«پروکسیما قنطورس دور همدم‌هایش می‌گردد!»
—---------------------------------------------------
https://goo.gl/uiftCj
* قنطورسی‌ها چه خانواده‌ی خوشبختی هستند! به گفته‌ی اخترشناسان، این سه ستاره که نزدیک‌ترین ستارگان به سامانه‌ی خورشیدی‌اند همگی دور هم می‌چرخند. این یافته به بحث‌هایی یک سده‌ای پایان داد.

از این سه، نزدیک‌ترین ستاره #پروکسیما_قنطورس است، یک #کوتوله‌_سرخ که تنها ۴.۲۴ سال نوری از زمین فاصله دارد. این ستاره در ماه اوت، زمانی که دانشمندان پی بردند میزبان یک سیاره‌ی هم‌جرم زمین و با دمای احتمالا مناسب برای آب مایع سطحی است به شدت خبرساز شد.
[خواندید: * کشف نزدیک‌ترین سیاره زیست‌پذیر پیرامون نزدیک‌ترین ستاره (https://goo.gl/S5IsdQ)]

پس از آن، و در فاصله‌ی ۴.۳۷ سال نوری زمین، دو ستاره‌ی درخشان به نام‌های #آلفا_قنطورس اِی و بی جای دارند. این دو هر ۸۰ سال یک بار همکدیگر را دور می‌زنند و به ترتیب رنگی زرد و نارنجی دارند. از دید چشم نامسلح، این دو با هم به شکل سومین ستاره‌ی درخشان آسمان شب دیده می‌شوند.

برخلاف آنها، پروکسیما قنطورس کم‌نورتر از آنست که بدون تلسکوپ دیده شود و از همین رو تا سال ۱۹۱۵ کسی از وجودش آگاه نبود.

از آن هنگام تاکنون، اخترشناسان فکر این را می‌کردند که پروکسیما قنطورس به گرد آلفا قنطورس ای و بی بچرخد- ولی نتوانسته بودند اثباتش کنند.

اگر پروکسیما قنطورس در بند این دو ستاره بود، پس می‌بایست با سرعتی برابر با آنها در فضا جابجا می‌شد وگرنه از بند گرانش این جفت رها شده و می‌گریخت. فاصله‌ی پروکسیما و جفت آلفا قنطورس ۱۳۰۰۰ برابر فاصله‌ی زمین تا خورشید (یکای کیهانی یا #au) است.

سرعت‌های دقیق
در چند سال گذشته، شکارچیان سیاره توانایی این را یافته‌اند که با بررسی جابجایی‌های بسیار جزیی که یک سیاره‌ی کوچک، مانند سیاره‌ای که در مدار پروکسیما قنطورس است، در حرکت ستاره‌اش پدید می‌آورد و آن را نسبت به ما دور و نزدیک می‌کند، سرعت‌هایی بی‌اندازه دقیق را اندازه بگیرند.

پی‌یر کروِلا از رصدخانه‌ی پاریس در فرانسه می‌گوید: «به همین دلیل است که اکنون توانسته‌ایم به وجود یک پیوند گرانشی میان پروکسما و جفت آلفا قنطورس پی ببریم.»

افزون بر آن، این پژوهش برای نخستین بار مدار پروکسیما را آشکار می‌کند. این ستاره هر ۵۵۰ هزار سال یک بار مداری بیضی را می‌پیماید. پروکسیما در نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش، ۴۳۰۰ یکای کیهانی از همدم‌هایش فاصله دارد؛ در دورترین نقطه‌ی مدارش هم به فاصله‌ی ۱۳۰۰۰ یکای کیهانی می‌رسد، یعنی همین جایی که اکنون هست.

کروِلا و همکارانش برای اندازه‌گیری دقیق سرعت‌ها باید اثرهای بسیار ریزی که بیشتر رصدگران نادیده می‌گیرند را هم در نظر می‌گرفتند . برای نمونه، فوتون‌ها با گریختن از گرانش ستاره انرژی از دست می‌دهند و طول موجشان اندکی به سرخی می‌گراید. از سوی دیگر، سطح ستاره‌ها برآمده شده و فوتون‌هایشان کمی به آبی می‌گراید.

