«آسمان هیدروژنی»
—-------------------------
ابرهای گازی کهکشان راه شیری در کجاها هستند و به کجا می‌روند؟
برای یافتن پاسخ این پرسش، به تازگی پُروضوح‌ترین نقشه از آسمان در طیف فراوان‌ترین گاز کیهان، یعنی هیدروژن تهیه شده و اکنون به همراه داده‌های زیربنایی آن انتشار یافته است .
در این تصویر، نقشه‌ی سرتاسر آسمان از تابش هیدروژن در طول موج ۲۱ سانتیمتر را می‌بینید که فراوانی این عنصر را به همراه درخشش و سرعت این گاز با رنگ‌های گوناگون نشان داده.
سرعت‌های شعاعی پایین که جهتشان رو به ماست با رنگ آبی، و سرعت‌های شعاعی پایین که از ما دور می‌شوند به رنگ سبز نمایانده شده‌اند.
نواری که در میان تصویر دیده می‌شود صفحه‌ی کهکشان راه شیری است و لکه‌های روشن پایین-سمت راست، همسایه‌هایمان، ابرهای ماژلانی هستند.
برای ساخت این نقشه که HI4PI نام دارد، داده‌های به دست آمده در بیش از یک میلیون رصد به کار برده شده؛ این رصدها توسط رادیوتلسکوپ ۱۰۰ متری افلسبرگ در آلمان و رادیوتلسکوپ ۶۴ متری پارکس (The Dish) در استرالیا انجام شده بودند.
جزییات این نقشه نه تنها بر آگاهی ما از ستاره‌زایی و گازهای میان‌ستاره‌ای در کهکشانمان می‌افزاید، بلکه به ما می‌گوید که به هنگام رصد اجرام بیرون از کهکشان، این گازهای محلی چقدر از نور آنها را می‌درآشامد (جذب می‌کند).
گفتنی است جزییات دیگری در این نقشه هست که هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند.
#کهکشان_راه_شیری #هیدروژن #HI4PI #سرعت_شعاعی
http://apod.nasa.gov/apod/image/1610/HydrogenSky_HI4PI_2048.jpg
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_24.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------
ابرهای گازی کهکشان راه شیری در کجاها هستند و به کجا می‌روند؟
برای یافتن پاسخ این پرسش، به تازگی پُروضوح‌ترین نقشه از آسمان در طیف فراوان‌ترین گاز کیهان، یعنی هیدروژن تهیه شده و اکنون به همراه داده‌های زیربنایی آن انتشار یافته است .
در این تصویر، نقشه‌ی سرتاسر آسمان از تابش هیدروژن در طول موج ۲۱ سانتیمتر را می‌بینید که فراوانی این عنصر را به همراه درخشش و سرعت این گاز با رنگ‌های گوناگون نشان داده.
سرعت‌های شعاعی پایین که جهتشان رو به ماست با رنگ آبی، و سرعت‌های شعاعی پایین که از ما دور می‌شوند به رنگ سبز نمایانده شده‌اند.
نواری که در میان تصویر دیده می‌شود صفحه‌ی کهکشان راه شیری است و لکه‌های روشن پایین-سمت راست، همسایه‌هایمان، ابرهای ماژلانی هستند.
برای ساخت این نقشه که HI4PI نام دارد، داده‌های به دست آمده در بیش از یک میلیون رصد به کار برده شده؛ این رصدها توسط رادیوتلسکوپ ۱۰۰ متری افلسبرگ در آلمان و رادیوتلسکوپ ۶۴ متری پارکس (The Dish) در استرالیا انجام شده بودند.
جزییات این نقشه نه تنها بر آگاهی ما از ستاره‌زایی و گازهای میان‌ستاره‌ای در کهکشانمان می‌افزاید، بلکه به ما می‌گوید که به هنگام رصد اجرام بیرون از کهکشان، این گازهای محلی چقدر از نور آنها را می‌درآشامد (جذب می‌کند).
گفتنی است جزییات دیگری در این نقشه هست که هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند.
#کهکشان_راه_شیری #هیدروژن #HI4PI #سرعت_شعاعی
http://apod.nasa.gov/apod/image/1610/HydrogenSky_HI4PI_2048.jpg
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_24.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«عکسی که برای نخستین بار شکل‌گیری سه ستاره نزدیک به هم را نشان می‌دهد»
—---------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/VLWHEE
اخترشناسان برای نخستین بار یک قرص غبارآلود از مواد را پیرامون یک ستاره‌ی جوان دیده‌اند که دارد تکه تکه می‌شود تا یک سامانهی #چندستاره‌ای بسازد. این عکس از داده‌های تازه‌ی آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما، #ALMA) در شیلی به دست آمده و این فرآیند را در زمان رخ دادن آشکار کرده است!
ستارگان در ابرهای گاز و غبار کیهانی شکل می‌گیرند. مواد تنُک درون این ابرها در اثر گرانش به هم نزدیک شده و توده‌هایی می‌سازند؛ این توده‌ها کم کم با فشرده‌تر شدن، هسته‌هایی چگال پدید می‌آورند که به نوبه‌ی خود مواد بیشتری را به سوی خود می‌کشند. این فرآیند که #برافزایش مواد نام دارد، به شکل‌گیری یک قرص چرخان پیرامون آن هسته که در واقع ستاره‌ای جوان شده می‌انجامد، و ستاره به آرامی مواد درون این قرص را فرو کشیده و می‌بلعد. سرانجام این ستاره‌ی جوان آنقدر پرجرم می‌شود که دما و فشار مرکزش به اندازه‌ی مورد نیاز برای آغاز کردن #همجوشی_هسته‌ای می‌رسد.
ستارگانی که هیچ همدمی ندارند (مانند خورشید خودمان) به اندازه‌ای که در گذشته می‌پنداشتیم رایج نیستند. در واقع، حدود نیمی از ستارگان درون #کهکشان_راه_شیری دستکم یک همدم دارند، و برخی از آنها بسیار هم اجتماعی‌اند! پژوهش‌های گذشته نشان داده که ستارگان درون سامانه‌های چندستاره‌ای یا به هم نزدیکند (به فاصله‌ی حدود ۵۰۰ یکای کیهانی)، یا به اندازه‌ی چشمگیری دورترند (بیش از ۱۰۰۰ یکای کیهانی). هر یکای کیهانی یا یکای اخترشناسی (#AU) هم‌ارز فاصله‌ی زمین تا خورشید است.
دانشمندان با توجه به چنین فاصله‌های متفاوتی به این نتیجه رسیدند که فرآیند شکل‌گیری سامانه‌های چندستاره‌ای می‌بایست دو سازوکار اصلی داشته باشد: یا ابر مواد به شکل ناپایدار و ناهماهنگ می‌رُمبد و هسته‌های چگال جدا از هم برای ستارگان تازه می‌سازد، یا قرص چرخان پیرامون ستاره‌ای "که از پیش وجود داشته"، تکه تکه می‌شود و به همان روش قبلی ستارگانی تازه پدید می‌آورد.
