روزنامه شریف | Sharifdaily
24.1K subscribers
7.99K photos
349 videos
383 files
7.26K links
آخرین متن و حواشی دانشگاه صنعتی شریف
از بزرگترین رسانه دانشگاهی کشور

تلفن: ۰۲۱۶۶۱۶۶۰۰۶
سایت: daily.sharif.ir
ارتباط با ما: @sharifdaily_admin
فضای مجازی: zil.ink/sharifdaily

آدرس: تهران، دانشگاه صنعتی شریف، خیابان پژوهش،
بین روابط عمومی و دانشکده برق
Download Telegram
«بیست و چند سال است داریم می‌سوزیم»

❇️ آمریکا می‌خواهد مفاهیمی مثل آزادی و دموکراسی را به راحتی به مفاهیمی مبتذل و بسته‌بندی‌شده تقلیل دهند. برای مثال، در موضوع زنان، چنین می‌شود: «تا زمانی که زنان مجبور نباشند حجاب سر کنند و اجازه داشته باشند تا اسکیت و فوتبال بازی کنند، پس همه چیز خوب و خوش است.» آمریکایی‌ها تصور می‌کنند که مثال‌هایی مانند این‌ها نشان می‌دهد پیشرفت‌هایی حاصل شده و حضور آن‌ها مفید بوده است. حالا بگویید این زن آزاده که آن‌ها از آن حرف می‌زنند یک هزاره است و می‌خواهد به دانشگاه برود. براساس دستورات آقای غنی، پشتونی که تنها ۳۰ درصد از امتیاز آزمون‌های ورودی را کسب کرده است، همچنان به یک هزاره یا تاجیک که ۸۰ درصد از امتیازها را کسب کرده، ترجیح داده می‌شود. این پیشرفت است؟

🔸 اگر می‌خواهد خلاصه تجربیات آمریکایی‌ها در افغانستان را بیان کنید، چیزی مانند این می‌شود: «ما به اینکه شما درگیر یک فرآیند پاک‌سازی قومی و یک سیستم سهمیه‌بندی ناعادلانه هستید، اهمیتی نمی‌دهیم، ما اصلا توجهی نمی‌کنیم به اینکه تمامی پست‌های کلیدی در دولت از سوی یک قوم تصاحب شده باشد (در واقع آن را ترجیح می‌دهیم، چون کار را برای ما راحت‌تر می‌کند)، اما ما تضمین می‌دهیم به شما که ما همیشه این را برای همه امکان‌پذیر می‌کنم، چه مرد و چه زن که به اسکیت‌سواری بروند.»

🔸 #محمدحسین_جعفریان، روزنامه‌نگار، مستندساز جنگ و شاعری‌ست که بیشتر به‌خاطر رفت‌وآمدهای زیادش به افغانستان و تسلطی که به تاریخ و جامعه و فرهنگ این کشور دارد، شناخته می‌شود. او جنگ‌ها و نبردهای زیادی را در کشورهای مختلف شامل افغانستان، تاجیکستان، بوسنی، کوزوو، کشمیر، سوریه، عراق و لبنان پوشش داده است. از جمله مستندهای او می‌توان به «نسل ازدست‌رفته» (درباره جنگ در کوزوو)، «یاقوت بدخشان» (درباره افغانستان)، «چرا می‌جنگیم؟» و «حماسه ناتمام» (مستند شش‌قسمتی مشهور درباره زندگی و دوران رهبر افسانه‌ای اتحاد شمال افغانستان، احمدشاه‌مسعود) اشاره کرد. جعفریان همچنین دوبار به عنوان وابسته ایران در افغانستان فعالیت کرده و خودش هم در آنجا مجروح شده است. او برای خدمات طولانی‌مدتش به کشور افغانستان کلاه پاکول معروف مسعود را به عنوان جایزه دریافت کرده است.

🔸 جعفریان در گفت‌وگویی که با #سالار_عبده، نویسنده ایرانی و استاد سیتی کالج نیویورک داشته و در مجله آنلاین Guernica منتشر شده، درباره اوضاع امروز #افغانستان و ۲۰ سال حضور آمریکا در این کشور نکات و تحلیل‌هایی را می‌گوید که تحلیل‌گران دیگر معمولا از آن غفلت می‌کنند. #ترجمه #امیرمحمد_طهماسبی از این #گفت‌وگو را در سایت روزنامه می‌توانید بخوانید.

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۷۶ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ شریف برای زندگی (#سرمقاله/ #رسول_جلیلی)
◀️ همکاری رفته، همکاری آمده/ گفت‌وگو با دکتر رسول جلیلی، سرپرست جدید دانشگاه (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ اخلاق، مقدم بر علم/ رونمایی از کتاب «بر مدار اخلاق و انصاف» همراه با معرفی برگزیدگان نخستین دوره جایزه دکتر سعیدی (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ مسئولیت بر عهده هیئت است/ گفت‌وگو با دبیر هیئت الزهراء (س) درباره حادثه منجر به فوت امیرحسین جیرانی‌زاده (#گزارش/ ص۳)
◀️ معاونت ندانشجویی و نفرهنگی/ #نامه_وارده (علی_محمدی_دینانی/ ص۳)
◀️ سنت‌های شفاف/ انتخاب روسای دانشگاه‌ها در خارج از کشور #کمی_آنسوتر (#محمد_ملانوری/ ص۶)
◀️ نوبلیست دوچرخه‌سوار #روی_خط_خارج (#امیررضا_احمدزاده/ ص۶)
◀️ جزئیات، جزئیات و جزئیات/ آنچه شرلوک هولمز درباره ذهن به ما آموخت #ترجمه (#محمدامین_رامی/ ص۷)
◀️ اتوشریف #وصله‌پینه (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۸)
◀️ اینجا معمولا کسی سوار نمی‌شه #نبات (#عرفان_فرهادی/ ص۸)

t.me/sharifdaily/8598

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۷۸ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ تنظیم ظریف (#سرمقاله/ #مرتضی_یاری)
◀️ دیدار اول/ نشست فعالین دانشجویی با رئیس جدید دانشگاه (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ رسمی و اتوکشیده، در سالن جدید/ تودیع و معارفه رئیس دانشگاه در سالن آمفی‌تئاتر جدید دانشکده مدیریت و اقتصاد (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ ترکش‌های کرونا بر جان نشریات/ نگاهی به وضعیت انتشار نشریات دانشجویی در یک سال گذشته #گزارش (#فاطمه_نوری/ ص۳)
◀️ اتوپایلوت نمی‌شود ادامه داد/ مسیر آینده دانشگاه در برنامه «امتداد شریف» #گزارش (#طاها_علینژاد/ ص۶)
◀️ زور دیوان عدالت نرسید/ مروری بر امتیاز فرزندان اعضای هیئت‌علمی (#پرونده/ ص۷)
◀️ کار که عار نیست/ #وصله‌پینه (#رضا_علیپور/ ص۸)
◀️ سردر (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۸)

