⛔️ این هفته چه خبرهای بدی می شنویم؟!
✍️ #احسان_محمدی
✍️ چند وقت پیش تحقیقی می خواندم که نشان می داد 40 درصد از #نگرانی های ما هیچ وقت رخ نمی دهند! یعنی قریب به نیمی از موضوعاتی که آرامش مان را می دزدند هرگز رخ نمی دهند اما ما به آنها فکر می کنیم، نگران می شویم و لحظه های زندگی مان را دود می کنیم و به هوا می فرستیم.
✍️ #شنبه برایم مثل نقاشی کردن روی یک بوم سپید است. هنوز هیچ نقشی روی آن زده نشده و فکر می کنم که در انتهای هفته چه طرحی روی آن خواهد نشست؟ #کودک_آزاری تازه؟ #تصادف یک اتوبوس و کشته شدن چند نفر؟ بالا رفتن قیمت #دلار؟ سخنرانی تازه و پرحاشیه و غیرمسئولانه و هزینه زای یک #مقام؟ آتش زدن #پرچم یک کشور دیگر در مجلس؟ یک #تحریم تازه؟ ریزش یک #معدن؟ تعطیلی چند استان به خاطر هجوم #ریزگردها؟.... چه نقشی؟
✍️ در آن تحقیق آمده بود 30 درصد آنچه نگرانش هستیم، اتفاق افتاده است. یعنی به پشت سر تعلق دارد و نمی توان گذشته را تغییر داد. هیچ کس نمی تواند این کار را بکند. 12 درصد نگرانی ها بی مورد است، مانند اینکه دیگران درباره ما چگونه فکر می کنند!
✍️ 10 درصد نگرانی ها کوچک و بی اهمیت هستند، مانند نگرانی درباره اینکه ناهار چه بخوریم، نگرانی درباره دیر کردن و نگرانی درباره اینکه چه بپوشیم و تنها 8 درصد از آنچه نگرانش هستیم، در واقع اتفاق می افتد.این هفته چه خبرهای بدی می شنویم؟!
✍️ یک بار دیگر بخوانید! تنها 8 درصد آنچه نگرانش هستیم در واقع اتفاق می افتد! اما ما 92 درصد نگرانی هایی را بر دوش می کشیم که رخ نمی دهند یا مهار آنها از توان فردی ما خارج است. چه اتفاقی افتاده است که ما به مردمی تبدیل شده ایم که مدام منتظر شنیدن خبرهای بد هستیم؟
✍️ ذات #خبر تشویش و نگرانی است. عموماً اینطور است. اما در کنار آن تکرار اتفاقات بد و تصمیم های غلط و به تلاطم افتادن زندگی ما باعث شده که مدام در تشویش به سر ببریم. انگار هر لحظه آژیر خطری به صدا در می آید و باید آماده فرار کردن به سمت پناهگاه هایی باشیم که از اساس وجود ندارند!
✍️ بارها آرزو کرده ام که وقتی یک بخش خبری را از تلویزیون می بینم اعلام کند که امروز خوشبختانه در #افغانستان هیچ عملیات انتحاری رخ نداد، در #هند سیل نیامد و کسی بی خانمان نشد، در #سومالی جنگ قبیله ای رخ نداد، در #آمریکا کسی علیه ایران حرف نزد و تهدیدی نکرد و ...
✍️ شاید آرزویی کودکانه به نظر برسد اما حقیقت دارد که هر کدام از اخبار بد بالا که ممکن است به صورت مستقیم به زندگی ما مربوط نشود بخشی از آرامش روانی مان را مورد هجوم قرار می دهد و به افرادی مضطرب و در انتظار شنیدن خبرهای تلخ تبدیل می کند.
