#верш
#Nichto_Absalutna
Мая школа
Недзе ў гразкім дрыжаньні кварталаў,
Прыхаваўшыся ў сеціве вулак,
Бы расколіна ў шыбе ад ранца -
Мая школа,
Спавітая сьцюжай.
Краявід сьціплы твой з туалета,
Ад заняткаў здаваўся адхланьнем.
Стань на дыбачкі на батарэю -
У акулярах зайграе сьвітаньне.
Тады ўсё не здавалася простым,
Сьвет мкнуў змрочна, заблытана, золка.
І бязьмежна цяклі калідоры,
У сотнях крокаў і крыкаў... І моўчкі.
Першы ў клясе, сьняжок з падваконьня,
Рваны сшытак, "здалі тэлефоны",
Чыпсаў хрумкат на лаўцы зь сябрамі,
"Не кажыце, прашу, толькі маме".
Робіш выгляд, што сьпісваеш з дошкі,
Робіш выгляд, што вучыш старанна,
Робіш выгляд, што ты на занятку,
Выдыгацца там нельга, усё помню:
Ненавідзеў цябе, мая школа -
Памяць-цэнзар малюе ружовым,
Як дрыжалі, сьмяючысь кварталы,
Загубіўшыся ў сеціве вулак.
Як дваілася ў шыбе ад ранца,
Мая школа,
У адвечнасьць закута.
#Nichto_Absalutna
Мая школа
Недзе ў гразкім дрыжаньні кварталаў,
Прыхаваўшыся ў сеціве вулак,
Бы расколіна ў шыбе ад ранца -
Мая школа,
Спавітая сьцюжай.
Краявід сьціплы твой з туалета,
Ад заняткаў здаваўся адхланьнем.
Стань на дыбачкі на батарэю -
У акулярах зайграе сьвітаньне.
Тады ўсё не здавалася простым,
Сьвет мкнуў змрочна, заблытана, золка.
І бязьмежна цяклі калідоры,
У сотнях крокаў і крыкаў... І моўчкі.
Першы ў клясе, сьняжок з падваконьня,
Рваны сшытак, "здалі тэлефоны",
Чыпсаў хрумкат на лаўцы зь сябрамі,
"Не кажыце, прашу, толькі маме".
Робіш выгляд, што сьпісваеш з дошкі,
Робіш выгляд, што вучыш старанна,
Робіш выгляд, што ты на занятку,
Выдыгацца там нельга, усё помню:
Ненавідзеў цябе, мая школа -
Памяць-цэнзар малюе ружовым,
Як дрыжалі, сьмяючысь кварталы,
Загубіўшыся ў сеціве вулак.
Як дваілася ў шыбе ад ранца,
Мая школа,
У адвечнасьць закута.
#верш
#Пані_Полька
Абарона Пулена
Знішча волю на чорных крыжах,
Мы стаім у смярдзючым полі.
Абаронцы хрыстовы прынеслі жах -
Я сваю адкладаю зброю.
Любоў укрыжаваная на мячы!
Хай растопіцца Нёман крывёю,
Каб змог нас ад ворага зберагчы,
Крыжаносцаў накрыўшы вадою.
Баранілі мы Пулен, а гэта зіма
Кульгавіла ля парога.
Здаецца, лямантавала зямля
Ад пакут, ад захопу такога.
Якая падзяка ў гэтай вайне,
Акрамя агульнага болю?
Я дрыжу на варожых могілках... Мне
Жудасна ў гэтым золю.
Катапульты, тараны... Шанцу няма,
Нам жрацы навяваюць трывогі.
Хай лепш сёння згарыць уся краіна мая,
Не зваліўшысь у варожыя ногі!
І Маргер падпаліў усіх ваяр, хто жывы,
Усіх рассёк, хто з ім трапіў у аблогу.
Замак Пулен мёртвы стаяў назаўжды,
Непакорлівы іншаму богу.
──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтаркі
#Пані_Полька
Абарона Пулена
Знішча волю на чорных крыжах,
Мы стаім у смярдзючым полі.
Абаронцы хрыстовы прынеслі жах -
Я сваю адкладаю зброю.
Любоў укрыжаваная на мячы!
Хай растопіцца Нёман крывёю,
Каб змог нас ад ворага зберагчы,
Крыжаносцаў накрыўшы вадою.
