#شونیاوادا

واقعیت یعنی:
دنیای چیزها things
و حقیقت یعنی:
دنیای غیراشیاء No-things،
هیچی: شونیا
تمام چیزها از هیچی بیرون می‌آیند و نه آن هیچی بازمی‌گردند.

در اپانیشاد داستانی وجود دارد:
اسوتاکتو Svetaketu از خانه‌ی مرشدش به خانه‌ی والدینش بازگشته است
او همه چیز را آموخته است
پدرش اودالاکا Uddalaka، یک فیلسوف بزرگ، به او نگاه می‌کند و می‌گوید: “اسوتاکتو، برو بیرون و میوه‌ای بچین و بیاور.”
او می‌رود و میوه را می‌آورد و پدرش می‌گوید:
“آن را بشکاف. در آن چه می‌بینی؟” هسته‌های زیادی در آن هست
و پدرش می‌گوید:
“یک هسته را بردار و آن را بشکاف
در آن چه می‌بینی؟”

اسوتاکتو می‌گوید:“هیچ”
و پدر می‌گوید:
“همه‌چیز از همین هیچ برمی‌خیزد. این درخت بزرگ، که می‌تواند هزار گاری را زیر سایه‌اش جا بدهد، از همین یک هسته بیرون آمده. و تو هسته را می‌شکافی و چیزی در آن نیست
این راز زندگی است ـــ همه‌چیز از هیچ بیرون می‌آید.
و یک روز آن درخت ناپدید می‌شود، و تو نمی‌دانی کجا رفته است؛ نمی‌توانی آن را در هیچ‌کجا پیدا کنی.”

انسان نیز چنین است:
ما از هیچی می‌آییم و هیچ هستیم و در هیچی ناپدید می‌شویم
این شونیاوادا است.

“هیچی” یک تجربه‌ی واقعی است
یا می‌توانی آن را در مراقبه‌ی عمیق تجربه کنی، یا وقتی که مرگ می‌آید. مرگ و مراقبه دو امکان برای تجربه‌ی هیچی هستند
آری، گاهی می‌توانی آن را در عشق هم تجربه کنی. اگر در عشقی عمیق در دیگری حل بشوی می‌توانی نوعی از هیچی را تجربه کنی
برای همین است که مردم از عشق می‌ترسند ـــ فقط قدری پیش می‌روند، سپس وحشت و ترس می‌آید
برای همین است که افراد بسیار معدودی در حالت ارگاسمی باقی می‌مانند. زیرا ارگاسم تجربه‌ای از هیچ‌بودن را می‌دهد:
تو ناپدید می‌شوی؛ در چیزی حل می‌شوی که نمی‌دانی چیست؛ وارد چیزی غیرقابل تعریف می‌شوی، وارد آویاکریت Avaykrit می‌شوی، به ورای جامعه می‌روی؛ وارد نوعی وحدت می‌شوی که در آنجا جدایی دیگر معتبر نیست: جایی که نفْس نمی‌تواند وجود داشته باشد. و این وحشت‌آور است زیرا مانند مرگ است.

پس “هیچی” یک تجربه است:
یا در عشق، که مردم یاد گرفته‌اند از آن پرهیز کنند(بسیاری پیوسته مشتاق عشق هستند و تمام امکاناتِ آن را نابود می‌کنند زیرا از هیچی می‌ترسند)
یا در مراقبه‌ی عمیق که در آن افکار متوقف می‌شوند:
جایی که می‌بینی در درون چیزی وجود ندارد؛ ولی آن هیچی یک حضور دارد؛ فقط غیبتِ افکار نیست؛ حضور چیزی ناشناخته، اسرار آمیز و بسیار عظیم است
یا اینکه اگر هشیار باشی، آن هیچی را در وقت مرگ تجربه می‌کنی
مردم معمولاً در ناهشیاری می‌میرند. به سبب ترس از هیچی، بیهوش می‌شوند. اگر هشیارانه بمیری…..
و فقط وقتی می‌توانی هشیارانه بمیری که: پدیده‌ی مرگ را بپذیری؛
و برای این پذیرش، فرد باید تمام عمرش آموزش ببیند و آماده باشد. فرد باید عاشق آماده‌شدن برای مرگ باشد، و فرد باید برای آماده‌شدن برای مرگ، مراقبه کند
فقط انسانی که عشق ورزیده و مراقبه کرده قادر است که هشیارانه بمیرد.
و زمانی که هشیارانه بمیری، آنگاه نیازی نداری که بازگردی، زیرا که درس زندگی را آموخته‌ای. آنگاه در آن کُلّ، در آن نیروانا ناپدید می‌شوی

یک تمثیل بودایی می‌گوید که خدای دوزخ از یک روح تازه‌وارد سوال کرد که آیا در طول زندگیش با سه پیامبر بهشت دیدار کرده است یا نه
پاسخ آمد که، “نه، باآنها دیداری نداشته‌ام!”
خدای دوزخ گفت:
“آیا در طول زندگی پیر سالخورده‌ای را ندیدی که کمرش خم شده باشد؟ یا مرد بیمار و تنهایی را ندیده‌ای؟ یا یک انسان مرده را ندیده‌ای؟”

بوداییان این سه چیز را “پیامبران خدا” می‌خوانند: سالخوردگی، بیماری و مرگ. سه پیامبر خدا. چرا؟
زیرا در زندگی فقط توسط این سه تجربه است که از مرگ هشیار می‌شوی
اگر از مرگ هشیار شوی و شروع کنی به آموختن اینکه چگونه واردش بشوی،‌ چگونه از آن استقبال کنی، چگونه پذیرای آن باشی؛ آنگاه از این قید آزاد خواهی شد:‌ از چرخه‌ی زایش و مرگ رها خواهی شد

مرگ عشقبازی با خداوند است؛
یا خداوند که با تو عشقبازی می‌کند. مرگ یک ارگاسم کیهانی و تمام است. پس تمام این مفاهیمی را که در مورد مرگ دارید رها کنید ـــ خطرناک هستند. این مفاهیم شما را با بزرگترین تجربه‌ای که نیاز دارید داشته باشید مخالف می‌سازند
اگر از مرگ پرهیز کنید، دوباره زاده خواهید شد. تاوقتی که نیاموزی که چگونه بمیری، بارها و بارها و بارها زاده خواهی شد. این همان چرخه است: سانسارا؛ دنیا
وقتی که بزرگترین ارگاسم را شناختید، آنگاه نیازی نیست؛ ناپدید می‌شوی و تا ابد در آن ارگاسم می‌مانی. مانند کسی که هستی باقی نخواهی ماند، دیگر یک ماهیت تعریف‌شده باقی نخواهی ماند، باهیچ چیز هویت نگرفته‌ای. همچون آن کُلّ باقی خواهی بود، نه یک قطعه و بخشی از آن.

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

انسان توسط دانش هبوط کرد:

انسان توسط دانش از آن کُلّ جدا شده است. دانش تولید فاصله می‌کند.

با یک گل وحشی در کوهستان برخورد می‌کنی: نمی‌دانی که چیست؛ ذهنت هیچ چیز ندارد که در موردش بگوید، ذهن ساکت است. به آن گل نگاه می‌کنی، آن را می‌بینی؛ ولی دانشی در تو برنمی‌خیزد ـــ فقط شگفتی و اسرار وجود دارد. آن گل وجود دارد، تو نیز وجود داری. توسط شگفتی و حیرت تو جدا نمی‌شوی، متصل می‌شوی.

ولی اگر بدانی که آن یک گل‌سرخ یا گل‌ِ جعفری یا چیزی دیگر است، خودِ همان دانش تو را قطع می‌کند. آن گل وجود دارد، تو نیز هستی، ولی پُلی وجود ندارد ـــ تو می‌دانی!
دانش تولید فاصله می‌کند. هرچه بیشتر بدانی آن فاصله بیشتر است؛ هرچه کمتر بدانی، فاصله کمتر است.
و اگر در لحظه‌ی ندانستن باشی، فاصله‌ای وجود ندارد، تو متصل شده‌ای.

عاشق مرد یا زنی می شوی _روزی که عاشق شوی، فاصله‌ای وجود ندارد. فقط حیرت و هیجان و شعف وجود دارد_
ولی دانشی وجود ندارد. نمی‌دانی که این زن کیست. بدون دانش، چیزی وجود ندارد تا شما را تقسیم یا جدا کند
زیبایی نخستین لحظات عشق در همین است
فقط بیست‌وچهار ساعت با آن زن زندگی کرده‌ای؛ دانش وارد شده! حالا فکرهایی در مورد آن زن داری: می‌دانی او کیست، تصویری از او وجود دارد. آن بیست‌وچهار ساعت یک گذشته را خلق کرده. آن بیست‌وچهار ساعت نشانه‌هایی در ذهن باقی گذاشته: به همان زن نگاه می‌کنی، دیگر آن اسرار وجود ندارد.
حالا سرپایینی می‌روی، آن اوج ازبین رفته است.

درک این بسیار مهم و اساسی است. درک اینکه دانش تقسیم می‌کند، دانش تولید فاصله می‌کند؛
فهمیدن خودِ راز مراقبه است
مراقبه یک حالت از ندانستن است. مراقبه فضای خالص است که با دانش مختل نشده است
آری،  آن داستان انجیلی درست است
که: انسان توسط دانش هبوط کرد
با خوردن میوه‌ی دانش از بهشت بیرون رانده شد. هیچ مذهبی در دنیا بهتر از این مثال ندارد.
آن تمثیل انجیلی بینشی بسیار عظیم است. چرا انسان توسط دانش از بهشت بیرون رانده شد؟ زیرا دانش تولید فاصله می‌کند:
دانش تولید “من” و “تو” می‌کند، زیرا دانش تولید عینیت و ذهنیت می‌کند، تولید داننده و دانسته؛ بیننده و دیده‌شده می‌کند. دانش در اساس شکاف‌دهنده schizophernic است. تولید جدایی slpit می‌کند. و سپس هیچ راهی برای پل‌زدن وجود ندارد.

این درختان از حضور خالص می‌آیند، این ستارگان از همان حضور خالص زاده شده‌اند؛ ما در اینجا هستیم ـــ تمام بوداها از همین حضور خالص آمده‌اند. در آن حضور خالص تو در خداوند هستی، خدا هستی
وقتی مشغول شدی؛ سقوط می‌کنی، باید که از باغ عدن Garden of Eden بیرون رانده شوی. وقتی بدون مشغولیت باشی، دوباره در آن باغ هستی، وقتی مشغول نباشی، به وطن بازگشته‌ای

و به یاد بسپار: انسان هیچ چیز ندانسته است!
آن غایت ورای دسترسی باقی خواهد ماند
آنچه ما جمع‌آوری کرده‌ایم فقط واقعیت‌ها هستند، حقیقت با تلاش‌های ما غیرقابل‌لمس باقی می ماند. و این فقط تجربه‌ی بودا، کریشنا، کریشنامورتی و رامانا نیست؛ این حتی تجربه‌ی ادیسون، نیوتن، آلبرت آینشتن نیز هست. این تجربه‌ی شاعران، نقاش‌ها و رقصنده‌ها نیز هست. تمام هوشمندان بزرگ دنیا ـــ شاید عارف باشند یا شاعر و یا دانشمند ـــ همگی مطلقاً در یک چیز موافقت دارند:
که هرچه بیشتر بدانیم، بیشتر درک خواهیم کرد که زندگی یک راز مطلق است. دانش ما آن راز را ازبین نمی‌برد. فقط انسان‌های احمق هستند که فکر می‌کنند چون قدری می‌دانند، حالا در زندگی دیگر رازی وجود ندارد. فقط ذهن میانحاله است که به دانش بسیار می‌چسبد؛ ذهن هوشمند ورای دانش باقی می‌ماند. ذهن هوشمند از دانش استفاده می‌کند، به یقین از آن سود می‌برد ـــ دانش مفید است، کاربردی است ـــ
ولی خوب می‌داند هرآنچه که واقعی است پنهان است، پنهان باقی می‌ماند.
ما به دانستن و دانستن ادامه می‌دهیم ولی خداوند تمام‌شدنی نیست.

#اشو
#سوترای_دل

ادامه تفسیر سوتراها👇

برای نشان‌دادن این نگرش اساسی، بودا می‌گوید:
شکل، بی‌شکلی است؛
و بی‌شکلی، شکل است؛
نامتجلی به تجلی می‌آید
و متجلی باردیگر نامتجلی می‌شود.
اینها باهم تفاوتی ندارند، یکی هستند.
آن دوییت فقط ظاهری است. در عمق همه یکی هستند.

خالی‌بودن با شکل تفاوتی ندارد:
شکل با خالی بودن تفاوتی ندارد؛
هرچیز که خالی باشد، همان شکل است.
همین در مورد احساس‌ها، ادراکات، محرکات و آگاهی صدق می‌کند.

تمام زندگی و تمام جهان‌هستی از قطب‌های متضاد تشکیل شده، ولی این‌ها فقط در سطح تفاوت دارند. این متضادها مانند دو دست من هستند: می‌توانم آنها را باهم مخالف نشان بدهم و حتی ترتیبی بدهم که باهم بجنگند! ولی دست چپ من و دست راست من هردو دست‌های من هستند. آنها در درون من یکی هستند. وضعیت دقیقاً چنین است.

چرا بودا این را به ساریپوترا می‌گوید؟

چون اگر این را درک کنید، نگرانی‌های شما ازبین خواهند رفت. آنوقت هیچ نگرانی وجود ندارد. زندگی، مرگ است و مرگ، زندگی است. بودن راهیست به سوی نبودن، و نبودن، راهی است برای بودن. این همان بازی است. آنوقت ترسی وجود ندارد، آنوقت مشکلی وجود ندارد. با چنین نگرشی یک پذیرش عظیم ایجاد می‌شود


#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

ادامه تفسیر سوترا 👇

این روند فقط طبیعی است. درختان بذرهایی می‌آورند ؛ سپس بذرها درختانی را می‌آورند، و باردیگر درختان بذرهایی را می‌آورند
یک بذر چیست؟ نابودشدن درخت است
آن درخت به حیطه‌ی “بی‌شکلی” وارد شده است
آن بذر کوچک نقشه‌ی وجودی تمامی آن درخت را در خود دارد: برگها ـــ شکل و اندازه و تعداد آنها، و شاخه‌ها، ‌و شکل آنها و طول و قامت درخت و نحوه‌ی حیات آن و چند شکوفه و چند میوه خواهد داد و در نهایت همین درخت چند بذر از خودش تولید خواهد کرد.

بودا می‌گوید هیچکس آن را تولید نکرده و هیچکس آن را متوقف نمی‌کند
و این چه پیامی دارد؟
بودا می‌گوید:
“این را بپذیر. چنین هست. این طبیعت و ذات امور است. فقط طبیعی است چیزها می‌آیند و می‌روند.”

در این پذیرش، تمام نگرانی‌ها ازبین می‌روند؛ از نگرانی‌ها آزاد می‌شوی. آنگاه مشکلی وجود ندارد. و هیچ‌چیز را نمی‌توان متوقف کرد و هیچ چیز نمی‌تواند تغییر کند و هیچ چیز نمی‌تواند تولید شود. چیزها همانطوری که هستند وجود دارند و همانطور هم باقی خواهند بود و کاری برای تو نیست که انجام بدهی
فقط می‌توانی وقوع این چیزها را تماشا کنی. می‌توانی در آنها مشارکت کنی. فقط باش…. در این بودن، سکوت هست؛ در این بودن شادمانی هست؛ در این بودن آزادی هست.

(آلوده یا معصوم نشده‌اند،)

این جهان‌هستی نه آلوده است و نه پاک. هیچکس یک گناهکار نیست و هیچکس یک قدیس نیست.
بینش بودا تماماً‌ انقلابی است:
می‌گوید هیچ چیز نمی‌تواند ناپاک باشد و هیچ چیز نمی‌تواند پاک باشد؛ چیزها فقط همانطور که هستند وجود دارند. این فقط بازی‌های ذهنی است که ما بازی می کنیم و مفهوم پاکی را خلق می‌کنیم و سپس ناپاکی ایجاد می‌شود. ما مفهوم “قدیس” را می‌سازیم و سپس “گناهکار” وارد می‌شود.

آیا می‌خواهید گناهکاران ازبین بروند؟ آنان فقط وقتی می‌توانند ازبین بروند که قدیسان ازبین رفته باشند، نه قبل از آن. این دو باهم وجود دارند
می‌خواهید بی‌اخلاقی ازبین برود؟
پس اخلاق‌گرایی باید ازبین برود. این اخلاق‌گرایی است که بی‌اخلاقی را خلق کرده. این آرمان‌های اخلاقی است که برای کسانی که نمی‌توانند از آن آرمان‌ها پیروی کنند، سرزنش را خلق کرده است. و می‌توانید هرچیزی را غیراخلاقی بسازید ـــ فقط یک مفهوم را درست کنید: “این اخلاقی است!” می‌توانید از هر چیزی یک گاو مقدس بسازید، و سپس این یک مشکل خواهد شد.

بودا می‌گوید هیچ چیز هرگز آلوده نیست و هیچ‌چیز هرگز معصوم نیست. پاکی، ناپاکی؛ اینها نگرش‌های ذهنی هستند. آیا می‌توانید بگویید که یک درخت پاک است یا فاسد؟ آیا می‌توانید حیوانی را نام ببرید که گناهکار است یا مقدس است؟ سعی کنید بینش نهایی را ببینید: نه گناهکار وجود دارد و نه قدیس؛ نه اخلاقی وجود دارد و نه غیراخلاقی
در این پذیرش، چه امکانی برای نگرانی وجود دارد؟
چیزی برای بهبودبخشیدن هم وجود ندارد! و هدفی هم وجود ندارد، زیرا ارزشی وجود ندارد. این سفر، سفری بدون مقصد است. این یک سفر خالص است، یک نمایشنامه است، یک لی‌لا Leela است. و هیچکس پشت‌سر آن نیست که انجامش می‌دهد. همه چیز رخ می‌دهد و هیچکس آن را انجام نمی‌دهد. اگر کننده‌ای وجود داشته باشد آنوقت مشکل ایجاد می‌شود ـــ آنوقت باید نزد آن کننده دعا کنی، او را ترغیب کنی، با او دوست بشوی! آنوقت سود خواهی برد و آنان که با او دوست نیستند محروم خواهند بود ــ در جهنم عذاب می‌کشند! این چیزی است که مسیحیان،‌ هندوها و محمدی‌ها فکر می‌کنند. مسيحيان فکر می‌کنند آنان که مسیحی هستند به بهشت می‌روند و آنان که نیستند، آن بیچاره‌ها به جهنم خواهند رفت! و همین در مورد محمدیان و هندوها نیز صدق می‌کند: هندوها فکر می‌کنند که آنان که هندو نیستند هیچ شانسی ندارند؛ مسیحیان فکر می‌کنند آنان که از طریق کلیسا وارد نشوند تاابد در دوزخ عذاب خواهند کشید ـــ نه مدتی محدود، نامحدود: تا ابد!

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

#سوال_از_اشو

اشوی محبوب؛ من از خانواده‌ای می‌آیم که در طرف مادری چهارخودکشی داشته، شامل مادربزرگم.
این چگونه بر مرگ آن فرد تاثیر می‌گذارد؟
چه چیزی کمک می‌کند تا از این مرگ که در خانواده شایع شده جلوگیری شود؟

#پاسخ_قسمت 5 از 5

“چه چیزی کمک می‌کند تا از این دیدگاه انحرافی در مورد مرگ که در خانواده شایع شده جلوگیری شود؟”
این را یک انحراف نخوان؛ چنین نیست. آن افراد فقط قربانی بوده‌اند؛ نمی‌توانستند با جامعه‌ی بیمار کنار بیایند و تصمیم گرفتند که در ناشناخته ناپدید شوند. برایشان احساس شفقت داشته باش و نه سرزنش. به آنان ناسزا نگو و برچسب نچسبان ـــ این انحراف یا هرچیز دیگر نخوان. برایشان مهربانی و عشق داشته باش.

نیازی نیست از آنان پیروی کنی، ولی احساسشان کن. آنان می‌بایست بسیار رنج برده باشند. فرد به آسانی تصمیم نمی‌گیرد که زندگی را ترک کند و دست به خودکشی بزند: آنان می‌بایست بسیار رنج برده باشند باید جهنم زندگی را دیده باشند. فرد هرگز به آسانی تصمیم نمی‌گیرد که بمیرد، زیرا زنده‌ ماندن یک غریزه‌ی طبیعی است. انسان در تمام موقعیت‌ها و شرایط خودش را زنده نگه می‌دارد. فقط برای زنده ماندن سازشکاری می‌کند. وقتی کسی زندگیش را ترک می‌کند فقط نشان می‌دهد که سازشکاری ورای ظرفیت اوست؛ تقاضای زیادی از اوست که نمی‌تواند انجام بدهد. آن تقاضا چنان زیاد است که زندگی ارزشش را ندارد؛ فقط آنوقت است که فرد تصمیم به خودکشی می‌گیرد. برای این مردم شفقت و مهربانی داشته باش.

و اگر فکر می‌کنی که اشتباهی وجود دارد، پس جامعه در اشتباه است، احساس آن مردم اشتباه نیست. این جامعه است که منحرف است. در یک جامعه‌ی ابتدایی هیچکس خودکشی نمی‌کند
من در قبایل ابتدایی هندوستان بوده‌ام: آنان در طول قرن‌ها هیچکس را ندیده‌اند که خودکشی کند. هیچ سابقه‌ای از خودکشی در آنجا وجود ندارد.
چرا؟ چون آن جامعه طبیعی است، منحرف نیست. آن جامعه افرادش را به سمت چیزهای غیرطبیعی نمی‌راند. آن جامعه پذیرش دارد. به هرکسی اجازه می‌دهد تا خودش باشد و طبق سلیقه‌ی خودش زندگی کند. این حق همگان است. اگر کسی دیوانه شود، جامعه این را می پذیرد؛ این حق اوست که دیوانه شود. سرزنشی وجود ندارد. درواقع، در یک جامعه‌ی ابتدایی، دیوانگان مانند عارفان مورد احترام هستند و آنان نوعی رمزوراز در اطرافشان دارند. اگر به چشمان یک فرد دیوانه و به چشمان یک عارف نگاه کنی، نوعی شباهت وجود دارد: چیزی وسیع، تعریف نشده، چیزی مانند ابرها، چیزی مانند آن آشوبی که ستاره‌ها از آن زاده می‌شوند. انسان دیوانه و یک عارف شباهت‌هایی دارند.

تمام دیوانگان شاید عارف نباشند ولی تمام عارفان دیوانه هستند. منظورم از “دیوانه” mad این است که آنان به ورای ذهن رفته‌اند
فرد دیوانه شاید به پایین ذهن سقوط کرده باشد و عارف به فراسوی ذهن رفته است، ولی در یک چیز تشابه دارند ـــ هردو در ذهنشان زندگی نمی‌کنند
در یک جامعه‌ی ابتدایی فرد دیوانه حتی مورد احترام است و بسیار به او احترام می‌گذارند. اگر تصمیم گرفته که دیوانه باشد، اشکالی ندارد. جامعه ابتدایی ترتیب خوراک و سرپناه او را می‌دهد. جامعه او را دوست دارد، دیوانگی او را دوست دارد. جامعه ابتدایی هیچ مقررات ثابتی ندارد؛ آنوقت هیچکس خودکشی نمی‌کند زیرا آزادی افراد دست نخورده باقی است.

وقتی جامعه از افراد طلب بردگی دارد و همواره آزادی آنان را نابود می‌کند و شما را از هر سو فلج می‌کند روح و قلب شما را از کار می‌اندازد…. فرد به این احساس می‌رسد که بهتر است بمیرد تا اینکه سازش کند.

آن افراد را منحرف نخوان. آنان بسیار رنج برده‌اند و قربانی بوده‌اند؛ برایشان شفقت داشته باش. و سعی کن بفهمی که چه اتفاقی برایشان افتاده است؛ این کار بینشی به تو در مورد زندگی خودت می‌دهد. و نیازی نیست عمل آنان را تکرار کنی، زیرا من به تو فرصتی می‌دهم که خودت باشی. من دری را برایت تو باز می کنم. اگر درک کنی، نکته را خواهی دید؛ ولی اگر درک نکنی، دشوار خواهد بود. من می‌توانم به فریاد زدن ادامه بدهم و تو فقط آنچه را که بتوانی خواهی شنید، و فقط چیزی را می‌شنوی که دوست داری بشنوی

لطفاً برای چند روزی که اینجا هستی این مفاهیم را رها کن. خودت را باز کن، از همان ابتدا تعصب نداشته باش که:
“این هرگز اتفاق نیفتاده است.”
اتفاق افتاده است!
در من اتفاق افتاده. فقط به چشمان من نگاه کن، فقط مرا احساس کن و این می‌تواند برای تو نیز اتفاق بیفتد
هیچ چیز مانع آن نیست مگر مفاهیم تو، دانش تو. برای همین است که می‌گویم دانش یک نفرین است. از دانش خودت خلاص بشو و از بیماری خودت خلاص خواهی شد.


#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا از متن Prajnaparamita Hridayam Sutra
#برگردان: ‌محسن خاتمی

ادامه پاسخ 👇

ولی هرچه بیشتر انباشته کنی، آن فقر درونی را بیشتر احساس می‌کنی.
این فقر درون در برابر ثروت بیرون می‌تواند به آسانی دیده شود.
وقتی این را ببینی ـــ که ضعف تو سعی دارد که قوی شود ـــ مسخره است. ضعف چگونه می‌تواند قوی شود؟
با دیدن این، نمی‌خواهی قوی شوی.
و وقتی نخواهی قوی بشوی، ناتوانی نمی‌تواند در تو بماند. فقط با فکر قدرت می‌تواند بماند ـــ این دو باهم هستند؛ مانند قطب‌های مثبت و منفی برق. باهم وجود دارند.
اگر این جاه‌طلبی برای کسب قدرت را رها کنی، یک روز خواهی یافت که ضعف هم ازبین رفته است. نمی‌تواند در تو بماند.
اگر این فکر ثروتمندبودن را رها کنی، چگونه می‌توانی خودت را فقیر بدانی؟ چگونه مقایسه خواهی کرد و چگونه قضاوت می‌کنی که فقیر هستی؟
در تضاد با چه؟
هیچ امکانی برای اندازه‌گیری فقر تو وجود ندارد. با دورانداختن فکر ثروت و ثروتمندبودن، یک روز فقر نیز ازبین خواهد رفت.

وقتی مشتاق گردآوری دانش نباشی و دانش‌آلودگی را رها کنی، چگونه می‌توانی جاهل بمانی؟
وقتی دانش ازبین برود، جهل نیز مانند سایه‌ی آن ازبین خواهد رفت.
آنگاه انسان خردمند است.
خرد wisdom، دانش knowledge نیست؛
خرد غیبتِ دانش و جهل، هردو، است.

این‌ها سه امکان هستند:
می‌توانی جاهل باشی، می‌توانی جاهل و دانش‌آلوده باشی؛ و می‌توانی بدون جهل و بدون دانش باشی.
سومین امکان همان خرد است.
این چیزی است که بودا آن را پراجناپارامیتا Prajnaparamita می‌خواند:
خرد ماورایی، خرد فراسویی.
این دانش نیست.

نخست این خواسته برای قدرت را رها کن، و تماشا کن. یک روز تعجب خواهی کرد، شروع می‌کنی به رقصیدن:
ضعف ازبین رفته است. این‌ها دو روی یک سکّه هستند. باهم زندگی می‌کنند، باهم می‌روند. زمانی که به این واقعیت در درون خودت نفوذ کردی، یک تحول عظیم ایجاد خواهد شد.

#اشو
#سوترای_دل

ادامه پاسخ 👇👇

می‌توانی صاحب وسایل منزل باشی، آنوقت ترسی وجود ندارد
ولی وقتی سعی کنی صاحب یک موجود زنده باشی، ترس وارد می‌شود کسی چه می‌داند: او دیروز مال تو نبود، امروز مال تو است، شاید فردا مال دیگری باشد! ترس برمی‌خیزد.

ترس به سبب خواستن برای تملک برمی‌خیزد؛ یک محصول‌جانبی است؛ چون می‌خواهی مالک باشی، ترس وجود دارد
اگر نخواهی مالک شوی، ترسی وجود ندارد. اگر خواسته‌ای نداشته باشی که در آینده می‌خواهی چنین یا چنان باشی، آنوقت ترسی وجود نخواهد داشت. اگر نخواهی به بهشت بروی، ترسی نداری؛ آنوقت کشیش نمی‌تواند تو را بترساند. اگر نخواهی جایی بروی، آنوقت هیچکس نمی‌تواند تو را بترساند.
اگر شروع کنی به زندگی در لحظه‌ی حال، ترس ناپدید می‌شود
ترس از طریق خواسته وارد می‌شود. بنابراین دراساس، خواسته است که تولید ترس می‌کند.

هروقت دچار ترس شدی، آن را نگاه کن: ببین که از کجا وارد شده ـــ چه خواسته‌ای آن را خلق کرده ـــ و سپس بیهودگی آن را تماشا کن
چگونه می‌توانی یک زن یا یک مرد را صاحب شوی؟ این فکری بسیار احمقانه و سخیف است. فقط اشیاء را می‌توان مالک شد؛ نه اشخاص را.

یک شخص، یک آزادی است. انسان به سبب آزادی است که زیباست.
پرنده در حال پرکشیدن در آسمان زیباست: آن را در قفس بینداز ــ دیگر آن پرنده‌ی سابق نیست؛
این را به یاد بسپار: مانند آن پرنده به‌نظر می‌رسد؛ ولی دیگر همان پرنده نیست. آسمان کجاست؟ خورشید کجاست؟ آن بادها و آن ابرها کجا هستند؟ آن آزادی پرکشیدن کجاست؟ تمام اینها ازبین رفته‌اند. این همان پرنده نیست.

عاشق زنی هستی چون او یک آزادی است. سپس او را در قفس بینداز:
آنوقت به ادارات قانونی بروید و ازدواج کنید. سپس یک قفس زیبا و شاید طلایی برای او بساز؛ ولی او دیگر همان زن نیست. و حالا ترس وارد می‌شود. تو می‌ترسی، ترس از اینکه شاید این زن آن قفس را دوست نداشته باشد؛ شاید دوباره مشتاق آزادی خودش باشد.
و آزادی ارزش نهایی است؛
فرد نمی‌تواند آن را رها کند.

انسان از آزادی تشکیل شده،
آگاهی از آزادی تشکیل شده
پس دیر یا زود آن زن کسل‌شده و به ستوه خواهد آمد. شروع می‌کند به گشتن برای فردی دیگر. تو می‌ترسی. ترس تو از آنجا می‌آید که می‌خواهی مالک باشی ــ ولی از همان ابتدا چرا می‌خواهی مالک بشوی؟
احساس مالکیت نداشته باش و سپس ترسی وجود ندارد. و وقتی ترسی نباشد، مقدار زیادی از انرژی تو که صرف ترس شده بود آزاد می‌شود و همین انرژی می‌تواند نیروی خلاقه‌ی تو بشود؛ می‌تواند به یک رقص و یک ضیافت تبدیل شود.

می‌ترسی که بمیری؟
بودا می‌گوید: تو نمی‌توانی بمیری، نخست اینکه از همان ابتدا تو وجود نداری؛ پس چگونه می‌توانی بمیری؟
به وجود خودت نگاه کن، عمیقاً واردش بشو. خوب ببین: چه کسی آنجاست که بمیرد؟ و هیچ نفْسی در آنجا نخواهی یافت. پس امکان مرگ وجود ندارد.
فقط مفهوم نفْس است که ترس از مرگ را خلق می‌کند. وقتی نفْس نباشد، مرگ هم وجود ندارد. تو سکوت کامل، بی‌مرگ و جاودانه هستی ـــ نه همچون یک نفس، بلکه همچون یک آسمان باز، نیالوده‌شده توسط مفهوم “من” یا “خود” ـــ نامحدود، ‌تعریف نشده
آنوقت ترسی وجود ندارد.

ترس می‌آید زیرا چیزهای دیگری وجود دارند، راماناندا. باید به آن چیزها نگاه کنی و با نگاه‌کردن به آنها، خودشان شروع می‌کنند به تغییرکردن.

پس لطفاً نپرس که چگونه می‌توان ترس را کُشت یا بر آن چیره شد. ترس را نباید کشت، نباید بر آن غلبه کرد. نمی‌تواند کشته شود و نمی‌توانی بر آن غلبه کنی؛ فقط می‌تواند فهمیده شود.
بگذار ادراک تنها قانون تو باشد.

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

مراحل شکل گیری نفْس (ego)در کودک
قسمت سوم

ششمین در، “خود همچون دلیل” self as reason است.
کودک راه‌های استدلال، منطق و بحث را یادمی‌گیرد. او می‌آموزد که می‌تواند مسایل را حل کن. استدلال یک حمایت بزرگ از خود اوست، مردم به این دلیل باهم بحث می‌کنند.
برای همین است که مردمان تحصیل‌ کرده فکر می‌کنند که کسی هستند. تحصیلات نداری؟ قدری احساس خجالت می‌کنی! تو مدارک عالی داری ـــ در ادبیات یا فلسفه دکترا داری ـــ و سپس گواهینامه‌ات را پیوسته نشان می‌دهی: برنده‌ی جایزه طلا هستی؛ در دانشگاه شاگرد اول شده‌ای و چنین و چنان! چرا؟
چون می‌خواهی نشان بدهی که فردی منطقی و تحصیل‌کرده هستی و می‌توانی دلیل بیاوری؛ در بهترین دانشگاه‌ها تحصیل کرده‌ای و بهترین استادان را داشته‌ای:
“من بهتر از هرکس دیگر می‌توانم مباحثه کنم.”
استدلال یک حمایت بزرگ می‌شود.

و هفتمین در، تلاش مناسب است
هدف زندگی، جاه‌طلبی، شدن: فرد کیست و چیست و می‌خواهد چه بشود و چطور بشود. ملاحظات آینده، رویاها و اهداف درازمدت پدیدار می‌شوند.
این آخرین مرحله از نفس است.
دراینجا فرد شروع به اندیشیدن می‌کند که در دنیا چه کند تا اثری در تاریخ از خود برجای بگذارد؛ یا در این ماسه‌های زمان امضایی از خود برجا گذارد.
یک شاعر بشود؟
یک سیاستمدار بشود؟
یک ماهاتما بشود؟
این کار را بکند یا آن کار را؟
زندگی به سرعت درجریان است، سریع می‌گذرد و فرد باید کاری کند؛ وگرنه دیر یا زود هیچ می‌شود و هیچکس حتی خبردار نمی‌شود که او وجود داشته.
فرد می‌خواهد یک اسکندر بشود یا یک ناپلئون! اگر ممکن باشد می‌خواهد فرد خوبی بشود: مشهور و شناخته‌شده، یک قدیس، یک روح والا Mahatma
اگر ممکن نباشد، آنوقت بازهم می‌خواهد کسی بشود!
بسیاری از قاتلان در دادگاه اعتراف کرده‌اند که مقتول را به این دلیل نکشته‌اند که علاقه‌ای به کشتن او داشته‌اند، بلکه فقط می‌خواسته‌اند که نامشان در صفحه‌ی اول روزنامه‌ها منتشر شود.

مردی یک نفر را از پشت سر به‌قتل رساند. آمد و کسی را که هرگز ندیده بود از پشت زخمی کرد و کشت. مقتول کاملاً برای او ناشناس بود؛ باهم آشنایی نداشتند، هیچ دوستی و دشمنی بین قاتل و مقتول وجود نداشت. و او حتی صورت فردی را که کشته بود ندیده بود. آن مرد در ساحل نشسته بود و به امواج نگاه می‌کرد و این مرد آمد و او را کشت.

حاضران در دادگاه تعجب کرده بودند ولی قاتل گفت، “من به خود این فرد که کشتم توجهی نداشتم. او می‌توانست هرکس دیگری باشد. من آنجا رفته بودم تا کسی را به قتل برسانم. اگر این مرد آنجا نبود، فرد دیگری را می‌کشتم!” پرسیدند: “ولی چرا؟”
مرد گفت، “چون می‌خواستم عکس و اسم من در صفحه اول روزنامه‌ها بیاید. حالا اشتیاق من برآورده شده. حالا در سراسر کشور در مورد من صحبت می‌کنند، خوشحال هستم. آماده هستم که بمیرم. اگر مرا به مرگ محکوم کنید
با خوشحالی خواهم مرد. من شناخته شدم. مشهور شدم!”

اگر نتوانی مشهور شوی، سعی می‌کنی بدنام بشوی. اگر نتوانی ماهاتما گاندی بشوی، دوست داری آدلف هیتلر بشوی ـــ ولی هیچکس مایل نیست که یک هیچکس بماند.

اینها هفت در بودند که توسط آنها توهم نفْس تقویت می‌شوند؛ قوی‌تر و قوی‌تر می‌شوند. و اگر درک کنید،‌اینها هفت دری هستند که باید نفس را باردیگر از آنها بیرون فرستاد. آهسته‌آهسته، ازمیان هر در باید نگاهی عمیق به نفس خودت بیندازی و با آن خداحافظی کنی.
آنوقت هیچی برمی‌خیزد.

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا از متن Prajnaparamita Hridayam Sutra
#برگردان: ‌محسن خاتمی

ادامه 👆👆👆

آنوقت او هم سعی می‌کند حضور خودش را اعلام کند. شروع می‌کند به خراب کردن وسایل، یا شروع می‌کند به سیگارکشیدن و هرکاری را که شما دوست ندارید انجام می‌دهد! و خواهد گفت: “حالا می‌بینید؟
باید به من توجه کنید؛ باید حضور مرا احساس کنید. باید بدانید که من کسی هستم و اینجا هستم و نمی‌توانید مرا نادیده بگیرید.”

اینگونه است که آدم خوب و آدم بد: گناهکار و قدیس زاده می‌شوند.


مراحل شکل گیری نفْس (ego)در کودک
قسمت سوم

⭐️ششمین در، “خود همچون دلیل” self as reason است.
کودک راه‌های استدلال، منطق و بحث را یادمی‌گیرد. او می‌آموزد که می‌تواند مسایل را حل کن. استدلال یک حمایت بزرگ از خود اوست، مردم به این دلیل باهم بحث می‌کنند.
برای همین است که مردمان تحصیل‌ کرده فکر می‌کنند که کسی هستند. تحصیلات نداری؟ قدری احساس خجالت می‌کنی! تو مدارک عالی داری ـــ در ادبیات یا فلسفه دکترا داری ـــ و سپس گواهینامه‌ات را پیوسته نشان می‌دهی: برنده‌ی جایزه طلا هستی؛ در دانشگاه شاگرد اول شده‌ای و چنین و چنان! چرا؟
چون می‌خواهی نشان بدهی که فردی منطقی و تحصیل‌کرده هستی و می‌توانی دلیل بیاوری؛ در بهترین دانشگاه‌ها تحصیل کرده‌ای و بهترین استادان را داشته‌ای:
“من بهتر از هرکس دیگر می‌توانم مباحثه کنم.”
استدلال یک حمایت بزرگ می‌شود.

⭐️هفتمین در، تلاش مناسب است
هدف زندگی، جاه‌طلبی، شدن: فرد کیست و چیست و می‌خواهد چه بشود و چطور بشود. ملاحظات آینده، رویاها و اهداف درازمدت پدیدار می‌شوند.
این آخرین مرحله از نفس است.
دراینجا فرد شروع به اندیشیدن می‌کند که در دنیا چه کند تا اثری در تاریخ از خود برجای بگذارد؛ یا در این ماسه‌های زمان امضایی از خود برجا گذارد.
یک شاعر بشود؟
یک سیاستمدار بشود؟
یک ماهاتما بشود؟
این کار را بکند یا آن کار را؟
زندگی به سرعت درجریان است، سریع می‌گذرد و فرد باید کاری کند؛ وگرنه دیر یا زود هیچ می‌شود و هیچکس حتی خبردار نمی‌شود که او وجود داشته.
فرد می‌خواهد یک اسکندر بشود یا یک ناپلئون! اگر ممکن باشد می‌خواهد فرد خوبی بشود: مشهور و شناخته‌شده، یک قدیس، یک روح والا Mahatma
اگر ممکن نباشد، آنوقت بازهم می‌خواهد کسی بشود!
بسیاری از قاتلان در دادگاه اعتراف کرده‌اند که مقتول را به این دلیل نکشته‌اند که علاقه‌ای به کشتن او داشته‌اند، بلکه فقط می‌خواسته‌اند که نامشان در صفحه‌ی اول روزنامه‌ها منتشر شود.

مردی یک نفر را از پشت سر به‌قتل رساند. آمد و کسی را که هرگز ندیده بود از پشت زخمی کرد و کشت. مقتول کاملاً برای او ناشناس بود؛ باهم آشنایی نداشتند، هیچ دوستی و دشمنی بین قاتل و مقتول وجود نداشت. و او حتی صورت فردی را که کشته بود ندیده بود. آن مرد در ساحل نشسته بود و به امواج نگاه می‌کرد و این مرد آمد و او را کشت.

حاضران در دادگاه تعجب کرده بودند ولی قاتل گفت، “من به خود این فرد که کشتم توجهی نداشتم. او می‌توانست هرکس دیگری باشد. من آنجا رفته بودم تا کسی را به قتل برسانم. اگر این مرد آنجا نبود، فرد دیگری را می‌کشتم!” پرسیدند: “ولی چرا؟”
مرد گفت، “چون می‌خواستم عکس و اسم من در صفحه اول روزنامه‌ها بیاید. حالا اشتیاق من برآورده شده. حالا در سراسر کشور در مورد من صحبت می‌کنند، خوشحال هستم. آماده هستم که بمیرم. اگر مرا به مرگ محکوم کنید
با خوشحالی خواهم مرد. من شناخته شدم. مشهور شدم!”

اگر نتوانی مشهور شوی، سعی می‌کنی بدنام بشوی. اگر نتوانی ماهاتما گاندی بشوی، دوست داری آدلف هیتلر بشوی ـــ ولی هیچکس مایل نیست که یک هیچکس بماند.

💫اینها هفت در بودند که توسط آنها توهم نفْس تقویت می‌شوند؛ قوی‌تر و قوی‌تر می‌شوند. و اگر درک کنید،‌اینها هفت دری هستند که باید نفس را باردیگر از آنها بیرون فرستاد. آهسته‌آهسته، ازمیان هر در باید نگاهی عمیق به نفس خودت بیندازی و با آن خداحافظی کنی.
آنوقت هیچی برمی‌خیزد.

#اشو
#سوترای_دل

پنجمین در، تصویرِ خود است. کودک چیزها را نگاه می‌کند، تجربه می‌کند. وقتی والدین احساس خوبی به کودک دارند، کودک فکر می‌کند، “من خوب هستم.” وقتی او را نوازش می‌کنند، او احساس می‌کند، “من خوب هستم.” وقتی آنان با خشم نگاهش می‌کنند و بر سرش فریاد می‌زنند و می‌گویند، “نکن آن کار را،” او احساس می‌کند، “اشکالی در من هست.” خودش را جمع می‌کند

ششمین در، “خود به‌عنوان دلیل” است. این نفْس توسط تعلیم‌وتربیت، تجربه، مطالعه، آموختن و شنیدن می‌آید: شروع می‌کنید به انباشتن مفاهیم، سپس از این مفاهیم سیستم‌ها، ترکیبات سازگار و فلسفه‌ها را خلق می‌کنید. این جایی است که فیلسوفان، دانشمندان، اندیشمندان، روشنفکران و عقل‌گرایان در آنجا گرفتار هستند

هفتمین در،  کوششِ تسکین‌بخش Propriate Striving است: هنرمند، عارف، خیالباف آرمان‌شهری utopian، خواب‌زده؛ همه در اینجا گرفتار هستند. آنان همیشه سعی دارند تا یک مدینه‌ی فاضله در دنیا ایجاد کنند

اینها هفت در هستند. وقتی نفْس کامل شد، فرد از تمام این درها عبور کرده است، آنگاه آن نفس بالغ به‌خودیِ خود می‌افتد

کودک قبل از این هفت نوع نفْس قرار دارد و بودا پس از هفت مرحله.
ین یک چرخه‌ی کامل است.

از من می‌پرسی، “چه تفاوتی هست بین خالی بودن یک کودک قبل از تشکیل نفْس، و تهیای کودک‌وارِ یک بودا؟”

تفاوت این است: بودا از میان این هفت نفْس عبور کرده است ـــ آنها را دیده، به آنها نگاه کرده، دریافته که توهمی هستند و به وطن بازگشته
باردیگر یک کودک شده است. منظور مسیح همین است وقتیکه می‌گوید، “تاوقتی مانند کودکان خردسال نشوید، وارد ملکوت خداوند نخواهید شد.”

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

ادامه 👆👆👆

بنابراین به شما نمی‌گویم که منتظر نوبت بعدی باشید.
همین لحظه را بگیرید!
این تنها زمان موجود است، زمان دیگری وجود ندارد. حتی اگر هشتادوپنج سال داشته باشی، می‌توانی شروع کنی به زندگی‌کردن. و وقتی هشتادوپنج سال داری، چه چیزی برای ازدست‌دادن داری؟ اگر پابرهنه به ساحل بروی و گل‌های مروارید بیشتری جمع‌اوری کنی ـــ حتی اگر در آن وقت بمیری، هیچ اشکالی ندارد. مردن با پای برهنه در ساحل، راه درستی است برای مردن! مردن درحالیکه گل‌مروارید جمع‌آوری می‌کنی، برای مردن مناسب است.
چه هشتادوپنج سال داشته باشی و چه پانزده سال، تفاوتی ندارد. همین لحظه را دریاب. یک زوربا باش.

می‌پرسی، “من فقط کنجکاو هستم. آیا کتاب زوربای یونانی نوشته‌ی کازانتزاکیس را خوانده‌اید؟ من بسیار آن را دوست دارم.”

فقط دوست‌داشتن آن کمکی نمی‌کند. چنان باش!
گاهی چنین است که تو عاشق چیزی هستی که مخالف با آنچه خودت هستی است. از آنچه که با تو مخالف است لذت می‌بری ـــ زیرا تخیلات را در تو آزاد می‌کند. به تو بینشی می‌دهد که چگونه مایلی باشی؛ جاذبه‌ی زوربا در همین است.
ولی دوست داشتنِ کتاب کمکی نخواهد کرد. این کاری است که مردم در طول قرن‌ها انجام داده‌اند. مردم عاشق انجیل هستند و مسیح نمی‌شوند، و عاشق “سوترای دل” هستند ـــ‌ آن را تکرار می‌کنند و هر روز آن را ذکر می‌کنند. میلیون‌ها انسان در شرق روزی پنج بار سوترای دل را تکرار می‌کنند ـــ در چین، در ژاپن، در کره، در ویتنام ـــ آنان پیوسته آن را تکرار می‌کنند. سوترای کوتاهی است؛ در چند دقیقه می‌تواند تکرار شود. مردم عاشق آن هستند،
ولی بودا نمی‌شوند!

یک زوربا باش. به یاد بسپار:
عشق به کتاب کمکی نخواهد کرد،
فقط بودن کمک می‌کند.

می‌پرسی:
“من بسیار آن را دوست دارم. آیا زوربا دقیقاً کسی نیست که شما می‌خواهید ما باشیم؟”

نه دقیقاً، زیرا من تعداد زیادی زوربا را در دنیا دوست ندارم. نه دقیقاً؛ چون این یک پدیده‌ی زشت و یکنواخت و خسته‌کننده خواهد بود
تو به روش خودت یک زوربا باش ـــ
نه دقیقاً.

هرگز سعی نکنید از دیگری تقلید کنید، هرگز یک مقّلد نباشید، این خودکشی است. هرگز قادر نخواهی بود تا لذت ببری. همیشه یک نسخه‌ی کاربنی خواهی ماند، هرگز اصیل نخواهی بود.
و در زندگی هرآنچه که رخ می‌دهد
ــ‌ حقیقت، زیبایی، نیکی، آزادی، مراقبه، عشق… ـــ
همه برای فرد اصیل رخ می‌دهد، نه برای یک نسخه‌ی کاربنی
مراقب باش ـــ نه دقیقاً؛ این خطرناک است. اگر فقط از زوربا پیروی کنی و کارهایی را بکنی که او می‌کند، دچار دردسر خواهی شد. مردم چنین کرده‌اند.

به مسیحیان نگاه کن، به هندوها نگاه کن: آنان سعی کرده‌اند دقیقاً چنین کاری کنند
هیچکس نمی‌تواند دوباره یک بودا باشد! خداوند اجازه‌ی هیچ تکرار را نمی‌دهد! خداوند اجازه نمی دهد مردم دستِ دوم باشند، او عاشق مردم دست‌اول است. او عاشق بودا بود. او چنان بودا را دوست داشت که تمام شد؛ اینکه نیازی به بودا نیست. دیگر یک رابطه‌ی عاشقانه نخواهد بود. این مانند دیدن فیلمی است که قبلاً‌ دیده‌ای؛‌ مانند کتابی که قبلاً آن را بارها خوانده‌ای. خداوند خنگ و احمق نیست، هرگز اجازه نمی‌دهد کسی دیگری را تکرار کند:
مسیح فقط یکی است، بودا فقط یکی است ـــ و تو نیز فقط یکی هستی!
و تو تنها هستی، هیچکس دیگر مانند تو نیست. فقط تو خودت هستی.
من این را احترام به زندگی می‌خوانم. این واقعاً احترام به خود است.

از زوربا یادبگیر، آن راز را بیاموز، ولی هرگز تقلید نکن. حال‌وهوای او را بیاموز، آن را تحسین کن، واردش شو، با آن همدلی کن، با زوربا مشارکت کن و سپس راه خودت را برو. آنوقت خودت باش.

#اشو
#سوترای_دل

#همه_چیز_يکتاست
خدا هیچگاه کپی برداری نمی کند
بلکه همیشه اصل را می آفریند
او فقط به اصل باور دارد
او به راستی آفریننده است.
هرگز چیزی را تکرار نمیکند

اما انسان همچنان مشغول تقلید و کپی برداری است.
ما همواره می کوشیم که کسی دیگر باشیم، که ناممکن است. هر کاری بکنی شکست خواهی خورد.
تو فقط میتوانی خودت باشي
هیچ امکان دیگری نیست

اما همه ما می کوشیم که کسی دیگر باشیم.
این کل ماجرای شکست ما و داستان غم انگیز زندگی است.

بخودت احترام بگذار
بخودت عشق بورز
خودت را بپذیر و خودت باش
هیچ لزومی ندارد غیر از این باشی؛ خداوند تو را یکتا آفریده است.

من به تو نه خصلتی ویژه، نه روش ویژه زندگی، بلکه بصیرت و آگاهی می بخشم تا بتوانی روش زندگیت را انتخاب کني.
تا بتوانی در مسیر خودت زندگی کنی،
و همین که تو چراغ راه زندگی خود شوی ،شادمانی از آن تو میشود.

#اشو
#کتاب_بااقيانوس_یکی_شدن

#تفاوت_مراقبه_و_تمرکز

مراقبه چیست؟

تمام این سوترای دل در مورد درونی‌ترین هسته‌ی مراقبه است. بگذارید واردش شویم.

نخستین چیز:
مراقبه تمرکز نیست
در تمرکز یک خود است که متمرکز می‌شود و یک موضوع است که روی آن تمرکز صورت می‌گیرد.
یک دوگانگی وجود دارد.

در مراقبه هیچکس در درون نیست و چیزی در بیرون نیست. مراقبه، تمرکز نیست. جدایی بین درون و بیرون وجود ندارد. درون پیوسته در بیرون جاری است و بیرون پیوسته در درون جریان دارد. خط جدایی، مرز و محدوده‌ای دیگر وجود ندارد. درون، بیرون است و بیرون، درون است؛ مراقبه یک آگاهی غیردوگانه است.

تمرکز یک آگاهی دوگانه است:
برای همین است که تمرکز تولید خستگی می‌کند؛ برای همین است که وقتی تمرکز می‌کنید احساس خستگی زیاد می‌کند. و نمی‌توانید بیست‌وچهار ساعته تمرکز کنید، باید برای استراحت به تعصیلات بروید!
تمرکز هرگز نمی‌تواند طبیعت شما بشود

مراقبه خسته نمی‌کند، احساس کوفتگی به شما نمی‌دهد.
مراقبه می‌تواند بیست‌وچهارساعته باشد ــ هر روز و هرشب، هر سال و همه سال. می‌تواند ابدی بشود. مراقبه خودِ آسودگی است.

تمرکز یک عمل است، یک عمل ارادی است. مراقبه وضعیت بدون اراده است، وضعیت بی‌عملی؛ آسودگی است. فرد فقط به درون وجودش می‌افتد و این وجود با تمام وجودهای دیگر یکسان است.
در تمرکز یک نقشه وجود دارد، یک فرافکنی، یک فکر. در تمرکز ذهن از روی یک نتیجه‌گیری عمل می‌کند:
تو کاری انجام می‌دهی.
تمرکز از گذشته می‌آید.

در مراقبه هیچ نتیجه‌گیری در پشت آن وجود ندارد. هیچ کار خاصی انجام نمی‌دهی، فقط حضور داری و هستی؛ گذشته‌ای در آن وجود ندارد، با گذشته آلوده نشده است. در مراقبه هیچ آینده‌ای وجود ندارد، از تمام آینده پاک و آزاد است. مراقبه چیزی است که لائوتزو آن را Wei-Wu-Wei می‌خواند:
عمل توسط بی‌عملی.
این چیزی است که مرشدان ذن گفته‌اند: نشستن در سکوت و کاری نکردن؛ بهار می‌آید و علف‌ها خودشان سبز می‌شوند.
به یاد بسپارید “خودشان…”
هیچ عملی انجام نگرفته، شما علف را بیرون نمی‌کشید؛ بهار می‌آید و علف‌ها خودشان رشد می‌کنند.
وقتی که به زندگی اجازه می‌دهید تا راه خودش را برود، وقتی که دستکاری نمی‌کنید، وقتی هیچ انضباطی را بر زندگی تحمیل نمی‌کنید، وقتی نمی‌خواهید هیچ کنترلی داشته باشید… این وضعیت خودانگیخته و تحمیل‌نشده، مراقبه است.

مراقبه در زمان حال است،
زمان حال خالص.
مراقبه مستقیم و بی‌واسطه است. نمی‌توانید مراقبه کنید،
ولی می‌توانید در مراقبه باشید؛
نمی‌توانید در تمرکز باشید،
ولی می‌توانید تمرکز کنید.
تمرکز انسانی است،
مراقبه الهی است.

تمرکز در شما یک مرکز دارد: تمرکز از آن مرکز می‌آید. تمرکز یک خود self در شما دارد. درواقع، کسی که زیاد تمرکز می‌کند شروع می‌کند به گردآوردن یک خودِ بسیار قوی! او قوی‌تر و قوی‌تر می‌شود و اراده‌اش بیشتر و بیشتر میگردد. او بیشتر یکپارچه و قوی به‌نظر می‌آید.

انسان اهل مراقبه، قوی نمی‌شود: ساکت می‌شود، آرام می‌گردد.
قدرت بر اثر تضاد ایجاد می‌شود؛
علت تمام قدرت‌ها اصطکاک است.
برق از اصطکاک بوجود می‌آید. می‌توانید از آب، برق تولید کنید: وقتی رودخانه از کوهستان به‌پایین جاری می‌شود، اصطکاکی بین رودخانه و صخره‌ها وجود دارد و آن اصطکاک تولید انرژی می‌کند. برای همین است که افرادی که همیشه جویای قدرت هستند همیشه مشغول جنگیدن هستند. جنگ تولید انرژی می‌کند. انرژی، نیرو، همیشه توسط اصطکاک تولید می‌شود.
دنیا بارها و بارها وارد جنگ می شود زیرا دنیا تحت تسلط مفهوم قدرت است. بدون جنگیدن نمی‌توانی قدرتمند باشی.

مراقبه آرامش می‌آورد. آرامش قدرتِ خودش را دارد، ولی پدیده‌ای کاملاً‌متفاوت است.
آن قدرتی که از اصطکاک تولید شده، تهاجمی، خشن و مردانه است.
ولی آن قدرتی که از آرامش بیرون می‌آید (من از همان واژه استفاده می‌کنم چون واژه‌ی دیگری وجود ندارد) زنانه است؛
در خودش وقاری دارد؛ یک قدرت غیرفعال است، پذیرش است، بازبودن است. از اصطکاک تولید نشده و برای همین، خشن نیست.

بودا قدرتمند است، در آرامش، در سکوت خود قدرتمند است. او مانند یک گل‌سرخ قدرتمند است و نه مانند یک بمب اتم. او همچون لبخند یک کودک قدرتمند است… بسیار شکننده، بسیار آسیب‌پذیر؛ ولی این قدرت مانند قدرت شمشیر نیست. بودا قوی است، مانند یک چراغ سفالین کوچک، شعله‌ی کوچکی که در شب تاریک در آن به روشنی می‌سوزد. این یک بُعد کاملاً‌ متفاوت از قدرت است. این قدرتی است که ما آن را قدرت الهی می‌خوانیم؛
قدرتی بدون اصطکاک است.


#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

#هیچ

و وقتی می‌گویم “آن را ببین،” منظورم این است که همین‌حالا، بی‌درنگ آن
(این لحظه) را ببین. نیازی نیست منتظر بمانی. و وقتی می‌گویم، “آن را ببین،” سریع باش! آن را ببین، ولی با سرعت، زیرا اگر شروع کنی به فکرکردن، اگر آن را فوری و بلافاصله نبینی، در همان کسری از ثانیه ذهن وارد می‌شود و در فکر فرومی‌رود و افکار را وارد می‌کند و ذهن شروع می‌کند به آوردن تعصبات خودش. و تو در یک وضعیت فیلسوفانه هستی ـــ افکار بسیاری وجود دارند. آنوقت باید انتخاب کنی که کدام درست است و کدام نادرست است، و گمانه‌زنی شروع می‌شود.
اینگونه آن لحظه‌ی وجودین را ازکف داده‌ای
لحظه‌ی وجودین همین حالا است.
فقط نگاهی بینداز، و مراقبه همین است ـــ آن نگاه، مراقبه است.
فقط دیدن واقعیت یک پدیده‌ی خاص، یک موقعیت خاص، مراقبه است. مراقبه انگیزه‌ای ندارد، بنابراین مرکزی برایش نیست. و چون انگیزه و مرکز وجود ندارد، در آن “خود” نیز وجود ندارد. در مراقبه از یک مرکز عمل نمی‌کنی، از هیچی عمل می‌کنی. پاسخی که از هیچی بیاید، همان مراقبه است.

ذهن تمرکز می‌کند: از گذشته عمل می‌کند
مراقبه در زمان حال عمل می‌کند، از لحظه می‌آید. یک پاسخ خالص است به لحظه‌ی حال، یک واکنش نیست.
مراقبه از نتیجه‌گیری‌ها عمل نمی‌کند،
از دیدن چیزهای وجودین عمل می‌کند.

زندگی خودت را مشاهده کن:
وقتی از روی نتیجه‌گیری‌ها عمل می‌کنی تفاوت زیادی وجود دارد.
مردی را می‌بینی، جذب او می‌شوی ــ مردی زیبا، با ظاهری خوب و معصوم. چشمانش زیبا هستند، ارتعاش خوبی دارد. ولی وقتی خودش را معرفی می‌کند و می‌گوید:
“من یک یهودی هستم”
ـــ و تو یک مسیحی هستی! ـــ
چیزی بلافاصله حرکت می‌کند و یک فاصله ایجاد شده:
حالا آن مرد دیگر معصوم نیست، دیگر زیبا نیست. تو مفاهیم مشخص خودت را در مورد یهودیان داری.
و چیزی بی‌درنگ تغییر می‌کند.

این عمل‌کردن از روی نتیجه‌گیری‌ها، تعصبات است و نه دین آن مرد
زیرا این مرد شاید آن کسی نباشد که تو فکر می‌کنی یک یهودی باید چنان باشد؛ زیرا هر یهودی یک انسان متفاوت است، هر هندو انسانی متفاوت است،
هر محمدی نیز با بقیه تفاوت دارد. نمی‌توانی از روی تعصبات عمل کنی. نمی‌توانی با دست‌بندی‌کردن مردم عمل کنی. نمی‌توانی مردم را در قفسه‌بندی‌ها قرار بدهی.

هرگاه از روی نتیجه‌گیری‌ها عمل می‌کنی، این ذهن تو است.
وقتی به لحظه‌ی حال نگاه می‌کنی و اجازه نمی‌دهی که هیچ‌چیز واقعیت را بپوشاند، وقتی با این نگاه فقط به واقعیت نگاه می‌کنی، این مراقبه است.

مراقبه چیزی نیست که صبح‌ها انجام بدهی و تمام شود؛ مراقبه چیزی است که باید هرلحظه از عمرت آن را زندگی کنی. در حال راه‌رفتن، خوابیدن، نشستن، صحبت‌کردن، شنیدن ـــ
باید برایت نوعی حال‌وهوا شود
شخصی که آسوده است در مراقبه باقی می‌ماند.
کسی که پیوسته گذشته را رها می‌کند مراقبه‌گون باقی می‌ماند. هرگز از روی نتیجه‌گیری‌ها عمل نکنید؛
آن نتیجه‌گیری‌ها همان شرطی‌شدگی‌های شما هستند، تعصبات، خواسته‌ها و ترس‌های شما هستند.
بطور خلاصه تو در آنها وجود داری!
تو یعنی گذشته‌ات. تو همان تجربه‌های گذشته‌ات هستی
اجازه نده که مُرده بر زنده حاکم باشد؛ اجازه نده تا گذشته بر حال تاثیر بگذارد؛ اجازه نده که مرگ بر زندگی چیره شود ـــ‌ مراقبه یعنی همین.
بطور خلاصه:
در مراقبه تو وجود نداری؛
آن مرده، زنده را کنترل نمی‌کند.

مراقبه نوعی تجربه است که کیفیتی کاملاً‌ متفاوت برای زندگی‌کردن به تو می‌دهد. آنگاه تو مانند یک هندو، یک محمدی، یک هندی یا آلمانی عمل نمی‌کنی؛
فقط بعنوان یک آگاهی زندگی می‌کنی. وقتی در زمان حال زندگی کنی و هیچ چیز آن را مختل نکند، توجه تو تمام است زیرا هیچ اختلالی وجود ندارد ـــ اختلال‌ها از گذشته و آینده می‌آیند.
وقتی توجه تمام باشد، عمل کامل است؛ هیچ رسوباتی برجای نمی‌گذارد. چنین عمل‌کردن، پیوسته تو را آزاد می‌کند، هرگز برایت قفس نمی‌سازد، هرگز تو را زندانی نمی‌کند. و این همان هدف نهایی بودا است؛ این چیزی است که نیروانا خوانده می‌شود.

نیروانا یعنی:
آزادی تمام، مطلق، بدون مانع، یک آسمان باز می‌شوی: هیچ مرزی وجود ندارد، بی‌نهایت است. فقط وجود دارد… و آنگاه در همه‌طرف هیچی وجود دارد: در درون و بیرون
هیچی عملکرد آگاهی در وضعیت مراقبه است.
و در این هیچی سعادت و برکت وجود دارد. خودِ این هیچی، سعادت است

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

#هیچ

و وقتی می‌گویم “آن را ببین،” منظورم این است که همین‌حالا، بی‌درنگ آن
(این لحظه) را ببین. نیازی نیست منتظر بمانی. و وقتی می‌گویم، “آن را ببین،” سریع باش! آن را ببین، ولی با سرعت، زیرا اگر شروع کنی به فکرکردن، اگر آن را فوری و بلافاصله نبینی، در همان کسری از ثانیه ذهن وارد می‌شود و در فکر فرومی‌رود و افکار را وارد می‌کند و ذهن شروع می‌کند به آوردن تعصبات خودش. و تو در یک وضعیت فیلسوفانه هستی ـــ افکار بسیاری وجود دارند. آنوقت باید انتخاب کنی که کدام درست است و کدام نادرست است، و گمانه‌زنی شروع می‌شود.
اینگونه آن لحظه‌ی وجودین را ازکف داده‌ای
لحظه‌ی وجودین همین حالا است.
فقط نگاهی بینداز، و مراقبه همین است ـــ آن نگاه، مراقبه است.
فقط دیدن واقعیت یک پدیده‌ی خاص، یک موقعیت خاص، مراقبه است. مراقبه انگیزه‌ای ندارد، بنابراین مرکزی برایش نیست. و چون انگیزه و مرکز وجود ندارد، در آن “خود” نیز وجود ندارد. در مراقبه از یک مرکز عمل نمی‌کنی، از هیچی عمل می‌کنی. پاسخی که از هیچی بیاید، همان مراقبه است.

ذهن تمرکز می‌کند: از گذشته عمل می‌کند
مراقبه در زمان حال عمل می‌کند، از لحظه می‌آید. یک پاسخ خالص است به لحظه‌ی حال، یک واکنش نیست.
مراقبه از نتیجه‌گیری‌ها عمل نمی‌کند،
از دیدن چیزهای وجودین عمل می‌کند.

زندگی خودت را مشاهده کن:
وقتی از روی نتیجه‌گیری‌ها عمل می‌کنی تفاوت زیادی وجود دارد.
مردی را می‌بینی، جذب او می‌شوی ــ مردی زیبا، با ظاهری خوب و معصوم. چشمانش زیبا هستند، ارتعاش خوبی دارد. ولی وقتی خودش را معرفی می‌کند و می‌گوید:
“من یک یهودی هستم”
ـــ و تو یک مسیحی هستی! ـــ
چیزی بلافاصله حرکت می‌کند و یک فاصله ایجاد شده:
حالا آن مرد دیگر معصوم نیست، دیگر زیبا نیست. تو مفاهیم مشخص خودت را در مورد یهودیان داری.
و چیزی بی‌درنگ تغییر می‌کند.

این عمل‌کردن از روی نتیجه‌گیری‌ها، تعصبات است و نه دین آن مرد
زیرا این مرد شاید آن کسی نباشد که تو فکر می‌کنی یک یهودی باید چنان باشد؛ زیرا هر یهودی یک انسان متفاوت است، هر هندو انسانی متفاوت است،
هر محمدی نیز با بقیه تفاوت دارد. نمی‌توانی از روی تعصبات عمل کنی. نمی‌توانی با دست‌بندی‌کردن مردم عمل کنی. نمی‌توانی مردم را در قفسه‌بندی‌ها قرار بدهی.

هرگاه از روی نتیجه‌گیری‌ها عمل می‌کنی، این ذهن تو است.
وقتی به لحظه‌ی حال نگاه می‌کنی و اجازه نمی‌دهی که هیچ‌چیز واقعیت را بپوشاند، وقتی با این نگاه فقط به واقعیت نگاه می‌کنی، این مراقبه است.

مراقبه چیزی نیست که صبح‌ها انجام بدهی و تمام شود؛ مراقبه چیزی است که باید هرلحظه از عمرت آن را زندگی کنی. در حال راه‌رفتن، خوابیدن، نشستن، صحبت‌کردن، شنیدن ـــ
باید برایت نوعی حال‌وهوا شود
شخصی که آسوده است در مراقبه باقی می‌ماند.
کسی که پیوسته گذشته را رها می‌کند مراقبه‌گون باقی می‌ماند. هرگز از روی نتیجه‌گیری‌ها عمل نکنید؛
آن نتیجه‌گیری‌ها همان شرطی‌شدگی‌های شما هستند، تعصبات، خواسته‌ها و ترس‌های شما هستند.
بطور خلاصه تو در آنها وجود داری!
تو یعنی گذشته‌ات. تو همان تجربه‌های گذشته‌ات هستی
اجازه نده که مُرده بر زنده حاکم باشد؛ اجازه نده تا گذشته بر حال تاثیر بگذارد؛ اجازه نده که مرگ بر زندگی چیره شود ـــ‌ مراقبه یعنی همین.
بطور خلاصه:
در مراقبه تو وجود نداری؛
آن مرده، زنده را کنترل نمی‌کند.

مراقبه نوعی تجربه است که کیفیتی کاملاً‌ متفاوت برای زندگی‌کردن به تو می‌دهد. آنگاه تو مانند یک هندو، یک محمدی، یک هندی یا آلمانی عمل نمی‌کنی؛
فقط بعنوان یک آگاهی زندگی می‌کنی. وقتی در زمان حال زندگی کنی و هیچ چیز آن را مختل نکند، توجه تو تمام است زیرا هیچ اختلالی وجود ندارد ـــ اختلال‌ها از گذشته و آینده می‌آیند.
وقتی توجه تمام باشد، عمل کامل است؛ هیچ رسوباتی برجای نمی‌گذارد. چنین عمل‌کردن، پیوسته تو را آزاد می‌کند، هرگز برایت قفس نمی‌سازد، هرگز تو را زندانی نمی‌کند. و این همان هدف نهایی بودا است؛ این چیزی است که نیروانا خوانده می‌شود.

نیروانا یعنی:
آزادی تمام، مطلق، بدون مانع، یک آسمان باز می‌شوی: هیچ مرزی وجود ندارد، بی‌نهایت است. فقط وجود دارد… و آنگاه در همه‌طرف هیچی وجود دارد: در درون و بیرون
هیچی عملکرد آگاهی در وضعیت مراقبه است.
و در این هیچی سعادت و برکت وجود دارد. خودِ این هیچی، سعادت است

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

مراقبه درختی است که بدون بذر رشد می‌کند:
معجزه‌ی مراقبه، راز و شگفتی آن همین است

تمرکز در خودش یک بذر دارد:
تو برای هدف خاصی تمرکز می‌کنی، انگیزه‌ای وجود دارد
مراقبه بدون انگیزش است.

پس اگر انگیزشی وجود ندارد،
چرا فرد باید مراقبه کند؟

مراقبه فقط زمانی بوجود می‌آید که تو به تمام انگیزه‌ها نگاه کرده باشی و آنها را ناقص یافته باشی؛ زمانی که وارد تمام انگیزه‌ها شده باشی و دروغ آنها را دیده باشی. تو دیدیه‌ای که انگیزه‌ها به جایی هدایت نمی‌کنند؛ که تو در دایره می‌چرخی؛ همانی که بودی باقی می‌مانی
انگیزه‌های پیوسته تو را هدایت می‌کنند، تو را هل می‌دهند،‌ تو را تقریباً به‌جنون می‌کشانند؛ خواسته‌های جدید خلق می‌کنند، ولی هیچ چیز هرگز به‌دست نمی‌آید. دست‌ها مانند همیشه خالی هستند.
وقتی چنین چیزی دیده شد،
وقتی به درون زندگی نگاه کرده باشی و دیده باشی که تمام انگیزه‌های شکست خورده‌اند.
هیچ انگیزه‌ای هرگز موفق نبوده است؛ هیچ انگیزه‌ای هرگز برکتی برای کسی نیاورده است. انگیزه‌ها فقط وعده می‌دهند؛ کالا هرگز تحویل داده نمی‌شوند. یک انگیزه شکست می‌خورد و انگیزه‌ی دیگری وارد می‌شود و باردیگر وعده می‌دهد. و بازهم فریب می‌خوری. وقتی بارها و بارها توسط انگیزه‌ها شکست خورده باشی،
یک روز ناگهان هشیار می‌شوی ـــ
ناگهان درونش را می‌بینی، و خودِ همین دیدن، آغاز مراقبه است.
هیچ بذری در آن نیست، هیچ انگیزه‌ای در آن نیست
اگر برای چیزی مراقبه کنی، آنوقت تمرکز کرده‌ای، نه مراقبه. آنوقت هنوز هم در دنیا هستی ـــ ذهنت هنوز هم به چیزهای ارزان و پیش‌پاافتاده علاقمند است. آنوقت اهل دنیا هستی
حتی اگر برای رسیدن به خداوند مراقبه کنی، اهل دنیا هستی.
حتی اگر برای رسیدن به نیروانا مراقبه کنی، فردی دنیایی هستی
زیرا مراقبه هدفی ندارد.
مراقبه بینشی است که می‌گوید تمام هدف‌ها کاذب هستند.
مراقبه ادراکی است که می‌گوید خواسته‌ها به‌جایی هدایت نمی‌کنند

این یک باور نیست که بتوانید آن را از من یا از بودا یا از مسیح بگیرید
این یک دانش نیست؛
باید آن را خودت ببینی.
باید همین حالا آن را ببینی!
تو زندگی کرده‌ای بسیاری از انگیزه‌ها را دیده‌ای، در آشوب‌ها بوده‌ای، در این فکر بوده‌ای که چه باید بکنی و چه نباید بکنی؛ و کارهای زیاد انجام داده‌ای.
تمام اینها تو را به کجا رسانده است؟ فقط خوب این را ببین!
نمی‌گویم با من موافق باش، نمی‌گویم مرا باور کن. من فقط سعی دارم شما را از این واقعیت که از آن غفلت کرده‌اید هشیار سازم. این یک نظریه نیست، بیان یک واقعیت بسیار ساده است.
شاید چون بسیار ساده است شما بدون نگاه‌کردن به آن به زندگی ادامه می‌دهید. ذهن همیشه به چیزهای پیچیده علاقمند است، زیرا با چیزهای پیچیده می‌توان کارهایی انجام داد. با یک پدیده‌ی ساده نمی‌توانی کاری بکنی.

وقتی چیزی ساده باشد، نادیده گرفته می‌شود، از آن غفلت می‌شود.
ساده چنان واضح است که هرگز به آن نگاه نمی‌کنید

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

#تفاوت_مراقبه_و_تمرکز

مراقبه چیست؟

تمام این سوترای دل در مورد درونی‌ترین هسته‌ی مراقبه است. بگذارید واردش شویم.

نخستین چیز:
مراقبه تمرکز نیست
در تمرکز یک خود است که متمرکز می‌شود و یک موضوع است که روی آن تمرکز صورت می‌گیرد.
یک دوگانگی وجود دارد.

در مراقبه هیچکس در درون نیست و چیزی در بیرون نیست. مراقبه، تمرکز نیست. جدایی بین درون و بیرون وجود ندارد. درون پیوسته در بیرون جاری است و بیرون پیوسته در درون جریان دارد. خط جدایی، مرز و محدوده‌ای دیگر وجود ندارد. درون، بیرون است و بیرون، درون است؛ مراقبه یک آگاهی غیردوگانه است.

تمرکز یک آگاهی دوگانه است:
برای همین است که تمرکز تولید خستگی می‌کند؛ برای همین است که وقتی تمرکز می‌کنید احساس خستگی زیاد می‌کند. و نمی‌توانید بیست‌وچهار ساعته تمرکز کنید، باید برای استراحت به تعصیلات بروید!
تمرکز هرگز نمی‌تواند طبیعت شما بشود

مراقبه خسته نمی‌کند، احساس کوفتگی به شما نمی‌دهد.
مراقبه می‌تواند بیست‌وچهارساعته باشد ــ هر روز و هرشب، هر سال و همه سال. می‌تواند ابدی بشود. مراقبه خودِ آسودگی است.

تمرکز یک عمل است، یک عمل ارادی است. مراقبه وضعیت بدون اراده است، وضعیت بی‌عملی؛ آسودگی است. فرد فقط به درون وجودش می‌افتد و این وجود با تمام وجودهای دیگر یکسان است.
در تمرکز یک نقشه وجود دارد، یک فرافکنی، یک فکر. در تمرکز ذهن از روی یک نتیجه‌گیری عمل می‌کند:
تو کاری انجام می‌دهی.
تمرکز از گذشته می‌آید.

در مراقبه هیچ نتیجه‌گیری در پشت آن وجود ندارد. هیچ کار خاصی انجام نمی‌دهی، فقط حضور داری و هستی؛ گذشته‌ای در آن وجود ندارد، با گذشته آلوده نشده است. در مراقبه هیچ آینده‌ای وجود ندارد، از تمام آینده پاک و آزاد است. مراقبه چیزی است که لائوتزو آن را Wei-Wu-Wei می‌خواند:
عمل توسط بی‌عملی.
این چیزی است که مرشدان ذن گفته‌اند: نشستن در سکوت و کاری نکردن؛ بهار می‌آید و علف‌ها خودشان سبز می‌شوند.
به یاد بسپارید “خودشان…”
هیچ عملی انجام نگرفته، شما علف را بیرون نمی‌کشید؛ بهار می‌آید و علف‌ها خودشان رشد می‌کنند.
وقتی که به زندگی اجازه می‌دهید تا راه خودش را برود، وقتی که دستکاری نمی‌کنید، وقتی هیچ انضباطی را بر زندگی تحمیل نمی‌کنید، وقتی نمی‌خواهید هیچ کنترلی داشته باشید… این وضعیت خودانگیخته و تحمیل‌نشده، مراقبه است.

مراقبه در زمان حال است،
زمان حال خالص.
مراقبه مستقیم و بی‌واسطه است. نمی‌توانید مراقبه کنید،
ولی می‌توانید در مراقبه باشید؛
نمی‌توانید در تمرکز باشید،
ولی می‌توانید تمرکز کنید.
تمرکز انسانی است،
مراقبه الهی است.

تمرکز در شما یک مرکز دارد: تمرکز از آن مرکز می‌آید. تمرکز یک خود self در شما دارد. درواقع، کسی که زیاد تمرکز می‌کند شروع می‌کند به گردآوردن یک خودِ بسیار قوی! او قوی‌تر و قوی‌تر می‌شود و اراده‌اش بیشتر و بیشتر میگردد. او بیشتر یکپارچه و قوی به‌نظر می‌آید.

انسان اهل مراقبه، قوی نمی‌شود: ساکت می‌شود، آرام می‌گردد.
قدرت بر اثر تضاد ایجاد می‌شود؛
علت تمام قدرت‌ها اصطکاک است.
برق از اصطکاک بوجود می‌آید. می‌توانید از آب، برق تولید کنید: وقتی رودخانه از کوهستان به‌پایین جاری می‌شود، اصطکاکی بین رودخانه و صخره‌ها وجود دارد و آن اصطکاک تولید انرژی می‌کند. برای همین است که افرادی که همیشه جویای قدرت هستند همیشه مشغول جنگیدن هستند. جنگ تولید انرژی می‌کند. انرژی، نیرو، همیشه توسط اصطکاک تولید می‌شود.
دنیا بارها و بارها وارد جنگ می شود زیرا دنیا تحت تسلط مفهوم قدرت است. بدون جنگیدن نمی‌توانی قدرتمند باشی.

مراقبه آرامش می‌آورد. آرامش قدرتِ خودش را دارد، ولی پدیده‌ای کاملاً‌متفاوت است.
آن قدرتی که از اصطکاک تولید شده، تهاجمی، خشن و مردانه است.
ولی آن قدرتی که از آرامش بیرون می‌آید (من از همان واژه استفاده می‌کنم چون واژه‌ی دیگری وجود ندارد) زنانه است؛
در خودش وقاری دارد؛ یک قدرت غیرفعال است، پذیرش است، بازبودن است. از اصطکاک تولید نشده و برای همین، خشن نیست.

بودا قدرتمند است، در آرامش، در سکوت خود قدرتمند است. او مانند یک گل‌سرخ قدرتمند است و نه مانند یک بمب اتم. او همچون لبخند یک کودک قدرتمند است… بسیار شکننده، بسیار آسیب‌پذیر؛ ولی این قدرت مانند قدرت شمشیر نیست. بودا قوی است، مانند یک چراغ سفالین کوچک، شعله‌ی کوچکی که در شب تاریک در آن به روشنی می‌سوزد. این یک بُعد کاملاً‌ متفاوت از قدرت است. این قدرتی است که ما آن را قدرت الهی می‌خوانیم؛
قدرتی بدون اصطکاک است.


#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

مردم سعی دارند در زندگی به خیلی از چیزها نفوذ کنند. این شوق و اشتیاق عظیم برای سکس چیزی جز نوعی نفوذ نیست. ولی این نفوذ به درون دیگری است. همین نفوذ باید به درون خودت اتفاق بیفتد: باید به خودت نفوذ کنی. اگر به دیگری نفوذ کنی می‌تواند لمحه‌ی کوتاهی به تو بدهد، ولی اگر به خودت نفوذ کنی می‌توانی به یک ارگاسم کیهانی برسی که باقی می‌ماند و باقی می‌ماند و باقی می‌ماند.

مردی یک زن بیرونی را ملاقات می‌کند، و زنی با یک مرد بیرونی دیدار می‌کند: این یک دیدار بسیار سطحی است ـــ بااین‌حال بامعنی است و می‌تواند لحظاتی از خوشی را بیاورد. وقتی زن درونی با مرد درونی دیدار کنند…. و تو هردو را در درون داری: بخشی از تو زنانه است و بخشی مردانه. چه زن باشی و چه مرد اهمیت ندارد؛ همه دوجنسیتی هستند.

پنجمین معنیِ واژه‌ی ریشه‌ای “بود” نفوذ است
وقتی مرد درون تو به زن درون تو نفوذ کند، دیداری صورت می‌گیرد:
تو موجودی تمام می‌شوی؛ یکی می‌شوی. و سپس تمام خواهش‌ها برای بیرون ازبین می‌رود. در آن بی‌خواهشی آزادی وجود دارد، نیروانا وجود دارد.

یک نکته دیگر برای به یادسپردن:
سوترا به چیزی اشاره می‌کند که ورای عقل و هوش است. ولی راه رسیدن به آن پیروی از هوشمندی است تا جایی که بتواند شما را ببرد.


#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

#سوال_از_اشو

اشوی محبوب، آیا درست است که فرد باید از میان جهنم عبور کند؟

#پاسخ

نیازی نداری که از میان جهنم عبور کنی چون پیشاپیش در آن هستی!
جهنم را در کجای دیگر می‌توانی پیدا کنی؟
این وضعیت معمولی شماست ــ جهنم فکر نکن که جهنم جایی در اعماق زمین است
جهنم تو هستی
توِ، ناهشیار، یعنی جهنم
تو، که ناهوشمندانه عمل می‌کنی؛ یعنی جهنم
و چون مردمان بسیار زیادی از ناهوشمندی عمل می‌کنند دنیا همیشه در آشوب است ـــ مردمان بسیار زیادی روی زمین روانپریش هستند. و تاوقتیکه روشن‌ضمیر نشده باشی، تو نیز روان‌پریش باقی می‌مانی، کم یا زیاد. مردمان ویرانگر بسیار زیاد هستند ـــ
زیرا خلاقیت فقط وقتی ممکن است که هوشمندی تو بیدار شده باشد.
خلاقیت یکی از عملکردهای هوشمندی است. مردمان ابله فقط می‌توانند ویرانگر باشند. و این چیزی است که ادامه دارد:
مردم برای ویرانگری بیشتر و بیشتر آماده می‌شوند. این کاری است که دانشمندان شما می‌کنند،سیاستمداران شما می‌کنند.

انسانها در طول اعصار بسیار به ویرانگری و نابودکردن یکدیگر بیشتر علاقه داشته تا زندگی کردن خودش و لذت بردن از زندگی
به‌نظر می‌رسد که انسان وسواس مرگ دارد:
هرکجا که انسان حرکت کند مرگ و نابودی با خودش می‌آورد.

این جامعه ی روانپریش به سبب افراد روانپریش وجود دارد
این دنیا زشت است زیرا شما زشت هستید!.
شما زشتی خود را به این دنیا می‌بخشید
و هرکسی سهمی در این انباشت زشتی و عصبیت دارد و دنیا بیشتر و بیشتر یک جهنم می‌شود. نیازی نیست که جای دیگری بروی؛
این تنها جهنمی است که وجود دارد.

ولی می‌توانی از آن بیرون بیایی.
با درک اینکه چگونه ذهنت کمک می‌کند که این جهنم را خلق کنی، می‌توانی آن را پس بکشی. و یک نفر هم که خودش را از خلق این جهنم پس بکشد و در ساخت آن همکاری نکند، اگر برعلیه آن عصیان کند؛ یک منبع بزرگ می‌شود برای آوردن بهشت روی زمین، یک دروازه برای بهشت می‌شود.
نیازی نیست که به جهنم بروی، پیشاپیش آنجا هستی
اینک نیاز داری به بهشت بروی.

و درواقع، وقتی می‌گویم که نیاز داری به بهشت بروی، منظورم دقیقاً این است که:
بهشت نیاز دارد به سوی بیاید
تو نسبت به بهشت باز باش
بگذار تمام انرژی‌های ویرانگر تو به خلاقیت تقدیم شود، بگذار تاریکی تو به نور تبدیل شود، بگذار هشیاری تو مراقبه‌گون گردد؛ و تو دروازه‌ای به سوی خداوند خواهی شد و خداوند می‌تواند باردیگر از طریق تو وارد دنیا شود.

تو یک وسیله بشو: بگذار خداوند توسط تو نوایی را بنوازد ـــ یک وینا، یک سیتار. بگذار خداوند ترانه‌ای را توسط تو بخواند؛ فلوت او بشو، یک نیِ توخالی باش. و این چیزی است که من در طول این روزها به شما می‌گفتم:
اگر یک هیچی بشوی، یک نیِ‌ توخالی خواهی شد. و می‌توانی یک فلوت بشوی و ترانه‌ی خداوند می‌تواند به زمین نازل شود. این بسیار مورد نیاز است. حتی اگر مقدار کمی سلامت توسط تو به این دنیای دیوانه برسد… بسیار مورد نیاز است،
نیازی فوری به آن هست.

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا

#سوال_از_اشو

اشوی محبوب، چند روز پیش گفتید که اگر یک راننده تاکسی بودید هیچکس قادر نبود شما را تشخیص بدهد.
موافق نیستم. دست کم من یک نفر شما را تشخیص می‌دادم.

#پاسخ

خانم Madam، من شما را باور نمی‌کنم.
شما بقدر کافی خودتان را هم نمی‌شناسید. من عشق شما به خودم را تحسین می‌کنم، ولی نمی‌توانم بگویم که شما قادر بودید مرا تشخیص بدهید.

یک داستان واقعی برایتان می‌گویم:
من سالها در یک شهر در هندوستان با خانواده‌ای زندگی می‌کردم ـــ خانواده‌ای بسیار ثروتمند،‌ میلیونر. او احترام زیاد برای من داشت، یک پیرو بود. وقتی در شهر او بودم او بسیار پای مرا لمس می‌کرد، دست‌کم چهار یا پنج بار در هر روز.
سپس پس از هفت یا هشت سال او خواست که به محل زندگی من در جبل‌پور بیاید. او آمد. من فقط برای اینکه او را حیران و سردرگم کنم برای استقبال از او به ایستگاه قطار رفتم. او این را انتظار نداشت ـــ که من برای استقبال از او به ایستگاه بروم.
او عادت داشت به پای من بیفتد. آن روز فقط پای مرا لمس کرد، ولی با نیمی از قلبش ـــ زیرا یک نفْس قوی در او برخاسته بود: که من به استقبال او رفته‌ام. او عادت داشت هر سال که من سه یا چهار بار به شهر او می‌رفتم به استقبال من بیاید. او این را انتظار نداشت. او انتظار داشت که کسی او را در ایستگاه نزد من بیاورد. ولی اینکه من خودم به استقبال او بروم؟ او حتی این را در خواب هم نمی‌دید. او باید در درونش بحث می‌کرده:
“من کسی هستم، یک میلیونر….”
آن روز او تعظیم کرد ولی نیمه‌دل! چگونه می‌توانی نزد کسی تعظیم کنی که با احترام برای استقبال از تو آمده است؟!

ما ایستگاه را ترک کردیم و وقتی دید که من خودم رانندگی می‌کنم تا او را به خانه ببرم، آنوقت تمام احترام او ازبین رفت. آنوقت شروع کرد مانند یک دوست با من صحبت کردن. خیلی اظهار نزدیکی و دوستی می‌کرد! و پس از سه روز که آنجا را ترک کرد ـــ من برای بدرقه‌اش رفته بودم ـــ او پای مرا لمس نکرد.

و آن خانواده که با آنان زندگی می‌کردم همه می‌دانستند که من با او شوخی می‌کنم و آن مرد بیچاره گرفتار شد. همگی آنان وقتی قطار رفت می‌خندیدند. گفتم، “صبر کنید. بگذار بار دیگر بیاید ـــ او انتظار خواهد داشت که من پای او را لمس کنم. و تعجبی نداشت اگر او به زور مرا وامی‌داشت تا پایش را لمس کنم!”

اوضاع چنین است، ذهن اینگونه عمل می‌کند. تو مرا تشخیص می‌دهی، مرا دوست داری، ولی ذهن خودت را نمی‌شناسی
و در آن آزمایش من یکی از پیروان میلیونر خودم را از دست دادم.
من اینگونه بسیاری از پیروان را از دست داده‌ام، ولی به آزمایش‌کردن ادامه می‌دهم.

#اشو
#سوترای_دل
تفسیر اشو از سخنان گوتام بودا