«چه‌قدر خوبیم ما!»

#یادداشت
#سبحان_رحمانی

❇️ تقریبا هم‌زمان با تأسیس دانشگاه صنعتی شریف در ایران، دانشگاهی در هند با الگوگیری مشابهی از دانشگاه ام.آی.تی ایجاد می‌شود به نام آی.آی.تی! که چندین مرکز در شهرهای مختلف هندوستان دارد؛ مانند همان اتفاقی که پیش از انقلاب بین دانشگاه شریف و دانشگاه صنعتی اصفهان فعلی در حال رخ دادن بود. شعار اولیه آی.آی.تی این است: «وقف خدمت به ملت». در مراسم پنجاهمین سالگرد تأسیس این دانشگاه کنفرانسی با موضوع «نقش موسسات وابسته به آی.آی.تی در ملت‌سازی» برگزار می‌شود. اتفاق جالبی است؛ بعد از ۵۰ سال گفتند بیاییم ببینیم که چه‌قدر به شعارمان نزدیک شده‌ایم؟!

🔸 به نظر می‌رسد اینکه امروزه بیش از ۸۰ درصد دانشجوهای علوم کامپیوتر آی.آی.تی تحصیلات تکمیلی‌شان را در آمریکا می‌گذرانند و همان‌جا هم مشغول به کار می‌شوند و یا اینکه وقتی فهرست دانش‌آموختگان آی.آی.تی را مرور می‌کنید انگار دارید فهرست مهندسان و کارآفرینان نامی آمریکا را نگاه می‌اندازید، در برگزاری این همایش بی‌تأثیر نباشد. شاید دلیل برگزاری این همایش این بود که نیم‌قرن پیش کسی تصور نمی‌کرد که موسسه علم وفناوری برلا در هند موفقیت بیشتری در حل مسائل جامعه هند داشته باشد، اگرچه به بهای وجه جهانی کمتر. شعار اولیه آی.آی.تی این بود: «وقف خدمت به ملت» ولی پرسشی که اعضای دانشگاه در برابر این شعار مطرح کردند این بود: کدام ملت!؟

🔸 در جلسه‌ای که گذشت، روایت و نظرات چند نفر از مهم‎ترین روسای دانشگاه را در مورد دانشگاه صنعتی شریف شنیدیم ولی دوست دارم روی برهه‌ای از تاریخ دانشگاه بیشتر تمرکز کنیم که در این جلسه مطرح نشد؛ جایی که دکتر سید حسین نصر، پیش از انقلاب اسلامی رئیس دانشگاه بود. خود دکتر این‌گونه توضیح می‌دهد که «چیزی که من به عنوان رئیس دانشگاه می خواستم انجام دهم، ساختن یک تکنولوژی بومی در ایران بود و نه صرفا کپی‌برداری از تکنولوژیِ غربی».

🔸 شاید در نگاه اول جمله خاصی به نظر نرسد ولی فرض کنید که محمدرضا پهلوی دارد به شما دستور می‌دهد که باید در این دانشگاه، تکنولوژی و نیروی کار صنعتی را فراهم کنی و در جواب بگویی چند دقیقه صبر کن! کدام صنعت؟ با کدام تکنولوژی؟ غربی یا ایرانی؟ این جمله در واقع پلی‌ست از نگاه ما به دانشگاه به عنوان یک مجموعه‌ای از ساختمان‌ها همراه با تعدادی دانشجو، استاد و کارمند که بودجه‌ای به آن وارد می‌شود و خروجی‌های پراکنده‌ای هم دارد و نگاه ما به دانشگاه به عنوان یک نهاد علم، یک نهاد اجتماعی اثرگذار که به‌دنبال علمِ نافع است، یک مبدأ تحول.

🔸 بعد از این توصیف دکتر نصر از هدف خودش و به عبارت دیگر رسالت دانشگاه، دیدن آن علامت سوال بزرگی که هندی‌ها جلوی دانشگاه‌شان (که از خیلی جهات شبیه ماست) بعد از ۵۰ سال گذاشتند و همچنین دیدن سردرگم بودن بسیاری از دانشجوها و فارغ‌التحصیلان دانشگاه شریف و عدم جایابی مناسب آنها در جامعه و بسیاری سوالات جدی و بنیادینی که درمورد آموزش عالی در ایران و دانشگاه صنعتی شریف وجود دارد، تصورم این بود که می‌آیم در جلسه‌ای با حضور موثرترین مدیران دانشگاه در ادوار گذشته و در مورد برخی مسائل ریشه‌ای دانشگاه صحبت می‌شود ولی بخش خوبی از جلسه به «چه‌قدر خوبیم ما!»گفتن‌ها گذشت. بازار تعریف‌ها از شرایط فعلی داغِ‎ داغ بود. البته بعضی جاها صحبت‌ها چالشی می‌شد ولی آنها هم خیلی زود خاتمه می‌یافت.

🔸 این‌طور که از صحبت‌ها به نظر می‌رسید، جبر زمانه و نیازها و امکانات و ساختارهای موجود، تعیین‌کننده‌تر از نظام اندیشه و نگرش فلسفی به دانشگاه بوده و در طی سالیان گذشته به این عقبه فکری دانشگاه به عنوان یک نهادِ علمِ نافع توجه کمتری شده است. اگر روزی حشرات موذی مسئله کشور شود، دانشگاه امروزی می‌رود با اقتباس از فرهنگ ایرانی-اسلامی از شیشه‌های رنگارنگ در و پنجره‌ها استفاده می‌کند یا برای مقابله با این حشرات، سم‌های مختلف و کشنده را ابداع می‌نماید؟ اصلا اگر روزی مسئله کشور این باشد، دانشگاه نسبت به آن واکنشی نشان خواهد داد؟ البته منظور دانشگاه است و نه یک فرد منتسب به دانشگاه! سوالات بسیار زیادی در این‌گونه مسائل وجود دارد.

🔸 امیدوارم که فرصت‌های دیگری هم به‌وجود بیاید که درمورد این مسائل صحبت کنیم؛ مسائلی از جنس اینکه این دانشگاه فعلی قرار بوده چه کار انجام بدهد و الآن چه‌کار می‌کند؟ آیا هدف‌گذاری‎ و ساختار سال ۱۳۵۰ برای سال ۱۴۰۰ هم مناسب است؟ نسبت این دانشگاه با جامعه ایران چیست؟ تهران، نبودن شریف را احساس خواهد کرد؟ ایران چه‌طور؟

t.me/sharifdaily/7217

@sharifdaily

🌟 شماره ۸۷۰ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ بی‌سروته (#سرمقاله/ #مرتضی_یاری)
◀️ تفاوت را حس کردیم/ مروری بر چهار سال حضور دکتر حسینی در معاونت فرهنگی اجتماعی (#پرونده/ ص۶و۷)
◀️ بازی در زمین معاونت/ #گفت‌وگو با جواد درویش، مشاور سابق معاون فرهنگی اجتماعی (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ فوق برنامه کم است، معاونتش کنید/ مروری کوتاه بر تاریخچه معاونت فرهنگی اجتماعی (#پرونده/ ص۸)
◀️ اخلاق برای ماشین‌های هوشمند/ همکاری اندیشکده مهاجر در تدوین سند اخلاق هوش مصنوعی یونسکو (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (#محمدجواد_شاکر/ ص۲)
◀️ منتظر هم‌دلی، نوآوری و توسعه باشیم/ #گفت‌وگو با دکتر فخارزاده، معاون جدید فرهنگی اجتماعی دانشگاه (ص۳)
◀️ کشاکش قومیت، ملیت و دیانت #آن‌سوی_آجرهای_قرمز (#محمدتقی_ضرغام_افشار/ ص۳)
◀️ انقراض به جای درک/ پژوهش‌های اوتیسم از دیدگاه یک فرد دارای اوتیسم #کمی_آنسوتر (#حسین_رجبی/ ص۹)
◀️ روزی که ایران پهپاد آمریکا را زد #روی_خط_خارج (#مهدی_محصل_ارجمندی/ ص۹)
◀️ بلینکن: وزیر برجامی یا بهانه‌تراش جدید؟/ بخش‌هایی از گفت‌وگوی آنتونی بلینکن، دستیار اوباما و مشاور جو بایدن در سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۵ #گفت‌وگو (#سجاد_بهنام/ ص۱۰)
◀️ چای، عشق و شوق دیدار (#مردمان_شریف/ ص۱۱)
◀️ شایدهای ناتمام (#یادداشت/ ص۱۲)
◀️ جمله جنس‌ها می‌شود ارزان/ سختی‌اش صدسن نخستین است #نیش_شتر (#علیرضا_مختار/ ص۱۲)

t.me/sharifdaily/7362

@sharifdaily

🌟 شماره ۸۷۱ روزنامه شریف (ویژه‌نامه عشق) منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ تقدیم به مادرانی که آن «گاه» را درک نکرده‌اند/ #یادداشت (#فاطمه_یزدی‌زاده/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ مدرسه زندگی در دانشگاه/ #گفت‌وگو با دکتر عوامی، مشاور معاون فرهنگی اجتماعی در امور دختران (ص۳)
◀️ مادر بودن ارزشش را دارد؟/ #نامه_وارده (#فاطمه_نوری/ ص۳)
◀️ هفت عامل مردمان عاشق/ نگاهی به ارائه پیتر سالووی درباره عشق (#محمد_شرافتی/ ص۴و۵)
◀️ عشق را اشتباه نگیریم/ #گفت‌وگو با حجت‌الاسلام حاج‌سیدجوادی (ص۶)
◀️ فرهنگ و هنجارها و ارزش‌ها عوض شده/ #گفت‌وگو با علی عباسی، کارشناس ارشد روان‌شناسی عمومی (ص۷)
◀️ زیستن در عرصه دو/ عشق: در کشاکش میان یگانگی و بیگانگی #یادداشت (#محمد_جوانمرد/ ص۸)
◀️ نگاه نخ‌نما/ فلوچارت شروع یک رابطه (ص۹)
◀️ در عنفوان جوانی، چنان که افتد و دانی/ بچه‌های شریف از تجربه‌های عشقی‌شان می‌گویند (#نظرسنجی/ ص۱۰و۱۱)
◀️ که تو در وصف نگنجی/ عشق را می‌شود تعریف کرد یا حتما باید چشید؟ (ص۱۲)
◀️ اتفاق است و می‌افتد/ #روایت (ص۱۲)
◀️ قرمه‌سبزی نقطه عطف بود/ #روایت (ص۱۲)
◀️ هفت‌خوان رستم و تهمینه/ اپلای دونفره، مأموریت غیرممکن؟ #یادداشت (#سپهر_حجازی/ ص۱۳)
◀️ همه‌چیز با هم خوب نمی‌شود/ #یادداشت (ص۱۳)
◀️ یک ربع در ۲۴ ساعت/ #روایت (ص۱۳)
◀️ خودم را در همین رابطه شناختم/ #روایت (ص۱۴)
◀️ همه‌اش آن نیست/ #یادداشت (ص۱۴)
◀️ و فقط خدا خبر دارد/ #روایت (ص۱۴)
◀️ حیف آن ۲۰ واحد اضافه/ #روایت (ص۱۵)
◀️ کرونا نبود، الآن باید بهش می‌گفتم/ #روایت (ص۱۵)
◀️ حواس‌تان به هم باشد، باقی‌اش مهم نیست/ #روایت (ص۱۵)
◀️ من خود آن چهاردهم/ #به_دیار_حبیب (#محمدحسین_هوائی/ ص۱۶)
◀️ که امشب شب عشقه/ راهنمای گام‌به‌گام برگزاری شب ولنتاین #وصله‌پینه (#علیرضا_اسماعیلی/ ص۱۶)

t.me/sharifdaily/7497

@sharifdaily

«تقدیم به مادرانی که آن «گاه» را درک نکرده‌اند...»

#یادداشت
#فاطمه_یزدی‌زاده

❇️ می‌خواهم چند لحظه‌ تمام هیاهو و آشوب‌های عصر حاضر را پشت در بگذارید و آرام بنشینید و به سخنان من گوش بدهید. من به زمزمه‌ رازی را به شما خواهم گفت که بدانید و به خاطر بسپارید و آن این است که هر زن از بدو تولد «مادر» به دنیا می‌آید. زن به دنیا می‌آید و از همان کودکی میلی آتشین به مهر‌ورزی و پرورش در درونش شعله می‌کشد و مگر مادری جز عاشقی و پروراندن است؟

🔸 مرسوم است که همان لحظاتِ اولِ بعد از تولد، نوزاد را روی سینه مادر می‌گذارند. جانی، ذره ذره در جانِ دیگری، جان گرفته و حالا پس از تحملِ دردی سخت برای اولین بار قلب‌هایشان روبه‌روی هم آرامش می‌گیرد. «گاهِ» باشکوه آغازِ همه آن چیزی که قلبِ مادرانه زن از بدو تولد انتظارش را کشیده بود، بستری برای مهرورزی و موجودی برای پرورش و مراقبت.

🔸 زنانگی و مادرانگی، زایش است و پرورش، و برهم زدن هر آنچه به انقیاد درمی‌آورد با مهر، و گسستن هر آنچه زنجیر می‌شود با عشق، و زنده‌کردن هر روحی که پژمرده است، و انعطافی بی‌نظیر که عقل‌های محاسبه‌گر را به زانو درمی‌آورد. این اعجاز مادری‌ست؛ موهبتی که در درون زنان به ودیعه گذاشته شده تا دنیا را به تعادل برسانند. دنیا بدون زنانگی، زندانی سرد و منجمد است و اهالی آن بدون مادرانگیِ تمامِ زنانِ جهان در جهانی این‌چنین سرد و خشک، دیری نخواهد بود که منجمد شوند.

🔸 در این میان نامردمانی سخت بی‌رحم، زنانی را که آن «گاه» را درک نکرده‌اند، طلب‌کارانه متهم می‌کنند. آنان را به خاطر فرصتی که برای بروز این عشق به راحتی در اختیارشان گذاشته نشده، محکوم می‌کنند و به آنان می‌گویند که بدونِ آن «گاه»، چیزی نیستند و نخواهند بود! آن نامردمان نمی‌دانند که آن زن از گرمای آتش مهری که درونش دارد و باید گرما می‌بخشید و بستری نمی‌یابد، دم‌به‌دم می‌سوزد، حتی اگر خود به این شعله آگاه نباشد.

🔸 هوشیار باشید که این نامردمان هیچ‌گاه آرام نخواهند نشست، آنان حتی زنانی را که مادری‌شان به فعلیت درآمده، نمی‌فهمند. محدودشان می‌کنند و اجازه‌ی تکمیل زنانگی را به آنان نمی‌دهند، مدام به داوری زنانگی و مادرانگی‌شان می‌نشینند و اتهام می‌زنند. نمی‌دانند که آن مادران می‌توانند بیش‌از آن چه تصور کنید به دنیا نور ببخشند، نمی‌فهمند که نتیجه محدود کردن مادرانگی‌شان فقط سرد و سرد‌تر شدن آن زندان است.

🔸 بار دیگر به نجوا می‌گویم، آن‌قدر آرام که آنان که گستره مادری، زنانگی و عشق را نمی‌فهمند، خبردار نشوند. بیایید مادری را در شکوه بی‌حد و حصر آن «گاه» محدود نکنیم. بگذاریم، هر زن خود را مادری بداند که می‌تواند بی‌انحصار عشق بورزد، نظم‌های موجود را برهم بزند، با دقتی مادرانه هر آنچه منتظر پرورش است پرورش بدهد، ساختارهای خشک را فروبریزد و زن باشد و مادری کند. آن زمان خواهیم دید که دنیایی که به زنان، فرصت زنانگی و این مبارزه زنانه را داده، چگونه گرم خواهد شد و چه غنچه‌هایی از دلِ خاکِ سردِ این زندانِ یخ‌زده بیرون خواهند آمد.

🔸 این فرصت را به همه زنان بدهیم، به ویژه آن را تقدیم زنانی کنیم که آن «گاه» را درک نکرده‌اند؛ مادرانی در ذات، نه در فعل!

t.me/sharifdaily/7434

@sharifdaily

«زیستن در عرصه دو»

❇️ این چه تجربه‌ای است که «عشق» می‌نامیم‌اش؟ پیش از هر قدمی در مسیرِ تلاش برای یافتن پاسخ، باید بپذیریم که این واژه- حتی بدون در نظر گرفتن سیر تاریخی آن- در همین دنیای امروز هم، متناسب با گروه‌های اجتماعی و بافت‌های فرهنگی متفاوت، دلالت‌های مختلفی دارد که تنها یکی از آن‌ها موضوع این بحث است؛ خوانشی از این مفهوم که با جملاتی این چنین توصیف می‌شود: «حس می‌کنم بدون او نمی‌توانم زندگی کنم»، «منِ با او، دیگر همان آدم سابق نیست»، «بعد از دیدن‌اش انگار دنیایم عوض شده بود»؛ خوانشی که با میل به «یگانگی با معشوق» گره خورده است.

🔸 می‌توان عشق را در بیانی ساده، به‌مثابه تجربه‌ای فهمید که ما را دگرگون می‌کند؛ تجربه‌ای که میان امروز و دیروز ما شکاف می‌اندازد. هرچند این بیان از جنبه‌ای می‌تواند همه تجربه‌های ما را شامل شود اما دگرگونی‌ای که تجربه خرید ماست از مغازه سر کوچه در من ایجاد می‌کند (به‌شرط آن‌که هنگام خرید، شاهد مرگ آدم بغل‌دستی‌ام نباشم یا در مسیر ماشینی به من نزند!) بسیار کم‌تر است از تجربه‌‌های مهاجرت، شروع یک دوستی نزدیک و مادر/ پدر شدن. این‌ها تجربه‌هایی هستند که در شبکه تجربه‌های شکل‌دهنده به «من»‌های ما، بیرون از دیگران می‌ایستند؛ تجربه‌هایی به بیان آلن بدیوی فرانسوی تکین (نقاطی که همیشه دردسرسازند!). عشق یکی از این تجربه‌های تکین است که آنچه را که دیروز برای ما تجربه‌پذیر نبود، در دسترس قرار می‌دهد، حدود امکاناتِ هستی ما را می‌گسترد و شیوه‌ای تازه از درک جهان به ما می‌بخشد: «گفتی دوستت می‌دارم/ و قاعده دیگر شد».

🔸 ادامه #یادداشت #محمد_جوانمرد را در سایت روزنامه بخوانید.

@sharifdaily

🌟 شماره ۸۷۲ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ زندگی را در زندگی می‌شود یاد گرفت (#سرمقاله/ #سجاد_معینی‌پور)
◀️ داستان یک دیوانگی/ صفر تا صد مستند «دیوانگی» در گفت‌وگو با عوامل سازنده مستند (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ هر نفر، یک مسیر/ گزارشی از رویداد در جست‌وجوی موفقیت (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (ص۲)
◀️ راه خارج از داخل می‌گذرد/ سیاست خارجه در «پلاک دیپلمات» (#گزارش/ ص۳)
◀️ گسترش در سایه اقتدار و سرکوب/ مروری بر وضعیت دانشگاه‌های ایران در دهه ۳۰ #سده‌خوانی (#محمد_ملانوری/ ص۶و۷)
◀️ راه بودجه به این ترکستان است/ بودجه: پاشنه آشیل اقتصاد کشور در سال ۱۴۰۰ #اقتصاد_و_کسب‌وکار (#نیلوفر_دمنه/ ص۸)
◀️ سبک بران (#صفر_تا_ثروت/ ص۸)
◀️ بیشتر ما ذاتا متقلب نیستیم/ تعهدنامه‌های اخلاقی؛ راهی برای مبارزه با تقلب #ترجمه (#شیما_رمدانی/ ص۹)
◀️ همه راه‌های رسیدن به کرونا (#کوتاه_از_آن‌ور/ ص۹)
◀️ پایان تلخ و تلخی بی‌پایان/ ناامیدی یعنی پایان #پرونده (#سحر_بختیاری/ ص۱۰)
◀️ از رنجی که می‌بریم #یادداشت (#سحر_بختیاری/ ص۱۰)
◀️ آرمان پر کشید #یادداشت (#محسن_به‌خوی/ ص۱۰)
◀️ عشق پرحاشیه (#هزارقلم/ ص۱۱)
◀️ بعدازظهر توله‌سگی #به_دیار_حبیب (#پیمان_ملک‌محمدی/ ص۱۲)
◀️ استقامت شریف #وصله‌پینه (#امیرمحمد_طهماسبی/ ص۱۲)

t.me/sharifdaily/7540

@sharifdaily

«بازنشستگی به‌هنگام»

❇️ دکتر #علی_مقداری، استاد دانشکده مهندسی #مکانیک که بیشتر با آزمایشگاه رباتیک اجتماعی‌اش شناخته می‌شود، در یادداشتی که در لینکدین منتشر کرده، خبر از #بازنشستگی خود بعد از ۳۴ سال حضور در آموزش عالی ایران داده است:

🔸 اکنون که به شکرانه الهی آموزش عالی ایران توسعه و پیشرفت قابل توجهی یافته، به‌طوری که بسیاری از فارغ‌التحصیلان دکتری از دانشگاه‌های مطرح ایران و جهان برای استخدام پشت درب‌های دانشگاه‌ها برای ورود و در مقابل ظرفیت‌های محدود جذب مؤسسات آموزش عالی صف کشیده‌اند و به ویژه اینکه در طی چند سال اخیر شاهد افسردگی عده‌ای از آنان هستیم که به ناچار آن سوی مرزها به دنبال اشتغال و کسب‌وکار مناسب‌اند، یک‌بار دیگر احساس وظیفه می‌کنم که کشورمان نیازمند ازخودگذشتگی امثال من است و باید فضا را برای جذب نیروهای جدید باز و مهیا کنم (حتی برای جذب یک نفر!)، تا آنها نیز در صورت تمایل سهم خود را به نحو شایسته و متناسب با سلیقه و توان‌شان همگام با دانش و نیاز روز به کشور ایفا کنند. به علاوه، بار مالی حقوق و مزایای خود را من‌بعد بر دوش صندوق بازنشستگی قرار دهم که مدت ۳۴ سال سهمم را با خوش‌حسابی هر ماه به آن واریز کرده‌ام، و هزینه‌های دوره سوم زندگی‌ام را به جای دانشگاه حتی‌الامکان از این منبع تأمین کنم.

🔸 از طرفی معتقدم عمر کاری مفید و فعال و با انرژی عموم انسان‌ها مطابق با قوانین بازنشستگی که ناشی از تجربه و مطالعات کارشناسی است، در همان محدوده ۳۰ تا ۳۵ سال پس از ورود به بازار کار دولتی و استخدامی قرار دارد (برای شغل‌های آزاد این اعداد تا حدودی متفاوت و به دلایلی بیشتر است). بازنشستگی‌های «بهنگام» و نه «دیرهنگام (تا آخرین نفس)» فرصت‌های مناسبی را برای قشر جوان و میان‌سال که حق آنان نیز هست تا از موهبت شغل و تشکیل خانواده، و نقش داشتن در تصمیم‌سازی‌ها برای آینده خود و هم‌نسل‌هایشان بهره‌مند شوند، فراهم می‌کند.

🔸 و نهایتا پیام و توصیه‌های حقیر برگرفته از تجربه و سخنان بزرگان برای همکاران جوان فعلی و آینده:

▫️رؤیاها و آرزوهایتان را جهت‌دار کنید، کار و تلاش همراه با عمل را آغاز کرده و زندگی خود را با عشق به خدمت به جامعه مدیریت و راهبری کنید.
▫️در هر جایگاهی که قرار می‌گیرید، در هر تصمیم یا تعاملی، برای لحظه‌ای خود را جای مخاطب یا طرف مقابل قرار دهید و سعی کنید تا می‌توانید خیررسان باشید.
▫️به عنوان یک مربی و انسان، برای داشتن یک زندگی پربار، توانمندسازی دانشجویان، همکاران، خانواده و دوستان را در اهداف و برنامه‌های خود قرار دهید.
▫️بهترین روش زندگی آن است که شفاف بگویید چه کاری را عاشقانه انجام می‌دهید و یا چه کاری را انجام نمی‌دهید، بدون آنکه نگران چرایی آن باشید.
▫️در پژوهش‌های چندرشته‌ای و گروهی پیش‌قدم شوید تا اقدامی عینی و تأثیرگذار انجام دهید، و نتیجه‌ای که حاصل می‌شود مشکلی از جامعه را حل کند.
▫️برای کسب شهرت، کار و تلاش بسیار لازم است. با بارش کارهای خوب برند شخصی خود را بسازید که اجر و پاداش اعمال خوب حتمی و ماندگار است. فراموش نکنید که اوج موفقیت‌های شما برابر است با عمق اعتقادات شما! آنگاه روزی با صدای رسا می‌توانید بگویید: «آنچه در توان داشتم برای هم‌زمینی‌هایم انجام دادم».

🔸 متن کامل این #یادداشت را در سایت روزنامه می‌توانید بخوانید.

@sharifdaily

«فاجعه‌ای در حال رخ دادن است»

#یادداشت
#امیرمحمد_واعظی

❇️ در سال‌های اخیر موجی از مهاجرت فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در دوره تحصیلات تکمیلی به رشته‌هایی غیر از رشته کارشناسی‌شان شکل گرفته؛ موجی که برای دیدنش کافی‌ست در بین دوستان و آشنایان و هم‌درس‌ها و هم‌دانشکده‌ای‌های خود و حتی استادان دانشکده‌ها و دانشگاه‌های مختلف سری بچرخانید تا نمونه‌های فراوانی از آن را مشاهده کنید. در این بین مهاجرت از رشته‌های مهندسی و فنی و تجربی به علوم انسانی هم در مقطع تحصیلات تکمیلی رونق زیادی گرفته است. این موج برکات فراوانی با خود به همراه داشته که اصلی‌ترین آن‌ها ورود افراد نخبه و اذهان قدرتمند به عرصه علوم انسانی است؛ عرصه‌ای که سال‌ها به خاطر وضعیت فلاکت‌بار آموزش پایه و هدایت استعدادهای برتر به سمت رشته‌های فنی و تجربی، از داشتن نخبگان فکری و نیروی انسانی سطح بالا محروم بوده است.

🔸 متأسفانه به نظر می‌رسد که این موج مهاجرت، برای عده‌ای مطلوب نبوده و سعی دارند جلوی آن را بگیرند که نمود این سعی و تلاش در مصوبه اخیر شورای سنجش و پذیرش دانشجو دیده می‌شود. طبق این مصوبه از سال ۱۴۰۱،‌ سنجش و پذیرش داوطلبان در آزمون کارشناسی ارشد، فقط از بین دانش‌آموختگان دوره کارشناسی رشته‌های «مرتبط» امکان‌پذیر خواهد بود؛ رشته‌های مرتبطی که قرار است به زودی فهرست آن‌ها مشخص شود.

🔸 این مصوبه در صورت اجرا، می‌تواند دانشجوها را از یکی از معدود نکات مثبت نظام آموزش عالی کشور محروم کند؛ جایی که به دانشجوهایی که به سبب ناکارآمدی نظام آموزش پایه و ناآگاهی خود و خانواده‌هایشان از علائق و استعدادهای حقیقی‌شان، اجازه می‌دهد تا پس از اتمام دوره کارشناسی، در دوره تحصیلات تکمیلی به حوزه مربوط به استعداد و علائق‌شان، نقل مکان کنند. همچنین مسیر تأمین نیروی انسانی مستعد در بسیاری از اکوسیستم‌های دانشی کشور، بر اثر اجرای این مصوبه سد خواهد شد.

🔸 اثر سوء دیگر این مصوبه افزایش نارضایتی در بین دانشجوهایی خواهد بود که تا اکنون فکر می‌کردند با تغییر رشته در دوره تحصیلات تکمیلی، خواهند توانست به سمت علائق و استعداد‌های خود حرکت کنند و اکنون با سد شدن این مسیر یا در ناامیدی و سرخوردگی غرق خواهند شد و یا اقدام به مهاجرت از کشور برای تحصیل در رشته مورد علاقه‌شان خواهند کرد.

🔸 همچنین این مصوبه بر خلاف روند جهانی گسترش حوزه‌های بین‌رشته‌ای است و مانع ایجاد تحول در علوم مختلف که معمولا از سوی واردشوندگان از یک علم دیگر به آن علم، رخ می‌دهد، می‌شود. این امر به طور خاص در مورد علوم انسانی صدق می‌کند، چرا که در همین سال‌ها بسیاری از نخبگانی که توانسته‌اند در علوم انسانی کشور حرفی نو بیاورند، از فارغ‌التحصیلان رشته‌های مهندسی بوده‌اند.

🔸 کاهش پویایی کلی نهاد آموزش عالی در کشور، عدم امکان سرریز حوضچه استعداد شکل‌گرفته در دانشگاه‌هایی مانند صنعتی شریف، صنعتی امیرکبیر، علم و صنعت و... به رشته‌ها و دانشگاه‌های دیگر، خالی ماندن رشته‌هایی مانند جامعه‌شناسی، فلسفه، مدیریت، سیاست‌گذاری، اقتصاد و... از استعدادهای برتر علمی و تحصیلی و گسترش انصراف از دوره کارشناسی از سوی دانشجوهای علاقه‌مند به تغییر رشته و یا مهاجرت آن‌ها به خارج از کشور، نشان می‌دهد که چنین سیاستی می‌تواند منجر به بروز فاجعه‌ای در نظام آموزش عالی بیمار ایران گردد.

🔸 اساسا شکل فعلی ورود دانشجوها به آموزش عالی که از همان ابتدا باید ۴ سال طولانی را در رشته‌ای بگذرانند که با دقت و صحت انتخاب نشده، اشتباه است و باید با برگزاری دوره‌های کوتاه‌تری که اصطلاحاً‌ «کالج» خوانده می‌شود، به دانشجوها اجازه تصحیح مسیر و ورود به حیطه مورد توجه‌شان را داد. در صورتی که نظام آموزش عالی کشور در سال‌های اخیر با حذف گرایش‌ها از ورودی دوره کارشناسی (به عنوان مثال حذف سه گرایش نرم‌افزار، سخت‌افزار و IT از ورودی دوره کارشناسی مهندسی کامپیوتر)‌ در این مسیر گام برمی‌داشت، چنین اقدامی منجر به حرکتی رو به عقب خواهد شد.

🔸 همچنین با توجه به انتشار دفترچه آزمون ارشد ۱۴۰۱ در مرداد ۱۴۰۰، فرصت زیادی برای لغو بدون حاشیه این مصوبه وجود ندارد و لازم است تا نهادهایی مانند شورای عالی انقلاب فرهنگی و کمیسیون‌های مرتبط در مجلس شورای اسلامی برای لغو آن وارد عمل شوند، چرا که اجرای این مصوبه از سال ۱۴۰۱ برنامه‌ریزی تعداد قابل‌توجهی از داوطلبین آزمون ارشد سال ۱۴۰۱ برای ادامه تحصیل‌شان را در شرایطی که زمان زیادی تا برگزاری آزمون نمانده، مختل می‌کند.

t.me/sharifdaily/8014

@sharifdaily

▪️شماره ۸۴۷ روزنامه شریف (ویژه‌نامه جان‌باختگان #هواپیمای_اوکراینی)

◀️ دغدغه‌ای به نام ایران/ خاطراتی از امیر اشرفی حبیب‌آبادی (#پرونده/ ص ۲)
◀️ آخرین عکست در هواپیما/ برای ایمان آقابالی (#پرونده/ ص ۲)
◀️ از مکانیک تا حقوق وکالت/ مختصری از سرگذشت زنده‌یاد فائزه فلسفی به نقل از یکی از دوستان و هم‌شاگردی‌های سابقش (#پرونده/ ص ۲)
◀️ زهرای ۲۵ ساله من/ برای زهرا حسنی سعدی (#پرونده/ ص ۲)
◀️ باهوش و فعال/ به یاد مهدی اسحاقیان (#پرونده/ ص ۳)
◀️ مردم دوست دارند در کنار افرادی مثل او باشند/ متن ترجمه‌شده پروفسور کارل هاوس، استاد منصور اثنی‌عشری اصفهانی در دانشگاه واترلو کانادا برای همسر او
◀️ یار غاری که تنهایی رفت/ برای آرش پورضرابی (#پرونده/ ص ۳)
◀️ دنیایی که وفا نداشت/ مروری کوتاه بر اتفاقات دو هفته گذشته (گزارش/ ص ۴)
◀️ رویای امن/ #یادداشت (#محمدصالح_سلطانی/ ص ۴)
◀️ فراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت/ #یادداشت (#حسین_شاهرخی/ ص ۴)

@sharifdaily

«حیات سراغ وطن رفت، درایه سراغ ورودی‌ها»

#میز_نشریات

▫️حیات در وطن

🔸 شماره ۵۵ «حیات»، نشریه هیئت الزهراء (س) با محوریت وطن، نگاه اسلام به وطن را مورد بررسی قرار داده و در یادداشت‌های «وطن در آغوش ایمان» و «دفاع از وطن مقدس»، وظایف مردم در مقابل وطن و حب نسبت به آن و دفاع از آن را را تشریح کرده است. «ترک وطن» نیز موضوع داغ این روزها، یعنی مهاجرت علمی و دلایل آن را سوژه بررسی قرار داده است. معرفی کتاب «خدمات متقابل اسلام و ایران» از شهید مطهری آخرین مطلب مرتبط با وطن در این شماره است. دو یادداشت درباره امیرحسین جیرانی‌زاده و فقدان او نیز دیگر بخش‌های این شماره را تشکیل می‌دهد. حیات در این شماره به انتشار نسخه مخصوص تلفن همراه اکتفا کرده و نسخه دیگری منتشر نکرده، هرچند خواندن این نسخه راحت‌تر است، اما بعضی مشکلات گرافیکی نظیر جای خالی در انتهای برخی متن‌ها کمی توی ذوق می‌زند. ابتکار جالب حیاتی‌ها در این شماره استفاده از کد رنگی‌ست که با نام Persian Green شناخته می‌شود.

▫️متنوع و حجیم مثل دکوپاژ

🔸 «دکوپاژ» در شماره هفتم خود مثل شماره‌های قبلی موضوعات گسترده‌ای از سینما را مورد بررسی قرار داده است؛ در بخش ایران سراغ محمدحسین مهدویان رفته و با بررسی «درخت گردو» و «لاتاری» نگاه سینمایی این کارگردان را کنکاش کرده، بخش هالیوود به دیوید فینچر اختصاص یافته و فیلم‌های «seven»، «بنجامین باتن» و «gone girl» از این کارگردان که راوی تاریکی لقب گرفته، موشکافی شده است. حقایقی درباره فیلم Dune و فیلم‌هایی که در ماه‌های آینده انتظار اکران‌شان می‌رود، دیگر قسمت‌های بخش هالیوود را تشکیل می‌دهد، هرچند دکوپاژ تاریخ اکران «شرلوک هلمز ۳» را به اشتباه در سال ۲۰۲۱ درج کرده است. پرونده ویژه دکوپاژ که جلد این شماره را هم به خود اختصاص دارد، در بخش دوردست قرار گرفته و بررسی سینمای دهه ۶۰ میلادی‌ست. بررسی سریال «Ted lasso» و مرور سریال «Atypical» در بخش سریال دیده می‌شود و «دروغ تو در آپریل»، «I Want to Eat Your Panceras» و «رایا و آخرین اژدها» در بخش انیمه و انیمیشن جا خوش کرده‌اند. دکوپاژ از نظر گرافیکی مشکل چندانی ندارد و بخش‌بندی‌اش هم کمکی برای راحت‌تر خواندن آن است، اما این شماره متنوع و حجیم و پراکندگی موضوعات ممکن است خواننده را کمی خسته کند.

▫️اوج همچنان پیگیر است

🔸 «اوج» شماره ۶۱ در آبان منتشر شد. نشریه‌ی خوب و منظم دانشکده، در این شماره نیز مسئله اصلی دانشکده‌شان، یعنی‌ تغییر ساختمان را پیگیر بوده و قول مصاحبه با مسئولین دانشکده را داده است. دبیر شورای صنفی دانشکده در یادداشتش از نبودن ارتباط میان دانشجوها و استادان گلایه کرده و گفته «نگویید گور پدر این دانشکده، من مدرکم را بگیرم و بروم! شجاعت برای گفتن ناراحتی‌هایتان به خرج دهید و همچنین به اساتید عزیز می‌گویم لطفا زمانی را برای کنار بچه ها بودن قرار دهید و با بچه‌ها حرف بزنید!». گزارشی از فعالیت‌های سه‌ماهه انجمن علمی دانشکده،‌ معرفی شرکت DJI، شرکتی چینی که بزرگ‌ترین برند در صنعت پهپادهای غیرنظامی‌ست و معرفی و بررسی فیلم تلماسه از بخش‌های میانی اوج است. همچنین «اسحاق، قربانی یا مقتول؟» اندیشه‌های کیرکگور فیلسوف را مرور کرده است. نقدی که به اوج وارد است، استفاده از عنوان «پرواز، کسب و کار من است» روی جلد است، در حالی که در تیتر مطلب مرتبط با آن، هیچ شمه‌ای از آن دیده نمی‌شود.

▫️اپسیلون‌ها در درایه

🔸 «درایه» دانشکده علوم ریاضی شماره دوم دوره ششم را به ورودی‌های ۱۴۰۰ اختصاص داده؛ نشریه‌ای در ۲۲ صفحه با جلدی زیبا و خلاقانه که در کنار صفحه‌بندی خوب و جذاب، سطح بالایی از گرافیک را در این نشریه ارائه داده است. درایه، سرکلیشه‌های متنوع و جذابی برای عنوان صفحات دارد، اما بهتر بود در فهرست، در کنار سرکلیشه‌ها، تیتر متن‌ها هم ذکر شده و در داخل نشریه نیز تیتر هر مطلب بزرگ‌تر از سرکلیشه باشد. از واژه‌نامه مخصوص دانشکده و اخبار بخش سوت‌نیوز و توییت‌های بخش جیک‌جیک مستون که بگذریم، به پرونده‌ای با سه یادداشت درباره مطالعه گروهی می‌رسیم که جای خالی تیتری مستقل برای آن حس می‌شود؛ فقدان تیتری که در یادداشت بخش استادنامه هم توی ذوق می‌زند. معرفی رویداد کدناک و خاطره‌ای از برگزاری مدرسه تابستانه برای دبیرستانی‌ها نیز در بخش روی‌داد دیده می‌شود. در بخش درنگ هم معرفی‌های خوبی از فیلم کفرناحوم، بازی کنترل و کتاب The Righteous Mind قرار دارد، هرچند معرفی کتاب مثل سرمقاله به زبان گفتار است و از جمله نقاط ضعف درایه.

@sharifdaily