پس از تصحیح این اثرها، این دانشمندان نتیجه گرفتند که سرعت پروکسیما قنطورس در فضا تنها ۲۷۰ متر بر ثانیه با سرعت همدم‌های درخشانش تفاوت دارد- نصف سرعتی که برای گریز از چنگ گرانش آنها نیاز است. پس این سه ستاره به طور قطع یک سه‌تایی مداری هستند.

گزارش این پژوهش در تارنمای arXiv منتشر شده.
#سرخگرایی #آبیگرایی

🔹توضیح تصویر: کوتوله‌ی سرخِ پروکسیما قنطورس در سمت راستِ همد‌م‌های درخشانش

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Proxima-Centauri.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نزدیکترین سیاره بیگانه شاید یک "دنیای کویری" باشد»
—-------------------------------------------------------
https://goo.gl/EdYvJd
* اخترشناسان احتمال می‌دهند نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، تاکنون سیاره‌ی خود را خشکانده و هر گونه شانسی برای زیست‌پذیر بودن آن را از میان برده باشد.

از زمین یافته شدن سیاره‌ی فراخورشیدی "پروکسیما قنطورس بی" (#Proxima_Centauri_b) در اوت گذشته، گمانه‌زنی‌های بسیاری درباره‌ی این دنیای کوچک انجام شده. این فراسیاره با کمینه‌ی جرم ۱.۳ برابر زمین، در فاصله‌ای حدود یک-دهم فاصله‌ی تیر از خورشید به گرد ستاره‌اش می‌چرخد ولی از آنجایی که ستاره‌ی آن، یعنی پروکسیما قنطورس یک #کوتوله‌_سرخ رده‌ی ام است، همین فاصله‌ی اندک یک منطقه‌ی زیست‌پذیر (دامنه‌ی زندگی) به شمار می‌آید، جایی که در آن یک سیاره‌‌ی سنگی با هوایی مانند هوای زمین می‌تواند دمایی مناسب برای آب‌های مایع سطحی داشته باشد. [خبر کشف این سیاره را اینجا خواندید: * کشف نزدیک‌ترین سیاره زیست‌پذیر پیرامون نزدیک‌ترین ستاره (https://goo.gl/Nf01FC)]

ولی بر پایه‌ی یافته‌هایی که اوایل این ماه در نشست زمستانی انجمن اخترشناسی آمریکا در گریپواین تگزاس ارایه شد، بودن در همین منطقه‌ی دلنشین می‌توانسته برعکس، آن را به سوی نابودی بکشاند.

کوچک‌ترین کوتوله‌های سرخ پیش از این که به یک ستاره‌ی هیدروژن‌سوز تمام عیار تبدیل شوند، چند صد میلیون سال را به فشرده شدن می‌گذرانند. به گفته‌ی ادوارد گاینن از دانشگاه ویلانووا در نشست ۴ ژانویه، آنها در این گام از زندگی بسیار درخشان‌تر از دوره‌ی بزرگسالی خود هستند، چیزی نزدیک به ۵۰ برابر. افزون بر آن، ستارگان رده‌ی ام شلاق‌هایی از پرتوهای ایکس و فرابنفش بر پیکر سیاره‌های خود وارد می‌کنند که نسبت به کوتوله‌هایی همسن خورشید، حدود ۱۰۰ برابر نیرومندتر در پرتوهای ایکس و ۱۰ تا ۲۰ برابر پرانرژی‌تر در طیف فرابنفشند.

از همه بدتر این که چنین ستارگان جوانی شراره‌های خطرناکی هم تولید می‌کنند، و اگر یک سیاره دارای یک میدان مغناطیسی سرتاسری ضعیف باشد، یا اصلا نداشته باشد، بادهای ستاره جو آن را از هم گسیخته و از آن جدا می‌کنند. گاینن می‌گوید: «اگر میدان مغناطیسی کم‌جانی داشته باشید کارتان تمام است. واقعا هیچ راهی برای زنده ماندن نخواهد بود.»

همه‌ی این عوامل با هم به این معنا هستند که پروکسیما قنطورس در دوره‌ی جوانی، منطقه‌ی زیست‌پذیرش جایی بسیار دورتر از چیزی که اکنون هست بوده. اگر سیاره‌ی پروکسیما قنطورس بی از آغاز در همین جا (منطقه‌ی زیست‌پذیر کنونی) ساخته شده بوده، ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون سالِ آغاز زندگیش را در دوزخی مرگبار به سر برده.