شما چطور؟ آیا احساس می کنید در هفته ای که پیش روست خبرهای خوب از راه می رسد یا نگران اخبار همه تلخ هستید؟ چرا؟
🖋 @ehsanmohammadi95
✍️ #احسان_محمدی
✍️ چند وقت پیش تحقیقی می خواندم که نشان می داد 40 درصد از #نگرانی های ما هیچ وقت رخ نمی دهند! یعنی قریب به نیمی از موضوعاتی که آرامش مان را می دزدند هرگز رخ نمی دهند اما ما به آنها فکر می کنیم، نگران می شویم و لحظه های زندگی مان را دود می کنیم و به هوا می فرستیم.
✍️ #شنبه برایم مثل نقاشی کردن روی یک بوم سپید است. هنوز هیچ نقشی روی آن زده نشده و فکر می کنم که در انتهای هفته چه طرحی روی آن خواهد نشست؟ #کودک_آزاری تازه؟ #تصادف یک اتوبوس و کشته شدن چند نفر؟ بالا رفتن قیمت #دلار؟ سخنرانی تازه و پرحاشیه و غیرمسئولانه و هزینه زای یک #مقام؟ آتش زدن #پرچم یک کشور دیگر در مجلس؟ یک #تحریم تازه؟ ریزش یک #معدن؟ تعطیلی چند استان به خاطر هجوم #ریزگردها؟.... چه نقشی؟
✍️ در آن تحقیق آمده بود 30 درصد آنچه نگرانش هستیم، اتفاق افتاده است. یعنی به پشت سر تعلق دارد و نمی توان گذشته را تغییر داد. هیچ کس نمی تواند این کار را بکند. 12 درصد نگرانی ها بی مورد است، مانند اینکه دیگران درباره ما چگونه فکر می کنند!
✍️ 10 درصد نگرانی ها کوچک و بی اهمیت هستند، مانند نگرانی درباره اینکه ناهار چه بخوریم، نگرانی درباره دیر کردن و نگرانی درباره اینکه چه بپوشیم و تنها 8 درصد از آنچه نگرانش هستیم، در واقع اتفاق می افتد.این هفته چه خبرهای بدی می شنویم؟!
✍️ یک بار دیگر بخوانید! تنها 8 درصد آنچه نگرانش هستیم در واقع اتفاق می افتد! اما ما 92 درصد نگرانی هایی را بر دوش می کشیم که رخ نمی دهند یا مهار آنها از توان فردی ما خارج است. چه اتفاقی افتاده است که ما به مردمی تبدیل شده ایم که مدام منتظر شنیدن خبرهای بد هستیم؟
✍️ ذات #خبر تشویش و نگرانی است. عموماً اینطور است. اما در کنار آن تکرار اتفاقات بد و تصمیم های غلط و به تلاطم افتادن زندگی ما باعث شده که مدام در تشویش به سر ببریم. انگار هر لحظه آژیر خطری به صدا در می آید و باید آماده فرار کردن به سمت پناهگاه هایی باشیم که از اساس وجود ندارند!
✍️ بارها آرزو کرده ام که وقتی یک بخش خبری را از تلویزیون می بینم اعلام کند که امروز خوشبختانه در #افغانستان هیچ عملیات انتحاری رخ نداد، در #هند سیل نیامد و کسی بی خانمان نشد، در #سومالی جنگ قبیله ای رخ نداد، در #آمریکا کسی علیه ایران حرف نزد و تهدیدی نکرد و ...
✍️ شاید آرزویی کودکانه به نظر برسد اما حقیقت دارد که هر کدام از اخبار بد بالا که ممکن است به صورت مستقیم به زندگی ما مربوط نشود بخشی از آرامش روانی مان را مورد هجوم قرار می دهد و به افرادی مضطرب و در انتظار شنیدن خبرهای تلخ تبدیل می کند.
شما چطور؟ آیا احساس می کنید در هفته ای که پیش روست خبرهای خوب از راه می رسد یا نگران اخبار همه تلخ هستید؟ چرا؟
🖋 @ehsanmohammadi95
📆 #شایعات: آیا تعطیلات ژاپن بیشتر از ایران است؟
✅ پاسخ: هم بله و هم خیر!
🗓 در ژاپن مثل اکثر کشورهای دنیا شنبه و یکشنبه تعطیل است که می‌شود 104 روز. از طرفی تعداد تعطیلات عمومی ژاپن در سال حدود 16 روز است و ممکن است هر سال کمی بالا یا پایین شود.
🗓 تعطیلات عمومی ژاپن دو نوع هستند، یک نوع تعطیلی ملی که در قانون آمده و یکی تعطیلاتی که دولت بسته به شرایط اعلام می‌کند (مثلا امسال که بخاطر امپراتور جدید سه روز تعطیل اعلام شد).
🗓 اگر تعطیلات ملی در آخر هفته بیفتند معمولا اولین دوشنبه به جای آن تعطیل می‌شود و آن تعطیلی از دست رفته برای کارمندان و مردم جبران می‌شود. هفته کاری ژاپن ۴۰ ساعت است.
↙️ اما در ایران هر هفته فقط یک روز تعطیلی دارد. به گفته ایسنا تعداد تعطیلات رسمی سال 98 در ایران 25 روز است.
در مجموع در دنیا تنها 12 کشور هستند که آخر هفته‌ی یک روزه دارند و از بین آنها تنها #جیبوتی، #فلسطین، #ایران و #سومالی جمعه را آخر هفته خود قرار داده‌اند. در هفت کشور فقط یکشنبه تعطیل است و در نپال هم فقط شنبه‌ها.
آپدیت: بین‌التعطیلی حذف شد.
(پیشنهادات یک خبرنگار از ژاپن)
@alirecommends
🖋 @ehsanmohammadi95
✅ پاسخ: هم بله و هم خیر!
🗓 در ژاپن مثل اکثر کشورهای دنیا شنبه و یکشنبه تعطیل است که می‌شود 104 روز. از طرفی تعداد تعطیلات عمومی ژاپن در سال حدود 16 روز است و ممکن است هر سال کمی بالا یا پایین شود.
🗓 تعطیلات عمومی ژاپن دو نوع هستند، یک نوع تعطیلی ملی که در قانون آمده و یکی تعطیلاتی که دولت بسته به شرایط اعلام می‌کند (مثلا امسال که بخاطر امپراتور جدید سه روز تعطیل اعلام شد).
🗓 اگر تعطیلات ملی در آخر هفته بیفتند معمولا اولین دوشنبه به جای آن تعطیل می‌شود و آن تعطیلی از دست رفته برای کارمندان و مردم جبران می‌شود. هفته کاری ژاپن ۴۰ ساعت است.
↙️ اما در ایران هر هفته فقط یک روز تعطیلی دارد. به گفته ایسنا تعداد تعطیلات رسمی سال 98 در ایران 25 روز است.
در مجموع در دنیا تنها 12 کشور هستند که آخر هفته‌ی یک روزه دارند و از بین آنها تنها #جیبوتی، #فلسطین، #ایران و #سومالی جمعه را آخر هفته خود قرار داده‌اند. در هفت کشور فقط یکشنبه تعطیل است و در نپال هم فقط شنبه‌ها.
آپدیت: بین‌التعطیلی حذف شد.
(پیشنهادات یک خبرنگار از ژاپن)
@alirecommends
🖋 @ehsanmohammadi95
◾️زندگی ایرانی وسط جنگ اوکراین!
✍️ احسان محمدی
◾️آدم عاقل روز جمعه لش می‌کند، عین گربه بدنش را توی رختخواب کش می‌دهد، بعد بلند می‌شود اُملتی به بدن می‌زند، با پیژامه گُل‌گُلی روی مبل ولو می‌شود، شاید هم با دوستانش قرار بگذارد و برود چرخی بزند.
کوهی، قُل‌قُلی با قلیان، قر دادنی با «روم زوم کنی؛ بوم بوم کنه قلبم… مثلا هی لج کنی! راه کج کنی از من!»، دور هم جمع شدنی، خنده‌های رها ... زندگی معمولی همین است.
◾️اما ما در جغرافیای ناامن زاده شده‌ایم. یکی توئیت کرده بود: «آوارگی» توی خون ماست. زیر بمباران از #آبادان آواره شدیم، بعد از جنگ #کویت بودیم، صدام حمله کرد آواره شدیم، الان پسرم #اوکراین هست و اونجا آواره شده!
ما کریه بودن دندان‌های سیاه جنگ را می‌فهمیم. با استخوان‌هایمان.
◼️چند سال پیش وقتی دوستانی از جامعه جهانی می‌خواستند به داد ما برسد نوشتم «هیچ‌کس را جز خودمان نداریم، مطلقاً هیچ‌کس!» گفتند پس حقوق بشر و سازمان ملل و اینا چیه؟ ماجرای #افغانستان و حالا اوکراین نشان داد که در این جهان شلوغ هر کس به «منافع» خودش نگاه می‌کند، خیلی دیگر ناراحت بشوند یک «ابراز نگرانی» از خودشان در می‌کنند و می‌گویند «ما کنار مردم اوکراین هستیم». خسته نشید کدخداهای جهان!
◾️وقتی منافعی وجود نداشته باشد کسی دیوانه نیست با خرس روسی گلاویز بشود. اسم حمله هم می‌شود «عملیات ویژه» یا دعوای خانوادگی بین تعدادی ولادیمیر، ایوان، ماکسیم و الکساندر توی برف‌ها و آخرش روی هم را می‌بوسند که «بیا ودکا بزن رفیق! فراموش کن»
◾️اوکراین را با دو فوتبالیست یعنی آقا #شوچنکو و آندری یارملنکو می‌شناختم و #سرگئی_بوبکا (قهرمان پرش با نیزه) و دو تیم دیناموکیف و شاختار دونتسک. سرچ کردم دیدم کلی بوکسور معروف دارند، سیاستمدارانی مثل برژنف و تروتسکی، موزیسین، خواننده و حتی بازیگر فیلم‌های خاکبرسری.
◾️یک کشور ۴۵میلیونی که بعد از متلاشی شدن شوروی، دو دستی تسلیحات هسته‌ایش را تقدیم روسیه کرد.
من هم دوست دارم مثل کتاب‌های شعر، بزرگترین جنگ بشر، جنگ «لب و دندان» باشد و آدم‌ها با «بوسه» از هم انتقام بگیرند و «اسیر» آغوش هم بشوند اما تحولات دنیا نشان می‌دهد که بدون قدرت نظامی هر لحظه ممکن است خورده شوید. تضمینی هست که همین روسیه که ادای رفیق‌ها را در می‌آورد هوس حمله به ایران نکند؟
◾️به عنوان کسی که زندگی خودش و خانواده‌اش در جنگ متلاشی شده از هر جنگی در هر کجای دنیا بیزارم، از #یمن و #سوریه و #فلسطین گرفته تا #اوکراین و #سومالی و #افغانستان و ... تحت هیچ عنوانی مدافع تجاوز نشویم، خط‌کشی نکنیم، اجازه ندهیم اعتقادات سیاسی توجیه‌گر خشونت جنگ شود.
◾️گرچه #پوتین برای این اعتراض‌ها تَره خرد نمی‌کند ولی دلم می‌خواهد برای دلِ خراب خودمان هم شده یک تظاهرات «مردمی» -بدون بلندگوهای رسمی- شکل می‌دادیم، به خیابان می‌رفتیم و علیه جنگ فریاد می‌زدیم.
نسل‌های بعد حتی باور نمی‌کنند راهپیمایی برای #صلح هم بدون مجوز دولتی آزاد نبود.
🖋 @ehsanmohammadi95
✍️ احسان محمدی
◾️آدم عاقل روز جمعه لش می‌کند، عین گربه بدنش را توی رختخواب کش می‌دهد، بعد بلند می‌شود اُملتی به بدن می‌زند، با پیژامه گُل‌گُلی روی مبل ولو می‌شود، شاید هم با دوستانش قرار بگذارد و برود چرخی بزند.
کوهی، قُل‌قُلی با قلیان، قر دادنی با «روم زوم کنی؛ بوم بوم کنه قلبم… مثلا هی لج کنی! راه کج کنی از من!»، دور هم جمع شدنی، خنده‌های رها ... زندگی معمولی همین است.
◾️اما ما در جغرافیای ناامن زاده شده‌ایم. یکی توئیت کرده بود: «آوارگی» توی خون ماست. زیر بمباران از #آبادان آواره شدیم، بعد از جنگ #کویت بودیم، صدام حمله کرد آواره شدیم، الان پسرم #اوکراین هست و اونجا آواره شده!
ما کریه بودن دندان‌های سیاه جنگ را می‌فهمیم. با استخوان‌هایمان.
◼️چند سال پیش وقتی دوستانی از جامعه جهانی می‌خواستند به داد ما برسد نوشتم «هیچ‌کس را جز خودمان نداریم، مطلقاً هیچ‌کس!» گفتند پس حقوق بشر و سازمان ملل و اینا چیه؟ ماجرای #افغانستان و حالا اوکراین نشان داد که در این جهان شلوغ هر کس به «منافع» خودش نگاه می‌کند، خیلی دیگر ناراحت بشوند یک «ابراز نگرانی» از خودشان در می‌کنند و می‌گویند «ما کنار مردم اوکراین هستیم». خسته نشید کدخداهای جهان!
◾️وقتی منافعی وجود نداشته باشد کسی دیوانه نیست با خرس روسی گلاویز بشود. اسم حمله هم می‌شود «عملیات ویژه» یا دعوای خانوادگی بین تعدادی ولادیمیر، ایوان، ماکسیم و الکساندر توی برف‌ها و آخرش روی هم را می‌بوسند که «بیا ودکا بزن رفیق! فراموش کن»
◾️اوکراین را با دو فوتبالیست یعنی آقا #شوچنکو و آندری یارملنکو می‌شناختم و #سرگئی_بوبکا (قهرمان پرش با نیزه) و دو تیم دیناموکیف و شاختار دونتسک. سرچ کردم دیدم کلی بوکسور معروف دارند، سیاستمدارانی مثل برژنف و تروتسکی، موزیسین، خواننده و حتی بازیگر فیلم‌های خاکبرسری.
◾️یک کشور ۴۵میلیونی که بعد از متلاشی شدن شوروی، دو دستی تسلیحات هسته‌ایش را تقدیم روسیه کرد.
من هم دوست دارم مثل کتاب‌های شعر، بزرگترین جنگ بشر، جنگ «لب و دندان» باشد و آدم‌ها با «بوسه» از هم انتقام بگیرند و «اسیر» آغوش هم بشوند اما تحولات دنیا نشان می‌دهد که بدون قدرت نظامی هر لحظه ممکن است خورده شوید. تضمینی هست که همین روسیه که ادای رفیق‌ها را در می‌آورد هوس حمله به ایران نکند؟
◾️به عنوان کسی که زندگی خودش و خانواده‌اش در جنگ متلاشی شده از هر جنگی در هر کجای دنیا بیزارم، از #یمن و #سوریه و #فلسطین گرفته تا #اوکراین و #سومالی و #افغانستان و ... تحت هیچ عنوانی مدافع تجاوز نشویم، خط‌کشی نکنیم، اجازه ندهیم اعتقادات سیاسی توجیه‌گر خشونت جنگ شود.
◾️گرچه #پوتین برای این اعتراض‌ها تَره خرد نمی‌کند ولی دلم می‌خواهد برای دلِ خراب خودمان هم شده یک تظاهرات «مردمی» -بدون بلندگوهای رسمی- شکل می‌دادیم، به خیابان می‌رفتیم و علیه جنگ فریاد می‌زدیم.
نسل‌های بعد حتی باور نمی‌کنند راهپیمایی برای #صلح هم بدون مجوز دولتی آزاد نبود.
🖋 @ehsanmohammadi95