t.me/sharifdaily/8753

@sharifdaily
«سردر»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ «اون موقع دانشگاه یه سردر داشت، مثل دروازه فوتبال بود. جلوش دیوار دفاعی تشکیل می‌دادیم، عکس می‌گرفتیم. سردر دیدی اصلا تا حالا؟ این اسکناس پنج هزاریا رو دیدی؟ اون مال دانشگاه تهرانه». «ولی اون که طرح نداره! همه‌اش یه رنگ سبزه. فقط عددو گوشه‌اش نوشتن». «نه! اون پرده جلوشه دیگه. سردر پشتشه. الان چجوریه مال شما؟» «ورودی دانشگاه یه در کوچیکه که روش نوشته ورود دزدها ممنوع، حتی شما دانشجوی عزیز! بعدشم ازت اسکن اثر انگشت، قرنیه چشم و تست ژنتیک می‌گیرن تا حراست تأیید کنه که مشکلی نیست».

@sharifdaily
روزنامه شریف | Sharifdaily
Sharif Daily 878 (4 Azar 1400).pdf
«سردر»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ «دانشگاه شریف پیاده می‌شم.» راننده نگاهی بهم انداخت و گفت «چی می‌خونی؟» گفتم: «مکانیک، ولی اگه می‌خوای بپرسی صدای ماشینت ازتسمه تایمه یا». حرفمو قطع کرد وگفت: «می‌دونم. گرایشت رو بگو». گفتم کنترل. «ماشین‌لرنینگ و هوش مصنوعی بلدی دیگه؟ الان بخوای برای گوسفند چروندنم اپلای کنی، باید رفتار گوسفندا رو با شبکه عصبی مدل کنی، چراگاه‌ها رو خوشه‌بندی کنی ... آره خلاصه، یه زمانی منم دانشجو بودم اینجا».

🔸 «عه، کی فارغ‌التحصیل شدید؟» «۱۴۰۰. اون موقع دانشگاه یه سردر داشت، مثل دروازه فوتبال بود. جلوش دیوار دفاعی تشکیل می‌دادیم، عکس می‌گرفتیم. سردر دیدی اصلا تا حالا؟ این اسکناس پنج هزاریا رو دیدی؟ اون مال دانشگاه تهرانه». «ولی اون که طرح نداره! همه‌اش یه رنگ سبزه. فقط عددو گوشه‌اش نوشتن». «نه! اون پرده جلوشه دیگه. سردر پشتشه. الان چجوریه مال شما؟» «ورودی دانشگاه یه در کوچیکه که روش نوشته ورود دزدها ممنوع، حتی شما دانشجوی عزیز! بعدشم ازت اسکن اثر انگشت، قرنیه چشم و تست ژنتیک می‌گیرن تا حراست تأیید کنه که مشکلی نیست». «آره، زمان ما هم حراست حساسی داشتیم. یه روز کارت دانشجویی نبرده بودم، با اینکه منو می‌شناخت قبول نکرد. آخرش برد منو لب استخر دانشگاه». «چه ربطی داشت؟» «برای اینکه ببینه وقتی یکی شیرجه می‌زنه، حجم آب رو حساب می‌کنم یا نه. شوهرعمه‌ام بود».

🔸 جفت‌مون به افق خیره شدیم. چند دقیقه بعد سکوت رو شکستم و گفتم: «حالا چرا سردر رو برداشتن؟» «هرچی می‌کشیدیم از همین سردرها بود! اتحاد ملی رو خدشه‌دار می‌کرد. اول یه مراسم فارغ‌التحصیلی برگزار می‌شد، بعد هر مراسم هم باید یه گروه با دوربین و میکروفون جلوی سردر سرود اجرا می‌کردن». «برای جذابیت مراسم؟» «نه دیگه! برای اینکه مراسم قبلی رو بشوره ببره. بعد فرداش یه گروه سوم ترکیبی از دو گروه اول می‌اومدن عکس می‌گرفتن تا نشون بدن تو کشور چهارفصل‌مون، مردمان خون‌گرم با ریشه‌های متنوع قومی و زبانی و عقاید مختلف کنار هم به خوبی و خوشی زندگی می‌کنن. ته‌اش هم یه گروه چهارمی بود که می‌گفتن اینا همه‌اش به‌خاطر اینه که حواس ما رو از یه صیانتی پرت کنن. راست هم می‌گفتن، تا اومدیم کارزار عکس مراسم فارغ‌التحصیلی رو به صدهزار امضا برسونیم، دیدیم اینترنت بالا نمیاد. دیگه بعدش هم به این نتیجه رسیدیم چه کاریه اصلا؟! سردرهای کل کشور رو خراب کردن و الان دیگه هیچ دشواری‌ای ازین جهت نیست».

🔸 «ولی سردر تخت جمشید هست هنوز ها.» «نه، اون برای دیدن سرنوشت حاکمان ظالم و عبرت گرفتنه. همین‌جاست؟» رسیدیم به در دانشگاه. قبل پیاده شدن گفتم: «ببخشید. یه‌دونه از اون اسکناسای سردر دانشگاه تهران می‌شه بهم بدید؟» دلش برام سوخت: «می‌خوای یادگاری نگه داری به دوستات نشون بدی سردر چه شکلیه؟» «نه. بقیه پولمه چون. اگه پارامتر مسافت، زمان، انرژی مصرفی براساس قیمت روز حامل‌های انرژی ...». سر کرایه بحث‌مون شد که یکی از ردیف عقب گفت: «بسه. خسته شدیم. شما ریاضیا همه‌چیو صفرویکی می‌بینید.» «شما علوم انسانی خوندی؟ راه‌کارتون چیه؟» «بله. من می‌گم شما نباید قیمت رو با ماشین حساب دربیارید و مهندسی‌سازی کنید، باید بذاری قیمت خودش حرف بزنه. همین شماها خراب کردید وضع ما رو دیگه.» گفتم«بله، حق با شماست. ببخشید من خیلی سردرنمیارم. خب شما به عنوان کارشناس راه‌کار عملی‌تون چیه؟» «انصراف! شما برو الان انصراف بده، کنکور انسانی شرکت کن، درسای ما رو پاس کن ببینی چه کردن مهندسا با وضع ما». «بله، متوجهم. ولی من می‌گم همین الان برای کرایه تاکسی چه کار کنیم؟» اومد بگه انصراف، راننده پولو گذاشت کف دستم گفت: «حلالت داداش. برو به کلاست برس».

t.me/sharifdaily/8803

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۸۰ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ فرصتی برای بازنویسی فرهنگی (#سرمقاله/ #عرفان_استقامت)
◀️ کارگاه خانگی/ اجرای طرح درس جدید کارگاه عمومی در دوران آموزش مجازی (#پرونده/ ص۴)
◀️ پای استدلالیان چوبین نبود/ دهمین دوره مسابقات مناظره دانشجویی (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ دیداری که قرار است تکرار شود/ نشست مجازی رئیس و جمعی از مدیران و معاونان دانشگاه با دانشجوها (#گزارش/ ص۳)
◀️ چمدان مهاجر جا ندارد/ هویت‌های جعلی پشت مرز جا می‌مانند #روی_خط_خارج (#حسین_فیروز/ ص۵)
◀️ علم را به بازی بگیر #مرغ_همسایه (#فاطمه_خسروی/ ص۵)
◀️ دهه عطف/ آموزش عالی ایران در دهه چهل #سده‌خوانی (#محمد_ملانوری/ ص۶و۷)
◀️ سوزن علیت در انبار کاه هم‌بستگی/ مروری بر کارهای جاشوا انگریست و گویدو آیمبنز به بهانه نوبل اقتصاد ۲۰۲۱ #اقتصاد_و_کسب‌وکار (#محمدجواد_دشتی‌منش/ ص۸)
◀️ افزایش حداقل دستمزد عامل بی‌کاری نیست/ چرا دیوید کارد نوبل اقتصاد ۲۰۲۱ را برد؟ #اقتصاد_و_کسب‌وکار (#محمدمهدی_جعفری/ ص۹)
◀️ زیبای پنهان/ گفت‌وگو با سیدامیر سادات‌موسوی درباره سفر به افغانستان #گفت‌وگو (#زینب_پرویزی/ ص۱۰)
◀️ #هزارقلم (ص۱۱)
◀️ معدن طلای المپیاد فیزیک/ (#مردمان_شریف/ ص۱۱)
◀️ مهاجرت در الف‌صفر/ #وصله‌پینه (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۱۲)
◀️ #استاد_شریف_ما (ص۱۲)

t.me/sharifdaily/8865

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۸۲ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ هی مزنیدش! (#سرمقاله/ #محمد_ملانوری)
◀️ فراتر از نیاز/ مروری بر نتایج نظرسنجی روزنامه به بهانه روز چای (#پرونده/ ص۴)
◀️ دوری و دوستی شریف و ورودی‌های ۱۴۰۰/ ارتباط شریف و ورودی‌های جدید کم‌کم بیشتر می‌شود (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ صدایی که شنیده نمی‌شود/ مناظره «صدای مردم» در سالن جابر #گزارش (#محمد_جلیلوند/ ص۳)
◀️ سرعت همه را کم کن #حرف_زیادی (#مرتضی_یاری/ ص۳)
◀️ نزدیک بود، ولی نشد/ مروری بر سه حادثه در دوران جنگ سرد که می‌توانست جرقه شروع نبرد اتمی باشد #پرونده (#محمدرضا_فتح‌اللهی/ ص۵)
◀️ بدون تبلیغات و مهربان با رم و باتری/ چرا به Brave مهاجرت کردم؟ #اف‌یک (#محمدحسین_بهمنی/ ص۶)
◀️ #هزارقلم (ص۷)
◀️ آرامش پای بوم (#مردمان_شریف/ ص۷)
◀️ مرز بین عقل و جنون باریک است/ #وصله‌پینه (#رضا_علیپور/ ص۸)
◀️ میوت (۱) (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۸)

t.me/sharifdaily/8959

@sharifdaily
«جامانده»

#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ به نیمکت رنگ‌ورورفته آسایشگاه لم داده بود. می‌گن از وقتی پاش به اینجا باز شده، هر روز هفته، چه پاییز و چه بهار، چه آفتابی و چه بارونی، صبحا میاد روی همون نیمکت همیشگی چوبی می‌شینه و با ابروهای توهم‌رفته زل می‌زنه به آسمون. مثل الان که حتی از پشت پنجره‌های چرک ساختمون هم چروک پیشونیش معلوم بود.

@sharifdaily
«جامانده»

#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ آفتاب مایل می‌تابید. به نیمکت رنگ‌ورورفته آسایشگاه لم داده بود. می‌گن از وقتی پاش به اینجا باز شده، هر روز هفته، چه پاییز و چه بهار، چه آفتابی و چه بارونی، صبحا میاد روی همون نیمکت همیشگی چوبی می‌شینه و با ابروهای توهم‌رفته زل می‌زنه به آسمون. مثل الان که حتی از پشت پنجره‌های چرک ساختمون هم چروک پیشونیش معلوم بود.

🔸 «دوست ما رو دید می‌زنی؟ تو هم گفتن بیای اینجا باهاش حرف بزنی. لابد خیلیم دبدبه و کبکه داری اون بیرون. آره از کراواتت معلومه. از کجا خریدی؟» سیگار رو روشن می‌کنه و بدون اینکه منتظر جوابی بمونه ادامه می‌ده: «ببین بذار خیالت رو راحت کنم. ما ناهارا رو با هم می‌خوریم. بعدازظهرها با هم خرت‌وپرت می‌سازیم. شبا هم تو اتاق‌مون فوتبال می‌بینیم. اینا رو میگم که بفهمی من نزدیک‌ترین آدم زندگی‌اشم. هربار سعی کردم برم از تو لک درش بیارم جز فحش نصییبم نشده. حالا شما فکل‌کراواتیا فکر کردین هفته‌ای یه‌بار بیاین یه ساعت سوال‌پیچش کنید، همه‌چی درست می‌شه؟»

🔸 گوشم می‌شنید، ولی مثل مجسمه مسحور آسمون شده بودم. آسمون تو این منطقه دور از شهر، صاف و آبی بود، با ابرای سفید، مثل گوله‌های لطیف پنبه که مرهمی می‌شن روی زخمای بدن. روح آدمی‌زاد تازه می‌شه، اما کافی نیست. باید نشونه عظیم‌تری تو آسمون پیدا شه تا یه آدم هرروز بی‌وقفه بهش خیره شه، اون هم با خشم. با لحن کنایه‌ای ادامه می‌ده: «ما که بخیل نیستیم، شماها هم باید از یه‌جا پول درآرید دیگه. خانواده‌اشم یه‌دور به همه دکترای تهرون پول دادن که بیان باهاش حرف بزنن. به همه پول می‌دن جز مایی که با این مجسمه رفیق شدیم و بیست‌چاری می‌بینیمش. اینم بخت ماست.»