Баранілі мы Пулен, а гэта зіма
Кульгавіла ля парога.
Здаецца, лямантавала зямля
Ад пакут, ад захопу такога.
Якая падзяка ў гэтай вайне,
Акрамя агульнага болю?
Я дрыжу на варожых могілках... Мне
Жудасна ў гэтым золю.
Катапульты, тараны... Шанцу няма,
Нам жрацы навяваюць трывогі.
Хай лепш сёння згарыць уся краіна мая,
Не зваліўшысь у варожыя ногі!
І Маргер падпаліў усіх ваяр, хто жывы,
Усіх рассёк, хто з ім трапіў у аблогу.
Замак Пулен мёртвы стаяў назаўжды,
Непакорлівы іншаму богу.
──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтаркі
#Настасся_Хадзько
***
Скажы праўду: стане лягчэй,
І туман сыйдзе з маіх вачэй.
Скажы праўду, адкрый душу:
Разабрацца ў пачуццях мушу.
Па халоднай зямлі басанож
Прыбягу ўначы, схаплю нож.
І не будзе раны той вострай,
Бо стану птушкай я вольнай.
У нябёсах з зоркамі побач
Адшукаю свой месяц поруч
З надзеяй у высі застацца,
Ніколі да зямлі не вяртацца.
***
Скажы праўду: стане лягчэй,
І туман сыйдзе з маіх вачэй.
Скажы праўду, адкрый душу:
Разабрацца ў пачуццях мушу.
Па халоднай зямлі басанож
Прыбягу ўначы, схаплю нож.
І не будзе раны той вострай,
Бо стану птушкай я вольнай.
У нябёсах з зоркамі побач
Адшукаю свой месяц поруч
З надзеяй у высі застацца,
Ніколі да зямлі не вяртацца.
#Настасся_Хадзько
#верш
***
Аб сэрца патушу цыгарэты
І адшукаю старыя касеты,
Дзе яна смяецца вачыма —
Каханая мною дзяўчына.
Аб сэрца патушу цыгарэты,
У кішэні адшукаю манеты.
На вакзале куплю я квіток,
Паеду цягніком ў адзін бок.
У вагоне гляджу я ў вакно,
Нібы з табою сяджу ў кіно.
А ў галаве твае партрэты —
І зноўку патушу цыгарэты.
Хутка даехаў мой цягнік,
Махае ўсім бортправаднік.
Адзін на платформе сяджу,
І я цыгарэты зноўку палю.
Адчуваю табак і карыцу;
Цямнее — бачу зарніцу.
І з самотай іду дадому:
Нясу я шалёную стому.
Раніцай узяў цыгарэту
І паплёўся я да суседу.
У хаце застыў на парозе,
Нібы замёрз на марозе.
Яе за сталом я ўбачыў,
Пра гэта толькі і марыў.
Не трэба ўжо і цыгарэта:
Побач са мною прынцэса.
Цыгарэты назаўсёды патушыў
І сэрца сваё хворае лячыў;
І купіў два квітка ўжо туды,
Куды едзем мы назаўжды.
──────≪✷≫──────
#верш
***
Аб сэрца патушу цыгарэты
І адшукаю старыя касеты,
Дзе яна смяецца вачыма —
Каханая мною дзяўчына.
Аб сэрца патушу цыгарэты,
У кішэні адшукаю манеты.
На вакзале куплю я квіток,
Паеду цягніком ў адзін бок.
У вагоне гляджу я ў вакно,
Нібы з табою сяджу ў кіно.
А ў галаве твае партрэты —
І зноўку патушу цыгарэты.
Хутка даехаў мой цягнік,
Махае ўсім бортправаднік.
Адзін на платформе сяджу,
І я цыгарэты зноўку палю.
Адчуваю табак і карыцу;
Цямнее — бачу зарніцу.
І з самотай іду дадому:
Нясу я шалёную стому.
Раніцай узяў цыгарэту
І паплёўся я да суседу.
У хаце застыў на парозе,
Нібы замёрз на марозе.
Яе за сталом я ўбачыў,
Пра гэта толькі і марыў.
Не трэба ўжо і цыгарэта:
Побач са мною прынцэса.
Цыгарэты назаўсёды патушыў
І сэрца сваё хворае лячыў;
І купіў два квітка ўжо туды,
Куды едзем мы назаўжды.
──────≪✷≫──────
#верш
#Верас
"Хвароба"
Неўзабаве вясна —
Гэта быццам прачнуцца
І ўбачыць той час, што праз пальцы ўцёк.
Ужо тут няма, яму не вярнуцца;
Абрыс ягоны я бачу здалёк.
Завіруха і дождж, прыпынак любімы,
Стамлённы завулак і рэдкі снег на даху...
Ты прабач мяне, друг дарагі мой:
Я зараз хварэю (зусім крыху).
Боль увесь час мне грудзі сціскае,
Шум у галаве, і ўвушшу звініць,
Наогул, я зараз быццам губляю
Сэнсу жыцця нябачную ніць.
Нічога! Прарвуся, усё будзе добра;
Даколе жыцця майго ніць не рвецца;
Хочаш жыць — то ўмей вярцецца,
А перашкоды — туманны вобраз...
З сілай волі, малітвай маёй я ніколі
Не апынуся зусім на дне.
А ты, калі ласка, друг мілы,
Толькі
Чакай
Мяне.
──────≪✷≫──────
#Верас
"Хвароба"
Неўзабаве вясна —
Гэта быццам прачнуцца
І ўбачыць той час, што праз пальцы ўцёк.
Ужо тут няма, яму не вярнуцца;
Абрыс ягоны я бачу здалёк.
Завіруха і дождж, прыпынак любімы,
Стамлённы завулак і рэдкі снег на даху...
Ты прабач мяне, друг дарагі мой:
Я зараз хварэю (зусім крыху).
Боль увесь час мне грудзі сціскае,
Шум у галаве, і ўвушшу звініць,
Наогул, я зараз быццам губляю
Сэнсу жыцця нябачную ніць.
Нічога! Прарвуся, усё будзе добра;
Даколе жыцця майго ніць не рвецца;
Хочаш жыць — то ўмей вярцецца,
А перашкоды — туманны вобраз...
З сілай волі, малітвай маёй я ніколі
Не апынуся зусім на дне.
А ты, калі ласка, друг мілы,
Толькі
Чакай
Мяне.
──────≪✷≫──────
#верш
#Savavožyk
АБ'ЯВА НА ТРАМВАЙНЫМ ПРЫПЫНКУ
Яна крыху ніжэйшая за мяне
у вачах воблака
на вуснах
ня высах гранатавы сок
калі пабачыце
тэлефануйце
ці пішыце
адрас:
чужаніца
сьлімак
тут
кропка
бывай.
──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтара
#Savavožyk
АБ'ЯВА НА ТРАМВАЙНЫМ ПРЫПЫНКУ
Яна крыху ніжэйшая за мяне
у вачах воблака
на вуснах
ня высах гранатавы сок
калі пабачыце
тэлефануйце
ці пішыце
адрас:
чужаніца
сьлімак
тут
кропка
бывай.
──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтара
Telegram
Совы на асфальце
Вершы і часам іншыя прышпілы
#верш
#Хросная
Здаецца, што рэкі
даўно выйшлі з берагоў
І мы жывем пад вадой
Лыпаем лупатымі вачыма
Выстукваем жабрамі
жабраванне
І тупа
адкрываем рот.
Рыбы не ўмеюць гаварыць.
А можа, не хочуць?
Лічаць, што
іх вялікія
суродзічы
занадта дзіўныя
Незамаскіраваныя ў вадзе
І з вычварэннымі
плаўнікамі?
А можа гэта проста
Разлілося вялікае балота
І людзі НА балоце
Сталі
Людзьмі Ў.
──────≪✷≫──────
#Хросная
Здаецца, што рэкі
даўно выйшлі з берагоў
І мы жывем пад вадой
Лыпаем лупатымі вачыма
Выстукваем жабрамі
жабраванне
І тупа
адкрываем рот.
Рыбы не ўмеюць гаварыць.
А можа, не хочуць?
Лічаць, што
іх вялікія
суродзічы
занадта дзіўныя
Незамаскіраваныя ў вадзе
І з вычварэннымі
плаўнікамі?
А можа гэта проста
Разлілося вялікае балота
І людзі НА балоце
Сталі
Людзьмі Ў.
──────≪✷≫──────
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Адраджэньне»
«Няхай дасканалым ад Бога
Стаецца заўжды чалавек,
Гатовы цурацца благога
І добрым застацца навек».
Ва ўзорах чырвонае ніткі,
Што цісьне на бель Псалтыра,
Заблытаны думкі ў вітку.
Адну аткрапаць мне пара.
Пяцьсот прамінула гадоў,
Як сьвет адраджэньне красы
Зацьвердзіў, узьнёс пагатоў.
Францішак заміж паласы,
Што тэкст абрамляла сьвяты,
Пакінуў народныя словы –
І слухалі важна краты,
Дзівіліся ўласнае мове.
Любоў да людзіны у прозе
Паслалася лістам, як гаць,
Але засыналі ў зьнямозе,
Хто мусіў любоў атрымаць.
Дурны быў парадак тады,
Застаўся такім праз стагодзьдзі:
Яны адраджалі гады,
Ды толькі ня шчасьце ў народзе.
Дасюль страшны сон-небыцьцё
Іграе вялікую ролю,
Тады – павярталі жыцьцё,
Цяпер – павяртаюць няволю.
Маўляў, беларусы упалі
І росквіт сышоў у нябыт.
Раджэньне і сьмерць – гэта шалі
Для іншых народаў, эліт,
У нас жа свабоды пачатак,
Мізэрны кавалак вышынь,
Нясе чалавеку канчатак.
Скарына, сапраўдны русін,
Пакінуў народныя словы,
Каб людзі раджалі – чужое,
Сваё – забівалі, а мова
Навек засталася нямое.
У нас тут сваё «Адраджэньне»,
Чужога з народнасьцю раць,
Складанасьць у тым: без раджэньня
Нямае чаго адраджаць.
──────≪✷≫──────
*_ 🩻 _
Творчы канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Адраджэньне»
«Няхай дасканалым ад Бога
Стаецца заўжды чалавек,
Гатовы цурацца благога
І добрым застацца навек».
Ва ўзорах чырвонае ніткі,
Што цісьне на бель Псалтыра,
Заблытаны думкі ў вітку.
Адну аткрапаць мне пара.
Пяцьсот прамінула гадоў,
Як сьвет адраджэньне красы
Зацьвердзіў, узьнёс пагатоў.
Францішак заміж паласы,
Што тэкст абрамляла сьвяты,
Пакінуў народныя словы –
І слухалі важна краты,
Дзівіліся ўласнае мове.
Любоў да людзіны у прозе
Паслалася лістам, як гаць,
Але засыналі ў зьнямозе,
Хто мусіў любоў атрымаць.
Дурны быў парадак тады,
Застаўся такім праз стагодзьдзі:
Яны адраджалі гады,
Ды толькі ня шчасьце ў народзе.
Дасюль страшны сон-небыцьцё
Іграе вялікую ролю,
Тады – павярталі жыцьцё,
Цяпер – павяртаюць няволю.
Маўляў, беларусы упалі
І росквіт сышоў у нябыт.
Раджэньне і сьмерць – гэта шалі
Для іншых народаў, эліт,
У нас жа свабоды пачатак,
Мізэрны кавалак вышынь,
Нясе чалавеку канчатак.
Скарына, сапраўдны русін,
Пакінуў народныя словы,
Каб людзі раджалі – чужое,
Сваё – забівалі, а мова
Навек засталася нямое.
У нас тут сваё «Адраджэньне»,
Чужога з народнасьцю раць,
Складанасьць у тым: без раджэньня
Нямае чаго адраджаць.
──────≪✷≫──────
*_ 🩻 _
Творчы канал аўтаркі
#верш
#Пані_Полька
Бітва на Нямізе
Гэта стагоддзе прапахлася зброяй.
Знішчылі Менск Яраслава сыны.
Паланілі мянян, пазбаўлялі іх волі,
Ад злоснікаў княства Усяслаў бараніў.
Пляма на лбе яго, быццам бы зорка,
Слынны заступнік ён нашых людзей.
Ізяслаў, Брачыслаў - яго мужныя продкі,
Ён нам вядомы стаў як Чарадзей.
Нашчадкі мудрага Яраслава,
Ды лютая кроў Рагвалодава!
Будзе героям вядомасць і слава,
Усім, хто загіне ў гэтага горада.
Будзе жывым шанаванне, падзяка,
Будуць шчыты і мячы ад ворага.
Будзе гарэзнічаць кожны з дзяцятак,
Будуць вам хусткі, расшытыя золатам.
Шчыльна лягла на снежнай Нямізе
Ростань з брудных галоў ваяраў,
Абаронцы Полацку гінуць ўнізе
Пад мячамі дужых сыноў Яраслава
Да Полацка строгія крылы валькірый,
Яраславічы першыя ў бітве складанай.
Адступіў, хто жывы быў, ды наогул закрылі
Чарадзея ў вязніцу гнюсным падманам.
Знявечаны твар у кожнай вайны,
Ды цела смярдзіць злавеснай крывёю.
Страшэнныя, жорсткія былі баі,
Латы забіліся свежай зямлёю.
Павага і слава ўсім полацкім воям!
І ворагам ўсім, хто ў баю быў сумленны.
Кожны горад краіны я клічу героям,
Ды людзей нашых цнатлівых і надзейных.
──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтаркі
#Пані_Полька
Бітва на Нямізе
Гэта стагоддзе прапахлася зброяй.
Знішчылі Менск Яраслава сыны.
Паланілі мянян, пазбаўлялі іх волі,
Ад злоснікаў княства Усяслаў бараніў.
Пляма на лбе яго, быццам бы зорка,
Слынны заступнік ён нашых людзей.
Ізяслаў, Брачыслаў - яго мужныя продкі,
Ён нам вядомы стаў як Чарадзей.
Нашчадкі мудрага Яраслава,
Ды лютая кроў Рагвалодава!
Будзе героям вядомасць і слава,
Усім, хто загіне ў гэтага горада.
Будзе жывым шанаванне, падзяка,
Будуць шчыты і мячы ад ворага.
Будзе гарэзнічаць кожны з дзяцятак,
Будуць вам хусткі, расшытыя золатам.
Шчыльна лягла на снежнай Нямізе
Ростань з брудных галоў ваяраў,
Абаронцы Полацку гінуць ўнізе
Пад мячамі дужых сыноў Яраслава
Да Полацка строгія крылы валькірый,
Яраславічы першыя ў бітве складанай.
Адступіў, хто жывы быў, ды наогул закрылі
Чарадзея ў вязніцу гнюсным падманам.
Знявечаны твар у кожнай вайны,
Ды цела смярдзіць злавеснай крывёю.
Страшэнныя, жорсткія былі баі,
Латы забіліся свежай зямлёю.
Павага і слава ўсім полацкім воям!
І ворагам ўсім, хто ў баю быў сумленны.
Кожны горад краіны я клічу героям,
Ды людзей нашых цнатлівых і надзейных.
──────≪✷≫──────
Творчы канал аўтаркі
#верш
#Nichto_Absalutna
Беларускі псыхапат
Сусед за сьценкай зноў урубае тэлік,
А мне да заўтра засталося тры гадзіны
У паўсьне малюю, як бяру сякеру,
Як трушчу дзьверы: "Вось я, адамкніце.
Я на хвілінку, расказаць пра Саладуху,
Я ж так люблю яго, ты зэдлік кінь, паслухай.
Чуваў штоночы, ты яго таксама любіш,
Альбом, што першы выйшаў, на мяне, зановы.
Але калі ён дропнуў "вінаград"...
Суседзе, асьцярожна, дажджавік папсуеш.
Ну не магу я ўжо спыніцца забіваць,
Чакай, сусед, што трэці год ў рамонтах!",
Якія звычаі, такі і псыхапат.
────≪✷≫────
#Nichto_Absalutna
Беларускі псыхапат
Сусед за сьценкай зноў урубае тэлік,
А мне да заўтра засталося тры гадзіны
У паўсьне малюю, як бяру сякеру,
Як трушчу дзьверы: "Вось я, адамкніце.
Я на хвілінку, расказаць пра Саладуху,
Я ж так люблю яго, ты зэдлік кінь, паслухай.
Чуваў штоночы, ты яго таксама любіш,
Альбом, што першы выйшаў, на мяне, зановы.
Але калі ён дропнуў "вінаград"...
Суседзе, асьцярожна, дажджавік папсуеш.
Ну не магу я ўжо спыніцца забіваць,
Чакай, сусед, што трэці год ў рамонтах!",
Якія звычаі, такі і псыхапат.
────≪✷≫────
#Лёля_Сонечная
Маналог #2
Як быццам ГЭС дала знянацку цечу
Паціху прарываецца адліга
І сонца больш ня хочацца бярэч
На новы дзень, на ноч, калі патухне цыга
І стане цёмна, пуста, проста, млява як бутэльцы бяз донышка
І як яе б ня трэс марак
І як бы ні шукала сэнс золушка
А дым льецца як кроў, як слова
Зліваецца з промнямі ў афрыканскім танцы
І быццам танец - іх з акуркам таемная мова
Развітанне тытуня перад тым як заваліцца
мне на сланцы
Шыпіць на сонцы бітум і кіпіць
Я грэю ў ім ногі як пастух у каровіным гноі
Хачу днямі сядзець, цыгарэты паліць
І глядзець на цыцкастых кабет што збіраюць надоі
Маналог #2
Як быццам ГЭС дала знянацку цечу
Паціху прарываецца адліга
І сонца больш ня хочацца бярэч
На новы дзень, на ноч, калі патухне цыга
І стане цёмна, пуста, проста, млява як бутэльцы бяз донышка
І як яе б ня трэс марак
І як бы ні шукала сэнс золушка
А дым льецца як кроў, як слова
Зліваецца з промнямі ў афрыканскім танцы
І быццам танец - іх з акуркам таемная мова
Развітанне тытуня перад тым як заваліцца
мне на сланцы
Шыпіць на сонцы бітум і кіпіць
Я грэю ў ім ногі як пастух у каровіным гноі
Хачу днямі сядзець, цыгарэты паліць
І глядзець на цыцкастых кабет што збіраюць надоі
#верш
#Вожык
* * *
тонкае і нязграбнае як драпіна на тваёй каленцы
нешта не запытаўшыся селіцца ў маім сэрцы
слухай гэта гучыць нават не прымітыўна
гэта нібы дэматыватар або іншыя тупыя карцінкі
як старажытныя мемы што прабраліся ў маю памяць
я шчыра стараюся імі нячаста спаміць
але мне так падабаецца калі ты з іх смяешся
калі ў шортах зімою крочыш у сваё бязмежжа
калі разважаеш пра зразумелае толькі тваім падпісантам
я ўзрушаны як тэд і маршал што ўсадзілі па тантруму
калі качанём урываешся ў мае сны і адмаўляешся сыходзіць
калі на мае кіламетры слоў стараешся адказы знаходзіць
калі кажаш «так» і пляваць на незразумелыя канцэпцыі
калі радуешся калі пішу пра нашу сустрэчу першую
так хочацца шмат казаць але
не выстарчае слоў трапных мне
бо тое што важна яно такое нязграбнае
але тонкае і сапраўднае
як на тваёй каленцы
ледзь бачная
драпіна
────≪✷≫────
#Вожык
* * *
тонкае і нязграбнае як драпіна на тваёй каленцы
нешта не запытаўшыся селіцца ў маім сэрцы
слухай гэта гучыць нават не прымітыўна
гэта нібы дэматыватар або іншыя тупыя карцінкі
як старажытныя мемы што прабраліся ў маю памяць
я шчыра стараюся імі нячаста спаміць
але мне так падабаецца калі ты з іх смяешся
калі ў шортах зімою крочыш у сваё бязмежжа
калі разважаеш пра зразумелае толькі тваім падпісантам
я ўзрушаны як тэд і маршал што ўсадзілі па тантруму
калі качанём урываешся ў мае сны і адмаўляешся сыходзіць
калі на мае кіламетры слоў стараешся адказы знаходзіць
калі кажаш «так» і пляваць на незразумелыя канцэпцыі
калі радуешся калі пішу пра нашу сустрэчу першую
так хочацца шмат казаць але
не выстарчае слоў трапных мне
бо тое што важна яно такое нязграбнае
але тонкае і сапраўднае
як на тваёй каленцы
ледзь бачная
драпіна
────≪✷≫────
#верш
#Хросная
Глядзець на месяц - дрэнная прыкмета
Так у народзе чулася здаўна
Таму й, напэўна, вершамі адзета
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі, як хісткая, хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
Таму й, напэўна, збітымі каленьмі
Так цягнуць камяні мяне назад
Урэшце - словы дзікага малення
Не панясу на вогненны пасад
Таму й, напэўна, лепш пішу начамі -
Рукою водзіць месяцовы свет
Калі ж адчую раніцу вачамі -
То знікну, не пакінуўшы прыкмет
Знікаюць ранкам месячныя промні
Вадою талай - змыюцца сляды
Я пагляджу - і твары не запомню
Ісці адной - на доўгія гады...
І шлях мой ператворыцца ў staccato
Мае кругі - прыцягваюць да дна
Ды ў гэтым я сама і вінавата -
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі - вар'яткаю хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
#Хросная
Глядзець на месяц - дрэнная прыкмета
Так у народзе чулася здаўна
Таму й, напэўна, вершамі адзета
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі, як хісткая, хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
Таму й, напэўна, збітымі каленьмі
Так цягнуць камяні мяне назад
Урэшце - словы дзікага малення
Не панясу на вогненны пасад
Таму й, напэўна, лепш пішу начамі -
Рукою водзіць месяцовы свет
Калі ж адчую раніцу вачамі -
То знікну, не пакінуўшы прыкмет
Знікаюць ранкам месячныя промні
Вадою талай - змыюцца сляды
Я пагляджу - і твары не запомню
Ісці адной - на доўгія гады...
І шлях мой ператворыцца ў staccato
Мае кругі - прыцягваюць да дна
Ды ў гэтым я сама і вінавата -
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі - вар'яткаю хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
#Savavožyk
#проза
https://t.me/picturesofowls
***
Ты ня можаш адвесьці позірку ад пажадлівых вачэй бездані рукі бездані патыхаюць цыгарэтамі й даўніною яе грудзі - забытае замчышча пустазельлем пяшчотным аплеценае і на вуснах шэпт што нарэсьце яна зробіць цябе табою ты ідзеш па яе зорных сьцежках(ды ня зоры гэта а вірлы) кожны ўдых табе бы чужы падарунак пякельнай сьпякоты твае рукі давеку зьвязаныя павуціньнем бязглуздае лірыкі бо ў адзін зь вечароў засьнежаных ты адчуў сябе бессьмяротным.
#проза
https://t.me/picturesofowls
***
Ты ня можаш адвесьці позірку ад пажадлівых вачэй бездані рукі бездані патыхаюць цыгарэтамі й даўніною яе грудзі - забытае замчышча пустазельлем пяшчотным аплеценае і на вуснах шэпт што нарэсьце яна зробіць цябе табою ты ідзеш па яе зорных сьцежках(ды ня зоры гэта а вірлы) кожны ўдых табе бы чужы падарунак пякельнай сьпякоты твае рукі давеку зьвязаныя павуціньнем бязглуздае лірыкі бо ў адзін зь вечароў засьнежаных ты адчуў сябе бессьмяротным.
Telegram
Совы на асфальце
Вершы і часам іншыя прышпілы
#пава_рамонак
Новый сінгл
https://twitter.com/pawaramonak29?t=XNvrI3LTMCn0CoE7glfqMw&s=09
https://t.me/pawa_ramonak_29
☁️pieknaje nieba☁️
moj nowy single
02.02.2024
Новый сінгл
https://twitter.com/pawaramonak29?t=XNvrI3LTMCn0CoE7glfqMw&s=09
https://t.me/pawa_ramonak_29
☁️pieknaje nieba☁️
moj nowy single
02.02.2024
X (formerly Twitter)
pawa ramonak 🌠 (@pawaramonak29) on X
Sustreń mianie nočču 😎💙🌌
#верш
#Хросная
Я адкрываю шуфляды
у шуфлядах зямля
Зямля на падлозе
і ў талерцы
І старонкі кніг
Асыпаюцца
чорнымі гурбамі
Я ем зямлю і зямля
робіцца мною
І я адчуваю яе боль
Адчуваю яе боль
А потым
На наступны дзень
Я ванітую зямлёю
І спрабую забыцца
На яе боль і на яе
праўду.
Таму што ведаць
гэтую праўду - невыносна.
І таму я зашываю
ўласныя вочы
баючыся
зноў убачыць
што ў шуфлядах - зямля
зямля на падлозе
І ў талерцы
І што кнігі мае
таксама зямля.
Баючыся
Адчуць
Яе
Боль.
────≪✷≫────
#Хросная
Я адкрываю шуфляды
у шуфлядах зямля
Зямля на падлозе
і ў талерцы
І старонкі кніг
Асыпаюцца
чорнымі гурбамі
Я ем зямлю і зямля
робіцца мною
І я адчуваю яе боль
Адчуваю яе боль
А потым
На наступны дзень
Я ванітую зямлёю
І спрабую забыцца
На яе боль і на яе
праўду.
Таму што ведаць
гэтую праўду - невыносна.
І таму я зашываю
ўласныя вочы
баючыся
зноў убачыць
што ў шуфлядах - зямля
зямля на падлозе
І ў талерцы
І што кнігі мае
таксама зямля.
Баючыся
Адчуць
Яе
Боль.
────≪✷≫────
#верш
#Верас
"У тужлівай песні вятроў зімы суровых..."
У тужлівай песні вятроў зімы суровых
Супраць прыроды, супраць слыху я грашу,
І, калі просяць напісаць, што чую ў ёй я,
Усё ўпарта пра цурчанне ручая пішу.
Пішу пра спевы птушак, пра дубровы
І пра далёкую, златую сенажаць...
Пішу пра летні дзень, дзень знойны й новы,
Мне да яго ўжо амаль рукой падаць.
Пішу пра лісця перашэпт,
Нямую песнь нагрэтых камянёў,
Пра рэчкі, што бягуць шпарчэй,
Пра ранішнія спевы салаўёў.
Гудуць вятры і звучна, й грозна;
Сяджу ў ціхім класе я каля аконца.
Гляджу на гразь, на шэра неба позне,
І рука сама сабой выводзіць: "Сонца..."
Здалёк я чую музыку зямлі,
Птушак спевы, смех мяккага ветру...
Чакаць у мяне няма ўжо сіл;
Хутчэй бы дыхнула
Лета.
──────≪✷≫──────
#Верас
"У тужлівай песні вятроў зімы суровых..."
У тужлівай песні вятроў зімы суровых
Супраць прыроды, супраць слыху я грашу,
І, калі просяць напісаць, што чую ў ёй я,
Усё ўпарта пра цурчанне ручая пішу.
Пішу пра спевы птушак, пра дубровы
І пра далёкую, златую сенажаць...
Пішу пра летні дзень, дзень знойны й новы,
Мне да яго ўжо амаль рукой падаць.
Пішу пра лісця перашэпт,
Нямую песнь нагрэтых камянёў,
Пра рэчкі, што бягуць шпарчэй,
Пра ранішнія спевы салаўёў.
Гудуць вятры і звучна, й грозна;
Сяджу ў ціхім класе я каля аконца.
Гляджу на гразь, на шэра неба позне,
І рука сама сабой выводзіць: "Сонца..."
Здалёк я чую музыку зямлі,
Птушак спевы, смех мяккага ветру...
Чакаць у мяне няма ўжо сіл;
Хутчэй бы дыхнула
Лета.
──────≪✷≫──────
#верш
#Настасся_Хадзько
Танцы
Па асфальце цокалі абцасы:
Спяшалася дзяўчына на танцы.
І сяброўка ў клубе зачакалася:
Тая доўга вельмі фарбавалася.
Вобраз яе ў ружовай сукенцы
Бачна здалёк у вялікім акенцы.
І мінае яна начных пешаходаў,
Якія стаяць каля святлафораў.
Месяц лунае над хмарачосам,
Пралятаюць і зоркі над домам.
Развіваюцца валасы на ветры,
Яны як вогнішча ў яе ў цемры.
Да парога дзяўчына дабегла,
Азірнуліся ўсе — яна замерла.
Зацокалі гучна зноўку абцасы:
Дзяўчына паспела на танцы.
#Настасся_Хадзько
Танцы
Па асфальце цокалі абцасы:
Спяшалася дзяўчына на танцы.
І сяброўка ў клубе зачакалася:
Тая доўга вельмі фарбавалася.
Вобраз яе ў ружовай сукенцы
Бачна здалёк у вялікім акенцы.
І мінае яна начных пешаходаў,
Якія стаяць каля святлафораў.
Месяц лунае над хмарачосам,
Пралятаюць і зоркі над домам.
Развіваюцца валасы на ветры,
Яны як вогнішча ў яе ў цемры.
Да парога дзяўчына дабегла,
Азірнуліся ўсе — яна замерла.
Зацокалі гучна зноўку абцасы:
Дзяўчына паспела на танцы.