#پدرم می‌فرمودند:
خانم!
فرزندمان به سلامتی #عاشق شده است
و #مادرم آهسته‌آهسته به نجوا می‌گفتند:
اسپند دود می‌کنم.
#عشق در خانه‌ی ما شگون دارد.

#محمدصالح‌علا

#انجمن_چهره_سان_مشیانه
@chehrehsanmashianehart

خوب به خاطر دارم؛
#مادرم کتاب می‌خواند،
#مادرم خاطره می‌نوشت،
#پدرم قربان صدقه‌ی #مادرم می‌رفت،
زیاد هم می‌رفت...!
من از بچگی میانِ محبت‌هایِ نقلیِ #پدر و #مادرم بزرگ شده‌ام.
خوب می‌دانم وقتی پنج نفر باشیم و نان‌ها چهار تا، آن کسی‌که اشتها ندارد، #مادر است.
من با تمام وجودم #ایثار و #عشق را لمس کرده‌ام.
هنوز نُتِ ابداعیِ آوازهایِ #مادرم توی گوشم است.
هنوز بوی عطرِ #آغوش_مادرم که عطر و سادگیِ درخت توت را داشت توی مشامم می‌پیچد.
و صدایِ خواب آلوده‌اش که برایم قصه می‌گفت توی گوشم.
انگار همین دیروز بود...!
انگار هنوز همان بچه‌ام.
و هنوز نبضِ دلم کودکانه می‌تپد.
خوب است که به خاطر دارم.
خوب است که این بهانه‌هایِ کوچکِ خوشبختی از یادم نمی‌رود.
شاید به خاطر همین‌هاست که من بدونِ #مطالعه و #موسیقی و #عشق، یک پایِ شادی و آرامشم همیشه می‌لنگد.
ما همان می‌شویم که خانواده‌هایمان روزگاری به آن فکر می‌کرده‌اند.
ما همان چیزی می‌شویم،
که برایش تربیت شده‌ایم...!

#نرگس_صرافیان_طوفان

#انجمن_چهره_سان_مشیانه
@chehrehsanmashianehart

دموکراسی یا دموقراضه تو روز روشن

قسمت سوم

مردم فهیم کرمانشاه
با عرض سلام و احترامات فائقه

قانون پایستگی مشکلات می‌گوید:
در ایران هیچ مشکلی رفع نمی‌شود،
فقط هر مشکلی با مشکل بعدی فراموش می‌شود.

ماکس پلانک بعد از این‌که جایزه‌ی نوبل را در سال ۱۹۱۸ می‌گیرد، یک تورِ دورِ آلمان می‌‌گذارد و در شهرهای مختلف درباره‌ی کوانتوم مکانیک صحبت می‌کند.
چون هر دفعه دقیقا یک محتوا را ارائه می‌کند راننده‌‌اش احساس می‌کند که همه‌ی مطالب را یاد گرفته است.
و روزی به آقای پلانک می‌گوید: «شما از تکرار این حرف‌ها خسته نمی‌شوید؟ من الان می‌توانم به جای شما این مطالب را به دیگران ارائه دهم. می‌خواهید در مقصد بعدی که شهر مونیخ است من سخنرانی کنم و شما لباس من را بپوشید و در جلسه بنشینید؛ برای هر دوی ما تنوعی ایجاد می‌شود».
پلانک هم قبول می‌کند!
شوفر خیلی خوب در جلسه‌، درباره‌ی کوانتوم مکانیک صحبت می‌کند و شونده‌ها هم خیلی لذت می‌برند. در انتهای جلسه فیزیک‌دانی بلند می‌شود و سوالی را مطرح می‌کند.
شوفر که جواب سوال را نمی‌داند در نهایت خونسردی می‌گوید: «من تعجب می‌کنم که در شهری پیشرفته مثل مونیخ، سوال‌هایی به این اندازه ساده می‌پرسند که حتی شوفر من هم می‌تواند جواب بدهد! شوفر عزیز، لطفا شما به سوال ایشان پاسخ دهید».

امروزه در علم مدیریت اسم این اثر را، «اثر شوفر» گذاشته‌اند. این اثر ناشی از نوعی توهم دانایی‌ست که افراد همه‌چیز دان بیشتر به آن مبتلا می‌شوند.
افراد سطحی‌نگر صرفا بخش قابل مشاهده‌ی رویدادها و تبلیغاتِ پوشالی را می‌بینند و گمان می‌کنند که در جریان همه‌ی اتفاقات و رخدادها قرار دارند و نمی‌دانند که مردم در بطنِ یک جامعه‌ی رها شده، می‌توانند   «شوفرها» و «اثرات شوفری» را بهتر ببینند و رنج‌ این توهم دانایی را بیشتر لمس کنند.


هورتون‌ ولزلی، «مسئله اجتماعی» را امری می‌داند که اولا بخش قابل توجهی از جامعه آن را ناخوشایند بدانند؛ ثانیا معتقد باشند که برای حل آن باید کاری کرد و ثالثا براین باور باشند که فرد یا سازمان یا افرادی مسئول برطرف کردن و حل مشکل اجتماعی هستند.

مردم نازنین!
آیا این دوره از انتخابات به یک «مسئله‌ اجتماعی» مبدل نگردیده که بخش قابل توجهی از خواص و عوام، آن را ناخوشایند بدانند و معتقد باشند که برای حل آن باید کاری کرد و نیز بر این باور باشند که راه برون‌رفت از مشکلات، ایجاد تغییرات و تحولات اساسی‌ست و همگی باید به این «مسئولیت اجتماعی» باور داشته باشیم؟!

برای از بین بردن «اثر شوفر» بکوشیم.

#علی‌محمد_افغانی در کتابِ
#بافته‌های_رنج می‌گوید:
پدرم همیشه می‌گفت:
یادت باشه این مملکت رو #قانون اداره نمی‌کنه!
لذا نباید بذاری کار به جایی بکشه که بخوای از #قانون کمک بخوای.
#پدرم_قاضی_بود!

چه واقعیت تلخی!
باید امروز بکوشیم تا در آینده،
کارمان به #قانون نکشد.

#نسترن‌رستمی
۱۴۰۳/۰۲/۱۵

#انجمن‌چهره‌سان‌مشیانه
@chehrehsanmashianehart


www.lootuspress.ir
https://t.me/LootusPress