سامانه‌هایی که فاصله‌ی بیشتری میان ستارگانشان است به احتمال بسیار با فرآیند نخست پدید می‌آیند (چنان چه پژوهش‌های رصدی هم نشان داده)، ولی سامانه‌های چندستاره‌ای جمع و جور به روش دوم ساخته می‌شوند (که تاکنون شواهد برای این فرآیند چندان کافی نبوده).
اکنون داده‌های تازه‌ی آلما شواهد دیداری مورد نیاز برای این نتیجه‌گیری را فراهم کرده است. این تصویر همان فرآیند دوم را نشان می‌دهد که دارد در سامانهی سه-ستاره‌ای L1448 IRS3B رخ می‌دهد. این سه ستاره هنوز غرق در پوشش ابر غبار زاینده‌شان بوده و حریصانه سرگرم فروکشیدن مواد از قرص پیرامون به سوی خودند [هنوز پیش‌ستاره هستند]. در این تصویرِ آلما به روشنی می‌بینیم که این قرص یک ساختار مارپیچی دارد، پدیده‌ی ویژه‌ای که نشانگر #ناپایداری_گرانشی است.
سامانهی #L1448_IRS3B حدود ۷۵۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در راستای صورت فلکی #برساووش دیده می‌شود.
#ستاره‌زایی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_39.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/VLWHEE
اخترشناسان برای نخستین بار یک قرص غبارآلود از مواد را پیرامون یک ستاره‌ی جوان دیده‌اند که دارد تکه تکه می‌شود تا یک سامانهی #چندستاره‌ای بسازد. این عکس از داده‌های تازه‌ی آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما، #ALMA) در شیلی به دست آمده و این فرآیند را در زمان رخ دادن آشکار کرده است!
ستارگان در ابرهای گاز و غبار کیهانی شکل می‌گیرند. مواد تنُک درون این ابرها در اثر گرانش به هم نزدیک شده و توده‌هایی می‌سازند؛ این توده‌ها کم کم با فشرده‌تر شدن، هسته‌هایی چگال پدید می‌آورند که به نوبه‌ی خود مواد بیشتری را به سوی خود می‌کشند. این فرآیند که #برافزایش مواد نام دارد، به شکل‌گیری یک قرص چرخان پیرامون آن هسته که در واقع ستاره‌ای جوان شده می‌انجامد، و ستاره به آرامی مواد درون این قرص را فرو کشیده و می‌بلعد. سرانجام این ستاره‌ی جوان آنقدر پرجرم می‌شود که دما و فشار مرکزش به اندازه‌ی مورد نیاز برای آغاز کردن #همجوشی_هسته‌ای می‌رسد.
ستارگانی که هیچ همدمی ندارند (مانند خورشید خودمان) به اندازه‌ای که در گذشته می‌پنداشتیم رایج نیستند. در واقع، حدود نیمی از ستارگان درون #کهکشان_راه_شیری دستکم یک همدم دارند، و برخی از آنها بسیار هم اجتماعی‌اند! پژوهش‌های گذشته نشان داده که ستارگان درون سامانه‌های چندستاره‌ای یا به هم نزدیکند (به فاصله‌ی حدود ۵۰۰ یکای کیهانی)، یا به اندازه‌ی چشمگیری دورترند (بیش از ۱۰۰۰ یکای کیهانی). هر یکای کیهانی یا یکای اخترشناسی (#AU) هم‌ارز فاصله‌ی زمین تا خورشید است.
دانشمندان با توجه به چنین فاصله‌های متفاوتی به این نتیجه رسیدند که فرآیند شکل‌گیری سامانه‌های چندستاره‌ای می‌بایست دو سازوکار اصلی داشته باشد: یا ابر مواد به شکل ناپایدار و ناهماهنگ می‌رُمبد و هسته‌های چگال جدا از هم برای ستارگان تازه می‌سازد، یا قرص چرخان پیرامون ستاره‌ای "که از پیش وجود داشته"، تکه تکه می‌شود و به همان روش قبلی ستارگانی تازه پدید می‌آورد.
سامانه‌هایی که فاصله‌ی بیشتری میان ستارگانشان است به احتمال بسیار با فرآیند نخست پدید می‌آیند (چنان چه پژوهش‌های رصدی هم نشان داده)، ولی سامانه‌های چندستاره‌ای جمع و جور به روش دوم ساخته می‌شوند (که تاکنون شواهد برای این فرآیند چندان کافی نبوده).
اکنون داده‌های تازه‌ی آلما شواهد دیداری مورد نیاز برای این نتیجه‌گیری را فراهم کرده است. این تصویر همان فرآیند دوم را نشان می‌دهد که دارد در سامانهی سه-ستاره‌ای L1448 IRS3B رخ می‌دهد. این سه ستاره هنوز غرق در پوشش ابر غبار زاینده‌شان بوده و حریصانه سرگرم فروکشیدن مواد از قرص پیرامون به سوی خودند [هنوز پیش‌ستاره هستند]. در این تصویرِ آلما به روشنی می‌بینیم که این قرص یک ساختار مارپیچی دارد، پدیده‌ی ویژه‌ای که نشانگر #ناپایداری_گرانشی است.
سامانهی #L1448_IRS3B حدود ۷۵۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در راستای صورت فلکی #برساووش دیده می‌شود.
#ستاره‌زایی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_39.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«خلاصه‌ای از کهکشان راه شیری!»
—------------------------------------—
https://goo.gl/4pDO9B
ماهواره‌ی اروپایی گایا (Gaia) سرگرم پیمایش (نقشه‌برداری) از ستارگان کهکشان راه شیری و پیرامونش است تا بتواند دقیق‌ترین نقشه‌ی سه بُعدی از راه شیری را پدید آورده و به پرسش‌های مربوط به ساختار، ریشه، و فرگشت آن پاسخ دهد.
گایا در سال ۲۰۱۳ به فضا پرتاب شد و تاکنون توانسته در بزرگ‌ترین پیمایش سرتاسری اجرام آسمانی که تا امروز انجام شده، نخستین کاتالوگش را از بیش از یک میلیارد ستاره تهیه کند.
این فضاپیما برای دستیابی به هدف‌های علمی‌اش دقتی بی‌اندازه بالا دارد، و برای آن که دانشمندان گروه بازرسی بتوانند کارایی و عملکرد آن را زیر نظر داشته باشند، به طور منظم گزارش‌هایی درباره‌ی وضعیت خود و ستارگانی که مشاهده کرده به زمین می‌فرستد.
اکنون دانشمندان با گردآوری این داده‌های مهندسی در مدت ۱۸ ماه و پیوند آنها یک "نقشه" از انبوهیِ ستارگان دیده شده تهیه کرده‌اند. در این نقشه می‌توانیم یک نمای مجازی و شبحگون از کهکشان پرشکوه راه شیری را ببینیم که خوشه‌های کروی کناره‌اش و همچنین ابرهای ماژلانی همسایه‌اش هم در آن نمایانست.
جاهایی مانند مرکز کهکشان که پرستاره‌تر است در نقشه روشن‌تر دیده می‌شوند و هر چه کم‌ستاره‌تر می‌شود تیره‌تر به نظر می‌آید. در این نقشه داده‌های درخشش مربوط به چندین میلیون ستاره به کار رفته است.
