«من این‌جا ایستاده‌ام
با بلوطِ سینه‌ی ماه
و باریک‌ترین ریسمان بر حلقومم
گرهی‌ست سخت‌تر از عشق
.
گفتند چگونه‌ای
نشستم و برخاستم
و از کتفم
سیّاره‌ای زوزه کشید
که منم..»
.
از سروده‌ی هوشنگ آزادی‌ور، به‌یادِ عزیز او در سال‌روزِ درگذشت‌اش..
منتشرشده در دفتر شعر «هر قلبی که می‌تپد عاشق نیست شاید فقط پمپ خون باشد»
چاپ نخست: ۱۳۹۴، انتشارات «رُشدیه»
.
عکس: هوشنگ آزادی‌ور (سمت چپ تصویر)
#هوشنگ_آزادی_ور #هر_قلبی_که_می_تپد_عاشق_نيست_شايد_فقط_پمپ_خون_باشد #شعر #انتشارات_رشدیه
@rochdie

«رُشدیه» منتشر کرد:
طبقات جنون
سروده‌ی پرویز اسلامپور
چاپ نخست: تابستان ۱۳۹۹
دفتر هفتم از دفترهای شعر رشدیه
یکمین دفتر از مجموعه اشعارِ منتشرنشده‌ی پرویز اسلامپور
به کوششِ شبنم آذر
*
از مقدمه‌:
«پرویز اسلامپور از پایه‌گذارانِ «شعر دیگر»، تا شصت و نه سالگی، خودش را ادامه داد؛ شاعر بودنِ خودش را و دیگر بودنش را. او به مرگی طبیعی درگذشت، اگرچه هیچ مرگی طبیعی نیست.. زیستِ شاعرانه‌ی او، در خانه‌ی زیرشیروانی کوچکی در میانه‌ی پاریس، میانِ انبوهِ خلوتِ خود‌خواسته، به دور از های و هوی بیرونیِ شعر با فروتنی پایان یافت؛ آری عزیزم/ همین است جهان/ سرنوشت بیاید و بس کند..
نخستین کتاب از اشعارِ چاپ‌نشده‌ی پرویز اسلامپور، پیشکش می‌شود به شعرِ امروز و فردای ایران..»
.
به دلیل شرایط بیماری همه‌گیر و با ملحوظ داشتن امکان خرید این کتاب برای تمامی مخاطبان، «طبقات جنون» تنها از طریق سایت رسمی انتشارات «رشدیه» به نشانی www.roshdiehpub.ir و یا از طریق تماس با تلفن: ۲۶۳۱۰۰۸۳-۰۲۱ به فروش خواهد رسید.
#پرویز_اسلامپور #شعر #شعر_دیگر #انتشارات_رشدیه #طبقات_جنون
@rochdie

پس از «وصلت در منحنی سوم»، «نمک و حرکت ورید» و کتاب «پرویز اسلامپور» که در دهه‌‌ی چهل در تیراژهایی معدود و کم‌شمار منتشر شدند، تا به امروز بیش از پنجاه سال است که فضای شعر و ادب معاصر، اثری از اسلامپور را در خود نخوانده است، اگرچه سیمای شاعرانه‌‌ی او در نتیجه‌‌ی چنین پوشیدگی از انظار، نه تنها به محاق نرفت که بیشتر، تاثیرات شعر متمایز او در ذهن شعردوستان جاودانه‌ شد و هم شوق و انتظارها برای کشف آثار تازه‌تری از شاعر...
پرویز اسلامپور، اگرچه کم نوشت و گاه منتشر کرد و به‌تدریج شمایلی‌ شد از شاعری عزلت‌نشین و بی‌اعتنا به شهرتِ شاعرانه‌‌ی مرسوم، اما همان معدود کتاب‌هایش از او شاعری ساخت یکتا، پُروسواس، علیه اسلوب‌ها با ادراکی شعله‌ور و سبک و فهم شاعرانه‌ای به موازاتِ احاطه‌اش بر زبان فارسی که تنها مختص اشعار اوست، خصلت‌هایی که ماند تا به انتهای عمر و کار شاعرانه‌اش..
#پرویز_اسلامپور #شعر_دیگر #انتشارات_رشدیه #طبقات_جنون

https://www.isna.ir/news/99050301629/%D8%B4%D8%B9%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%BE%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%B2-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%D9%BE%D9%88%D8%B1-%D9%85%D9%86%D8%AA%D8%B4%D8%B1-%D8%B4%D8%AF

