@soltannasir

{حنوکا عیدگشایش و افتتاح معبد و نور یا عید گشایش دروازه های جهان زیرین و افزایش ظلمت 7}

ادامه...👇

نکته3: اگر نقطه اعتدال خریفی ، راه به عالم زیرین را باز می نماید. نقطهٔ اعتدال ربیعی، راه به عالم ما را برای اهالی عالم زیرین باز می نماید .

اجازه بدهید یکبار دیگر مسئله را بررسی نماییم. در نقطهٔ #انقلاب_زمستانی در دایره البروج ما در تاریک ترین و پایین ترین قسمت دایره هستیم. و این یکی از دو زمان مناسب برای بازنمودن دروازه های #عالم_زیرین است. از این نقطه به بعد #صعود شروع می شود.
اما نقطه #اعتدال_ربیعی ،نقطه ای است که عالم زیرین به پایان می رسد و عالم بالایی شروع می شود. این نقطه مرز بین دنیای زیرین و عالم ما می باشد.

و این دو نقطه مقارن با دو جشن بزرگ یهودیان، یعنی عید #حنوکا و عید# پوریم می باشد.

نکته1: آنچه باید توجه داشت این است که مراسم های یهودیان باید از چند روز پیش از این نقاط (انقلاب زمستانی و اعتدال ربیعی) آغاز شود. وگرنه به موفقیت منجر نخواهد شد.

نکته 2 : با توجه به تغییر زمان اعیاد یهودی در هر ماه، گاه ممکن است بین عید نصیب (پوریم) با زمان نزدیک به اعتدال ربیعی یا عید حنوکا با نقطه انقلاب زمستانی فاصله وجود داشته باشد.
در این هنگام قبالیست های جهود، مراسم های خویش را پس از اعیاد یک الی سه روز (بسته به فاصله مورد نظر) متوقف می نمایند. و سپس مراسم ها را تا رسیدن به نقاط مورد نظر ادامه می دهند.

با توجه به اینکه در نزدیکی ایام شب #یلدا می باشیم. و این شب و شناخت آن با دروس مرتبط است. تحقیق این جشن را از کتاب گاه شماری و جشن های ایران باستان زنده یاد هاشم رضی به تمامی می آوریم : 👇


«یلدا»

{ یلدا و مراسمی که در نخستین شب زمستان و بلندترین شب سال برپا می کنند، سابقه ای بسیار دراز داشته و مربوط می شود به 👈ایزد مهر که در گفتار جشن مهرگان درباره اش سخن رفت. این رسوم ویژهٔ آریایی هاست و بخصوص پیروان آیین مهر ، هزاران سال است آن را در ایران زمین برپای می دارند. شب یلدا ، شب 👈زایش و تولد مهر است که به یادگار آن جشن برگزار می شد. ریشهٔ این باور و اعتقاد بر می گردد به گاه شماری و اندیشه هایی که ایرانیان مهری دین از آن داشتند.
چنانکه اشاره شد سابقهٔ شب یلدا، یا چنانکه امروزه اصطلاحاً نامی است شب چله چندین هزار سال در ایران سابقه داشته و اولین روز زمستان یا نخستین شب زمستان بوده که زایش خورشید یا جشن تولد مهر، خورشید شکست ناپذیر بوده است. مردم عهود دور و گذشته ، که پایهٔ زندگی شان بر کشاورزی _چوپانی قرار داشت و در طول سال، با سپری شدن فصول و تضادهای طبیعی خوی داشتند ، بر اثر تجربه و گذشت زمان با گردش خورشید و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان آشنایی یافته و کارها و فعالیت هاشان را بر اثر آن تنظیم می کردند.
روشنی و #روز و تابش #خورشید و اعتدال هوا در نظرشان مظاهر نیک و موافق و ایزدی بود. تاریکی و شب و سرما را نیز از اعمال اهریمن می پنداشتند. ملاحظه می کردند که در بعضی ایام و فصول روزها بسیار بلند می شود. به همان نسبت بلندی ، از روشنی و نورخورشید بیشتر استفاده می کردند و می نگریستند که شب ها کوتاه است. کم کم این اعتقاد برایشان پیدا شد که نور و روشنی و ظلمت و تاریکی مرتب در نبرد و کشمکش هستند، گاه خورشید و فروغ چیره شده ساعات بیشتری در پرتو خود مردم را نیرومند نگاه می دارد و گاه مقهور تاریکی واقع شده و ساعات کمتری با فروغ و تابش اندکی فیض می رساند.
در طول سال، دریافتند که کوتاه ترین روزها ، آخرین روز پاییز ، یعنی روز سی ام آذر و بلندترین شب ها، شب اول زمستان، یعنی نخستین شب دی ماه است . اما بلافاصله پس از این بلندترین شب سال، از آغاز دی، روزها به تدریج بلندتر و شب ها کوتاه تر می شود. خورشید هر روز بیشتر در آسمان می پاید و نور و گرمی نثار می سازد، به همین جهت آن شب را یلدا نامیدند، یعنی تولد، زایش خورشید شکست ناپذیر ، و آنرا آغاز سال قرار دادند، یعنی انقلاب شتوی و آغاز زمستان ، چنانکه شرح آن در بخش نخستین گذشت .
اقوام قدیم آریایی، از هند و ایرانی_هند و اروپایی جشن تولد آفتاب را آغاز زمستان می گرفتند. به ویژه «ژرمن ها عید تولد آفتاب را در آغاز زمستان گرفته و آن ماه را به خدای آفتاب نسبت می دادند و این بی تناسب نیست ،چه واقعاً آغاز زمستان مثل تولد جدید خورشید است که از آن روز در نصف کرهٔ شمالی رو به افزایش و ارتفاع و درخشندگی می گذارد و هر روز قوی تر می شود.
به قول بیرونی در آثار الباقیه ، ص255، روز اول ماه دی ،خور نیز نامیده می شد و در قانون مسعودی نسخهٔ موزهٔ بریتانیایی لندن خُره روز ثبت شده ، اگر چه در بعضی مآخذ دیگر خرم روز نامیده شده است. » }