#گایا #کهکشان_راه_شیری #پیمایش #Gaia
🔴 این تصویر را در اندازه‌ی بسیار بزرگ‌تر (۹.۹۱ مگابایت) در این پیوند ببینید: https://goo.gl/CzcK81
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/gaia-MW.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------—
https://goo.gl/4pDO9B
ماهواره‌ی اروپایی گایا (Gaia) سرگرم پیمایش (نقشه‌برداری) از ستارگان کهکشان راه شیری و پیرامونش است تا بتواند دقیق‌ترین نقشه‌ی سه بُعدی از راه شیری را پدید آورده و به پرسش‌های مربوط به ساختار، ریشه، و فرگشت آن پاسخ دهد.
گایا در سال ۲۰۱۳ به فضا پرتاب شد و تاکنون توانسته در بزرگ‌ترین پیمایش سرتاسری اجرام آسمانی که تا امروز انجام شده، نخستین کاتالوگش را از بیش از یک میلیارد ستاره تهیه کند.
این فضاپیما برای دستیابی به هدف‌های علمی‌اش دقتی بی‌اندازه بالا دارد، و برای آن که دانشمندان گروه بازرسی بتوانند کارایی و عملکرد آن را زیر نظر داشته باشند، به طور منظم گزارش‌هایی درباره‌ی وضعیت خود و ستارگانی که مشاهده کرده به زمین می‌فرستد.
اکنون دانشمندان با گردآوری این داده‌های مهندسی در مدت ۱۸ ماه و پیوند آنها یک "نقشه" از انبوهیِ ستارگان دیده شده تهیه کرده‌اند. در این نقشه می‌توانیم یک نمای مجازی و شبحگون از کهکشان پرشکوه راه شیری را ببینیم که خوشه‌های کروی کناره‌اش و همچنین ابرهای ماژلانی همسایه‌اش هم در آن نمایانست.
جاهایی مانند مرکز کهکشان که پرستاره‌تر است در نقشه روشن‌تر دیده می‌شوند و هر چه کم‌ستاره‌تر می‌شود تیره‌تر به نظر می‌آید. در این نقشه داده‌های درخشش مربوط به چندین میلیون ستاره به کار رفته است.
#گایا #کهکشان_راه_شیری #پیمایش #Gaia
🔴 این تصویر را در اندازه‌ی بسیار بزرگ‌تر (۹.۹۱ مگابایت) در این پیوند ببینید: https://goo.gl/CzcK81
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/gaia-MW.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«کمان باشکوه کهکشان بر فراز یک کشتی شکسته»
—------------------------------------------------—
https://goo.gl/wYjst8
می‌دانید چه اتفاقی برای این کشتی افتاده؟
این کشتی در جریان توفانی سهمگینی که در سال ۲۰۰۲، ساحل آرژانتین را در هم کوبید اینجا به گل نشست.
این کشتیِ رها شده که اکنون به نام Naufragio del Chubasco (کشتی شکسته‌ی باران) شناخته می‌شود، نزدیک شهر تقریبا متروک "کابو راسو" (با جمعیت ۱ نفر) به گل نشسته.
در این عکس، نمای زنگ زده‌ی این قایق برای عکس‌برداری از آسمان زیبای بالای سر یک پیش‌زمینه‌ی تماشایی و شاید هراس‌انگیز پدید آورده. در این آسمان کهکشان راه شیری را می‌بینیم که با نوار باشکوهش کمانی بر روی کشتی شکسته انداخته و دو کهکشان ماهواره‌ای راه شیری، ابرهای بزرگ و کوچک ماژلانی هم نزدیک لبه‌ی سمت چپ خودنمایی می‌کنند.
ستارگان سهیل (پَرَک)، کرکس پرنده (نسر طایر)، سیاره‌های بهرام و نپتون، سحابی‌هایی از جمله مرداب، گونی زغال، و شاه‌تخته (کارینا) نیز در آسمان به چشم می‌خورند. [تصویر بعدی را ببینید]
این چشم‌انداز موزاییکی از پیوند بیش از ۸۰ عکس که در اوایل ماه سپتامبر گرفته شده بودند درست شده. یک گسترده‌نمای برهمکنشی (پانورامای تعاملی) ۳۶۰ درجه هم برای این چشم‌انداز در دسترس است [پیوند آن در وبلاگ معرفی شده].
به گفته‌ی عکاس ماجراجوی این تصویر، ترسناک‌ترین بخش این تصویربرداری وجود این کشته شکسته نبود، بلکه فراوانی بیش از همیشه‌ی کرم‌های پیله‌ساز سیاه و پرمو بود.
#کهکشان_راه_شیری #ابر_کوچک_ماژلان #ابر_بزرگ_ماژلان #سهیل #کرکس_پرنده #نسر_طایر #بهرام #نپتون #سحابی_مرداب #سحابی_شاه‌تخته #سحابی_گونی_زغال #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/ship.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------—
https://goo.gl/wYjst8
می‌دانید چه اتفاقی برای این کشتی افتاده؟
این کشتی در جریان توفانی سهمگینی که در سال ۲۰۰۲، ساحل آرژانتین را در هم کوبید اینجا به گل نشست.
این کشتیِ رها شده که اکنون به نام Naufragio del Chubasco (کشتی شکسته‌ی باران) شناخته می‌شود، نزدیک شهر تقریبا متروک "کابو راسو" (با جمعیت ۱ نفر) به گل نشسته.
در این عکس، نمای زنگ زده‌ی این قایق برای عکس‌برداری از آسمان زیبای بالای سر یک پیش‌زمینه‌ی تماشایی و شاید هراس‌انگیز پدید آورده. در این آسمان کهکشان راه شیری را می‌بینیم که با نوار باشکوهش کمانی بر روی کشتی شکسته انداخته و دو کهکشان ماهواره‌ای راه شیری، ابرهای بزرگ و کوچک ماژلانی هم نزدیک لبه‌ی سمت چپ خودنمایی می‌کنند.
ستارگان سهیل (پَرَک)، کرکس پرنده (نسر طایر)، سیاره‌های بهرام و نپتون، سحابی‌هایی از جمله مرداب، گونی زغال، و شاه‌تخته (کارینا) نیز در آسمان به چشم می‌خورند. [تصویر بعدی را ببینید]
این چشم‌انداز موزاییکی از پیوند بیش از ۸۰ عکس که در اوایل ماه سپتامبر گرفته شده بودند درست شده. یک گسترده‌نمای برهمکنشی (پانورامای تعاملی) ۳۶۰ درجه هم برای این چشم‌انداز در دسترس است [پیوند آن در وبلاگ معرفی شده].
به گفته‌ی عکاس ماجراجوی این تصویر، ترسناک‌ترین بخش این تصویربرداری وجود این کشته شکسته نبود، بلکه فراوانی بیش از همیشه‌ی کرم‌های پیله‌ساز سیاه و پرمو بود.
#کهکشان_راه_شیری #ابر_کوچک_ماژلان #ابر_بزرگ_ماژلان #سهیل #کرکس_پرنده #نسر_طایر #بهرام #نپتون #سحابی_مرداب #سحابی_شاه‌تخته #سحابی_گونی_زغال #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/ship.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«پادشاه بال‌ها زیر پای کهکشان»
—---------------------------
این ساختار سنگی نه تنها فراواقعی (سوررئال) نیست، بلکه کاملا هم واقعی است.
دلیل این که چندان آوازه‌ای ندارد شاید این باشد که از چیزی که فکر می‌کنید کوچک‌تر است: یک پوش‌سنگ به اندازه‌ی تنها چند متر.
این برونزد با نام "پادشاه بال‌ها" در نیومکزیکوی آمریکا جای دارد و نمونه‌ی فریبنده‌ای از یک گونه ساختار سنگی نامعمول به نام "دودکش جن" (هودو) است.
دودکش‌های جن می‌توانند زمانی پدید بیایند که لایه‌ای از سنگ سخت بر روی لایه‌ای از سنگ نرم‌تر و فرساینده جای داشته باشد. سنگ‌های سخت‌ترِ بالایی نسبت به سنگ‌های زیرین کُندتر دچار فرسایش بادی شده و در نتیجه با گذشت زمان، چنین ساختاری به جا می‌گذارند.
عکاس این تصویر برای نشان دادن جزییات این دودکش جن بر پس‌زمینه‌ی آسمان شب بیش از یک سال برنامه‌ریزی کرده بود: آسمان پس‌زمینه می بایست تماشایی و با کمترین میزان ابر باشد و پیش‌زمینه هم می‌بایست با نورپردازی مناسب نسبت به نورهای پس‌زمینه روشن شود.
سرانجام پس از برنامه‌ریزی و شکیبایی بسیار، زمان مناسب در ماه می ۲۰۱۶ فرارسید و دستاوردش این تصویر بود که در آن گویی نوار کشیده‌ی #کهکشان_راه_شیری در دل آسمان، شکل این میله‌ی افقی روی زمین را بارتاب داده.
https://goo.gl/VJNEBt
#زمین‌شناسی #apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/KingofWings.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
این ساختار سنگی نه تنها فراواقعی (سوررئال) نیست، بلکه کاملا هم واقعی است.
دلیل این که چندان آوازه‌ای ندارد شاید این باشد که از چیزی که فکر می‌کنید کوچک‌تر است: یک پوش‌سنگ به اندازه‌ی تنها چند متر.
این برونزد با نام "پادشاه بال‌ها" در نیومکزیکوی آمریکا جای دارد و نمونه‌ی فریبنده‌ای از یک گونه ساختار سنگی نامعمول به نام "دودکش جن" (هودو) است.
دودکش‌های جن می‌توانند زمانی پدید بیایند که لایه‌ای از سنگ سخت بر روی لایه‌ای از سنگ نرم‌تر و فرساینده جای داشته باشد. سنگ‌های سخت‌ترِ بالایی نسبت به سنگ‌های زیرین کُندتر دچار فرسایش بادی شده و در نتیجه با گذشت زمان، چنین ساختاری به جا می‌گذارند.
عکاس این تصویر برای نشان دادن جزییات این دودکش جن بر پس‌زمینه‌ی آسمان شب بیش از یک سال برنامه‌ریزی کرده بود: آسمان پس‌زمینه می بایست تماشایی و با کمترین میزان ابر باشد و پیش‌زمینه هم می‌بایست با نورپردازی مناسب نسبت به نورهای پس‌زمینه روشن شود.
سرانجام پس از برنامه‌ریزی و شکیبایی بسیار، زمان مناسب در ماه می ۲۰۱۶ فرارسید و دستاوردش این تصویر بود که در آن گویی نوار کشیده‌ی #کهکشان_راه_شیری در دل آسمان، شکل این میله‌ی افقی روی زمین را بارتاب داده.
https://goo.gl/VJNEBt
#زمین‌شناسی #apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/KingofWings.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دود یک دودکش آسمانی»
—---------------------—
* تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا (اِسو) در این تصویر بیشتر به یک تلسکوپ بسیار کوچک می‌ماند!
از این چشم‌انداز به سختی می‌توان ساختمان‌های تیره و ضدنور شده‌ی چهار یگان تلسکوپ ۸.۲ متری وی‌ال‌تی را بر فراز تپه‌ی بلند سرو پارانل در بیابان آتاکامای شیلی شناسایی کرد.
جایگاه #وی‌ال‌تی بسیار به دقت برگزیده شده. جایی که یک تلسکوپ در آن ساخته می‌شود باید تا حد امکان خشک باشد، زیرا بخار آب می‌تواند نور فروسرخ را درآشامد (جذب کند) و کیفیت تصاویر را پایین بیاورد. برای کاهش هر چه بیشترِ تاثیر هوای زمین، وی‌ال‌تی در فرازای ۲۶۰۰ متری سطح دریا ساخته شده، به گونه‌ای که چگالی هوای میان آن و ستاره‌های آسمان به کمترین اندازه رسیده.
همچنین پارانال به اندازه‌ای دورافتاده است که به نسبت، اثری از آلودگی نوری در فضای آن نیست. برای پرهیز از آلودگی‌های نوری نالازم، حتی جاده‌هایی که در بیابان آتاکاما به سوی این تلسکوپ کشیده شده هم چراغ‌های بسیار کمی دارند.
در این عکس، دنباله‌ای از ستارگان را در آسمان شبانه می‌بینیم که مانند دود از یک دودکش کیهانی بیرون زده‌اند. این دنباله، کهکشان خودمانست، راه شیری. در بالای تصویر، دنباله کمی پهن‌تر و روشن‌تر شده- این کوژی (برآمدگی) مرکزی پرستاره‌ی راه شیریست که در قلب این کهکشان جای دارد.
عکس از عکاس نجومی بین‌المللی، #بابک_تفرشی
#کهکشان_راه_شیری
https://goo.gl/YX9Cqt
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/B.Tafreshi.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
—---------------------—
* تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا (اِسو) در این تصویر بیشتر به یک تلسکوپ بسیار کوچک می‌ماند!
از این چشم‌انداز به سختی می‌توان ساختمان‌های تیره و ضدنور شده‌ی چهار یگان تلسکوپ ۸.۲ متری وی‌ال‌تی را بر فراز تپه‌ی بلند سرو پارانل در بیابان آتاکامای شیلی شناسایی کرد.
جایگاه #وی‌ال‌تی بسیار به دقت برگزیده شده. جایی که یک تلسکوپ در آن ساخته می‌شود باید تا حد امکان خشک باشد، زیرا بخار آب می‌تواند نور فروسرخ را درآشامد (جذب کند) و کیفیت تصاویر را پایین بیاورد. برای کاهش هر چه بیشترِ تاثیر هوای زمین، وی‌ال‌تی در فرازای ۲۶۰۰ متری سطح دریا ساخته شده، به گونه‌ای که چگالی هوای میان آن و ستاره‌های آسمان به کمترین اندازه رسیده.
همچنین پارانال به اندازه‌ای دورافتاده است که به نسبت، اثری از آلودگی نوری در فضای آن نیست. برای پرهیز از آلودگی‌های نوری نالازم، حتی جاده‌هایی که در بیابان آتاکاما به سوی این تلسکوپ کشیده شده هم چراغ‌های بسیار کمی دارند.
