«دانشگاه اجازه کردیت نداد، رفتم کنکور دادم و طلای المپیاد گرفتم»
#مردمان_شریف
❇️ لیسانسم ۴ سال طول کشید، نمرات درسام و معدلم هم خوب بود. سال آخر یه‌کم به اپلای و ادامه‌تحصیل توی خارج از کشور هم فکر کردم ولی حسم این بود که االآن برای رفتن به خارج از کشور مناسب نیست و اگه ایران بمونم و ارشد هم بخونم، بعدا فرصت‌های بهتری توی ایران یا کشورهای دیگه برام پیش می‌آد. شروع کردم برای ارشد خوندن ولی وقت خاصی براش نذاشتم و سرجمع ده روزی بیشتر براش نخوندم ولی چون درسا رو خوب بلد بودم و تسلط داشتم، تونستم با همون مقدار خوندن رتبه ۱۱ ریاضی محض و رتبه ۱۲ ریاضی کاربردی رو کسب کنم. در نهایت هم ریاضی محض رو به عنوان رشته ارشد توی شریف انتخاب کردم. چون رتبه‌های برتر کنکور ارشد مستقیم به مرحله نهایی المپیاد دانشجویی راه پیدا می‌کنن، من هم تصمیم گرفتم از این فرصت استفاده کنم و توی المپیاد شرکت کنم. هیچی براش نخوندم ولی چون قبلش برای کنکور خونده بودم، تونستم مدال طلا و رتبه ۱ رو بیارم. همین باعث شد از پرداخت شهریه توی ارشد هم معاف بشم.
🔸 وقتی سال چهارم لیسانس بودم، چون معدلم خوب بود، برای کردیت کردن و ورود بدون کنکور و به صورت مستقیم به ارشد به اداره استعدادهای درخشان دانشگاه مراجعه کردم و درخواست دادم، ولی چون ایرانی نبودم، درخواستم رو رد کردن. البته همین فرصت خوندن برای کنکور رو بهم داد و باعث شد هم توی ارشد رتبه خوبی کسب کنم و هم مدال طلای المپیاد دانشجویی رو به دست بیارم. توی ایران خیلی مشکل خاصی نداشتم، به جز همین محدودیت‌ها که مانع می‌شه از برخی امکان‌ها و تسهیلات مثل وام دانشجویی یا کردیت استفاده کنم یا مثلا وقتی برای یه کار اداری مراجعه می‌کنم، چون کد ملی ندارم، اسمم توی سامانه‌های مختلف نیست و نسبت به دانشجوهای ایرانی باید دوندگی و پیگیری بیشتری داشته باشم تا کارم راه بیفته.
🔸 توی سال‌های اخیر دانشجوهای دیگه‌ای هم از افغانستان بودن که رتبه‌های نسبتا خوبی توی المپیاد دانشجویی کسب کردن، مثلا همین امسال یه دانشجوی دیگه افغانستانی رتبه ۵ المپیاد ریاضی رو به دست آورد، ولی طبیعیه که به مدال طلا توجه بیشتری بشه و بازتاب زیادی پیدا کنه، چون یه دانشجوی مهاجر تونسته توی یه کشور دیگه پیشرفت کنه و در یه رقابتی رتبه اول رو کسب کنه و نسبت به سایر افراد برتری خودش را نشون بده. همین باعث می‌شه حس غرورآمیزی برای مردم افغانستان هم شکل بگیره.
🔸 روایت #محمدمسیح_حمیدی، دانشجوی اهل افغانستان و نفر اول #المپیاد_دانشجویی ۹۹ در رشته ریاضی از زندگی خودش را در سایت روزنامه بخوانید.
@sharifdaily
#مردمان_شریف
❇️ لیسانسم ۴ سال طول کشید، نمرات درسام و معدلم هم خوب بود. سال آخر یه‌کم به اپلای و ادامه‌تحصیل توی خارج از کشور هم فکر کردم ولی حسم این بود که االآن برای رفتن به خارج از کشور مناسب نیست و اگه ایران بمونم و ارشد هم بخونم، بعدا فرصت‌های بهتری توی ایران یا کشورهای دیگه برام پیش می‌آد. شروع کردم برای ارشد خوندن ولی وقت خاصی براش نذاشتم و سرجمع ده روزی بیشتر براش نخوندم ولی چون درسا رو خوب بلد بودم و تسلط داشتم، تونستم با همون مقدار خوندن رتبه ۱۱ ریاضی محض و رتبه ۱۲ ریاضی کاربردی رو کسب کنم. در نهایت هم ریاضی محض رو به عنوان رشته ارشد توی شریف انتخاب کردم. چون رتبه‌های برتر کنکور ارشد مستقیم به مرحله نهایی المپیاد دانشجویی راه پیدا می‌کنن، من هم تصمیم گرفتم از این فرصت استفاده کنم و توی المپیاد شرکت کنم. هیچی براش نخوندم ولی چون قبلش برای کنکور خونده بودم، تونستم مدال طلا و رتبه ۱ رو بیارم. همین باعث شد از پرداخت شهریه توی ارشد هم معاف بشم.
🔸 وقتی سال چهارم لیسانس بودم، چون معدلم خوب بود، برای کردیت کردن و ورود بدون کنکور و به صورت مستقیم به ارشد به اداره استعدادهای درخشان دانشگاه مراجعه کردم و درخواست دادم، ولی چون ایرانی نبودم، درخواستم رو رد کردن. البته همین فرصت خوندن برای کنکور رو بهم داد و باعث شد هم توی ارشد رتبه خوبی کسب کنم و هم مدال طلای المپیاد دانشجویی رو به دست بیارم. توی ایران خیلی مشکل خاصی نداشتم، به جز همین محدودیت‌ها که مانع می‌شه از برخی امکان‌ها و تسهیلات مثل وام دانشجویی یا کردیت استفاده کنم یا مثلا وقتی برای یه کار اداری مراجعه می‌کنم، چون کد ملی ندارم، اسمم توی سامانه‌های مختلف نیست و نسبت به دانشجوهای ایرانی باید دوندگی و پیگیری بیشتری داشته باشم تا کارم راه بیفته.
🔸 توی سال‌های اخیر دانشجوهای دیگه‌ای هم از افغانستان بودن که رتبه‌های نسبتا خوبی توی المپیاد دانشجویی کسب کردن، مثلا همین امسال یه دانشجوی دیگه افغانستانی رتبه ۵ المپیاد ریاضی رو به دست آورد، ولی طبیعیه که به مدال طلا توجه بیشتری بشه و بازتاب زیادی پیدا کنه، چون یه دانشجوی مهاجر تونسته توی یه کشور دیگه پیشرفت کنه و در یه رقابتی رتبه اول رو کسب کنه و نسبت به سایر افراد برتری خودش را نشون بده. همین باعث می‌شه حس غرورآمیزی برای مردم افغانستان هم شکل بگیره.
🔸 روایت #محمدمسیح_حمیدی، دانشجوی اهل افغانستان و نفر اول #المپیاد_دانشجویی ۹۹ در رشته ریاضی از زندگی خودش را در سایت روزنامه بخوانید.
