ما از مادران داغدار به مادران آبان و پس از آن به مادران دادخواه تبدیل شدیم
گفتگو با مادران دادخواه آبان ۹۸

کارِ مستندِ درخشانِ گروه بیدارزنی دقیقا نقطه‌ی مقابلِ قربانی‌سازی و ابژه‌‌سازی از #مادران_دادخواه است‌. گفتگوهای ثبت شده بر مسیری پرتو می‌افکند که نمونه‌اش را در سازمان‌دهی مادران میدان مایو در آرژانتین شاهد هستیم. امیدواریم چنین رویکردی در نقضِ منویاتِ #صنعت_حقوق_بشر مستمر باشد و از دلِ زمینِ مبارزه امکان‌های مقاومت/مبارزه را استخراج کند.

به نوبه‌ی خود از گردانندگان سایت بیدارزنی بابت انجام این گفتگوها و مستندسازی‌های فوقِ ارزشمند قدردانی می‌کنیم.



فرازی از سخنان یکی از مادران:

امیدوارم بتوانیم مثل آنها صبور باشیم ولی خب من این صبوری را دوست ندارم. من می‌گویم شاید مادر ۸۸ صبوری کرد که ۹۶ پیش آمد. مادر ۹۶ صبوری کرد که ۹۸ آمد. من دوست ندارم که ما صبوری کنیم و یک سال دیگری بوجود بیاید. من دوست دارم ما فریاد بزنیم تا چند سال دیگر یک مادر مثل من محبوبه نیاید و بشود مادر پژمان و بگوید که من نمی‌دانستم ۹۸ چه خبر بوده. مثل منی که می‌گفتم من ۸۸ و ۹۶ را نمی‌دانستم. وقتی فرزند من کشته شد فهمیدم که چه خبر بوده. من می‌گویم اگر ۸۸ یا ۹۶ مادرها بلند فریاد می‌زدند شاید به گوش من می‌رسید و ۹۸ پیش نمی‌آمد. کاش خانواده‌های ۹۸ آنقدر بلند فریاد بزنند تا هیچ سالی مثل ۹۸ نباشد.


https://bidarzani.com/43831



#آبان_ادامه_دارد #دادخواهی #علیه_فراموشی #علیه_سکوت #خاوران_هنوز_سرخ_است


@Blackfishvoice

‏فاطمه مدرسی تهرانی (رفیق سیمین) در روز ششم فروردین سال ۱۳۶۸ در تهران اعدام شد. او، تنها زن چپی بود که در سال ۱۳۶۸ با “حکم ویژه” در زندان اوین تیرباران شد.


از حساب توئیتر بهاره منشی


#علیه_فراموشی #دادخواهی #به_یاد_آر


@Blackfishvoice

جنبش‌های اجتماعی آمریکای لاتین؛ «مادران میدان مایو»
کیث ریچاردز

بریده‌ای از متن:

«مادران میدان مایو» (Las Madres de la Plaza de Mayo) عنوانی است برای توصیف جنبشی اجتماعی، که روشن‌ترین صدای اعتراض را در آرژانتین و علیه دیکتاتوری نظامی خشونت‌باری که از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۲ بر این کشور سایه افکنده بود طنین‌انداز کرد. این جنبش از مادران کسانی تشکیل شده بود که «ناپدید شده بودند». «ناپدید شدن»، که نام رمزی بود برای راهبردهای ربودن، شکنجه دادن و نهایتا اعدام افراد توسط نظامیان، به منبعی از یاس و فروماندگی برای خانواده‌هایی مبدل شد که حتی بدون چنین اتفاقی هم به واسطه‌ی خشونت فزاینده‌ی پیرامون‌شان هم‌چنان در هراس باقی می‌ماندند؛ چرا که حکومت نظامی می‌کوشید تا جامعه را با امحاء هر آن کسی که مظنون به هم‌دلی با تفکرات چپ بود «از نو سازمان دهد». این زنان، با روسری‌های سفیدی که به نمادشان مبدل شد، و با پلاکاردهایی از تصاویر خویشان «ناپدید‌شده»شان، تصویری را می‌سازند که امروز برای گزارشگران خبری و مستندسازان بسیار آشناست. اما به هر روی، تاثیرات سیاسی کنش آنان بسیار عظیم بود.


https://meidaan.com/archive/2808


#مادران_دادخواه #مادران_میدان_مایو #دادخواهی



@Blackfishvoice

مادران دادخواه میدان مایو (مادرانگی به مثابه‌ی قوه‌ی اجرای دموکراسی سیاسی)

نویسنده: دبورا دآنتونیو/ ترجمه‌ی زهرا نعیمی


بریده‌ای از متن:

