💢 #عوامل_مخاطره‌آمیز #کودکان و #نوجوانان در خانواده چیست؟
💠 سبک فرزندپروری نادرست، اختلافات، نزاع و نابسامانی در خانواده، سبک زندگی نامناسب خانواده و سابقه رفتارهای پرخطر در خانواده.
♨️ چگونه می‌توانیم از کودکان و نوجوانان #مراقبت کنیم؟
🌀 #مهارت‌های_خودمراقبتی را به آنها آموزش دهیم، خطراتی که آنها را تهدید می‌کند بشناسیم، عوامل مخاطره‌آمیز و تهدیدکننده آنها را کنترل و کاهش دهیم. زمینه‌های بهداشت و سلامت روان آنها را تقویت کنیم و #تاب‌آوری آنها در رویدادهای ناگوار و شرایط مخاطره آمیز را افزایش دهیم.
🔺چه #مهارت‌هایی را باید به فرزندان مان بیاموزیم؟
1️⃣ #مهارت‌های_شخصی که عبارتند از: شناخت مسئله، تصمیم‌گیری، خودکنترلی، رفتارها و عادت‌های سالم، شناخت عواطف و احساسات، قضاوت‌های درست و مناسب و عزت نفس.
2️⃣ #مهارت‌های_مواجهه_مؤثر که عبارتند از: مدیریت استرس، مقابله با ناامیدی، مقابله با شکست، درخواست کمک، سازگاری و انعطاف پذیری و فایق آمدن بر مشکلات و موانع.
3️⃣ #مهارت‌های_اجتماعی که عبارتند از: رشد مهارت‌های ارتباطی خوب، در نظر گرفتن و توجه به دیدگاه‌های دیگران، همکاری و مشارکت با دیگران، مقاومت در برابر فشار همسالان، دوستیابی مناسب و حفظ دوستان خوب و مهارت نه گفتن.
4️⃣ #مهارت‌های_شناخت_خطر که عبارتند از: شناخت خطرات و مخاطرات تهدید کننده، شناخت زیان‌های دخانیات، شناخت نقش رسانه‌ها در گرایش به رفتارهای پرخطر، شناخت تأثیر رفتارهای پرخطر بر آینده و بر خانواده.
🍃☘️🌿🍃☘️🌿🍃☘️🌿
@drfarnazfaridi
💠 سبک فرزندپروری نادرست، اختلافات، نزاع و نابسامانی در خانواده، سبک زندگی نامناسب خانواده و سابقه رفتارهای پرخطر در خانواده.
♨️ چگونه می‌توانیم از کودکان و نوجوانان #مراقبت کنیم؟
🌀 #مهارت‌های_خودمراقبتی را به آنها آموزش دهیم، خطراتی که آنها را تهدید می‌کند بشناسیم، عوامل مخاطره‌آمیز و تهدیدکننده آنها را کنترل و کاهش دهیم. زمینه‌های بهداشت و سلامت روان آنها را تقویت کنیم و #تاب‌آوری آنها در رویدادهای ناگوار و شرایط مخاطره آمیز را افزایش دهیم.
🔺چه #مهارت‌هایی را باید به فرزندان مان بیاموزیم؟
1️⃣ #مهارت‌های_شخصی که عبارتند از: شناخت مسئله، تصمیم‌گیری، خودکنترلی، رفتارها و عادت‌های سالم، شناخت عواطف و احساسات، قضاوت‌های درست و مناسب و عزت نفس.
2️⃣ #مهارت‌های_مواجهه_مؤثر که عبارتند از: مدیریت استرس، مقابله با ناامیدی، مقابله با شکست، درخواست کمک، سازگاری و انعطاف پذیری و فایق آمدن بر مشکلات و موانع.
3️⃣ #مهارت‌های_اجتماعی که عبارتند از: رشد مهارت‌های ارتباطی خوب، در نظر گرفتن و توجه به دیدگاه‌های دیگران، همکاری و مشارکت با دیگران، مقاومت در برابر فشار همسالان، دوستیابی مناسب و حفظ دوستان خوب و مهارت نه گفتن.
