گروه شریعتی

"... #پیامبر را می‌‌بینی، که با نفرتی غلیظ، از جامه‌ها و ریش‌های بلند، و ادا و اطوارهای اشرافی، که آنان را، از دیگر خلقِ خدا، چوپانان و نخل‌کاران و توده‌های خرده‌پا و خانواده‌ها و طایفه‌های بی‌شکوه و زحمتکش و بی‌حسب و نسب، متمایز می‌سازد، ریش‌اش را در مشت می‌گیرد، و اعلام می‌کند که: "هرچه از یک مشت بیرون ماند، در آتش است".
فرمان می‌دهد که: دامن‌ها را از زانو کوتاه‌تر بگیرید، و آستین‌ها را از نیم‌ساق بلندتر نکنید، تا در چشم‌ها سبک جلوه کنید، آرایش و لباسی که، غلامان، خدمت‌گزاران، بی‌سر و پاهای جامعه، افراد زحمتکش، و کشاورزان و گوسفندداران، و توده‌ی عادی، و مردمِ طبقاتِ پایین و بی‌تشخیص داشتند.

● و خود، می‌کوشید، هرچه بیش‌تر، ارزش‌های اشرافی، و آداب و رسوم و سلوکِ طبقات و خانواده‌ها و گروه‌های ممتاز و زبده و "متشخص" و "معنون" و "محترم" و "اصیل" و "شریف" و استخوان‌دار و مالامالِ از "اصل و نسب" و "تیره و تبار" را، که به قولِ شاعر:...، همه را، به عمد، و در پیشِ چشمِ همگان، در هم شِکَند، و خود را با آن‌ها بیگانه، و از آن‌ها بیزار، نشان دهد، و هرچه بیش‌تر، از #فرهنگ و آداب و ارزش‌ها و روش‌های اشرافی‌ِ طبقاتِ بالا، بریده و دور گردد، و خود را، با توده‌های محروم و محکوم، و فاقدِ فخر و کرامتِ طبقاتی و نژادی و اجتماعی، در آمیزد، و با آنان شبیه گردد.

● با چنین لباسی و آرایشی از خانه بیرون می‌آید. گروهی با او همراه بودند، و به چشمِ یک پیامبرِ بزرگ، یک مافوقِ #انسان، و یک شخصیتِ عجیب، در او می‌نگریستند. و او، در مسیرِ خود، ناگهان، به گروهی از بچه‌ها بر می‌خورد، که در کوچه با هم بازی می‌کردند، نه تنها از هول و هیبتِ او نمی‌گریختند، و یا به دیوارِ کوچه، لرزان و مودب نمی‌چسبیدند، که با آن‌ها هم‌ساز می‌شد، و هم‌بازی، و مدت‌ها سر در دنبالِ هم می‌کردند. نوادگانِ خودش نیز غالباً در میانِ آن‌ها دیده می‌شدند. با سادگی و بی‌ریایی‌ِ شگفتی، در پی‌شان می‌دوید، تا به چنگ‌شان آوَرَد، و آن‌ها، به شوخی، از او می‌گریختند. گاه، آن‌ها را صید می‌کرد، و بر دوش می‌گرفت، و به شیوه‌ی یک بابای مهربان، یک عموی خوب، نوازش می‌نمود.

● شخصیت‌های بزرگ، بر اسب یا شتر می‌نشستند، استر، و به خصوص الاغ، مرکبِ مردمِ متوسط و طبقاتِ پست و آدم‌های زحمتکش بود، اما، مرکبِ او _ او که خود چوپانی یتیم و گرسنه و بی‌پناه بود، و اکنون مبعوث شده است، تا شرافت را، به معنای دیگری، به زمان بفهماند، و اشرافیتِ بلال را، جانشینِ اشرافیتِ ابوسفیان سازد _ استر و الاغ بود.

● #علی است که خبر می‌دهد، که او، بر الاغ سوار می‌شد، آن هم الاغِ برهنه! و غالباً، یکی را هم پشتِ خود سوار می‌کرد. خلافِ مروت را ببین! این کیست که، با پای‌تابه، و دامنِ کوتاه و سبک، و آستین‌های نیم‌ساق، و کلاهِ دوگوش، دو پشته بر خرِ برهنه سوار می‌شود، و توی کوچه و بازارِ شهر می‌گردد.

● گاهی او را می‌بینند که، کنارِ راهی، به مسکینی، غریبه‌ای، صحراگردی، که به شهر آمده، یا فعله‌ای بی‌خانمان، که خسته از کار، بر خاک نشسته، و به دیوارِ کوچه لم داده، بر می‌خورد. به سراغ‌اش می‌رود، کنارش می‌نشیند، با او آشنا می‌شود، از حال‌اش و کارش و سرگذشت‌اش، صمیمانه و خودمانی، پرس و جو می‌کند. با هم انس می‌گیرند، مرد، این چنین رفیقی، هم‌صحبتی، آشنای خوب و مهربانی، پیدا می‌کند، و مدت‌ها با او به گفتگو و دردِ دل می‌پردازد، و دل‌اش باز می‌شود، و خوش‌اش می‌آید، که این تازه آشنای ناشناس را، در نهارش، که یکی دو گُرده نانِ آب‌زده است، یا دستمالی خرما، و یا مشتی آردِ به روغن تفت‌داده، شریک سازد، و او نیز، که شاهنشاهِ پارس، و #امپراطورِ روم را، بر تخت‌های مرصع‌شان، از هولِ نامِ خویش، می‌لرزاند، و با تولدش، کاخِ مدائن شکست برداشته، و آتشکده‌ی فارس خاموش شده است، اینک، چه کیفی می‌کند که، در کنارِ کوچه، بر خاک، چُمباتمه زده، و بر سرِ سفره‌ی این "شریف"، در این "مدینه‌ی شگفت"، مهمان شده است! اما وی، که بیش از هر کس، حق‌گزار است، این دوستِ تازه‌ای را که یافته، و با او هم‌نمک شده است، شب، در سرای خویش، مهمان می‌کند. سرای او، اتاقِ گِلینی است، فرش‌شده از ماسه‌های نرمِ صحرا، و صحنِ سرایش، مسجد! ..."

✅ @Shariati_Group

📚 معلم علے‌شریعتے
مجموعه آثار ۱۰ / جهت‌گیری طبقاتی اسلام

920 views04:15