«کشف انبوه مولکول‌های زندگی‌ساز روی سرس»
—-------------------------------------------
* داده‌های فضاپیمای داون نشانگر وجود مولکول‌های آلی روی سطح سرس است که به نظر می‌رسد بومی خود این سیارهی کوتوله هستند و از بیرون به آنجا نیامده‌اند.
#فضاپیمای_داون ناسا به تازگی مناطقی سرشار از #مواد_آلی را روی #سرس شناسایی کرده. دانشمندان با ارزیابی زمین‌شناسی مناطق نتیجه گرفته‌اند که این مولکول‌ها به احتمال بسیار بومی خود این سیارهی کوتوله‌اند. داده‌های به دست آمده از فضاپیما نشان می‌دهد که سرچشمه‌ی این مواد آلی، بخش‌های درونی سرس است نه این که سیارک‌ها یا دنباله‌دارها آنها را آورده باشند. این پژوهش در شماره‌ی ۱۷ فوریه‌ی ۲۰۱۷ نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.
دکتر سیمونه مارکی، پژوهشگر ارشد در بنیاد پژوهشی جنوب باختر و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «یافته شدن این انباشت مواد آلی در یک جا چیز شگفت‌انگیزیست، و پیامدها و مفاهیم گسترده‌ای برای جامعه‌ی #اخترزیست‌شناسی دارد. تاکنون شواهد کانی‌های هیدراته‌ی آمونیاک-دار، آب یخ‌زده، کربنات‌ها و نمک‌ها، و اکنون هم مواد آلی در سرس یافته شده. داون با این کشف تازه‌اش نشان داده که سرس اجزای کلیدی برای زندگی را در بر دارد.»
باور بر اینست که سرس حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، در سپیده‌دم سامانه‌ی خورشیدی پدید آمده. بررسی مواد آلی آن می‌تواند به دانشمندان برای توضیح ریشه، فرگشت، و پراکندگی گونه‌های آلی در سرتاسر سامانه‌ی خورشیدی به دانشمندان کمک کند. داده‌های "طیف‌سنج نور دیدنی و فروسرخ" داون انباشت بالایی از مواد آلی را در دهانه‌ی ۵۰ کیلومتری رنه‌نوتت (Ernutet crater) در نیمکره‌ی شمالی سرس نشان می‌دهد. پراکندگی و ویژگی‌های این مواد به نظر می‌رسد مانع از اینست که آنها را وابسته به هیچ تک دهانه‌ای کنیم. بیشترین انباشت گویا به طور ناپیوسته بخش جنوب باختری از کف و لبه‌ی رنه‌نوتت و یک دهانه‌ی کهن‌تر و به شدت ویران شده را پوشانده. دیگر مناطقی که مواد آلی دارند در شمال باختر پراکنده‌اند.
دیگر دانشمندان پراکندگی و طیف این مواد را بررسی کردند ولی دکتر مارکی به سراغ ویژگی‌های زمین‌شناسی رفت. وی می‌گوید: «این منطقه پر از دهانه است و باستانی به نظر می‌رسد؛ ولی لبه‌های دهانه‌ی رنه‌نوتت به نسبت تازه به نظر می‌آیند. این بخش‌های سرشار از مواد آلی گونه‌های کربناته و آمونیاکی را در بر دارند که آشکارا مواد درون‌زاد خود سرس هستند، بنابراین بعید است که این مواد آلی را یک برخوردگر بیرونی به آنجا آورده باشند.»
سرس نشانه‌های روشنی از فعالیت‌های فراگیر آب‌گرمایی (هیدروترمال)، دگرگونی‌های آبی، و حرکت شاره‌ای را نشان می‌دهد، پس این بخش‌های دارای مواد آلی شاید دستاورد فرآیندهای درونی باشند. دانشمندان ماموریت داون به بررسی این سیارهی کوتوله ادامه می‌دهند تا یک روش پایدار برای جابجایی چنین موادی از درون به سطح را در الگوهای دیده شده شناسایی کنند.
تصویری که می‌بینید منطقه‌ای پیرامون دهانه‌ی رنه‌نوتت با انباشت مواد آلی را نشان می‌دهد (از a تا f). رنگ‌های گوناگون نشانگر شدت طیف درآشامی (جذبی) مولکول‌های آلی است؛ هر چه رنگ گرم‌تر، انباشت بیشتر.
https://goo.gl/cwYNQS
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Ceres.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
* داده‌های فضاپیمای داون نشانگر وجود مولکول‌های آلی روی سطح سرس است که به نظر می‌رسد بومی خود این سیارهی کوتوله هستند و از بیرون به آنجا نیامده‌اند.
#فضاپیمای_داون ناسا به تازگی مناطقی سرشار از #مواد_آلی را روی #سرس شناسایی کرده. دانشمندان با ارزیابی زمین‌شناسی مناطق نتیجه گرفته‌اند که این مولکول‌ها به احتمال بسیار بومی خود این سیارهی کوتوله‌اند. داده‌های به دست آمده از فضاپیما نشان می‌دهد که سرچشمه‌ی این مواد آلی، بخش‌های درونی سرس است نه این که سیارک‌ها یا دنباله‌دارها آنها را آورده باشند. این پژوهش در شماره‌ی ۱۷ فوریه‌ی ۲۰۱۷ نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.
دکتر سیمونه مارکی، پژوهشگر ارشد در بنیاد پژوهشی جنوب باختر و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «یافته شدن این انباشت مواد آلی در یک جا چیز شگفت‌انگیزیست، و پیامدها و مفاهیم گسترده‌ای برای جامعه‌ی #اخترزیست‌شناسی دارد. تاکنون شواهد کانی‌های هیدراته‌ی آمونیاک-دار، آب یخ‌زده، کربنات‌ها و نمک‌ها، و اکنون هم مواد آلی در سرس یافته شده. داون با این کشف تازه‌اش نشان داده که سرس اجزای کلیدی برای زندگی را در بر دارد.»
باور بر اینست که سرس حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، در سپیده‌دم سامانه‌ی خورشیدی پدید آمده. بررسی مواد آلی آن می‌تواند به دانشمندان برای توضیح ریشه، فرگشت، و پراکندگی گونه‌های آلی در سرتاسر سامانه‌ی خورشیدی به دانشمندان کمک کند. داده‌های "طیف‌سنج نور دیدنی و فروسرخ" داون انباشت بالایی از مواد آلی را در دهانه‌ی ۵۰ کیلومتری رنه‌نوتت (Ernutet crater) در نیمکره‌ی شمالی سرس نشان می‌دهد. پراکندگی و ویژگی‌های این مواد به نظر می‌رسد مانع از اینست که آنها را وابسته به هیچ تک دهانه‌ای کنیم. بیشترین انباشت گویا به طور ناپیوسته بخش جنوب باختری از کف و لبه‌ی رنه‌نوتت و یک دهانه‌ی کهن‌تر و به شدت ویران شده را پوشانده. دیگر مناطقی که مواد آلی دارند در شمال باختر پراکنده‌اند.
