«ستاره‌فشانی‌های یک کهکشان»
—------------------------—

در این تصویر که توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا گرفته شده ان‌جی‌سی ۵۳۹۸ را می‌بینیم، یک کهکشان مارپیچی میله‌ای در فاصله‌ی حدود ۵۵ میلیون سال نوری زمین، در #صورت_فلکی_قنطورس.

این کهکشان به داشتن یک منطقه‌ی بسیار گسترده‌ی HII (اچ۲) آوازه یافته، ابری بزرگ از هیدروژن یونیده که به نام اچ۲ نیز شناخته می‌شود، H نماد شیمیایی هیدروژن است و II هم نشانگر این که اتم‌های آنها یک الکترون از دست داده و یونیده شده‌اند. این ابرِ ان‌جی‌سی ۵۳۹۸ به نام "تول ۸۹" شناخته می‌شود و پایین، سمت چپ کهکشان جای دارد، در نوک ساختار "میله‌ای" که از هسته‌ی کهکشان گذشته و برای ادامه‌ی فرآیندهای #ستاره‌زایی، مواد را به درون می‌کشد.

تول ۸۹ تنها مجموعه‌ی بزرگ و گسترده‌ی ستاره زایی در سرتاسر این کهکشانست که پهنه‌ای نزدیک به ۵۰۰۰ در ۴۰۰۰ سال نوری را می‌پوشاند و دستکم هفت خوشه‌ی ستاره‌ای جوان و پرجرم را در بر دارد.

دو توده‌ی از همه درخشان تر در تول ۸۹ که تنها به نام‌های "ای" و "بی" نامیده می‌شوند به نظر می‌رسد به ترتیب حدود ۴ و ۳ میلیون سال پیش یک فرآیند ستاره‌زایی آتشین (ستاره‌فشانی) در آنها رخ داده بوده. گمان می‌رود تول ۸۹-ای به تنهایی دارای چندین ستاره‌ی بسیار درخشان و بزرگ از گونه‌ی ستارگان ولف-رایه است که با دمای بسیار بالا و بادهای سهمگینشان شناخته می‌شوند
https://goo.gl/vuQebg
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Tol89.html
—-------------------------------------------------
کانای یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«حباب‌ها و شاخک‌های رتیل»
—------------------------

#ابر_ماژلانی_بزرگ (ال‌ام‌سی) با فاصله‌ی تنها ۱۶۰ هزار سال نوری از ما، یکی از نزدیک‌ترین همدم‌های کهکشان راه شیریست. این ابر [در واقع کهکشان] جایگاه یکی از بزرگ‌ترین و پرانرژی‌ترین مناطق فعال #ستاره‌زایی است که تاکنون در گروه محلی شناخته شده: سحابی رتیل یا "۳۰ زرین‌ماهی".

در این تصویر که #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا گرفته، هم رشته‌های تار عنکبوتی از گاز و غبار که نام این منطقه از روی آنها گرفته شده را می‌بینیم، و هم دسته‌ای از "حباب‌ها" که به نام "سحابی کندو" (یا سحابی لانه زنبوری) شناخته می‌شوند (پایین، سمت چپ).

سحابی کندو به طور شانسی توسط ستاره‌شناسانی یافته شد که با "تلسکوپ فناوری نوین" (ان‌تی‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا، سرگرم تصویربرداری از #ابرنواختر اس‌ان۱۹۸۷ای، نزدیک‌ترین ابرنواخترِ دیده شده به زمین در ۴۰۰ سال گذشته بودند. ساختار حباب‌گونه و شگفت‌انگیز این سحابی از زمان یافته شدن آن در دهه‌ی ۱۹۹۰ تاکنون، یرای اخترشناسان یک راز بوده. نظریه‌های گوناگونی برای توضیح ساختار یگانه‌ی پیشنهاد شده که برخی آنها نسبت به دیگران بسیار شگفت‌انگیز بوده‌اند.

