#او_یک_زن
#قسمت_اول
#چیستا_یثربی

برگرفته از اینستاگرام رسمی
#چیستایثربی

دوستان؛ این ؛ داستان زندگی من نیست.اما زندگی واقعی یکی از دوستان بسیار صمیمی من است که به اوقول داده بودم روزی ؛ قصه اش را بنویسم.لطفا توضیحات چند پست قبل را درباره ی داستان جدید من بخوانید...ضروری است.سپاس




هجده سالم که بود ؛ عاشق رییسم شدم...خیلی ساده اعتراف میکنم ؛..... چون خیلی زیاد عاشقش شدم...روز مصاحبه ؛ چند نفر رو گلچین کرد که خودش ازشون مصاحبه بگیره...همه شون زیبا به نظر میرسیدن.کلی به خودشون رسیده بودن.من ساده بودم، با همون مانتوی کتون و شلوار جین همیشگیم..نمیدونم چرا منم ؛ بین اونا اتنخاب کرد!.....نوبت من که رسید؛ کمی استرس داشتم.بچه نبودم.مصاحبه های شغلی زیادی داده بودم و چون پارتی نداشتم؛ رد شده بودم....سرش روی کاغذ بود.موهایش خرمایی.بدون اینکه سرش را بلند کند،گفت: مجرد یا متاهل؟ گزینه ی سومی نبود؟ نفس عمیقی کشیدم و با قاطعیت گفتم :"مطلقه"! سرش را از روی کاغذ بلند کرد:گفت:خیلی جوانید! تازه متوجه شدم چشمانش بین سبز و خاکستریست و چقدر آشناست! جوان بود.شاید هفت هشت سالی بزرگتر ازمن! گفتم :جوان؟ممکنه!در فرم نوشت :مطلقه!
بچه نبودم.شانزده سالگی؛ از راه دور؛ مرا به عقد یکی از اقوام پولدار پدری دراورده بودند و بعد؛ سوتم کرده بودند استرالیا پیش او...وقتی فهمیدند بیمار است و به حد مرگ ؛ زنش را کتک میزند و کارهای دیگری هم میکند؛ به کمک وکیل استرالیایی؛ طلاقم را از او گرفتند و برم گرداندند ایران!یک خانواده ی پنج نفره بودیم.پدر،مادر،برادر بزرگتر؛خواهر کوچکتر؛و من که وسطی بودم.قوم و خویش مقیم استرالیای ما؛ از عکسم خوشش آمده بود و مرا بدون دیپلم، ندیده ؛ خواستگاری کرد! توی عکسها جنتلمن ،پولدار و خوش تیپ بود.پدر میگفت:دیگر بهتر از او پیدا نمیکنی! یکسال بعد که برگشتم ،در فرصت کوتاهی صبح تا شب؛ درس خواندم و دیپلمم را گرفتم.پدرم همیشه میگفت:اراده ی نلی را کسی ندارد...خدا نکند تصمیمی بگیرد.. دیپلم تجربی ام را گرفتم.حالا در اتاق این آقا نشسته بودم ؛ و دلم از استرسی ناگهان و بیهوده ؛ چنان دردی گرفته بود که تمام وسایل کیفم را روی صندلی کنارم خالی کردم که یک قرص پیدا کنم! مرد با تعجب به من خیره شد."دنبال چیزی میگردید؟"گفتم :ببخشید قرص دارید؟ گفت:چه قرصی؟! هر چی برای دل درد...کدیین خوبه! زنگ زد.منشی اش با موهای شرابی و قد بلند وارد شد.رنگ شرابی؛ انتهای موهای بلندش را سوزانده بود...حتی من خنگ متوجه شدم! گفت:یه کدیین؛ برای خانم بیار!بعد رو به من کرد وگفت :چیز دیگه ای احتیاج ندارید؟ مطمینید؟ گفتم مثلا چی؟ کمی سرخ شد.گفتم : همون کدیین کافیه جناب!.... ببخشید به جای آب؛ اگه دلستر باشه بهتره.لیمویی لطفا! منشی موشرابی ؛ با چنان نفرتی نگاهم کرد ؛ که گفتم الان مرا از پنجره بیرون میندازد....اما نینداخت!....فقط رفت.تازه فهمیدم مرد را کجا دیده ام.چقدر خنگم !ببخشید شما بازیگرید؛ درسته؟!......

#ادامه_دارد
#داستان_بلند
#جدید
#او_یک_زن
#قسمت_اول
#چیستایثربی

هر گونه اشتراک گذاری و یا فایل صوتی منوط به اجازه ی نویسنده ؛ ذکر نام او و ذکر لینک اینستاگرام یا تلگرامش است.با سپاس

@chista_yasrebi

@Chista_Yasrebi


#خواب_گل_سرخ
#چیستا_یثربی
#قسمت_اول
#داستان


از کوچه به خانه دویدم.
یادم رفته بود گوشی ام را بردارم ؛ برگشتم ؛ حس کردم کسی در خانه است؛ فقط یک حس بود. دنبال گوشی میگشتم ؛ صدای زنی را شنیدم ؛گوشی در اتاقت است مانا!
مادرم که خانه نبود! پشت سرم را نگاه کردم.کسی نبود؛ اما گوشی روی میزم بود.

داشتم از خانه بیرون میآمدم ؛ غوغایی در راه پله بود.ترسیدم....چه اتفاقی افتاده بود؟ از بالا نگاه کردم. داشتند پسری را با صندلی چرخدار بالا میآوردند ؛ از آن بالا ؛ فقط رنگ خرمایی موهایش معلوم بود؛ با خودم گفتم : چطوری پایین بروم ؟ الان به طبقه ی او میرسم ؛ مانتویم کمی کوتاه بود؛ و از بس دویده بودم ظاهرم آشفته...

