☸️ تأمّلی بر فاجعۀ تنهاییِ انسان در این جهان
[بخش دوم و پایانی]
✅تنهایی وجودی(اگزیستانسیال) رابطۀ بین فرد با هستی را به شدت متزلزل می کند و آدمی نمی داند که در کجای این هستی ایستاده است و چه کاره است؟! او خود را تنهای تنها می یابد و در این تنهایی خویش دست و پایی دائم می زند و هر لحظه خود را به تخته پاره های رها شده در این هستی می سپارد اما غافل از آن که این تخته پاره ها هیچ کاری برای او نمی کنند و او هم چنان در تنهایی خویش فرو می رود و در "دریای هستی" غرق می شود!! انسان به راستی که در این جهان و هستی غریب است و این غربت و تنهایی او را چنان در بر گرفته است که تمام کوشش های خویش را به کار می گیرد تا بلکه اندکی از این وضع و حال رهایی یابد اما واقعیت این است که راه رهایی نهایی وجود ندارد. انسان زمانی در می یابد که در خانه اصلی اَش نیست و در این لحظه است که هراسی باور نکردنی سراپای وجودش را در بر می گیرد و گویی در جاده ای بی انتها راه گم کرده باشد به راه می افتد و می رود اما می داند که این راه را انتهایی نیست و همین موجب اضطراب و سرگشتگی اَش می شود!!!!
✳️این گونه به نظر می رسد که تنها راه برون رفت از این "تنهایی وجودی" در پیش گرفتن شفقت ورزی، عشق ورزی و دوستی های عمیق با دیگران و در دل و جان انسان ها خانه کردن باشد و این سخن بسیاری از معنویان جهان است که تنها با شفقت ورزی و عشق ورزیدن است که می توان این جهان را مطبوع تر و خواستنی تر یافت و درد و رنج تنهایی و غربت را اندکی کاهش داد و الّا به راحتی در "دریای هستی" غرق خواهیم شد و زندگی سراسر رنج و درد و ناکامی بیش نخواهد بود کما این که شوربختانه تا حدودی چنین هم شده است!!
به گفتۀ سهراب سپهری:
آدم این جا تنهاست
و در این تنهایی
سایۀ نارونی تا ابدیّت جاری است
#انسان
#تنهایی_وجودی
#اگزیستانسیال
#جهان
#دریای_هستی
#بار_هستی
#میلان_کوندرا
#اریک_فروم
#مارتین_هایدگر
#سهراب_سپهری
@tajeddin_mohammadbagher
[بخش دوم و پایانی]
✅تنهایی وجودی(اگزیستانسیال) رابطۀ بین فرد با هستی را به شدت متزلزل می کند و آدمی نمی داند که در کجای این هستی ایستاده است و چه کاره است؟! او خود را تنهای تنها می یابد و در این تنهایی خویش دست و پایی دائم می زند و هر لحظه خود را به تخته پاره های رها شده در این هستی می سپارد اما غافل از آن که این تخته پاره ها هیچ کاری برای او نمی کنند و او هم چنان در تنهایی خویش فرو می رود و در "دریای هستی" غرق می شود!! انسان به راستی که در این جهان و هستی غریب است و این غربت و تنهایی او را چنان در بر گرفته است که تمام کوشش های خویش را به کار می گیرد تا بلکه اندکی از این وضع و حال رهایی یابد اما واقعیت این است که راه رهایی نهایی وجود ندارد. انسان زمانی در می یابد که در خانه اصلی اَش نیست و در این لحظه است که هراسی باور نکردنی سراپای وجودش را در بر می گیرد و گویی در جاده ای بی انتها راه گم کرده باشد به راه می افتد و می رود اما می داند که این راه را انتهایی نیست و همین موجب اضطراب و سرگشتگی اَش می شود!!!!
✳️این گونه به نظر می رسد که تنها راه برون رفت از این "تنهایی وجودی" در پیش گرفتن شفقت ورزی، عشق ورزی و دوستی های عمیق با دیگران و در دل و جان انسان ها خانه کردن باشد و این سخن بسیاری از معنویان جهان است که تنها با شفقت ورزی و عشق ورزیدن است که می توان این جهان را مطبوع تر و خواستنی تر یافت و درد و رنج تنهایی و غربت را اندکی کاهش داد و الّا به راحتی در "دریای هستی" غرق خواهیم شد و زندگی سراسر رنج و درد و ناکامی بیش نخواهد بود کما این که شوربختانه تا حدودی چنین هم شده است!!
به گفتۀ سهراب سپهری:
آدم این جا تنهاست
و در این تنهایی
سایۀ نارونی تا ابدیّت جاری است
#انسان
#تنهایی_وجودی
#اگزیستانسیال
#جهان
#دریای_هستی
#بار_هستی
#میلان_کوندرا
#اریک_فروم
#مارتین_هایدگر
#سهراب_سپهری
@tajeddin_mohammadbagher
☸️تنهاییِ وجودیِ (اگزیستانسیال) آدمی در این جهان
✍️محمدباقر تاج الدین
✅اگر نیک بنگریم و تأمل کنیم آدمی در این جهان بسیار تنهاست و اگر چه به ظاهر در جمع خانواده و دوستان و همسایگان و همشهریان و همکاران زیست می کند اما با این همه تنهاتر از او کسی نیست. آدمی به تنهایی رنج می کشد، به تنهایی فکر می کند، به تنهایی خواب می بیند، به تنهایی کار می کند و به تنهایی زندگی می کند. تنهایی آدمی این گونه است که گویی دیگران درد و رنج و غم او را چندان درک نمی کنند و از این بدتر این که فِراق و هجران اَش در این جهانِ فانی امان و قرار او را بریده و در این جدایی و هجران ناله ها سر می دهد.
✳️تنهاییِ وجودی هرگز به معنای تنهایی های بین فردی که به معنای جدا افتادن از دیگران است و یا تنهایی درون فردی که به معنای جدا افتادن بخش های مختلف درون آدمی از یکدیگر است معنا نمی شود. تنهاییِ وجودی یعنی این که انسان از هستی جدا می افتد و توگویی که هیچ چیزی نمی تواند این جدا افتادگی را جبران کند و این بدترین رنجی است که آدمی را دچار می کند. این نوع تنهایی است که برای انسان اضطراب و وحشت ایجاد می کند و هر چه بیش تر در این تنهایی دست و پا بزند در دریای هستی بیش تر غرق می شود!! به گفتۀ سعدی: به دریایی در افتادم که پایانش نمی بینم!!!
❇️جالب است بدانیم که بسیاری از شاعران به این نوع تنهایی در اشعار خود اشاره کرده اند که در این بخش به چند نمونه از اشعار سهراب سپهری اشاره می شود:
در دفتر "مرگِ رنگ" در شعر "در قیرِ شب" چنین آورده است:
دیرگاهی است در این «تنهایی»
رنگ خاموشی در طرح لب است.
بانگی از دور مرا می خواند،
لیک پاهایم در قیرِ شب است.
و در شعر مرغ معمّا:
دیر زمانی است روی شاخۀ این بید
مرغی بنشسته کو به رنگِ معمّاست.
نیست هم آهنگ او صدایی، رنگی.
چون من در این دیار، تنها، تنهاست.
از دفتر مسافر:
و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.
از دفتر حجم سبز:
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی سایۀ نارونی تا ابدیت جاری است.
#تنهایی
#تنهایی_وجودی
#انسان
#هستی
@tajeddin_mohammadbagher
✍️محمدباقر تاج الدین
✅اگر نیک بنگریم و تأمل کنیم آدمی در این جهان بسیار تنهاست و اگر چه به ظاهر در جمع خانواده و دوستان و همسایگان و همشهریان و همکاران زیست می کند اما با این همه تنهاتر از او کسی نیست. آدمی به تنهایی رنج می کشد، به تنهایی فکر می کند، به تنهایی خواب می بیند، به تنهایی کار می کند و به تنهایی زندگی می کند. تنهایی آدمی این گونه است که گویی دیگران درد و رنج و غم او را چندان درک نمی کنند و از این بدتر این که فِراق و هجران اَش در این جهانِ فانی امان و قرار او را بریده و در این جدایی و هجران ناله ها سر می دهد.
✳️تنهاییِ وجودی هرگز به معنای تنهایی های بین فردی که به معنای جدا افتادن از دیگران است و یا تنهایی درون فردی که به معنای جدا افتادن بخش های مختلف درون آدمی از یکدیگر است معنا نمی شود. تنهاییِ وجودی یعنی این که انسان از هستی جدا می افتد و توگویی که هیچ چیزی نمی تواند این جدا افتادگی را جبران کند و این بدترین رنجی است که آدمی را دچار می کند. این نوع تنهایی است که برای انسان اضطراب و وحشت ایجاد می کند و هر چه بیش تر در این تنهایی دست و پا بزند در دریای هستی بیش تر غرق می شود!! به گفتۀ سعدی: به دریایی در افتادم که پایانش نمی بینم!!!
❇️جالب است بدانیم که بسیاری از شاعران به این نوع تنهایی در اشعار خود اشاره کرده اند که در این بخش به چند نمونه از اشعار سهراب سپهری اشاره می شود:
در دفتر "مرگِ رنگ" در شعر "در قیرِ شب" چنین آورده است:
دیرگاهی است در این «تنهایی»
رنگ خاموشی در طرح لب است.
بانگی از دور مرا می خواند،
لیک پاهایم در قیرِ شب است.
و در شعر مرغ معمّا:
دیر زمانی است روی شاخۀ این بید
مرغی بنشسته کو به رنگِ معمّاست.
نیست هم آهنگ او صدایی، رنگی.
چون من در این دیار، تنها، تنهاست.
از دفتر مسافر:
و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.
از دفتر حجم سبز:
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی سایۀ نارونی تا ابدیت جاری است.
#تنهایی
#تنهایی_وجودی
#انسان
#هستی
@tajeddin_mohammadbagher