دیگر دانشمندان پراکندگی و طیف این مواد را بررسی کردند ولی دکتر مارکی به سراغ ویژگی‌های زمین‌شناسی رفت. وی می‌گوید: «این منطقه پر از دهانه است و باستانی به نظر می‌رسد؛ ولی لبه‌های دهانه‌ی رنه‌نوتت به نسبت تازه به نظر می‌آیند. این بخش‌های سرشار از مواد آلی گونه‌های کربناته و آمونیاکی را در بر دارند که آشکارا مواد درون‌زاد خود سرس هستند، بنابراین بعید است که این مواد آلی را یک برخوردگر بیرونی به آنجا آورده باشند.»
سرس نشانه‌های روشنی از فعالیت‌های فراگیر آب‌گرمایی (هیدروترمال)، دگرگونی‌های آبی، و حرکت شاره‌ای را نشان می‌دهد، پس این بخش‌های دارای مواد آلی شاید دستاورد فرآیندهای درونی باشند. دانشمندان ماموریت داون به بررسی این سیارهی کوتوله ادامه می‌دهند تا یک روش پایدار برای جابجایی چنین موادی از درون به سطح را در الگوهای دیده شده شناسایی کنند.
تصویری که می‌بینید منطقه‌ای پیرامون دهانه‌ی رنه‌نوتت با انباشت مواد آلی را نشان می‌دهد (از a تا f). رنگ‌های گوناگون نشانگر شدت طیف درآشامی (جذبی) مولکول‌های آلی است؛ هر چه رنگ گرم‌تر، انباشت بیشتر.
https://goo.gl/cwYNQS
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Ceres.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«خاک مریخ می‌تواند میکروب‌کش باشد!»
—------------------------------------
* سطح سیارهی بهرام (مریخ) شاید از آنچه دانشمندان تاکنون پنداشته بودند هم زیست‌ناپذیرتر باشد.
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، پرتوهای فرابنفش خورشید مولکول‌های"کلر" در خاک سیارهی سرخ را "فعال کرده" و از آنها میکروب‌کش‌هایی نیرومند می‌سازد.
به نظر می‌رسد این مولکول‌ها که به نام پرکلرات‌ها شناخته می‌شوند، در خاک سرتاسر بهرام وجود دارند؛ [زیرا] چندین کاوشگر ناسا تاکنون آنها را در جاهای گوناگونی از این سیاره دیده‌اند. پرکلرات‌ها ویژگی‌هایی دارند که به نظر می‌رسد باید نیروبخش زیست‌پذیری سیارهی سرخ باشند. برای نمونه، به گفته‌ی دانشمندان، آنها نقطه‌ی یخ‌زدگی آب را به اندازه‌ی چشمگیری پایین می‌آورند و می توانند یک چشمهی انرژی برای میکروب‌ها (جانداران ذره‌بینی) فراهم کنند.
ولی این پژوهش تازه که توسط جنیفر وادزورث و چارلز کاکِل، هر دو از مرکز #اخترزیست‌شناسی بریتانیا در دانشگاه ادینبروی اسکاتلند انجام شده، نمای دیگری از پرکلرات‌ها را نشان می‌دهد. این دانشمندان باکتری باسیلوس سابتلیس که یکی از آلودگی‌های شایع فضاپیماهاست را در معرض پرکلرات و پرتوی فرابنفش، با شدتی همسان با آنچه در سطح و نزدیک سطح بهرام وجود دارد قرار دادند (از آنجایی که چگالی هوای بهرام تنها ۱ درصد هوای زمین است، شار پرتوهای فرابنفش در آن بسیار بیشتر از زمین است).
پژوهشگران دریافتند که یاخته‌های باکتری پس از چند دقیقه توان زیستی خود را در شرایط بهرام-مانند از دست دادند. یافته‌ها زمانی چشمگیرتر شد که وادزورث و کاکل اکسید آهن و پروکسید هیدروژن -دو مولکول رایج دیگر در سنگ‌پوشه‌های بهرام- را نیز به آزمایش افزودند: در عرض ۶۰ ثانیه، آمیزه‌ی پرکلرات‌های پرتوگرفته، اکسیدهای آهن، و پروکسید هیدروژن نرخ نابودی باکتری‌های باسیلوس سابتلیس را به اندازه‌ی ۱۰.۸ برابر زمانی که تنها در معرض پرتوی فرابنفش بودند بالا برد.
وادزورث و کاکل در گزارش این پژوهش نوشته‌اند: «این داده‌ها نشان می‌دهند که آمیزه‌ی تاثیر دستکم سه مولکول از مولکول‌های سطح بهرام که پدیده‌ی نورشیمی (فوتوشیمی) هم برایشان رخ داده، سطح امروزی بهرام را از آنچه تاگنون گمان می‌رفت هم زیست‌ناپذیرتر کرده و احتمال زنده ماندن آلودگی‌های زیستی که با کاوشگرهای زمینی به آنجا راه پیدا کرده اند را کاهش می‌دهد.» این گزارش روز ۶ ژوییه در نگارشِ برخطِ نشریه‌ی ساینتیفیک ریپورتز منتشر شد. (به گفته ی وادزورث در گفتگو با اسپیس دات کام، دانشمندان از توان سمی شدنِ پرکلرات‌ها آگاهی داشته‌اند، ولی به طور معمول برای فعال کردنشان نیاز به دماهای بالا هست.)
وادزورث می‌گوید روشن نیست که این به اصطلاح "منطقه‌ی زیست‌ناپذیر" تا چه ژرفایی زیر سطح بهرام ادامه دارد، زیرا سازوکار دقیق این فعالیتِ کشتار یاخته‌ها هنوز شناخته نشده.
وی در این گفتگو که با ایمیل انجام می‌شد گفت: «اگر به دنبال زندگی هستید، باید پرتوهای یونَنده (یونیده کننده) که می‌توانند در لایه های بالایی خاک نفوذ کنند را هم در نظر بگیرید، بنابراین من پیشنهاد می‌کنم دستکم تا چند متر از سطح پایین بروید تا از کم بودن نسبیِ میزان پرتوهای زیانبار اطمینان یابید.»
خودروی اروپایی/روسی اگزومارس که برای سفر به #بهرام در سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده و هدفش جستجوی نشانه‌های زندگی در سیارهی سرخ است، مته‌ای با خود خواهد برد که می‌تواند با آن تا ژرفای ۲ متری سطح را سوراخ کند [این کاوشگر بخش دوم ماموریتی است که در سال ۲۰۱۶ مدارگردی را به مدار بهرام فرستاد-م].
ولی به گفته‌ی پژوهشگران، یک نکته‌ی مهم را درباره‌ی این یافته‌ها باید به خاطر داشت: باسیلوس سابتلیس یک میکروب باغی است نه یک "سختی‌دوست" (اکسترموفیل) که بتواند خود را با شرایط خشن سازگار کرده و زنده بماند.