ادامه دارد...

@soltannasir
🌞🌑

@soltannasir

{حنوکا عید گشایش و افتتاح معبد و نور یا عید گشایش دروازه های جهان زیرین و افزایش ظلمت 8}

ادامه ...👇

{ ...آشکارا است که به موجب بلندترین شب که تاریکی بیشتر در زمین می پایید که مظهر #اهریمن است، این شب را 👈نحس و بد یمن می شمردند. در برهان قاطع ذیل واژهٔ #یلدا چنین آمده : «یلدا شب اول زمستان و شب آخر پاییز است که اول #جدی و آخر قوس باشد، و آن درازترین شب هاست در تمام سال و در آن شب و یا نزدیک به آن شب آفتاب به برج جدی تحویل می کند، و گویند آن شب به 👈غایت شوم و نامبارک می باشد، و بعضی گفته اند شب یلدا یازدهم جُدی است. »
اما معارض و ضد تاریکی، روشنایی است. روشنی از تجلّیات و آثار 👈یزدانی می باشد. به همین مناسبت در شب هاست که 👈آتش می افروختند تا 👈تاریکی و 👈عاملان اهریمنی و شیطانی نابود شده و بگریزند. هم چنان که خورشید به مناسبت فروغ و گرمای کارسازش تقدس پیدا کرده بود، آتش نیز همان تقدس و والایی را نزد مردم دارا شد. چون تاریکی فرا می رسید، در پرتو و روشنی #آتش، تاریکی اهریمنی را از میان می بردند. در شب یلدا، یا تولد خورشید، جهت رفع این نحوست، آتش می افروختد. گرد هم جمع می شدند. خوان ویژه می گستردند. هر آنچه میوهٔ👈 تازهٔ فصل که نگاهداری شده بود و میوه های خشک در سفره می نهادند. این سفره جنبهٔ دینی داشت و مقدس بود. از ایزد #خورشید و روشنایی برکت می طلبیدند تا در زمستان به خوشی سر کنند و میوه های تازه و خشک و چیزهای دیگر در سفره، تمثیلی از آن بود که بهار و تابستانی پر برکت در پیش داشته باشند. همه شب را در پرتو چراغ و نور آتش می گذراندند تا اهریمن فرصت دژخویی و تباهی نیابد. چنانکه ملاحظه می شود، این مراسم پس از هزاران سال، تاکنون باقی و برجاست و در سراسر ایران زمین به نام شب چلّه برگزار می شود.
اما امروزه چرا چله_چلهٔ بزرگ می نامند. چلهٔ بزرگ از اول #دی_ماه است تا دهم بهمن ماه که چهل روز تمام ادامه می یابد. چلهٔ کوچک از دهم بهمن ماه است تا بیستم اسفند، و از آن جهت چلهٔ کوچک می گویند که شدت سرما می کاهد.
پس اول دی، به مناسبت آنکه تجدید حیات مهر یا خورشید است، به نام یلدا، یعنی تولد مشهور شده و جشن گرفته می شد. اما آغاز دی ماه جشن بزرگ دیگری نیز بود، چنانکه گذشت هرگاه نام روز و ماه با هم تلاقی و برخورد می کرد، آن روز را جشن می گرفتند. «دذو» در اوستا به معنی آفریدگار و خداوندگار و «ددو» در پهلوی نیز شکل تغییر یافتهٔ همین واژه است. ماه دی (دی _نیز شکل فارسی جدید_ددوی پهلوی است) نیز نخستین روزش به نام آفریدگار نامزد است، پس جشنی بوده و چنانکه گذشت در روزگار گذشته این روز را «#خور_روز» یعنی روز خورشید نیز می گفتند و بعداً به خرّم روز موسوم گشت که جشنی از جشن های ایران کهن بود. این ها همه دلالت بر تقدس و ارج و بزرگی این روز دارد که روز خورشید، روز تولد خورشید شکست ناپذیر است. #ابوریحان می گوید : « دی ماه، و آن را خور ماه نیز می گویند. نخستین روز آن خرم روز (=خُره روز) است و این روز و این ماه هر دو به نام خدای بزرگ است... »
ابوریحان بیرونی چند سطر پایین تر از مطلب بالا، می گوید این جشن را، یعنی روز اول دی ماه را نودروز نیز می گویند. چون میان آن تا نوروز، درست نود روز فاصله است. همهٔ این اشارات و نام ها، حاکی از آن است که شب یلدا، و روز دیگان پیوند استواری با خورشید دارد، با #مهر که از این روز بر تاریکی چیره می شود و رو به افزایش می رود. این روز خورشید است، روز مهر است و نزد ایرانیان، به ویژه مهر آیین ها بسی گرامی بود و بزرگترین جشن، یعنی جشن تولد مهر یا خورشید به شمار می رفت که آغاز سال محسوب می شد.
خورشید، مهر یا میترا، مسیح و نجات بخش جهان از تسلط اهریمن و نکبت و ادبار وی بود. هنگامی که آیین مهر از ایران در جهان متمدن کهن منتشر شد، در روم و بسیاری از کشورهای اروپایی، به همین جهت روز بیست و یکم دسامبر را که برابر اول دی ماه بود، هنگامی که آیین مهر همگانی شده بود، به عنوان روز تولد مهر یا میترای شکست ناپذیر جشن می گرفتند. اما در سده ٔچهارم میلادی بر اثر اشتباهاتی که در کبیسه روی داد، تولد مهر نجات بخش، یا مسیحای منجی _در بیست و پنجم دسامبر واقع شد و از آن پس تثبیت شد. تا آن زمان تولد عیسای #مسیح در #ششم_ژانویه جشن گرفته می شد. اما دین غالب #رومیان و اغلب کشورهای متمدن اروپا، آیین مهر و #میترا بود. اما هنگامی که کم کم مسیحیت در روم با فشار و ارعاب جا باز کرد، متولیان #کلیسا چون نتوانستتد با برانداختن جشن تولد میترا در بیست و پنجم #دسامبر غلبه کنند، همان روز زایش عیسای مسیح اعلام کردند که تا این زمان باقی مانده. یلدا yalda یک واژهٔ سُریانی است به معنی تولد. رومی ها خود واژهٔ ناتالیس را به معنی تولد داشتند. }

ادامه دارد...

@soltannasir
🌞🌑

@soltannasir

{حنوکا عید گشایش و افتتاح معبد و نور یا عید گشایش دروازه های عالم زیرین و افزایش ظلمت 9}

ادامه ...👇

{مسیحیان سُریانی واژهٔ #یلدا را با خود به ایران آوردند و از آن زمان تا کنون در ایران ماندگار شده است. البته فقط تولد #میترا و هنگام و موقع زمانی آن نبود که در مسیحیت داخل شد، بلکه درواقع امروزه همهٔ مسیحیان جهان، که شب تولد #مسیح را جشن می گیرند و تا بامداد بلندترین شب سال را بیدار مانده و با خوردن و نوشیدن به شادی می گذرانند، همان تولد میترا، مسیحای نجات بخش یا سوشیانت را جشن می گیرند و اغلب مراسم و مناسک و آداب شان مقتبس از آیین #مهر است.

«یلدا، در منابع تاریخی و شعر شاعران»

در مآخذ ایرانی_اسلامی، شب یلدا به شب میلاد شناخته می شده است. شب میلاد مسیح، مسیحا (=مهر). ثعالبی می گوید که شب میلاد، شبی است که عیسا در آن متولد شده است و در درازی بدو مثل زنند.
باید دانست که میلاد و یلدا که بنا بر مشهور درازترین شب های سال است یکی است. زیرا یلدا واژه ای سُریانی است و در آن زبان درست به معنی میلاد عربی استعمال شده که عبارت از ولادت عیسا (=مهر) باشد و در اصطلاح نجوم آخرین شب پاییز یا نخستین شب زمستان است و درازترین شب هاست در همهٔ سال. در فرهنگ سُریانی به انگلیسی تألیف پاین اسمیت یلدا با #نوئل noel تطبیق شده است و از برخی اشعار پارسی رابطهٔ میان میلاد مسیح و شب یلدا درک می شود، از آن جمله معزی گوید : 👇

«ایزد دادار، مهر و کین تو گویی
از شب قدر آفرید و از شب یلدا
زان که به مهرت بود تقرب مؤمن
زان که به کینت بود تفاخر ترسا »

در برهان قاطع از روی این گونه اشعار، تصور شده که یلدا یکی از ملازمان عیسا بوده است، ولی چنین اسم خاصی در کتب ثقهٔ اسلامی از قبیل معارف ابن قُتیبه که عیناً از تورات و انجیل استفاده کرده است دیده نمی شود.
چنان که اشاره شد، شب یلدا را با شب میلاد مسیح تطبیق کرده اند. باید توجه داشت که جشن میلاد مسیح «نوئل» که در بیست و پنجم دسامبر تثبیت شده، برابر با تحقیق، در اصل جشن ظهور میترا (مهر) بوده که مسیحیان در سدهٔ
👈 چهارم میلادی آن را روز تولد عیسا قرار دادند.
یلدا اول زمستان و شب آخر پاییز است که دراز ترین شب های سال است. و در آن شب یا نزدیک به آن آفتاب به برج جدی تحویل می کند و قدما آن را سخت👈 شوم و نامبارک می انگاشتند. در بیشتر نقاط ایران در این شب مراسمی انجام می شود. شعرا زلف یار و هم چنین روز هجران را از حیث سیاهی و درازی بدان تشبیه کنند و از اشعار برخی شعرا مانند سنایی و معزّی که به عنوان شاهد نقل می شود، رابطهٔ میان مسیح و یلدا ادراک می شود. یلدا برابر است با شب اول جدی و شب هفتم دی ماه جلالی و شب بیست و یکم دسامبر. چنان که اشاره شد، به مناسبت، شاعران برای بیان مفاهیمی از این واژه استفاده کرده اند و نشانگر قدمت این یادبود و جشن است : 👇

«چون حلقه ربایند به نیزه، تو به نیزه
خال از رخ زنگی بربایی شب یلدا»
(عنصری)

«نور رایش تیره شب را روز نورانی کند
دود چشمش روز روشن را شب یلدا کند»
(منوچهری )

«[و] گر نیابد خوی ایشان ، در نیابد خلق را
روز روشن در بر دانا شب یلدا شود

[و] قندیل ضروری به شب قدر به مسجد
مسجد شده چون روز و دلت چون شب یلدا

او بر دوشنبه و تو بر آدینه
تو لیل قدر داری و او یلدا»
(ناصر خسرو)

«به صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی
که از یک چاکری عیسا چنان معروف شد یلدا»
(سنایی)

«کرده خورشید صبح ملکت تو
روز همه دشمنان شب یلدا ?»
(مسعود سعد)

«سخنم بلند نام از سخن تو گشت و شاید
که دراز نامی از نام مسیح یافت یلدا»
(سیف اسفرنگی)

«تو جان لطیفی و جهان جسم کثیف است
تو شمع فروزانی و گیتی شب یلدا»
(معزی)

«گر آن کی خسرو ایران و توراست
چرا بیژن شپ اندر چاه یلدا

[نیز]

[و ] آری آفتاب مجرد به یک شعاع
بیخ کواکب شب یلدا برافکند
[و] همه شب های غم آبستن روز طرب است
یوسف روز به چاه ، شب یلدا بیند
[و] با جفای تو بر ، که خورد از عمر
شب یلدا رفو که کرد پرند
[و] هست چون صبح آشکارا کاین صباح چند را
بیم صبح رستخیز است از شب یلدای من
(خاقانی)

«روز رویش چو برانداخت نقاب از سر زلف
گویی از روز قیامت شب یلدا برخاست
[و] بر آی ای صبح مشتاقان اگر هنگام روز آمد
که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پر نیم
[و] نظر به روی تو هر بامداد نوروزیست
شب فراق تو هر که هست یلداییست»
(سعدی)

به مناسبت این که طولانی ترین شب سال، نخستین شب زمستان است و تاریکی اهریمنی بیشتر می پاید، این شب در نظر ایرانیان نحس بود. در روزگاران گذشته برای رخنه در تاریکی و زایل ساختن آثار اهریمنی، آتش می افروختند و هر گروهی از خانواده ها و خویشان و دوستان، گرد آتش جمع می شدند و آن را با خوردن و نوشیدن و شادی و گفت و گو به سر می آوردند و این شب های آتشان نام داشت. }

ادامه دارد..

@soltannasir
🌞

@soltannasir

{حنوکا عید گشایش و افتتاح معبد و نور یا عید گشایش دروازه های عالم زیرین و افزایش ظلمت10}

ادامه...👇

{ به موجب فرگرد هجدهم #وندیداد، در شب لازم است #آتش افروخته و شعله ور نگاه داشته شود تا 👈دیوان و عملهٔ اهریمن نتوانند زیانکاری کنند. همهٔ جشن ها که شب هنگام برگزار می شد و یا مراسم و آداب دینی با آتش افروزی همراه بود.
در برهان قاطع آمده است که : یلدا شب اول زمستان و شب آخر پاییز است که اول جدی و آخر قوس باشد و آن درازترین شب هاست در تمام سال و در آن شب یا نزدیک به آن شب آفتاب به برج جدی تحویل می کند و گویند آن شب به غایت شوم و نحس و نامبارک می باشد.
#بیرونی در #آثار_الباقیه گوید : و نام این روز میلاد اکبر است و مقصود از آن انقلاب شتوی است. گویند در این روز نور از حد نقصان به حد زیادت خارج می شود و آدمیان به نشو و نما آغاز می کنند و پری ها به ذبول و فنا روی می آورند.
سفرهٔ شب یلدا، سفرهٔ میزد mayzad است و میزد عبارت است از میوه های تر و خشک، نیز آجیل یا به اصطلاح زرتشتیان لُرک Lork که از لوازم این جشن و ولیمه بود که به افتخار و ویژگی اورمزد و مهر یا خورشید برگزار می شود. به مناسبت آغاز غلبهٔ خورشید و ازدیاد تدریجی طول روز، و لاجرم شکست اهریمن و ولادت مجدد #مهر جهانتاب، تیرگی اهریمنی دیرپای #یلدا را به صبح روشن اورمزد روز از دی ماه می رساندند . و ماهی متبرک و روزی مقدس ، که نام ماه و روز به نام دادار #اورمزد بود.
این شب را، شب چلهٔ بزرگ نیز می نامند. چلهٔ بزرگ از یکمین روز دی ماه که اورمزد نام دارد، تا دهم بهمن که جشن سده است به طول می انجامد و آن را چلهٔ بزرگ می نامند، بدان سبب که شدت سرما بیشتر است. آن گاه چلهٔ کوچک فرا می رسد که از دهم بهمن تا بیستم اسفند به طول می انجامد و سرما کم کم کاسته می شود.
در دوران کهن فرهنگ اوستایی، سال با فصل سرد شروع می شد. در اوستا، واژهٔ sareda ، saredha سرد، سرذ، که مفهوم سال را افاده می کند، خود به معنای سرد است. این، بیانی از بار مذهبی و معتقدات دینی با خود دارد، به آن سبب که بشارت پیروزی اورمزد بر اهریمن، و روشنی بر تاریکی و ظلمت و پیروزی مهر و خورشید است.
آغاز سال بدین جهت و توجه به بار مذهبی، اول دیماه و آغاز زمستان بوده است، چنان که آغاز سال مسیحی در جهان مسیحیت که تحت نفوذ 👈 آیین میترایی بوده است، هنوز با آغاز زمستان شروع می شود.
در ایران شروع سال با آغاز زمستان تا مدتهایی پس از آن که به جای انقلاب شتوی ، اعتدال ربیعی را برگزیدند _ در آغاز زمستان قرار داشت که در بخش های اولیه و بخش نوروز، به آن اشاره شده است.
اهمیت فراوان خرم روز تا روز نخست از دی ماه، و نیز شب یلدا یا شب اول زمستان که در واقع نوروز بوده است به همین جهت است و مجلس میزد و سور و شادی و میهمانی و سفرهٔ ویژهٔ یلدا، همان مراسم امروزی نوروز است.
در پایان بخش ویژهٔ جشن مهرگان سرود زیبای مخر نیایش را که از جمله ٔنیایش ها و ادعیه ای است که هنگام 👈برآمدن و فرو رفتن
👈خورشید تلاوت می گردد نقل می شود. ترجمهٔ سرود، از کتاب نیایش های اوستایی است که توسط نگارنده به فارسی برگردان و به چاپ رسیده است.

ادامه دارد...

@soltannasir
🌞