دانشگاهم دیر شده بود.سر طبقه سوم ؛ به هم رسیدیم. دو مرد سعی میکردند ؛ صندلی چرخدار او را بالا بیاورند. دختر جوانی پشتشان بود؛ شاید بیست ساله؛ شاید هم سن من.

دختر به مردها گفت : مواظب باشین تو پاگرد؛ چرخ رو بلند کنید ؛ نکشید!

مردها طوری عادی اینکار را میکردند که گویی جنس جابجا میکنند. پسر روی صندلی چرخدار؛ انگار اصلا آنجا نبود !

نگاهش به پنجره های راه پله خیره بود؛ دختری که همراهش بود؛ مودبانه سلام داد و گفت: ما از امروز همسایه ی جدیدتونیم...
گفتم :ما طبقه ی چهارمیم؛ به سلامتی.
گفت:ما طبقه ی زیر شما! ایشون برادرمنن.

حامد ؛ این خانم؛ همسایه ی ما هستن.آهسته و زیر لبی؛ بی آنکه به من نگاه کند سلامی داد؛ جواب دادم ؛ هنوز نمیتوانستم رد شوم ؛ دانشگاهم دیر شده بود؛

گفتم :کمکی ازمن بر میاد؟ دختر گفت:من مریمم؛ خوشحال میشم خانم...؟
گفتم :مانا صدام کنید!
گفت:خانم مانا ،شما میخواین رد شین؟ درسته؟
گفتم :حالا چند دقیقه صبر میکنم....
نور صبح پنجره ؛ روی صورت حامد افتاده بود.گفت: مریم منو ببر عقب ؛ ایشون رد شن!
گفتم :نه! چند دقیقه میتونم صبر کنم ؛ به چشمانم نگاه کرد؛ گفت: چند دقیقه نمیشه!گاهی یه عمر این صبر کردن طول میکشه!

چیزی در دلم تکان خورد...
مجروح جنگی بود؟تصادف کرده بود؟ بیماری مادرزادی داشت؟
گفتم :پس کمک میکنم!
بسم اللهی در دلم گفتم ؛به کمک دو مرد رفتم تا صندلی چرخدار را بلند کنیم؛ تا آمد مانع شود؛ چند پله را رفته بودیم. یکی از مردان گفت:خانم خدا قوت!چه زوری دارین ماشاءلله! گفتم:دانشجوام؛ مریم گفت: تربیت بدنی؟گفتم: نه! ادبیات انگلیسی! زورم واسه اینه که یه عمر ؛ بار سنگین بردم و آوردم. آنها رویشان نشد؛چیزی بپرسند؛ من هم چیزی نگفتم ؛ نزدیک طبقه شان؛ مریم تشکر کرد وگفت: شما به کارتون برسید؛بقیه شو دیگه انجام میدیم! حسی مثل شرم در صورت حامد بود ؛ مرا نگاه نکرد؛ فقط آهسته گفت:متشکرم! صدایش مثل وزیدن باد ازمیان برگهای پاییزی بود.گفتم :خواهش میکنم ؛ گفت:من چه کاری میتونم براتون انجام بدم؟ نگاهش کردم؛این صدا چقدر آشنا بود!

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_اول
#چیستایثربی
#پاورقی_اینستاگرامی
#داستان
هرگونه اشتراک گذاری و حتی استفاده از بنر به نام این قصه ؛ بدون اجازه ی نویسنده ممنوع است.

#کانال_داستانهای_چیستایثربی
@chista_2



@Chista_Yasrebi

https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ

@Chista_Yasrebi
#خواب_گل_سرخ
#چیستایثربی
#قسمت_اول

از کوچه به خانه دویدم.
یادم رفته بود گوشی ام را بردارم برگشتم؛حس کردم کسی در خانه است؛ فقط یک حس بود.دنبال گوشی میگشتم ؛ صدای زنی را شنیدم ؛گوشی در اتاقت است مانا!
مادرم که خانه نبود.پشت سرم را نگاه کردم.کسی نبود؛ اما گوشی روی میزم بود.

داشتم از خانه بیرون میآمدم ؛ غوغایی در راه پله بود.ترسیدم.چه اتفاقی افتاده بود.از بالا نگاه کردم.داشتند پسری را با صندلی چرخدار بالا میآوردند ؛ از آن بالا فقط رنگ خرمایی موهایش معلوم بود؛با خودم گفتم :چطوری پایین بروم ؟ الان به طبقه ی او میرسم ؛ مانتویم کمی کوتاه بود، و از بس دویده بودم ظاهرم آشفته...دانشگاهم دیر شده بود.سر طبقه سوم به هم رسیدیم؛ دو مرد سعی میکردند؛ صندلی چرخدار او را بالا بیاورند.دختر جوانی پشتشان بود.شاید بیست ساله؛ شاید هم سن من...گفت :مواظب باشین تو پاگرد ؛ چرخ رو بلند کنید.نکشید! مردها طوری عادی اینکار را میکردند که گویی جنس جابجا میکنند.پسر روی صندلی چرخدار؛انگار اصلا آنجا نبود؛ نگاهش به پنجره های راه پله خیره بود؛ دختری که همراهش بود؛ مودبانه سلام داد وگفت: ما از امروز همسایه ی جدیدتونیم.گفتم :ما طبقه چهارمیم.به سلامتی....گفت: ما طبقه ی زیر شما! ایشون برادرمنن ؛ حامد! خانم؛؛ همسایه ی ما هستن.آهسته و زیر لبی؛ بی آنکه به من نگاه کند سلامی داد؛جواب دادم؛ هنوز نمیتوانستم رد شوم ؛ دانشگاهم دیر شده بود؛گفتم :کمکی ازمن بر میاد؟ دختر گفت:من مریمم. خوشحال میشم خانم...؟گفتم :مانا صدام کنید.گفت:خانم مانا؛شما حتما میخواین رد شین! ببخشید راه رو بستیم.....گفتم :حالا صبر میکنم.نور صبح پنجره روی صورت حامد افتاده بود.گفت: مریم منو ببر عقب ؛ ایشون رد شن! گفتم :نه! چند دقیقه صبر میکنم؛به چشمانم نگاه کرد؛گفت:چند دقیقه نمیشه! گاهی یه عمر این صبر کردن طول میکشه! چیزی در دلم تکان خورد...مجروح جنگی بود؟تصادف کرده بود؟ بیماری مادرزادی داشت؟ گفتم :پس کمک میکنم!
بسم اللهی در دلم گفتم ؛به کمک دو مرد رفتم تا صندلی چرخدار را بلند کنیم؛تا آمد مانع شود چند پله را رفته بودیم. یکی از مردان گفت:خانم خدا قوت!چه زوری دارین ماشالله! گفتم:دانشجوام؛ مریم گفت:تربیت بدنی؟گفتم :نه! ادبیات انگلیسی! زورم واسه اینه که یه عمر ؛ بار سنگین بردم و آوردم. آنها رویشان نشد؛چیزی بپرسند؛ من هم چیزی نگفتم؛ نزدیک طبقه شان؛ مریم تشکر کرد و گفت: شما به کارتون برسید؛بقیه شو دیگه انجام میدیم! حسی مثل شرم در صورت حامد بود؛ مرا نگاه نکرد؛ فقط آهسته گفت:متشکرم! صدایش مثل وزیدن باد ازمیان برگهای پاییزی بود.گفتم: خواهش میکنم؛ گفت:من چه کاری میتونم براتون انجام بدم؟ نگاهش کردم؛این صدا آشنا بود!

#خواب_گل_سرخ
#چیستایثربی
#قسمت_اول

#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی
هرگونه اشتراک گذاری منوط به ذکر نام نویسنده است.

@Chista_2

کانال #قصه های چیستایثربی


@Chista_Yasrebi









https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_اول
فایل_صوتی
خوانش
#چیستایثربی

https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ

#داستان#چند_قسمتی
#داشت_یادم_میامد#چیستایثربی#قصه#قسمت_اول #چیستا_یثربی

از آینه ی ماشین دیدم که پدرم اشکهایش را پاک میکند، دستمال را یواشکی طرف صورتش میاورد،ماشین تاریک بود.پدر فکر کرد نمیبینم، ولی دیدم.گفتم :پدر جان،خب چرا نمیبریش پیش متخصص؟یه شب در میون، اورژانس فایده نداره !
پدرم گفت :میخوای همه ی فامیل حاج آقا سید، بفهمن که وارثم غشیه!
تنها وارثم ؟... از کلمه ی تنها وارث حالم بهم میخورد،اصلا از کلمه"وارث" حالم بهم میخورد....انگار آدم برای مرگ،زندگی کرده باشد، ولی پدر، بااین کلمات خو گرفته بود،از بچگی در گوشش،فقط این را تکرار کرده بودند..وارث،وارث!گفتم :مامان چی؟گفت:
اونم نمیتونم دستاشو ببندم، بستریش کنم که! زنمه،مادر بچه هامه! دوسش دارم،تازه اگه به دکتر، از اون حرفابزنه!گفتم:دکترا میفهمن توهم و هذیانه!گفت:خب نمیخوام بفهمن اینجورحالش بده! همه جا،تو فامیل تعریف اونه، همه جا گفتم زن از فامیل نگرفتم، چون این زن فرشته ست، فرق داره! هم خانه داره، هم زیبا...روشنفکره، مینویسه،کتاب میخونه!
حالا اگه بفهمن تو ذهنش صداهایی میشنوه که اون چیزارومیگه... تاگردنش سرخ شد.لازم نبود ادامه دهد، خودم صد بارشنیده بودم، گفتم:آب، همه ی روز قطع بود،برقم یکساعت اومد، دوباره قطع شد!نه میتونه بره حموم، نه کاری داره که آروم بشه،در اتاقو رو خودش بسته، هیچی نمیخوره،میترسم براش..ازطرفی بزورم برم تو، جیغ میزنه، ممکنه منم بزنه!پدر گفت:درو که نمیتونیم بشکنیم! ببین رسیدیم بیمارستان میگیم از پله افتاده،باشه؟
میگیم تاریک بوده،جوون زیر پاشو ندیده!گفتم :هی بیمارستان عوض میکنی که شک نکنن!هر شب یه قصه تازه!
تو باید هزارو یکشب که چه عرض کنم! همه زندگیت، شهرزاد قصه گو میشدی،از بس مجبوری به مردم دروغ بگی که آبروت نره... خب غش کرده! سرش خورده به وان!
حقیقتو بگو... پدر گفت: نه...من اونو وکیلم کردم،برای یه سری کارای اداری! حکم وکالت داره،نباید مریض باشه!گفتم:کیه هی خونه زنگ میزنه؟من برمیدارم، قطع میکنه!
پدر گفت:دوستمه ، سیروس...میخواد باهم بریم نعیما یا آژینه، مجسمه بخریم!
از صبح چند بار زنگ زده،ولی هفته پیش میدونست داداشت مسابقه فوتبال داره، میدونست من تنها نمیرم جاهای شلوغ، حالم بد میشه!تو رو هم که ورزشگاه راه نمیدن،نرفتم..یه کلمه تعارف نکرد باهم بریم مسابقه شو ببینیم!داداشت برای همین دلخور شد!همه، پدراشون ، اومده بودن...شبش به من گفت :تو به موفقیت من حسادت میکنی!

چون خودت تو والیبال باز نشسته شدی، نمیتونی فوتبال بازی کردن منو ببینی؟...اون اصلا یادش رفته بود که من جای شلوغ،گیج میشم !#ادامه_دارد

https://www.instagram.com/p/BmtjLsjnZgjHZO1uxiSNVFcauAwSIKwJZaO1bw0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=j6p73pn6lvl2

#آوا
#قسمت_اول
رمانی از
#چیستا_یثربی
این‌ رمان، ‌نوشته ی
#چیستایثربی است و تنها در پیج و کانال شخصی خودش ، منتشر میشود.

اشتراک آن‌، در کانالها و گروهها ، تنها با ذکر نام نویسنده ممکن است. داستان در کانال خواهد آمد و
با صدای خود نویسنده ، خوانش خواهد شد و فایل صوتی خواهد داشت ، آدرس کانال رسمی در بیوی پیج اینستاگرام.

پیشاپیش از همکاری شما عزیزانم ،سپاسگزارم
#چیستا
#نویسنده
#رمان_نویس
#قصه
#داستان
#chista_yasrebi
#novelist
#story
#novel
#Ava
Written by
#chistayasrebi

نمیشد نگاهش کرد !
چشمانش آتش داشت...آدم را میسوزاند ، برای چند زمستان، گرمت میکرد....
اصلا باور نمیکردم به آقا سلیمان گفته میخواهد به خواستگاری من بیاید!

معلم کلاس خواهرم بود.
یکسال از مابزرگتر بودند. پیش دانشگاهی!
اول فکر کردم خواهرم را بامن اشتباه گرفته است ، اما آقا سلیمان تاکید کرد :

آقا معلم گفته آوا... خواهر کوچیکتره که شال قرمز میندازه دور گردنش ...
انگار دنیا را به من داده بودند !

آرزو ، خواهرم میگفت : همچین تحفه ای هم نیست... فقط تیپش گول زنکه ، پولدار هم که نیست!
گفتم: پولشو میخوام چیکار ؟ باسواده!وخوش تیپ! با شخصیت هم که هست.

گفت: احمقی دیگه ! ...
پشیمون میشی . من که خوشحالم از من خواستگاری نکرده! چون اگه آدم به معلمش بگه نه ، ممکنه تو درس ردش کنه! ...
حالا اخلاقاشو از نزدیک که ببینی ، میخوره تو ذوقت. میفهمی!
میدانستم که توی ذوقم نخواهد خورد...

این هفته قرار بود یکروز با اجازه ی پدرم، به خانه مان بیاید تا کمی با این معلم تهرانی آشناشویم ، دل توی دلم نبود.
من فقط هفده سال داشتم و او بیست و پنج سال...
کلی کتاب خوانده بود. از بچه ها شنیده بودم ،
میترسیدم حرف احمقانه ای بزنم، اما میدانستم که من هم بلدم درباره چیزهایی حرف بزنم، مثل جنگ، داعش، ترامپ، کردهای عراق ، ریزگردها ، زلزله و فیلم جدایی نادر از سیمین فرهادی!

همینها فعلا کافی بود... زیاد هم بود، پدرم خوشش نمی آمد آدم زیاد حرف بزند. روز موعود رسید...
#ادامه_دارد

#چیستایثربی
#آوا
#قسمت_اول

https://www.instagram.com/p/BpcryG9n9zo/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=crgkohnbkra5

پستچی
کتاب صوتی_این بار با صدای #محمد_خاوری

#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

#چیستا
#پستچی
جلد اول
#قسمت_اول

#نشر_قطره
#فیدیبو
#کانال_رسمی_چیستایثربی
@chista_yasrebi

#دکتر_و_خانمها
#داستان_کوتاه
#چیستایثربی
#قسمت_اول

من خیلی خواب می بینم. خوب و بدش مهم نیست، چون هیچکدام به انتها نمی رسد و خواب بعدی شروع می شود.
صبح هیچکدام را به یاد ندارم!
اما چند شب است که یک خواب را مدام‌ می بینم ‌و برای همین از یادم نمی رود.

همکارم گفت:
اگر اذیتت می کند، آن را بنویس...
این شد که تصمیم گرفتم آن را بنویسم.

در خواب حدود سی ساله هستم، تب دارم. مرا به یک‌ بیمارستان می برند.
در صف طولانی انتظار برای دکتر نشسته ایم.

عجیب است که تمام مریض ها زن یا دختر هستند!
یکی، سوختگی شدید دارد، یکی یک پارچه ی خونی به گلویش بسته، یکی خاک‌ آلود است و دستش را روی قلبش گذاشته...

پرستاری، یکی یکی ما را صدا می زند. چهره اش، برای من آشناست، ولی دقیق نمی دانم او را کجا دیده ام!

نوبت من می رسد...
اتاق دکتر، تاریک است.
بوی باروت می آید، بوی چهارشنبه سوری. بویی که اول انقلاب، در جوی ها ‌می شنیدم.

دکتر، پشت سرش به من است، موهای پُری دارد.
چهره اش را نمی توانم ببینم!
چرا رو به دیوار نشسته؟
باید به بیمارش نگاه کند!

می گوید:
وکیلم؟

می گویم:
بله؟!

بی آنکه برگردد، سرش خم می شود و روی کاغذ چیزهایی می نویسد و بعد، آن پرستار وارد می شود، کاغذ را از دکتر می گیرد، نگاهی به آن می کند.

مانده ام در آن تاریکی چگونه می تواند آن را بخواند!

به من‌ نگاهی می کند و می گوید:
امشب مهمون مایی!

می گویم:
می خواین بستریم کنین؟
دکتر که اصلا منو ندید!
همه ش پشتش به من بود...
چرا بستری؟

پرستار می گوید:
دکترِ ما، غلط تشخیص نمی دهد.

می گویم:
آخر من، یک‌ بچه در خانه دارم.

پرستار می گوید:
بزرگ‌ می شود، بدون تو هم بزرگ می شود!

می گویم:
ببخشید، ولی من فقط کمی تب دارم، زن های بیرون خون آلود بودند، اما با یک دارو یا آمپول، مرخصشان کردید!

پرستار می گوید:
با من بحث نکن!
عمر مرا تلف کردی!

ترسیدم...
این جمله برایم آشنا بود.
من کجا عمرِ او را تلف کرده بودم؟
تازه او را می دیدم!

ناخودآگاه پشت سر پرستار راه افتادم...
شانه های دکتر تکان می خورد.
نفهمیدم می خندد یا گریه می کند!
پرستار، مرا به اتاقی برد...
پنجره نداشت.

گفت:
می خوابی یا داروی خواب بدهم؟

گفتم:
هیچکدام! می خواهم بروم‌ خانه.

گفت:
مریضی! مریضی ات مسری است، تا خوب نشوی باید قرنطینه باشی...

این را گفت و رفت...
صدای قفل در را، از بیرون شنیدم، هنوز روی تخت ننشسته بودم که کلیدی در قفل چرخید، ترسیدم!
هیکلی مردانه داشت.
از مدل موهایش فهمیدم دکتر است.

جلو آمد:
کمکم‌ می کنی؟

_من؟!

می گوید:
من دکتر نیستم!
آن ها مرا به زور اینجا آورده اند و می خواهند برخی زنان را بستری کنم.
خیلی از آن ها قبل از رسیدن، مُرده اند... یعنی دیگر کار از کار گذسته است که آن ها را به بیمارستان می آورند.


ادامه دارد.
#سه_قسمت
#چیستا_یثربی
#قصه
#کتابخوانی
#نشر

#کانال_رسمی_چیستایثربی

@chista_yasrebi

@chista_yasrebi_official

https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ

#داستان_کوتاه
#مارکز_و_من
#نویسنده
#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#داستان
#چیستا
#مینیمالها
#قسمت_اول

دیشب خواب دیدم که با مارکز ازدواج کرده ام، گابریل گارسیا مارکز، برنده ی نوبل ادبی، همان که صد سال تنهایی را نوشته بود، نویسنده ی آمریکای لاتین، اهل کلمبیا.

خیلی تصادفی همدیگر را در یک مهمانی دیدیم.

کتاب "عشق سال های وبا" در دستم بود و داشتم با شوق آن را می خواندم، که سایه ی مردی را روی کاغذ احساس کردم.
سرم را که بالا کردم مارکز بود!

گفت: کتابمو دوست داری؟
گفتم: خیلی!

و آنقدر ذوق زده شده بودم که یادم رفت سلام دهم!
در همان نگاه اول شناختمش، همان مارکز همیشگی، با همان سیبیل معروف و آن چشمان کنجکاو و موشکاف، چشمان یک خبرنگار دقیق...

گفتم: یه جاهایی شبیه عشق، تو کشور منه!

و بدون اینکه بپرسد من کجایی هستم، گفت: با من عروسی می کنی؟
گفتم: بله، چرا که نه!

و خودم نفهمیدم چه گفتم، اما می دانستم ازدواج با مارکز حتما خیلی باید رویایی باشد.
او مرد قصه های من است، مردی که با قصه هایش از کودکی بزرگ شدم...

ما عروسی کردیم، آنقدر گل آورده بودند که دیگر همدیگر را نمی دیدیم، همه جا پر از گل بود و بوی گل.

مارکز گفت: بیا از اینجا بریم، من عطسه م گرفته.

در هیچ هتلی ما را راه ندادند، در هیچ مسافرخانه، در هیچ پانسیون یا اتاقی.
نه شناسنامه داشتیم، نه عقدنامه ی درست و حسابی!

مارکز گفت: کجا برویم؟ اینجا جایی، پارکی؟
گفتم: چرا یه پارک کوچیک دم خونه ی ما هست، البته اگه نگهبانش نباشه!
یه نگهبان خیلی بداخلاق داره، نمیذاره شب پسر دختر برن تو.
گفت: ما که پسر دختر نیستیم، پیرمرد، پیرزنیم! بیا بریم...

خنده ام گرفت، آخر‌ من پیرزن نبودم!مارکز هم جوان بود و زیبا. از دید من او هیچ وقت پیر نمی شد.
مگر می شود مردی که آن قصه های زیبا را می نویسد، پیر شود؟!
و حالا او همسر من بود و من یکی از دلبرکان زیبای او، اسم یکی از کتابهایش دلبرکان زیبا!

مارکز گفت: اینه؟
گفتم: آره.

