🌟 شماره ۸۶۴ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ جعلیات؛ کرونای اجتماعی (#سرمقاله/ #شایان_مرشدی)
◀️ به قدمت تاریخ/ نگاهی به تاریخ اختلافی به نام قره‌باغ (#پرونده/ ص۶و۷)
◀️ یک نفر امروز غایب نیست/ پویش تهیه دستگاه‌های هوشمند برای دانش‌آموزان نیازمند (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (#مهدی_فخرآبادی/ ص۲)
◀️ زنهار از این بیابان/ #گزارش تریبون آزاد دانشجویی «کلاف سردرگم» با موضوع سربازی (#سید_محمدحسین_قاسمی/ ص۳)
◀️ کمتر به عقب برگردید #حرف_زیادی (#مرتضی_یاری/ ص۳)
◀️ دموکراسی نیاز به کمک دارد/ تشخیص پست‌های گمراه‌کننده در شبکه‌های اجتماعی با کمک الگوریتم‌های یادگیری ماشین #گزارش (ترجمه: #سید_رضا_احمدزاده/ ص۴)
◀️ درد بی‌اعتمادی را چاره چیست؟ #آن‌سوی_آجرهای_قرمز (#محمدتقی_ضرغام_افشار/ ص۴)
◀️ دوقطبی‌ در جهان مسطح شبکه‌های اجتماعی/ #گفت‌وگو با میثم علیزاده درباره تاثیر شبکه‌های اجتماعی بر دموکراسی (#محمد_ملانوری/ ص۸)
◀️ اعداد دروغ می‌گویند؟/ نگاهی به نظرسنجی‌های پرشمار انتخابات آمریکا #پرونده (#محمد_ملانوری/ ص۵)
◀️ همیشه حق با استاد است/ استادهایی که زندگی دانشجو را جهنم می‌کنند #کمی_آنسوتر (ترجمه: #حسین_رجبی/ ص۹)
◀️ مرگ و شیون یک‌بار نیست/ درباره رفتار موجی شیوع کرونا #علمی (#یزدان_بابازاده/ ص۱۰)
◀️ #هزارقلم/ ص۱۱
◀️ دنبال بندی بودم که بهش بند بشم، که بمونم (#مردمان_شریف/ ص۱۱)
◀️ اینترنت رایگان بهانه است #هردم_بیلی (#امیرحسین_پویا/ ص۱۲)
◀️ دو تا یکی می‌خوریم نداریم (#وصله‌پینه/ ص۱۲)

t.me/sharifdaily/6863

@sharifdaily

«آنچه شجریان‌ها بر سر جامعه می‌آورند»

#آن‌سوی_آجرهای_قرمز

❇️ در سال ۲۰۰۷ مانوج و بابلی اشتباهی وحشتناک مرتکب شدند: آنها که اهل دو طایفه مختلف در هند بودند، در دام عشقی آتشین گرفتار شدند. مانوج پس از ترک تحصیل به شاگردی در مغازه الکتریکی اشتغال داشت. بابلی هم شاگرد مدرسه‌ای در آن سوی جاده بود. ازدواج آنها مشکل قانونی نداشت ولی سنت‌های خشک، هرگونه ازدواج بین‌طایفگی را امری قبیح برمی‌شمرد. آن دو تصمیم به فرار از خانه و ازدواج گرفتند اما به دلیل شکایت خانواده‌ها خود را به دادگاه معرفی کردند و مجبور شدند شهادت دهند که کاملا قانونی با هم ازدواج کرده‌اند. پس از جلسه دادرسی که متوجه شدند شماری از خویشاوندان تعقیب‌شان می‌کنند، با اسکورت دو پلیس سوار اتوبوس شده و راهی خانه شدند اما زمانی که به شهر پیپلی رسیدند، مأمورین گفتند آنجا مرز حوزه استحفاظی آن‌هاست و باید بروند. کمی بعد در یک ایستگاه عوارضی یک ماشین شاسی‌بلند نقره‌ای جلوی اتوبوس پیچید؛ مانوج و بابلی را به زور پایین کشیدند و با خود بردند. مدتی بعد اجساد ورم‌کرده و پاره‌پاره آنها در حالی که پاهایشان به هم گره خورده بود، از کانال بلاساماند بیرون کشیده شد. قصه به اینجا نیز محدود نشد و شواری محلی تصمیم به طرد خانواده مانوج گرفت؛ هیچ‌کس از اهالی روستا اجازه صحبت یا فروش چیزی به آن‌ها را نداشت و ...

🔸 این تنها شمای کوچکی از سیطره مناسبات خشک طایفگی در هند است که خیلی اوقات اهداف ملی را قربانی علایق طایفگی می‌کند. حال سوال این است که در چنین جامعه‌ای، آن هم پیش از استقلال که شدت این تعصبات قبیله‌ای، بسیار بیشتر بود و جامعه به شدت واگرا و چندتکه، چطور می‌شد به اهداف مشترک جمعی مثل استقلال ملی فکر کرد؛ چه رسد به آنکه به چنین غایات بلندی نائل هم شد؟ اینجاست که اهمیت سرمایه‌های نمادینی چون گاندی نمایان می‌‌شود.

🔸 در ایران نیز سرمایه‌های نمادینی چون شجریان، قاسم سلیمانی و... (با وجود لغزش‌هایی که از هرکسی حتی گاندی ممکن است سرزند) اگر مجال داده می‌شد همین نقش را ایفا می‌کردند. در جامعه‌ای که شکاف‌های مختلف اقتصادی، فرهنگی، مذهبی، سیاسی و... آن را تکه‌تکه و چندپاره نموده، هرگونه تنگ‌نظری، ایجاد محدودیت یا مصادره به مطلوب این سرمایه‌ها از سوی جناح‌های قدرت، نه فقط یک عمل زشت اخلاقی، بلکه یک خیانت اجتماعی‌ست که می‌تواند ضرباتی سهمگین به همگرایی و وفاق جامعه بزند و آن را در تکانه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، به شدت آسیب‌پذیر گرداند. نکته نگران‌کننده‌تر آنکه جامعه ما مدت‌هاست که دیگر به چنین سرمایه‌های نمادینی آبستن نمی‌شود و گویا عقیم شده است.

🔸 یادداشت کامل #محمدتقی_ضرغام _افشار را در سایت روزنامه بخوانید.

@sharifdaily

🌟 شماره ۸۶۵ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ جان پدر کجاستی؟ (#سرمقاله/ #علیرضا_هاشمی)
◀️ عشوه‌های مجاز/ فعالیت دانشجویی در دوران سلطه کرونا (#پرونده/ ص۵)
◀️ به سادگی یک گل، به مهربانی یک لبخند/ یک عیدی متفاوت به بیماران و پرستارها (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (#محمدجواد_شاکر/ ص۲)
◀️ به تو از دور سلام/ استقبال مجازی از ورودی‌های جدید در آمفی‌تئاتر مرکزی #گزارش (#بهار_غلامی/ ص۳)
◀️ رسول رحمت #هفتاد_سال_عبادت (#حسن_اسکندی/ ص۳)
◀️ کوانتا؛ جایی برای تجربه، یادگیری و رسیدم/ انجمن علمی فیزیک در دوران کرونا، فعالیت‌های مجازی‌اش را پررنگ‌تر دنبال می‌کند #گزارش (#مرتضی_آرانی/ ص۴)
◀️ از قیام تا قعود جامعه دینی #آن‌سوی_آجرهای_قرمز (#محمدتقی_ضرغام_افشار/ ص۴)
◀️ رویای تجدد با اونیورسیته/ دانشگاه وارد می‌شود #سده‌خوانی (#محمد_ملانوری/ ص۶و۷)
◀️ بزک پوپولیسم/ آیا پوپولیسم لزوما برای اقتصاد بد است؟ (#اقتصاد_و_کسب‌وکار/ ص۸)
◀️ همان‌طور که می‌گویی بنویس/ چرانوشتن برایمان سخت است؟ #هنر_و_ادبیات (#غزل_شفیعی/ ص۹)
◀️ شاعر اسطوره‌ها #شریفانه (#عرفان_خلج/ ص۹)
◀️ بزرگ‌جنگلی واژگون #صریر (#هاله_دادمهر/ ص۹)
◀️ گوگل در مسیر انحصار/ چرا اقدامات قانونی در برابر گوگل کافی نیست؟ #ترجمه (ترجمه: #پارسا_پاکدامن/ ص۱۰)
◀️ #هزارقلم/ ص۱۱
◀️ اگه کرونا نبود، درس و کار داشتم ولی زن نداشتم #مردمان_شریف (#مریم_اشتهاردی/ ص۱۱)
◀️ آب زنید راه را #وصله_پینه (#رضا_علیپور/ ص۱۲)
◀️ استوری شتری #نیش_شتر (#علیرضا_مختار/ ص۱۲)

t.me/sharifdaily/6922

@sharifdaily

«یکدست‌سازی، دو واقعه و یک عبرت»

#آن‌سوی_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ سال ۱۹۳۲ و در اوج بحران اقتصادی، بیکاری و جولان فقر، فراکلین دی‌روزولت، کاندیدای دموکرات‌ها با کسب ۵۷ درصد آراء، رئیس‌جمهور می‌شود. دموکرات‌ها، اکثریت سنا و مجلس نمایندگان را نیز کسب کردند. در این شرایط روزولت برای مقابله با «رکود بزرگ» سیاست‌هایی را با عنوان «طرح نوین» تدوین کرد که با اقبال چشمگیری مواجه شد. با این حال برخی بندهای این طرح، با قانون اساسی تعارض داشت، لذا طرح به دیوان عالی برده شد و قضات برخی از بندهای مهم را مخالف قانون تشخیص دادند. روزولت با اتکا به آرای مردمی مصمم بود طرحش را بدون اصلاح تصویب کند و لذا موضعی معروف به خود گرفت: «قضات دیوان عالی بیش از حد کار کرده‌اند و برای انجام این حجم کار، پیر شده‌اند!»

@sharifdaily

«یکدست‌سازی، دو واقعه و یک عبرت»

#آن‌سوی_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ سال ۱۹۳۲ و در اوج بحران اقتصادی، بیکاری و جولان فقر، فراکلین دی‌روزولت، کاندیدای دموکرات‌ها با کسب ۵۷ درصد آراء، رئیس‌جمهور می‌شود. دموکرات‌ها، اکثریت سنا و مجلس نمایندگان را نیز کسب کردند. در این شرایط روزولت برای مقابله با «رکود بزرگ» سیاست‌هایی را با عنوان «طرح نوین» تدوین کرد که با اقبال چشمگیری مواجه شد. با این حال برخی بندهای این طرح، با قانون اساسی تعارض داشت، لذا طرح به دیوان عالی برده شد و قضات برخی از بندهای مهم را مخالف قانون تشخیص دادند. روزولت با اتکا به آرای مردمی مصمم بود طرحش را بدون اصلاح تصویب کند و لذا موضعی معروف به خود گرفت: «قضات دیوان عالی بیش از حد کار کرده‌اند و برای انجام این حجم کار، پیر شده‌اند!»

🔸 بحث‌های داغی شکل گرفت و با وجود اینکه نمایندگان، اکثرا دموکرات بودند، در نهایت به دلیل حفظ قداست قانون، بندهای مخالف قانون را رد کرده و هم‌حزبی‌شان را در پیشبرد اهدافش ناکام گذاشتند. اگر روزولت موفق به اجرای کامل طرحش با وجود مخالفت با قانون می‌شد، احتمالا گام بعدی انحلال کنگره، به منظور ممانعت از خرده‌گیری‌های آن و در راستای پیشبرد سریع اهدافش بود!

🔸 در سال ۱۹۴۶ اتفاق مشابهی این بار در آرژانتین افتاد. خوان‌دومینگو پرون به اتفاق آراء رئیس‌جمهور شده و وقتی با مخالفت دیوان عالی با طرح‌هایش مواجه می‌شود، با حمایت مجلس سفلی، ۴ قاضی از قضات دیوان عالی را مجرم معرفی و برکنار می‌کند و ۴ مهره انتصابی خودش را جای آنها می‌گذارد و بعد از آن مثل یک دیکتاتور حکومت می‌کند. دیوان عالی به زیر سیطره پرون درآمده و جایگاه قانون پس از آن متزلزل می‌شود و نقض قانون به دلخواه مسئولین یک رویه عادی.

🔸 حفظ قداست قانون در زمان روزولت و نقض آن در زمان پرون، تنها یک رخداد تاریخی نبود؛ تصمیمی بود که نظام بروکراتیک، کارآمدی‌اقتصادی، تکثر سیاسی و قداست قانون را تا چندین دهه بعد از آن متأثر کرد و دو سرنوشت کاملا متفاوت را برای دو کشور رقم زد.

🔸 این روزها که از درودیوار شهرمان به بهانه‌های مختلف (کارآمدی، مبارزه با انحراف و...) صدای یکدست‌سازی و انحصار به گوش می‌رسد و گویا برای تحقق آن ابایی از نقض قانون هم وجود ندارد، خوب است یک‌بار دیگر بلایی را که پرون با همین رویکرد بر سر آرژانتین آورد، مرور کنیم.

t.me/sharifdaily/6935

@sharifdaily

«درد بی‌اعتمادی را چاره چیست؟!»

#آن‌سوی_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ اوج حرکات‌نمادین برای ایجاد اعتماد را در فینال جام‌جهانی راگبی در سال ۱۹۹۵ شاهد بودیم؛ جایی که تیم قدرتمند نیوزلند با آفریقای جنوبی دیدار می‌کرد، آن‌هم در شرایطی که بازیکنان آفریقای جنوبی را سفیدپوستانی تشکیل ‌می‌دادند که شهره به نژادپرستی بودند و به‌شدت مورد تنفر سیاهان. اما ماندلا که از زمان زندان دائما جمعیت ۹۰درصدی سیاهان را دعوت به مبارزه غیرخشونت‌طلبانه می‌کرد، با پوشیدن لباس شماره ۶ که متعلق به پینار، کاپیتان تیم بود، جمعیت ۶۳ هزار نفری استایوم را که ۶۲ هزار نفرشان سفیدپوست بودند، غرق در حیرت کرد.

@sharifdaily

«درد بی‌اعتمادی را چاره چیست؟!»

#آن‌سوی_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ در سال ۱۹۹۴ رژیم آپارتاید آفریقای‌جنوبی فروپاشید اما آن‌چیزی که حیرت جهانیان را برانگیخت، گذار مسالمت‌آمیز به وضعیت جدید بود. چه‌طور ممکن بود سیاهانی که سال‌ها، خشونت‌هایی آشکار و تبعیض‌های ساختاری را تجربه کرده بودند، تن به زندگی مسالمت‌آمیز با سفیدپوستان بدهند؟! پاسخ ساده بود: حرکات‌نمادین از سوی سیاه‌پوستان با محوریت ماندلا و البته تضمین‌هایی عینی از سوی سفیدپوستان.

🔸 اوج حرکات‌نمادین برای ایجاد اعتماد را در فینال جام‌جهانی راگبی در سال ۱۹۹۵ شاهد بودیم؛ جایی که تیم قدرتمند نیوزلند با آفریقای‌جنوبی دیدار می‌کرد، آن‌هم در شرایطی که بازیکنان آفریقای جنوبی را سفیدپوستانی تشکیل ‌می‌دادند که شهره به نژادپرستی بودند و به‌شدت مورد تنفر سیاهان. اما ماندلا که از زمان زندان دائما جمعیت ۹۰درصدی سیاهان را دعوت به مبارزه غیرخشونت‌طلبانه می‌کرد، با پوشیدن لباس شماره ۶ که متعلق به پینار، کاپیتان تیم بود، جمعیت ۶۳ هزار نفری استایوم را که ۶۲ هزار نفرشان سفیدپوست بودند، غرق در حیرت کرد. آفریقای جنوبی نیوزلند را در هم کوبید و بعد از مسابقه پینار به خبرنگاران گفت: این پیروزی در مقابل کاری که رئیس‌جمهور کرد، هیچ محسوب می‌شود! امروز ما نه با کمک ۶۳ هزار نفر، بلکه با حمایت ۴۲ میلیون نفر پیروز شدیم!

🔸 اما این حرکات نمادین از سوی سیاه‌پوستان، اگر با تضمین‌های عینی سفیدپوستان همراه نمی‌شد، راه به‌جایی نمی‌برد. صنعتگران سفیدپوست که تا پیش از این انحصار صنایع را در دست داشتند، شروع به توانمندسازی سیاهان کردند. انتقال بیش از ۳۰درصد از زمین‌های کشاورزی به سیاه‌پوستان، هدایت ۵۰درصد تملیک‌های دولتی به سیاهان، رسیدن مدیران سیاه‌پوست به ۴۰درصد پست‌های دولتی و ... تنها گوشه‌ای از این تضمین‌ها بود.

🔸 ایجاد اعتماد اجتماعی در جامعه قطب‌بندی‌شده ایران نیز کار سختی‌ست اما نه سخت‌تر از اعتمادسازی بین سفیدها و سیاهان در آفریقای‌جنوبی. اگر باور کنیم که ایجاد اعتماد اجتماعی در ایران، امری زمان‌بر است، باید گفت تنها راه احیای این اعتمادِ در حال احتضار، ایجاد یک «شوک بزرگ» در جامعه است؛ شوکی که با دادن تضمین‌های عینی به ایرانیان هوشمند، سخت‌باور و توانمند در تشخیص بازی‌های سیاسی، آن‌ها را قانع کند که این‌بار بازی‌ جدید و صادقانه‌ای در شهر شروع خواهد شد. آن‌گاه می‌توان حرکات نمادین جهت انسجام‌بخشی را نیز از آنان انتظار کشید. خیال خام است که گمان شود با جابه‌جایی چندمهره، با پاسکاری‌های سیاسی میان اهل قدرت و با عزل‌ونصب‌های نمایشی، می‌توان این اعتماد را بازآفرید!‌

t.me/sharifdaily/6976

@sharifdaily

🌟 شماره ۸۶۶ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ آموزه‌هایی از تفکر و روش کار و زندگی، در محضر دکتر علینقی مشایخی (#سرمقاله/ #محمدعلی_اسماعیل‌زاده_اصل)
◀️ پسرها! دخترها! عاشق بشوید/ #گفت‌وگو با دکتر علینقی مشایخی بعد از چهار دهه فعالیت در آموزش عالی (#پرونده/ ص۶و۷)
◀️ زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌‌آیند!/ گزارشی از تماس با ورودی‌های جدید دانشگاه #گزارش (#سعید_فرهادی/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (#مهدی_فخرآبادی/ ص۲)
◀️ دوریم و بی‌خبر (#ذره‌بین/ ص۲)
◀️ این یک بازی عادی نیست/ چهارمین دوره گیمین، کاملا مجازی (#گزارش/ ص۳)
◀️ خط پایان، الان نه/ گزارشی از مراسم نکوداشت چهار دهه فعالیت علمی دکتر علینقی مشایخی #گزارش (#بهار_غلامی/ ص۴)
◀️ امنیت و اعتماد #آن‌سوی_آجرهای_قرمز (#محمدتقی_ضرغام_افشار/ ص۴)
◀️ به عشق وطن/ نگاهی به زندگی علمی و اجرایی دکتر مشایخی (#گزارش/ ص۵)
◀️ آنچه از استاد آموختم #یادداشت (#مرضیه_آقایی/ ص۵)
◀️ دغدغه وطن #یادداشت (#مهرداد_پورقاسم/ ص۵)
◀️ زنان شکارچی، در جنگ با کلیشه‌های قدیمی/ زنان پیش از تاریخ شکارچیانی ماهر بودند #علمی (#فاطمه_خسروی/ ص۸)
◀️ برداشت از سیارک، بررسی در زمین (#از_کوارک_تا_کیهان/ ص۸)
◀️ استنفورد علیه ترامپ/ حال‌وهوای انتخابات آمریکا در دانشگاه استنفورد #کمی_آنسوتر (#علیرضا_اسماعیلی/ ص۹)
◀️ تاریخ وسط آجرهاست (#مرغ_همسایه/ ص۹)
◀️ از اسرائیل تا ایران؛ با فیسک خبرنگار/ رابرت فیسک فقید از خاورمیانه می‌گوید #گفت‌وگو (#صالح_رستمی/ ص۱۰)
◀️ #هزارقلم/ ص۱۱
◀️ آلونکی در طرشت #نبات (#عرفان_فرهادی/ ص۱۱)
◀️ کالچر تا نکست‌یِر #وصله_پینه (#علیرضا_اسماعیلی/ ص۱۲)
◀️ نگاهی شتری به انتخابات ۲۰۲۰/ الاغی و فیلی چنین ناتوان، همان به که اشتر درآید میان #نیش_شتر (#علیرضا_مختار/ ص۱۲)

t.me/sharifdaily/6979

@sharifdaily

«از قیام تا قعود جامعه دینی»

#پشت_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ درحالی‌که چند هفته پیش و به واسطه اهانت نشریه فرانسوی به ساحت پیامبر(ص) جوامع اسلامی به صورت خودجوش به‌پاخاسته و با تظاهرات، تحریم کالاهای فرانسوی و... این حرکت را محکوم کردند، در جامعه ایران هیچ حرکت فراگیر و گسترده‌ای صورت نگرفت. در حقیقت سال‌هاست که در وقایع این‌چنینی، جامعه دینی ایران که زمانی پیشرو در چنین پویش‌هایی بود، به نوعی رخوت و انفعال گرفتار آمد.

@sharifdaily

«از قیام تا قعود جامعه دینی»

#پشت_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ درحالی‌که چند هفته پیش و به واسطه اهانت نشریه فرانسوی به ساحت پیامبر(ص) جوامع اسلامی به صورت خودجوش به‌پاخاسته و با تظاهرات، تحریم کالاهای فرانسوی و... این حرکت را محکوم کردند، در جامعه ایران هیچ حرکت فراگیر و گسترده‌ای صورت نگرفت. در حقیقت سال‌هاست که در وقایع این‌چنینی، جامعه دینی ایران که زمانی پیشرو در چنین پویش‌هایی بود، به نوعی رخوت و انفعال گرفتار آمد. اما چرا؟

🔸 انسان‌ها به دو طریق در مقابل عفونت‌ها از خودشان دفاع می‌کنند: گلبول‌های سفید که مکانیسم دفاعی طبیعی بدن انسان‌اند و آنتی‌بیوتیک‌ها. هنگامی که گلبول‌های سفید در برابر برخی عفونت‌ها ناتوان می‌شوند، آنتی‌بیوتیک‌ها، به عنوان داروهایی مکمل، به کمک‌شان می‌آیند. مصرف نابه‌جای آنتی‌بیوتیک اما، به نقض غرض می‌انجامد و گلبول‌های سفید را تنبل و سیستم دفاعی بدن را مختل می‌کند؛ به عبارت دیگر با کاهش حساسیت این گلبول‌ها درمقابل عفونت، توان عکس‌العمل در برابر ویروس‌های ساده نیز از آن‌ها گرفته می‌شود.

🔸 جامعه ایران، همواره جامعه‌ای حق‌طلب بوده. حق‌طلبی و ظلم‌ستیزیِ تنیده‌شده در فرهنگ ایرانی، آموزه‌های اسلام و به‌خصوص فرهنگ عاشورا باعث شده جامعه ما مستقل از حکومت‌ها و به صورت خودتنظیم (مثل گلبول‌های سفید)، پیشرو در حرکت‌های حق‌طلبانه باشد. ظرفیت تشکیل حکومت دینی در ایران، می‌توانست (و می‌تواند) به مثابه آنتی‌بیوتیک، در مواقع ویژه، با حضوری «محدود» اما «موثر»، ادامه حیات حق‌طلبانه جامعه را تسهیل کند اما استفاده بیش از حد از ظرفیتِ دولت، در اِعمال تنظیمات دینی (همانند استفاده نامتعارف از آنتی‌بیوتیک‌ها)، جامعه را دچار نوعی آنومی کرده و در حیات دینی آن اختلال ایجاد کرده است. مساجد، خانواده‌ها، گروه‌های دوستی و محله‌ای و... که تا پیش از این نقشی مهم در هدایت دینی و اجتماعی افراد داشتند، روز به روز از اثرگذاری‌شان کاسته شد و جای‌شان را به ارگان‌های رسمی و ناکارآمدتر دادند. با انتقال مسئولیت از این مجموعه‌های مردمی به حاکمیت، تا حد ملموسی پویایی و نشاط از حیات دینی جامعه گرفته و به قعودی که این‌روزها می‌بینیم دچار شده است (همانند بی‌اثرشدن گلبول‌های سفید دراثر استفاده نامتعارف از آنتی‌بیوتیک‌ها) و البته سعی می‌شود جای این انفعال با فربه‌کردن مناسک پر شود که مشخصا بینشی اشتباه است.

🔸 الگوی مطلوب، نه عرفی شدنِ حاکمیت و خنثی بودنِ آن نسبت به امور دینی و اجتماعی‌ست و نه تصدی‌گری کامل به دست او. الگویی که باید در نوشته‌ای دیگر به شرحش پرداخت.

t.me/sharifdaily/7012

@sharifdaily