🔸 سیگارو زیر پاش له می‌کنه و از اتاق خارج می‌شه: «گفتی یه‌سری خرت‌وپرت می‌سازید. بهم نشون‌شون بده» از پله‌های آسایشگاه با نرده‌های آبی‌رنگ می‌ریم بالا. از کنار کارگاه چوب و اتاق خیاطی رد می‌شیم تا می‌رسیم به اتاق خطاطی و هنرهای تجسمی. یه اتاق که درودیوارش پر از نقاشی منظره یا خطاطی شعره. شیشه اتاق که با نقاشی ویترای یه گل لاله تزئین شده بود، به محوطه بیرون دید داشت. یه‌راست رفت سراغ کشو. پلاستیک رو درآورد و هرچی که بود ریخت روی میز: «اینا رو می‌سازید؟» «چیه؟ همه‌اش هنره اینا. همه‌اش هندسه است. اصلا نباید می‌آوردمت. توی فکل‌کراواتی رو چه به ما؟»

🔸 یه کوهی از اوریگامی پرنده با رنگای مختلف که از کاغذکادوهای ضخیم ساخته شده بودن. همه یه‌شکل، بدون ذره‌ای تفاوت توی تا یا برش. احتمالا از روی بی‌حوصلگی می‌شینه اینا رو درست می‌کنه تا یه‌جوری روزش رو باهاشون بگذرونه، صرفا همین. همین‌جوری یه چندتایی‌شون رو از نزدیک دیدم تا نشون بدم خیلی هم منظوری از سوالم نداشتم. بعد چند دقیقه رفتم دم پنجره. هنوز هم عصبانی آسمون رو نگاه می‌کرد. چشمام رو ازش دزدیدم و از پشت طرح غنچه سرخ روی شیشه به آسمون قرمز خیره شدم. آسمون دیگه بهم آرامش نمی‌داد، داشت ذهنم رو مشوش می‌کرد. چشمام خسته شده بود.

🔸 «خب بسه. بریم پایین دیگه»، برگشتم سمت اتاق. «چیه چرا اخمات تو همه؟ چیزی دیدی توی آسمون؟ تو هم شدی مثل این رفیق ما. اومدی خوبش کنی، بدتر خودتم...»؛ «نه چیزی نیست. بریم». شاید انگار اونم آسمون رو آبی نمی‌دید. آسمون براش سرخ بود، مثل خون، براش منبع خشم و نفرت بود، نه آرامش.

🔸 از ساختمون بیرون اومدیم و آروم آروم بهش نزدیک می‌شدیم. چشمام گرد شد: «عه. داره می‌خنده! با دستاش انگار داره چیزی می‌شمره. چه ذوقی تو چشاشه»؛ «آره. هر سال این روز که پرنده‌های منطقه کوچ می‌کنن لبخند می‌زنه. سعی می‌کنه بشمردشون ببینه کم نشده باشن. اگه کم نشده باشن، لبخند می‌زنه. لبخندش واقعا شیرینه. انگار کل سال منتظر همین یه روزه. حالا از شانس تو، همین امروز قراره باهاش حرف بزنی. فک نکن هنوز نیومده معجزه کردی، برو. تنهاتون می‌ذارم. راستی از تو یکی بیشتر از بقیه‌شون خوشم اومد. لااقل تظاهر می‌کنی برات مهمه».

🔸 آروم کنارش نشستم و در حالی که می‌خندید دفترم رو درآوردم. بالای صفحه اسمش و مشخصات اولیه‌اش رو نوشتم و تاریخ روز رو: ۱۸ دی.

t.me/sharifdaily/9046

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۸۳ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ میان‌رشته‌ای‌تر از همیشه در شریف (#سرمقاله/ #فاطمه_یزدی‌زاده)
◀️ به تو عادت کردم/ آموزش مجازی نمره‌های بهتری را برایمان به ارمغان آورد (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ فخر ناشناخته/ بزرگ‌داشت نخستین سالگرد شهید فخری‌زاده در سالن جابر (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ پیش به سوی بین‌المللی شدن/ گیمین ۱۴۰۰ با هزار نفر (#گزارش/ ص۳)
◀️ وزارت حقیقت، نسخه ۲۰۲۰/ روایت کارمند سابق بایت‌دنس از سانسور در چین #ترجمه (#سجاد_ریحانی/ ص۶)
◀️ هنر علیه مرگ/ گفت‌وگوی بروس دافی با میکیس تئودوراکیس #گفت‌وگو (#سجاد_بهنام/ ص۷)
◀️ گریه مرد نمی‌دانی چیست #دل‌شکسته‌نوشته (#فاطمه_نوری/ ص۸)
◀️ جامانده #نبات (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۸)

t.me/sharifdaily/9095

@sharifdaily
«هم‌افزایی هزینه دارد»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ هفت صبح، به کف واگن مترو خیره شده بودم و داشتم به ددلاین پروژهای تو استراحت بین دو ترم فکر می‌کردم. هم‌زمان خواننده تو هندزفری می‌گفت «اکیپ ما می‌دونی که کالج فوله توش! ازون فازا ندارم که پاشم با عشق صبح زود!» از این شرایط فقط یه اکیپ داشتم که می‌خواستن ترم بعد هفت‌ونیم صبح کارگاه حضوری بردارن.

🔸 همین‌طور که داشتم فکر می‌کردم بالاخره واقعا از این شرایط چی‌شو دارم، حس کردم رفتم زیر یه سایه. کم‌کم یه کفش ورزشی به کفشم نزدیک شد، یه دست خورد به شونه‌ام. دیگه وقتش بود چشممو از کف مترو بدزدم. سرمو تا آوردم بالا، زیپ گرم‌کن‌اش رو دیدم. چشممو آوردم بالا، لوگو پوما که زیرش نوشته بود نایک رو دیدم. تا آخر آوردم بالا، با یه قیافه که رگای شقیقه‌هاش معلوم بود روبه‌رو شدم. وقتی چشم تو چشم شدیم پرسید: « ». «ببخشید هندزفری داشتم». «می‌گم ایستگاه شریف بعدیه؟»

🔸 با سر تأیید کردم و هندزفری رو گذاشتم توی گوشم که خواننده داشت می‌گفت «به تریپت میاد از اون بچه شریفایی». داشتم فکر می‌کردم آقاهه از شرایط از اون بچه شریفیا بودن چی‌شو داره که واگن وایساد. داشتیم شونه به شونه هم از ایستگاه خارج می‌شدیم که رسیدیم به تونل باد خروجی ایستگاه. تا رسیدیم مثل همیشه سریع کلاه بوقی باب‌اسفنجی‌امو از کیفم درآوردم. بدنم رو خم کردم تا نوک کلاه بوقی تو مسیر جریان هوا قرار بگیره. باز یه دست خورد روی شونه‌ام. سرمو چرخوندم، وقتی چشم تو چشم شدیم پرسید « ». داد زدم «ببخشید هندزفری داشتم». اومدم هندزفری مو درآرم دیدم نیست، باد با خودش برده بود. صدای شدید باد نمی‌ذاشت بفهمم چی می‌گه که لب‌خونی کردم. «این؟ این برای اینه که هوا رو بشکافه، ضریب درگمو کم کنه و یه ورتکس ...»