4️⃣ #مهارت‌های_شناخت_خطر که عبارتند از: شناخت خطرات و مخاطرات تهدید کننده، شناخت زیان‌های دخانیات، شناخت نقش رسانه‌ها در گرایش به رفتارهای پرخطر، شناخت تأثیر رفتارهای پرخطر بر آینده و بر خانواده.
🍃☘️🌿🍃☘️🌿🍃☘️🌿
@drfarnazfaridi
🌀 این روزها شیوع روزافزون ویروس #کرونا در جای جای جهان، در بسیاری از افراد باعث ایجاد ترس و نگرانی شده است. نگرانی یکی از خفقان آورترین انواع مهِ روانشناختی است. همهٔ ما تا حدی احساس نگرانی می کنیم، اما هرچه بیشتر به آن عادت کنیم، سرزندگی و نشاط مان را بیشتر از بین می برد. #نگرانی وقت ما را تلف می کند؛ انرژی ما را تحلیل می برد و از اقدامات مؤثر جلوگیری می کند.
🔎 پژوهش های متعددی صورت گرفته که نشان می دهد تلاش برای متوقف کردن نگرانی فقط آن را بدتر می کند. اگر افکار نگران کننده را پس بزنیم یا حواس مان را از آن ها پرت کنیم، اغلب آرامش کوتاه مدتی به دست می آوریم؛ اما در بلندمدت دوباره به جای اول بر می گردیم و افکار نگران کننده با فراوانی و شدتی بیشتر از گذشته برخواهند گشت. پس چگونه باید با این "مه نگرانی" روبرو شویم؟
🔺 گام 1️⃣: ابتدا #معنای "#نگرانی" را روشن کنید.
▫️ نگرانی به معنای اندیشیدن به اتفاقات‌‌ِ بدِ احتمالی نیست. همگی ما چنین افکاری داریم و همانند دیگر اشکال مه روان شناختی، فقط خود افکار مشکل ساز نیستند؛ بلکه مسأله #همجوشی با #افکار است. نگرانی به معنای همجوشی با آن افکار است؛ یعنی به جای رها کردن، محکم چسبیدن به آنها و مدام تکرار کردن شان است.
🔺 گام 2️⃣: #هزینه های #نگرانی را مشخص کنید.
▫️ هزینهٔ اصلی نگرانی، از دست دادن زندگی است. وقتی در نگرانی های مان گرفتار می شویم، به لحاظ روان شناختی در لحظه "حضور" نداریم؛ از تجربه های اینجا و اکنون جدا و در افکار مربوط به آینده گرفتار می شویم؛ فرصت انجام اقدامات مهم و معنادار را از دست می دهیم؛ از غذای که می خوریم و فعالیت هایی که انجام می دهیم لذت نمی بریم؛ به لحاظ بدنی در حرکتیم، اما حضور واقعی نداریم، در نتیجه فعالیت های مان لذت بخش و رضایتبخش نیستند. به یقین این مسئله در عملکرد ما در هر زمینه ای اختلال ایجاد می کند (ترس و اضطراب موجب اختلال در عملکرد نمی شوند، اما نگرانی چرا). دیگر هزینه های نگرانی: اتلاف وقت، اختلال در خواب و اهمال کاری در تصمیم گیری های مهم زندگی.
🔺 گام 3️⃣: خودتان را از قلاب بهانه هایی که برای نگرانی دارید رها کنید.
▫️ یکی از بهانه ها این است: "نگرانی به من کمک می کند"، "من همینم. همیشه نگرانم". اگر می خواهید مسائل را به شیوه ای مؤثر حل کنید یا برای آینده و یا بدترین اتفاق آماده شوید. بسیار واضح است که نگرانی کمکی به ما نخواهد کرد. نگرانی اقدامات را تضعيف می کند، انگیزه را کاهش می‌دهد، به تصمیم گیری های ضعیف منجر می شود و از طرف دیگر استرس و اضطراب را افزایش می دهد.