گاینن و گروهش در یک دهه‌ی گذشته در پروژه‌ای به نام "زندگی با یک کوتوله‌ی سرخ" (Living with a Red Dwarf) شرکت داشته‌اند. آنها در این پروزه داده‌هایی از همه‌ی کوتوله‌های رده‌ی امِ خنک را تا فاصله‌ی ۳۰ سال نوری زمین گرد آورده و می‌کوشیدند تا نرخ چرخش، لکه‌دار بودن، سن، و ویژگی‌های بیشتری درباره‌ی آنها را بشناسند. بر پایه‌ی سنجش‌های آنها در این پروژه، به احتمال بسیاره سیاره‌‌ی #پروکسیما_قنطورس_بی یک دنیای بیابانی و خشک است.

ویکتوریا مدوز از دانشگاه واشنگتن که در همین نشست سخنرانی کرد نیز به چنین نتیجه‌ای رسیده. او و همکارانش با در نظر گرفتن مدل‌های گوناگون جَوی، چندین شبیه‌سازی‌ انجام دادند تا ببینند این سیاره اکنون که ۵ میلیارد سال از شکل‌گیریش می‌گذرد چه شکلی می‌تواند پیدا کرده باشد. آنها دریافتند که اگر این سیاره آب مایعی روی سطحش داشته، پرتوهای ستاره‌اش به احتمال بسیار بیشتر یا همه‌ی آن را بخار کرده. و از آنجایی که آب از اکسیژن و هیدروژن درست شده، و هیدروژن هم آسان‌تر می‌تواند از چنگ گرانش سیاره بگریزد، پس این فرآیند تبخیر می‌بایست یک جو گسترده‌ی پر-اکسیژن برای سیاره پدید آورده باشد. یک جو دی‌اکسیدکربنیِ ناهید-گونه هم یک احتمال دیگر است....

🔴ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼

«کشف سیاره غول‌پیکری که "نباید وجود داشته باشد"!»
—---------------------------------------------—

* سیاره‌ی غول‌پیکری یافته شده که به گرد یک ستاره‌ی کوتوله‌ی فراسرد می‌گردد. این بزگ‌ترین سیاره نسبت به ستاره‌اش است که تاکنون یافته شده و دانشمندان را درباره‌ی چگونگی شکل‌گیری‌اش با چالش روبرو کرده.

به گزارش دانشگاه واریک، این سیاره‌ با نام ان‌جی‌تی‌اس-۱بی (NGTS-1b) در فاصله‌ی ۶۰۰ سال نوری زمین جای دارد و یک غول گازی تقریبا هم‌اندازه‌ی مشتریست. از سوی دیگر، ستاره‌ی میزبانش تنها نصف شعاع خورشید را دارد. فاصله‌ی این سیاره از ستاره‌اش ۳ درصد فاصله‌ی زمین تا خورشید است و هر ۲.۶ روز زمینی یک دور مدارش به گرد ستاره را کامل می‌کند. [پس این سیاره در حقیقت یک #مشتری_داغ است- م]

یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران این سیاره را به کمک "پیمایشگر گذر نسل آینده" (NGTS) پیدا کردند، آرایه‌ای از ۱۲ تلسکوپ در رصدخانه‌ی پارانال در شمال شیلی که به جستجوی نشانه‌های اُفت ستارگان دوردست در اثر #گذر یک سیاره از کنارش می‌پردازد.

دانیل بیلیس، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش و پژوهشگر دانشگاه واریک بریتانیا می‌گوید: «کشف سیاره‌ی ان‌جی‌تی‌اس-۱بی یک شگفتی کامل برای ما بود [زیرا] فکر نمی‌کردیم چنین سیاره‌ی بزرگی بتواند پیرامون ستاره‌ای به این کوچکی وجود داشته باشد. این نخستین #سیاره‌_فراخورشیدی است که با دستگاه تازه‌ی NGTS یافته‌ می‌شود و هنوز هیچ نشده ما را با شناختمان از فرآیند سیاره‌زایی درگیر چالش کرده.»