در این عکس، دنباله‌ای از ستارگان را در آسمان شبانه می‌بینیم که مانند دود از یک دودکش کیهانی بیرون زده‌اند. این دنباله، کهکشان خودمانست، راه شیری. در بالای تصویر، دنباله کمی پهن‌تر و روشن‌تر شده- این کوژی (برآمدگی) مرکزی پرستاره‌ی راه شیریست که در قلب این کهکشان جای دارد.
عکس از عکاس نجومی بین‌المللی، #بابک_تفرشی
#کهکشان_راه_شیری
https://goo.gl/YX9Cqt
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/B.Tafreshi.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
«رازهای قلب نامهربان راه شیری»
—------------------------------
* منطقه‌ی پیرامون "کمان ای*"، #ابرسیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری که ۴ میلیون برابر خورشید جرم دارد، جایی پیچیده و پویا است. اکنون مشاهدات آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) از راه شیری، چیزهای بیشتری را درباره‌ی این محیط خشن و نامهربان آشکار کرده است.
یک نمای تازه
یکی از ساختارهای برجسته در قلب راه شیری توده‌ای از جریان‌های گاز یونیده است که پیرامون کمان ای*، و به فاصله‌ی حدود ۶.۵ سال نوری آن جای دارند. این جریان‌ها ساختاری مانند یک میله و چند بازو را ساخته‌اند که بسیار همانند یک کهکشان مارپیچی کوچک است- به همین دلیل به نام "ریزمارپیچ مرکز کهکشان" (GCMS) شناخته می‌شود.
این گازها از کجا آمده‌اند؟ چه دارد برایشان رخ می‌دهد؟ و چه چیزی می‌توانند درباره‌ی محیط پیرامون کمان ای* [کمان ای ستاره] به ما بگویند؟ اکنون گروهی از دانشمندان به رهبری ماساتو تسوبی از سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن با کمک آرایه‌ی آلما عکس‌هایی از این ریزمارپیچ گرفته‌اند که به ما در یافتن پاسخ این پرسش‌ها کمک می کند.
سرنخ‌ها از گاز
تسوبی و همراهانش این عکس‌ها را به عنوان بخشی از نخستین چرخه‌ی رصد آلما گرفتند. آنها با بهره از تصاویر این تلسکوپ قدرتمند جریان‌هایی از گاز یونیده را درون بازوهای ریزمارپیچ دیدند و سرعتشان را اندازه گرفتند. سپس به کمک این اندازه‌گیری‌ها توانستند اجزای گوناگون درون رشته‌ها را شناسایی، و سرعت و جهت حرکت هر یک از آنها را تعیین کنند.
دانشمندان افزون بر ردگیری حرکت‌های گازهای یونیده‌ی درون ریزمارپیچ، پی بردند که "دمای الکترونی" و "چگالی الکترونی" در جریان‌ها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بیشتر می‌شود. چشمداشت ما این بود که این افزایش‌ها باعث شود بازوها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بازتر شوند- ولی این چیزی نبود که دیدیم. بازوها محدود و نزدیک به هم می‌مانند. [۱]
این ناهمخوانی نشان‌دهنده‌ی چیزی درباره‌ی محیط پیرامون ریزمارپیچ است: یک گاز یونیده‌ی محیطی باید باشد که دارد به جریان‌ها فشار اضافه‌ای می‌آورد و آنها را محدود نگه می‌دارد.
یک توضیح برای پروپلیدها
تسوبی و همکارانش تصاویر الما از گاز یونیده در ریزمارپیچ را با عکس‌های مرکز کهکشان که توسط آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی (جی‌وی‌ال‌ای) گرفته شده بود مقایسه کردند. تصاویر جی‌وی‌ال‌ای حضور ساختارهای فشرده‌ی نیم-پوسته ای را آشکار کرد که می‌توانند "پروپلید" باشند -پیش‌ستارگانی که پدیده‌ی "نور-بخارش" دارد برای آنها رخ می‌دهد: دارند در اثر پرتوهای داغ خوشه‌ی ستاره‌ای مرکزیِ پیرامون کمان ای* بخار می‌شوند.
این پروپلیدها یک چیستان اخترشناختی را پدید آوردند: شرایط میان نیروهای کشندی سهمگین کمان ای* و پرتوهایی که از خوشه‌ی مرکزی گسیلیده می‌شود بی‌اندازه برای ستاره‌زایی خشن است. پس این پروپلیدها از کجا آمده‌اند؟
یافته‌های تسوبی و گروهش شاید کمی این موضوع را روشن‌تر کند. داد‌های تازه‌ی #آلما در کنار داده‌های قدیمی جی‌وی‌ال‌ای به روشنی نشان می‌دهند که این پروپلیدها در راستای جریان گاز یونیده در بازوی شمال خاوری ریزمارپیچ انباشته شده‌اند. این به ما می‌گوید که این پیش‌ستارگان می‌توانند در جایی دورتر از کمان ای* ساخته شده باشند و همین جریانِ بازوی شمال خاوری با نزدیک شدن به سیاهچاله، آنها را هم با خود به آنجا کشانده است.
یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
#کهکشان_راه_شیری
—------------------------------------------
یادداشت از مترجم:
۱] چگالی الکترونی اندازه‌گیریِ احتمالِ بودن یک الکترون در یک مکان ویژه است. منبع: ویکیپدیا
https://goo.gl/QD8r5H
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/GCMS.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------
* منطقه‌ی پیرامون "کمان ای*"، #ابرسیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری که ۴ میلیون برابر خورشید جرم دارد، جایی پیچیده و پویا است. اکنون مشاهدات آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) از راه شیری، چیزهای بیشتری را درباره‌ی این محیط خشن و نامهربان آشکار کرده است.
یک نمای تازه
یکی از ساختارهای برجسته در قلب راه شیری توده‌ای از جریان‌های گاز یونیده است که پیرامون کمان ای*، و به فاصله‌ی حدود ۶.۵ سال نوری آن جای دارند. این جریان‌ها ساختاری مانند یک میله و چند بازو را ساخته‌اند که بسیار همانند یک کهکشان مارپیچی کوچک است- به همین دلیل به نام "ریزمارپیچ مرکز کهکشان" (GCMS) شناخته می‌شود.
این گازها از کجا آمده‌اند؟ چه دارد برایشان رخ می‌دهد؟ و چه چیزی می‌توانند درباره‌ی محیط پیرامون کمان ای* [کمان ای ستاره] به ما بگویند؟ اکنون گروهی از دانشمندان به رهبری ماساتو تسوبی از سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن با کمک آرایه‌ی آلما عکس‌هایی از این ریزمارپیچ گرفته‌اند که به ما در یافتن پاسخ این پرسش‌ها کمک می کند.
سرنخ‌ها از گاز
تسوبی و همراهانش این عکس‌ها را به عنوان بخشی از نخستین چرخه‌ی رصد آلما گرفتند. آنها با بهره از تصاویر این تلسکوپ قدرتمند جریان‌هایی از گاز یونیده را درون بازوهای ریزمارپیچ دیدند و سرعتشان را اندازه گرفتند. سپس به کمک این اندازه‌گیری‌ها توانستند اجزای گوناگون درون رشته‌ها را شناسایی، و سرعت و جهت حرکت هر یک از آنها را تعیین کنند.
دانشمندان افزون بر ردگیری حرکت‌های گازهای یونیده‌ی درون ریزمارپیچ، پی بردند که "دمای الکترونی" و "چگالی الکترونی" در جریان‌ها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بیشتر می‌شود. چشمداشت ما این بود که این افزایش‌ها باعث شود بازوها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بازتر شوند- ولی این چیزی نبود که دیدیم. بازوها محدود و نزدیک به هم می‌مانند. [۱]
این ناهمخوانی نشان‌دهنده‌ی چیزی درباره‌ی محیط پیرامون ریزمارپیچ است: یک گاز یونیده‌ی محیطی باید باشد که دارد به جریان‌ها فشار اضافه‌ای می‌آورد و آنها را محدود نگه می‌دارد.
یک توضیح برای پروپلیدها
تسوبی و همکارانش تصاویر الما از گاز یونیده در ریزمارپیچ را با عکس‌های مرکز کهکشان که توسط آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی (جی‌وی‌ال‌ای) گرفته شده بود مقایسه کردند. تصاویر جی‌وی‌ال‌ای حضور ساختارهای فشرده‌ی نیم-پوسته ای را آشکار کرد که می‌توانند "پروپلید" باشند -پیش‌ستارگانی که پدیده‌ی "نور-بخارش" دارد برای آنها رخ می‌دهد: دارند در اثر پرتوهای داغ خوشه‌ی ستاره‌ای مرکزیِ پیرامون کمان ای* بخار می‌شوند.
این پروپلیدها یک چیستان اخترشناختی را پدید آوردند: شرایط میان نیروهای کشندی سهمگین کمان ای* و پرتوهایی که از خوشه‌ی مرکزی گسیلیده می‌شود بی‌اندازه برای ستاره‌زایی خشن است. پس این پروپلیدها از کجا آمده‌اند؟
یافته‌های تسوبی و گروهش شاید کمی این موضوع را روشن‌تر کند. داد‌های تازه‌ی #آلما در کنار داده‌های قدیمی جی‌وی‌ال‌ای به روشنی نشان می‌دهند که این پروپلیدها در راستای جریان گاز یونیده در بازوی شمال خاوری ریزمارپیچ انباشته شده‌اند. این به ما می‌گوید که این پیش‌ستارگان می‌توانند در جایی دورتر از کمان ای* ساخته شده باشند و همین جریانِ بازوی شمال خاوری با نزدیک شدن به سیاهچاله، آنها را هم با خود به آنجا کشانده است.
یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
#کهکشان_راه_شیری
—------------------------------------------
یادداشت از مترجم:
۱] چگالی الکترونی اندازه‌گیریِ احتمالِ بودن یک الکترون در یک مکان ویژه است. منبع: ویکیپدیا
https://goo.gl/QD8r5H
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/GCMS.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«راه برای نقشه‌برداری از آن سمت کهکشان هموار شد»
—-------------------------------------------------
* سرانجام می‌توانیم از آن سوی کهکشان هم نقشه برداریم. دقیق‌ترین سنجشی که تاکنون برای جرمی در آن سمت مرکز کهکشان راه شیری انجام شده، راه را برای تهیه‌ی نقشه‌ای قطعی از آن بخش کهکشانمان هموار کرده.
دیدن و نقشه‌برداری چیزهای آن سمت کهکشان برای ما کار سختی است زیرا انبوه چگال و درخشان گاز و غبار [و ستاره] در مرکز کهکشان جلوی دیدمان را گرفته. اکنون تامس دیم از بنیاد اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در ماساچوست و همکارانش توانسته‌اند با نگاه کردن به یک فواره‌ی ریزموج به نام G007.47+00.05 که از آن آشفته بازار مرکزی هم درخشان‌تر است، این کار را آغاز کنند.
دیم می‌گوید: «این چشمه‌ای بسیار درخشان است که خبر از وجود یک منطقه‌ی #ستاره‌زایی آتشین در آنجا می‌دهد، و این گونه مناطق تقریبا همیشه در بازوهای مارپیچی کهکشان جای دارند.» دیم و گروهش جایگاه این چشمه را در بازوی سپر-قنطورس شناسایی کردند، یکی از دو بازوی اصلی کهکشان راه شیری.
آنها برای این کار، از سنجش دیدگشت (اختلاف منظر) کمک گرفتند، یعنی تفاوت میان جایگاه آن از دو نقطه‌ی جداگانه را محایبه کردند. اگر انگشتتان را به فاصله‌ی بازو از چشمتان دور نگه دارید و نخست با یک چشم و سپس با چشم دیگر به آن گاه کنید، به نظرتان کمی جابجا دیده خواهد شد- این تفاوت کوچک به نام #دیدگشت یا #اختلاف_منظر شناخته می‌شود. هر چه جسم به بیننده نزدیک‌تر باشد، و هر چه فاصله‌ی دو جایگاهی که از آن به جسم نگاه می‌کنیم بیشتر باشد، دیدگشت هم بزرگ‌تر خواهد بود.
به گفته‌ی دیم، خوبی دیدگشت اینست که وابسته به اجرام دیگر نیست. یک سنجش سرراست است که تنها با مثلثات سروکار دارد.
ساخت یک نقشه‌ی بهتر
جرمی که دیم و گروهش رصد کردند به اندازه‌ای از ما دور بود که برای اندازه‌گیری دیدگشتش، نیاز به سنجش آن در یک بازه‌ی زمانی یک ساله بود تا بتوانند آن را در دو نقطه‌ی مخالف در مدار زمین [یکی این سمت خورشید و دیگری آن سمت] ببینند.
دیم می‌گوید: «زاویه‌ای که از این راه اندازه گرفته شده حدود ۵۰ ثانیه‌ی قوس است، یعنی از ردپای نیل آرمسترانگ روی ماه، که از روی زمین دیده شود هم کوچک‌تر.»
این دیدگشت کوچک نشانگر فاصله‌ی ۶۶۵۰۰ سال نوری است. این دورترین فاصله‌ایست که تاکنون از راه دیدگشت اندازه گرفته شده، و نخستین بارست که این ترفند برای جرمی در آن سوی کهکشان به کار می‌رود.
از آنجایی که بیشتر شناخت ما از ساختار آن بخش #کهکشان_راه_شیری از روی پنداشت و گمانیست که بر پایه‌ی شناختمان از این سمت کهکشان انجام شده، سنجش (اندازه‌گیری فاصله‌ی) چندین جرم از راه دیدگشت می‌تواند به ما کمک کند تا یک نقشه‌ی دقیق‌تر برای کل کهکشان پدید بیاوریم.
رابرت بنجامین از دانشگاه ویسکانسین، وایت‌واتر می‌گوید: «فکر کردن به این که می‌توانیم چنین کاری را برای اجرام بیشتری در آن سمت کهکشان انجام دهیم هیجان‌انگیزست. چگونه می‌توانیم درباره‌ی ساختار کهکشان حرف بزنیم با این که تنها نیمی از آن در دسترسمان است؟»
دیم می‌گوید ما با این ترفند می‌توانیم در مدت ۱۰ سال، نقشه‌ای کامل از همه‌ی کهکشان راه شیری تهیه کنیم.
پژوهش این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده.
https://goo.gl/t2R94G
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/milky-way-far-side.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------------
* سرانجام می‌توانیم از آن سوی کهکشان هم نقشه برداریم. دقیق‌ترین سنجشی که تاکنون برای جرمی در آن سمت مرکز کهکشان راه شیری انجام شده، راه را برای تهیه‌ی نقشه‌ای قطعی از آن بخش کهکشانمان هموار کرده.
دیدن و نقشه‌برداری چیزهای آن سمت کهکشان برای ما کار سختی است زیرا انبوه چگال و درخشان گاز و غبار [و ستاره] در مرکز کهکشان جلوی دیدمان را گرفته. اکنون تامس دیم از بنیاد اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در ماساچوست و همکارانش توانسته‌اند با نگاه کردن به یک فواره‌ی ریزموج به نام G007.47+00.05 که از آن آشفته بازار مرکزی هم درخشان‌تر است، این کار را آغاز کنند.
دیم می‌گوید: «این چشمه‌ای بسیار درخشان است که خبر از وجود یک منطقه‌ی #ستاره‌زایی آتشین در آنجا می‌دهد، و این گونه مناطق تقریبا همیشه در بازوهای مارپیچی کهکشان جای دارند.» دیم و گروهش جایگاه این چشمه را در بازوی سپر-قنطورس شناسایی کردند، یکی از دو بازوی اصلی کهکشان راه شیری.
آنها برای این کار، از سنجش دیدگشت (اختلاف منظر) کمک گرفتند، یعنی تفاوت میان جایگاه آن از دو نقطه‌ی جداگانه را محایبه کردند. اگر انگشتتان را به فاصله‌ی بازو از چشمتان دور نگه دارید و نخست با یک چشم و سپس با چشم دیگر به آن گاه کنید، به نظرتان کمی جابجا دیده خواهد شد- این تفاوت کوچک به نام #دیدگشت یا #اختلاف_منظر شناخته می‌شود. هر چه جسم به بیننده نزدیک‌تر باشد، و هر چه فاصله‌ی دو جایگاهی که از آن به جسم نگاه می‌کنیم بیشتر باشد، دیدگشت هم بزرگ‌تر خواهد بود.
به گفته‌ی دیم، خوبی دیدگشت اینست که وابسته به اجرام دیگر نیست. یک سنجش سرراست است که تنها با مثلثات سروکار دارد.
ساخت یک نقشه‌ی بهتر
جرمی که دیم و گروهش رصد کردند به اندازه‌ای از ما دور بود که برای اندازه‌گیری دیدگشتش، نیاز به سنجش آن در یک بازه‌ی زمانی یک ساله بود تا بتوانند آن را در دو نقطه‌ی مخالف در مدار زمین [یکی این سمت خورشید و دیگری آن سمت] ببینند.
دیم می‌گوید: «زاویه‌ای که از این راه اندازه گرفته شده حدود ۵۰ ثانیه‌ی قوس است، یعنی از ردپای نیل آرمسترانگ روی ماه، که از روی زمین دیده شود هم کوچک‌تر.»
این دیدگشت کوچک نشانگر فاصله‌ی ۶۶۵۰۰ سال نوری است. این دورترین فاصله‌ایست که تاکنون از راه دیدگشت اندازه گرفته شده، و نخستین بارست که این ترفند برای جرمی در آن سوی کهکشان به کار می‌رود.
از آنجایی که بیشتر شناخت ما از ساختار آن بخش #کهکشان_راه_شیری از روی پنداشت و گمانیست که بر پایه‌ی شناختمان از این سمت کهکشان انجام شده، سنجش (اندازه‌گیری فاصله‌ی) چندین جرم از راه دیدگشت می‌تواند به ما کمک کند تا یک نقشه‌ی دقیق‌تر برای کل کهکشان پدید بیاوریم.
رابرت بنجامین از دانشگاه ویسکانسین، وایت‌واتر می‌گوید: «فکر کردن به این که می‌توانیم چنین کاری را برای اجرام بیشتری در آن سمت کهکشان انجام دهیم هیجان‌انگیزست. چگونه می‌توانیم درباره‌ی ساختار کهکشان حرف بزنیم با این که تنها نیمی از آن در دسترسمان است؟»
دیم می‌گوید ما با این ترفند می‌توانیم در مدت ۱۰ سال، نقشه‌ای کامل از همه‌ی کهکشان راه شیری تهیه کنیم.
پژوهش این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده.
https://goo.gl/t2R94G
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/milky-way-far-side.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«کل نوار کهکشان در یک نما: بالا و پایین»
—---------------------------------------
آیا می‌شود کل #کهکشان_راه_شیری را یکپارچه در یک تک-تصویر ثبت کرد؟ بله، ولی نه با یک بار نوردهی- با برنامه‌ریزی از پیش و در دو نوردهی.
بخش بالایی این تصویر در ژوئن ۲۰۱۷ گرفته شده و آسمان شب را بر فراز لبنان، کشوری در شمال خط استوا نشان می‌دهد. عکس زمانی گرفته شده بود که نوار مرکزی کهکشان راه شیری درست از بالای آسمان می‌گذشت.
نیمه‌ی پایینی تصویر شش ماه بعد، به شیوه‌ای همسان و از عرضی مخالف لبنان، در کشور شیلی که جنوب خط استوای زمینست گرفته شده.
بنابراین هر تصویر آسمان شب را درست در دو سمت مخالف و قرینه‌ی هم، و زمانی که نیمی از صفحه‌ی کهکشان در آسمان بود نشان می‌دهند.
نیمه‌ی جنوبی تصویر سروته است -خودرو و همه‌ی چیزهای درونش- و به شیوه‌ی دیجیتالی به نیمه‌ی بالایی پیوسته تا به همراه آن کل نوار مرکزی کهکشان را مانند یک دایره، در یک تک‌نما نشان دهد.
ستارگان و سحابی‌های بسیاری در آسمان دیده می‌شوند، از جمله ابر ماژلانی بزرگ که به گونه‌ی چشمگیری درون نیمه‌ی پایینی دایره‌ی کهکشان خودنمایی می‌کند.
#apod
https://goo.gl/h2MLyA
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180313.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------
آیا می‌شود کل #کهکشان_راه_شیری را یکپارچه در یک تک-تصویر ثبت کرد؟ بله، ولی نه با یک بار نوردهی- با برنامه‌ریزی از پیش و در دو نوردهی.
بخش بالایی این تصویر در ژوئن ۲۰۱۷ گرفته شده و آسمان شب را بر فراز لبنان، کشوری در شمال خط استوا نشان می‌دهد. عکس زمانی گرفته شده بود که نوار مرکزی کهکشان راه شیری درست از بالای آسمان می‌گذشت.
نیمه‌ی پایینی تصویر شش ماه بعد، به شیوه‌ای همسان و از عرضی مخالف لبنان، در کشور شیلی که جنوب خط استوای زمینست گرفته شده.
بنابراین هر تصویر آسمان شب را درست در دو سمت مخالف و قرینه‌ی هم، و زمانی که نیمی از صفحه‌ی کهکشان در آسمان بود نشان می‌دهند.
نیمه‌ی جنوبی تصویر سروته است -خودرو و همه‌ی چیزهای درونش- و به شیوه‌ی دیجیتالی به نیمه‌ی بالایی پیوسته تا به همراه آن کل نوار مرکزی کهکشان را مانند یک دایره، در یک تک‌نما نشان دهد.
ستارگان و سحابی‌های بسیاری در آسمان دیده می‌شوند، از جمله ابر ماژلانی بزرگ که به گونه‌ی چشمگیری درون نیمه‌ی پایینی دایره‌ی کهکشان خودنمایی می‌کند.
#apod
https://goo.gl/h2MLyA
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180313.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«رشد پیوسته کهکشان راه شیری»
—----------------------------
* بر پایه‌ی یک بررسی تازه، #کهکشان_راه _یری با ادامه‌ی ساخته شدن ستارگان تازه در بخش اصلی‌اش دارد با سرعتی بیشتر از سرعت صوت گسترده می‌شود.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، کریستینا مارتینز-لومبیا از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری در تنریف می‌گوید: «کهکشان راه شیری همین اکنون هم بسیار بزرگ است. ولی بررسی ما نشان می‌دهد که با ساخته شدن ستارگان تازه در حومه‌های آن، دستکم بخش دیدارپذیرش دارد به آرامی بزرگ‌تر می‌شود. رشدش چندان سریع نیست ولی اگر بتوانیم در زمان سفر کنیم و کهکشانمان را در ۳ میلیارد سال دیگر ببینیم، آن را ۵ درصد بزرگ‌تر از چیزی که اکنون هست خواهیم یافت.»
راه شیری یک کهکشان مارپیچی به قطر ۱۰۰ هزار سال نوری است که صدها میلیارد ستاره دارد (دانشمندان از شمار دقیقش به درستی آگاه نیستند). از آن جایی که ما درون این کهکشان هستیم، اندازه گرفتن نرخ رشدش به طور مستقیم کار دشواریست. از همین رو مارتینز-لومبیا و گروهش از کهکشان‌های مارپیچیِ دیگر به عنوان راهنما بهره جستند.
آنها به کمک داده‌های طیف دیدنی (مریی) و فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک، بخش‌های بیرونی چند کهکشان مارپیچی را بررسی کردند. داده‌های نور دیدنی در "پیمایش دیجیتال آسمان اسلون" (اس‌دی‌اس‌اس) گرد آمده بود و داده‌های فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک هم به ترتیب توسط تلسکوپ‌های فضایی گلکس (کاوشگر فرگشت کهکشان‌ها) و اسپیتزر ناسا به دست آمده بود. (هم گلکس و هم اسپیتزر در سال ۲۰۰۳ به فضا رفتند. گلکس در سال ۲۰۱۳ از کار افتاد ولی اسپیتزر همچنان فعال است.)
چیزی که پژوهشگران از روند زایش ستارگان و جابجایی آنها دیدند نشان می‌دهد که کهکشان‌هایی مانند راه شیری با سرعتی نزدیک به ۱۷۷۰ کیلومتر بر ساعت (۱.۴ برابر سرعت صوت در سطح دریای زمین) دارند گسترده می‌شوند.
در مورد کهکشان راه شیری، این رشد پیوسته و به نسبت آرام در حدود ۴ میلیارد سال دیگر، در رویدادی چشمگیر بر هم خواهد خورد: رویایویی با کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا). این دو کهکشان مارپیچی پس از نبردی پرآشوب با هم یکی خواهند شد و ابرکهکشانِ Milkdromeda را خواهند ساخت.
#ستاره‌زایی
****
🔴توضیح تصویر:
در این تصویر یکی از کهکشان‌های مارپیچی که در این پژوهش بررسی شد را می‌بینیم: کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۵۶۵ در فاصله‌ی ۳۰ تا ۵۰ میلیون سال نوری زمین.
https://goo.gl/coVnXT
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/MilkyWay.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
* بر پایه‌ی یک بررسی تازه، #کهکشان_راه _یری با ادامه‌ی ساخته شدن ستارگان تازه در بخش اصلی‌اش دارد با سرعتی بیشتر از سرعت صوت گسترده می‌شود.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، کریستینا مارتینز-لومبیا از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری در تنریف می‌گوید: «کهکشان راه شیری همین اکنون هم بسیار بزرگ است. ولی بررسی ما نشان می‌دهد که با ساخته شدن ستارگان تازه در حومه‌های آن، دستکم بخش دیدارپذیرش دارد به آرامی بزرگ‌تر می‌شود. رشدش چندان سریع نیست ولی اگر بتوانیم در زمان سفر کنیم و کهکشانمان را در ۳ میلیارد سال دیگر ببینیم، آن را ۵ درصد بزرگ‌تر از چیزی که اکنون هست خواهیم یافت.»
راه شیری یک کهکشان مارپیچی به قطر ۱۰۰ هزار سال نوری است که صدها میلیارد ستاره دارد (دانشمندان از شمار دقیقش به درستی آگاه نیستند). از آن جایی که ما درون این کهکشان هستیم، اندازه گرفتن نرخ رشدش به طور مستقیم کار دشواریست. از همین رو مارتینز-لومبیا و گروهش از کهکشان‌های مارپیچیِ دیگر به عنوان راهنما بهره جستند.
آنها به کمک داده‌های طیف دیدنی (مریی) و فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک، بخش‌های بیرونی چند کهکشان مارپیچی را بررسی کردند. داده‌های نور دیدنی در "پیمایش دیجیتال آسمان اسلون" (اس‌دی‌اس‌اس) گرد آمده بود و داده‌های فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک هم به ترتیب توسط تلسکوپ‌های فضایی گلکس (کاوشگر فرگشت کهکشان‌ها) و اسپیتزر ناسا به دست آمده بود. (هم گلکس و هم اسپیتزر در سال ۲۰۰۳ به فضا رفتند. گلکس در سال ۲۰۱۳ از کار افتاد ولی اسپیتزر همچنان فعال است.)
چیزی که پژوهشگران از روند زایش ستارگان و جابجایی آنها دیدند نشان می‌دهد که کهکشان‌هایی مانند راه شیری با سرعتی نزدیک به ۱۷۷۰ کیلومتر بر ساعت (۱.۴ برابر سرعت صوت در سطح دریای زمین) دارند گسترده می‌شوند.
در مورد کهکشان راه شیری، این رشد پیوسته و به نسبت آرام در حدود ۴ میلیارد سال دیگر، در رویدادی چشمگیر بر هم خواهد خورد: رویایویی با کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا). این دو کهکشان مارپیچی پس از نبردی پرآشوب با هم یکی خواهند شد و ابرکهکشانِ Milkdromeda را خواهند ساخت.
#ستاره‌زایی
****
🔴توضیح تصویر:
در این تصویر یکی از کهکشان‌های مارپیچی که در این پژوهش بررسی شد را می‌بینیم: کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۵۶۵ در فاصله‌ی ۳۰ تا ۵۰ میلیون سال نوری زمین.
https://goo.gl/coVnXT
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/MilkyWay.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky