‍ #میرزاده_عشقی 
(زاده ۲۰ آذر ۱۲۷۳
درگذشته ۱٢ تیر ۱۳۰۳ تهران)
شاعر، روزنامه‌نگار، نویسنده و نمایشنامه نویس دوران مشروطیّت

سید #محمدرضا_میرزاده_عشقی ، فرزند ابوالقاسم کردستانی در سال ۱٢٧٣ در شهر همدان به دنیا آمد .
ابتدا در مکتبهای محلی و از هفت سالگی در مدرسه های الفت و الیانس تهران به تحصیل پرداخت و زبان فارسی و  فرانسه را به خوبی آموخت و پیش از فراغت از تحصیل به سمت مترجمی نزد یک بازرگان فرانسوی مشغول به کار شد .

در هفده سالگی درس و مدرسه راه کلی رها کرد و وارد کارهای اجتماعی شد. عشقی در اوایل جنگ جهانی اول با دیگر مردان سیاسی به استانبول مهاجرت کرد و نخستین آثار شاعرانه خود مانند "نوروزی نامه" و "اپرای رستاخیز شهریاران ایران" را پدید آورد.

پس از بازگشت به همدان ، به تهران رفت و با گروهی از نویسندگان ارتباط پیدا کرد و در صف طرفداران حزب سوسیالیست و همکاران اقلیت مجلس به مبارزه پرداخت .
در این مبارزه و کوشش سیاسی نیش قلم شاعر بیش از همه متوجه #وثوق_الدوله نخست وزیر ایران بود .

سخنرانی های تند و مقالات و اشعار آتشین عشقی بر ضد قرار داد ۱٩۱٩ باعث شد که وثوق الدوله دستور دستگیری وی را صادر کند و او را روانه زندان کنند .

مبارزات سیاسی و مقالات انتقادی شاعر جوان که مجرد می زیست  تا پایان زندگی کوتاهش ادامه داشت .

در سال ۱٣۰٢ که نغمه جمهوری ساز شد ، عشقی با وجود روشنفکر بودن با آن ساز مخالفت گذاشت و در مقاله ای به عنوان جمهوری قلابی مخالفت خود را نشان داد و در نخستین شماره روزنامه کاریکاتور قرن بیستم که در همان سال دایر  کرده بود چندین کاریکاتور و شعر تند مبنی بر هزل بودن جمهوری و جمهوری خواهان درج کرد

میزان مخالفت او به آنجا رسید که شهربانی وقت دستور توقیف روزنامه را صادر کرد و تمامی نسخه های آن را از سطح شهر جمع آوری نمود .
عشقی نیز در خانه خود به دست دوتن ناشناس هدف گلوله قرار گرفت و در بیمارستان شهربانی جان سپرد.

عشقی زمان مرگ تنها ٣۱ سال سن داشت.

روزنامه های آن زمان در چندین مقاله جزئیات این حادثه را مطرح نمودند و اشعار زیادی در مرگ این شاعر ناکام ساختند .
عشقی عمری را در تنگ دستی و فقر گذراند و در اخر با بی رحمی کشته شد .
آثار او سرشار است از نا امیدی و بد بینی و بیزاری از زندگی و آرزوی مرگ :

باری از این عمر سفله سیر شدم سیر            
تازه جوانم ز غصه پیر شدم پیر

پیر پسند ای عروس مرگ چرائی ؟                
من که جوانم چه عیب دارم بی پیر ؟

عشقی شاعری توانا بود سرشار از قریحه و استعداد .
مطالب تاریخی و اجتماعی را خیلی زود درک میکرد و در تصویر صحنه های تاریخی و ادبیات توصیفی قدرت فراوان داشت عواطف و تاثیرات خود را اوضاع زمان ، و نظر و عقیده خود را در سیاست با شور و ذوق نمایش میداد .
اشعار او سرتا پا پر است از اعتراضات در برابر بیدادگری اجتماعی .

اشعار عشقی از لحاظ ارزش ادبی یکسان نیستند . گذشته از هزلیات و هجویه های بسیار تلخ و نیش دار اشعار خوب و منحصر به فرد او عبارتند از

۱. نوروزی نامه
٢. رستاخیز
٣. کفن سیاه
۴. احتیاج
۵. برگ بر باد ده
۶. ایده آل

گفته شده که این شاعر وطن پرست وآزادیخواه به امر "سرپاس مختاری" یا #رکن_الدین_مختاری که رئیس شهربانی در دوران رضاشاه بود به قتل رسیده است.
گاهی درک این همه تناقض در یک نفر مشکل است.
کسی که زیباترین وبدیع ترین نغمات موسیقی را آفریده دستش به خون بیگناهان و بسیاری روشنفکران وآزادیخواهان این سرزمین آلوده باشد؛از #میرزاده_عشقی گرفته تا #فرخی_یزدی (شاعر شعر معروف:آنزمان که بنهادم سربه پای ازادی...) تا #سردار_اسعد_بختیاری ،#تقی_ارانی ، #حسن_مدرس و بسیاری دیگر .
عده ای هم طعم زندان مخوف او را چشیده اند مانند #بزرگ_علوی و... .
باری! شرح #رکن_الدین_مختاری بماند برای مجالی دیگر.


#طربستان‌محفل‌دست‌افشانی‌جان‌وروان
🍀🌸 اینجاست 👇👇👇
🎼 @tarabesstaan 🎼