💢تحلیلی بر اعتراض های صنفی معلمان
✍🏻محمدرضا نیک نژاد، ویژه نامه کانون صنفی معلمان ایران به فراخور هفته معلم، اردیبهشت 98
🔻اعتراض های صنفی- حرفه ای گروه های حقوق بگیری مانند معلمان، کارگران، کارمندان و ... پیشینه ای دراز و تاثیرگذار در فرهنگ اعتراضی جهان دارد؛ که البته نمونه کارگری آن بیشتر به چشم آمده و شرایط #سیاسی- اقتصادی کشورها را دگرگون کرده و می کند. اعتراض های #صنفی_حرفه ای به جز پیامدهای مالی برای دو سوی درگیری ، گاه دارای پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی نیز بوده اند. در بسیاری از موارد ناخشنودی و اعتراض های آشکار و پنهان حقوق بگیران به دستمزدها و شرایط کاری شان، افزون بر بهبود شرایط حقوقی و حرفه ای آنان، توانسته زمینه بهبود خدماتی که آن حقوق بگیران ارائه می دهند را نیز فراهم کند. چنین پیامدهایی چه در بخش خصوصی و چه دولتی همواره مورد توجه برخی اندیشمندان سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بوده است. یکی از این اندیشمندان "آلبرت هیریشمن" اقتصاددان آلمانی است.
🔻هیریشمن کتابی دارد به نام "خروج، اعتراض و وفاداری" که محمد مالجو آن را ترجمه کرده است. بر پایه دیدگاه هیریشمن در این کتاب، کارکنان یا مصرف کنند ناراضی از خدماتِ نهادهای اقتصادی، سیاسی، دولتی .... در برخورد با ناکارآمدی نهادِ مورد نظرِ خویش می توانند سه روش در پیش گیرند. نخستین راه "خروج" یا رویگردانی ست. با خروج، فردِ آسیب دیده یا ناراضی، عطای سازمان را به لقایش بخشیده و خود را می رهاند. دومین گزینه، برای کسانی ست که به دلیل های گوناگون به سازمان یا نهاد مورد نظر دلبستگی داشته و با "اعتراض" تلاش می کنند صدای خویش را به فرادستان سازمان رسانده و آن ها را به اصلاحگری وادارند. گزینه سوم یعنی "وفاداری" در پیوند با کسانی ست که به هر دلیلی در برابر زیانکاری های فراداستان سکوت می کنند. گروه سوم، با این که از شرایط گله مند و ناراضی اند اما رویه سکوت را برمی گزینند. گرچه هیریشمن گزینه خروج را نیز تا اندازه ای در بسامان کردن سازمان ها، کارا می داند اما در نهایت، اعتراض را کارآمدترین شیوه برای بهسازی ساختارها دانسته و بر این باور است که فرادستانِ دلسوز و آینده نگر باید راه را برای اعتراض ذی نفعان باز بگذارند تا سازمان ها از سیاسی و اقتصادی گرفته تا صنعتی، آموزشی، فرهنگی، اجتماعی و ... در یک روندِ بهسازی همیشگی قرار گیرند و بازدهی قابل پذیرشی داشته باشند.
🔻با این مقدمه نگاهی می اندازیم به اعتراض های چندین دهه ای فرهنگیان به وضع حرفه ای- آموزشی و البته معیشتی- منزلتی خویش در ایران. تقریبا همه حقوق بگیرانِ آموزش و پرورش از وضع خویش و ناکارآمدی ساختار آموزشی گلایه دارند و این ساختارِ گسترده و زمینگیر را سزاوار توجه بیشترِ فرادستانش می دانند. این گلایه مندی را می توان در کلاس های درس و اتاق های معلمان و مدیران مدرسه تا راهروهای پیچ در پیچ وزارتخانه دید و شنید. در برابر چنین گلایه ها و دلخوری هایی بنابر دیدگاه هیریشمن می توان سه گونه رفتار را دید.
🔷 بخش بزرگی از فرهنگیان از بهسازی آموزش و پرورش ناامیدند و بناچار به گزینه خروج تن داده اند. شمار اندکی از آنان، خروج کامل را برمی گزینند اما بخش بزرگتر از این گروه با رفتن به سوی منابع درآمدی دیگر مانند شغل دوم یا سوم- نه خروجی #فیزیکی بلکه- خروجی #عاطفی و #حرفه ای را برگزیده اند. این دسته از معلمان با ماندن در این ساختار تنها در پی حفظ آب باریکه حقوق دولتی اند. بر کسی پوشیده نیست که چنین گریزی چه پیامدهایی برای ساختار آموزشی داشته و خواهد داشت.
ادامه مطلب درپست بعدی...
🔹 #اخبار_معلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1
✍🏻محمدرضا نیک نژاد، ویژه نامه کانون صنفی معلمان ایران به فراخور هفته معلم، اردیبهشت 98
🔻اعتراض های صنفی- حرفه ای گروه های حقوق بگیری مانند معلمان، کارگران، کارمندان و ... پیشینه ای دراز و تاثیرگذار در فرهنگ اعتراضی جهان دارد؛ که البته نمونه کارگری آن بیشتر به چشم آمده و شرایط #سیاسی- اقتصادی کشورها را دگرگون کرده و می کند. اعتراض های #صنفی_حرفه ای به جز پیامدهای مالی برای دو سوی درگیری ، گاه دارای پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی نیز بوده اند. در بسیاری از موارد ناخشنودی و اعتراض های آشکار و پنهان حقوق بگیران به دستمزدها و شرایط کاری شان، افزون بر بهبود شرایط حقوقی و حرفه ای آنان، توانسته زمینه بهبود خدماتی که آن حقوق بگیران ارائه می دهند را نیز فراهم کند. چنین پیامدهایی چه در بخش خصوصی و چه دولتی همواره مورد توجه برخی اندیشمندان سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بوده است. یکی از این اندیشمندان "آلبرت هیریشمن" اقتصاددان آلمانی است.
🔻هیریشمن کتابی دارد به نام "خروج، اعتراض و وفاداری" که محمد مالجو آن را ترجمه کرده است. بر پایه دیدگاه هیریشمن در این کتاب، کارکنان یا مصرف کنند ناراضی از خدماتِ نهادهای اقتصادی، سیاسی، دولتی .... در برخورد با ناکارآمدی نهادِ مورد نظرِ خویش می توانند سه روش در پیش گیرند. نخستین راه "خروج" یا رویگردانی ست. با خروج، فردِ آسیب دیده یا ناراضی، عطای سازمان را به لقایش بخشیده و خود را می رهاند. دومین گزینه، برای کسانی ست که به دلیل های گوناگون به سازمان یا نهاد مورد نظر دلبستگی داشته و با "اعتراض" تلاش می کنند صدای خویش را به فرادستان سازمان رسانده و آن ها را به اصلاحگری وادارند. گزینه سوم یعنی "وفاداری" در پیوند با کسانی ست که به هر دلیلی در برابر زیانکاری های فراداستان سکوت می کنند. گروه سوم، با این که از شرایط گله مند و ناراضی اند اما رویه سکوت را برمی گزینند. گرچه هیریشمن گزینه خروج را نیز تا اندازه ای در بسامان کردن سازمان ها، کارا می داند اما در نهایت، اعتراض را کارآمدترین شیوه برای بهسازی ساختارها دانسته و بر این باور است که فرادستانِ دلسوز و آینده نگر باید راه را برای اعتراض ذی نفعان باز بگذارند تا سازمان ها از سیاسی و اقتصادی گرفته تا صنعتی، آموزشی، فرهنگی، اجتماعی و ... در یک روندِ بهسازی همیشگی قرار گیرند و بازدهی قابل پذیرشی داشته باشند.
🔻با این مقدمه نگاهی می اندازیم به اعتراض های چندین دهه ای فرهنگیان به وضع حرفه ای- آموزشی و البته معیشتی- منزلتی خویش در ایران. تقریبا همه حقوق بگیرانِ آموزش و پرورش از وضع خویش و ناکارآمدی ساختار آموزشی گلایه دارند و این ساختارِ گسترده و زمینگیر را سزاوار توجه بیشترِ فرادستانش می دانند. این گلایه مندی را می توان در کلاس های درس و اتاق های معلمان و مدیران مدرسه تا راهروهای پیچ در پیچ وزارتخانه دید و شنید. در برابر چنین گلایه ها و دلخوری هایی بنابر دیدگاه هیریشمن می توان سه گونه رفتار را دید.
🔷 بخش بزرگی از فرهنگیان از بهسازی آموزش و پرورش ناامیدند و بناچار به گزینه خروج تن داده اند. شمار اندکی از آنان، خروج کامل را برمی گزینند اما بخش بزرگتر از این گروه با رفتن به سوی منابع درآمدی دیگر مانند شغل دوم یا سوم- نه خروجی #فیزیکی بلکه- خروجی #عاطفی و #حرفه ای را برگزیده اند. این دسته از معلمان با ماندن در این ساختار تنها در پی حفظ آب باریکه حقوق دولتی اند. بر کسی پوشیده نیست که چنین گریزی چه پیامدهایی برای ساختار آموزشی داشته و خواهد داشت.
ادامه مطلب درپست بعدی...
🔹 #اخبار_معلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1
اخبار معلم
💢تحلیلی بر اعتراض های صنفی معلمان ✍🏻محمدرضا نیک نژاد، ویژه نامه کانون صنفی معلمان ایران به فراخور هفته معلم، اردیبهشت 98 🔻اعتراض های صنفی- حرفه ای گروه های حقوق بگیری مانند معلمان، کارگران، کارمندان و ... پیشینه ای دراز و تاثیرگذار در فرهنگ اعتراضی جهان…
ادامه مطلب 👇🏻
💢 گروه اندکی از فرهنگیان- شاید بیشتر بخش اداری آن- گزینه وفاداری را برگزیده اند. آنان احتمالا دارای منافعی هستند که در درجا زدن و حتی عقب رفتن سامانه آموزشی بیشتر تامین می شود تا در بهسازی آن!
🔻اما سال هاست که بخشی از فرهنگیان سراسر کشور نیز بر شرایط حرفه ای خویش #معترضند.
بخش بزرگی از این فرهنگیان نمی خواهند کشور و نسل های آینده را با آموزشی نابسامان تنها بگذارند، و نه برآنند که سکوت و ادامه همکاری شان زمینه این روند آسیب زا را همواره کند. همچنان که هریشمن تاکید می کند فرادستان سازمانی- دراین مورد آموزش و پرورش- باید قدر این گروه از معترضان را بداند و صدای شان را بشنود و حتی در چانه زنی با فرادستان سازمانی و سیاسی خویش از وجودشان بهره گیرند- و البته انتظار می رود که از آنان پشتیبانی های درخور را نیز داشته باشند.
🔻این سال ها با گسترش فضای مجازی گلایه ها و اعتراض های معلمان بیش از گذشته آشکار شده است؛ معلمانی که نه گزینه خروج را برگزیده اند و نه گزینه وفاداری را.
معلمانی که با حضور #فیزیکی و #رسانه_ای خویش در پی بهسازی آموزش و پرورش اند. معترضانی که برای بیدار کردن دست اندرکاران، حتی حاضر به دادن هزینه های سنگین هستند. فرادستان آموزشی، سیاسی و حاکمیتی نباید این اعتراض ها را نادیده بگیرند و یا با برخوردهای امنیتی به سکوت بکشانند. بی گمان این اعتراض ها واپسین امیدها برای اصلاح ساختار آموزشی اند. بهتر نیست که فرادستان آموزشی در همراهی با این بخش از معلمان، خود نیز به جای گزینه وفاداری، اعتراض به فرادستان سیاسی و حاکمیتی را برگزینند، تا از این راه سهم اندکی در بهسازی واقعی آموزش کشور داشته باشند!؟
🔹 #اخبار_معلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1
💢 گروه اندکی از فرهنگیان- شاید بیشتر بخش اداری آن- گزینه وفاداری را برگزیده اند. آنان احتمالا دارای منافعی هستند که در درجا زدن و حتی عقب رفتن سامانه آموزشی بیشتر تامین می شود تا در بهسازی آن!
🔻اما سال هاست که بخشی از فرهنگیان سراسر کشور نیز بر شرایط حرفه ای خویش #معترضند.
بخش بزرگی از این فرهنگیان نمی خواهند کشور و نسل های آینده را با آموزشی نابسامان تنها بگذارند، و نه برآنند که سکوت و ادامه همکاری شان زمینه این روند آسیب زا را همواره کند. همچنان که هریشمن تاکید می کند فرادستان سازمانی- دراین مورد آموزش و پرورش- باید قدر این گروه از معترضان را بداند و صدای شان را بشنود و حتی در چانه زنی با فرادستان سازمانی و سیاسی خویش از وجودشان بهره گیرند- و البته انتظار می رود که از آنان پشتیبانی های درخور را نیز داشته باشند.
🔻این سال ها با گسترش فضای مجازی گلایه ها و اعتراض های معلمان بیش از گذشته آشکار شده است؛ معلمانی که نه گزینه خروج را برگزیده اند و نه گزینه وفاداری را.
معلمانی که با حضور #فیزیکی و #رسانه_ای خویش در پی بهسازی آموزش و پرورش اند. معترضانی که برای بیدار کردن دست اندرکاران، حتی حاضر به دادن هزینه های سنگین هستند. فرادستان آموزشی، سیاسی و حاکمیتی نباید این اعتراض ها را نادیده بگیرند و یا با برخوردهای امنیتی به سکوت بکشانند. بی گمان این اعتراض ها واپسین امیدها برای اصلاح ساختار آموزشی اند. بهتر نیست که فرادستان آموزشی در همراهی با این بخش از معلمان، خود نیز به جای گزینه وفاداری، اعتراض به فرادستان سیاسی و حاکمیتی را برگزینند، تا از این راه سهم اندکی در بهسازی واقعی آموزش کشور داشته باشند!؟
🔹 #اخبار_معلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1