کند و جایی برای ترس نمی­‌گذارد؛ ترسی که همیشه به ارتکاب جنایت راه می­‌دهد». با این سخنان ثابت کردند که منطق سیاسی آن­ها رام‌نشدنی است و حذف حضورشان قابل مناقشه نیست. دقیقاً به همین دلیل است که برخی یادآور شده‌­اند که «ما پیکرهایشان را نمی­‌خواهیم، قاتلان‌شان را می­‌خواهیم». برخی دیگر گفته­‌اند «پیکرها بر شانه‌ی قاتلان سنگینی می­‌کند چرا که جسد­ها سخن می­‌گویند». مادران هرگز نخواسته­‌اند پیکر فرزندانشان را چون غنیمت بگیرند و بروند. تمام تلاششان را کرده­‌اند تا از دردشان ابزاری برای یافتن مجازاتی درخور بسازند. فرایند این دیدگاه را می­توان در مورد جنبش عدالت و هویت فرزندان علیه فراموشی و سکوت (H.I.J.O.S) در اجرای رسوایی علنی[۱۰] مشاهده کرد. عملی برای نشان‌دادن و سازماندهی مجازاتی که حکومت از آنان دریغ کرده بود: «اگر عدالتی نیست، رسوایی علنی (escrache) هست».


http://problematicaa.com/madres-de-plaza-de-mayo/



#مادران_دادخواه #مادران_میدان_مایو #دادخواهی



@Blackfishvoice

مادران میدان مایو: «ما نخستين مادرانی بوديم كه از فرزندان مان زاده شديم!»

بریده‌ای از متن:

مادران با شعار «فرزندان ما را دوباره برگردانید!» به راهپیمایی‌های خود ادامه دادند. تعدادی این شعار‌ها را دیوانگی خواندند و کمیسیون هم که سازشکار بود این قضیه را تمام شده اعلان نمود. اما مادران بدون محاکمه قاتلان فرزندان شان آرام ننشستند و بیان داشتند:‌ «چرا بايد اجساد را بپذيريم درحاليكه قاتلان بدون ترس‏ از مجازات در كشور آزادانه زندگى مى‌كنند.»

مقاومت جسورانه‌ی «مادران میدان مایو» بی‌نتیجه نماند. بالاخره در سال ٢٠١٠ دیکتاتور نظامی (خورخه رافایل) بخاطر جنایاتی که در دوره حاکمیتش در سال‌های ١٩٧٦ الی ١٩٨٣ صورت گرفته بود، در محکمه‌ای در ارجنتاین به حبس ابد محکوم شد و در محکمه‌‌ دیگری در سال ٢٠١٢، خورخه و دیگر افسران بالارتبه حکومتش به ٥٠ سال حبس محکوم گردیدند.


http://www.hambastagi.org/new/fa/article/1615-plaza-de-mayo-madres.html




@Blackfishvoice



#مادران_دادخواه #مادران_میدان_مایو #دادخواهی



@Blackfishvoice

‏ثریا احمدی‌نژاد (مادر الماسیان) چشم از جهان فرو بست. فرزند او سیامک الماسیان در جریان کشتارِ زندانیان سیاسی تابستان ۱۳۶۷ اعدام شد.

#مادران_دادخواه #دادخواهی #علیه_فراموشی #نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم


@Blackfishvoice

ویدئویی درباره‌ی #برهان_منصورنیا از جان‌باختگان اعتراضات #آبان۹۸

برگرفته از حساب توئیتر سوران منصورنیا


#علیه_فراموشی #دادخواهی #آبان_خونین


@Blackfishvoice

خانواده و مادر ‎پژمان از مادران ‎دادخواه آبان را تهدید کرده‌اند.
باید به این جماعت گفت :
مادران دادخواه را تهدید نکنید آنها چیزی برای از دست دادن ندارند. کسی که فرزندش را به ناحق کشته‌اید اما امروز دادخواه است و صدایش بلند است از شما نمی‌ترسد.

از حساب توئیتر جعفر ابراهیمی

#دادخواهی #مادران_دادخواه


@Blackfishvoice

مژگانِ رضوانیان در روز ٣١ فروردین ١٣۶٠ در همراهی با ۷۰۰ تن از هواداران سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر در اعتراض به انقلاب فرهنگی و بسته شدن دانشگاه‌ها در تظاهرات شرکت کرد. در جریان تظاهرات دو نارنجک به سوی جمعیت پرتاب شد و تعداد زیادی از ساچمه‌ به شکم مژگان اصابت کرد. او دو بار مورد جراحی قرار گرفت اما با پس از ٢٠ روز در بیمارستان هزار تخت خوابی در روز ١٩ اردیبهشت ١٣۶٠ در ١۶ سالگی جان باخت.
در این تظاهرات آذر مهرعلیان ۱۷ ساله و ایرج ترابی ۲۱ ساله، نیز کشته و بیش از ۵۰ تن زخمی شدند. دو تن نیز در اثر اصابت ساچمه، بینایی یک چشم‌شان را از دست دادند.

#علیه_فراموشی #دادخواهی


@Blackfishvoice