ستاره‌ی میزبان این سیاره یک کوتوله‌ی کوچک و کم‌نور رده‌ی ام [یک کوتوله سرخ] است- فراوان‌ترین گونه‌ی ستاره‌ای در آسمان. کوتوله‌های سرخ سوختشان را بسیار کندتر از ستارگان خورشیدسان می‌سوزانند و از همین رو می‌توانند تریلیون‌ها سال عمر کنند. بر پایه‌ی این پژوهش تازه، این سومین بارست که یک غول گازی به گرد یک #کوتوله‌_سرخ یافته می‌شود، ولی این سیاره بزرگ‌ترین موردست.

به نوشته‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی بریتانیا، با آن که دیدن سیاره‌ها به گرد کوتوله‌های رده‌ی ام به اندازه‌ی کافی سخت است، ولی این روزها پژوهشگران سیاره‌های سنگی بسیاری را به گرد آنها پیدا می‌کنند، نمونه‌اش همین هفت سیاره‌ی سنگی‌ای که پیرامون ستاره‌ی کوچک و کم‌نور تراپیست-۱ یافته شده. ستاره‌ی ان‌جی‌تی‌اس-۱ بزرگ‌تر از تراپیست-۱ است ولی پژوهشگران هنوز سر در نمی‌آورند که این ستاره در دوره‌ی شکل‌گیری سامانه، چگونه توانسته به اندازه‌ی کافی مواد گردآوری کند تا چنین غول گازی بزرگی بسازد.

پیمایشگر NGTS برای یافتن این سیاره، تا چند ماه با دوربین‌های حسمند به نور سرخ خود بخش‌های ویژه‌ای از آسمان را برای مشاهده‌ی هر گونه تغییری در نور ستارگان درون میدان دیدش زیر نظر گرفت. پژوهشگران یک کاهش نور که هر ۲.۶ روز یک بار رخ می‌داد را در این کوتوله‌ی ام دیدند که نشان می‌داد یک همدم سیاره‌ای دارد. سپس با سنجش این که ستاره در هر دور مدار سیاره‌اش چگونه در اثر کشش گرانشی آن "می‌لولد" (اندازه‌گیری سرعت شعاعی) پی بردند که با سیاره‌ای غول‌آسا روبرو هستند.

بیلیس می‌گوید: «ان‌جی‌تی‌اس-۱بی اگرچه سیاره‌ای غول‌پیکر است ولی یافتنش دشوار بود زیرا ستاره‌ی میزبانش کوچک و کم‌نور است. ستارگان کوچک عملا فراوان‌ترین ستارگان کیهانند، بنابراین نتیجه می‌گیریم که شمار فراوانی از این سیاره‌های غول‌پیکر چشم به راهِ یافته شدنند.»

وی می‌افزاید: «تاکنون چالش ما یافتن میزان فراوانی این گونه سیاره‌ها در کهکشان بوده، و اکنون با یافته‌ی تازه‌ی آرایه‌ی NGTS در جایگاه خوبی قرارگرفته‌ایم.»

گزارش این دانشمندان اکنون در arXiv در دسترس است و برای چاپ در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی بریتانیا پذیرفته شده است.
https://goo.gl/8M8eaG
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGTS-1b.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«کشف حلقه‌های از غبار سرد پیرامون نزدیکترین ستاره»
—-------------------------------------------------

رصدهای آرایه‌ی آلما در شیلی به آشکارسازی گرد و غبار پیرامون نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، پروکسیما قنطورس انجامیده. در این داده‌های تازه پرتوهایی دیده می‌شود که از غبار سرد در منطقه‌ای به فاصله‌ی ۱ تا ۴ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید (AU) از این ستاره می‌گسیلد. این داده‌ها همچنین نشانگر وجود کمربند غباری از این هم سردتر است که می‌توانند نشانه‌ی ساخته شدن سیاره‌هایی تازه در آن باشند. این ساختارها همانند کمربندهای بسیار گسترده‌تر در سامانه‌ی خورشیدی خودمانست و همچنین انتظار می‌رود از ذرات سنگ و یخی تشکیل شده‌اند که موفق به ساختن سیاره نشده بوده‌اند.

پروکسیما قنطورس نزدیک‌ترین ستاره به سامانه‌ی خورشیدی ماست. این ستاره یک #کوتوله‌_سرخ کم‌نور در فاصله‌ی درست ۴ سال نوری ماست که در صورت فلکی جنوبی قنطورس دیده می‌شود. در سال ۲۰۱۶ یک سیاره‌ی زمین‌سان زیست‌پذیر به نام "پروکسیما بی" پیرامون آن یافته شد که به عنوان نزدیک‌ترین #سیاره‌_فراخورشیدی به ما شناخته می‌شود. ولی گویا این سامانه چیزهایی بیشتر از تنها یک سیاره برای ارایه دارد. رصدهای تازه‌ای که با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) انجام شده تابشی را نشان می دهد که از ابرهای غبار کیهانی سرد پیرامون ستاره می‌تابد.