🔸 داشتم توضیح می‌دادم و پله پله عقب می‌رفتم که از کیف بلندم کرد و با خودش آورد بالای پله‌ها. «آخیش. دست‌تون درد نکنه داشتم می‌افتادم. ببخشید شما کی هستین؟» «مهم نیست من کی‌ام؟ منو از روی کارایی که می‌کنم می‌شناسی». «بتمن؟» «نه دیگه. من آیرون‌منم».

🔸 احتمالا منظورش از آهن، لوازم یدکیای طرشت بود. به راهم ادامه دادم و هوا آفتابی بود. کم‌کم رسیدم به دم در که یهو هوا ابری شد. اومدم آسمون رو ببینم که دوباره قیافه آقا هیکلیه اومد جلو چشمم. از کنارم که رد شد، دوباره هوا آفتابی شد. سرشو انداخت پایین و حراست چیزی بهش نگفت. منم تصمیم گرفتم همین کارو بکنم. سرمو انداختم پایین، داشتم رد می‌شدم که نگهبان گفت «آقا کجا؟» «من دانشجوام دیگه» «کارت دانشجویی؟» «چطور به اون آقاهه با اون هیکلش چیزی نگفتین؟ از من که کوله لپ‌تاپ و استایل دانشجویی دارم کارت می‌خواید؟» «کلاه باب اسفنجی جزء استایله؟» یادم رفته بود درآرمش. «دوما. ایشون مرد آهنیه. لبه مرزهای هم‌افزایی حرکت می‌کنه» «هم‌افزایی چی و چی؟» «قوی‌ترین ماهیچه‌ها و قوی‌ترین ذهن‌ها» «خب قوی‌ترین ماهیچه اونه، منم قوی‌ترین ذهنم. چرا فرق می‌ذارین؟» دوباره یه نگاهی به کلاه باب‌اسفنجی‌ام کرد.

🔸 دیگه کارت دانشجویی‌امو درآوردم و بهش حق دادم. دوباره یاد ددلاین پروژه‌ها افتادم و حالم گرفته شد. از جلوی جکوز رد شدم که دیدم آقاپرویز، مسئول جباری، نشسته تو لوپ و چوب شور گرفته دستش. رفتم گفتم «چرا تنها اینجا نشستین؟» با ناراحتی گفت «پارکت جباری...» که بغضش ترکید. زدم رو شونه‌اش گفتم «در عوض باعث هم‌افزایی قوی‌ترین عضلات و ذهن‌ها می‌شه. ارزششو داره.» آروم شد و گفت «راست می‌گی. هم‌افزایی هزینه‌ای دارد که باید بهای آن را بپردازی. کفشاتو درآر.» «اینجا چرا؟» «از لحاظ روحی نیاز دارم کفش غیرورزشی یکی رو از پاش درآرم» کفشم رو درآوردم و تو بغل هم گریه کردیم؛ اون برای پارکت، من برای پروژه.

t.me/sharifdaily/9214

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۸۶ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ فاتحه‌ای بر گور کلمه (#سرمقاله/ #صالح_رستمی)
◀️ ترم‌ایناتور: روز واحدخیز/ داستان یک سایت محبوب #پرونده (#زینب_پرویزی/ ص۴)
◀️ تنها، تاریک و سرگردان/ ‌کشف سیاه‌چاله‌ای تنها و سرگردان در کهکشان راه شیری با همکاری استاد و فارغ‌التحصیل دانشکده فیزیک #گزارش (#فاطمه_خسروی/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ نه اولین میزبانی، نه آخرینش/ ‌‌‌‌قوی‌ترین مردان ایران در شریف (#گزارش/ ص۳)
◀️ تحریم از بیرون، تحریم از درون #ذره‌بین (#سید_ابوالفضل_ابراهیمی/ ص۳)
◀️ ‌تغییر در اقلیم، تغییر در اقتصاد/ تغییر اقلیم برای اقتصاددان‌ها چقدر آب می‌خورد؟ #محیط_زیست (#رضا_جمشیدی/ ص۵)
◀️ نوآوری راه خودش را می‌رود/ ‌روی و گریه می‌آید مرا/ پنل تخصصی پارک علم‌وفناوری شریف با موضوع اکوسیستم نوآوری و چالش‌های منابع انسانی در دهه پیش رو (#اقتصاد_و_کسب‌وکار/ ص۶)
◀️ آدرس غلط فیس‌بوک/ ‌‌افشاگری‌های کارمند سابق فیس‌بوک #گفت‌وگو (ترجمه: #سجاد_بهنام/ ص۷)
◀️ تو خیلی دوری #وصله‌پینه (#مهندس_اثبات/ ص۸)
◀️ هم‌افزایی هزینه دارد #وصله‌پینه (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۸)

t.me/sharifdaily/9335

@sharifdaily
«نون‌خامه‌ای با کار اضافه»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ «خب. شماره چند گفتی؟»
«دم وندینگ سر صحبتو باز نکن. ضایعه!»
با خنده برگشتم سمتش، ولی کاملا جدی بود: «خب مگه پاستیل نمی‌خواستی. کدومشو بگیرم. زودتر بگو این پسرا منتظرن پشت‌مون.»
پسرا از پشت بلند گفتن «نه آقا! راحت باشید. همیشه اینجاییم. فقط پاستیلا تموم نشه»
با خنده برگشتم، ولی اونام کاملا جدی بودن. دکمه کنسل رو زدم و برگشتم گفتم «چرا این‌قدر همه جدی‌ان امروز؟»

🔸 از جلو وندینگ رد شدیم. گفتم «چیزی شده؟»
«بله! الان سال آخرته، ولی هنوز بیکاری. یه قرون درنمیاری. فقط با دوستات کف دانشکده ول می‌چرخین و وقت تلف می‌کنین» چند ثانیه به کف زمین خیره شدم.
«خب دارم برای خودت می‌گم. ناراحت شدی؟»
«نه. داشتم فکر می‌کردم.»
«به چی؟»
«به اینکه الان اون دختره اومد پاستیل هندونه‌ای رو برداشت.»
تا اومد عصبانی شه گفتم: «خب الان چه‌کار کنیم؟ برای دانشجوی مکانیک کار با حقوق خوب هست؟ آقایون شما بگید. هست؟»
«آره. ما یه ماهه اینجاییم روزای کاری»
«پولم می‌دن؟»
«نه، ولی اگه بتونی سر صحبتو با یکی که باباش پول‌داره باز کنی نونت تو روغنه»
«عجب ایده ناب...» بهم چشم غره رفت. «چیز. نابه‌جایی! دانشجوی مملکت‌اید شما. خجالت بکشید!»

🔸 از دانشکده خارج شدیم تا بریم سمت در انرژی.
«امیر! وایسا وایسا، جباری چه خبره؟»
«عه! آفرین. خدایا حکمتتو شکر. چه به‌موقع»
«امیر نمایشگاه کاره. عالیه. امیر می‌شنوی؟ امیر؟»
داشت دنبالم می‌گشت. براش دست تکون دادم تا بالاخره تو صف نسکافه پیدام کرد: «چرا اینجایی؟»
«مگه نسکافه نمی‌خواستی؟»
«نه! بنر نمایشگاه کار به این بزرگی رو نمی‌بینی؟ همه‌اش فکر شکمتی. یه‌کم بزرگ شو»
چند ثانیه به کف زمین خیره شدم.
«خب دارم برای خودت می‌گم. ناراحت شدی؟»
«نه. داشتم فکر می‌کردم»
«به چی؟»
«به اینکه سه‌تا لیوان مونده، ولی چهارنفر جلومونن. باید وایسیم کلی حالا»
تا اومد عصبانی شه گفتم «شوخی کردم. بریم غرفه‌ها رو ببینیم. دیگه می‌خوام آینده‌نگر باشم» «آفرین. همین درسته.»
«پس ببین من دیدم دو نفر با دانمارکی و نون خامه‌ای اومدن بیرون. تو از این‌ور برو، من از اون‌ور. تا تموم نشده، غرفه‌اش رو پیدا کنیم.» با خنده برگشت سمتم، ولی کاملا جدی بودم.

🔸 نمایشگاه شلوغ بود و هرکی با یه پوشه داشت بین غرفه‌ها چرخ می‌زد. هرچی گشتیم موقعیت شغلی مناسب دانشجوی مکانیک پیدا نشد. داشتم عصبانی و ناامید می‌شدم تا اینکه «امیر. وایسا وایسا. اون غرفه نون‌خامه‌ایه»
«نون‌خامه‌ای چیه؟ دنبال شغلم. آینده‌مه‌ها.»
«نه. می‌گم اونو ببین. نوشته مهندس مکانیکم می‌خوان.»
بالاخره مثل اینکه شغل ایده‌آلم رو پیدا کردم؛ نون‌خامه‌ای و مهندسی مکانیک، هم‌زمان!

🔸 «سلام! من دانشجوی مکانیکم و دنبال یه موقعیت شغلی مناسب می‌گشتم.»
«سلااااام. بله بله. منم دانشجوی مکانیک همین‌جا بودم. بهترین غرفه اومدی، اگه گفتی چرا؟»
«حقوق و مزایای بالا؟ همه مثل خانواده‌ایم؟»
«نه! نون‌خامه‌ایامون تازه‌اس. بفرمایید.»
تا اومد عصبانی شه آقاهه گفت «شوخی کردم. چون منم دقیقا یه زمانی تو موقعیت شما بودم و از راهی که اومدم راضیم.»
«خب شما کارتون چیه؟»
«من اینجا هستم تا به شما بگم برای دانشجوی مکانیک کار هست.»
«خب! درسته. من قراره چه‌کار کنم؟»
«همین دیگه. شما میای جانشین من می‌شی به دانشجوهای مکانیک می‌گی کار هست.»
«خب اون‌وقت شما کجا می‌رید؟»
«اپلای می‌کنم و این چرخه تکرار می‌شه.»
«شما الگو ما دانشجوهایین. چجوری انقد راحت می‌رید؟»
چند ثانیه به کف زمین خیره شد: «برای مام وطن می‌گم آخه. ناراحت شدین؟»
«نه. داشتم فکر می‌کردم.»
«به اینکه اون دختره نون‌خامه‌ای آخرو برداشت؟»
«آره.» جفت‌مون خندیدیم، انگار خود آینده‌ام با خود الآنم داشت حرف می‌زد.
«خب امیر عالیه. آقا ببخشید اون فرم رو می‌دید؟ رزومه‌ات رو آوردی؟»
رزومه رو فرستادم و قرار شد از اول ماه با شرکت آشنا شم و شروع کنم. روزی بهتر از این نمی‌شد دیگه. البته چرا، امروزی که توش تعداد لیوانای نسکافه یکی بیشتر می‌بود.

t.me/sharifdaily/9343

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۸۷ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ دکان «گفت‌وگو»گری (#سرمقاله/ #مریم_عراقی)
◀️ «کار»گاه عمومی/ دوازدهمین نمایشگاه کار شریف (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ حساب‌وکتاب شیمیایی/ ‌‌‌‌چهارمین مدرسه زمستانی کمومتریکس در دانشکده شیمی #گزارش (#عرفان_نصراللهی/ ص۳)
◀️ ‌پرواز شماره ۴۰/ مروری بر چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر #هنر_و_ادبیات (#سید_محمدحسین_قاسمی، #امیرحسین_مینایی‌پور/ ص۴و۵و۶)
◀️ #هزارقلم (ص۷)
◀️ جوان‌ترین در مجتمع فناوری (#مردمان_شریف/ ص۷)
◀️ نون‌خامه‌ای با کار اضافه #وصله‌پینه (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۸)
◀️ #استاد_شریف_ما (ص۸)

t.me/sharifdaily/9441

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۸۹ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ معمولی‌ها را دریابیم (#سرمقاله/ #محمدجواد_شاکر)
◀️ اولین شلوغی بعد از دو سال/ روایتی از نمایشگاه بهار شریف #گزارش (#یاسمین_حکیمی‌نژاد/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات
◀️ بار دیگر، خوابگاهی که نمی‌شناختیم/ یک بازسازی متفاوت در خوابگاه‌های دانشگاه (#گزارش/ ص۳)
◀️ بعد از شش ماه، دوباره با رئیس/ دومین نشست فعالین دانشجویی با رئیس دانشگاه (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ انباری پر از سوزن/ کنار آمدن با انبوه اضطراب‌آور خواندنی‌ها و شنیدنی‌ها و دیدنی‌ها #هنر_و_ادبیات (##صدرا_محمودی/ ص۶)
◀️ بازآمدنت خوش باد #یادداشت (#مهدی_حسام/ ص۶)
◀️ حالا یا هرگز/ هشدارهای جدی آخرین گزارش IPCC درباره تغییر اقلیم #محیط_زیست (#عرفان_استقامت/ ص۷)
◀️ مشاهده کافی نیست، تجربه‌اش کنید/ کوتاه درباره متاورس #اف‌یک (#محمدحسین_بهمنی/ ص۸)
◀️ کلاف سردرگم احیای برجام/ «مصلحت توافق» در سالن کهربا #گزارش (#زهرا_همتیان/ ص۹)
◀️ زیر بغل هلال/ یک بررسی آماری در زمینه رویت هلال ماه نو #علمی (#محمدرضا_حسن‌پور/ ص۱۰)
◀️ یادگیرنده و یاددهنده مادام‌العمر/ گفت‌وگو با فاطمه خورشیدی درباره تجربه معلم شدن #مردمان_شریف (#نرگس_خورشیدی/ ص۱۱)
◀️ همه‌چیزدان‌ها مرده‌اند #حرف_زیادی (#مرتضی_یاری/ ص۱۲)
◀️ غم غربت در فرودگاه #وصله‌پینه (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۱۲)


t.me/sharifdaily/9931

@sharifdaily
«غم غربت در فرودگاه»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ با بی‌رمقی رفتیم روی صندلیای سفت فلزی فرودگاه افتادیم. تلویزیون روبه‌رو اخبار ورزشی داشت: «امباپه بازیکن تیم پاریس‌سنت‌ژرمن، با قرارداد وسوسه‌انگیز این تیم فرانسوی، قید رویای کودکی خود، بازی در تیم رئال مادرید را زد و در کشور خود ماندنی شد» زد روی پام: «قرارداد وسوسه‌انگیزش چی بوده؟» اخبارگو ادامه داد: «این قرارداد شامل ۳۰۰ میلیون یورو پاداش تمدید قرارداد، ۱۰۰ میلیون یورو حقوق سالانه پس از کسر مالیات، توانایی انتصاب سرمربی و مدیر ورزشی تیم، دخالت در خرید و فروش بقیه بازیکنان تیم...» زدم رو پاش: «ببین خلاصه بخوام بگم، فقط خونه پدرشون رو در اختیارش نذاشتن.» «چرا خونه پدرشون؟» «چون این متن روزنامه‌ قراره باشه. گوش کن ادامشو» «از افراد موثر در عقد این قرارداد می‌توان به امیر قطر و رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل مکرون، اشاره کرد.»

@sharifdaily
روزنامه شریف | Sharifdaily
Sharif Daily 889 (10 Khordad 1401).pdf
«غم غربت در فرودگاه»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ به تابلو اعلانات فرودگاه زل زده بود: «چقدر فرودگاه دلگیره. غم غربت گرفتتم.»

🔸 خواستم دل‌داری‌اش بدم: «تو کلی دوست داری اینجا که دل‌شون برات تنگ می‌شه، هرجای دنیا باشی بهت اهمیت می‌دن». یه نگاه به دوروبرش کرد: «هنوز که نرفتم، الآن جز خودت کسی می‌بینی دور من؟» «هعی، لعنت به این فاصله‌ها. اگه از خونه‌تون تا فرودگاه این‌قدر فاصله نبود، منم نمی‌اومدم دیگه. خودت می‌اومدی، منم خوابیده بودم الان».

🔸 یه پسره اومد سمت‌مون: «آقا ببخشید. می‌شه از من و دوستام یه عکس بگیرید؟» دوربینو گرفتم و چندتا عکس در حال بوسیده‌شدن لپاش از دو جهت، ژست افق و رخ عقابی گرفتم. یهو به ذهنم زد گفتم: «ببخشید این دوست منم می‌شه باهاتون عکس بگیره؟» «چطور؟» «کسی نیومده همراهش، یه عکس دسته‌جمعی قبل پرواز داشته باشه حداقل.» دل‌شون سوخت. برای اینکه سنگ تموم بذارن، یهو تصمیم گرفتن پرتش کنن هوا. دو نفر زیر یه خم، دو نفر دیگه زیر شونه‌هاشو گرفتن، ولی اون‌قدر سنگین بود که به جای هوا، روی زمین پخش شد. سریع رفتم بالا سرش: «این حالتم خوبه. یه لبخند بزن فقط».

🔸 کارد می‌زدی خونش درنمی‌اومد. خاک لباسشو تکوند و رفتیم سمت تابلو تا زودتر حداقل بدون هیچ خاطره‌ بد بیشتری بره. «عه! پروازتم تأخیر خورد. یه ساعتی حداقل علاف شدیم.» با بی‌رمقی رفتیم روی صندلیای سفت فلزی فرودگاه افتادیم. تلویزیون روبه‌رو اخبار ورزشی داشت: «امباپه بازیکن تیم پاریس‌سنت‌ژرمن، با قرارداد وسوسه‌انگیز این تیم فرانسوی، قید رویای کودکی خود، بازی در تیم رئال مادرید را زد و در کشور خود ماندنی شد» زد روی پام: «قرارداد وسوسه‌انگیزش چی بوده؟» اخبارگو ادامه داد: «این قرارداد شامل ۳۰۰ میلیون یورو پاداش تمدید قرارداد، ۱۰۰ میلیون یورو حقوق سالانه پس از کسر مالیات، توانایی انتصاب سرمربی و مدیر ورزشی تیم، دخالت در خرید و فروش بقیه بازیکنان تیم...» زدم رو پاش: «ببین خلاصه بخوام بگم، فقط خونه پدرشون رو در اختیارش نذاشتن.» «چرا خونه پدرشون؟» «چون این متن روزنامه‌ قراره باشه. گوش کن ادامشو» «از افراد موثر در عقد این قرارداد می‌توان به امیر قطر و رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل مکرون، اشاره کرد.»

🔸 «امیر کاش اینجا هم همین‌قدر برای موندن ما تلاش می‌کردن.» «رئیس‌جمهور چندبار تعارف زد که دانشجوها نرید، ناهار در خدمت باشیم.» دوباره افسرده شد. حوصله مرور کردن وضعیت رو نداشتیم. به در و دیوار زل زده بودیم که یهو یه مسئول با بادیگارد دیدیم که اومد سمت‌مون: «سلام. شما دانشجویی؟ کدوم دانشگاه به سلامتی؟» «شریف» «عالیه. نخبه‌های مملکت، آینده‌سازان کشور» «بله، ولی اگه شرایط مهیا ...» پرید وسط حرف: «می‌دونم شرایط سخته. سخت‌گیری‌هایی می‌کنن که واقعا دست‌وپاگیره، مثلا همین اضافه‌بار. ماه پیش سیسمونی و جهیزیه از اون طرف آوردیم، به زحمت قبول کرد. حالا شما که به نظر میاد بار خاصی هم نداشته باشی، این چمدونو تو تحویل بده، گیر ندن به ما» یه بادیگارد چمدون رو گذاشت و رفت.

🔸 آروم در گوشش گفتم: «اگه غم غربت گرفتت...» «خفه شو» همدیگه رو بغل کردیم و مصمم رفت.

t.me/sharifdaily/9951

@sharifdaily
🌟 شماره ۸۹۰ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ باغچه خودت هم هست (#سرمقاله/ #محمدجواد_شاکر)
◀️ آبروداری ورزش‌های انفرادی/ نتایج تیم‌های ورزشی دانشگاه در مسابقات منطقه یک (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات
◀️ توسعه تفکر ما در گروی حفظ زبان فارسی است/ دکتر رضا منصوری در مراسم رونمایی از مجموعه هشت‌جلدی «ایران من» در کتابخانه مرکزی (#گزارش/ ص۳)
◀️ تحول زمان‌بر است، صبر داشته باشید/ رئیس صداوسیما در شریف (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ یک پروژه دانشجویی بیست‌ساله/ گفت‌وگو با دکتر علیرضا زارعی درباره تاریخچه سامانه آموزش (EDU) #پرونده (#محمدرضا_فتح‌اللهی/ ص۶)
◀️ بهار دلکُش/ چرا در بهار افسرده‌تر و خواب‌آلوده‌تریم؟ #علمی (#فاطمه_خسروی/ ص۷)
◀️ به امید دیدار در سال بعد/ مرور سال ۱۴۰۰ شریف #پرونده (#سیدمحمدامین_سپیده‌دم/ ص۸و۹)
◀️ مهاجرت رها کردن نیست/ توشه‌هایی از هر سرزمین #کمی_آنسوتر #روی_خط_خارج (#حسین_فیروز/ ص۱۰)
◀️ قدم اول به رسمیت شناختن است #مرغ_همسایه (#سیدپارسا_میرطاهری/ ص۱۰)
◀️ فیزیک دوست داشتم، نقاش شدم/ علی‌محمد پرورش از زبان خودش #مردمان_شریف (#یاسمین_حکیمی‌نژاد/ ص۱۱)
◀️ شرطه قداره‌دار #حرف_زیادی (#مرتضی_یاری/ ص۱۲)
◀️ انگشت جانی در محکمه #وصله‌پینه (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۱۲)


t.me/sharifdaily/10008

@sharifdaily
«عذرخواهی صمیمانه»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ یهو یه دست خورد روی شونه‌ام. برگشتم دیدم معاون دانشجویی دانشگاهه. با لبخند در گوشم گفت: «دوست عزیزم. باید ازش «صمیمانه» عذر بخوای.». برگشتم و گفتم: «من ازت صمیماااانه عذر می‌خوام.» نگاهم کرد و راهشو کج کرد. معلوم بود تأثیری نداشته. باید یه راه دیگه پیدا کنم.

@sharifdaily
«عذرخواهی صمیمانه»

#وصله‌پینه
#امیرمحمد_طهماسبی

❇️ داشتم دم کتاب‌خونه دانشگاه دنبالش می‌رفتم: «من عذر می‌خوام.» «نمی‌خواد. فایده نداره» «چی‌کار کنم که جبران شه؟» «یه لیوان برو بیار.» «این تکراریه. می‌خوای بزنم زمین، بعد بگی دلی که شکست ...» «نه، می‌خوام بزنمش تو سرت».

🔸 یهو یه دست خورد روی شونه‌ام. برگشتم دیدم معاون دانشجویی دانشگاهه. با لبخند در گوشم گفت: «دوست عزیزم. باید ازش «صمیمانه» عذر بخوای.». برگشتم و گفتم: «من ازت صمیماااانه عذر می‌خوام.» نگاهم کرد و راهشو کج کرد. معلوم بود تأثیری نداشته. باید یه راه دیگه پیدا کنم.

🔸 رسیدیم دم سلف که علی از کنارم رد شد: «علی! علی! ببین وقتی بچه‌ها از صنفی دل‌خورن، چی‌کار می‌کنی؟» «خب اول باید صمیمانه ...» «کردم. دیگه چی؟» یه‌کم فکر کرد: «خب اول با کسی که باعث ناراحتی‌شون شده صحبت می‌کنم. باید بفهمیم دلایلش چی بوده، که تو مورد تو می‌شه خودت.» یه دقیقه رفتم تو فکر. «خب چی شد؟» «ببین با خودم صحبت کردم، قانع شدم با دلایلم. خب قدم بعدی چیه؟» «بهش بگی که قانع شدی با دلایل خودت و به نظرت کار اشتباهی نکردی.» «این‌جوری که آشتی نمی‌کنه باهام.» «خب فکر کردی چرا بچه‌ها از صنفی ناراضی‌ان؟»

🔸 خداحافظی کردم و دویدم تا بهش برسم. داشت از بین دانشکده برق و عمران می‌رفت سمت سردر تا خارج شه. تصمیم گرفتم از سمت روزنامه جلوش سبز شم. رسیدم دم روزنامه. جواد رو دیدم: «جواد! جواد! وقتی بچه‌ها از روزنامه دل‌خورن، چی‌کار می‌کنی؟» «خب اول باید صمیمانه...» «عذرخواهی؟» «نه، قبلش صمیمانه دلایلت رو می‌گی.» «بعدش عذرخواهی؟» «نه، اون شروع می‌کنه دلایلش رو گفتن» «بعدش دیگه عذرخواهی؟» «نه، یه چندبار پینگ‌پونگی می‌شه پیام و بعدش دیگه یادتون می‌ره.»

🔸 از جواد خداحافظی کردم و رفتم سمتش: «خب ببین. من دلایلم رو صمیمانه می‌خوام برات توضیح بدم» «خب؟» دو تا دلیلم رو گفتم. با دقت گوش داد. ته‌اش گفت: «مرده‌شور دلایلت رو ببرن» رفت سمت سردر تا خارج شه. رفت سمت خروجی خانم‌ها و منم رفتم سمت قسمت آقایون: «ببخشید. شما تو حراست وقتی دانشجوها از دست‌تون عصبانی‌ان و ابراز می‌کنن، چی‌کار می‌کنین؟» «سریعا از همدیگه جداشون می‌کنیم برای یه‌مدت، حتی شده چند ثانیه» «خب می‌گی یه چند دقیقه جدا شم و تنهاش بذارم؟» «ترجیح من که برای همیشه‌اس، ولی تا به اونجا برسیم...»

🔸 چند دقیقه طول کشید. یهو از بیرون صدا زد: «امیر. چرا نمیای؟» «ببخشید من باید برم. اومدم» «خب ببین من تو این چند دقیقه فکر کردم. به نظرم دلایلت که چرت بود. صمیمانه عذرخواهی‌ات رو می‌پذیرم ولی، بیا بریم».

t.me/sharifdaily/10076

@sharifdaily