شعری از پرویز اسلامپور
از دفتر «طبقات جنون»
چاپ نخست: ۱۳۹۹
انتشارات «رُشدیه»
#پرویز_اسلامپور #شعر_دیگر #شعر_حجم #شبنم_آذر #طبقات_جنون #انتشارات_رشدیه
@rochdie

برادر عزیزم
امیدوارم تو پاینده باشی و در خدمتگزاری به عالم انسانیت موفق بشوی.
خوشبخت شو و دیگران را خوشبخت کن. رفتم و وقتی در میدان جنگ آخرین نگاه خود را به عالَم و تمام محسناتش می‌اندازم، آرزوی من این خواهد بود که مدفنِ من در وسط یک جنگل تاریک که ابداً محل عبور و مرور انسان نباشد، واقع شود. آفتاب اشعه‌ی طلایی‌رنگِ خود را از شکاف شاخه‌ها روی مدفنِ ساده و بی‌آرایشِ یک جوان حق‌پرستِ ناکام بیاندازد و وزش نسیم همیشه از روی آن عبور کند.. آه، آرزو دارم! آرزوی من یکی این است و آرزوی دوم آنکه بعد از من تا جان داری برای پیشرفت کلمه‌ی «حق» سعی کن.. سعی داشته باش! جان من! که ضُعفا چشم به راه تو و امثال تواند..
.
از نامه‌ی نیما به لادبُن
نور- ۱۳۰۰ شمسی
#نیما_یوشیج #لادبن_اسفندیاری #شراگیم_یوشیج #انتشارات_رشدیه
@rochdie

«دیروز بعد از ظهر، میرزا محمد پیشِ من‌ آمد. رفیق من، گماشته‌ی من، شریک من، اهل وطنِ من. در سال ۱۳۰۰ با او به طهران رفتم. با او در باغچه پیش مادرم منزل گرفتم.. میرزا محمد در اینجا زن دارد، بچه دارد، ولی حالیه بیمار است. تاسف می‌خورم چرا نمی‌توانم به او کمک بکنم. دیروز سرگذشتِ این چندساله‌ی خودمان را به هم گفتیم. حکایت این است که من و او، دو نفر رفیق بودیم. من نویسنده‌ی معروفی شدم و او پس از جنگ‌ها و کوه‌گَردی‌ها و سرگردانی‌ها، تازه می‌خواهد با ماهی پنج تومان، نوکر خانه‌ها شود.. از من پرسید: اسم من هم در یادداشت‌های زندگانیِ تو هست؟..»
۱۳ آبان ۱۳۰۸
.
«دیشب دو مازندرانی در این شهر خوابیدند؛ یکی شاه اعلیحضرت قدَر قدرت که در نهایتِ آرزوهایش بود، یکی من که ابتدای آرزوهای درازِ خودم..»
سه‌شنبه، ۷ آبان ۱۳۰۸
.
دو بُریده‌ از «سفرنامه رشت»، از دفترهای منثور نیما یوشیج، به‌مراقبتِ شراگیم یوشیج
چاپ نخست: ۱۳۹۶، انتشارات رُشدیه
.
#نیما_یوشیج #شراگیم_یوشیج #سفرنامه #انتشارات_رشدیه
@rochdie

به‌یادِ نیما در آستانه‌ی زادروزش..

«رُشدیه» به‌زودی منتشر خواهد کرد:
یادداشت‌های روزانه‌ی نیما یوشیج
به‌مراقبتِ شراگیم یوشیج
با طرح جلدی از: رسام ارژنگی
.
بندی از یادداشتی منتشرنشده‌ از نیما؛
«شعر را باید گذاشت و دید که در خاطره‌ی مردم چطور نِشست پیدا می‌کند؛ یعنی به مرورِ زمان چطور در آن قضاوت می‌کنند. قضاوتِ هیچ رفیقی، قضاوتِ هیچ دسته‌ای نمی‌تواند قدرت قضاوتِ تدریجیِ مردم را که قضاوتِ زمان است، پیدا کند..»
.
#نیما_یوشیج #شراگیم_یوشیج #انتشارات_رشدیه
@rochdie

به‌یادِ شمیم بهار در زادروزش..
.
«تهران، زعفرانیه، کوچه‌ی شیرکوه. شماره‌ی طلایی‌ی پلاکِ چارگوشِ لاجوردی‌اش پیدا و ناپیدا پشت شاخه‌ی پیچکی لرزان از باد. ماهِ آخر پاییز بود..»
.
عکس از: کتابِ «دیروز»، عکس‌های حمید شاهرخ از؛ بیژن الهی، شمیم بهار، فیروز ناجی، قاسم هاشمی‌نژاد/ چاپ نخست: ۱۳۹۷، انتشارات «رُشدیه»
متن از؛ مقدمه‌ی حسن عالیزاده بر کتاب
.
#شمیم_بهار #بیژن_الهی #حمید_شاهرخ #فیروز_ناجی #قاسم_هاشمی_نژاد #حسن_عالیزاده #انتشارات_رشدیه
@rochdie

در یادآوری‌هایی متوالی، قصد داریم برخی از مهم‌ترین غلط‌های راه‌یافته به اشعار نیما را با مقایسه‌ی نُسَخِ مصححانِ پیشین و کتابِ «مجموعه اشعار نیما یوشیج»، به‌مراقبتِ شراگیم یوشیج (چاپِ انتشارات «رُشدیه»- ۱۳۹۷) مُرور کنیم.
این تطبیق که در نسخه‌‌ی اخیر، به‌همراهِ اسکنِ دستنویسِ اشعار برای نخستین‌بار به رویتِ خوانندگان درآمد، پس از گذشتِ بیش از شصت سال از خاموشیِ نیما، شاید برای نخستین‌بار بتواند به صحیح خواندنِ اشعارِ او و در نتیجه فهمِ سره و دقیق‌ترِ چهره‌ی ادبی و اجتماعی نیما یاری برساند.
.
نمونه‌ی یک: شعرِ «مُرغ غم»
*مصرع سوم از بند نخستِ این شعر، در تمامِ نسخه‌های پیشین این‌طور مغلوط آمده است: «که سرش می‌جنبد از بس فکر غم دارد به سر»
که صورتِ صحیحِ آن به قرینه‌ی مصرع سومِ بند چهار: «گه سرش می‌جنبد از بس فکرِ غم دارد به سر» است.
.
*در آخرین مصرعِ این شعر مهمِ نیما (سروده‌شده در سال ۱۳۱۷) که جزءِ نخستین طبع‌آزمایی‌های او در طرزِ کار نوین‌اش است، شاهدِ یکی از فاحش‌ترین اغلاطی هستیم که به آثار نیما راه یافته و به‌شکلی مقلّدمآبانه در تمام نسخه‌های سالهای مدید تکرار شده است، در حالی‌که در ویرایشِ نادرست‌اش کلیتِ شعرِ نیما را به‌تمامی فاقد معنی می‌کند. این مصرع تاکنون به غلط چنین خوانده شده است: «من به دست، او بانگ خود، چیزهایی می‌کنیم»
که صورتِ صحیح آن اینگونه است: «من به دست، او با نُکِ خود، چیزهایی می‌کَنیم».
#نیما_یوشیج #شراگیم_یوشیج #انتشارات_رشدیه
@rochdie

برای سالروز درگذشت نیما یوشیج در ۱۳ دی‌ماه ۱۳۳۸..

«باز شب است و جنگل خاموش.. در جلوی چادر، کوره با آتشِ ذغال، مشتعل است. مردی که دست به روی قوریِ نیم‌گرم دارد، انگشتانش در روشنی، قرمزی می‌زند. مثل مُرده‌یی خشکش زده و دقیقه‌ها می‌گذرد. نیما یوشیج است. نیما یوشیج به ییلاق آمده.. در کاسه‌ی سرِ او زیبایی محبوس مانده که دو رخنه برای فوران بیشتر ندارد. چه به او بگویم که کوهی خراب نشود و دریایی به طوفان ننشیند. این است که من خاموشم و فقط می‌دانم نیما یوشیج به ییلاق آمده است..»
شبِ سه‌شنبه ۱۳ شهریور ۱۳۲۶
.
بُریده‌ای از یادداشت‌های نیما یوشیج، به‌مراقبت شراگیم یوشیج،
به‌زودی در نشر «رُشدیه»..
#نیما_یوشیج #شراگیم_یوشیج #انتشارات_رشدیه
@rochdie