«رویای کیوان»
—------------

فضاپیمای کاسینی ناسا این عکس را از بخشی از نیمکره‌ی شمالی کیوان (زحل) گرفته تا نوارهای ابری ظریف و چند-فامی که آنجاست را آشکار کند.

دیدگاه این تصویر رو به #سایه‌مرز سیاره است -مرز میان شب و روز- در پایین، سمت چپ. در بخش‌های پیرامون این مرز، خورشید با زاویه‌ی کم (بسیار کج) می‌تابد و همین باعث شده ساختارهای راه‌راه در ابرها نمایان شوند. یکی از این راه‌راه‌های برجسته در این تصویر، ابری در فراز بالاتر است که بر روی ابرهای پایین‌تر سایه انداخته.

#فضاپیمای_کاسینی داده‌های این عکس را در روز ۳۱ اوت ۲۰۱۷، با دوربین زاویه-باریک خود و با بهره از فیلترهای طیفی سرخ، سبز و آبی گرفته که از پیوندشان این چشم‌انداز با رنگ طبیعی پدید آمده است. در زمان گرفتن عکس، کاسینی حدود ۱.۱ میلیون کیلومتر از #کیوان فاصله داشت. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۶ کیلومتر است.
https://goo.gl/myjhXV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/DreamySaturn.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

غروب انسلادوس، ماه فعال و فواره‌دار #کیوان پشت این سیاره‌ی غول‌پیکر، در دیدار خداحافظی با #فضاپیمای_کاسینی ناسا.
@onestar_in_sevenskies

نمایی ثابت و رنگی از غروب انسلادوس، ماه فعال و فواره‌دار #کیوان پشت این سیاره‌ی غول‌پیکر، در دیدار خداحافظی با #فضاپیمای_کاسینی ناسا.
@onestar_in_sevenskies

«سیاره‌ای جهنمی با جو تیتانیوم»
—---------------------------

* گروهی از پژوهشگران به رهبری یک ایرانی، برای نخستین بار در آسمان یک سیاره‌ی فراخورشیدی "اکسید تیتانیوم" شناسایی کرده‌اند.

اخترشناسان به کمک تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی توانسته‌اند این ماده را در جو "وسپ-۱۹بی" (WASP-19b)، سیاره‌ای سوزان در فاصله‌ی ۸۱۵ سال نوری زمین در #صورت_فلکی_بادبان شناسایی کنند.

رایان مکدونالد، اخترشناس دانشگاه کمبریج بریتانیا و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «وجود اکسید تیتانیوم در جو وسپ-۱۹بی می‌تواند اثرهایی چشمگیر بر دما و گردش جو آن بگذارد.»

یکی از این اثر‌ها می‌تواند "وارونگی گرمایی" باشد. به گقته‌ی پژوهشگران، اگر اکسید تیتانیوم از اندازه‌ای بیشتر باشد می‌تواند جلوی ورود و خروج گرما از جو را بگیرد و باعث شود لایه‌های بالایی جو داغ‌تر از لایه‌های پایینی شوند (این پدیده در پوش‌سپهر یا همان استراتوسفر جو زمین نیز رخ می‌دهد ولی مقصر در اینجا ازون است نه اکسید تیتانیوم).

وسپ-۱۹بی سیاره‌ی غول‌پیکر شگفت‌انگیزی با جرمی نزدیک به جرم مشتری است. این فراسیاره (#سیاره‌_فراخورشیدی) به گونه‌ای باورنکردنی به ستاره‌ی میزبانش نزدیک است و هر ۱۹ ساعت یک بار به گرد آن می‌چرخد [هر سالش ۱۹ ساعت است! -م]. در نتیجه گمان می‌رود میانگین دمای جو آن به حدود ۲۰۰۰ درجه‌ی سلسیوس برسد.