زیر یک درخت بید مرا بوسید!
خداروشکر می کردم که نگهبان خواب است.
بوسه اش بیشتر پدرانه بود، تا شبیه بوسه ی یک‌ همسر.
پر از مهر بود و شور و زندگی!
پر از توجه و حمایت و احترام.
خیلی بوسه اش را دوست داشتم و دیگر نفهمیدم چگونه صبح شد و صدای کلاغ ها را شنیدم و فهمیدم صبح شده.

گفتم: مارکز جان، صبح شده و ما باید برگردیم خونه، چون دخترم صبحونه میخواد و باید بره دانشگاه.

گفت: اگه دانشگاه میره، مگه تو صبحونه شو درست می کنی؟!

گفتم: بله، تازه باید از خوابم بیدارش کنم وگرنه ممکنه خواب بمونه!

مارکز گفت: باشه برگردیم.

وقتی که برگشتیم، اصلا حواسم نبود که شال از سرم افتاده!
از دور، کبیر آقای سوپری را دیدم...

#ادامه‌_دارد

#چیستایثربی
#چیستا_یثربی
#چیستا

#یادداشتهای_آیدا
#یادداشتهای_واقعی
نویسنده:
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

#قسمت_اول

من‌ آیدا هستم...
امروز هجده سالم شد.

مادرم گفت:
دیگر خیلی از کارها را می توانم خودم انجام دهم.

حساب بانکی باز کنم. سر کار بروم و ...


همین خیلی خوب بود. سر کار رفتن!

پول تو جیبی من هیچوقت برایم کافی نبود، اما موضوع، فقط پول نبود. استقلال و لذت کار کردن بود.


داشتم نیازمندی های روزنامه را می خواندم. اکثرا تخصص خاصی می خواستند‌.

فقط در یکی از آن ها نوشته شده بود، خانم جوان از هجده تا بیست و پنج با روابط عمومی خوب.‌‌‌

همیشه می گفتند که اخلاق من خوب است.
پس حتما روابط عمومی ام خوب بود.


لباس پوشیدم، همان مانتویی که برای خرید و خیابان، در کنار مادرم می پوشیدم.

هیچوقت آرایش نمی کردم. فقط یک رژ صورتی کمرنگ زدم و رفتم.


خیلی طول کشید تا محل مورد نظر را پیدا کنم. ته ته دنیا بود!

ته یک کوچه ی بن بست در محله ای که حتی یک مغازه نداشت!

جوانی که گیسهایش از من بلندتر بود و تل زده بود، در را باز کرد.
مرا به داخل دعوت نکرد!

با تعجب نگاهم کرد، انگار موش مرده، ورانداز می کرد!

گفتم: ببخشید مگه شما آگهی برای کار نداده بودید؟

گفت: چرا...

و در را با تردید، نیمه باز کرد.
انگار دارد کار خلافی می کند.

سالن پر از بوهای خوب بود.

بوی عطر دخترهایی که قبل از من رسیده بودند. همه آرایش کرده، عمل کرده با لباس های شیک.

به آن پسر تل به سر گفتم:
ببخشید، این چه جور کاری است؟

در حالیکه به کتانی های کثیف من نگاه می کرد، گفت: کار، کاره دیگه...
چند دقیقه دیگه صداتون می کنن تو....
رییسو می بینید، از خودش بپرسید!


گوشه ای، یک چهار پایه خالی بود، نشستم...

نمی دانم چرا هر کس از اتاق رییس بیرون می آمد، آرایش صورتش مالیده بود، انگار کلی گریه کرده است، یا شالش کج شده بود، یا میلنگید!


گفتم: یا خدا، آن داخل چه بلایی سر آدم میاورند؟!

خواستم بلند شوم بروم که اسم مرا خواندند... آیدا سالک.

تعجب کردم! چون خیلی ها قبل از من آمده بودند!

یا خدایی گفتم و وارد دفتر رییس شدم...

سرش پایین بود...
با لحن گرمی گفت:
بشین آیدا!...


تعجب کردم! چقدر صمیمی از همان اول! سرش را بلند کرد، شبیه ورزشکاران ورزیده بود.
لبخند زد، لبخندی دلنشین.
جواب لبخندش را ندادم.


گفتم: ببخشید برای کار اومدم.

گفت: مگه برای چیز دیگه ای هم میان اینجا؟!
منو نشناختی؟
خب حق داری.
آخرین باری که منو دیدی، پنج سالت بود. جشن تولد تو و داداشت...

گفتم: من یادم نمیاد!

گفت‌: معلومه!
ولی من دوازده سالم بود. خوب یادم میاد!
من ابُلم...

گفتم: ابُل؟!

گفت: اینجوری صدام می کردن.
اسمم ابوالفضله.‌‌ الان اسممو عوض کردم. من‌ پسرعمه ی ناتنی باباتم...

تو، پنج سالگیت، عاشقم شدی!
شب تولدت...

#چیستا_یثربی
ادامه دارد

#پستچی#قسمت_اول

چهارده ساله که بودم ؛ عاشق پستچی محل شدم.خیلی تصادفی رفتم در را بازکنم ونامه را بگیرم،او پشتش به من بود.وقتی برگشت قلبم مثل یک بستنی، آب شد و زمین ریخت! انگار انسان نبود، فرشته بود!قاصد و پیک الهی بود ، از بس زیبا و معصوم بود!شایدهجده نوزده سالش بود.نامه را داد.با دست لرزان امضا کردم و آنقدر حالم بد بود که به زور خودکارش را از دستم بیرون کشید و رفت.از آن روز، کارم شد هر روز برای خودم نامه نوشتن و پست سفارشی!تمام خرجی هفتگی ام،برای نامه های سفارشی می رفت.تمام روز گرسنگی می کشیدم، اما هر روز؛ یک نامه سفارشی برای خودم می فرستادم ،که او بیاید و زنگ بزند، امضا بخواهد، خودکارش را بدهد و من یک لحظه نگاهش کنم و برود.
تابستان داغی بود.نزدیک یازده صبح که می شد، می دانستم الان زنگ میزند! پله ها را پرواز میکردم و برای اینکه مادرم شک نکند ،میگفتم برای یک مجله مینویسم و آنها هم پاسخم را میدهند.حس میکردم پسرک کم کم متوجه شده است.آنقدر خودکاردر دستم می لرزید که خنده اش میگرفت.هیچ وقت جز سلام و خداحافظ،حرفی نمیزد.فقط یک بار گفت:چقدر نامه دارید!خوش به حالتان !و من تا صبح آن جمله را تکرار میکردم و لبخند میزدم و به نظرم عاشقانه ترین جمله ی دنیا بود.چقدر نامه دارید..خوش به حالتان!
عاشقانه تر از این جمله هم بود؟!
تااینکه یکروز وقتی داشتم امضا میکردم،مرد همسایه فضول محل،از آنجا رد شد.مارا که دید، زیر لب گفت:دختره ی بی حیا...ببین باچه ریختی اومده دم در،شلوارشو!
متوجه شدم که شلوارم کمی کوتاه است.جوراب نپوشیده بودم و قوزک پایم بیرون بود.آنقدر یک لحظه غرق شلوار کهنه ام شدم که نفهمیدم پیک آسمانی من،طرف را روی زمین خوابانده وباهم گلاویز شده اند!مگر پیک آسمانی هم کتک میزند؟مردم آنها را از هم جدا کردند.از لبش،خون می آمد و می لرزید.موهای طلاییش هم کمی خونی بود.یادش رفت خودکار را پس بگیرد.نگاه زیرچشمی انداخت و رفت.کمی جلوتر موتور پلیس ایستاده بود.همسایه ی شاکی،گونه اش را گرفته بود وفریاد می زد.از ترس،در را بستم.احساس یک خیانتکار ترسو راداشتم !روز بعد پستچی پیری آمد.به اوگفتم،آن آقای قبلی چه شد؟گفت: بیرونش کردند!
بیچاره خرج مادر مریضش را میداد.به خاطر یک دعوا!
دیگر چیزی نشنیدم.اوبه خاطر من،دعوا کرد!کاش عاشقش نشده بودم !از آن به بعد هر وقت صبح ها،صدای زنگ در میشنوم ،به دخترم میگویم:من باز میکنم!

سالهاست که با آمدن اینترنت،پستچی ها گم شده اند.دخترم یکروز گفت:یک جمله عاشقانه بگو.لازم دارم!
گفتم:چقدر نامه دارید.خوش به حالتان!
دخترم فکر کرد دیوانه ام!

#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#کتاب
#پستچی
#نشر_قطره
#فیدیبو

کتاب صوتی
نوین کتاب گویا


https://www.instagram.com/p/CTXsdnMM5QN/?utm_medium=share_sheet

#داستان
#بالماسکه
#نویسنده
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی
#قسمت_اول

تاریخ "هفتِ، هفتِ،پنجاه و یک" برای من ، معنای خاصی داشت.

هفتم مهر هزار و سیصد و پنجاه و یک، دوستم متولد شده بود.آریانا....
و حالا تولدش نزدیک بود.
دوستی ما از دوران دبستان شروع شد.

وقتی من بیماری کچلی گرفته بودم و هیچکس نمیگذاشت در مدرسه،کنارش بنشینم ،جز او...

او برایش مهم نبود.کنجکاو هم نبود.

به دهان معلم خیره بود و انگار دیگر،چیزی از جهان نمیفهمید.

زنگ تفریح،‌ بچه ها، کلاه بافتنی مادربزرگم را از سرم برداشتند تا با آن بازی کنند!

او زخم کچلی را دید،اما چهره اش سنگی بود.نه ترحمی،نه چندشی،نه واکنشی!

فقط با یک خیز، کلاه را از دست ‌محسن، شیطان ترین پسر کلاس گرفت و به من داد‌‌‌‌‌‌‌.

گفت: اسمت چیه؟
با خجالت گفتم:صبور!
🌹
همیشه از اسمم خجالت میکشیدم.او گفت:
من آریانام.
پفک میخوری؟
و‌ پاکت بسیار بزرگ پفکی را از کوله پشتی بزرگ صورتی اش در آورد.

گفتم:شونه هات درد نمیگیره با این کوله؟
گفت:نه...اتاقمه!
هر چی دارم توشه!
من همه جا،اتاقم رو با خودم میبرم.

بعدها بود که فهمیدم او‌ به اشیاء علاقه خاصی دارد، حتی به یک تکه سنگ کوچک!

آن‌را کادو پیچ‌ میکرد و خاطره ی روزی که آن را پیدا کرده بود به یاد داشت
و با چنان عشقی از آن میگفت که چشمان‌عسلی اش میدرخشید.__قصه ای که میخوانید؛ نوشته ی_
چیستایثربی است.

انگار آن سنگ؛ یک لحظه ی خوب زندگی اش را در خود، پنهان کرده بود؛
مثل یک طلسم‌ جادو!

این گونه بود که‌ من‌ در سوم مهر سال ۵۸ ،‌ کلاس اول دبستان با او آشنا شدم.

با آریانا خیر اندیش، دختر اول دکتر خیراندیش، متخصص زیبایی و مادرش ثریا خیر اندیش، زنی زیبا، باشکوه، از خاندان قجری،دکه نمیدانم چرا از او میترسیدم!

شاید، چون داشت ویولن یاد‌ میگرفت وصداهای بسیار ناهنجاری از آن ساز،
در میاورد‌ !


حالا سال ۱۴۰۰ بود، آریانا و من ، دقیقا‌ چهل و نه ساله میشدیم!

من دیگر کچل نبودم، موهای پر پشتی داشتم.

آریانا مثل گذشته بود.
موهای فرفری عسلی، تا روی شانه هایش.


انگار زمان برای ما، نگذشته بود!

اما گذشته بود.

من ازدواج نکرده بودم و او طلاق گرفته بود و یک دختر بیست ساله داشت.
پونه!

تولد چهل و نه سالگی اش ، میخواستم غافلگیرش کنم!

قبلا گفته بود که از هر تولد و جشنی بیزار است و درست به همین دلیل، میخواستم غافلگیرش کنم!

اخیرا حالش خوب نبود.وبه هیچکس؛حتی من؛ دلیلش را نمیگفت،ولی حدسهایی میزدم.

مدتی بود شغلش را رها کرده بود. پنج سالی میشد.

تاقبل از آن، روزنامه نگار بود..
دخترش سال اول دانشجوی ارتباطات؛ و من رییس یک‌ شرکت کوچک.

شرکتی که همه کار میکرد.

از راه اندازی جشن عروسی تامراسم خاکسپاری ؛ختم، تولد‌‌‌‌‌‌،ختنه سوران و...


ادامه دارد

#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#بالماسکه
#قسمت_اول

اشتراک گذاری با ذکر نام ممکن‌تست
شما فرهنگی تر و مهربانتر از انید که نام یک نویسنده را از روی دسترنجش ؛ حذف کنید.🙏


#Novel
#Masquerade
https://www.instagram.com/p/CT6FwBxKvQV/?utm_medium=share_sheet

#یادداشتهای_آیدا
#داستان_دنباله_دار

#نویسنده :
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

#قسمت_اول

من‌ آیدا هستم.
امروز هجده سالم شد.

مادرم گفت:
دیگر خیلی از کارها را می توانم خودم انجام دهم.

حساب بانکی باز کنم. سر کار بروم و ...
همین خیلی خوب بود. سر کار رفتن!

پول تو جیبی من هیچوقت برایم کافی نبود، اما موضوع، فقط پول نبود. استقلال و لذت کار کردن بود.

داشتم نیازمندی های روزنامه را
میخواندم. اکثرا تخصص خاصی می خواستند‌.

فقط در یکی از آن ها نوشته شده بود، خانم جوان از هجده تا بیست و پنج با روابط عمومی خوب.‌‌‌

همیشه می گفتند که اخلاق من خوب است.
پس حتما روابط عمومی ام خوب بود.

لباس پوشیدم، همان مانتویی که برای خرید و خیابان، در کنار مادرم می پوشیدم.
هیچوقت آرایش نمی کردم. فقط یک رژ صورتی کمرنگ زدم و رفتم.

خیلی طول کشید تا محل مورد نظر را پیدا کنم. ته ته دنیا بود!

ته یک کوچه ی بن بست، در محله ای که حتی یک مغازه نداشت!

جوانی که گیسهایش از من بلندتر بود و تِل زده بود، در را باز کرد.
مرا به داخل دعوت نکرد!

با تعجب نگاهم کرد، انگار موش مرده، ورانداز می کرد!
گفتم: ببخشید مگه شما آگهی برای کار نداده بودید؟
گفت: چرا...
و در را با تردید، نیمه باز کرد.
انگار دارد کار خلافی می کند.

سالن پر از بوهای خوب بود.
بوی عطر دخترهایی که قبل از من رسیده بودند. همه آرایش کرده، عمل کرده با لباس های شیک‌.

به آن پسر تل به سر ؛ گفتم:
ببخشید، این چه جور کاری است؟

در حالیکه به کتانی های کثیف من نگاه
می کرد، گفت: کار ، کاره دیگه...
چند دقیقه دیگه صداتون می کنن تو!
رییسو می بینید، از خودش بپرسید!

گوشه ای، یک چهار پایه خالی بود، نشستم.

نمی دانم چرا هر کس از اتاق رییس ؛ بیرون می آمد، آرایش صورتش به هم ریخته بود، انگار کلی گریه کرده است.

گفتم: یا خدا، آن داخل چه بلایی؛ سر آدم میاورند؟! خواستم بلند شوم بروم که اسم مرا خواندند. آیدا سالک.

عجب کردم!چون خیلی ها قبل از من آمده بودند!

یا خدایی گفتم و وارد دفتر رییس شدم
سرش پایین بود.
با لحن گرمی گفت:
بشین آیدا!
تعجب کردم! چقدر صمیمی از همان اول! سرش را بلند کرد، شبیه ورزشکاران ورزیده بود.
لبخند زد، لبخندی دلنشین.
جواب لبخندش را ندادم.
_ببخشید برای کار اومدم.
_ مگه برای چیز دیگه ای هم میان اینجا؟!
منو نشناختی؟
خب حق داری دختر!
آخرین باری که منو دیدی، پنج سالت بود. جشن تولد تو و داداش خدا بیامرزت...

گفتم: من یادم نمیاد!
گفت‌: طبیعیه! کم سن بودی.
ولی من دوازده سالم بود. خوب یادم میاد.
من ابُلم!
#ادامه دارد
ورژن صحیح
#داستان#قصه
https://www.instagram.com/p/CZjoLNBM1yJ/?utm_medium=share_sheet