در سال ۲۰۱۰، گروهی از اخترشناسان این سحابی را بررسی کردند و با بهره از روش‌ها و مدل‌سازی‌های پیشرفته، به این نتیجه رسیدند که به احتمال بسیار، نمای ویژه‌ی این سحابی دستاورد تاثیر ترکیبی دو ابرنواختر است- یک انفجار تازه‌تر، پوسته‌ی رو به گسترشی که در یک انفجار کهن‌تر پدید آمده بود را شکافت. گمان می‌رود اکنون زاویه‌ی دید ما باعث شده این پوسته‌های دایره‌ای چنین نمای خیره‌کننده‌ی داشته باشند- احتمالا اگر از زاویه‌ی دیگری آنها را ببینیم ساختار آن را لانه زنبوری نخواهیم دید.
https://goo.gl/MtzEvJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/LMC.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«درخشش هفت خواهر در میان غبار»
—------------------------------—

هفت خواهر پرآوازه‌ی آسمان، خوشه‌ی ستاره‌ای پروین دارد به آهستگی ابری از گاز و غبار که گذرش به آن بخش فضا افتاده را نابود می‌کند.

خوشه‌ی پروین درخشان‌ترین خوشه‌ی ستاره‌ای باز در آسمان سیاره‌ی زمین است و تقریبا در سرتاسر نیمکره‌ی شمالی با چشم نامسلح دیده می‌شود.

گمان می رود ابر غبار جوانی که دارد می‌گذرد بخشی از "کمربند گولد" باشد، حلقه‌ای شگفت‌انگیز از #ستاره‌زایی که خورشید ما را در این بخش از کهکشان در بر گرفته.

اکنون ۱۰۰ هزار سال است که بخشی از کمربند گولد به گونه‌ای شانسی دارد یکراست از درون خوشه‌ی پیرترِ پروین می‌گذرد و گذرَش به یک کنش و واکنش نیرومند انجامیده که میان ستارگان خوشه و غبار درون ابر جریان دارد:
از سویی ذرات غبار که نور آبی را بیشتر و شدیدتر از نور سرخ می‌پراکنند باعث شده‌اند این ابر در فضای پیرامون ستارگان به یک #سحابی_بازتابی آبی‌فام تبدیل شود، و از سویی دیگر فشار نور ستارگان به گونه‌ی چشمگیری غبار درون سحابی را پس می‌زند و در این روند، ذرات کوچک‌تر غبار با شدت بیشتری رانده می‌شوند. یک نتیجه‌ی کوتاه مدتِ چنین فرایندی این بوده که چنان چه در این تصویر ژرف می‌بینید، بخش‌هایی از این ابر غبار رشته رشته و لایه‌بندی شده است.

گفتنی است، #دنباله‌دار سی/۲۰۱۵ ئی‌آر۶۱ (پان‌استارز) را هم می‌توانید در این تصویر، در گوشه‌ی پایین، سمت چپ چارچوب ببینید.

#apod #خوشه_باز
https://goo.gl/xXyvvw
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Pleiades.html
—-------------------------------------------------

کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«در جستجوی بازوی گمشده»
—-------------------------

در این تصویر تازه‌ی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را می‌بینیم، کهکشان کوتوله‌ای که با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی تازی‌ها جای دارد. عکس با دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی تلسکوپ هابل (ACS) گرفته شده و تک بازوی مارپیچ این کهکشان را که نمایی نامتقارن به ساختارش داده نشان می‌دهد. ولی کهکشان‌های مارپیچی که دستکم دو بازو دارند، پس چرا این کهکشان تک‌-بازو است؟

اخترشناسان به امید گره‌گشایی از این راز کیهانی، ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را در طول موج‌های گوناگون بررسی کرده‌اند. نخستین پاسخ‌ از رصدهای فرابنفش به دست آمد: در این طیف، قرص کهکشان چهار برابر چیزی که در این تصویر می‌بینیم دیده می‌شود، نشانه‌ای از این که شمار فراوانی از ستارگان بسیار جوان و داغ دارند در بخش‌های بیرونی کهکشان ساخته می‌شوند (به دلیل همین داغی و جوانی به طور عمده در طیف فرابنفش دیده می‌شوند).

این ستارگان جوان سنی کمتر از یک میلیارد سال دارند و حدود ۱۰ برابر جوان‌تر از ستارگانی‌اند که اینجا در طیف دیدنی (مریی) دیده می‌شوند. دانشمندان در آغاز پنداشتند این ستاره‌زایی‌های گسترده در پی برهم‌کنش ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ با یک کهکشان کوتوله‌ی دیگر در آن نزدیکی به نام ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به راه افتاده است. به گمان آنها، ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ است که با همسایه‌آزاری خود ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را به ستوه آورده و باعث شده همه‌ی بازوهای مارپیچی‌اش به جز یکی را از دست بدهد. در سال ۲۰۰۴ اخترشناسان اثباتی بر این مدعا یافتند و آن این بود که گازهای بیرونی‌ترین بخش‌های #کهکشان_کوتوله‌ ی ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به شدت از ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ تاثیر گرفته‌اند، چیزی که نشانگر برهم‌کنش‌های گرانشی نیرومند میان این دو است.

#کهکشان_مارپیچی #برخورد_کهکشانی #ستاره‌زایی
https://goo.gl/BAF8H3
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC4625.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«قلمروی آتشین یک رتیل»
—----------------------

سحابی رتیل با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی غول‌پیکر و در واقع بزرگ‌ترین و خشن‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست که با فاصله‌ی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در کهکشان ماهواره‌ی راه شیری، #ابر_ماژلانی_بزرگ (LMC) جای دارد.

در اینجا این عنکبوت کیهانی را می‌بینیم که سرتاسر چارچوب این چشم‌انداز تماشایی را پوشانده. این تصویر از همگذاری داده‌های باندباریک درست شده و پرتوهای تابیده از اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن و اکسیژن را نشان می‌دهد.

درون سحابی رتیل (ان‌جی‌سی۲۰۷۰) خوشه‌ی جوانی از ستارگان بزرگ به نام آر۱۳۶ جای دارد که با پرتوهای پرانرژی، بادهای ستاره‌ای، و شوک‌های ابرنواختری تارهای این عنکبوت را برافروخته و آن را به یک سحابی گسیلشی درخشان تبدیل کرده.

پیرامون این رتیل هم مناطق #ستاره‌زایی دیگری هم وجود دارد که در هر یک، خوشه‌های ستارگان جوان با افروزه‌ها و ابرهایی که خودشان به شکل حباب در آورده‌اند را می‌توان دید. در واقع در سمت راست مرکز این تصویر، جایگاه نزدیک‌ترین ابرنواختر روزگار نوین، یعنی اس‌ان ۱۹۸۷ای را هم می‌توانیم ببینیم.

این میدان دید پُرمایه حدود ۱ درجه از آسمان، هم ارز ۲ فرص کامل ماه را در صورت فلکی جنوبی "زرین ماهی" می پوشاند. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (جبار) -نزدیک‌ترین پرورشگاه ستاره ای به زمین با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری- از ما فاصله داشت، پهنه‌ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) و در واقع نیمی از آسمان سیاره‌ی زمین را می پوشاند.

#صورت_فلکی_زرین‌ماهی #apod
https://goo.gl/wJA7XJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/spider.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ستارگانی که پرورشگاه خود را جاروب می‌کنند»
—-------------------------------------------

ستارگان جوان سرگرم رُفت و روب پرورشگاهشان در ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ هستند.

لبه‌های درخشان و ساختارهای پیچیده‌ و تراش خورده‌ی غبار درون این سحابی، در این تصویر فروسرخ پرجزییات که به کمک ماهواره‌ی پیمایشگر میدان‌گسترده‌ی فروسرخ ناسا (وایز، WISE) به دست آمده خودنمایی می‌کنند.

#سحابی_گسیبشی ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ که در لبه‌ی یک ابر مولکولی غول‌آسا در #صورت_فلکی_قیفاووس جای دارد، یک منطقه‌ی #ستاره‌زایی برافروخته در فاصله‌ی حدود ۳۰۰۰ سال نوری زمین است.

نوری که از اتم‌های گازهای این سحابی گسیلیده می‌شود دستاورد پرتوهای پرانرژی ستارگان داغست؛ این ستارگان با بادهای نیرومند و نورشان نه تنها این اتم‌ها را برانگیخته‌اند، بلکه توده‌های ابری را نیز پس زده و با تراشیدن‌شان، پیکره‌های فشرده‌ی ستون‌مانندی پدید آورده‌اند.

درون همین ستون‌ها هم با ادامه‌ی رُمبش گرانشی و چگالش گاز و غبار، ستارگان تازه‌ای می‌توانند ساخته شوند ولی از آن سوريال با ادامه‌ی تراشیده شدن ستون‌ها و پس زده شدن گاز و غبارشان توسط ستارگان بیرونی، ستارگان تازه‌ی درونشان از مواد ستاره‌ساز خود جدا شده و از رشد بیشتر باز خواهند ماند.

پهنای میدان درون این چارچوب در راستای برآورد شده‌ی ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ حدود ۴۰ سال نوریست.
#apod
https://goo.gl/QiRFwd
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC7822.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ماری که آبستن ستاره است!»
—------------------------—

در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا "مار کیهانی" را می‌بینیم، یک کهکشان دوردست انباشته از مناطق پرانرژی ستاره‌زایی که پیکره‌اش در اثر پدیده‌ی همگرایی گرانشی، از چشم ما به پیچ و تاب افتاده. این کهکشان غول‌پیکرِ کمان-مانند در حقیقت پشت یک خوشه‌ی کهکشانی غول‌آسا به نام MACSJ1206.2-0847 جای دارد ولی به لطف گرانش نیرومند خوشه می‌توانیم آن را از زمین ببینیم. فاصله‌ی این خوشه که میان ما و کهکشان مار کیهانیست ۴ میلیارد سال نوری است و در صورت فلکی دوشیزه جای دارد.

طول موج نور این کهکشان دوردست در اثر پدیده‌ی سرخگرایی (انتقال به سرخ) بسیار بلندتر شده و به سرخی گراییده و با گذر از درون خوشه‌ی سر راهش، در اثر گرانش آن خم شده. جالب این که این گونه همگرایی‌های نیرومند به جای آن که دیدن و شناختن اجرام کیهانی را دشوارتر کنند، واگشود (وضوح) آنها را بهتر کرده و با بزرگنمایی اجرام پس‌زمینه، ژرفای میدان تصویرشان را بالا می‌برد. همگرایی گرانشی گاهی حتی می‌تواند با خم کردن نور یک جرم از جهت‌های گوناگون، چندین تصویر از یک جرم پدید بیاورد.

اخترشناسان به تازگی به کمک هابل چندین نمونه از تصاویری که از این مار کیهانی پدید آمده بود و بزرگنمایی هر یک با دیگری تفاوت داشت را رصد کردند. در این شیوه، کهکشان و ساختارهایش را می‌توان با مقیاس‌های گوناگون بررسی کرد. پُروضوح‌ترین تصاویر نشان می‌دادند که توده‌های غول‌پیکرِ درون کهکشان‌های بسیار دوردست از زیرساختار پیچیده‌ای از توده‌های کوچک‌تر تشکیل شده، و این چیزیست که می‌تواند به ما در شناخت فرآیند #ستاره‌زایی در کهکشان‌های دوردست کمک کند.

#تلسکوپ_فضایی_هابل #همگرایی_گرانشی #صورت_فلکی_دوشیزه
https://goo.gl/KacXSM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/CosmicSnake.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«نبرد آتشین دو خدای کهکشانی در روزگار آغازین کیهان»
—---------------------------------------------------

* ستون‌های آفرینش در سحابی عقاب را که می‌شناسید؟ اگر نیرویی سهمگین باعث می‌شد نرخ ستاره‌زایی در این سحابی هزار برابر امروز شود، آن را چگونه می‌دیدیم؟

مشاهدات تازه نشان می‌دهند نقطه‌ی روشنی که در #صورت_فلکی_زرین‌ماهی یافته شده در حقیقت یک منطقه‌ی ستاره‌زایی آتشین با درخششی باورنکردنی است. این ستاره‌فشانی دستاورد نبرد و رویارویی‌های پی در پی دو #کهکشان_مارپیچی بسیار دوردست است.

سرخگرایی این دو ۶ است و نورشان در محدوده‌ی طول موج‌های میلیمتری و زیرمیلیمتری به چشم ما می‌رسد. از همین رو دومینیک ریکرز، اخترشناس دانشگاه کرنل در ایتاکای نیویرک، و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش تازه، به همراه گروهش این دو کهکشان برخوردی ستاره‌فشان را به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شمال شیلی رصد کردند. هر دوی این کهکشان‌ها از نظر ساختار همسان با کهکشان خودمانند که سحابی ستاره‌زای عقاب را هم در بر دارد.

یافته‌ها نشان می‌دهند که درخشش این دو کهکشان ستاره‌فشان تنها دستاورد برخورد آنها نیست. این دو ساختار مارپیچی که حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند و با هم به نام ADFS-27 شناخته شده‌اند، مواد ستاره‌سازشان هم بیشتر از کهکشان راه شیری است. در واقع به نوشته‌ی این پژوهشگران، گازهای ستاره‌ساز این سامانه ۵۰ برابر کهکشان راه شیری است.

کهکشان‌های ستاره‌فشان به نسبت کمیابند، و این گروه پژوهشی می‌گویند از یافتن این دو کهکشان بزرگ [ستاره‌فشان] نزدیک هم شگفت‌زده شده‌اند. رصد این دو همچنین نگاهی دیدنی به گذشته است: از آنجایی که این دو بسیار از ما دورند، ما در حقیقت داریم آنها را در زمانی می‌بینیم که تنها ۱ میلیارد سال از عمر کیهان می‌گذشته. در آن روزگار، دیگر فرآیند باز-یونش به پایان رسیده و کیهان شفاف و برای نور، گذرا شده بوده.

ریکرز می‌گوید: «با توجه به فاصله‌ی بسیارِ آنها از زمین و فعالیت #ستاره‌زایی آتشین هر دو، شاید بتوانیم بگوییم چیزی که داریم می‌بینیم خشن‌ترین ادغام کهکشانی است که تاکنون شناخته شده.» پیش‌بینی می‌شود این دو سرانجام به هم پیوسته و یک کهکشان بیضیگون بزرگ را بسازند. و از آنجایی که نور زمان می‌برد تا به چشم ما برسد، فاصله‌ی مکانی هم‌ارز فاصله‌ی زمانی می‌شود، و بنابراین ما داریم رویارویی این دو کهکشان را در وضعیتی که میلیاردها سال پیش داشته‌اند می‌بینیم، پس شاید تاکنون این نبرد کیهانی به پایان رسیده و دو کهکشان با هم یکی شده باشند.

گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جونال منتشر شده.

#برخورد_کهکشانی

🔴 تصویر نخست یک برداشت هنری است🔴
https://goo.gl/gNeRGT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ADFS-27.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ستونی از غبار که فواره‌هایی درخشان را پنهان کرده»
—------------------------------------------------

از نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسداز نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسد.

ولی واقعیت اینست که آنچه در این تصویرِ #تلسکوپ_فضایی_هابل می‌بینید ستونی از غبار کیهانی به بلندی دو سال نوریست که در آن "هربیگ-هارو ۶۶۶" (اچ‌اچ ۶۶۶) پنهان شده، یک ستاره‌ی نوزاد که فواره‌هایی نیرومند به بیرون می‌افشاند.

این ساختار در یکی از بزرگ‌ترین مناطق #ستاره‌زایی کهکشان خودمان جای دارد: سحابی شاه‌تخته (کارینا) در فاصله‌ی ۷۵۰۰ سال نوری زمین که در آسمان شب‌های نیمکره‌ی جنوبی می‌درخشد.

ساختار لایه‌ای این جرم دستاورد بادها و پرتوهای ستارگان بزرگ، جوان و داغ سحابی شاه‌تخته است که برخی از آنها هنوز گام‌های پیدایش خود را در دل این سحابی می‌گذرانند.

در طیف فروسرخ که پرتوهایش می‌توانند در غبارهای سحابی رخنه کنند، دو فواره‌ی باریک و پرانرژی آشکار می‌شود که دارند از این ستاره‌ی نوزاد و همچنان نهفته بیرون می‌زنند. [تصویر پست بعدی را ببینید]

#apod #هربیگ_هارو
https://goo.gl/wHZSzN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/HH666.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies