«به‌خدا دیشب وقتی گفتی خودتو می‌کُشی، به مرگ خودم راضی شدم!» و هنوز از تهدید عدنان خبر نداشت که صدایش سینه سپر کرد :«مگه من مرده باشم که تو اسیر دست داعش بشی!»
گوشم به #عاشقانه‌های حیدر بود و چشمم بی‌صدا می‌بارید که عباس مقابلم ظاهر شد. از نگاه نگرانش پیدا بود دوباره خبری شده و با دلشوره هشدار داد :«به حیدر بگو دیگه نمی‌تونه از سمت #تکریت برگرده، داعش تکریت رو گرفته!»...
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
🍂
💚🍂
🍂💚🍂
💚🍂💚🍂
🍂💚🍂💚🍂💚🍂
آوای عشق:
#آدم_و_حوا
#قسمت_دهم❤️
من – هنوز مونده .
با سر به اون افراد محلی اشاره کرد .
امیر مهدي – زشته !
بی خیال جواب دادم .
من – مهم نیست .
امیر مهدي – درست نیست .
خودم رو بیشتر بهش نزدیک کردم .
من – زنتم .
کمی ازم فاصله گرفت .
امیر مهدي – ناچار بودیم وگرنه از نظر شرعی شبهه داشت .
رفتم جلوتر و چسبیدم بهش .
من – محرمتم هر کاري هم بخوام می کنم .
کلافه بلند شد ایستاد .
باز دم نفس کلافه ش رو از دهنش خارج کرد . دونه هاي عرق روي پیشونیش خودنمایی می کرد .
چی به روزش آوردم !
معلوم بود تا حالا گیر آدمی مثل من نیفتاده بود .
می خواستم حسابی اذیتش کنم . انگار یه چیزي تو وجودم بود که من رو وادار می کرد به این کار .
بلند شدم ایستادم .
من – چرا از زنت فرار می کنی ؟
باز هم نگاهم نکرد .
امیر مهدي – درست نیست خانوم صداقت پیشه .
با حرص پا کوبیدم رو زمین .
من – به همون خدایی که می پرستی شکایتت رو می کنم که از زنت فرار می کنی !
نگاهم کرد .
اینبار ، درمونده .
کلافه .
نگاهش پر از حرف بود و من نمی فهمیدم حرفش رو .
اومد نزدیک .شونه به شونه م ایستاد .سرش رو انداخت پایین .
امیر مهدي – هر چی امر بفرمایین بر دیده ي منت . ولی باور کنین براي این بازي ؛ من ، بازیگر خوبی نیستم.
یه لحظه از حرفش جا خوردم .یعنی فهمید دارم اذیتش می کنم ؟
کمی خودم رو جمع و جور کردم . خیره به نیم رخش گفتم .
من – کدوم بازي ؟
لب باز کرد جوابم رو بده که با صداي یکی از مرداي محلی هر دو سرمون رو چرخوندیم .
- مهندس ! باید بمونید تا گروه امداد برسه . اگر امکانات نداشتن میبریمتون روستاي خودمون .
مرد نزدیکمون شد . اسمش فتاح بود . خودش اینجوري گفته بود .
امیرمهدي سري تکون داد .
امیرمهدي – ممنون . صبر می کنیم .
آقا فتاح که لهجه ي جنوبی خاصی داشت گفت .
فتاح - فکر کنم گرسنه باشین ، نه ؟
امیرمهدي نیم نگاهی به من انداخت و جواب داد .
امیرمهدي – از دیشب چیزي نخوردیم .
آقا فتاح سري تکون داد .
فتاح - الان بچه ها رو می فرستیم براتون چیزي بیارن . گرچه که طول می کشه . ولی بهتر از گرسنگیه .
امیرمهدي لبخندي زد .
امیرمهدي – نیازي نیست . می تونیم بازم صبر کنیم .
فتاح - راه دور نیست مهندس . تا رسیدن گروه امداد باید جون بگیرین .
و رفت سمت سه تا مردي که باقی مونده بودن .
می خواستم امیرمهدي رو بزنم . من که شب قبل به لطفش غذاي چندانی نخورده بودم . از لحظه اي هم که گرفتار گرگا شدیم به قدري انرژي از دست داده بودم که ناي
ایستادن نداشتم . فقط به لطف اذیت کردن
امیرمهدي جون تو تنم مونده بود .
زیر چشمی نگاهی بهم انداخت . منم همچین چپ چپ نگاهش کردم که باعث شد کامل نگاهم کنه .
امیرمهدي – چیزي شده ؟
پشت چشمی نازك کردم .
من – انگار نه انگار زنتم . نباید ازم بپرسی گرسنه هستم یا نه ؟
ابرویی بالا انداخت .
امیرمهدي – ببخشید . حواسم نبود .
قري به گردنم دادم .
من – خوبه خودت صیغه رو خوندي .
لبخندي زد و نگاهش رو از صورتم گرفت .
امیرمهدي – گفتم که ببخشید . کافی نبود ؟
لبخندي زدم . کافی بود . البته اگر میدونست چه نقشه ي توپی براش کشیدم !
بازم موندم چه نیروییه که وادارم می کنه اذیتش کنم ؟ اونم پسري که از دیرزو عصر تا اون موقع باور کرده بودم خوب بودن و پاك بودنش رو . فقط زیادي مثبت بود و شاید به همین دلیل می خواستم اذیتش کنم .
دو تا از مردا راه افتادن . می خواستن برن برامون چیزي بیارن .
آقا فتاح موند که تنها نباشیم .
دوتا مرد هنوز ازمون دور نشده بودن که صداي " آخ " یکیشون بلند شد .
آقا فتاح سریع رفت سمتشون .
فتاح – چی شد ؟
مرد در حالی که دولا شده و با دست مچ پاش رو چسبیده بود گفت :
مرد – فکر کنم بازم پیچ خورد .
فتاح – الله اکبر . چرا مواظب نیستی ؟ این بار چندمه ؟
مرد سري تکون داد . از اخمش معلوم بود درد داره .
با دست مچ پاش رو می مالید . مرد کناریش هم روي دو پا نشست
و با دست مچ پاش رو گرفت .
فتاح – می تونین تنها برین یا نه ؟
مردي که پاش درد می کرد گفت .
مرد – می تونیم .
مرد دوم بلند شد و رو به اقا فتاح گفت .
مرد – اگر کمک کنی این تیکه رو رد کنیم بقیه ش رو خودمون می ریم .
آقا فتاح سري تکون داد و رو کرد به ما .
فتاح – مهندس من کمک کنم اینا این گردنه رو رد کنن . زود برمی گردم .
امیرمهدي سري تکون داد .
امیرمهدي – شما برو ...
وقتی از دیدمون خارج شدن نقشه اي که کشیده بودم تو ذهنم پر رنگ شد . لبخند خبیثی زدم .
نگاهم رو دوختم به امیرمهدي که هنوز داشت به مسیر رفتنشون نگاه می کرد و تو ذهنم یه بار دیگه کاري که می خواستم بکنم رو مرور کردم .
براي یه لحظه صورت پویا جلو چشمام ظاهر شد .
من فعلا زن امیرمهدي ام . تو برو تا بعداً.
و سعی کردم خط قرمزي بکشم رو تصویرش .
امیرمهدي سرش رو پایین انداخت و می خواست بره
#آدم_و_حوا
#قسمت_دهم❤️
من – هنوز مونده .
با سر به اون افراد محلی اشاره کرد .
امیر مهدي – زشته !
بی خیال جواب دادم .
من – مهم نیست .
امیر مهدي – درست نیست .
خودم رو بیشتر بهش نزدیک کردم .
من – زنتم .
کمی ازم فاصله گرفت .
امیر مهدي – ناچار بودیم وگرنه از نظر شرعی شبهه داشت .
رفتم جلوتر و چسبیدم بهش .
من – محرمتم هر کاري هم بخوام می کنم .
کلافه بلند شد ایستاد .
باز دم نفس کلافه ش رو از دهنش خارج کرد . دونه هاي عرق روي پیشونیش خودنمایی می کرد .
چی به روزش آوردم !
معلوم بود تا حالا گیر آدمی مثل من نیفتاده بود .
می خواستم حسابی اذیتش کنم . انگار یه چیزي تو وجودم بود که من رو وادار می کرد به این کار .
بلند شدم ایستادم .
من – چرا از زنت فرار می کنی ؟
باز هم نگاهم نکرد .
امیر مهدي – درست نیست خانوم صداقت پیشه .
با حرص پا کوبیدم رو زمین .
من – به همون خدایی که می پرستی شکایتت رو می کنم که از زنت فرار می کنی !
نگاهم کرد .
اینبار ، درمونده .
کلافه .
نگاهش پر از حرف بود و من نمی فهمیدم حرفش رو .
اومد نزدیک .شونه به شونه م ایستاد .سرش رو انداخت پایین .
امیر مهدي – هر چی امر بفرمایین بر دیده ي منت . ولی باور کنین براي این بازي ؛ من ، بازیگر خوبی نیستم.
یه لحظه از حرفش جا خوردم .یعنی فهمید دارم اذیتش می کنم ؟
کمی خودم رو جمع و جور کردم . خیره به نیم رخش گفتم .
من – کدوم بازي ؟
لب باز کرد جوابم رو بده که با صداي یکی از مرداي محلی هر دو سرمون رو چرخوندیم .
- مهندس ! باید بمونید تا گروه امداد برسه . اگر امکانات نداشتن میبریمتون روستاي خودمون .
مرد نزدیکمون شد . اسمش فتاح بود . خودش اینجوري گفته بود .
امیرمهدي سري تکون داد .
امیرمهدي – ممنون . صبر می کنیم .
آقا فتاح که لهجه ي جنوبی خاصی داشت گفت .
فتاح - فکر کنم گرسنه باشین ، نه ؟
امیرمهدي نیم نگاهی به من انداخت و جواب داد .
امیرمهدي – از دیشب چیزي نخوردیم .
آقا فتاح سري تکون داد .
فتاح - الان بچه ها رو می فرستیم براتون چیزي بیارن . گرچه که طول می کشه . ولی بهتر از گرسنگیه .
امیرمهدي لبخندي زد .
امیرمهدي – نیازي نیست . می تونیم بازم صبر کنیم .
فتاح - راه دور نیست مهندس . تا رسیدن گروه امداد باید جون بگیرین .
و رفت سمت سه تا مردي که باقی مونده بودن .
می خواستم امیرمهدي رو بزنم . من که شب قبل به لطفش غذاي چندانی نخورده بودم . از لحظه اي هم که گرفتار گرگا شدیم به قدري انرژي از دست داده بودم که ناي
ایستادن نداشتم . فقط به لطف اذیت کردن
امیرمهدي جون تو تنم مونده بود .
زیر چشمی نگاهی بهم انداخت . منم همچین چپ چپ نگاهش کردم که باعث شد کامل نگاهم کنه .
امیرمهدي – چیزي شده ؟
پشت چشمی نازك کردم .
من – انگار نه انگار زنتم . نباید ازم بپرسی گرسنه هستم یا نه ؟
ابرویی بالا انداخت .
امیرمهدي – ببخشید . حواسم نبود .
قري به گردنم دادم .
من – خوبه خودت صیغه رو خوندي .
لبخندي زد و نگاهش رو از صورتم گرفت .
امیرمهدي – گفتم که ببخشید . کافی نبود ؟
لبخندي زدم . کافی بود . البته اگر میدونست چه نقشه ي توپی براش کشیدم !
بازم موندم چه نیروییه که وادارم می کنه اذیتش کنم ؟ اونم پسري که از دیرزو عصر تا اون موقع باور کرده بودم خوب بودن و پاك بودنش رو . فقط زیادي مثبت بود و شاید به همین دلیل می خواستم اذیتش کنم .
دو تا از مردا راه افتادن . می خواستن برن برامون چیزي بیارن .
آقا فتاح موند که تنها نباشیم .
دوتا مرد هنوز ازمون دور نشده بودن که صداي " آخ " یکیشون بلند شد .
آقا فتاح سریع رفت سمتشون .
فتاح – چی شد ؟
مرد در حالی که دولا شده و با دست مچ پاش رو چسبیده بود گفت :
مرد – فکر کنم بازم پیچ خورد .
فتاح – الله اکبر . چرا مواظب نیستی ؟ این بار چندمه ؟
مرد سري تکون داد . از اخمش معلوم بود درد داره .
با دست مچ پاش رو می مالید . مرد کناریش هم روي دو پا نشست
و با دست مچ پاش رو گرفت .
فتاح – می تونین تنها برین یا نه ؟
مردي که پاش درد می کرد گفت .
مرد – می تونیم .
مرد دوم بلند شد و رو به اقا فتاح گفت .
مرد – اگر کمک کنی این تیکه رو رد کنیم بقیه ش رو خودمون می ریم .
آقا فتاح سري تکون داد و رو کرد به ما .
فتاح – مهندس من کمک کنم اینا این گردنه رو رد کنن . زود برمی گردم .
امیرمهدي سري تکون داد .
امیرمهدي – شما برو ...
وقتی از دیدمون خارج شدن نقشه اي که کشیده بودم تو ذهنم پر رنگ شد . لبخند خبیثی زدم .
نگاهم رو دوختم به امیرمهدي که هنوز داشت به مسیر رفتنشون نگاه می کرد و تو ذهنم یه بار دیگه کاري که می خواستم بکنم رو مرور کردم .
براي یه لحظه صورت پویا جلو چشمام ظاهر شد .
من فعلا زن امیرمهدي ام . تو برو تا بعداً.
و سعی کردم خط قرمزي بکشم رو تصویرش .
امیرمهدي سرش رو پایین انداخت و می خواست بره