این پژوهشگران -به رهبری دانشمند ایرانی، الیار صداقتی از رصدخانه‌ی جنوبی اروپا، مرکز هوافضای آلمان، و دانشگاه فنی برلین- به مدت یک سال، وسپ-۱۹بی را با بهره از دستگاه بازسازی شده‌ی فورس۲ی وی‌ال‌تی بررسی کردند. آنها به کمک این رصدها پی بردند که مقدار کمی اکسید تیتانیوم، به همراه آب و ردی از سدیم، در هوای سوزان این فراسیاره در گردش است.

صداقتی می‌گوید: «ولی آشکارسازی این مولکول‌ها کار ساده‌ای نبود، ما نه تنها نیار به داده‌هایی با کیفیت استثنایی داشتیم، بلکه تجزیه و تحلیل پیچیده‌ای را هم باید انجام می‌دادیم. ما برای نتیجه‌گیری، الگوریتمی به کار بردیم که میلیون‌ها طیف از دامنه‌ی گسترده‌ای از همنهش‌های شیمیایی، دماها، و ویژگی‌های ابر یا ریزگرد را بررسی می‌کرد.»

یکی دیگر از نویندگان، نیکو مادهوسودهان که او هم از دانشگاه کمبریج است می‌گوید: «این که بتوانیم فراسیاره‌ها را در این سطح از جزییات بررسی کنیم چیزی نویدبخش و بسیار هیجان‌انگیز است.»

به گقته‌ی اعضای این گروه، این پژوهش تازه افزون بر آن که آگاهی بیشتری درباره‌ی وسپ-۱۹بی به ما می‌دهد، به طور کلی به پژوهشگران در بهبود مدل‌سازی از جو فراسیاره‌ها نیز کمک می‌کند. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان روز ۱۳ سپتامبر در نگارشِ برخط (آنلاین) نشریه‌ی نیچر منتشر شد.

https://goo.gl/QiziWu
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/WASP-19b.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

هنگامی که وسپ-۱۹بی از میان ما و ستاره‌ی میزبانش می‌گذرد، بخشی از نور ستاره از درون جو آن گذشته و با به جا گذاشتن اثر انگشتی ظریف در آن به زمین می‌رسد. دانشمندان با بهره از دستگاه فورس۲ در تلسکوپ وی‌ال‌تی توانستند این نور را به دقت بررسی کنند و دریابند که جو این سیاره دارای اندکی اکسید تیتانیوم، آب و ردی از سدیم است، به همراه ریزگردهایی سراسری که نور را به شدت می‌پراکنند.
https://goo.gl/JBcboZ
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2979

نور ستاره‌ی وسپ-۱۹ در راه رسیدن به زمین از درون جو سیاره‌اش می‌گذرد و شناسه‌های شیمیایی این جو را نمایان می‌کند
توضیح بیشتر در این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2980

@onestar_in_sevenskies

این تصویر چندتکه از پیوند داده‌های "نقشه‌بردار طیفی نور فروسرخ و نور دیدنی" #فضاپیمای_کاسینی درست شده، و نقطه‌ای روی سیاره‌ی کیوان را نشان می‌دهد که این فضاپیما در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، در آن وارد جو #کیوان شد- جایی در ۹.۴ درجه‌ی عرض شمالی و ۵۳ درجه‌ی طول باختری کیوان.

https://goo.gl/UTgsGo

عکسی که #فضاپیمای_کاسینی روز ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۷، دو روز پیش از مرگش از تیتان، ماه سیاره‌ی #کیوان گرفت.



@onestar_in_sevenskies

«روی شنزار و زیر کهکشان»
—------------------------—

همدمی زیبایی میان ماه و ناهید، انسان، شنزار و راه شیری در این چشم‌انداز آسمان شبِ سیاره‌ی زمین دیده می‌شود. این تصویر یک سراسرنما (پانوراما) از پیوند ۶ عکس است که در زمانی نزدیک به پایان یک سفر گرفته شده بودند.

در پیش‌زمینه، ردپاها به همراه موج‌نقش‌های بادزَده‌ روی تلماسه‌های نزدیک آبادی کویری (واحه‌ی) هواکاچینا در بیابان جنوب باختری کشور پرو را می‌بینیم.

این تصویر پیوندی یکی از عکس‌های برگزیده‌‌ی آسمان شب، و از برنده‌ی نخست رقابت‌های بین‌المللی عکس زمین و آسمانِ "جهان در شب" ۲۰۱۷ بود.
#apod #همیستان #تلماسه #twan
https://goo.gl/kndrDh
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/TWANHuacachina.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

#فضاپیمای_کاسینی در واپسین ساعت‌هایی که داشت برای پایان دادن به زندگی پربار ۲۰ ساله‌اش آماده می‌شد، آخرین نگاهش را به #کیوان، حلقه‌ها، ماه‌هایش انداخت و از آنها عکس گرفت.
@onestar_in_sevenskies

«آخرین عکسی که کاسینی گرفت»
—---------------------------—

همانگونه که برنامه‌ریزی شده بود، #فضاپیمای_کاسینی ناسا پس از کاوش ۱۳ ساله‌ی سیاره ی کیوان (زحل) و خانواده‌اش، با برخورد به جو بالایی این سیاره و فرو رفتن در آن به ماموریت بسیار موفق خود پایان داد.

کاسینی که تا پایان کار پیشران‌هایش روشن بود، پیش از فرو رفتن در جو کیوان، در گام "پایان بزرگ" ماموریتش ۲۲ دور مدار بی‌سابقه را پشت سر گذاشت که در آنها از میان کیوان و حلقه‌هایش می‌گذشت.

آخرین سیگنال کاسینی ۸۳ دقیقه در راه بود تا به زمین و به "شبکه‌ی آنتن‌های فضای دوردست" در کانبرای استرالیا برسد، جایی که قطع تماس فضاپیما در ساعت ۱۱:۵۵ به وقت جهانی ثبت شد.

کاسینی با سرعت ۱۱۳ هزار کیلومتر بر ساعت وارد قله‌ی ابرهای چرخان این غول گازی شد؛ در آن هنگام، خورشید از بالا می‌تابید و کیوان از چشم کاسینی روشن دیده می‌شد.

ولی واپسین عکس کاسینی که چند ساعت پیش از برخورد گرفته شده بود و آن را اینجا می‌بینیم، نقطه‌ی برخورد را هم نشان می‌دهد که در آن هنگام هنوز در سمت شب سیاره بود، و ابرهای سیاره از پرتوی حلقه‌تاب (بازتاب نور خورشید از روی حلقه‌ها) روشن بود.

در زمان گرفتن عکس، کاسینی حدود ۶۳۴۰۰۰ کیلومتر از #کیوان فاصله داشت. عکس در نور دیدنی (مریی) گرفته شده و هر پیکسل آن هم‌ارز ۱۷ کیلومتر است.
#apod
https://goo.gl/unL9fD
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/FinalImage.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«زیباروی بزرگ و درخشان»
—-------------------------
https://goo.gl/1n1bLg
یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌ها در آسمان سیاره‌ی زمین کهکشانیست هم‌اندازه‌ی راه شیری خودمان: کهکشان بزرگ و زیبای ام۸۱. این #کهکشان_مارپیچی شکوهمند را می‌توانید در صورت فلکی شمالی خرس بزرگ (دب اکبر) تماشا کنید.

این تصویر بسیار عالی و پُرجزییات، ساختارهای گوناگون فراوانی را در این کهکشان آشکار کرده، از جمله هسته‌ی زردفام و درخشان، بازوان مارپیچی آبی‌فام، مناطق ستاره‌زایی با رنگ ویژه‌ی صورتی، و همچنین رگه‌هایی تاب خورده از غبار کیهانی که از نظر اندازه، تقریبا برابر با کهکشان راه شیری‌اند.

یک رگه‌ی غبار چشمگیر را هم می‌بینیم که عملا یکراست از درون قرص ام۸۱ گذشته و بر خلاف دیگر ساختارهای مارپیچی برجسته‌ی این کهکشان، رو به سمت چپ هسته رفته است؛ این رگه‌ی غبارِ کج و وارونه یادگار گذشته‌ی آشفته‌ی ام۸۱ است و می‌تواند دستاورد ماندگارِ یک رویارویی نزدیک میان ام۸۱ و همدم کوچکترش، کهکشان ام۸۲ باشد.

[این رگه را اینجا بهتر می‌بینید: * کهکشان باشکوه ام۸۱ و حلقه آرپ (https://goo.gl/DQtoRw)]

بررسی موشکافانه‌ی ستارگان متغیر درون ام۸۱ باعث شده یکی از بهترین مسافت‌‌سنجی‌ها برای یک کهکشان بیگانه انجام شده و فاصله‌ی کهکشان ام۸۱ از زمین به گونه‌ای بسیار خوب سنجیده شود: ۱۱.۸ میلیون سال نوری.

#صورت_فلکی_خرس_بزرگ

#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/M81.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«سیاره‌ای که از آسفالت تازه هم تیره‌تر است!»
—----------------------------------------
https://goo.gl/5722JT
* سیاره‌های بیگانه هر رنگی می‌توانند داشته باشند، از جمله رنگی به سیاهی قیر. بر پایه‌ی پژوهشی تازه، سیاره‌ی فراخورشیدی غول‌پیکر و داغ وسپ-۱۲بی (WASP-12b) به اندازه‌ای تیره است که سپیدایی یا آلبدوی آن در بالاترین اندازه‌اش تنها به ۰.۰۶۴ می‌رسد.

نویسنده‌ی اصلی پژوهش، تیلور بل، دانشجوی کارشناسی ارشد اخترشناسی در دانشگاه مک‌گیل مونترآل می‌گوید: «این مقداری بی‌اندازه کم است و باعث شده این سیاره از آسفالت تازه هم تیره‌تر باشد!»

برای این که بهتر این تیرگی را بفهمید، سپیدایی ماه خودمان ۰.۱۲ است و سپیدایی زمین ۰.۳۷. انسلادوس، ماه یخی کیوان که بازتابنده‌ترین جرم سامانه‌ی خورشیدی است، سپیدایی‌اش به ۱.۴ می‌رسد. این رقم‌ها "سپیدایی هندسی" این اجرامست‌، یعنی نسبت روشنیِ جرم اگر بیننده پشت به چشمهء‌ی نور باشد، به روشنی یک صفحه‌ی بازتابنده‌ی کامل در همان نقطه و همان اندازه. مقیاس دیگری که برای سپیدایی به کار می‌رود "سپیدایی باند" است است که مقدار کل انرژی بازتابیده از جرم در همه‌ی طول موج‌ها را نشان می‌دهد و از ۰ تا ۱ را در بر دارد.)

وسپ-۱۲بی حدود ۱۴۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. این فراسیاره (#سیاره‌_فراخورشیدی) دارای قطری تقریبا ۲ برابر مشتری است و در زمانی به اندازه‌ی ۱.۱ روز زمین، یک دور به گرد ستاره‌اش می‌چرخد.

نزدیکی بی‌اندازه‌ی وسپ-۱۲بی به ستاره‌ی میزبانش از آن دنیایی شگفت‌انگیز و دوزخی ساخته (سیاره‌هایی که تا این اندازه به ستاره‌شان نزدیکند درگیر #قفل_گرانشی با آن شده و همیشه یک سمتشان رو به آنست، مانند ماه و زمین). به گفته‌ی این دانشمندان، کشش گرانشی نیرومند ستاره پیکره‌ی آن را تخم مرغی کرده، و دمای سمت روز این سیاره هم به ۲۶۰۰ درجه‌ی سلسیوس می‌رسد.

وسپ-۱۲بی از زمان یافته شدنش در سال ۲۰۰۸ تاکنون به طور گسترده‌ای بررسی شده. ولی بل و گروهش در اکتبر ۲۰۱۶ نگاه دیگری به آن انداخته و این "مشتری داغ" را به کمک تصویربردار طیفی تلسکوپ فضایی (STIS) در #تلسکوپ_فضایی_هابل بر رسی کردند.

بل می‌گوید این سپیدایی پایین ما را شگفت‌زده ساخت. وی می‌افزاید: «مشتری‌های داغ دیگری هم یافته شده که بسیار سیاهند، ولی آنها بسیار خنک‌تر از وسپ-۱۲بی بوده‌اند. در مورد آنها نظر داده شده که چیزهایی مانند ابرها و فلزهای قلیایی باعث درآشامش (جذب) نور می‌شوند، ولی چنین چیزی برای وسپ-۱۲بی کاربرد ندارد زیرا بی‌اندازه داغست.»

در واقع وسپ-۱۲بی به اندازه‌ای داغست که مولکول هیدروژن (همان اچ۲) در آسمانش می‌شکند و به هیدروژن اتمی تبدیل می‌شود. پژوهش این گروه نشان می‌دهد که جو این سیاره به طور عمده از هلیوم و هیدروژن اتمی تشکیل شده، این همنهش است که چنین نمای قیرگونی به سیاره داده.

وسپ-۱۲بی تنها دومین فراسیاره‌ایست که سپیدایی طیفی آن با این روش اندازه گرفته می‌شود. پیش از آن، مشتری داغِ اچ‌دی ۱۸۹۷۳۳بی را داشتیم که به رنگ آبی تیره دیده می‌شد. [درباره‌اش خواندید: * هابل یک سیاره آبی‌رنگ یافت؛ واقعا آبی! (https://goo.gl/PA1ZCx)]

بل می‌گوید: «این حقیقت که دو فراسیاره‌ی نخستی که #سپیدایی طیفی‌شان اندازه گرفته شده این همه با هم متفاوتند، اهمیت این گونه رصدهای طیفی، و همچنین گوناگونی مشتری‌های داغ را نشان می‌دهد.»

اگرچه وسپ-۱۲بی تقریبا هیچ نوری بازنمی‌تاباند، ولی [خودش] مقداری نور می‌گسیلد: این سیاره به اندازه‌ای داغست که مانند فلز گداخته، پرتویی سرخ‌فام از خود می‌تاباند.

این نوشته‌ی کوتاه را درباره ی این سیاره خوانده بودید: * دنیای محکوم به نابودی (https://goo.gl/5mrwpY)

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/WASP-12b.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نرده‌های سبز و درخشان در آسمان»
—------------------------------—

بادهای خورشیدی دارند با سرعت بیش از ۶۵۰ کیلومتر بر ساعت بر زمین می‌ورند- جریان‌هایی از ذرات باردار الکتریکی که از زمان آغاز شکل‌گیریشان در سه-چهار روز پیش تاکنون، پی در پی شفق‌های قطبی درخشانی در قطب‌های زمین پدید آورده‌اند.

در روز ۱۵ سپتامبر، کتلین تپادل این نماهای روشن و تابناک را در آسمان کاکوا در آلبرتای کانادا دید و به تصویر کشید.

وی می‌گوید: «چه چیز لذت‌بخشی! من بیشتر از ۳۰ دقیقه را صرف تماشای این [ستون‌های سبز]، و جنبش، رقص، و تپش همزمان آنها در آسمان کردم.ـ»

این پرتوهای عمودی به نام شفق‌های قطبی "حصار چوبی" شناخته می‌شوند و در راستای خطوط نیروی مغناطیسی که زمین را به فضا وصل می‌کند پدید می‌آیند. این ستون‌های درخشان جاهایی را نشان می‌دهند که در آنها، باربکه‌های درات باردار توسط میدان‌های مغناطیسی به سوی جو بالایی زمین کشیده می‌شوند. تپادل می‌گوید: «پیوند شفق حصار چوبی با کهکشان راه شیری نمایی مانند بال‌های فرشته را در آسمان پدید آورده بود.»

با ادامه‌ی وزش بادهای خورشید، شفق‌های بیشتری در راه خواهد بود. سازمان ملی اقیانوسی و جَوی آمریکا (ان‌او‌ای‌ای) شانس ۶۰ درصد را برای رخ دادن توفان‌های زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) از رده‌ی جی۱ (ضعیف) در ۲۴ ساعت آینده پیش‌بینی کرده است.

#شفق_قطبی
https://goo.gl/J6mH9i
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/picket-fence.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«"غول سنگی زمینی" زیر پای "شکارچی آسمانی"»
—------------------------------------------—

هیچ کس درست نمی‌داند تندیس‌های (مجسمه‌های) جزیره‌ی ایستر برای چه ساخته شده‌اند. ولی می‌دانیم که شمار این پیکره‌های سنگی بزرگ به بیش از ۸۰۰ تا می‌رسد.

بلندی میانگین هر یک از تندیس‌های جزیره‌ی ایستر بیش از ۲ برابر بلندی یک انسان و وزن میانگین آن هم بیش از ۲۰۰ برابر وزن یک انسان است.

آگاهی‌های اندکی درباره‌ی تاریخ یا مفهوم این پیکره‌های سنگی شگفت‌آور در دست است، ولی بسیاری بر این باورند که این پیکره‌ها حدود ۷۰۰ سال پیش، از روی چهره‌های رهبران یک تمدن گمشده در این منطقه ساخته شده‌اند.

در این تصویر، یکی از این پیکره‌های باستانی "موآی" را می‌بینیم که در سال ۲۰۱۶، بر پس‌زمینه‌ی #صورت_فلکی_شکارچی، از جمله ردیف سه ستاره‌ی پرآوازه‌ای که کمربند آن را ساخته‌اند، و ستارگان درخشان شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) در بالا، سمت چپ، و پای شکارچی (رجل جبار) در بالا، میانه‌ی چارچوب به تصویر کشیده شده.

ولی به نظر می‌رسد خود این غول سنگی چشمش را به درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان سیاره‌ی زمین دوخته، ستاره‌ی شباهنگ (شعرای یمانی) در سمت راست میانه‌ی تصویر.

#apod
https://goo.gl/tXZtrH
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/OrionMoai.html

—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«"غول سنگی زمینی" زیر پای "شکارچی آسمانی"»
توضیح تصویر اینجا:
http://www.1star7sky.com/2017/09/OrionMoai.html
یا اینجا:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2990

«رشته‌های برافروخته‌ای که از انفجار یک ستاره به جا مانده»
—---------------------------------------------------—

رشته‌هایی که در این تصویر می‌بینید تنها چیزهای دیدارپذیری هستند که از یکی از ستارگان کهکشان راه شیری به جا مانده.

آن ستاره حدود ۷۰۰۰ سال پیش به شکل یک ابرنواختر منفجر شد و سحابی پرده را از خود به جای گذارد. در آن زمان، این ابرهای رو به گسترش احتمالا به روشنی یک هلال ماه بودند و مردمانی که در آن روزگار -سپیده دم تاریخِ ثبت شده- می‌زیستند، احتمالا تا چند هفته می‌توانستند آنها را ببینند.

امروزه دیگر پسماندهای آن ابرنواختر که به نام حلقه‌ی ماکیان نیز شناخته می‌شوند، محو و کم‌نور شده و تنها از پشت تلسکوپ، در راستای #صورت_فلکی_ماکیان (قو، دجاجه) می‌توان آنها را دید.

با این همه، سحابی به جا مانده‌ی پرده (حجاب) از نظر فیزیکی بسیار بسیار بزرگ و گسترده است و با آن که دوری‌اش از زمین حدود ۱۴۰۰ سال نوریست، پهنه‌ای به گستردگی بیش از پنج برابر قرص کامل ماه را در آسمان می‌پوشاند.

تصویری که اینجا می‌بینید پیوندی از شش عکس تلسکوپ فضایی هابل است که روی هم تنها بخش کوچکی از این پسماند گسترده، به اندازه‌ی ۲ سال نوری را می‌پوشانند. در عکس‌های کامل سحابی پرده، شاید حتی خوانندگان کوشا و دقیق هم نتوانند بخشی از آن که در این عکس نشان داده شده را شناسایی کنند.
#apod #پسماند_ابرنواختر
https://goo.gl/82Ddzk
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeilNebula.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کنجکاوی و تپه‌ای که می‌خواهد از آن بالا برود»
—-------------------------------------------
https://goo.gl/Uw7C36
* خودروی کنجکاوی ناسا بالا رفتن از یک تپه‌ی دارای اکسید آهن را آغاز کرده که از پیش از زمان فرود این خودرو بر روی سطح #بهرام (مریخ) در سال ۲۰۱۲ توجه دانشمندان را به خود جلب کرده بود.

ابی‌گیل فریمن، یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (جی‌پی‌ال) در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «ما اکنون داریم رو با بالا، در مسیری پیش می‌رویم که می‌تواند ما را به لایه‌ای که از پایین بررسی کرده‌ایم برساند.»

این تپه که "پشته‌ی ورا روبین" نامیده شده، در سمت شمال باختر کوه شارپ جای دارد و کمتر از بخش‌های کم‌شیب‌ترِ کوه در بالا و پایین آن فرسایش یافته. این پشته که همچنین "پشته‌ی هماتیت" نیز خوانده شده، در اوایل امسال به پاس تلاش‌های اخترفیزیکدان پیشرو، ورا روبین، بع طور غیر رسمی به نام او نامیده شد.

فریمن که برنامه‌ی خودرو برای این پشته را سازمان داد می‌گوید: «هنگامی که‌ همین تابستان، در پایه‌ی این تپه گشت می‌زدیم، توانستیم برون‌زدهای عمودی بزرگ در لایه‌های سنگی که بخش پایینی این پشته را ساخته‌اند را ببینیم. ولی اگرچه صخره‌ها چینه‌بندی‌های خوبی داشتند، چندان مناسب بالا رفتن خودرو نبودند.»

از نقطه‌ای در پایین تپه که نمای لایه‌های سنگی دگرگون می‌شود تا بالای آن، چیزی حدود ۶۵ متر -هم‌ارز یک ساختمان ۲۰ طبقه- است. بالا رفتن از این بلندی نیاز به یک ررشته رانندگی دارد که روی هم رفته، کمی بیش از ۵۷۰ متر می‌شود. تا پیش از آغاز این صعود در اوایل سپتامبر، #خودروی_کنجکاوی راهی نزدیک به ۱۷.۳۲ کیلومتر را از نقطه‌ی فرودش پیموده بود؛ در این مسیر، فرازای سطح زیر پایش (ارتفاع) به اندازه‌ی حدود ۳۰۰ متر بلندتر شده بود.

عکس‌های تله‌فوتویی که کنجکاوی درست از پایین پشته از بالای آن گرفته، لایه‌های نازک با رگه‌هایی روشن و گسترده با پهناهای گوناگون را در آنها نشان می‌دهد. فریمن می‌گوید: «با رفتن خودرو به بالای پشته، شانس بررسی این لایه‌ها را از نزدیک پیدا خواهیم کرد.»

دانشمند پروژه‌ی کنجکاوی، اشوین واساوادا از جی‌پی‌ال می‌گوید: «به کمک عکس‌های فضاپیماهای مدارگرد و نیز عکس‌هایی که خود کنجکاوی در راه گرفته‌، ما جاهایی را برای توقف جهت بررسی‌های گسترده‌ترِ تپه برگزیده‌ایم، از جمله جاهایی که نمای لایه‌های سنگی یا همنهش آنها تغییر می‌کند. ولی با بررسی دقیق‌تر سنگ‌ها، برنامه‌ی کار هم کم کم دگرگون خواهد شد. مانند همیشه، این آمیزه‌ای از برنامه‌ریزی و یافته‌های تازه است.»

در عکس‌های طیفی که از مدار گرفته می‌شوند، کانی هماتیت (اکسید آهن- Fe۲O۳) در بالای این پشته با شدت بیشتری نمایان است تا جاهای دیگری در دامنه‌ی کوه شارپ، از جمله جاهایی که کاسینی به تازگی در آنها هماتیت یافته. پژوهشگران می‌خواهند آگاهی بیشتری در این باره که چرا این پشته در برابر فرسایش پایداری بیشتری داشته، چه چیزی باعث انباشت هماتیت در آن شده، آیا این عوامل نسبی هستند، و این که سنگ‌های پشته چه رازهایی درباره‌ی محیط بهرام باستان در خود نهفته‌اند به دست بیاورند.

مایکل مایر، دانشمند اصلی برنامه‌ی کاوش بهرام ناسا در مرکز فرماندهی این سازمان در واشنگتن می‌گوید: «گروه ما از بررسی پشته‌ی ورا روبین هیجان زده‌اند، زیرا این پشته‌ی هماتیتی از همان زمانی که دهانه‌ی گیل برای جایگاه فرود کنجکاوی در نظر گرفته شد، به عنوان یکی از هدف‌های ارزشمند برگزیده شده بود.»

ماموریت کنجکاوی در همان سال نخست پس از فرود آن در نزدیکی پایه‌ی کوه شارپ، با پی بردن به این که چند میلیارد سال پیش آنجا دریاچه‌ای با شرایط مناسب زندگی میکروبی وجود داشته به هدف اصلی خود دست یافت. از آن زمان تاکنون کنجکاوی از جاهای گوناگونی گذشته که هم آب و هم باد اثر خود را در آنها به جا گذاشته‌اند. پشته‌ی ورا روبین و لایه‌های بالایی آن که در بردارنده‌ی خاک رس و کانی‌های سولفاته‌اند، هدف‌هایی وسوسه‌انگیز برای به دست آوردن آگاهی بیشتر درباره‌ی گذشته‌ی بهرام و زیست‌پذیری آن در روزگار باستان هستند.

🔴 توضیح عکس:
این عکس که به کمک دوربین ماستکم (MastCam) خودروی کنجکاوی ناسا گرفته شده،لایه‌ی "پشته‌ی ورا روبین" را با نمایی پرجزییات و درست از پایین این پشته نشان می‌دهد. این چشم‌انداز از پیوند ۷۰ عکس درست شده که چشم تله‌فوتوی سمت راست ماستکم در روز ۱۳ اوت ۲۰۱۷ گرفته.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeraRubinRidge.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/vwxc6p
"پشته‌ی ورا روبین" که از پیش از فرود کنجکاوی در دهانه‌ی گیل در سال ۲۰۱۲، هدف محبوبی برای دانشمندان بوده، در این تصویر دوربین ماستکم، در کنار کنجکاوی، و پنج سال پس از فرود این خودرو دیده می شود. این چشم‌انداز سراسرنما از پیوند ۲۳ عکس درست شده که چشم تله‌فوتوی سمت راست ماستکم در روز ۲۲ ژوئن ۲۰۱۷ گرفته.
مربوط به پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2993
در وبلاگ هم می‌توانید آن را بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeraRubinRidge.html

https://goo.gl/XnHEuh
خودروی کنجکاوی ناسا حدود دو هفته پیش از آغاز بالا رفتن از "پشته‌ی ورا روبین"، این عکس را از این بلندی شیبدار در پایین کوه شارپ گرفته.

مربوط به پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2993
در وبلاگ هم می‌توانید آن را بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeraRubinRidge.html