گیم آنگلادا [۱]، نوسنده‌ی اصلی این پژوهش از بنیاد اخترفیزیک اندلس (CSIC) در گرانادای اسپانیا این کشف ارزشمند را توضیح می‌دهد: «غبار پیرامون پروکسیما از این رو اهمیت دارد که پس از کشف سیاره‌ی سنگی پروکسیما بی، این نخستین نشانه‌ از وجود یک سامانه‌ی سیاره‌ای پرجزییات، و نه یک سیاره‌ی تنها پیرامون این نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید است.»
@onestar_in_sevenskies
کمربندهای غبار بازمانده‌ی موادی هستند که در ساختن اجرام بزرگ‌تری مانند سیاره ناکام بوده‌اند. ذرات سنگ و یخ درون این کمربندها اندازه‌های گوناگونی دارند، از دانه‌های غبار کمتر از یک میلیمتر گرفته تا اجرام سیارک-گونه‌ای به قطر چند کیلومتر [۲].

به نظر می‌رسد این غبارها چند صد میلیون کیلومتر از پروکسیما قنطورس فاصله دارند و جرم کلی‌شان به حدود یک صدم جرم زمین می رسد. دمای این کمربند حدود ۲۳۰- در جه‌ی کلوین برآورد شده، به سردی کمربند کویپر در بخش بیرونی سامانه‌ی خودمان.

داده‌های آلما همچنین وجود کمربندی از این هم سردتر، در فاصله‌ی ۱۰ برابر بیشتر را نشان می‌دهند. اگر یک کمربند بیرونی تایید شود، با توجه به این که محیطی بسیار سرد در فاصله‌ی دور از یک ستاره‌ی کم‌نورتر و سردتر از خورشید است، ذات و سرشتی فریبنده خواهد داشت. هر دوی این کمربندها از ستاره بسیار دورترند تا سیاره‌ی پروکسیما بی‌؛ فاصله‌ی قنطورس بی از ستاره تنها ۴ میلیون کیلومتر است [۳].

گیم آنگلادا در توضیح پیامدهای این کشف می‌گوید: «این می‌تواند نشان دهد که ستاره‌ی پروکسیما قنطورس احتمالا یک سامانه‌ی چندسیاره‌ای دارد با تاریخچه‌ای سرشار از برهم‌کنش‌ها و برخوردها که به پیدایش چنین کمربند غباری انجامیده. پژوهش‌های بیشتر می‌تواند جایگاه سیاره‌های احتمالی دیگری که هنوز شناسایی نشده‌اند را نیز آشکار کند.»

سامانه‌ی سیاره‌ای پروکسیما قنطورس از یک جهت دیگر هم ارزش ویژه‌ای دارد: ...

ادامه در پست بعدی 👇👇👇👇👇

«کشف یکی از پیرترین ستارگان کیهان»
------------------------------------

* یکی از پیرترین ستارگان کیهان دارد بی سر و صدا در همین کهکشان خودمان، به فاصله‌ی ۲۰۰۰ سال نوری از زمین زندگی می کند- کوتوله‌ای سرخ با سن ۱۳.۵ میلیارد سال!

بر پایه‌ی پژوهشی که گزارش آن در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده، این کوتوله‌ی سرخ ۱۳.۵ میلیارد ساله تقریبا هیچ عنصر سنگینی ندارد؛ که نشان می‌دهد ابر موادِ سازنده‌ی آن ابری تقریبا دست نخورده بوده که از نخستین روزهای پس از مهبانگ به جا مانده بود. افزون بر این، از آنجایی که این ستاره‌ای کوچک به جرم تنها یک هفتم خورشید است و از مواد بسیار کهن درست شده، اخترشناسان را به بازنگری در جمعیت‌شناسی نخستین ستارگان کیهان واداشته است.

از سوی دیگر، از آنجایی که این ستاره بسیار به ما نزدیکست و در واقع هم‌محله‌ای ما در کهکشانست، بنابراین به احتمال بسیار این منطقه از کهکشان باید ۳ میلیارد سال پیرتر از چیزی باشد که در گذشته پنداشته می‌شد.

نیاکان باستانی
نخستین ستارگان کیهان به احتمال بسیار حدود ۲۰۰ میلیون سال پس از مهبانگ به دنیا آمدند. این ستارگانِ آغازین از موادی که در آن روزگار در دسترس بود ساخته شدند- به طور عمده هیدروژن، کمی هلیوم، و درصد ناچیزی هم لیتیوم.

این ستارگان در روند زندگی‌شان عنصرهای آغازین را همجوشاندند و عنصرهای سنگین‌تر، که اخترشناسان به همه‌ی آنها "فلز" می‌گویند را ساختند. سرانجام برخی از این ستارگانِ نخستین دچار انفجار ابرنواختری شدند و "فلزهایی" که ساخته بودند و در دلشان به دام افتاده بود را به درون فضا پرتاب کرده و ابرهای پیرامون را اندکی پرفلز کردند. سپس، همین ابرها نسل بعدی ستارگان را ساختند. این روند پیاپی همچنان ادامه یافت و باعث شد هر نسل ستارگان پرفلزتر از نسل پیشین شود.

کوین اشلافمان، نویسنده‌ی اصلی پژوهش از دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «خورشید ما به احتمال بسیار وارث هزاران نسل از ستارگان بزرگ جوانمرگیست که پیش از او زندگی کرده و مرده بودند. ولی چیزی که این ستاره‌ی نویافته را ویژه و شگفت‌انگیز کرده اینست که احتمال می‌رود تنها یک نسل میان او و آغاز کیهان بوده.»

کوچک است. خوب که چه؟
پیدا کردن ستاره‌ای که اندکی پس از مهبانگ پدید آمده بی‌شک چیز فریبنده‌ایست، ولی کوچک بودن این ستاره‌ی پیر و کم‌فلز هم به همان اندازه فریبنده و شگفت‌انگیزست. گفتنی‌ست که این ستاره 2MASS J18082002-5104378 B نام دارد و عضو یک سامانه‌ی دوتاییست.

به طور کلی، اخترشناسان فکر می‌کنند نخستین ستارگان کیهان بی‌اندازه بزرگ و پرجرم بوده و زندگی‌های بسیار کوتاهی داشتند. در حقیقت تا اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰، بسیاری از پژوهشگران بر این باور بودند که کیهان آغازین تنها می‌توانست ستارگان غول‌پیکر بسازد.

ولی در سال‌های بعد، با پیشرفته‌تر و پیچیده‌تر شدن شبیه‌سازی‌ها ، این دیدگاه کم کم دگرگون شد. برای نمونه، دانشمندان ژاپنی در سال ۲۰۱۲ با انجام یک شبیه‌سازی نشان دادند که در کیهان آغازین، انفجار ابرنواخترها می‌توانسته [با تکه تکه کردن ابرهای پیرامون] به پیدایش ستارگان کم‌جرم در ابرهای پیرامونشان بیانجامد.

اگرچه دانشمندان دقیقا مطمئن نیستند که ستاره‌ی کوچک 2MASS J18082002-5104378 B چگونه پدید آمده، ولی اخترفیزیکدان دانشگاه موناش، آندره کیسی می‌گوید: «این کشف گویای اینست که نخستین ستارگان کیهان همگی بزرگ نبوده و مدت‌ها پیش نمرده بوده‌اند. این ستاره‌ی باستانی می‌توانسته از مقدار بسیار کمی از مواد پدید آمده باشد، که این بدان معناست که برخی از یادگارهای نخستین روزگار پس از مهبانگ می‌توانند هنوز هم زنده باشند. این دیدگاه ما درباره ی ستاره‌زایی در آغاز کیهان را تغییر می‌دهد.»

#کوتوله_سرخ #مهبانگ

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/OldDwarf.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«سریع‌ترین ستاره آسمان یک سیاره هم دارد!»
------------------------------------------

* درست ۶ سال نوری دورتر، دومین ستاره‌ی نزدیک به زمین، و سریع‌ترین ستاره‌ی آسمان شب میزبان یک ابرزمین یخ‌زده است.

این ستاره که "ستاره‌ی بارنارد" نام دارد یک #کوتوله‌_سرخ پیر است که اگرچه با چشم نامسلح به سختی دیده می‌شود، ولی به دلیل این که بیشترین سرعت جابجایی‌ را در آسمان شب دارد، از دیرباز نگاه اخترشناسان را به خود کشیده است. سرعت آن نسبت به خورشید حدود ۵۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت است و در هر ۱۸۰ سال، به اندازه‌ی قطر قرص ماه کامل در آسمان سیاره‌ی زمین جابجا می‌شود.

اکنون اخترشناسان می‌گویند این ستاره میزبان یک فراسیاره (#سیاره‌_فراخورشیدی) به بزرگی ۳.۲ برابر زمین است (یک ابرزمین). گزارش تازه‌ترین یافته‌های این دانمنمدان در شماره‌ی ۱۴ نوامبر نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.

یک گروه از پژوهشگران عضو پروژه‌های Red Dots و CARMENES، که هر دو برنامه‌هایی با هدف جستجوی سیاره‌ها پیرامون کوتوله‌های سرخ نزدیک زمینند، به کمک چندین گونه تلسکوپ این فراسیاره که "ستاره‌ی بارنارد بی" نام گرفته را یافتند. گروه "رد داتز" همچنین در کشف سیاره‌های پیرامون نزدیک‌ترین سیاره به زمین، یعنی پروکسیما قنطورس، نیز همکاری داشت.

ابرزمین یخ‌زده
فراسیاره‌ی "ستاره‌ی بارنارد بی" چند تفاوت عمده با زمین دارد. این #فراسیاره در هر ۲۳۳ روز یک بار ستاره‌اش را دور می‌زند که بسیار کمتر از دوره‌ی زمین، ولی بیشتر از بسیاری از فراسیاره‌های یافته شده تا به امروزست. این سیاره همچنین بسیار نزدیک‌تر به ستاره‌اش است تا زمین به خورشید- تنها یک چهارم فاصله‌ی زمین-خورشید. ولی با وجود این نزدیکی، انرژی دریافتی از ستاره‌اش تنها ۲ درصد انرژی دریافتی زمین از خورشید است. این بدین معناست که اگرچه این فراسیاره به ستاره‌اش نزدیک است، ولی باز هم دمای سطحش در اندازه‌ایست که آب روی آن یخ می‌زند، چیزی حدود ۱۷۰ درجه‌ی سانتیگراد زیر صفر [بیرون از منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره].

این فراسیاره‌ی نویافته هنوز ناشناخته‌های بسیاری دارد. یوهانا تاسکه از بنیاد دانش کارنگی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «به نظر من راز بزرگ این فراسیاره اینست که نمی‌دانیم آیا جَوی دارد یا نه. اگر دارای جو باشد، این جو می‌تواند دمای سطحش را بالاتر ببرد.»

یافتن سیاره‌ی بارنارد
این پژوهشگران برای یافتن سیاره‌ی ستاره‌ی بارنارد بی از اثر دوپلر بهره جستند. اگر یک سیاره به گرد ستاره‌ای بچرخد، کشش گرانشی‌اش باعث می‌شود ستاره سر جایش کمی وول بخورد. در این وول خوردن، هنگامی که ستاره به سوی زمین می‌آید، طول موج نورش کوتاه‌تر می‌شود (پدیده‌ی آبیگرایی) و هنگامی که از ما دور می‌شود، طول موجش بلندتر می‌شود (سرخگرایی).

یکی از دستگاه‌هایی که این پژوهشگران با آن کار کردند طیف‌نگار هارپز (HARPS) در تلسکوپ ۳.۶ متری اِسو در شیلی بود که برای سنجش همین اثرهای سیاره روی ستاره‌ی بارنارد به کار رفت.

ولی این هم کار آسانی نبود. در سالیان گذشته، بارها ادعاهایی مشکوک درباره‌ی سیاره‌ی پیرامون ستاره‌ی بارنارد مطرح شده بود، و از همین رو دانشمندان در این پژوهش تازه برای جلوگیری از تکرار تاریخ بسیار دقت کردند.

ایگناسی ریباس، رهبر گروه می‌گوید: «ما از مشاهدات هفت دستگاه گوناگون که سنجش‌هایی به درازی ۲۰ سال را در بر داشتند بهره گرفتیم.»

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/Barnardstar-planet.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky