#منزوی نشوید

وقتی تلفن زنگ می‌زند چه احساسی دارید؟ وقتی شما را به مهمانی دعوت می‌کنند چه احساسی دارید؟ اگر کسی از شما همکاری و توجه می‌خواهد به واکنش خودتان دقت کنید. اگر مقاومت می‌کنید، ضربان قلب‌تان بالا می‌رود، عرق می‌کنید و نفس‌تان حبس می‌شود، این‌ها می‌تواند علائم هراس اجتماعی یا تروما باشد. چیزی که باید بدانید این است که بین پاسخ ندادن به دیگران به‌خاطر یک درگیری فکری یا جسمی و امتناع از دیگران به خاطر #ترس تفاوت زیادی وجود دارد.

وقتی گاهی تنها می‌شوید چه احساسی دارید؟ اگر احساس نشاط و شادابی می‌کنید، از تنهایی #انرژی می‌گیرید یا هر احساس خوشایند دیگری را تجربه می‌کنید، نشان دهنده روحیه درونگرای شماست. در مقابل اگر احساس تنها ماندن می‌کنید و با خودتان می‌گویید «دلم نمی‌خواهد به آن مهمانی بروم، کسی به من توجهی نمی‌کند، دلم نمی‌خواهد با کسی حرف بزنم و وجود من در مهمانی برای کسی مهم نیست…» خوب است بدانید که این احساسات تا اندازه‌ای طبیعی هستند اما اگر یک احساس دائمی و ریشه یافته در وجودتان است این نشانه‌ای از #انزواطلبی است.

موقعیت دیگری هم وجود دارد: اگر فقط در خلوت تنهایی‌تان می‌توانید خود واقعی‌تان باشید باید از خودتان بپرسید که «اگر بقیه من واقعی را بشناسند چه اتفاقی می‌افتد؟» هر جواب منفی‌ای به این پرسش به معنای آن است که کار، دوستان، شریک زندگی یا هر چیزی که به‌خاطرش #نقش بازی می‌کنید با خود واقعی شما هماهنگ نیست. از سوی دیگر این احساس که نشان دادن من واقعی برایتان ضرر دارد یا خطرناک است. نمایشی از این احساس درونی است که فکر می‌کنید آدمی دوست نداشتنی، بی ارزش و به درد نخور هستید. رفتن به خلوت تنهایی و برداشتن #نقاب در واقع نوع معیوبی از تنهایی است. پیشنهاد من این است که به یک #مشاور یا روان شناس مراجعه کنید تا اعتماد به نفس از دست رفته را بازیابی کنید.

از همه مهم‌تر، بزرگ‌ترین سوالی که می‌توانید از خودتان بپرسید این است که «آیا تنها ماندن، شما را از زندگی عادی دور نگه می‌دارد؟» در صورتی که تنهایی برای شما راهی برای #فرار از دنیا و آدم‌هاست این می‌تواند نشانه خطرناکی باشد. اما اگر خلوت #تنهایی به شما کمک می‌کند که #زندگی عادی را بهتر پیش ببرید از این #فرصت استفاده کنید و هر کاری که دوست دارید در اوقات تنهایی‌تان انجام بدهید.
رادیو زمانه

#توانا

https://goo.gl/67AdbM

@Tavaana_Tavaanatech

طراوت کودکی‌ام را با چین‌های کهنسالی‌ات قسمت می‌کنم

اینجا خانه سالمندان «سنت وینست» در شهر سیاتل امریکا است. بیش از چهارصد پیرمرد و پیرزن کهنسال در این خانه زندگی می‌کنند. گروه سنی که خطر انزوا و کناره‌گیری از اجتماع آنها را تهدید می‌کند. #انزوا و #تنهایی که قرار است به ابتکار یکی از سازمان‌های مردمی به نام «مرکز یادگیری بین‌ نسلی» تغییر کند. خانه سالمندان «سنت وینست» میزبان کودکان ۳ تا ۵ ساله‌ای است که شادی‌ها و طراوات کودکی‌شان را با پدر و مادربزرگ‌ها به اشتراک می‌گذارنند.

ایده‌ای که صدها #کهنسال را از تنهایی بیرون آورده و به کودکان رفتار با گروه‌های سنی #سالخورده را از سنین پایین آموزش می‌دهد. کودکان با حضور مستمر و برنامه‌ریزی شده در این خانه به‌تدریج با مفهوم #سالخوردگی و پیر شدن آشنا می‌شوند. کودکانی که با معلولان نشست و برخاست می‌کنند و ترس از #معلولیت را کنار می‌گذارند. هدف از این برنامه #آموزش #عشق و دوست داشتن و توجه به یکدیگر بدون پیش شرط و حد و اندازه است. حتی قرار است از حرکت #زیبا و #تاثیرگذار مرکز یادگیری بین‌نسلی به زودی مستندی تهیه شده و در سطحی وسیع‌تر پخش شود.

در برنامه این مرکز کودکان همراه پدر و مادربزرگ‌ها #موسیقی گوش می‌دهند، می‌رقصند، بازی می‌کنند، داستان می‌خوانند و ساعاتی را به صرف غذا می‌گذرانند. کودکان نه تنها با مفهوم خانواده گسترده به غیر از پدر و مادر آشنا می‌شوند که طبیعت پیرشدن را از سنین پایین می‌پذیرند. تمام تلاش گردانندگان مرکز این است که فضا را شبیه به محیط گرم خانه کنند و حس #باارزش بودن به #کودکان و #خردسالان ببخشند.

طبق آمارهای به دست آمده تقریبا ۴۳ درصد #کهنسالان انزوای اجتماعی را تجربه می‌کنند. موضوعی که روح انسان را سریع‌تر تحلیل برده و سبب مرگ زودرس می‌شود.

درباره سالمندان ایرانی بخوانید: https://tavaana.org/fa/Seniors_day

عکس های بیشتر را در فیسبوک توانا ببینید.

.
بیمارستانی برای زندگی همزمان #حیوانات و انسان‌ها

عکس‌های این کلیپ #بیمارستان جوروانسکی در اونتاریو #کانادا را نشان می‌دهد. جایی که حیوانات می‌توانند به ملاقات #بیماران بروند. این بیمارستان برنامه‌ای به نام «زاکاری پاوس» دارد که شخصی به نام دونا جنکینز آن را راه‌اندازی کرده است. او بعد از مرگ پسر خواهرش بر اثر بیماری لنفوم هاجکین که شکلی از #سرطان خون است به فکر شروع این برنامه افتاد.

او درباره این برنامه می‌گوید: «زمانی که زاکاری هفته‌های در بیمارستان بستری بود و به شدت درد داشت برای دیدن سگش التماس می‌کرد. نهایتا چیس، $سگ زاکاری را به بخش آی‌سی‌یو آوردیم و بعد از این موضوع روحیه زاکاری بهبود قابل مشاهده‌ای داشت.» اما زاکاری پیش از مرگش وقتی از قطع امید پزشکان خبردار می‌شود از خاله‌اش می‌خواهد برنامه‌ای مشابه برای بیمارستان راه‌اندازی کند. نهایتا اولین #بیمار همراه با #حیوان خانگی‌اش در سپتامبر ۲۰۱۵ به این بیمارستان آمد. او در توضیحات بیشتر از تمیز کردن مرتب حیوانات پیش از ملاقات با بیمار خبر داده و می‌گوید: «ما می‌دانیم که وقتی بیماران با حیوان خانگی‌شان ملاقات می‌کنند کمتر احساس #تنهایی و #انزوا دارند. راهی برای ارتباط با دنیای بیرون است و #امید زیادی به بیماران می‌دهد که #بهبود پیدا کرده و به خانه بازگردند.»
@Tavaana_TavaanaTech
👇👇👇👇👇👇👇👇👇

به مناسبت تولد آنجلو پولوس ، #شاعرسینما

«در زمانه غمناکی به‌سر می‌بریم که چندان مجال امیدواری به آدم نمی‌دهد. معلوم است که حیرانم و گاهی فکر می‌کنم به سال‌های سپری شده، هنگامی که به تغییر باور داشتیم. آن وقت‌ها آسمان در دسترس بود، اما دستمان نرسید ستاره‌ها را بچینیم و بخت از کف‌مان رفت. البته این حرف‌ها به این معنی نیست که خود را در نومیدی غوطه‌ور کنیم. باید با دید انتقادی به وضع حاضر نگاه کنیم. شاید نسل آتی هشیار‌تر باشد و دنیای بهتری بسازد. ما رؤیا‌هایمان را نباید از دست بدهیم. هرگز! مارچلو ماسترویانی در فیلم «گام معلق لک لک» می‌گوید که فرقی نمی‌کند با کدام کلید در را بگشاییم، همیشه امکان یک رؤیای مشترک هست.»

در فارسی به او #آنجلوپولوس نیز می‌گویند و بیش‌تر به این نام شهرت دارد هر چند که نام او «تئودوروس انگلوپولُس» است. به او به خاطر خلق تصاویر #شاعرانه، #شاعر تصویر و یا شاعر #سینما نیز نام برده می‌شود.انگلوپولُس در سینمایش سرنوشت تراژیک آدم را به تصویر می‌کشد. او در فیلم‌هایش سرنوشت #انسان را در نسبت با #جنگ و #تبعید و #فقر و آوارگی و #تنهایی روایت می‌کند. بسیاری از این فیلم‌ها روایت‌ تجربه‌های شخصی این کارگردان مشهور یونانی است.

یکی از فیلم‌های معروف انگلوپولُس، «گام معلق لک‌لک» نام دارد. این فیلم داستان شهری مرزی در یونان است که جمع کثیری از پناهندگان سیاسی در آن پراکنده‌اند و سرگردان. این #پناهندگان با فقر شدید و با حداقل امکانات و در هوایی نامناسب منتظر اجازه‌ی عبور هستند. یک خبرنگار در این شهر با پیرمردی مواجه می‌شود که شباهتی زیاد با نویسنده‌ای دارد که چند سال پیش به شکل مرموزی ناپدید شده است. در این فیلم #انگلوپولُس بر مفهوم مرز و همین‌طور نژاد و مرگ تاکید می‌کند و آن را به نقد می‌کشد. در این فیلم مفهوم مرز نیز به نقد گرفته می‌شود. «مرز در فیلم ایهامی است میان دو کشور و هم‌چنین میان مرگ و زندگی. جایی که هر دو این‌ها عجیب به یک‌دیگر نزدیکند اما تلاشی مرموز سعی دارد این دو را از یک‌دیگر جدا کند. مرز چیست؟ چرا به وجود آمده؟ چه می‌کند؟ مرد نظامی ( سروان) می‌گوید:

«موقعیت مرزها را می‌دانید. خاک یونان کنار این خط تمام می‌شود. یک قدم دیگر بردارم جای دیگرم یا مرده‌ام.» کارگردان می‌گوید :«مرز جان آدم‌ها را می‌گیرد.» مرز به زندگی انسان گره خورده است. محصولی انسانی که علیه او و هستی او به پا خاسته است.» «گام معلق لک‌لک‌ها» محصول سال ۱۹۹۱ است. این فیلم به‌عنوان یکی از مطرح‌ترین آثار سینمای اروپا در دهه نود میلادی، شناخته می‌شود که موجب شهرت بیش‌تر اگلوپولس شد.

«نگاه خیره‌ی اولیس» در انتقاد به جنگ و حاکمیت #ایدئولوژیک و تاثیر آن در نابودی هویت‌های انسانی است. فیلم داستان کارگردانی را روایت می‌کند که پس از ۳۵ سال به زادگاهش باز گشته تا شاهد اکران فیلم‌اش باشد. اما در همان شب اکران به دنبال یافتن سه حلقه فیلمی که توسط دو برادر به نام‌های میلتوس و یاماناکیس در سال ۱۹۰۵ گرفته شده و اولین فیلم‌های بالکان است؛ زادگاهش را ترک می‌کند . سراسر داستان در جستجوی او برای یافتن این سه حلقه فیلم که تصاویری از آدم‌های معمولی فارغ از نژاد، سیاست، دوستی ودشمنی است؛ می‌گذرد. برادران یاماناکیس نمادی از #صلح و #دوستی ساخته‌اند. آن‌ها هر چه در آن ابهام وتضاد بود و هر چه در این جهان بر سر آن کشمکش بود را ثبت کرده‌اند.

بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/3hGkqc


@Tavaana_TavaanaTech

.
"ترنم" #رقص و #موسیقی را به #خانه_سالمندان می‌برد
یک گروه خیریه به نام "ترنم" مدتی‌است که با رفتن به خانه‌های #سالمندان در ایران، جشن‌هایی برای سالمندانی که در این خانه‌ها روزگار می‌گذرانند برگزار می‌کند. عکس‌های بهنام آقازاده از یکی از این خانه‌های سالمندان را ببینید.

اسم خانه سالمندان را که می‌شنویم، ذهنمان می‌رود سمت آدم‌های فراموش‌شده، آدم‌هایی که مدت‌هاست جهانشان در یک اتاق چندمتری خلاصه شده است. یک گروه خیریه به نام "ترنم" مدتی‌است که با رفتن به خانه‌های سالمندان در ایران، جشن‌های کوچکی برای سالمندانی که در این خانه‌ها روزگار می‌گذرانند برگزار می‌کند.
اما گروه‌هایی در ایران هستند که بی هیچ چشم‌داشتی دور هم جمع می‌شوند و به جهان بی‌رنگ و خشک خانه سالمندان رنگ زندگی می‌بخشند.
کسانی که شاهد #جشن این گروه خیریه برای یکی از خانه‌های سالمندان بودند، شهادت داده‌اند، "شاید تا کسی ندیده باشد باور نکند که موسیقی، لبخند و رقص چقدر حال حتی آدم‌های #افسرده خانه سالمندان را خوب می‌کند."
اعضای این گروه خیریه دور هم جمع می‌شوند، قرار می‌گذارند و به یک خانه سالمندان می‌روند که حال اهالی آنجا را بهتر کنند.
سالمندان را آرایش می‌کنند. موهایشان را اصلاح می‌کنند. صورتشان را بند می‌اندازید و ناخن‌هایشان را لاک می‌زنند. اعضای این خیریه می‌خواهند با این کارها حال اهالی خانه سالمندان را بهتر کنند.
موسسه خیریه "ترنم" بدون وابستگی به نهاد یا سازمانی در ایران تنها برای #شادکردن سالمندان فعالیت می‌کند.
جشن و #پایکوبی برای سالمندانی که بسیاری از آنها جزو فراموش‌شدگان هستند.
این جشن بهانه خوبی است تا سالمندان چند ساعتی از لاک #تنهایی خود بیرون بیایند.
منبع: دویچه‌وله فارسی‌
اگر شما همراهان توانا چنین تجربه هایی دارید، عکس و فیلمش را برای ما ارسال کنید.
عکس ها را با کیفیت بهتر در اینستاگرام توانا ببینید:
https://www.instagram.com/p/BFjUZjelqb2/

@Tavaana_TavaanaTech