@sharifdaily
روزنامه دانشگاه صنعتی شریف
دانشگاه اجازه کردیت نداد، رفتم کنکور دادم و طلای المپیاد گرفتم
محمدمسیح حمیدی‌ام. خانواده پدرم سال ۶۴ و خانواده مادرم سال ۷۴ به ایران مهاجرت کردن، دلیلش هم جنگ‌های داخلی و ناامنی افغانستان بود. خودم توی مشهد به دنیا اومدم. پدرم الآن توی یه فروشگاه پوشاک کار می‌کنه و مادرم هم خونه‌داره. ابتدایی رو توی یه مدرسه متوسط نزدیک…
روزنامه شریف | Sharifdaily
«دانشگاه اجازه کردیت نداد، رفتم کنکور دادم و طلای المپیاد گرفتم» #مردمان_شریف ❇️ لیسانسم ۴ سال طول کشید، نمرات درسام و معدلم هم خوب بود. سال آخر یه‌کم به اپلای و ادامه‌تحصیل توی خارج از کشور هم فکر کردم ولی حسم این بود که االآن برای رفتن به خارج از کشور…
«مدیر طراحی و توسعه محصول، با مجوز کار قالب‌زنی»
❇️ مدال طلای #محمدمسیح_حمیدی در رشته ریاضی #المپیاد_دانشجویی دوباره حواس‌ها را جلب وضعیت و مشکلات دانشجوهای مهاجر افغانستانی در ایران کرد؛ دانشجوهایی که نشان داده‌اند از نظر توانایی و تلاش و پشتکار چیزی از دانشجوهای کشور میزبان‌شان کم ندارند، اما در شرایطی برابر با دانشجوهای کشور میزبان‌شان نیستند و چه برای تحصیل و چه برای اشتغال و کارآفرینی سنگ‌های زیادی جلوی پایشان است.
🔸 همشهری آنلاین در گزارشی که از مدال طلای رشته ریاضی المپیاد دانشجویی محمدمسیح حمیدی منتشر کرده، به برخی مشکلات دانشجوها و فارغ‌التحصیلان مهاجر در ایران پرداخته است:
▫️محمدمسیح و خانواده‌اش با وجود سال‌ها زندگی در ایران همچنان اقامت موقت دارند و اقامت‌شان سال به سال تمدید می‌شود. او ۶ سال تا فارغ‌التحصیلی در مقطع دکتری راه دارد و با اول شدن در المپیاد دانشجویی، اقبالش برای ادامه تحصیل رایگان بالاست، اما یک نگرانی دارد و آن هم این که افق روشنی برای خود و امثال خود جهت رشد در ایران نمی‌بیند: «تا جایی که من اطلاع دارم، اتباع کشورهای دیگر در ایران نمی‌توانند به‌عنوان معلم و هیئت‌علمی استخدام شوند. اگر بستر هیئت‌علمی شدن در ایران برایم هموار می‌شد، اولویت اولم این بود تا در کشوری که سال‌هاست با مردم و فرهنگ آن خو گرفته‌ام، زندگی کنم، ولی الان نسبت به آینده و نبود دورنما نگرانم، چون آینده اقتصادی مبهمی داریم و این موضوع، تمرکز را از ما گرفته است. اگر در ایران هیئت‌علمی نشوم، انگار نتوانسته‌ام از درسی که خوانده‌ام استفاده کنم. به همین‌خاطر در هر جای دنیا بتوانم از مدرک و دانشم استفاده کنم، به آنجا می‌روم.»
▫️به جز محمدمسیح، دانشجویان افغانستانی دیگری هم هستند که در ایران مشکل شغلی دارند و دغدغه‌شان برطرف شدن این موانع توسط دولت ایران است. #روح‌الله_موسوی که سال ۹۷ در رشته مهندسی عمران از دانشگاه صنعتی شریف فارغ‌التحصیل شده و از همان دوران دانشجویی با چند نفر از دانشجویان ایرانی در قالب یک #شرکت_دانش‌بنیان مستقر در #پارک_علم_و_فناوری دانشگاه صنعتی شریف مشغول فعالیت شده و حالا مدیریت آن را به‌عهده دارد، در این‌باره به همشهری گفت: «اوایل که کار در این شرکت دانش‌بنیان را آغاز کردم، چون پاسپورت‌ام دانشجویی بود و در واقع اجازه کار نداشتم، شرایط سخت بود، اما الان که مجوز کار گرفته‌ام، سهام مربوط به من به نام خودم ثبت شده است.»
▫️ماجرای مراجعه این فارغ‌التحصیل غیرایرانی دانشگاه صنعتی‌شریف برای گرفتن اجازه کار، روایتی است که نشان می‌دهد سازوکارها در قبال تبعه افغان و هر غیرایرانی دیگری که بخواهد در این کشور بماند، رشد کند و به توسعه ایران کمک کند چقدر دافعه‌برانگیز است: «وقتی برای اخذ مجوز کار و گرفتن کارتی با عنوان کارت کار به اداره کار مراجعه کردم، یک فهرستی از مشاغل را جلویم گذاشتند و گفتند یکی را انتخاب کن تا در کارتی که صادر می‌شود، آن را ثبت کنیم. این مشاغل همه در حوزه کارگری بود و اصلا سطوح دیگری را شامل نمی‌شد. بنا، کشاورز، قالب‌زن و... عناوینی بود که باید یکی را انتخاب می‌کردم. می‌گفتند امکان اضافه شدن هیچ عنوان شغلی دیگری هم به آن فهرست وجود ندارد. این در حالی بود که هم‌اکنون مدیر بخش طراحی و توسعه محصول در یک شرکت دانش‌بنیان هستم و بالاخره مجبور شدم عنوان شغلی قالب‌زن را برای درج در کارت کار خود انتخاب کنم.»
▫️او درباره مشکلاتی که به‌عنوان یک تبعه خارجی در حوزه کارهای اداری و بانکی برمی‌خورد هم حرف‌های فراوانی دارد: «حساب بانکی ما فقط می‌تواند قرض‌الحسنه باشد و نمی‌توانیم حساب جاری داشته باشیم، پس به ما دسته چک هم نمی‌دهند. نمی‌توانم برای شرکتی که در آن مدیر هستم، وام بگیرم. حداقل سالی دوبار این اتفاق برایم می‌افتد که وقتی می‌خواهم از کارت عابربانک استفاده کنم، خودپرداز آن را مسدودشده اعلام می‌کند. وقتی به بانک مراجعه می‌کنم هم می‌گویند چون تبعه خارجی هستی، باید یک فرم پر کنی. فرم را هم پر می‌کنم، اما چند وقت بعد باز دوباره کارتم را مسدود می‌کنند.»
@sharifdaily
❇️ مدال طلای #محمدمسیح_حمیدی در رشته ریاضی #المپیاد_دانشجویی دوباره حواس‌ها را جلب وضعیت و مشکلات دانشجوهای مهاجر افغانستانی در ایران کرد؛ دانشجوهایی که نشان داده‌اند از نظر توانایی و تلاش و پشتکار چیزی از دانشجوهای کشور میزبان‌شان کم ندارند، اما در شرایطی برابر با دانشجوهای کشور میزبان‌شان نیستند و چه برای تحصیل و چه برای اشتغال و کارآفرینی سنگ‌های زیادی جلوی پایشان است.
🔸 همشهری آنلاین در گزارشی که از مدال طلای رشته ریاضی المپیاد دانشجویی محمدمسیح حمیدی منتشر کرده، به برخی مشکلات دانشجوها و فارغ‌التحصیلان مهاجر در ایران پرداخته است:
▫️محمدمسیح و خانواده‌اش با وجود سال‌ها زندگی در ایران همچنان اقامت موقت دارند و اقامت‌شان سال به سال تمدید می‌شود. او ۶ سال تا فارغ‌التحصیلی در مقطع دکتری راه دارد و با اول شدن در المپیاد دانشجویی، اقبالش برای ادامه تحصیل رایگان بالاست، اما یک نگرانی دارد و آن هم این که افق روشنی برای خود و امثال خود جهت رشد در ایران نمی‌بیند: «تا جایی که من اطلاع دارم، اتباع کشورهای دیگر در ایران نمی‌توانند به‌عنوان معلم و هیئت‌علمی استخدام شوند. اگر بستر هیئت‌علمی شدن در ایران برایم هموار می‌شد، اولویت اولم این بود تا در کشوری که سال‌هاست با مردم و فرهنگ آن خو گرفته‌ام، زندگی کنم، ولی الان نسبت به آینده و نبود دورنما نگرانم، چون آینده اقتصادی مبهمی داریم و این موضوع، تمرکز را از ما گرفته است. اگر در ایران هیئت‌علمی نشوم، انگار نتوانسته‌ام از درسی که خوانده‌ام استفاده کنم. به همین‌خاطر در هر جای دنیا بتوانم از مدرک و دانشم استفاده کنم، به آنجا می‌روم.»
▫️به جز محمدمسیح، دانشجویان افغانستانی دیگری هم هستند که در ایران مشکل شغلی دارند و دغدغه‌شان برطرف شدن این موانع توسط دولت ایران است. #روح‌الله_موسوی که سال ۹۷ در رشته مهندسی عمران از دانشگاه صنعتی شریف فارغ‌التحصیل شده و از همان دوران دانشجویی با چند نفر از دانشجویان ایرانی در قالب یک #شرکت_دانش‌بنیان مستقر در #پارک_علم_و_فناوری دانشگاه صنعتی شریف مشغول فعالیت شده و حالا مدیریت آن را به‌عهده دارد، در این‌باره به همشهری گفت: «اوایل که کار در این شرکت دانش‌بنیان را آغاز کردم، چون پاسپورت‌ام دانشجویی بود و در واقع اجازه کار نداشتم، شرایط سخت بود، اما الان که مجوز کار گرفته‌ام، سهام مربوط به من به نام خودم ثبت شده است.»
▫️ماجرای مراجعه این فارغ‌التحصیل غیرایرانی دانشگاه صنعتی‌شریف برای گرفتن اجازه کار، روایتی است که نشان می‌دهد سازوکارها در قبال تبعه افغان و هر غیرایرانی دیگری که بخواهد در این کشور بماند، رشد کند و به توسعه ایران کمک کند چقدر دافعه‌برانگیز است: «وقتی برای اخذ مجوز کار و گرفتن کارتی با عنوان کارت کار به اداره کار مراجعه کردم، یک فهرستی از مشاغل را جلویم گذاشتند و گفتند یکی را انتخاب کن تا در کارتی که صادر می‌شود، آن را ثبت کنیم. این مشاغل همه در حوزه کارگری بود و اصلا سطوح دیگری را شامل نمی‌شد. بنا، کشاورز، قالب‌زن و... عناوینی بود که باید یکی را انتخاب می‌کردم. می‌گفتند امکان اضافه شدن هیچ عنوان شغلی دیگری هم به آن فهرست وجود ندارد. این در حالی بود که هم‌اکنون مدیر بخش طراحی و توسعه محصول در یک شرکت دانش‌بنیان هستم و بالاخره مجبور شدم عنوان شغلی قالب‌زن را برای درج در کارت کار خود انتخاب کنم.»
▫️او درباره مشکلاتی که به‌عنوان یک تبعه خارجی در حوزه کارهای اداری و بانکی برمی‌خورد هم حرف‌های فراوانی دارد: «حساب بانکی ما فقط می‌تواند قرض‌الحسنه باشد و نمی‌توانیم حساب جاری داشته باشیم، پس به ما دسته چک هم نمی‌دهند. نمی‌توانم برای شرکتی که در آن مدیر هستم، وام بگیرم. حداقل سالی دوبار این اتفاق برایم می‌افتد که وقتی می‌خواهم از کارت عابربانک استفاده کنم، خودپرداز آن را مسدودشده اعلام می‌کند. وقتی به بانک مراجعه می‌کنم هم می‌گویند چون تبعه خارجی هستی، باید یک فرم پر کنی. فرم را هم پر می‌کنم، اما چند وقت بعد باز دوباره کارتم را مسدود می‌کنند.»
@sharifdaily
همشهری آنلاین
گفت‌وگو با دانشجوی افغانستانی صاحب رتبه اول المپیاد ریاضی کشوری | در ایران نه می‌توانم معلم شوم و نه عضو هیأت علمی
با وجود بورسیه شدن دانشجویان نخبه افغانستانی در دانشگاه‌های ایران، آن‌ها همچنان با مشکلات فراوانی روبه‌رو هستند.