👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«نزدیکترین نماها از حلقه‌های کیوان» —------------------------------- * عکس‌های تازه منتشر شده‌ی #فضاپیمای_کاسینی ناسا که اکنون در گام مدارهای "حلقه‌خراش" به سر می‌برد، نزدیکی باورنکردنی این کاوشگر به حلقه‌های یخی فریبنده‌ی کیوان (به عربی: زحل) را نمایش می‌دهند.…
در این عکس منطقه‌ای در بخش بیرونی حلقه‌ی B کیوان را می‌بینیم. دقت این عکس دو برابر بهترین عکس‌هاییست که تاکنون از این منطقه گرفته شده. و از این دیدگاه، به خوبی پیداست که هنوز جزییات ریزتری برای شناسایی در آنها وجود دارد. این عکس از فاصله‌ی ۵۱۰۰۰ کیلومتر گرفته شده و هر پیکسل آن در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۳۶۰ متر است.
https://goo.gl/j1hoca
🔴@onestar_in_sevenskies
https://goo.gl/j1hoca
🔴@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«نزدیکترین نماها از حلقه‌های کیوان» —------------------------------- * عکس‌های تازه منتشر شده‌ی #فضاپیمای_کاسینی ناسا که اکنون در گام مدارهای "حلقه‌خراش" به سر می‌برد، نزدیکی باورنکردنی این کاوشگر به حلقه‌های یخی فریبنده‌ی کیوان (به عربی: زحل) را نمایش می‌دهند.…
در این عکس فضاپیمای کاسینی ناسا منطقه‌ای در حلقه‌ی A کیوان را می‌بینیم. دقت این عکس دو برابر بهترین عکس‌هاییست که تاکنون از این منطقه گرفته شده. در این تصویر نقطه و خط‌های روشن بسیاری را می‌بینیم که توسط پرتوهای کیهانی و ذرات باردارِ نزدیک سیاره پدید آمده‌اند. این عکس از فاصله‌ی ۵۴۰۰۰ کیلومتری گرفته شده و هر پیکسل آن هم‌ارز ۳۳۰ متر است.
https://goo.gl/cxscGt
🔴@onestar_in_sevenskies
https://goo.gl/cxscGt
🔴@onestar_in_sevenskies
«ویدیوی واقعی از گردش چهار سیاره پیرامون یک ستاره»
—---------------------------------------------------
آیا زندگی بیرون از سامانه‌ی خورشیدی وجود دارد؟ ناسا برای یافتن پاسخ این پرسش، برنامه‌ای به نام "Nexus for Exoplanet System Science، یا NExSS را به هدف شناسایی بهتر و بررسی سامانه‌های ستاره‌ای دوردستی که امید زیست‌پذیری و وجود زندگی در آنها می‌رود پدید آورده.
ویدیوی پویانمایی زمان‌گریزی (تایم‌لپس) که اینجا می‌بینید دستاورد تصویری تازه‌ی #NExSS است که فراسیاره‌های یافته شده پیرامون ستاره‌ی اچ‌آر ۸۷۹۹ را نشان می‌دهد. عکس‌های این ویدیو در مدت هفت سال به کمک رصدخانه‌ی کک در هاوایی گرفته شده‌اند.
در اینجا چهار سیاره را به شکل نقطه‌هایی سفید می‌بینیم که دارند بخشی از مسیر خود به گرد ستاره‌ی میزبانشان را می‌پیمایند. خود ستاره در مرکز جای دارد ولی تاج آن با یک قرص پوشانده شده تا نور خیره‌کننده‌اش مزاحم دیدن سیاره‌ها نشود.
ستاره‌ی اچ‌آر ۸۷۹۹ کمی بزرگ‌تر و پرجرم‌تر از خورشید ماست، ولی گمان می‌رود جرم هر یک از سیاره‌هایش چند برابر جرم مشتری باشد. سامانه‌ی اچ‌آر ۸۷۹۹ حدود ۱۳۰ سال نوری از زمین دور است و در #صورت_فلکی_اسب_بالدار (پگاسوس) جای دارد.
پژوهش‌ها برای پی بردن به این که آیا سیاره‌های شناخته شده یا دیگر سیاره‌های احتمالی این سامانه، و یا حتی ماه‌های آنها شانس زیست‌پذیری دارند یا نه ادامه خواهد داشت.
#سیاره_فراخورشیدی #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/HR8799.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------
آیا زندگی بیرون از سامانه‌ی خورشیدی وجود دارد؟ ناسا برای یافتن پاسخ این پرسش، برنامه‌ای به نام "Nexus for Exoplanet System Science، یا NExSS را به هدف شناسایی بهتر و بررسی سامانه‌های ستاره‌ای دوردستی که امید زیست‌پذیری و وجود زندگی در آنها می‌رود پدید آورده.
ویدیوی پویانمایی زمان‌گریزی (تایم‌لپس) که اینجا می‌بینید دستاورد تصویری تازه‌ی #NExSS است که فراسیاره‌های یافته شده پیرامون ستاره‌ی اچ‌آر ۸۷۹۹ را نشان می‌دهد. عکس‌های این ویدیو در مدت هفت سال به کمک رصدخانه‌ی کک در هاوایی گرفته شده‌اند.
در اینجا چهار سیاره را به شکل نقطه‌هایی سفید می‌بینیم که دارند بخشی از مسیر خود به گرد ستاره‌ی میزبانشان را می‌پیمایند. خود ستاره در مرکز جای دارد ولی تاج آن با یک قرص پوشانده شده تا نور خیره‌کننده‌اش مزاحم دیدن سیاره‌ها نشود.
ستاره‌ی اچ‌آر ۸۷۹۹ کمی بزرگ‌تر و پرجرم‌تر از خورشید ماست، ولی گمان می‌رود جرم هر یک از سیاره‌هایش چند برابر جرم مشتری باشد. سامانه‌ی اچ‌آر ۸۷۹۹ حدود ۱۳۰ سال نوری از زمین دور است و در #صورت_فلکی_اسب_بالدار (پگاسوس) جای دارد.
پژوهش‌ها برای پی بردن به این که آیا سیاره‌های شناخته شده یا دیگر سیاره‌های احتمالی این سامانه، و یا حتی ماه‌های آنها شانس زیست‌پذیری دارند یا نه ادامه خواهد داشت.
#سیاره_فراخورشیدی #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/HR8799.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
ویدیوی واقعی از گردش چهار سیاره پیرامون یک ستاره
اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان ببینید. آیا زندگی بیرون از سامانه‌ی خورشیدی وجود دار...
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ویدیوی واقعی از گردش چهار سیاره پیرامون یک ستاره» —--------------------------------------------------- آیا زندگی بیرون از سامانه‌ی خورشیدی وجود دارد؟ ناسا برای یافتن پاسخ این پرسش، برنامه‌ای به نام "Nexus for Exoplanet System Science، یا NExSS را به هدف…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
ویدیوی واقعی از گردش چهار سیاره پیرامون ستاره‌ی اچ‌آر ۸۷۹۹ در صورت فلکی اسب بالدار.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«"مشتری‌های داغ" با گذشت زمان می‌توانند بزرگ‌تر شوند»
—----------------------------------------------------
https://goo.gl/slVCw0
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، سیاره‌های غول‌پیکری که بسیار به ستاره‌هایشان نزدیکند می‌توانند با افزایش سن رشد کرده و ابعادی بزرگ‌تر پیدا کنند.
* به گفته‌ی پژوهشگران، این یافته‌ها می‌تواند درباره‌ی چگونگی برهمکنش میان سیاره‌ها و ستاره‌هایشان آگاهی بیشتری به ما بدهد.
در دو دهه‌ی گذشته، اخترشناسان وجود بیش از ۳۴۰۰ سیاره در ورای سامانه‌ی خورشیدی را تایید کرده‌اند. چنان که پی برده‌ایم، برخی از این سیاره‌های فراخورشیدی -یا فراسیاره‌ها- از گونه‌ی "مشتری‌های داغ" هستند، غول‌های گازی که در مداری تنگ‌تر از مدار سیاره‌ی تیر پیرامون خورشید به گرد ستارگانش می چرخند، گونه‌ای بسیار متفاوت با چیزی که در سامانه‌ی خورشیدی وجود دارد.
در پژوهش‌های گذشته شمار رو به افزایشی از فراسیاره‌هایی یافته شده که بزرگ‌تر از چیزی هستند که در مدل‌های نظری برای پیدایش و فرگشت سیاره‌ها پیش‌بینی شده. احتمال می‌رود که این سیاره‌ها از آغاز به این بزرگی نبوده‌اند بلکه دارند با گذشت زمان در اثر تابش داغ ستارگانشان، مانند یک بالون هوای داغ پف کرده و بزرگ‌تر می‌شوند.
جوئل هارتمن، نویسنده‌ی اصلی پژوهش و اخترشناس دانشگاه پرینستون می‌گوید: «بزرگی یک #غول_گازی در درجه‌ی نخست توسط گرمای درونش تنظیم می‌شود، و از آنجایی که این سیاره‌ها در دلشان گرمای [تازه‌ای] تولید نمی‌کنند، انتظار می‌رود با گذشت زمان خنک شده و فشرده و کوچک‌تر شوند. تنها راه برای این که با گذشت زمان بزرگ‌تر شوند اینست که بخشی از انرژی تابشی که از ستاره‌شان دریافت می‌کنند به شیوه‌ای بتواند به ژرفای درونشان راه پیدا کرده و آن را گرم کند.»
دانشمندان برای یافتن پاسخ، دو تا از مشتری‌های داغ که تازه یافته شده‌اند را بررسی کردند: HAT-P-65b و HAT-P-66b. این دو فراسیاره به کمک شبکه‌ی تلسکوپی خودکار ساخت مجارستان (HATNet) در آریزونا و هاوایی یافته شده بودند. فاصله‌ی این دو از زمین به ترتیب ۲۷۴۵ و ۳۰۲۵ سال نوری است. ستارگان هر دو کمی بیش از ۱.۲ برابر خورشید جرم دارند و فاصله‌شان از آنها تقریبا یک دهم فاصله‌ی تیر از خورشید است.
اگرچه HAT-P-65b و HAT-P-66b تنها حدود ۰.۵ و ۰.۸ برابر مشتری جرم دارند، ولی قطرشان نزدیک به ۱.۹ و ۱.۶ برابر قطر مشتری است؛ یعنی این سیاره‌ها نسبت به جرمشان بیش از اندازه بزرگند. آنها از جمله‌ی بزرگ‌ترین مشتری‌های داغی هستند که تاکنون شناخته شده. در این پژوهش، این دو غول گازی بزرگ با بیش از ۲۰۰ فراسیاره‌ی دیگر که مداری نزدیک به ستارگانشان دارند مقایسه شدند.
این پژوهشگران دریافتند که سیاره‌های بیش از اندازه بزرگ اغلب پیرامون ستارگان پیرتر جای دارند. برای نمونه، HAT-P-65b و HAT-P-66b حدود ۵.۴۶ و ۴.۶۶ میلیارد ساله‌اند و ستارگانشان حدود ۸۴ و ۸۳ درصد از عمرشان را گذرانده‌اند.
ستارگان با نزدیک شدن به پایان گامِ "رشته‌ی اصلی" درخشان‌تر می‌شوند- رشته‌ی اصلی بلندترین و پایدارترین گام زندگی ستارگان است. این دو ستاره هم با نزدیک شدن به پایان این گام، سیاره‌هایی که نزدیکشان در گردشند را "باد کرده‌اند".
هارتمن به اسپیس دات کام گفت: «به نظر می‌رسد مشتری‌های داغ با پیرتر شدن، بزرگ‌تر می‌شوند.»
به گفته‌ی هارتمن، تاکنون پژوهشگران شواهد قانع‌کننده‌ای از این که مشتری‌های داغ، واقعا با گذشت زمان بزرگ‌تر می‌شوند -نداشتند، و احتمالا پژوهشگران تنها در پی بررسی مشتری‌هایی بوده‌اند که بزرگ‌تر از آن چه که انتظارش بوده به دنیا آمده‌اند، نه مشتری‌های داغی که در آغاز کوچک‌تر بوده و سپس بزرگ شده‌اند. به گفته‌ی وی، «این یافته‌ی تازه پیامدهایی عمده برای شناخت ما از چگونگی پیدایش سیاره‌ها، فرگشت آنها در گذر زمان، و فرآیندهای فیزیکی درونشان دارد.»
هارتمن می‌گوید می‌خواهد در آینده سیاره‌های پیرامون ستارگانی را بررسی کند که گام #رشته_اصلی را به پایان برده و به ستارگان پف‌کرده‌ی غول تبدیل شده‌اند.
وی می‌گوید: «خیلی دوست دارم ببینم آیا غول‌های گازی که در مدارهایی دورتر به گرد ستاره‌شان می‌چرخند (مانند مشتری خودمان) نیز هنگامی که گرمای چشمگیری از میزبانشان دریافت می‌کنند بیش از اندازه بزرگ می‌شوند یا نه.» این به پژوهشگران امکان خواهد داد از سرعت واکنش سیاره‌ها به تغییرات تابش ستارگانشان آگاهی پیدا کنند.
#سیاره_فراخورشیدی #مشتری_داغ
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/hotJupiter.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------------
https://goo.gl/slVCw0
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، سیاره‌های غول‌پیکری که بسیار به ستاره‌هایشان نزدیکند می‌توانند با افزایش سن رشد کرده و ابعادی بزرگ‌تر پیدا کنند.
* به گفته‌ی پژوهشگران، این یافته‌ها می‌تواند درباره‌ی چگونگی برهمکنش میان سیاره‌ها و ستاره‌هایشان آگاهی بیشتری به ما بدهد.
در دو دهه‌ی گذشته، اخترشناسان وجود بیش از ۳۴۰۰ سیاره در ورای سامانه‌ی خورشیدی را تایید کرده‌اند. چنان که پی برده‌ایم، برخی از این سیاره‌های فراخورشیدی -یا فراسیاره‌ها- از گونه‌ی "مشتری‌های داغ" هستند، غول‌های گازی که در مداری تنگ‌تر از مدار سیاره‌ی تیر پیرامون خورشید به گرد ستارگانش می چرخند، گونه‌ای بسیار متفاوت با چیزی که در سامانه‌ی خورشیدی وجود دارد.
در پژوهش‌های گذشته شمار رو به افزایشی از فراسیاره‌هایی یافته شده که بزرگ‌تر از چیزی هستند که در مدل‌های نظری برای پیدایش و فرگشت سیاره‌ها پیش‌بینی شده. احتمال می‌رود که این سیاره‌ها از آغاز به این بزرگی نبوده‌اند بلکه دارند با گذشت زمان در اثر تابش داغ ستارگانشان، مانند یک بالون هوای داغ پف کرده و بزرگ‌تر می‌شوند.
جوئل هارتمن، نویسنده‌ی اصلی پژوهش و اخترشناس دانشگاه پرینستون می‌گوید: «بزرگی یک #غول_گازی در درجه‌ی نخست توسط گرمای درونش تنظیم می‌شود، و از آنجایی که این سیاره‌ها در دلشان گرمای [تازه‌ای] تولید نمی‌کنند، انتظار می‌رود با گذشت زمان خنک شده و فشرده و کوچک‌تر شوند. تنها راه برای این که با گذشت زمان بزرگ‌تر شوند اینست که بخشی از انرژی تابشی که از ستاره‌شان دریافت می‌کنند به شیوه‌ای بتواند به ژرفای درونشان راه پیدا کرده و آن را گرم کند.»
دانشمندان برای یافتن پاسخ، دو تا از مشتری‌های داغ که تازه یافته شده‌اند را بررسی کردند: HAT-P-65b و HAT-P-66b. این دو فراسیاره به کمک شبکه‌ی تلسکوپی خودکار ساخت مجارستان (HATNet) در آریزونا و هاوایی یافته شده بودند. فاصله‌ی این دو از زمین به ترتیب ۲۷۴۵ و ۳۰۲۵ سال نوری است. ستارگان هر دو کمی بیش از ۱.۲ برابر خورشید جرم دارند و فاصله‌شان از آنها تقریبا یک دهم فاصله‌ی تیر از خورشید است.
اگرچه HAT-P-65b و HAT-P-66b تنها حدود ۰.۵ و ۰.۸ برابر مشتری جرم دارند، ولی قطرشان نزدیک به ۱.۹ و ۱.۶ برابر قطر مشتری است؛ یعنی این سیاره‌ها نسبت به جرمشان بیش از اندازه بزرگند. آنها از جمله‌ی بزرگ‌ترین مشتری‌های داغی هستند که تاکنون شناخته شده. در این پژوهش، این دو غول گازی بزرگ با بیش از ۲۰۰ فراسیاره‌ی دیگر که مداری نزدیک به ستارگانشان دارند مقایسه شدند.
این پژوهشگران دریافتند که سیاره‌های بیش از اندازه بزرگ اغلب پیرامون ستارگان پیرتر جای دارند. برای نمونه، HAT-P-65b و HAT-P-66b حدود ۵.۴۶ و ۴.۶۶ میلیارد ساله‌اند و ستارگانشان حدود ۸۴ و ۸۳ درصد از عمرشان را گذرانده‌اند.
ستارگان با نزدیک شدن به پایان گامِ "رشته‌ی اصلی" درخشان‌تر می‌شوند- رشته‌ی اصلی بلندترین و پایدارترین گام زندگی ستارگان است. این دو ستاره هم با نزدیک شدن به پایان این گام، سیاره‌هایی که نزدیکشان در گردشند را "باد کرده‌اند".
هارتمن به اسپیس دات کام گفت: «به نظر می‌رسد مشتری‌های داغ با پیرتر شدن، بزرگ‌تر می‌شوند.»
به گفته‌ی هارتمن، تاکنون پژوهشگران شواهد قانع‌کننده‌ای از این که مشتری‌های داغ، واقعا با گذشت زمان بزرگ‌تر می‌شوند -نداشتند، و احتمالا پژوهشگران تنها در پی بررسی مشتری‌هایی بوده‌اند که بزرگ‌تر از آن چه که انتظارش بوده به دنیا آمده‌اند، نه مشتری‌های داغی که در آغاز کوچک‌تر بوده و سپس بزرگ شده‌اند. به گفته‌ی وی، «این یافته‌ی تازه پیامدهایی عمده برای شناخت ما از چگونگی پیدایش سیاره‌ها، فرگشت آنها در گذر زمان، و فرآیندهای فیزیکی درونشان دارد.»
هارتمن می‌گوید می‌خواهد در آینده سیاره‌های پیرامون ستارگانی را بررسی کند که گام #رشته_اصلی را به پایان برده و به ستارگان پف‌کرده‌ی غول تبدیل شده‌اند.
وی می‌گوید: «خیلی دوست دارم ببینم آیا غول‌های گازی که در مدارهایی دورتر به گرد ستاره‌شان می‌چرخند (مانند مشتری خودمان) نیز هنگامی که گرمای چشمگیری از میزبانشان دریافت می‌کنند بیش از اندازه بزرگ می‌شوند یا نه.» این به پژوهشگران امکان خواهد داد از سرعت واکنش سیاره‌ها به تغییرات تابش ستارگانشان آگاهی پیدا کنند.
#سیاره_فراخورشیدی #مشتری_داغ
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/hotJupiter.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«نبرد ۱۰۰ میلیون ساله»
—------------------—
https://goo.gl/DVO7BU
کهکشان بیضیگون غول‌پیکر ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ نمادی از درگیری‌های مرگبار در اندازه‌های کیهانی است. این کهکشان با فاصله‌ی نزدیک به ۷۵ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی جنوبی کوره جای دارد.
بر پایه‌ی بررسی کارآگاهانه‌ی این چشم‌انداز، این کهکشان غول‌پیکر دارد همسایه‌ی کوچکترش، ان‌جی‌سی ۱۳۱۷ که درست بالای تصویر دیده می‌شود را می‌بلعد و حلقه‌های بلند و پوسته‌های ستاره‌ای که در سرتاسر چشم‌انداز پخش شده‌اند بر آن گواهی می‌دهند. نور آغاز این برخورد حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش به زمین رسیده بوده، یعنی برخورد از حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش آغاز شده.
در این تصویر ژرف و روشن به نظر می‌رسد مرکز هر دو کهکشان حدود ۱۰۰ هزار سال نوری از هم فاصله دارند.
رگه‌های پیچیده‌ی غباری که در تصویر دیده می‌شوند نشانگر آنند که خود ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ هم دستاورد ادغام کهکشان‌هایی در گذشته‌ی دور است، یعنی در گذشته هم کهکشان دیگری را بلعیده بوده.
ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ در لبه‌های خوشهی کهکشانی کوره جای دارد و از آنجایی که یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های این خوشه است، به نام کهکشان "کوره آ" نیز شناخته می‌شود. این کهکشان در طیف دیدنی (مریی) بسیار درخشان است ولی همچنین، یکی از نیرومندترین و بزرگ‌ترین چشمه‌های تابش رادیویی آسمانست که دامنه‌ی آن تا چندین درجه از آسمان، بیش از چارچوب این عکس را در بر گرفته.
[پوسته‌های هم‌مرکزی مانند آنچه در ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ دیده می‌شود دستاورد #همنوع‌خواری های کهکشانی هستند، فرآیندی که در آن یک کهکشان بزرگ همدم کوچکترش را می‌بلعد. در این روند مرکزهای دو کهکشان با نزدیک شدن به یکدیگر شروع به نوسان پیرامون یک مرکز مشترک می‌کنند. این نوسان به گونه‌ی موجی به بیرون گسترده شده و همین پوسته‌ها را در پیکره‌ی کهکشان پدید می‌آورد.]
در این باره خوانده بودید: * صحنه جرم کیهانی (https://goo.gl/IqTgBo) و * این کهکشان یک قاتل زنجیره ای است! (https://goo.gl/20Hj41)
#برخورد_کهکشانی #صورت_فلکی_کوره #apod #NGC_1317 #NGC_1316
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC1316.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------—
https://goo.gl/DVO7BU
کهکشان بیضیگون غول‌پیکر ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ نمادی از درگیری‌های مرگبار در اندازه‌های کیهانی است. این کهکشان با فاصله‌ی نزدیک به ۷۵ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی جنوبی کوره جای دارد.
بر پایه‌ی بررسی کارآگاهانه‌ی این چشم‌انداز، این کهکشان غول‌پیکر دارد همسایه‌ی کوچکترش، ان‌جی‌سی ۱۳۱۷ که درست بالای تصویر دیده می‌شود را می‌بلعد و حلقه‌های بلند و پوسته‌های ستاره‌ای که در سرتاسر چشم‌انداز پخش شده‌اند بر آن گواهی می‌دهند. نور آغاز این برخورد حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش به زمین رسیده بوده، یعنی برخورد از حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش آغاز شده.
در این تصویر ژرف و روشن به نظر می‌رسد مرکز هر دو کهکشان حدود ۱۰۰ هزار سال نوری از هم فاصله دارند.
رگه‌های پیچیده‌ی غباری که در تصویر دیده می‌شوند نشانگر آنند که خود ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ هم دستاورد ادغام کهکشان‌هایی در گذشته‌ی دور است، یعنی در گذشته هم کهکشان دیگری را بلعیده بوده.
ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ در لبه‌های خوشهی کهکشانی کوره جای دارد و از آنجایی که یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های این خوشه است، به نام کهکشان "کوره آ" نیز شناخته می‌شود. این کهکشان در طیف دیدنی (مریی) بسیار درخشان است ولی همچنین، یکی از نیرومندترین و بزرگ‌ترین چشمه‌های تابش رادیویی آسمانست که دامنه‌ی آن تا چندین درجه از آسمان، بیش از چارچوب این عکس را در بر گرفته.
[پوسته‌های هم‌مرکزی مانند آنچه در ان‌جی‌سی ۱۳۱۶ دیده می‌شود دستاورد #همنوع‌خواری های کهکشانی هستند، فرآیندی که در آن یک کهکشان بزرگ همدم کوچکترش را می‌بلعد. در این روند مرکزهای دو کهکشان با نزدیک شدن به یکدیگر شروع به نوسان پیرامون یک مرکز مشترک می‌کنند. این نوسان به گونه‌ی موجی به بیرون گسترده شده و همین پوسته‌ها را در پیکره‌ی کهکشان پدید می‌آورد.]
در این باره خوانده بودید: * صحنه جرم کیهانی (https://goo.gl/IqTgBo) و * این کهکشان یک قاتل زنجیره ای است! (https://goo.gl/20Hj41)
#برخورد_کهکشانی #صورت_فلکی_کوره #apod #NGC_1317 #NGC_1316
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC1316.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دیدار گربه و شاه‌میگو در آسمان»
—------------------------------—
https://goo.gl/WAb1t0
اخترشناسان مدت‌هاست که ابرهای کیهانی برافروخته‌ی گاز و غباری که به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ و ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ شناخته می‌شوند را بررسی می‌کنند. عکس بسیار بزرگی که اینجا می‌بینید دستاورد تازه‌ترینِ این پژوهش‌هاست که به کمک تلسکوپ پیمایشی وی‌ال‌تی (VST) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپاگرفته شده.
این تصویر با اندازه‌ی نزدیک به ۲ میلیارد پیکسل (۴۹۵۱۱ در ۳۹۱۳۶ پیکسل)، یکی از بزرگ‌ترین عکس‌هاییست که تاکنون توسط #رصدخانه_جنوبی_اروپا (اسو، #ESO) منتشر شده. این ابرها به دلیل پیکره‌های فریبنده و چشم‌نوازشان به نام‌هایی آشنا و به یادماندنی شناخته شده‌اند: به ترتیب، سحابی پنجه‌ی گربه و سحابی شاه‌میگو. در این پیوند می‌توانید بخش‌های گوناگون این تصویر را بزرگنمایی (زوم) کنید.
ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ (پنجه‌ی گربه) حدود ۵۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد ولی ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ (شاه‌میگو) بسیار دورتر از آنست و فاصله‌اش از زمین به ۸۰۰۰ سال نوری می‌رسد. هر دو در #صورت_فلکی_کژدم (عقرب) جای دارند، نزدیک نوک نیش زهرآلود آن.
نخستین بار دانشمند بریتانیایی، جان هرشل این دو جرم را در دو شب پشت سر هم در ژوئن ۱۸۳۷ و در سفر پژوهشی سه ساله‌ای که با هدف بررسی آسمان نیمکره‌ی جنوبی به دماغه‌ی امید نیک در آفریقای جنوبی انجام داده بود شناسایی کرد. تلسکوپی که در آن هنگام در دسترس هرشل بود توان محدودی داشت و از همین رو وی توانست در عمل، تنها نوک پنجه‌های سحابی پنجه گربه که از دیگر جاهای آن درخشان‌تر بود را بببیند. دهه‌های بسیاری گذشت تا پیکره‌ی واقعی این دو سحابی در عکس‌ها پدیدار شد- که به گزینش این نام‌ها برای آنها انجامید.
سه پنجه‌ی این گربه که در تلسکوپ‌های امروزی دیده می‌شوند، و همچنین مناطقی به شکل چنگال که در همسایگی آن، در سحابی شاه‌میگو دیده می‌شود در حقیقت ابرهایی از گاز -بیش از همه، هیدروژن- هستند که از تابش ستارگان نوزاد برافروخته شده‌اند. این ستارگان داغ که جرمشان به ۱۰ برابر جرم خورشید می‌رسد، پرتوهای پرانرژی فرابنفشی می‌گسیلند که با تابیدن بر اتم‌های هیدروژنِ درون ابرهای زاینده‌شان، آنها را یونیده می‌سازد (به اصطلاح، می‌یوند). از آنجایی که بیشتر این ابرهای گسترده را هیدروژن ساخته، برافروخته شدن اتم‌های هیدروژن (و اتم‌های دیگر) باعث برافروختگی سرتاسری ابر شده و آنها را به گسیلش واداشته؛ بنابراین هر دوی اینها #سحابی_گسیلشی هستند.
این تصویر تازه‌ی تلسکوپ وی‌ال‌تی با بهره از توانایی دوربین ۲۶۸ مگاپیکسلی گسترده‌میدانِ اومگاکم (OmegaCAM) رگه‌های پرپیچ و تابی از غبار مات و کدر را در هر دو سحابی آشکار کرده.
اومگاکم که جانشین دوربین پرارزش میدان گسترده‌ی رصدخانه جنوبی اروپا (WFI) است، اکنون بر تلسکوپ ۲.۲ متری MPG/ESO در لاسیای شیلی سوار است. WFI در سال ۲۰۱۰ برای تصویربرداری از سحابی پنجه‌ی گربه به کار برده شده بود. آن عکس هم در نور دیدنی (مریی) گرفته شد ولی با فیلتری که درخشش اتم‌های هیدروژن را بهتر نمایان می‌کرد. همچنین، تلسکوپ بسیار بزرگ نمای ژرفی هم از سحابی شاه‌میگو گرفته بود که بسیاری از ستارگان داغ و درخشانی که بر رنگ و روی این جرم تاثیر داشته‌اند را در خود ثبت کرده.
با وجود توانمندی بسیار بالای دستگاه‌هایی که برای دیدن پدیده‌هایی مانند این سحابی‌ها به کار می‌روند، غباری که درونشان است به اندازه‌ی چگال است که بخش بزرگی از محتوای آنها را از چشم ما پنهان کرده. سحابی پنجه‌ی گربه یکی از کُنشی‌ترین (فعال‌ترین) پرورشگاه‌های ستاره‌ای در آسمان است و هزاران ستاره‌ی جوان و داغی که نورشان نمی‌تواند به چشم ما برسد [به دلیل غبارها] را در خود پرورش می‌دهد. هرچند در طول موج‌های فروسرخ، تلسکوپ‌هایی مانند "ویستا" در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا می توانند با کنار زدن غبار، ژرفای درون آنها را مشاهده کرده و کُنش‌های ستاره‌زایی درونشان را آشکار کنند.
مشاهده‌‌ی سحابی‌ها در طول موج‌های (رنگ‌های) گوناگونِ نور به بشر امکان می‌دهد پیکره‌های آنها را به شکل‌های گوناگونی ببینند. برای نمونه، اگر سحابی شاه‌میگو را در طول موج‌های بلندترِ فروسرخ ببینیم، بخشی از آن مانند یک کبوتر دیده می‌شود، و بخشی دیگر مانند یک جمجمه؛ همین باعث شده این سحابی به نام "سحابی جنگ و صلح" نشز شناخته شود.
#NGC_6334 #NGC_6357
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC6334-NGC6357.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
https://goo.gl/WAb1t0
اخترشناسان مدت‌هاست که ابرهای کیهانی برافروخته‌ی گاز و غباری که به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ و ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ شناخته می‌شوند را بررسی می‌کنند. عکس بسیار بزرگی که اینجا می‌بینید دستاورد تازه‌ترینِ این پژوهش‌هاست که به کمک تلسکوپ پیمایشی وی‌ال‌تی (VST) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپاگرفته شده.
این تصویر با اندازه‌ی نزدیک به ۲ میلیارد پیکسل (۴۹۵۱۱ در ۳۹۱۳۶ پیکسل)، یکی از بزرگ‌ترین عکس‌هاییست که تاکنون توسط #رصدخانه_جنوبی_اروپا (اسو، #ESO) منتشر شده. این ابرها به دلیل پیکره‌های فریبنده و چشم‌نوازشان به نام‌هایی آشنا و به یادماندنی شناخته شده‌اند: به ترتیب، سحابی پنجه‌ی گربه و سحابی شاه‌میگو. در این پیوند می‌توانید بخش‌های گوناگون این تصویر را بزرگنمایی (زوم) کنید.
ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ (پنجه‌ی گربه) حدود ۵۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد ولی ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ (شاه‌میگو) بسیار دورتر از آنست و فاصله‌اش از زمین به ۸۰۰۰ سال نوری می‌رسد. هر دو در #صورت_فلکی_کژدم (عقرب) جای دارند، نزدیک نوک نیش زهرآلود آن.
نخستین بار دانشمند بریتانیایی، جان هرشل این دو جرم را در دو شب پشت سر هم در ژوئن ۱۸۳۷ و در سفر پژوهشی سه ساله‌ای که با هدف بررسی آسمان نیمکره‌ی جنوبی به دماغه‌ی امید نیک در آفریقای جنوبی انجام داده بود شناسایی کرد. تلسکوپی که در آن هنگام در دسترس هرشل بود توان محدودی داشت و از همین رو وی توانست در عمل، تنها نوک پنجه‌های سحابی پنجه گربه که از دیگر جاهای آن درخشان‌تر بود را بببیند. دهه‌های بسیاری گذشت تا پیکره‌ی واقعی این دو سحابی در عکس‌ها پدیدار شد- که به گزینش این نام‌ها برای آنها انجامید.
سه پنجه‌ی این گربه که در تلسکوپ‌های امروزی دیده می‌شوند، و همچنین مناطقی به شکل چنگال که در همسایگی آن، در سحابی شاه‌میگو دیده می‌شود در حقیقت ابرهایی از گاز -بیش از همه، هیدروژن- هستند که از تابش ستارگان نوزاد برافروخته شده‌اند. این ستارگان داغ که جرمشان به ۱۰ برابر جرم خورشید می‌رسد، پرتوهای پرانرژی فرابنفشی می‌گسیلند که با تابیدن بر اتم‌های هیدروژنِ درون ابرهای زاینده‌شان، آنها را یونیده می‌سازد (به اصطلاح، می‌یوند). از آنجایی که بیشتر این ابرهای گسترده را هیدروژن ساخته، برافروخته شدن اتم‌های هیدروژن (و اتم‌های دیگر) باعث برافروختگی سرتاسری ابر شده و آنها را به گسیلش واداشته؛ بنابراین هر دوی اینها #سحابی_گسیلشی هستند.
این تصویر تازه‌ی تلسکوپ وی‌ال‌تی با بهره از توانایی دوربین ۲۶۸ مگاپیکسلی گسترده‌میدانِ اومگاکم (OmegaCAM) رگه‌های پرپیچ و تابی از غبار مات و کدر را در هر دو سحابی آشکار کرده.
اومگاکم که جانشین دوربین پرارزش میدان گسترده‌ی رصدخانه جنوبی اروپا (WFI) است، اکنون بر تلسکوپ ۲.۲ متری MPG/ESO در لاسیای شیلی سوار است. WFI در سال ۲۰۱۰ برای تصویربرداری از سحابی پنجه‌ی گربه به کار برده شده بود. آن عکس هم در نور دیدنی (مریی) گرفته شد ولی با فیلتری که درخشش اتم‌های هیدروژن را بهتر نمایان می‌کرد. همچنین، تلسکوپ بسیار بزرگ نمای ژرفی هم از سحابی شاه‌میگو گرفته بود که بسیاری از ستارگان داغ و درخشانی که بر رنگ و روی این جرم تاثیر داشته‌اند را در خود ثبت کرده.
با وجود توانمندی بسیار بالای دستگاه‌هایی که برای دیدن پدیده‌هایی مانند این سحابی‌ها به کار می‌روند، غباری که درونشان است به اندازه‌ی چگال است که بخش بزرگی از محتوای آنها را از چشم ما پنهان کرده. سحابی پنجه‌ی گربه یکی از کُنشی‌ترین (فعال‌ترین) پرورشگاه‌های ستاره‌ای در آسمان است و هزاران ستاره‌ی جوان و داغی که نورشان نمی‌تواند به چشم ما برسد [به دلیل غبارها] را در خود پرورش می‌دهد. هرچند در طول موج‌های فروسرخ، تلسکوپ‌هایی مانند "ویستا" در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا می توانند با کنار زدن غبار، ژرفای درون آنها را مشاهده کرده و کُنش‌های ستاره‌زایی درونشان را آشکار کنند.
مشاهده‌‌ی سحابی‌ها در طول موج‌های (رنگ‌های) گوناگونِ نور به بشر امکان می‌دهد پیکره‌های آنها را به شکل‌های گوناگونی ببینند. برای نمونه، اگر سحابی شاه‌میگو را در طول موج‌های بلندترِ فروسرخ ببینیم، بخشی از آن مانند یک کبوتر دیده می‌شود، و بخشی دیگر مانند یک جمجمه؛ همین باعث شده این سحابی به نام "سحابی جنگ و صلح" نشز شناخته شود.
#NGC_6334 #NGC_6357
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC6334-NGC6357.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«دیدار گربه و شاه‌میگو در آسمان» —------------------------------— https://goo.gl/WAb1t0 اخترشناسان مدت‌هاست که ابرهای کیهانی برافروخته‌ی گاز و غباری که به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ و ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ شناخته می‌شوند را بررسی می‌کنند. عکس بسیار بزرگی که اینجا می‌بینید…
در این عکس بخش‌های گوناگون تصویر بالا (دیدار گربه و شاه میگو در آسمان) را می‌بینید.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«دیدار گربه و شاه‌میگو در آسمان» —------------------------------— https://goo.gl/WAb1t0 اخترشناسان مدت‌هاست که ابرهای کیهانی برافروخته‌ی گاز و غباری که به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ و ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ شناخته می‌شوند را بررسی می‌کنند. عکس بسیار بزرگی که اینجا می‌بینید…
در این لینک هم می‌توانید بخش‌های گوناگون تصویر سحابی‌های گربه و شاه‌میگو را بزرگنمایی (زوم) کنید:
https://www.eso.org/public/images/eso1705a/zoomable
@onestar_in_sevenskies/
https://www.eso.org/public/images/eso1705a/zoomable
@onestar_in_sevenskies/
«آسمان سرخ و سبز و سفید»
—------------------------
https://goo.gl/UnUsUq
این عکس ماه آوریل گذشته در یکی از شب‌های زمستانی کشور شیلی، و هنگامی که پرتوی بی‌اندازه نیرومند هواتاب آسمان را رنگین کرده بود گرفته شده. افزون بر هواتاب، ستارگان، خوشه‌ها و سحابی‌های بخش جنوبی کهکشان راه شیری به همراه ابرهای کوچک و بزرگ ماژلان نیز این چشم‌انداز گسترده‌ی آسمان را انباشته‌اند.
پرتوهای #هواتاب در همان فرازای شفق‌ها و به دلیل فرآیند #شیمی‌تابناکی (کمیلومینسانس) که فرآیند تولید نور در یک برانگیختگی شیمیایی است پدید می‌آیند ولی برخلاف شفق‌های قطبی که تنها در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شوند، هواتاب در سرتاسر سیاره‌ی زمین می‌تواند دیده شود و با دوربین‌های دیجیتال حسمند ثبت گردد.
هواتاب بیشتر به رنگ سبز دیده می‌شود ولی در اینجا هواتاب سرخ‌فام نیز در آسمان دیده می‌شود که هر دوی آنها به طور عمده از اتم‌های اکسیژن جو در چگالی‌های بی‌اندازه کم سرچشمه می‌گیرند و در چند سال گذشته در بیشتر شب‌های نیمکره‌ی جنوبی دیده شده‌اند.
سیاره‌های بهرام (مریخ)، کیوان (زحل) و ستاره‌ی درخشان کژدم‌دل (آنتارس، قلب عقرب) در صورت فلکی کژدم با هم یک سه گوش آسمانی در سمت چپ ساخته‌اند.
جاده‌ی درون چشم‌انداز به سوی تپه‌ی بلند ۲۵۰۰ متری سرو پارانال و تلسکوپ‌های بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا می‌رود.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Airglow.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------
https://goo.gl/UnUsUq
این عکس ماه آوریل گذشته در یکی از شب‌های زمستانی کشور شیلی، و هنگامی که پرتوی بی‌اندازه نیرومند هواتاب آسمان را رنگین کرده بود گرفته شده. افزون بر هواتاب، ستارگان، خوشه‌ها و سحابی‌های بخش جنوبی کهکشان راه شیری به همراه ابرهای کوچک و بزرگ ماژلان نیز این چشم‌انداز گسترده‌ی آسمان را انباشته‌اند.
پرتوهای #هواتاب در همان فرازای شفق‌ها و به دلیل فرآیند #شیمی‌تابناکی (کمیلومینسانس) که فرآیند تولید نور در یک برانگیختگی شیمیایی است پدید می‌آیند ولی برخلاف شفق‌های قطبی که تنها در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شوند، هواتاب در سرتاسر سیاره‌ی زمین می‌تواند دیده شود و با دوربین‌های دیجیتال حسمند ثبت گردد.
هواتاب بیشتر به رنگ سبز دیده می‌شود ولی در اینجا هواتاب سرخ‌فام نیز در آسمان دیده می‌شود که هر دوی آنها به طور عمده از اتم‌های اکسیژن جو در چگالی‌های بی‌اندازه کم سرچشمه می‌گیرند و در چند سال گذشته در بیشتر شب‌های نیمکره‌ی جنوبی دیده شده‌اند.
سیاره‌های بهرام (مریخ)، کیوان (زحل) و ستاره‌ی درخشان کژدم‌دل (آنتارس، قلب عقرب) در صورت فلکی کژدم با هم یک سه گوش آسمانی در سمت چپ ساخته‌اند.
جاده‌ی درون چشم‌انداز به سوی تپه‌ی بلند ۲۵۰۰ متری سرو پارانال و تلسکوپ‌های بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا می‌رود.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Airglow.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«آسمان سرخ و سبز و سفید» —------------------------ https://goo.gl/UnUsUq این عکس ماه آوریل گذشته در یکی از شب‌های زمستانی کشور شیلی، و هنگامی که پرتوی بی‌اندازه نیرومند هواتاب آسمان را رنگین کرده بود گرفته شده. افزون بر هواتاب، ستارگان، خوشه‌ها و سحابی‌های…
«آسمان سرخ و سبز و سفید»
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«بازی نقطه خط در آسمان»
—-------------------------
https://goo.gl/FSxbsL
در این عکس که روز ۳۱ ژانویه گرفته شده، هلال فزاینده‌ی ماه، ناهید تابناک، و بهرام کم‌نورتر را می‌بینیم که در آسمانی نیمه تاریک، درست پس از غروب آفتاب بر فراز افق باختری گرد هم آمده و از پشت لایههای ابر و ریزگرد بر زمین می‌تابند.
#ایستگاه_فضایی_بین‌المللی که در مدار نزدیک زمین جای دارد و در آن هنگام غرق در نور خورشید بود، به مدت کوتاهی به این سه‌گوش دوست‌داشتنی در آسمان للود فرانسه پیوست.
در زمان آغاز نوردهی، خط دید عکاس از ایستگاه فضایی به گونه‌ی چشمگیری نزدیک به بهرام بود. در نتیجه رد روشن ایستگاه در آسمان به شکلی در آمده که گویی از سیاره‌ی سرخ بیرون زده و دارد به سوی آسمان تاریک در بالای چارچوب می‌رود.
#همیستان #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/twilight.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------
https://goo.gl/FSxbsL
در این عکس که روز ۳۱ ژانویه گرفته شده، هلال فزاینده‌ی ماه، ناهید تابناک، و بهرام کم‌نورتر را می‌بینیم که در آسمانی نیمه تاریک، درست پس از غروب آفتاب بر فراز افق باختری گرد هم آمده و از پشت لایههای ابر و ریزگرد بر زمین می‌تابند.
#ایستگاه_فضایی_بین‌المللی که در مدار نزدیک زمین جای دارد و در آن هنگام غرق در نور خورشید بود، به مدت کوتاهی به این سه‌گوش دوست‌داشتنی در آسمان للود فرانسه پیوست.
در زمان آغاز نوردهی، خط دید عکاس از ایستگاه فضایی به گونه‌ی چشمگیری نزدیک به بهرام بود. در نتیجه رد روشن ایستگاه در آسمان به شکلی در آمده که گویی از سیاره‌ی سرخ بیرون زده و دارد به سوی آسمان تاریک در بالای چارچوب می‌رود.
#همیستان #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/twilight.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«چیزی دارد کهکشان ما را "هل می‌دهد"!»
—----------------------------------------
https://goo.gl/tIJdxy
شاید خودمان نتوانیم حس کنیم، ولی پیوسته در حرکتیم: سیاره‌ی زمین با سرعت حدود ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت گرد محورش می‌چرخد؛ این سیاره با سرعت حدود ۱۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت هم به گرد خورشید در چرخش است؛ خورشید با سرعت حدود ۸۵۰ هزار کیلومتر بر ساعت کهکشان راه شیری را دور می‌زند؛ و کهکشان راه شیری و همسایه‌اش زن در زنجیر (آندرومدا) هم با سرعتی حدود ۲ میلیون کیلومتر بر ساعت (۶۳۰ کیلومتر بر ثانیه) نسبت به کیهانِ گسترنده به پیش می‌رود. ولی چه چیزی دارد کهکشان ما را در فضا به پیش می‌راند؟
دانشمندان تا به امروز می‌پنداشتند منطقه‌ی چگالی در آسمان هست که دارد ما را به سوی خود می‌کشد، همان گونه که گرانش باعث شد سیب نیوتن روی زمین بیفتد. در آغاز "مظنون اصلی" به نام "کششگر بزرگ" (Great Attractor) شناخته می‌شد، منطقه‌ای از فضا با نیم دوجین خوشهی کهکشانی به فاصله‌ی ۱۵۰ میلیون سال نوری راه شیری. چندی نگذشت که توجه‌ها به سوی منطقه‌ای با بیش از دو دوجین خوشهی بزرگ، به نام ابرخوشه‌ی شپلی (انباشتگی شپلی، Shapley Concentration) جلب شد که ۶۰۰ میلیون سال نوری دورتر از کششگر بزرگ جای دارد.
اکنون پژوهشگرانی به رهبری پرفسور یهودا هافمن از دانشگاه عبری اورشلیم گزارش داده‌اند که کهکشان ما تنها از جلو کشیده نمی‌شود، بلکه دارد از پشت سر هم هل داده می‌شود. این دانشمندان در پژوهشنامه‌ای که در نیچر آسترونومی منتشر شده، منطقه‌ای بزرگ و تاکنون ناشناخته در محله‌ی فراکهکشانی‌مان را توصیف کرده‌اند. این منطقه که به طور عمده تهی از کهکشان است یک "تهی‌جای" کهکشانی است که دارد نیرویی پس‌زننده بر گروه محلی ما وارد می‌کند.
پرفسور هافمن می‌گوید: «ما با نقشه‌برداری سه بعدی از جابجایی کهکشان‌ها در فضا دریافتیم که کهکشان راه شیری دارد از یک منطقه‌ی بزرگ و تاکنون ناشناخته دور می‌شود. از آنجایی که این #تهی‌جا (void) به جای کشش، پس می‌زند، ما نامش را "پس‌رانشگر دوقطبی" (Dipole Repeller) گذاشته‌ایم. ما افزون بر آن که داریم به سوی انباشتگی شپلی کشیده می‌شویم، پس‌رانشگر دوقطبی که تازه شناخته شده هم دارد ما را هل می‌دهد. بنابراین نیروی کشش و فشار به یک اندازه در تعیین جایگاه کیهانی ما اهمیت دارند.»
پیش از این هم وجود چنین منطقه‌ی کم‌چگالی مطرح شده بود، گرچه تایید پوچی آن (نبود کهکشان در آن) از راه رصد کار دشواری بود. ولی اکنون در این پژوهش تازه، هافمن از بنیاد فیزیک رکاه در دانشگاه عبری، با همکاران آمریکایی و فرانسوی خود رویکرد تازه‌ای را در پیش گرفته‌اند.
آنها با بهره از تلسکوپ‌های نیرومند از حمله تلسکوپ فضایی هابل یک نقشه‌ی سه بُعدی از میدان جریان کهکشان‌ها درست کرده‌اند. جریان‌ها در پاسخ مستقیم به پراکندگی مواد انجام می‌شوند: از بخش‌های به نسبت تهی دور شده و به سوی بخش‌هایی با انباشتگی مواد می‌روند؛ ساختار بزرگ-مقیاس کیهان با جریان کهکشان‌ها رمزگذاری شده. آنها سرعت‌های نامعمول -سرعت‌هایی که بیش از نرخ گسترش کیهان بودند- را برای کهکشان‌های پیرامون راه شیری بررسی کردند و مجموعه داده‌های گوناگون از سرعت‌های نامعمول را با یک بررسی آماری بسیار دقیق از ویژگی‌های آنها ترکیب کردند. از این راه پراکندگی جرم زیربنایی که از ماده‌ی تاریک و کهکشان‌های درخشان تشکیل می‌شد را به دست آوردند- مناطق فراچگالی که ما را به سوی خود می‌کشند و مناطق پوچی که ما را هل می‌دهند.
پژوهشگران با شناسایی پس‌رانشگر دوقطبی توانستند جهت و بزرگی سرعت کهکشان راه شیری را با هم سازگار کنند. چشمداشت آنها اینست که پیمایش‌های فرا-حسمند آینده در طول موج‌های دیدنی، فروسرخ-نزدیک، و رادیویی بتواند به طور مستقیم چند کهکشانی که انتظار می‌رود را در این منطقه‌ی پوچ شناسایی کرده و به گونه‌ای سرراست تهی‌جای مربوط به پس‌رانشگر دوقطبی را تایید کنند.
#کششگر_بزرگ #Dipole_Repeller #پس‌رانشگر_دوقطبی
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/DipoleRepeller.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
https://goo.gl/tIJdxy
شاید خودمان نتوانیم حس کنیم، ولی پیوسته در حرکتیم: سیاره‌ی زمین با سرعت حدود ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت گرد محورش می‌چرخد؛ این سیاره با سرعت حدود ۱۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت هم به گرد خورشید در چرخش است؛ خورشید با سرعت حدود ۸۵۰ هزار کیلومتر بر ساعت کهکشان راه شیری را دور می‌زند؛ و کهکشان راه شیری و همسایه‌اش زن در زنجیر (آندرومدا) هم با سرعتی حدود ۲ میلیون کیلومتر بر ساعت (۶۳۰ کیلومتر بر ثانیه) نسبت به کیهانِ گسترنده به پیش می‌رود. ولی چه چیزی دارد کهکشان ما را در فضا به پیش می‌راند؟
دانشمندان تا به امروز می‌پنداشتند منطقه‌ی چگالی در آسمان هست که دارد ما را به سوی خود می‌کشد، همان گونه که گرانش باعث شد سیب نیوتن روی زمین بیفتد. در آغاز "مظنون اصلی" به نام "کششگر بزرگ" (Great Attractor) شناخته می‌شد، منطقه‌ای از فضا با نیم دوجین خوشهی کهکشانی به فاصله‌ی ۱۵۰ میلیون سال نوری راه شیری. چندی نگذشت که توجه‌ها به سوی منطقه‌ای با بیش از دو دوجین خوشهی بزرگ، به نام ابرخوشه‌ی شپلی (انباشتگی شپلی، Shapley Concentration) جلب شد که ۶۰۰ میلیون سال نوری دورتر از کششگر بزرگ جای دارد.
اکنون پژوهشگرانی به رهبری پرفسور یهودا هافمن از دانشگاه عبری اورشلیم گزارش داده‌اند که کهکشان ما تنها از جلو کشیده نمی‌شود، بلکه دارد از پشت سر هم هل داده می‌شود. این دانشمندان در پژوهشنامه‌ای که در نیچر آسترونومی منتشر شده، منطقه‌ای بزرگ و تاکنون ناشناخته در محله‌ی فراکهکشانی‌مان را توصیف کرده‌اند. این منطقه که به طور عمده تهی از کهکشان است یک "تهی‌جای" کهکشانی است که دارد نیرویی پس‌زننده بر گروه محلی ما وارد می‌کند.
پرفسور هافمن می‌گوید: «ما با نقشه‌برداری سه بعدی از جابجایی کهکشان‌ها در فضا دریافتیم که کهکشان راه شیری دارد از یک منطقه‌ی بزرگ و تاکنون ناشناخته دور می‌شود. از آنجایی که این #تهی‌جا (void) به جای کشش، پس می‌زند، ما نامش را "پس‌رانشگر دوقطبی" (Dipole Repeller) گذاشته‌ایم. ما افزون بر آن که داریم به سوی انباشتگی شپلی کشیده می‌شویم، پس‌رانشگر دوقطبی که تازه شناخته شده هم دارد ما را هل می‌دهد. بنابراین نیروی کشش و فشار به یک اندازه در تعیین جایگاه کیهانی ما اهمیت دارند.»
پیش از این هم وجود چنین منطقه‌ی کم‌چگالی مطرح شده بود، گرچه تایید پوچی آن (نبود کهکشان در آن) از راه رصد کار دشواری بود. ولی اکنون در این پژوهش تازه، هافمن از بنیاد فیزیک رکاه در دانشگاه عبری، با همکاران آمریکایی و فرانسوی خود رویکرد تازه‌ای را در پیش گرفته‌اند.
آنها با بهره از تلسکوپ‌های نیرومند از حمله تلسکوپ فضایی هابل یک نقشه‌ی سه بُعدی از میدان جریان کهکشان‌ها درست کرده‌اند. جریان‌ها در پاسخ مستقیم به پراکندگی مواد انجام می‌شوند: از بخش‌های به نسبت تهی دور شده و به سوی بخش‌هایی با انباشتگی مواد می‌روند؛ ساختار بزرگ-مقیاس کیهان با جریان کهکشان‌ها رمزگذاری شده. آنها سرعت‌های نامعمول -سرعت‌هایی که بیش از نرخ گسترش کیهان بودند- را برای کهکشان‌های پیرامون راه شیری بررسی کردند و مجموعه داده‌های گوناگون از سرعت‌های نامعمول را با یک بررسی آماری بسیار دقیق از ویژگی‌های آنها ترکیب کردند. از این راه پراکندگی جرم زیربنایی که از ماده‌ی تاریک و کهکشان‌های درخشان تشکیل می‌شد را به دست آوردند- مناطق فراچگالی که ما را به سوی خود می‌کشند و مناطق پوچی که ما را هل می‌دهند.
پژوهشگران با شناسایی پس‌رانشگر دوقطبی توانستند جهت و بزرگی سرعت کهکشان راه شیری را با هم سازگار کنند. چشمداشت آنها اینست که پیمایش‌های فرا-حسمند آینده در طول موج‌های دیدنی، فروسرخ-نزدیک، و رادیویی بتواند به طور مستقیم چند کهکشانی که انتظار می‌رود را در این منطقه‌ی پوچ شناسایی کرده و به گونه‌ای سرراست تهی‌جای مربوط به پس‌رانشگر دوقطبی را تایید کنند.
#کششگر_بزرگ #Dipole_Repeller #پس‌رانشگر_دوقطبی
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/DipoleRepeller.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«چیزی دارد کهکشان ما را "هل می‌دهد"!» —---------------------------------------- https://goo.gl/tIJdxy شاید خودمان نتوانیم حس کنیم، ولی پیوسته در حرکتیم: سیاره‌ی زمین با سرعت حدود ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت گرد محورش می‌چرخد؛ این سیاره با سرعت حدود ۱۰۰ هزار کیلومتر…
The Dipole Repeller-SD.mp4
11.6 MB
«میلیاردها سال است که اکسیژن از زمین به ماه نشت می‌کند»
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/rQ6KO7
* به نظر می‌رسد میلیاردها سال است که اکسیژن دارد از جو زمین به کره‌ی ماه می‌رود.
سطح ماه تقریبا همواره زیر بمباران ذرات پرانرژی باد خورشیدی است، به جز یک بازه‌ی پنج-روزه در هر ماه، هنگامی که زمین از میان خورشید و ماه می‌گذرد.
در این پنج روز، سیاره‌ی زمین با #میدان_مغناطیسی خود ماه را از بمباران خورشید در امان نگه می‌دارد ولی همچنین برای خودش هم ورقه‌ای از یون پدید می‌آورد که میان دو جرم جریان پیدا می‌کند. این منطقه که به نام ورقه‌ی پلاسما شناخته می‌شود، در درجه‌ی نخست از هیدروژن تشکیل شده ولی مقداری یون پرانرژی #اکسیژن را هم در بر دارد.
هنگامی که ماه وارد این ورقه‌ی پلاسما می‌شود، یون‌های اکسیژن از زمین می‌توانند به سوی ماه دمیده شده و تا ۲ میکرومتر به زیر سطح آن نفوذ کنند و آنجا بمانند.
مدارگرد ژاپنی SELENE (که به نام کایوگا هم شناخته می‌شود) در درازنای سال ۲۰۰۸ در هر ماه، به همراه کره‌ی ماه از درون سایه‌ی زمین می‌گذشت و در هر بار گذر یون‌ها را می‌شمرد. این کاوشگر مقدار بالاتر از انتظاری یون پرانرژی اکسیژن را یافت که از زمین به ماه می‌رفتند- یون‌هایی که نمی‌توانستند از خورشید آمده باشند.
کنتارو ترادا از دانشگاه اوزاکای ژاپن می‌گوید: «این بوم‌سپهر (بوم‌کره، ecosphere) توسط ماه و گیاهان زمین پایدار شده است؛ گیاهان با فعالیت نورساخت (فتوسنتز) اکسیژن تولید می‌کنند و این اکسیژن به ماه می‌رود.»
این یون‌ها در ماه می‌توانند به ما در شناخت چگونگی پیدایش آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) در آنجا کمک کنند. کاتلین منت از بنیاد پژوهش جنوب باختر در سن‌آنتونیوی تگزاس می‌گوید: «این که هیدروژن و اکسیژن ماه از کجا می‌آیند، و این که آیا به آب تبدیل می‌شوند یا نه، و اگر می‌شوند چگونه، پرسش‌های بسیار مورد علاقه‌ی دانشمندان و همچنین کسانیست که به دوباره رفتن به ماه فکر می‌کنند.»
افزون بر این، بررسی اکسیژن‌های روی #ماه می‌تواند به ما در شناخت هوایی که از آن آمده‌اند کمک کند. ما درباره‌ی جو امروزیِ زمین چیزهای بسیاری می‌دانیم، ولی بررسی گذشته‌ی آن در میلیون‌ها یا میلیاردها سال پیش بی‌اندازه دشوار است.
اگر ذرات هوای زمین در خاک ماه تاب بیاورند، شاید پژوهشگران بتوانند با بررسی یون‌های به جا مانده در ماه، روزگار آغازین زمین را هم بررسی کنند.
حتی بهرام (مریخ) با میدان مغناطیسی کم‌جانش یک ورقه‌ی پلاسما دارد، که نشان می‌دهد این فرآیند می‌تواند آنجا هم در جریان باشد [میان بهرام و ماه‌هایش]. ترادا امیدوار است که یک فضاپیمای JAXA (سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن) با رفتن به فوبوس، ماه بهرام، بتواند شواهدی از گذشته‌ی بهرام را هم در آنجا پیدا کند.
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/moon.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/rQ6KO7
* به نظر می‌رسد میلیاردها سال است که اکسیژن دارد از جو زمین به کره‌ی ماه می‌رود.
سطح ماه تقریبا همواره زیر بمباران ذرات پرانرژی باد خورشیدی است، به جز یک بازه‌ی پنج-روزه در هر ماه، هنگامی که زمین از میان خورشید و ماه می‌گذرد.
در این پنج روز، سیاره‌ی زمین با #میدان_مغناطیسی خود ماه را از بمباران خورشید در امان نگه می‌دارد ولی همچنین برای خودش هم ورقه‌ای از یون پدید می‌آورد که میان دو جرم جریان پیدا می‌کند. این منطقه که به نام ورقه‌ی پلاسما شناخته می‌شود، در درجه‌ی نخست از هیدروژن تشکیل شده ولی مقداری یون پرانرژی #اکسیژن را هم در بر دارد.
هنگامی که ماه وارد این ورقه‌ی پلاسما می‌شود، یون‌های اکسیژن از زمین می‌توانند به سوی ماه دمیده شده و تا ۲ میکرومتر به زیر سطح آن نفوذ کنند و آنجا بمانند.
مدارگرد ژاپنی SELENE (که به نام کایوگا هم شناخته می‌شود) در درازنای سال ۲۰۰۸ در هر ماه، به همراه کره‌ی ماه از درون سایه‌ی زمین می‌گذشت و در هر بار گذر یون‌ها را می‌شمرد. این کاوشگر مقدار بالاتر از انتظاری یون پرانرژی اکسیژن را یافت که از زمین به ماه می‌رفتند- یون‌هایی که نمی‌توانستند از خورشید آمده باشند.
کنتارو ترادا از دانشگاه اوزاکای ژاپن می‌گوید: «این بوم‌سپهر (بوم‌کره، ecosphere) توسط ماه و گیاهان زمین پایدار شده است؛ گیاهان با فعالیت نورساخت (فتوسنتز) اکسیژن تولید می‌کنند و این اکسیژن به ماه می‌رود.»
این یون‌ها در ماه می‌توانند به ما در شناخت چگونگی پیدایش آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) در آنجا کمک کنند. کاتلین منت از بنیاد پژوهش جنوب باختر در سن‌آنتونیوی تگزاس می‌گوید: «این که هیدروژن و اکسیژن ماه از کجا می‌آیند، و این که آیا به آب تبدیل می‌شوند یا نه، و اگر می‌شوند چگونه، پرسش‌های بسیار مورد علاقه‌ی دانشمندان و همچنین کسانیست که به دوباره رفتن به ماه فکر می‌کنند.»
افزون بر این، بررسی اکسیژن‌های روی #ماه می‌تواند به ما در شناخت هوایی که از آن آمده‌اند کمک کند. ما درباره‌ی جو امروزیِ زمین چیزهای بسیاری می‌دانیم، ولی بررسی گذشته‌ی آن در میلیون‌ها یا میلیاردها سال پیش بی‌اندازه دشوار است.
اگر ذرات هوای زمین در خاک ماه تاب بیاورند، شاید پژوهشگران بتوانند با بررسی یون‌های به جا مانده در ماه، روزگار آغازین زمین را هم بررسی کنند.
حتی بهرام (مریخ) با میدان مغناطیسی کم‌جانش یک ورقه‌ی پلاسما دارد، که نشان می‌دهد این فرآیند می‌تواند آنجا هم در جریان باشد [میان بهرام و ماه‌هایش]. ترادا امیدوار است که یک فضاپیمای JAXA (سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن) با رفتن به فوبوس، ماه بهرام، بتواند شواهدی از گذشته‌ی بهرام را هم در آنجا پیدا کند.
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/moon.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یادگاری از گذشته در مهتاب»
—---------------------------
https://goo.gl/46VQCf
در این تصویر چشم‌انداز شبانه‌ی تلسکوپ ۳.۶ متری #ESO، در رصدخانه‌ی لاسیای شیلی را می‌بینیم. ماه که بر فراز آنست با چنان شدتی نور می‌افشاند که آسمان را با مهتابش به رنگ آبی در آورده.
ولی چیزی که در این چشم‌انداز از همه بیشتر خودنمایی می‌کند تخته سنگ سرخیست که در پیش‌زمینه دیده می‌شود. کنده‌کاری‌هایی پیشاتاریخی روی این سنگ به چشم می‌خورد که نشانه‌هایی از گذشته‌ی این ناحیه را در خود دارد. کنده‌کاری‌‌های فراوانی از این دست پیرامون لاسیا پیدا می‌شود ولی سنگ درون این تصویر در غنی‌ترین بخش این منطقه جای دارد.
در سال۱۹۹۰ یک پیمایش کامل تصویری و مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) روی این کنده‌کاری‌ها انجام شد. این نگاره‌ها بیشتر نماهایی از انسان‌ها و جانوران را در بر دارند، ولی شکل‌های هندسی اسرارآمیزی هم در آنها به چشم می‌خورد.
باور بر اینست که این سنگ‌نگاره‌ها ریشه در فرهنگ El Molle دارند، نخستین تمدن در شمال شیلی. به گفته‌ی زمین‌شناسان، در هزاره‌ی نخست، بارش باران بسیار بیش از امروز رخ می‌داد و همین باعث شده بود بخش‌هایی از #بیابان_آتاکاما پذیرای تمدن‌های گوناگونی از این دست شود.
* گقتنی است این عکس زیبا و هنرمندانه توسط #بابک_تفرشی، سفیر عکاسی رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/ElMolle.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
https://goo.gl/46VQCf
در این تصویر چشم‌انداز شبانه‌ی تلسکوپ ۳.۶ متری #ESO، در رصدخانه‌ی لاسیای شیلی را می‌بینیم. ماه که بر فراز آنست با چنان شدتی نور می‌افشاند که آسمان را با مهتابش به رنگ آبی در آورده.
ولی چیزی که در این چشم‌انداز از همه بیشتر خودنمایی می‌کند تخته سنگ سرخیست که در پیش‌زمینه دیده می‌شود. کنده‌کاری‌هایی پیشاتاریخی روی این سنگ به چشم می‌خورد که نشانه‌هایی از گذشته‌ی این ناحیه را در خود دارد. کنده‌کاری‌‌های فراوانی از این دست پیرامون لاسیا پیدا می‌شود ولی سنگ درون این تصویر در غنی‌ترین بخش این منطقه جای دارد.
در سال۱۹۹۰ یک پیمایش کامل تصویری و مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) روی این کنده‌کاری‌ها انجام شد. این نگاره‌ها بیشتر نماهایی از انسان‌ها و جانوران را در بر دارند، ولی شکل‌های هندسی اسرارآمیزی هم در آنها به چشم می‌خورد.
باور بر اینست که این سنگ‌نگاره‌ها ریشه در فرهنگ El Molle دارند، نخستین تمدن در شمال شیلی. به گفته‌ی زمین‌شناسان، در هزاره‌ی نخست، بارش باران بسیار بیش از امروز رخ می‌داد و همین باعث شده بود بخش‌هایی از #بیابان_آتاکاما پذیرای تمدن‌های گوناگونی از این دست شود.
* گقتنی است این عکس زیبا و هنرمندانه توسط #بابک_تفرشی، سفیر عکاسی رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/ElMolle.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تصویر ماهواره‌ای از "خور موسی" در شمال خلیج فارس»
—----------------------------------------------------
https://goo.gl/EbwFiL
این تصویر در در ۱۳ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ توسط ماهواره‌ی کوپرنیک #سنتینل-۲آ از "خور موسی" در انتهای شمالی خلیج فارس گرفته شده. [خور در فارسی به شاخه‌ی نیم‌بسته‌ای از دریا گفته می‌شود که به درون خشکی پیش رفته-منبع]
نزدیک مرکز چارچوب، بندر امام خمینی (بندر شاهپور) را می‌بینیم، این بندر پایانه‌ی راه‌آهن سراسری ایران است که از بندر ترکمن در شمال آغاز شده و با گذر از تهران، به #خلیج_فارس می‌رسد. منطقه‌ی تیره‌رنگ سمت راست بندر، یک شاخاب کم‌ژرفا به نام خور موسی است. بخش‌های هندسی بالای تصویر آبگیرهای تبخیر هستند که برای استخراج کانی‌هایی که به طور طبیعی پدید آمده و در پی بخار شدن آب به جا می‌مانند درست شده‌اند.
سمت چپ تصویر را پهنه‌های گِلی و مانداب‌های پناهگاه حیات وحش شادگان پوشانده. این بزرگ‌ترین تالاب ایران است که نقش چشمگیری در بوم‌شناسی طبیعی منطقه دارد. این منطقه یک زیستگاه زمستانی برای انواع پرندگان کوچَنده (مهاجر)، و مهم‌ترین نقطه‌ی جهان برای گونه‌ی کمیابی از پرندگان آبزی به نام اردک مرمری است. بخش شمالی تالاب یک زیستگاه مهم آب شیرین برای بسیاری از گونه‌های در خطر به شمار می‌آید.
این منطقه یک تالاب با اهمیتِ جهانی است که در کنوانسیون رامسر (پیمانی میان دولت‌ها برای نگهداری تالاب‌ها و بهره‌گیری پایدار از آنها که در سال ۱۹۷۱ در شهر رامسر امضا شد) نیز به ثبت رسیده. روز جهانی تالاب‌ها هر سال در روز دوم فوریه برگزار می‌شود.
#Persian_Gulf
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Persian-Gulf.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------------
https://goo.gl/EbwFiL
این تصویر در در ۱۳ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ توسط ماهواره‌ی کوپرنیک #سنتینل-۲آ از "خور موسی" در انتهای شمالی خلیج فارس گرفته شده. [خور در فارسی به شاخه‌ی نیم‌بسته‌ای از دریا گفته می‌شود که به درون خشکی پیش رفته-منبع]
نزدیک مرکز چارچوب، بندر امام خمینی (بندر شاهپور) را می‌بینیم، این بندر پایانه‌ی راه‌آهن سراسری ایران است که از بندر ترکمن در شمال آغاز شده و با گذر از تهران، به #خلیج_فارس می‌رسد. منطقه‌ی تیره‌رنگ سمت راست بندر، یک شاخاب کم‌ژرفا به نام خور موسی است. بخش‌های هندسی بالای تصویر آبگیرهای تبخیر هستند که برای استخراج کانی‌هایی که به طور طبیعی پدید آمده و در پی بخار شدن آب به جا می‌مانند درست شده‌اند.
سمت چپ تصویر را پهنه‌های گِلی و مانداب‌های پناهگاه حیات وحش شادگان پوشانده. این بزرگ‌ترین تالاب ایران است که نقش چشمگیری در بوم‌شناسی طبیعی منطقه دارد. این منطقه یک زیستگاه زمستانی برای انواع پرندگان کوچَنده (مهاجر)، و مهم‌ترین نقطه‌ی جهان برای گونه‌ی کمیابی از پرندگان آبزی به نام اردک مرمری است. بخش شمالی تالاب یک زیستگاه مهم آب شیرین برای بسیاری از گونه‌های در خطر به شمار می‌آید.
این منطقه یک تالاب با اهمیتِ جهانی است که در کنوانسیون رامسر (پیمانی میان دولت‌ها برای نگهداری تالاب‌ها و بهره‌گیری پایدار از آنها که در سال ۱۹۷۱ در شهر رامسر امضا شد) نیز به ثبت رسیده. روز جهانی تالاب‌ها هر سال در روز دوم فوریه برگزار می‌شود.
#Persian_Gulf
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Persian-Gulf.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«شیرجه یک گرازماهی از چشم تلسکوپ هابل»
—---------------------------------------------
https://goo.gl/kKcOsn
چه بلایی دارد سر این کهکشان مارپیچی می‌آید؟
کهکشانی بالایی در این تصویر که ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ نام دارد، زمانی برای خودش یک #کهکشان_مارپیچی معمولی بود، می‌چرخید و ستاره می‌ساخت و خلاصه سرش به کار خودش بود. ولی از بد روزگار، چند صد میلیون سال پیش وارد حریم گرانشی یک کهکشان بیضیگون غول‌پیکر به نام ان‌جی‌سی ۲۹۳۷ شد (کهکشان پایینی) و شیرجه‌ای رو به آن را آغاز کرد.
ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ که به دلیل شکلش به نام کهکشان گرازماهی نامیده شده نه تنها دارد خم می‌شود، بلکه در اثر برهمکنش گرانشی نزدیک، دارد از ریخت می‌افتد. یک منطقه‌ی ستاره‌فشان پر از ستارگان آبی‌فام جوان پوزه‌ی گرازماهی را در سمت راست تشکیل داده و مرکز درخشانش هم مانند چشم آن به نظر می‌رسد.
این دو کهکشان که با هم به نام آرپ ۱۴۲ نیز شناخته می‌شوند، از دید برخی مانند پنگوئنی هستند که دارد از تخمش مراقبت می‌کند. رگه‌های پیچیده‌ی غبار تیره و جریان‌های ستارگان آبی و درخشان رو به پایین این پنگوئن کشیده شده‌اند.
این تصویرِ آرپ ۱۴۲ سال گذشته توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل گرفته شد ولی اینجا با پردازشی نو می‌بینید که جزییاتی بی‌سابقه را در آن نمایان کرده.
آرپ ۱۴۲ حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و جالب این که از شانس، در #صورت_فلکی_مار_آبی (مار باریک) جای گرفته.
این دو کهکشان به احتمال بسیار تا حدود یک میلیارد سال دیگر به هم پیوسته و یک کهکشان بزرگ‌تر را پدید خواهند آورد.
#برخورد_کهکشانی #apod
#صورت_فلکی_مار_باریک
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
www.1star7sky.com/2017/02/Porpoise.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------
https://goo.gl/kKcOsn
چه بلایی دارد سر این کهکشان مارپیچی می‌آید؟
کهکشانی بالایی در این تصویر که ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ نام دارد، زمانی برای خودش یک #کهکشان_مارپیچی معمولی بود، می‌چرخید و ستاره می‌ساخت و خلاصه سرش به کار خودش بود. ولی از بد روزگار، چند صد میلیون سال پیش وارد حریم گرانشی یک کهکشان بیضیگون غول‌پیکر به نام ان‌جی‌سی ۲۹۳۷ شد (کهکشان پایینی) و شیرجه‌ای رو به آن را آغاز کرد.
ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ که به دلیل شکلش به نام کهکشان گرازماهی نامیده شده نه تنها دارد خم می‌شود، بلکه در اثر برهمکنش گرانشی نزدیک، دارد از ریخت می‌افتد. یک منطقه‌ی ستاره‌فشان پر از ستارگان آبی‌فام جوان پوزه‌ی گرازماهی را در سمت راست تشکیل داده و مرکز درخشانش هم مانند چشم آن به نظر می‌رسد.
این دو کهکشان که با هم به نام آرپ ۱۴۲ نیز شناخته می‌شوند، از دید برخی مانند پنگوئنی هستند که دارد از تخمش مراقبت می‌کند. رگه‌های پیچیده‌ی غبار تیره و جریان‌های ستارگان آبی و درخشان رو به پایین این پنگوئن کشیده شده‌اند.
این تصویرِ آرپ ۱۴۲ سال گذشته توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل گرفته شد ولی اینجا با پردازشی نو می‌بینید که جزییاتی بی‌سابقه را در آن نمایان کرده.
آرپ ۱۴۲ حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و جالب این که از شانس، در #صورت_فلکی_مار_آبی (مار باریک) جای گرفته.
این دو کهکشان به احتمال بسیار تا حدود یک میلیارد سال دیگر به هم پیوسته و یک کهکشان بزرگ‌تر را پدید خواهند آورد.
#برخورد_کهکشانی #apod
#صورت_فلکی_مار_باریک
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
www.1star7sky.com/2017/02/Porpoise.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ردپای یک سیاهچاله سرگردان»
—---------------------------------------
https://goo.gl/CrjTeY
اخترشناسان با بررسی حرکت گازها در یک ابر کیهانیِ بی‌اندازه پرسرعت در گوشه‌ای از کهکشان راه شیری نشانه‌هایی از وجود یک سیاهچاله‌ی سرگردان یافتند که در این ابر پنهان شده. این یافته آغازگر جستجوی سیاهچاله‌های خاموش است؛ انتظار می‌رود میلیون‌ها عدد از این اجرام در پهنه‌ی راه شیری شناور باشند اگرچه تا به امروز تنها چند ده موردشان شناسایی شده.
یافتن سیاهچاله‌ها کار دشواریست زیرا به طور کامل سیاهند. در برخی موارد سیاهچاله‌ها اثرهایی پدید می‌آورند که با چشم دیده می‌شود. برای نمونه، اگر سیاهچاله یک ستاره‌ی همدم داشته باشد، گازهایی که از این ستاره می‌کشد در قرصی پیرامونش انباشته شده و یک قرص به نام قرص برافزایشی را می‌سازند. این قرص به دلیل کشش گرانشی نیرومندی که از سوی سیاهچاله وارد می‌شود سرعت گرفته، داغ شده و پرتوهایی شدید می‌گسیلد. ولی اگر سیاهچاله تنها باشد، هیچ تابشی که مربوط به آن باشد دیده نخواهد شد..
یک گروه پژوهشی به رهبری ماسایا یامادا، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کیئوی ژاپن، و توموهارو اوکا، استاد این دانشگاه ابرهای مولکولی پیرامون پَسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ در فاصله‌ی ۱۰ هزار سال نوری زمین را بررسی کردند. هدف اصلی آنها بررسی میزان تراوژ انرژی از انفجار ابرنواختر به گازهای مولکولی پیرامونش بود، ولی به طور شانسی نشانه‌های سیاهچاله‌ای را یافتند که خود را در لبه‌ی دبلیو۴۴ پنهان کرده بود.
این دانشمندان در مدت پیمایش خود به یک توده #ابر_مولکولی فشرده با حرکتی رازگونه برخوردند. این ابر که "گلوله" نام گرفته، سرعتی بیش از ۱۰۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. همچنین این ابر که اندازه‌اش ۲ سال نوریست، نسبت به چرخش کهکشان راه شیری حرکتی پس‌رونده دارد، یعنی جهت حرکتش خلاف جهت چرخش کهکشان است.
پژوهشگران برای بررسی ریشه‌ی گلوله، رصدهای فشرده‌ای با بهره از تلسکوپ ASTE در شیلی و رادیوتلسکوپ ۴۵ متری رصدخانه‌ی رادیویی نوبویاما که هر دو توسط رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی ژاپن اداره می‌شوند انجام دادند. داده‌ها نشان می‌دهد که گلوله با انرژی جنبشی بسیار بالایی از لبه‌ی پسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ بیرون زده. یامادا می‌گوید: «بیشتر بخش‌های گلوله دارد با سرعت ۵۰ کیلومتر بر ثانیه پخش می‌شود، ولی نوک آن سرعتی برابر با ۱۲۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. انرژی جنبشی آن چند ده برابر انرژی‌ایست که از ابرنواختر دبلیو۴۴ دریافت کرده. پدید آمدن ابری تا این اندازه پرانرژی در شرایط معمولی ناممکن به نظر می‌رسد.»
این دانشمندان دو توضیح برای پیدایش گلوله ارایه کردند. در هر دو توضیح، یک چشمه‌ی گرانشی تاریک و فشرده که می‌توانست یک سیاهچاله باشد، نقش مهمی دارد ولی با مجموعه داده‌های کنونی شناسایی توضیح برتر کار دشواریست.
پنداشت نخست "مدل انفجار" است که در آن، یکی از پوسته‌های گازی گسترنده‌‌ی پسمان ابرنواختر از کنار یک سیاهچاله‌ی ایستا می‌گذرد. سیاهچاله گاز را به فاصله‌ی بسیار نزدیک خود می‌کشاند و یک انفجار پدید می‌آورد که باعث شده پوسته‌ی گازی با گذر از کنار سیاهچاله، رو به ما شتاب بگیرد. اخترشناسان در این مورد برآورد کردند که جرم سیاهچاله می‌بایست دستکم ۳.۵ برابر جرم خورشید باشد.
پنداشت دوم "مدل فوران" است که در آن، یک سیاهچاله‌ی پرسرعت به قلب یک ابر چگال گازی می‌زند و گازهای آن را با گرانش نیرومندش با خود می‌کشد و می‌برد و یک جریان گازی درست می‌کند. در این مورد پژوهشگران جرم سیاهچاله را دستکم ۳۶ برابر جرم خورشید برآورد کردند.
پژوهش‌های نظری وجود ۱۰۰ میلیون تا یک میلیارد #سیاهچاله را در کهکشان راه شیری پیش‌بینی کرده‌اند، اگرچه در مشاهداتی که تاکنون انجام گرفته تنها ۶۰ تای آنها شناسایی شده. اوکا می‌گوید: «ما راهی تازه برای شناسایی سیاهچاله‌های سرگردان یافته‌ایم.» چشمداشت این گروه بررسی این دو پنداشت و یافتن شواهد بیشتر برای یک سیاهچاله در ابر گلوله، با رصدهای دقیق‌تر به کمک یک تداخل‌سنج رادیویی مانند آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتر آتاکاما (آلما، ALMA) است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/stray-blackhole.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
https://goo.gl/CrjTeY
اخترشناسان با بررسی حرکت گازها در یک ابر کیهانیِ بی‌اندازه پرسرعت در گوشه‌ای از کهکشان راه شیری نشانه‌هایی از وجود یک سیاهچاله‌ی سرگردان یافتند که در این ابر پنهان شده. این یافته آغازگر جستجوی سیاهچاله‌های خاموش است؛ انتظار می‌رود میلیون‌ها عدد از این اجرام در پهنه‌ی راه شیری شناور باشند اگرچه تا به امروز تنها چند ده موردشان شناسایی شده.
یافتن سیاهچاله‌ها کار دشواریست زیرا به طور کامل سیاهند. در برخی موارد سیاهچاله‌ها اثرهایی پدید می‌آورند که با چشم دیده می‌شود. برای نمونه، اگر سیاهچاله یک ستاره‌ی همدم داشته باشد، گازهایی که از این ستاره می‌کشد در قرصی پیرامونش انباشته شده و یک قرص به نام قرص برافزایشی را می‌سازند. این قرص به دلیل کشش گرانشی نیرومندی که از سوی سیاهچاله وارد می‌شود سرعت گرفته، داغ شده و پرتوهایی شدید می‌گسیلد. ولی اگر سیاهچاله تنها باشد، هیچ تابشی که مربوط به آن باشد دیده نخواهد شد..
یک گروه پژوهشی به رهبری ماسایا یامادا، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کیئوی ژاپن، و توموهارو اوکا، استاد این دانشگاه ابرهای مولکولی پیرامون پَسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ در فاصله‌ی ۱۰ هزار سال نوری زمین را بررسی کردند. هدف اصلی آنها بررسی میزان تراوژ انرژی از انفجار ابرنواختر به گازهای مولکولی پیرامونش بود، ولی به طور شانسی نشانه‌های سیاهچاله‌ای را یافتند که خود را در لبه‌ی دبلیو۴۴ پنهان کرده بود.
این دانشمندان در مدت پیمایش خود به یک توده #ابر_مولکولی فشرده با حرکتی رازگونه برخوردند. این ابر که "گلوله" نام گرفته، سرعتی بیش از ۱۰۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. همچنین این ابر که اندازه‌اش ۲ سال نوریست، نسبت به چرخش کهکشان راه شیری حرکتی پس‌رونده دارد، یعنی جهت حرکتش خلاف جهت چرخش کهکشان است.
پژوهشگران برای بررسی ریشه‌ی گلوله، رصدهای فشرده‌ای با بهره از تلسکوپ ASTE در شیلی و رادیوتلسکوپ ۴۵ متری رصدخانه‌ی رادیویی نوبویاما که هر دو توسط رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی ژاپن اداره می‌شوند انجام دادند. داده‌ها نشان می‌دهد که گلوله با انرژی جنبشی بسیار بالایی از لبه‌ی پسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ بیرون زده. یامادا می‌گوید: «بیشتر بخش‌های گلوله دارد با سرعت ۵۰ کیلومتر بر ثانیه پخش می‌شود، ولی نوک آن سرعتی برابر با ۱۲۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. انرژی جنبشی آن چند ده برابر انرژی‌ایست که از ابرنواختر دبلیو۴۴ دریافت کرده. پدید آمدن ابری تا این اندازه پرانرژی در شرایط معمولی ناممکن به نظر می‌رسد.»
این دانشمندان دو توضیح برای پیدایش گلوله ارایه کردند. در هر دو توضیح، یک چشمه‌ی گرانشی تاریک و فشرده که می‌توانست یک سیاهچاله باشد، نقش مهمی دارد ولی با مجموعه داده‌های کنونی شناسایی توضیح برتر کار دشواریست.
پنداشت نخست "مدل انفجار" است که در آن، یکی از پوسته‌های گازی گسترنده‌‌ی پسمان ابرنواختر از کنار یک سیاهچاله‌ی ایستا می‌گذرد. سیاهچاله گاز را به فاصله‌ی بسیار نزدیک خود می‌کشاند و یک انفجار پدید می‌آورد که باعث شده پوسته‌ی گازی با گذر از کنار سیاهچاله، رو به ما شتاب بگیرد. اخترشناسان در این مورد برآورد کردند که جرم سیاهچاله می‌بایست دستکم ۳.۵ برابر جرم خورشید باشد.
پنداشت دوم "مدل فوران" است که در آن، یک سیاهچاله‌ی پرسرعت به قلب یک ابر چگال گازی می‌زند و گازهای آن را با گرانش نیرومندش با خود می‌کشد و می‌برد و یک جریان گازی درست می‌کند. در این مورد پژوهشگران جرم سیاهچاله را دستکم ۳۶ برابر جرم خورشید برآورد کردند.
پژوهش‌های نظری وجود ۱۰۰ میلیون تا یک میلیارد #سیاهچاله را در کهکشان راه شیری پیش‌بینی کرده‌اند، اگرچه در مشاهداتی که تاکنون انجام گرفته تنها ۶۰ تای آنها شناسایی شده. اوکا می‌گوید: «ما راهی تازه برای شناسایی سیاهچاله‌های سرگردان یافته‌ایم.» چشمداشت این گروه بررسی این دو پنداشت و یافتن شواهد بیشتر برای یک سیاهچاله در ابر گلوله، با رصدهای دقیق‌تر به کمک یک تداخل‌سنج رادیویی مانند آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتر آتاکاما (آلما، ALMA) است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/stray-blackhole.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تپه‌های شنی سیاره سرخ در فصل تابستان»
—-------------------------------------------
https://goo.gl/1NsH8C
در این تصویر یک زمینه‌ی تلماسه‌ای نزدیک پایه‌ی کلاهک قطب شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را می‌بینید.
تلماسه‌ها (تپه‌های شنی) برای شکل‌گیری نیاز به سرچشمه‌ای دارند که ذراتی ریز و آزاد را برایشان فراهم کند. ذراتی که تلماسه‌های شمالی بهرام پیرامون کلاهک قطبی آن را پدید می‌آورند می‌توانند از لایههای خاک و یخی بیایند که در اثر بادهای نیرومند قطبی از سطح جدا و پخش می‌شوند.
این عکس توسط دوربین هایرایزِ مدارگرد شناسایی بهرام ناسا و به هنگام تابستان نیمکره‌ی شمالی بهرام گرفته شده و به همین دلیل هیچ یخ و برفی روی تلماسه‌ها دیده نمی‌شود. نزدیکترین تپه‌ها به پایه‌ی کلاهک قطبی، بلند و همراستا هستند که نشانگر راستای بادهای نیرومند از کلاهک است. هر چه بادها از کلاهک قطبی دورتر می‌شوند تپه‌های هلالی‌تری می‌سازند که در زمین‌شناسی به نام تلماسه‌های برخانی شناخته می‌شوند.
عکس‌های پی در پی دوربین هایرایز (HiRISE) از چنین #تلماسه هایی نشان داده که دگرگونی‌های سنجش‌پذیری در برخی از بخش‌های آنها رخ می‌دهد. این کشف یکی از شواهد فزاینده‌ای است که نشان می‌دهند همین امروز هم فرایندهای فعالی در سرتاسر سیاره‌ی سرخ در جریانست.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Mars-dune.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram:@ onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
https://goo.gl/1NsH8C
در این تصویر یک زمینه‌ی تلماسه‌ای نزدیک پایه‌ی کلاهک قطب شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را می‌بینید.
تلماسه‌ها (تپه‌های شنی) برای شکل‌گیری نیاز به سرچشمه‌ای دارند که ذراتی ریز و آزاد را برایشان فراهم کند. ذراتی که تلماسه‌های شمالی بهرام پیرامون کلاهک قطبی آن را پدید می‌آورند می‌توانند از لایههای خاک و یخی بیایند که در اثر بادهای نیرومند قطبی از سطح جدا و پخش می‌شوند.
این عکس توسط دوربین هایرایزِ مدارگرد شناسایی بهرام ناسا و به هنگام تابستان نیمکره‌ی شمالی بهرام گرفته شده و به همین دلیل هیچ یخ و برفی روی تلماسه‌ها دیده نمی‌شود. نزدیکترین تپه‌ها به پایه‌ی کلاهک قطبی، بلند و همراستا هستند که نشانگر راستای بادهای نیرومند از کلاهک است. هر چه بادها از کلاهک قطبی دورتر می‌شوند تپه‌های هلالی‌تری می‌سازند که در زمین‌شناسی به نام تلماسه‌های برخانی شناخته می‌شوند.
عکس‌های پی در پی دوربین هایرایز (HiRISE) از چنین #تلماسه هایی نشان داده که دگرگونی‌های سنجش‌پذیری در برخی از بخش‌های آنها رخ می‌دهد. این کشف یکی از شواهد فزاینده‌ای است که نشان می‌دهند همین امروز هم فرایندهای فعالی در سرتاسر سیاره‌ی سرخ در جریانست.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Mars-dune.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram:@ onestar_in_sevenskies