.

🔲 اهمیت بحث #عینیت

https://t.me/ehsannil3/304
•┄┅┅┄┅❁•🔅•❁┅┄┅┅┄•

💠 برای نمونه و برای اینکه چیزی از اهمیّت مبحثِ #عینیت معلوم شود :

🌿 "الله" عزّ و جلّ، اسمی است که مستجمع جمیع صفات کمالیه است. صفاتی مثل قدرت، علم، حیات، سمع ، بصر ، رحمت، غضب ، رأفت و ...

🍃֎⇦خداوند، بسیط است یعنی مرکّب از اجزا نیست ("اللَّهُ وَاحِدٌ لَا مُتَجَزِّئٌ" / 📚الكافي، ط - الإسلامية، ج‏۱، ص: ۱۱۶).

❂☜ همۀ اسماء و صفات حقّ، عینِ شخصی حقّ تعالی هستند. یعنی همانطور که "سَمع" عینِ ذاتِ خداست، "بَصَر" نیز عینِ ذات خداست.
این عینِ شخصی است (و نه عین تطبیقی). یعنی یک شخص است و نه دو چیز باشد که بعد از دو تا بودن، عین هم باشند.

🍃֎⇦در عینِ تطبیقی می‌گوییم دست راستم عینِ دستِ چپم است و حتّی بر روی هم قرار می‌دهیم که با هم مثلاً اندکی فرق ندارد.
به هر حال، این دوئیتِ بینِ دستِ چپ و راست، تعدّدِ حدّی است و کثرتش، کثرتِ عالم حدود است که به "کثرت ظلمتی" از آن یاد می‌شود.

🍃⇯֎ امّا "سمع" و "بصر" خداوند عین تطبیقی نیست. بلکه عینِ شخصی است. یعنی دقیقاً و عیناً و شخصاً "سمع" همان "بصر" است.

🔶❓شاید سؤال کنید :
اگر دقیقاً و شخصاً و عیناً "سمع" همان "بصر" است، پس دیگر چرا راحتمان نمی‌کنید و نمی‌گویید یک چیز است و خلاص؟!

🔷 البته که می‌گوییم یک چیز است امّا چه "یکی"؟!

می‌گوییم "یک"ِ حقیقی است. "احد" و "واحد"ِ حقیقی (نوری) که مطلق علی الاطلاق است.

🌱 #واحد_نوری در اطلاقِ وحدت نمی‌ماند. زیرا اطلاق او حقیقی است.
پس در کثرت و دوئیت می‌آید و "سمع" را می‌بینید که آثاری دارد که اصلاً در "بصر" نیست. و همینطور "بصر" را می‌بینید که آثاری دارد که در "سمع" نیست.

⚡️این تعیّنِ صفات است که موجبه تمیز داده شدنِ بین آنها می‌شود. ولی در لا تعیّن یکی هستند. و این تعیّن به عینِ شخصی لا تعیّن است که در دنباله توضیح داده می‌شود.

🍃 امّا باز در اختلاف "سمع" و "بصر" توقف ندارد، زیرا "سمع" و "بصر" ، به نحوِ اطلاق، عینِ شخصی هستند.
پس در همان نقطۀ اختلاف و در عینِ اختلاف، در وحدتند.

🔔 تذکّری در حاشیه :
این حالی که انسان در معرفت (یعنی در عالم نور) نمی‌تواند متوقف به یکجا بشود، در روایات به نام "تحیّر" یاد شده است (📚الكافي، ط - الإسلامية، ج‏۱، ص: ۹۲). که محلّ تأمّل است زیرا لفظی است در دو مقصودِ متضاد.
💫【 ربّ زدنی فیک تحیّراً 】

❂☜ که اگر بگوییم "سمع" است و اصلاً و ابداً خبری از "بصر" نیست، اشتباه کردیم و او را مقیّد ساختیم و منکرِ اطلاقِ حقیقی او شدیم. و نباید متوقف به این حال شد.

❂☜ و اگر بگوییم "سمع" و "بصر" اصلاً یک چیز است و اصلاً حرفِ دو تا بودنشان را نزن، این هم اشتباه است و باز مقیّد کردنِ اوست. و نباید متوقف به این حال هم شد.

♻️ در تحلیل عرض میشود:

▣⇦به چنین مقامِ دوئیت و دو تا بودن و کثرت بودنی، "#مقام_فرق" یا "#مقام_جلوت" یا "#مقام_کثرت_نوری" یا "مقام_تعیّن" یا "مقام_اشاره" گفته میشود.

▣⇦و به چنین مقامِ وحدت و یکی بودنی، "#مقام_جمع" یا "#مقام_خلوت" یا "#مقام_وحدت_نوری" یا "#مقام_لا_تعیّن" یا "مقام_لا_اشاره" گفته میشود.

🍃֎⇦امّا حقیقت امر؛ جدا بودنِ دو مقامِ وحدت نوری و کثرت نوری نیست. بلکه نور، اصلاً خط کشی و قالب بندی ندارد. که هر خطّ و قیدی، خارج کردنِ نور از اطلاق و بیحدّ بودنش است.

🔆 نور، بسیط است و سِعه و اطلاق دارد. بنابراین جمعِ نوریِ بین مقامِ وحدتِ نوری و کثرت نوری، آن حقیقت است که به آن "مقامِ جمع الجمع" گفته می‌شود که در حقیقت مقام فرق نوری، عینِ شخصی مقام جمع نوری است.

🔹مقام فرق = مقام کثرت نوری = مقام جَلوَت = مقام تعیّن = مقام اشاره
🔸مقام جمع = مقام وحدت نوری = مقام خَلوَت = مقام لا تعیّن = مقام لا اشاره

🔆 مقام جمع الجمع = مقام جمع + مقام فرق

#مقام_جمع_الجمع را دقت کنید که همان #مطلق_علی_الاطلاق است. منتها برای تحلیل کردن و تبیین و تفهیم اینگونه بیان کردن، راحت‌تر است .
🔸وقتی می‌گوییم مقامِ جمع یعنی همان اطلاق.
🔹و وقتی می‌گوییم مقام فرق یعنی عَلَی الاطلاق.

🍃۞ و در اصل ، یک حقیقتِ یکپارچه و بسیط و ممدود است که به آن مقام جمع الجمع گفته می‌شود.

🔆 و مقام جمع الجمع همان است که حضرت مولی امیرالمؤمنین (علیه السلام) در عینِ نماز ، انگشتر به سائل میدهند که در این حالت ؛

🔸نماز = مقامِ جمع
🔹بخشش به سائل = مقامِ فرق


︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔 @ehsannil3 ➣ #کانال_معرفة_الحق
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
••●🔽 ادامه 🔽●••
🔹

.
🔆 #حقیقة_التوحید
🔅#سخن_هفدهم_حقیقة_التوحید :

●═•◈•◈•◈❖ 🔅 ❖◈•◈•◈•═●
🖊🦋 احسان الله نیلفروش زاده
https://t.me/ehsannil3/323
●═•◈•◈•◈❖ 🔅 ❖◈•◈•◈•═●

✿ راوی در مورد #توحید از حضرت امام محمّد باقر علیه السلام سوال می‌کند. حضرت (علیه السلام) می‌فرمایند:

🔻 『 إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَتْ أَسْمَاؤُهُ الَّتِي يُدْعَا بِهَا
وَ تَعَالَى فِي عُلُوِّ كُنْهِهِ
وَاحِدٌ تَوَحَّدَ بِالتَّوْحِيدِ فِي تَوَحُّدِهِ
ثُمَّ أَجْرَاهُ عَلَى خَلْقِهِ
فَهُوَ وَاحِدٌ صَمَدٌ قُدُّوسٌ
يَعْبُدُهُ كُلُّ شَيْ‏ءٍ وَ يَصْمُدُ إِلَيْهِ كُلُّ شَيْ‏ءٍ وَ وَسِعَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ عِلْماً 』

✤ خدائى كه اسمائش كه به آنها او را خوانند، پرخير و بركت است
و در عُلوّ حقيقتش تعالى دارد،
يكتای است که در یکتایی‌اش به توحید یگانگی دارد
سپس توحيد را ميان خلقش جارى ساخت
پس او، يكتایِ صمدِ قُدّوس است،
همه چيز او را پرستش كند و بسوى او نياز برد و علمش همه چيز را فرا گرفته است.🔺

📚(الكافي ط - الإسلامية، ج‏۱، ص: ۱۲۳)

°•❁🌻❁•°

☀️ توحید، کلمه است و در احادیث و ادعیه و زیارات مختلفی به این مطلب اشاره شده است که؛

❏↫〚 كَلِمَةُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّه‏ 〛
📚(بحار الأنوار، ط - بيروت، ج‏۴۹، ص:۱۲۷)

❏↫〚 نَحْنُ أَهْلُ كَلِمَةِ التَّوْحِيد〛
📚(بحار الأنوار، ط -بيروت، ج‏۴۴، ص:۲۴۹)

👤❓راوی در مورد توحید سوال کرده است و حضرت (؏) پاسخ او را یکپارچه داده‌اند. یعنی تمام فرمایش مبارکشان 『التوحید』 است و 『 التوحید』، کلمه است و نه کلام که جزء داشته باشد. 『التوحید』 به بساطت، جزء پذیر نیست. در نتیجه همۀ عبارت را اوّلاً بایستی خودِ 『التوحید』 دانست و ثانیاً همۀ عبارتِ فوق، بایستی شرح داده شود.

🔅 حضرت (علیه السلام) برای بیانِ توحید از اسماء الحسنیٰ شروع می‌نمایند. و نه شروعی که به جای دیگر برود. بلکه هرچه بیان می‌نمایند در اسماء الحسنیٰ است. که قرآن می‌فرماید :

💎 【 وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ «فَادْعُوهُ بِها»】💎
❈ و زيباترين نام‏ها برای خداوند است، پس او را به آنها بخوانيد.
📘(سورۀ اعراف آیۀ۱۸۰)

↩️ که توحیدِ خداوند باریتعالی اشاره نخواهد شد جز به 『 أَسْمَاؤُهُ الَّتِي يُـدْعَــا بِهَا』 .

␥↲ که کوچکترین اشاره به حضرتِ احد عزّوجلّ بیرون از این خواندنِ 『 يُــدْعَـــا』 نیست.

🍃⇦ پس هرچه از توحید می‌خواهیم بدانیم، در اسماء الحسنیٰ هستیم و این از ضعفِ عارف نیست، بلکه حقیقتِ معروف اینچنین است که حضرات (علیهم السلام) می‌فرمایند🔻〖لَوْلَانَا مَا عُرِفَ‏ اللَّه〗🔺 (اگر ما نباشیم هرگز خدا شناخته نمی‌شد/ 📚بصائر الدرجات ، ج‏۱، ص۶۱)

👁‍🗨↵ (دقت دارد❗️)

و【 لا یُمکِن الفرار مِن حکومتک 】(گریزی از حکومت خدا نیست/ 📚دعای کمیل).


◈☜ پس آغاز پاسخ، تمامِ پاسخ است که حضرات آل الله علیهم السلام می‌فرمایند 🔻〖بِنَا وُحِّدَ اللَّه‏〗🔺 (فقط و فقط توحید خداوند به ماست / 📚الكافي، ط - الإسلامية، ج‏۱، ص:۱۴۵).

❏≻ و اقرار به ولایت آل الله علیهم السلام، تمام وحدانیّت خداوند است که در دعای نماز عید غدیر، در وصف و شهادت به حضرت مولی امیرالمؤمنین علیه السلام می‌خوانیم:

♦️◨ "الْإِقْرَارَ بِوَلَايَتِهِ تَمَامَ وَحْدَانِيَّتَكَ"◧♦️
📚(مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج‏۲، ص: ۷۴۹)

⧈⇜ پس توحید را در همان اشارۀ اوّل که اشاره به اسماء الحسنیٰ است، بیان فرمودند.


✅ امّا دقت کنیم که خداوند در هر صفتی، #صمد و #حیّ است.
⇜ یعنی به صمد بودن، در آن صفت، بیحدِّ حقیقی و لایتناهیِ دائمی است.
⬄ و به حیّ بودن در آن صفت، دائماً در تجلّی ذاتی است. که هر حدّی و هر توقّفی مَناطِ مُمیت بودن (مُرده بوده) را دارد و حضرت حقّ، منزّه از هرگونه موتی است که 〖"[هو] حَيٌّ لَا مَوْتَ لَه"〗(📚التوحيد، للصدوق، ص:۱۴۰).

🔅 پس "#واحد" بودنِ حقّ تعالی در حدّ نیست.

❀ حضرت حقّ، واحدی است که دائماً در وحدت خویش صمد است و دائماً در وحدتِ خویش حیات دارد.
⇐ و از اینجاست که نقطۀ حیاتِ هر شیئی است که 🔸"هُوَ حَيَاةُ كُلِّ شَيْ‏ءٍ"🔸 (📚الكافي، ط - الإسلامية، ج‏۱، ص:۱۲۹).

❋ و در همان نقطۀ #حیات، وحدت حقیقی‌اش نمایان است و وجودی کنار وجودِ او نیست و همه، موجوداتِ آن وجودند و تجلیّات و ظهوراتِ او.


︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔 @ehsannil3 ➣ #کانال_معرفة_الحق
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
••●🔽 ادامه 🔽●••
🔹