وادزورث در گفتگویش با اسپیس دات کام افزود: «این که گونه‌های جانداری سرسخت‌تر بتوانند روی سطح بهرام یا نزدیک آن راهی برای دوام آوردن بیابند ناممکن نیست. هنوز هم مهم است که هر کاری از دستمان بر می‌آید انجام دهیم تا [با کاوشگرهایمان] سیارهی سرخ را نیالاییم.»
در عکس، کاوشگر فونیکس ناسا را می‌بینیم.
https://goo.gl/wzwZs4
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Mars-Microbes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
* سطح سیارهی بهرام (مریخ) شاید از آنچه دانشمندان تاکنون پنداشته بودند هم زیست‌ناپذیرتر باشد.
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، پرتوهای فرابنفش خورشید مولکول‌های"کلر" در خاک سیارهی سرخ را "فعال کرده" و از آنها میکروب‌کش‌هایی نیرومند می‌سازد.
به نظر می‌رسد این مولکول‌ها که به نام پرکلرات‌ها شناخته می‌شوند، در خاک سرتاسر بهرام وجود دارند؛ [زیرا] چندین کاوشگر ناسا تاکنون آنها را در جاهای گوناگونی از این سیاره دیده‌اند. پرکلرات‌ها ویژگی‌هایی دارند که به نظر می‌رسد باید نیروبخش زیست‌پذیری سیارهی سرخ باشند. برای نمونه، به گفته‌ی دانشمندان، آنها نقطه‌ی یخ‌زدگی آب را به اندازه‌ی چشمگیری پایین می‌آورند و می توانند یک چشمهی انرژی برای میکروب‌ها (جانداران ذره‌بینی) فراهم کنند.
ولی این پژوهش تازه که توسط جنیفر وادزورث و چارلز کاکِل، هر دو از مرکز #اخترزیست‌شناسی بریتانیا در دانشگاه ادینبروی اسکاتلند انجام شده، نمای دیگری از پرکلرات‌ها را نشان می‌دهد. این دانشمندان باکتری باسیلوس سابتلیس که یکی از آلودگی‌های شایع فضاپیماهاست را در معرض پرکلرات و پرتوی فرابنفش، با شدتی همسان با آنچه در سطح و نزدیک سطح بهرام وجود دارد قرار دادند (از آنجایی که چگالی هوای بهرام تنها ۱ درصد هوای زمین است، شار پرتوهای فرابنفش در آن بسیار بیشتر از زمین است).
پژوهشگران دریافتند که یاخته‌های باکتری پس از چند دقیقه توان زیستی خود را در شرایط بهرام-مانند از دست دادند. یافته‌ها زمانی چشمگیرتر شد که وادزورث و کاکل اکسید آهن و پروکسید هیدروژن -دو مولکول رایج دیگر در سنگ‌پوشه‌های بهرام- را نیز به آزمایش افزودند: در عرض ۶۰ ثانیه، آمیزه‌ی پرکلرات‌های پرتوگرفته، اکسیدهای آهن، و پروکسید هیدروژن نرخ نابودی باکتری‌های باسیلوس سابتلیس را به اندازه‌ی ۱۰.۸ برابر زمانی که تنها در معرض پرتوی فرابنفش بودند بالا برد.
وادزورث و کاکل در گزارش این پژوهش نوشته‌اند: «این داده‌ها نشان می‌دهند که آمیزه‌ی تاثیر دستکم سه مولکول از مولکول‌های سطح بهرام که پدیده‌ی نورشیمی (فوتوشیمی) هم برایشان رخ داده، سطح امروزی بهرام را از آنچه تاگنون گمان می‌رفت هم زیست‌ناپذیرتر کرده و احتمال زنده ماندن آلودگی‌های زیستی که با کاوشگرهای زمینی به آنجا راه پیدا کرده اند را کاهش می‌دهد.» این گزارش روز ۶ ژوییه در نگارشِ برخطِ نشریه‌ی ساینتیفیک ریپورتز منتشر شد. (به گفته ی وادزورث در گفتگو با اسپیس دات کام، دانشمندان از توان سمی شدنِ پرکلرات‌ها آگاهی داشته‌اند، ولی به طور معمول برای فعال کردنشان نیاز به دماهای بالا هست.)
وادزورث می‌گوید روشن نیست که این به اصطلاح "منطقه‌ی زیست‌ناپذیر" تا چه ژرفایی زیر سطح بهرام ادامه دارد، زیرا سازوکار دقیق این فعالیتِ کشتار یاخته‌ها هنوز شناخته نشده.
وی در این گفتگو که با ایمیل انجام می‌شد گفت: «اگر به دنبال زندگی هستید، باید پرتوهای یونَنده (یونیده کننده) که می‌توانند در لایه های بالایی خاک نفوذ کنند را هم در نظر بگیرید، بنابراین من پیشنهاد می‌کنم دستکم تا چند متر از سطح پایین بروید تا از کم بودن نسبیِ میزان پرتوهای زیانبار اطمینان یابید.»
خودروی اروپایی/روسی اگزومارس که برای سفر به #بهرام در سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده و هدفش جستجوی نشانه‌های زندگی در سیارهی سرخ است، مته‌ای با خود خواهد برد که می‌تواند با آن تا ژرفای ۲ متری سطح را سوراخ کند [این کاوشگر بخش دوم ماموریتی است که در سال ۲۰۱۶ مدارگردی را به مدار بهرام فرستاد-م].
ولی به گفته‌ی پژوهشگران، یک نکته‌ی مهم را درباره‌ی این یافته‌ها باید به خاطر داشت: باسیلوس سابتلیس یک میکروب باغی است نه یک "سختی‌دوست" (اکسترموفیل) که بتواند خود را با شرایط خشن سازگار کرده و زنده بماند.
وادزورث در گفتگویش با اسپیس دات کام افزود: «این که گونه‌های جانداری سرسخت‌تر بتوانند روی سطح بهرام یا نزدیک آن راهی برای دوام آوردن بیابند ناممکن نیست. هنوز هم مهم است که هر کاری از دستمان بر می‌آید انجام دهیم تا [با کاوشگرهایمان] سیارهی سرخ را نیالاییم.»
در عکس، کاوشگر فونیکس ناسا را می‌بینیم.
https://goo.gl/wzwZs4
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Mars-Microbes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تلسکوپ جیمز وب به جستجوی زندگی در منظومه خودمان هم خواهد پرداخت»
—---------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/v8qmoe
* بر پایه‌ی یکی از بیانیه‌های تازه‌ی ناسا، تلسکوپ فضایی جیمز وب که به زودی راهی فضا می‌شود، چشم نیرومند و تیزبین خود را به دو تا از نخستین نامزدهای وجود زندگی بیگانه خواهد دوخت: ماه‌های یخی فواره‌دار انسلادوس و اروپا.
هم اروپا (ماه مشتری) و هم انسلادوس (ماه کیوان) به احتمال بسیار اقیانوسی از آب مایع زیر پوسته‌ی یخی خود هستند. همچنین در هر دو نشانه‌های فواره‌هایی غول‌پیکر از مایع دیده شده که از میان شکاف‌های یخ سطحشان بیرون می‌زند؛ به گفته‌ی دانشمندان، این فواره‌ها می‌توانند توسط آبفشان‌های زیرسطحی پدید آمده باشند که شاید یک چشمهی گرمایی و مواد مغذی برای گونه‌های زیستی درونشان فراهم کنند.
هایدی همل، دستیار اجرایی "همکاری دانشگاه‌ها برای پژوهش اخترشناسی" (ای‌یوآرای) است می‌گوید:«دلیل ما برای گزینش این دو ماه این بود که هر دو شناسه‌های شیمیایی مناسب برای زندگی را در خود دارند.» همل رهبر چالشی بود که برای بهره گرفتن از جیمز وب در بررسی اجرام سامانه‌ی خورشیدی انجام شد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) که تنها "وب" نیز خوانده می‌شود، تصاویری در نور #فروسرخ خواهد گرفت؛ این نور می‌تواند برای شناسایی اجرامی به کار رود که خودشان گرما تولید می‌کنند ولی به اندازه‌ی کافی داغ نیستند که نور بتابانند (مانند انسان، که به همین دلیل هم بیشتر دستگاه‌های دید در شب با نور فروسرخ کار می‌کنند). پژوهشگران امیدوارند وب در شناسایی مناطقی روی اروپا و انسلادوس که فعالیت زمین‌شناختی دارند، از جمله فوران‌های مایع، به آنها کمک کند.
آبفشان‌های #انسلادوس توسط فضاپیمای کاسینی به دقت بررسی شده‌اند. این کاوشگر از درون آنها هم گذشت و از همنهش مواد آنها نمونه برداشت. آبفشان‌های #اروپا را تلسکوپ فضایی هابل یافت، و پژوهشگران بسیار کمتر از انسلادوس درباره‌ی آنها آگاهی دارند.
جرونیمو ویلانووا، دانشمند اصلی برنامه‌ی رصدهای اروپا و انسلادوس با تلسکوپ وب می‌گوید: «آیا آنها از آبِ یخ‌زده‌اند؟ آیا بخار آب داغ آزاد می‌کنند؟ دمای این مناطق فعال و آبی که بیرون می‌پاشند چقدر است؟ سنجش‌های تلسکوپ وب به ما اجازه خواهد داد تا با دقت و درستی بی‌سابقه‌ای پاسخ این پرسش‌ها را بیابیم.»
رصدهای وب می‌تواند راه را برای ماموریت فضاپیمای "یوروپا کلیپر" (Europa Clipper) هموار کند، یک کاوشگر مداری ۲ میلیارد دلاری که به جستجوی نشانه‌های زندگی روی اروپا خواهد پرداخت. به گفته‌ی ویلانووا، جیمز وب جاهایی که مناسب جستجوهای یوروپا کلیپر است را شناسایی خواهد کرد.
انسلادوس از چشم وب حدود ۱۰ برابر کوچک‌تر از اروپا دیده می‌شود، بنابراین دانشمندان نخواهند توانست عکس‌های پُروضوحی از سطح انسلادوس بگیرند، ولی باز هم می‌تواند ساختارهای مولکولی آبفشان‌های آن را بررسی کند.
ولی این احتمال هم هست که رصدهای وب هیچ #آبفشان فعالی در اروپا ثبت نکند؛ دانشمندان نمی‌دانند که این آبفشان‌ها چه زمانی و هر چند وقت یک بار فوران می‌کنند، و وقت این رصدهای وب هم محدود است و شاید هیچگاه با فوران آنها همزمان نشود. این تلسکوپ می‌تواند مواد آلی -که برای پیدایش زندگی از گونه‌ی آشنای ما بنیادی هستند- را در فواره‌ها شناسایی کند. ولی ویلانووا هشدار می‌دهد که وب توانایی شناسایی مستفیم گونه‌های زیستی در این فواره‌ها را ندارد.
#تلسکوپ_جیمز_وب در سال ۲۰۱۸ به فضا پرتاب شده و در نقطه ی لاگرانژ ال۲ در فاصله‌ی ۱.۷ میلیون کیلومتری زمین جای خواهد گرفت [بخوانید: * تلسکوپ "جیمز وب" وارد چه مداری خواهد شد؟ (https://goo.gl/nAfCwe)].
این تلسکوپ برای ما دیدگاهی با وضوح بسیار بالا هم از فضای نزدیک و هم از دوردست‌های کیوان فراهم خواهد کرد. دانشمنمدان پیشاپیش گزینش اجرام یا مناطق مورد علاقه برای رصد با تلسکوپ پرقدرت وب را آغاز کرده‌اند، و اروپا و انسلادوس از جمله اجرامیند که رصدشان قطعی خواهد بود.
#اخترزیست‌شناسی
* توضیح تصویر: نمونه‌ای احتمالی از طیف‌سنجی‌های آینده‌ی تلسکوپ جیمز وب برای آبقشان‌های اروپا
https://goo.gl/v8qmoe
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/webb.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/v8qmoe
* بر پایه‌ی یکی از بیانیه‌های تازه‌ی ناسا، تلسکوپ فضایی جیمز وب که به زودی راهی فضا می‌شود، چشم نیرومند و تیزبین خود را به دو تا از نخستین نامزدهای وجود زندگی بیگانه خواهد دوخت: ماه‌های یخی فواره‌دار انسلادوس و اروپا.
هم اروپا (ماه مشتری) و هم انسلادوس (ماه کیوان) به احتمال بسیار اقیانوسی از آب مایع زیر پوسته‌ی یخی خود هستند. همچنین در هر دو نشانه‌های فواره‌هایی غول‌پیکر از مایع دیده شده که از میان شکاف‌های یخ سطحشان بیرون می‌زند؛ به گفته‌ی دانشمندان، این فواره‌ها می‌توانند توسط آبفشان‌های زیرسطحی پدید آمده باشند که شاید یک چشمهی گرمایی و مواد مغذی برای گونه‌های زیستی درونشان فراهم کنند.
هایدی همل، دستیار اجرایی "همکاری دانشگاه‌ها برای پژوهش اخترشناسی" (ای‌یوآرای) است می‌گوید:«دلیل ما برای گزینش این دو ماه این بود که هر دو شناسه‌های شیمیایی مناسب برای زندگی را در خود دارند.» همل رهبر چالشی بود که برای بهره گرفتن از جیمز وب در بررسی اجرام سامانه‌ی خورشیدی انجام شد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) که تنها "وب" نیز خوانده می‌شود، تصاویری در نور #فروسرخ خواهد گرفت؛ این نور می‌تواند برای شناسایی اجرامی به کار رود که خودشان گرما تولید می‌کنند ولی به اندازه‌ی کافی داغ نیستند که نور بتابانند (مانند انسان، که به همین دلیل هم بیشتر دستگاه‌های دید در شب با نور فروسرخ کار می‌کنند). پژوهشگران امیدوارند وب در شناسایی مناطقی روی اروپا و انسلادوس که فعالیت زمین‌شناختی دارند، از جمله فوران‌های مایع، به آنها کمک کند.
آبفشان‌های #انسلادوس توسط فضاپیمای کاسینی به دقت بررسی شده‌اند. این کاوشگر از درون آنها هم گذشت و از همنهش مواد آنها نمونه برداشت. آبفشان‌های #اروپا را تلسکوپ فضایی هابل یافت، و پژوهشگران بسیار کمتر از انسلادوس درباره‌ی آنها آگاهی دارند.
جرونیمو ویلانووا، دانشمند اصلی برنامه‌ی رصدهای اروپا و انسلادوس با تلسکوپ وب می‌گوید: «آیا آنها از آبِ یخ‌زده‌اند؟ آیا بخار آب داغ آزاد می‌کنند؟ دمای این مناطق فعال و آبی که بیرون می‌پاشند چقدر است؟ سنجش‌های تلسکوپ وب به ما اجازه خواهد داد تا با دقت و درستی بی‌سابقه‌ای پاسخ این پرسش‌ها را بیابیم.»
رصدهای وب می‌تواند راه را برای ماموریت فضاپیمای "یوروپا کلیپر" (Europa Clipper) هموار کند، یک کاوشگر مداری ۲ میلیارد دلاری که به جستجوی نشانه‌های زندگی روی اروپا خواهد پرداخت. به گفته‌ی ویلانووا، جیمز وب جاهایی که مناسب جستجوهای یوروپا کلیپر است را شناسایی خواهد کرد.
انسلادوس از چشم وب حدود ۱۰ برابر کوچک‌تر از اروپا دیده می‌شود، بنابراین دانشمندان نخواهند توانست عکس‌های پُروضوحی از سطح انسلادوس بگیرند، ولی باز هم می‌تواند ساختارهای مولکولی آبفشان‌های آن را بررسی کند.
ولی این احتمال هم هست که رصدهای وب هیچ #آبفشان فعالی در اروپا ثبت نکند؛ دانشمندان نمی‌دانند که این آبفشان‌ها چه زمانی و هر چند وقت یک بار فوران می‌کنند، و وقت این رصدهای وب هم محدود است و شاید هیچگاه با فوران آنها همزمان نشود. این تلسکوپ می‌تواند مواد آلی -که برای پیدایش زندگی از گونه‌ی آشنای ما بنیادی هستند- را در فواره‌ها شناسایی کند. ولی ویلانووا هشدار می‌دهد که وب توانایی شناسایی مستفیم گونه‌های زیستی در این فواره‌ها را ندارد.
#تلسکوپ_جیمز_وب در سال ۲۰۱۸ به فضا پرتاب شده و در نقطه ی لاگرانژ ال۲ در فاصله‌ی ۱.۷ میلیون کیلومتری زمین جای خواهد گرفت [بخوانید: * تلسکوپ "جیمز وب" وارد چه مداری خواهد شد؟ (https://goo.gl/nAfCwe)].
این تلسکوپ برای ما دیدگاهی با وضوح بسیار بالا هم از فضای نزدیک و هم از دوردست‌های کیوان فراهم خواهد کرد. دانشمنمدان پیشاپیش گزینش اجرام یا مناطق مورد علاقه برای رصد با تلسکوپ پرقدرت وب را آغاز کرده‌اند، و اروپا و انسلادوس از جمله اجرامیند که رصدشان قطعی خواهد بود.
#اخترزیست‌شناسی
* توضیح تصویر: نمونه‌ای احتمالی از طیف‌سنجی‌های آینده‌ی تلسکوپ جیمز وب برای آبقشان‌های اروپا
https://goo.gl/v8qmoe
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/webb.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«افزایش احتمال زیست‌پذیری "اروپا"، ماه مشتری: تکتونیک صفحه‌ای در این ماه اقیانوسی هم رخ می‌دهد»
—---------------------------------------------------
* مورد زمین‌ساخت‌های صفحه‌ای در "اروپا"، ماه اقیانوسی #مشتری روز به روز جدی‌تر می‌شود.
دانشمندان پیش از این نشانه‌های زمین‌شناختی یافته بودند که نشان می‌داد گویا صفحه‌های پوسته‌ی یخ‌زده‌ی این ماه دارند زیر هم، رو به درون اقیانوس زیرزمینی آن می‌لغزند. اکنون یک پژوهش تازه نشان داده که چنین "فرورانشی" به راستی در اروپا امکان‌پذیر است. در این پژوهش، شیوه‌ی رخ دادن احتمالی این پدیده نیز نشان داده شده.
این یافته‌های تازه می‌تواند اخترزیست‌شناسان و هر کسی که امیدوارست زمین تنها زیستگاه در سامانه‌ی خورشیدی نباشد را شیفته و مجذوب کند.
برندون جانسون، نویسنده‌ی اصلی پژوهش و استادیار بخش علوم زمین، محیطی و سیاره‌ای دانشگاه براون در رودآیلند می‌گوید: «اگر به راستی زندگی در اقیانوس [زیرزمینی اروپا] باشد، فرورانش راهیست که در آن، مواد مغذی مورد نیاز جانداران می‌تواند به درون آن اقیانوس منتقل شود.»
به گفته‌ی پژوهشگران، از جمله‌ی این مواد مغذی می‌توان اکسیدان‌ها را نام برد، مواد الکترون‌گیری که روی سطح اروپا فراوانند و می‌توانند به فراهم آوردن یک چشمهی انرژی برای زندگی کمک کنند.
اینجا روی زمین، فرورانش به طور عمده در اثر اختلاف دما میان صفحه‌های سنگیِ به نسبت خنک (و بنابراین چگال) و گوشته‌ی فراداغ پیرامون آن رخ می‌دهد. در اروپا اُفت دما نمی‌تواند کارایی چندانی داشته باشد زیرا به گفته‌ی اعضای گروه پژوهشی، در آنجا صفحه‌های یخی به هنگام پایین رفتن گرم می‌شوند و سپس به سرعت با دمای یخ زیرین به تراز (تعادل) دمایی می‌رسند.
ولی بر پایه‌ی بررسی جانسون و گروهش، این بدان معنا نیست که فرورانش روی اروپا نمی‌تواند رخ دهد. مدل‌های رایانه‌ای آنها نشان می‌دهد که صفحه‌های یخی اروپا واقعا می‌توانند به پایین بلغزند- به شرط این که نمکی‌تر از پیرامونشان باشند.
جانسون می‌گوید: «از آنجایی که نمک چگال‌تر از یخ است، افزودن نمک به یک ورقه‌ی یخی می‌تواند مانند کمی افزایش وزن آن باشد. بنابراین، بر خلاف زمین که اختلاف دما باعث فرورانش می‌شود، در اروپا این اختلاف سطح نمک در یخ است که فرورانش پدید می‌آورد.»
پژوهشگران می‌گویند چنین اختلاف‌هایی به راستی می‌تواند درون پوسته‌ی یخی اروپا وجود داشته باشد. خیزش آب از ژرفای اقیانوس به بالا می‌تواند لکه‌هایی از ته‌نشست نمکی روی سطح درست کند، مانند کاری که فوران یخ‌فشان‌ها می‌کند.
وجود زمین‌ساخت یا تکتونیک صفحه‌ای روی #اروپا می‌تواند به ما در به دست آوردن آگاهی بیشتر درباره‌ی سیارهی خودمان در کنار این ماه یخی کمک کند.
جانسون می‌گوید: «اندیشیدن درباره‌ی این که جای دیگری به جز زمین هم بتواند زمین‌ساخت صفحه‌ای داشته باشد فریبنده است. از دیدگاه سیاره‌شناسی تطبیقی، بررسی زمین‌ساخت صفحه‌ای در این دنیای کاملا متفاوت می‌تواند به ما در شناخت چگونگی آغاز شدن فرآیند زمین‌ساخت‌های صفحه‌ای روی زمین کمک کند.»
گزارش این دانشمندان برای انتشار در نشریه‌ی "جئوفیزیکال ریسرچ: پلَنِتز" پذیرفته شده است.
#زمین‌شناسی #اخترزیست‌شناسی
https://goo.gl/pCsQ1o
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Europa.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------
* مورد زمین‌ساخت‌های صفحه‌ای در "اروپا"، ماه اقیانوسی #مشتری روز به روز جدی‌تر می‌شود.
دانشمندان پیش از این نشانه‌های زمین‌شناختی یافته بودند که نشان می‌داد گویا صفحه‌های پوسته‌ی یخ‌زده‌ی این ماه دارند زیر هم، رو به درون اقیانوس زیرزمینی آن می‌لغزند. اکنون یک پژوهش تازه نشان داده که چنین "فرورانشی" به راستی در اروپا امکان‌پذیر است. در این پژوهش، شیوه‌ی رخ دادن احتمالی این پدیده نیز نشان داده شده.
این یافته‌های تازه می‌تواند اخترزیست‌شناسان و هر کسی که امیدوارست زمین تنها زیستگاه در سامانه‌ی خورشیدی نباشد را شیفته و مجذوب کند.
برندون جانسون، نویسنده‌ی اصلی پژوهش و استادیار بخش علوم زمین، محیطی و سیاره‌ای دانشگاه براون در رودآیلند می‌گوید: «اگر به راستی زندگی در اقیانوس [زیرزمینی اروپا] باشد، فرورانش راهیست که در آن، مواد مغذی مورد نیاز جانداران می‌تواند به درون آن اقیانوس منتقل شود.»
به گفته‌ی پژوهشگران، از جمله‌ی این مواد مغذی می‌توان اکسیدان‌ها را نام برد، مواد الکترون‌گیری که روی سطح اروپا فراوانند و می‌توانند به فراهم آوردن یک چشمهی انرژی برای زندگی کمک کنند.
اینجا روی زمین، فرورانش به طور عمده در اثر اختلاف دما میان صفحه‌های سنگیِ به نسبت خنک (و بنابراین چگال) و گوشته‌ی فراداغ پیرامون آن رخ می‌دهد. در اروپا اُفت دما نمی‌تواند کارایی چندانی داشته باشد زیرا به گفته‌ی اعضای گروه پژوهشی، در آنجا صفحه‌های یخی به هنگام پایین رفتن گرم می‌شوند و سپس به سرعت با دمای یخ زیرین به تراز (تعادل) دمایی می‌رسند.
ولی بر پایه‌ی بررسی جانسون و گروهش، این بدان معنا نیست که فرورانش روی اروپا نمی‌تواند رخ دهد. مدل‌های رایانه‌ای آنها نشان می‌دهد که صفحه‌های یخی اروپا واقعا می‌توانند به پایین بلغزند- به شرط این که نمکی‌تر از پیرامونشان باشند.
جانسون می‌گوید: «از آنجایی که نمک چگال‌تر از یخ است، افزودن نمک به یک ورقه‌ی یخی می‌تواند مانند کمی افزایش وزن آن باشد. بنابراین، بر خلاف زمین که اختلاف دما باعث فرورانش می‌شود، در اروپا این اختلاف سطح نمک در یخ است که فرورانش پدید می‌آورد.»
پژوهشگران می‌گویند چنین اختلاف‌هایی به راستی می‌تواند درون پوسته‌ی یخی اروپا وجود داشته باشد. خیزش آب از ژرفای اقیانوس به بالا می‌تواند لکه‌هایی از ته‌نشست نمکی روی سطح درست کند، مانند کاری که فوران یخ‌فشان‌ها می‌کند.
وجود زمین‌ساخت یا تکتونیک صفحه‌ای روی #اروپا می‌تواند به ما در به دست آوردن آگاهی بیشتر درباره‌ی سیارهی خودمان در کنار این ماه یخی کمک کند.
جانسون می‌گوید: «اندیشیدن درباره‌ی این که جای دیگری به جز زمین هم بتواند زمین‌ساخت صفحه‌ای داشته باشد فریبنده است. از دیدگاه سیاره‌شناسی تطبیقی، بررسی زمین‌ساخت صفحه‌ای در این دنیای کاملا متفاوت می‌تواند به ما در شناخت چگونگی آغاز شدن فرآیند زمین‌ساخت‌های صفحه‌ای روی زمین کمک کند.»
گزارش این دانشمندان برای انتشار در نشریه‌ی "جئوفیزیکال ریسرچ: پلَنِتز" پذیرفته شده است.
#زمین‌شناسی #اخترزیست‌شناسی
https://goo.gl/pCsQ1o
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Europa.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«جستجوی ویروس‌ها در فضا»
—------------------------—
* احتمالا شما هم درباره‌ی رشته‌ای به نام #اخترزیست‌شناسی شنیده‌اید، ولی درباره‌ی اخترویروس‌شناسی چه؟
از آنجایی که ویروس‌ها به عنوان شایع‌ترین گونه‌ی زیستی در زمین شناخته شده‌اند، پس شاید فکر کنید تاکنون پژوهش‌های بیشماری هم برای یافتن آنها در فضا انجام شده. همین فکر را می‌کنید، نه؟
خوب اشتباه می‌کنید.
تا امروز، تقریبا هیچ پژوهشی درباره‌ی احتمال "زندگی" ویروس‌ها در فضا یا در سیاره‌های دیگر انجام نشده. ولی اکنون استاد زیست‌شناسی دانشگاه ایالتی پورتلند، کن استدمن می‌خواهد آغازگر این جستجو باشد.
بر پایه‌ی مقاله‌ای که در نشریه‌ی آسترولوجی منتشر شده، نظر استدمن و همکارانش اینست که اکنون زمان آن فرا رسیده تا اخترشناسان با آغاز کاوش فضا برای یافتن ویروس‌ها، جستجوی کیهانی خود برای زندگی را گسترش دهند. استدمن می گوید: «بیش از یک سده از کشف نخستین ویروس‌ها گذشته. اکنون که ویروس‌شناسی وارد دومین سده‌اش شده، ما هم می‌توانیم کاوش و بررسی آنها بیرون از سیاره‌مان را آغاز کنیم.»
استدمن می‌گوید شمار ویروس‌ها روی زمین ۱۰ تا ۱۰۰ برابر دیگر گونه‌های سلولی است. و روی دیگر سیاره‌ها و همچنین ماه‌هایشان نیز می‌تواند چنین باشد. افزون بر این، بسیاری از پژوهشگران بر این گمانند که ویروس‌ها نقش عمده‌ای در پیدایش زندگی [روی زمین] داشته‌اند. بر پایه‌ی گزارش آکادمی میکروبیولوژی آمریکا، "بدون ویروس‌ها زندگی روی زمین بسیار متفاوت می‌شد یا شاید اصلا پدید نمی‌آمد."
استدمن می‌گوید: «ما امیدواریم با ارایه‌ی این مقاله الهام‌بخش دانشمندان برای افزودن پژوهش ویروس‌ها به رشته‌ی اخترزیست‌شناسی، و همچنین شناسایی پرسش‌های کلیدی بی‌پاسخ در اخترویروس‌شناسی، به ویژه درباره‌ی یافتن رد پای زیستی ویروس‌ها و امکان گسترش آنها در فضای بیرون از زمین باشیم»
https://goo.gl/7sqoFD
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/astrovirology.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------—
* احتمالا شما هم درباره‌ی رشته‌ای به نام #اخترزیست‌شناسی شنیده‌اید، ولی درباره‌ی اخترویروس‌شناسی چه؟
از آنجایی که ویروس‌ها به عنوان شایع‌ترین گونه‌ی زیستی در زمین شناخته شده‌اند، پس شاید فکر کنید تاکنون پژوهش‌های بیشماری هم برای یافتن آنها در فضا انجام شده. همین فکر را می‌کنید، نه؟
خوب اشتباه می‌کنید.
تا امروز، تقریبا هیچ پژوهشی درباره‌ی احتمال "زندگی" ویروس‌ها در فضا یا در سیاره‌های دیگر انجام نشده. ولی اکنون استاد زیست‌شناسی دانشگاه ایالتی پورتلند، کن استدمن می‌خواهد آغازگر این جستجو باشد.
بر پایه‌ی مقاله‌ای که در نشریه‌ی آسترولوجی منتشر شده، نظر استدمن و همکارانش اینست که اکنون زمان آن فرا رسیده تا اخترشناسان با آغاز کاوش فضا برای یافتن ویروس‌ها، جستجوی کیهانی خود برای زندگی را گسترش دهند. استدمن می گوید: «بیش از یک سده از کشف نخستین ویروس‌ها گذشته. اکنون که ویروس‌شناسی وارد دومین سده‌اش شده، ما هم می‌توانیم کاوش و بررسی آنها بیرون از سیاره‌مان را آغاز کنیم.»
استدمن می‌گوید شمار ویروس‌ها روی زمین ۱۰ تا ۱۰۰ برابر دیگر گونه‌های سلولی است. و روی دیگر سیاره‌ها و همچنین ماه‌هایشان نیز می‌تواند چنین باشد. افزون بر این، بسیاری از پژوهشگران بر این گمانند که ویروس‌ها نقش عمده‌ای در پیدایش زندگی [روی زمین] داشته‌اند. بر پایه‌ی گزارش آکادمی میکروبیولوژی آمریکا، "بدون ویروس‌ها زندگی روی زمین بسیار متفاوت می‌شد یا شاید اصلا پدید نمی‌آمد."
استدمن می‌گوید: «ما امیدواریم با ارایه‌ی این مقاله الهام‌بخش دانشمندان برای افزودن پژوهش ویروس‌ها به رشته‌ی اخترزیست‌شناسی، و همچنین شناسایی پرسش‌های کلیدی بی‌پاسخ در اخترویروس‌شناسی، به ویژه درباره‌ی یافتن رد پای زیستی ویروس‌ها و امکان گسترش آنها در فضای بیرون از زمین باشیم»
https://goo.gl/7sqoFD
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/astrovirology.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
« جستجوی زندگی فرازمینی: اکسیژن تنها کافی نیست »
—---------------------------------------
https://goo.gl/gT8y9N
شاید برای یافتن نشانه‌های زندگی بیگانه باید به گذشته‌ی زمین خودمان نگاه کنیم. ما توانایی دیدن مستقیم گیاهان یا جانوران روی سیاره‌های بیگانه را نداریم -میکروب‌ها که جای خود دارند- ازهمین رو باید در پی این باشیم که شیوه‌ی تاثیر احتمالی آنها بر جو سیاره‌هایشان را بفهمیم. برای این کار هم شبیه‌سازی از گازهای درون جو زمین در روزگاران گذشته می‌تواند راهنمای ما باشد.
به جز فرآیند نورساخت (فتوسنتز)، راه‌های کمی برای تولید مقدار فراوان اکسیژن وجود دارد، از همین روو جستجوی اکسیژن راه خوبی برای یافتن زندگیست. ولی می‌دانیم که نورساخت و زندگی در نبودِ اکسیژن فراوان هم می‌توانند وجود داشته باشند. [در همین زمینه: * اکسیژن نشانه قطعی زندگی روی سیاره‌های بیگانه نیست (https://goo.gl/kUUR83)]
بررسی‌های زمین‌شناختی نشان می‌دهند که زمین در زمان میان دوران آرکئن (نخست‌زیستی، ۴ تا ۲.۵ میلیارد سال پیش)، و دوران پروتروزوئیک (پیشین‌زیستی که ۵۰۰ میلیون سال پیش پایان یافت) اکسیژن چندانی برای ردیابی نداشته. ولی این را هم می‌دانیم که زمین در همان روزگار میزبان زندگی بوده.
جاشوا کریسنسن-تاتن از دانشگاه واشنگتن در سیاتل می‌گوید: « جوهای پُراکسیژن می‌توانند بسیار کمیاب باشند. حتی زمین هم در دوره‌های گوناگون تاریخش اکسیژن چندانی نداشته. به همین دلیل ما نمی‌خواهیم همه‌ی سرمایه‌مان را تنها روی یک چیز بگذاریم.»
اخترزیست‌شناسان می‌گویند اگر یک فراسیاره (سیارهی فراخورشیدی) دارای اکسیژنی نباشد که نشانگر زندگی در آن باشد، می‌توانیم گازهایی را در آن جستجو کنیم که در حالت عادی نمی‌توانند بیش از یک دهه با هم وجود داشته باشند، مگر این که چیزی یا موجود زنده‌ای، آنها را به طور پیوسته تولید و بازیابی کند.
کریسنسن-تاتن و همکارانش برای یافتن آمیزه‌ی مناسب از چنین گازهایی به سراغ گذشته‌ی زمین رفتند و گازهایی که در روزگار آغازین زمین وجود داشتند، و چگونگی همزیستی‌شان را بررسی کردند.
آنها پی بردند که آمیزه‌ای از متان، نیتروژن، آب، و دی‌اکسید کربن می‌توانسته‌اند نخستین نشانه‌ای زندگی باشند. کریسنسن-تاتن می‌گوید: «این چهار ماده‌ی شیمیایی نمی‌توانند با هم وجود داشته باشند- آنها واکنش انجام داده و همه‌ی متان‌ها را حذف می‌کنند. در روزگار آغازین زمین، جانداران میکروبی انبوهی از متان تولید می‌کردند و به همین دلیل متان از این گروه چهارنفره حذف نشد.»
همچنین، سازوکار تولید متان توسط جانداران (ارگانیسم‌ها) بسیار ساده‌تر از تولید اکسیژن توسط آنهاست. این بدان معناست که زندگی متان‌ساز می‌تواند شایع‌تر از زندگی اکسیژن‌ساز، و بنابراین یافتنش هم آسان‌تر باشد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب که سال ۲۰۱۹ راهی فضا خواهد شد، به همراه چندین تلسکوپ روی زمین، می‌توانند همنهش جو فراسیاره‌ها را بررسی کنند. کریسنسن-تاتن می‌گوید آنها نه تنها باید به جستجوی آمیزه‌ی متان، نیتروژن، آب، و دی‌اکسید کربن بپردازند، بلکه باید نبودِ مونوکسید کربن را هم بررسی کنند. بیشتر فرآیندهای غیرزیستی که متان و دی‌اکسید کربن را با هم تولید می‌کنند، می‌توانند مونوکسید کربن هم تولید کنند.
به گفته‌ی کریسنسن-تاتن حتی اگر زندگی در دنیاهای بیگانه بسیار متفاوت با زندگی زمینی باشد، باز هم احتمالش هست که بتواند متان تولید کند و این می‌تواند یک چراغ راهنما برای ما باشد. وی می‌گوید: «زندگی در همه جا ناچارست از قانون‌های فیزیک و شیمی پیروی کند. جاندار باید راهی برای سازگاری با محیطش پیدا کند. ناچارست انرژی‌ای که در دسترسش است را به کار ببرد، پس تولید متان چیز چندان بعیدی نیست.»
#اخترزیست‌شناسی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/blog-post_26.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------
https://goo.gl/gT8y9N
شاید برای یافتن نشانه‌های زندگی بیگانه باید به گذشته‌ی زمین خودمان نگاه کنیم. ما توانایی دیدن مستقیم گیاهان یا جانوران روی سیاره‌های بیگانه را نداریم -میکروب‌ها که جای خود دارند- ازهمین رو باید در پی این باشیم که شیوه‌ی تاثیر احتمالی آنها بر جو سیاره‌هایشان را بفهمیم. برای این کار هم شبیه‌سازی از گازهای درون جو زمین در روزگاران گذشته می‌تواند راهنمای ما باشد.
به جز فرآیند نورساخت (فتوسنتز)، راه‌های کمی برای تولید مقدار فراوان اکسیژن وجود دارد، از همین روو جستجوی اکسیژن راه خوبی برای یافتن زندگیست. ولی می‌دانیم که نورساخت و زندگی در نبودِ اکسیژن فراوان هم می‌توانند وجود داشته باشند. [در همین زمینه: * اکسیژن نشانه قطعی زندگی روی سیاره‌های بیگانه نیست (https://goo.gl/kUUR83)]
بررسی‌های زمین‌شناختی نشان می‌دهند که زمین در زمان میان دوران آرکئن (نخست‌زیستی، ۴ تا ۲.۵ میلیارد سال پیش)، و دوران پروتروزوئیک (پیشین‌زیستی که ۵۰۰ میلیون سال پیش پایان یافت) اکسیژن چندانی برای ردیابی نداشته. ولی این را هم می‌دانیم که زمین در همان روزگار میزبان زندگی بوده.
جاشوا کریسنسن-تاتن از دانشگاه واشنگتن در سیاتل می‌گوید: « جوهای پُراکسیژن می‌توانند بسیار کمیاب باشند. حتی زمین هم در دوره‌های گوناگون تاریخش اکسیژن چندانی نداشته. به همین دلیل ما نمی‌خواهیم همه‌ی سرمایه‌مان را تنها روی یک چیز بگذاریم.»
اخترزیست‌شناسان می‌گویند اگر یک فراسیاره (سیارهی فراخورشیدی) دارای اکسیژنی نباشد که نشانگر زندگی در آن باشد، می‌توانیم گازهایی را در آن جستجو کنیم که در حالت عادی نمی‌توانند بیش از یک دهه با هم وجود داشته باشند، مگر این که چیزی یا موجود زنده‌ای، آنها را به طور پیوسته تولید و بازیابی کند.
کریسنسن-تاتن و همکارانش برای یافتن آمیزه‌ی مناسب از چنین گازهایی به سراغ گذشته‌ی زمین رفتند و گازهایی که در روزگار آغازین زمین وجود داشتند، و چگونگی همزیستی‌شان را بررسی کردند.
آنها پی بردند که آمیزه‌ای از متان، نیتروژن، آب، و دی‌اکسید کربن می‌توانسته‌اند نخستین نشانه‌ای زندگی باشند. کریسنسن-تاتن می‌گوید: «این چهار ماده‌ی شیمیایی نمی‌توانند با هم وجود داشته باشند- آنها واکنش انجام داده و همه‌ی متان‌ها را حذف می‌کنند. در روزگار آغازین زمین، جانداران میکروبی انبوهی از متان تولید می‌کردند و به همین دلیل متان از این گروه چهارنفره حذف نشد.»
همچنین، سازوکار تولید متان توسط جانداران (ارگانیسم‌ها) بسیار ساده‌تر از تولید اکسیژن توسط آنهاست. این بدان معناست که زندگی متان‌ساز می‌تواند شایع‌تر از زندگی اکسیژن‌ساز، و بنابراین یافتنش هم آسان‌تر باشد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب که سال ۲۰۱۹ راهی فضا خواهد شد، به همراه چندین تلسکوپ روی زمین، می‌توانند همنهش جو فراسیاره‌ها را بررسی کنند. کریسنسن-تاتن می‌گوید آنها نه تنها باید به جستجوی آمیزه‌ی متان، نیتروژن، آب، و دی‌اکسید کربن بپردازند، بلکه باید نبودِ مونوکسید کربن را هم بررسی کنند. بیشتر فرآیندهای غیرزیستی که متان و دی‌اکسید کربن را با هم تولید می‌کنند، می‌توانند مونوکسید کربن هم تولید کنند.
به گفته‌ی کریسنسن-تاتن حتی اگر زندگی در دنیاهای بیگانه بسیار متفاوت با زندگی زمینی باشد، باز هم احتمالش هست که بتواند متان تولید کند و این می‌تواند یک چراغ راهنما برای ما باشد. وی می‌گوید: «زندگی در همه جا ناچارست از قانون‌های فیزیک و شیمی پیروی کند. جاندار باید راهی برای سازگاری با محیطش پیدا کند. ناچارست انرژی‌ای که در دسترسش است را به کار ببرد، پس تولید متان چیز چندان بعیدی نیست.»
#اخترزیست‌شناسی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/blog-post_26.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky