عشق و نور

ادامه پاسخ 👇👇

می‌توانی صاحب وسایل منزل باشی، آنوقت ترسی وجود ندارد
ولی وقتی سعی کنی صاحب یک موجود زنده باشی، ترس وارد می‌شود کسی چه می‌داند: او دیروز مال تو نبود، امروز مال تو است، شاید فردا مال دیگری باشد! ترس برمی‌خیزد.

ترس به سبب خواستن برای تملک برمی‌خیزد؛ یک محصول‌جانبی است؛ چون می‌خواهی مالک باشی، ترس وجود دارد
اگر نخواهی مالک شوی، ترسی وجود ندارد. اگر خواسته‌ای نداشته باشی که در آینده می‌خواهی چنین یا چنان باشی، آنوقت ترسی وجود نخواهد داشت. اگر نخواهی به بهشت بروی، ترسی نداری؛ آنوقت کشیش نمی‌تواند تو را بترساند. اگر نخواهی جایی بروی، آنوقت هیچکس نمی‌تواند تو را بترساند.
اگر شروع کنی به زندگی در لحظه‌ی حال، ترس ناپدید می‌شود
ترس از طریق خواسته وارد می‌شود. بنابراین دراساس، خواسته است که تولید ترس می‌کند.

هروقت دچار ترس شدی، آن را نگاه کن: ببین که از کجا وارد شده ـــ چه خواسته‌ای آن را خلق کرده ـــ و سپس بیهودگی آن را تماشا کن
چگونه می‌توانی یک زن یا یک مرد را صاحب شوی؟ این فکری بسیار احمقانه و سخیف است. فقط اشیاء را می‌توان مالک شد؛ نه اشخاص را.

یک شخص، یک آزادی است. انسان به سبب آزادی است که زیباست.
پرنده در حال پرکشیدن در آسمان زیباست: آن را در قفس بینداز ــ دیگر آن پرنده‌ی سابق نیست؛
این را به یاد بسپار: مانند آن پرنده به‌نظر می‌رسد؛ ولی دیگر همان پرنده نیست. آسمان کجاست؟ خورشید کجاست؟ آن بادها و آن ابرها کجا هستند؟ آن آزادی پرکشیدن کجاست؟ تمام اینها ازبین رفته‌اند. این همان پرنده نیست.

عاشق زنی هستی چون او یک آزادی است. سپس او را در قفس بینداز:
آنوقت به ادارات قانونی بروید و ازدواج کنید. سپس یک قفس زیبا و شاید طلایی برای او بساز؛ ولی او دیگر همان زن نیست. و حالا ترس وارد می‌شود. تو می‌ترسی، ترس از اینکه شاید این زن آن قفس را دوست نداشته باشد؛ شاید دوباره مشتاق آزادی خودش باشد.
و آزادی ارزش نهایی است؛
فرد نمی‌تواند آن را رها کند.

انسان از آزادی تشکیل شده،
آگاهی از آزادی تشکیل شده
پس دیر یا زود آن زن کسل‌شده و به ستوه خواهد آمد. شروع می‌کند به گشتن برای فردی دیگر. تو می‌ترسی. ترس تو از آنجا می‌آید که می‌خواهی مالک باشی ــ ولی از همان ابتدا چرا می‌خواهی مالک بشوی؟
احساس مالکیت نداشته باش و سپس ترسی وجود ندارد. و وقتی ترسی نباشد، مقدار زیادی از انرژی تو که صرف ترس شده بود آزاد می‌شود و همین انرژی می‌تواند نیروی خلاقه‌ی تو بشود؛ می‌تواند به یک رقص و یک ضیافت تبدیل شود.

می‌ترسی که بمیری؟
بودا می‌گوید: تو نمی‌توانی بمیری، نخست اینکه از همان ابتدا تو وجود نداری؛ پس چگونه می‌توانی بمیری؟
به وجود خودت نگاه کن، عمیقاً واردش بشو. خوب ببین: چه کسی آنجاست که بمیرد؟ و هیچ نفْسی در آنجا نخواهی یافت. پس امکان مرگ وجود ندارد.
فقط مفهوم نفْس است که ترس از مرگ را خلق می‌کند. وقتی نفْس نباشد، مرگ هم وجود ندارد. تو سکوت کامل، بی‌مرگ و جاودانه هستی ـــ نه همچون یک نفس، بلکه همچون یک آسمان باز، نیالوده‌شده توسط مفهوم “من” یا “خود” ـــ نامحدود، ‌تعریف نشده
آنوقت ترسی وجود ندارد.

ترس می‌آید زیرا چیزهای دیگری وجود دارند، راماناندا. باید به آن چیزها نگاه کنی و با نگاه‌کردن به آنها، خودشان شروع می‌کنند به تغییرکردن.

پس لطفاً نپرس که چگونه می‌توان ترس را کُشت یا بر آن چیره شد. ترس را نباید کشت، نباید بر آن غلبه کرد. نمی‌تواند کشته شود و نمی‌توانی بر آن غلبه کنی؛ فقط می‌تواند فهمیده شود.
بگذار ادراک تنها قانون تو باشد.

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

120 views19:04