▫️ به جای نگرانی، با استفاده از پرسش هایی چون موارد زیر به سمت برنامه ریزی فعال یا حل مسئله سازنده حرکت کنید:
🔸 برای مواجههٔ مؤثر با این موقعیت چه کار می توانم بکنم که تفاوتی ایجاد کند؟ از چه منابعی می توانم کمک یا مشورت بگیرم؟
🔸 بدترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد چیست؟ چطور می توانم با آن مقابله کنم؟ چه می توانم بکنم یا چه کمکی می توانم بگیرم؟
🔸 اگر می توانید کار مؤثری انجام دهید، پس اقدام کنید؛ اگر نمی توانید، فضایی را برای ناراحتی خود در نظر بگیرید. خودتان را از نگرانی ها جدا کنید و در کاری معنادار، در این جا و اکنون، غرق شوید.
🔺 گام 4️⃣: #نگرانی را از #مراقبت تفکیک کنید.
▫️ به نظر می‌رسد بسیاری از افراد فکر می کنند نگرانی دربارهٔ مشکلات همان مراقب مشکلات بودن است؛ اما بین این دو تفاوتی بزرگ وجود دارد: اولی بی فایده و دومی ارزشمند است.
🔸 #نگرانی در مورد کرونا: توجه بی ثمر به داستان های ترسناک در مورد اتفاقات بد جسمی که ممکن است رخ دهد. اختلال در فعالیت های روزمره و معنادار.
🔸 #مراقبت از سلامت در برابر کرونا: رعایت تمام نکات بهداشتی لازم و متعهد ماندن به قرنطینهٔ خانگی.
🔺 گام 5️⃣: خودتان را از #نگرانی جدا کنید.
▫️ ذهن ما شبیه بزرگ ترین قصه گوی جهان عمل می کند و فقط به دنبال #توجه ماست. وقتی برایمان قصه های ترسناک می گوید، می داند که به آن توجه می کنیم. بنابراین به کارش ادامه می دهد. ولی ما می توانیم به نگرانی ها اجازه دهیم بیایند و بروند، بدون آن که باورشان کنیم. راهکار سادهٔ آن توجه کردن و نام گذاری است: به محض اینکه از افکار نگران کننده آگاه می شویم، به آرامی به خودمان بگوییم: «دوباره نگرانی آمد!» یا خیلی ساده بگوییم: «نگرانی» همچنین تمرین منظم "مشاهدهٔ افکار" یا "تنفس ذهن آگاهانه" هم مفیدند.
🔎 پژوهش های متعددی صورت گرفته که نشان می دهد تلاش برای متوقف کردن نگرانی فقط آن را بدتر می کند. اگر افکار نگران کننده را پس بزنیم یا حواس مان را از آن ها پرت کنیم، اغلب آرامش کوتاه مدتی به دست می آوریم؛ اما در بلندمدت دوباره به جای اول بر می گردیم و افکار نگران کننده با فراوانی و شدتی بیشتر از گذشته برخواهند گشت. پس چگونه باید با این "مه نگرانی" روبرو شویم؟
🔺 گام 1️⃣: ابتدا #معنای "#نگرانی" را روشن کنید.
▫️ نگرانی به معنای اندیشیدن به اتفاقات‌‌ِ بدِ احتمالی نیست. همگی ما چنین افکاری داریم و همانند دیگر اشکال مه روان شناختی، فقط خود افکار مشکل ساز نیستند؛ بلکه مسأله #همجوشی با #افکار است. نگرانی به معنای همجوشی با آن افکار است؛ یعنی به جای رها کردن، محکم چسبیدن به آنها و مدام تکرار کردن شان است.
🔺 گام 2️⃣: #هزینه های #نگرانی را مشخص کنید.
▫️ هزینهٔ اصلی نگرانی، از دست دادن زندگی است. وقتی در نگرانی های مان گرفتار می شویم، به لحاظ روان شناختی در لحظه "حضور" نداریم؛ از تجربه های اینجا و اکنون جدا و در افکار مربوط به آینده گرفتار می شویم؛ فرصت انجام اقدامات مهم و معنادار را از دست می دهیم؛ از غذای که می خوریم و فعالیت هایی که انجام می دهیم لذت نمی بریم؛ به لحاظ بدنی در حرکتیم، اما حضور واقعی نداریم، در نتیجه فعالیت های مان لذت بخش و رضایتبخش نیستند. به یقین این مسئله در عملکرد ما در هر زمینه ای اختلال ایجاد می کند (ترس و اضطراب موجب اختلال در عملکرد نمی شوند، اما نگرانی چرا). دیگر هزینه های نگرانی: اتلاف وقت، اختلال در خواب و اهمال کاری در تصمیم گیری های مهم زندگی.
🔺 گام 3️⃣: خودتان را از قلاب بهانه هایی که برای نگرانی دارید رها کنید.
▫️ یکی از بهانه ها این است: "نگرانی به من کمک می کند"، "من همینم. همیشه نگرانم". اگر می خواهید مسائل را به شیوه ای مؤثر حل کنید یا برای آینده و یا بدترین اتفاق آماده شوید. بسیار واضح است که نگرانی کمکی به ما نخواهد کرد. نگرانی اقدامات را تضعيف می کند، انگیزه را کاهش می‌دهد، به تصمیم گیری های ضعیف منجر می شود و از طرف دیگر استرس و اضطراب را افزایش می دهد.
▫️ به جای نگرانی، با استفاده از پرسش هایی چون موارد زیر به سمت برنامه ریزی فعال یا حل مسئله سازنده حرکت کنید:
🔸 برای مواجههٔ مؤثر با این موقعیت چه کار می توانم بکنم که تفاوتی ایجاد کند؟ از چه منابعی می توانم کمک یا مشورت بگیرم؟
🔸 بدترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد چیست؟ چطور می توانم با آن مقابله کنم؟ چه می توانم بکنم یا چه کمکی می توانم بگیرم؟
🔸 اگر می توانید کار مؤثری انجام دهید، پس اقدام کنید؛ اگر نمی توانید، فضایی را برای ناراحتی خود در نظر بگیرید. خودتان را از نگرانی ها جدا کنید و در کاری معنادار، در این جا و اکنون، غرق شوید.
🔺 گام 4️⃣: #نگرانی را از #مراقبت تفکیک کنید.
▫️ به نظر می‌رسد بسیاری از افراد فکر می کنند نگرانی دربارهٔ مشکلات همان مراقب مشکلات بودن است؛ اما بین این دو تفاوتی بزرگ وجود دارد: اولی بی فایده و دومی ارزشمند است.
🔸 #نگرانی در مورد کرونا: توجه بی ثمر به داستان های ترسناک در مورد اتفاقات بد جسمی که ممکن است رخ دهد. اختلال در فعالیت های روزمره و معنادار.
🔸 #مراقبت از سلامت در برابر کرونا: رعایت تمام نکات بهداشتی لازم و متعهد ماندن به قرنطینهٔ خانگی.
🔺 گام 5️⃣: خودتان را از #نگرانی جدا کنید.
▫️ ذهن ما شبیه بزرگ ترین قصه گوی جهان عمل می کند و فقط به دنبال #توجه ماست. وقتی برایمان قصه های ترسناک می گوید، می داند که به آن توجه می کنیم. بنابراین به کارش ادامه می دهد. ولی ما می توانیم به نگرانی ها اجازه دهیم بیایند و بروند، بدون آن که باورشان کنیم. راهکار سادهٔ آن توجه کردن و نام گذاری است: به محض اینکه از افکار نگران کننده آگاه می شویم، به آرامی به خودمان بگوییم: «دوباره نگرانی آمد!» یا خیلی ساده بگوییم: «نگرانی» همچنین تمرین منظم "مشاهدهٔ افکار" یا "تنفس ذهن آگاهانه" هم مفیدند.