#верш #дзеньроднаймовы
#TL
Маналог.
Прывыклі мы губляць надзею,
Сябе губляць нам звыклым стала.
Чакаем мы чароўную падзею,
Пачуццяў шэраговых нам замала.
***
Сыходзяць людзі, заціхаюць словы,
І рэхам ценяў пакідаюць след.
Пачуцці гінуць, як знікаюць мовы,
Ці ёсць шляхі пазбегчы бед?
***
Аддаца лёса хвалям хуткім,
Вясло ад чоўна кінуць у чарот?
Не! Наставіць ветразь галсам гнуткім,
Грабсці рукамі, дошкай… у вадаварот.
***
Ісці насустрач ветру, кроплям порсткім,
Паветрам наталяцца на ўсю моц.
Ў пачуццяў бездань паглыбляцца,
Кахаць і прагнуць, любіць, жадаць, чакаць.
#TL
Маналог.
Прывыклі мы губляць надзею,
Сябе губляць нам звыклым стала.
Чакаем мы чароўную падзею,
Пачуццяў шэраговых нам замала.
***
Сыходзяць людзі, заціхаюць словы,
І рэхам ценяў пакідаюць след.
Пачуцці гінуць, як знікаюць мовы,
Ці ёсць шляхі пазбегчы бед?
***
Аддаца лёса хвалям хуткім,
Вясло ад чоўна кінуць у чарот?
Не! Наставіць ветразь галсам гнуткім,
Грабсці рукамі, дошкай… у вадаварот.
***
Ісці насустрач ветру, кроплям порсткім,
Паветрам наталяцца на ўсю моц.
Ў пачуццяў бездань паглыбляцца,
Кахаць і прагнуць, любіць, жадаць, чакаць.
#верш #дзеньроднаймовы
#TL
"Пірату"
Калі вада твая стыхія
І хвалям ёсць ты Ўладар,
Узбярэжжаў безліч бачыў дзіўных
І ветраў моцных шквал трываў.
Мо з Дрэйкам знаўся? Ці з Дампірам?
Ці проста сам з сабой хадзіў?
Матросаў спеў любіў ты шчыры
І люльку з тытунём паліў.
"Вясёлы Роджар" развяваўся,
І з шабляю наперавес
Ліхіх гадзін ты не баяўся,
Адвагі ты не набіраўся -
Адразу сам у бойку лез.
А калі стомлены здабычай,
Ты часам на зямлю зыходзіў,
Няўжо ні тут, ні там, ніколі
Сабе прытулку не знаходзіў?!
Бо зранку зноў, як сонца устане,
Шлях водны зваў, цягнуў мацней.
І ты лагодна, паслухмяна,
Ішоў за ім далей, далей.
Ці ты кахаў? Цябе кахалі?
Ці хвалі жарсць твая была?
Ці толькі ветразь з ветрам у пары
Гармонію жыцця давалі?
#TL
"Пірату"
Калі вада твая стыхія
І хвалям ёсць ты Ўладар,
Узбярэжжаў безліч бачыў дзіўных
І ветраў моцных шквал трываў.
Мо з Дрэйкам знаўся? Ці з Дампірам?
Ці проста сам з сабой хадзіў?
Матросаў спеў любіў ты шчыры
І люльку з тытунём паліў.
"Вясёлы Роджар" развяваўся,
І з шабляю наперавес
Ліхіх гадзін ты не баяўся,
Адвагі ты не набіраўся -
Адразу сам у бойку лез.
А калі стомлены здабычай,
Ты часам на зямлю зыходзіў,
Няўжо ні тут, ні там, ніколі
Сабе прытулку не знаходзіў?!
Бо зранку зноў, як сонца устане,
Шлях водны зваў, цягнуў мацней.
І ты лагодна, паслухмяна,
Ішоў за ім далей, далей.
Ці ты кахаў? Цябе кахалі?
Ці хвалі жарсць твая была?
Ці толькі ветразь з ветрам у пары
Гармонію жыцця давалі?
#верш #дзеньроднаймовы
#TL
Мёбіўса стужка.
Ёсць стужкі ў валасах,
Існуюць стужкі хваляў.
Але па сэрцу тая, што сніцца па начах,
Як сімбаль нашых мар і летуценняў.
Ні падзяліць яе на часткі,
Ні бег Бязконцасці прырваць.
Жыццё паўсюль расклала пасткі,
Іх тая стужка дапамагае пазбягаць
#TL
Мёбіўса стужка.
Ёсць стужкі ў валасах,
Існуюць стужкі хваляў.
Але па сэрцу тая, што сніцца па начах,
Як сімбаль нашых мар і летуценняў.
Ні падзяліць яе на часткі,
Ні бег Бязконцасці прырваць.
Жыццё паўсюль расклала пасткі,
Іх тая стужка дапамагае пазбягаць
#дзеньроднаймовы
#TL
Лічбам цотным і ні\простым, ці гульня ў імёны
Па-за межамі Лагранжа,
Асяроддзя Гільберта паверх.
Лічбы, як ракетаў Маска спаржа,
Цягнуцца страмчэй Шакіл О’Ніла ўверх.
*
Ад цябе працяг уголас,
Захаваўшы прозвішч крок,
Як калыша вецер Колас,
То ў правы, то ў левы бок.
*
Пратчэта і Геймана сусветы, Шчамялёва фарбы на сцяне,
Гершвіна мелодыі пра лета
І радкі, што напісаў ты мне.
*
Літар пазлы, як дарогі брук,
Рытмам крокаў адбіваюць рух.
Рэхам “Ну-ну, Пффф,” …вяртаюць гук,
Сэрца ў цішы ўзмацняюць стук.
*
Рэмарк нальне кілішак кальвадосу, Цішком Хэмінгуэй падпаліць люльку тытуню.
Як прамалюеш сітуацыю ты гэту?
Зноў на адлегласці? Ці “наяву”?
*
Хто зараз з болей Санча Панса,
Дон Кіхота ўяўленне хто?
Не, не тыя персанажы нам патрэбны,
Бо з імі ясна ўсё.
***
P.S
Ні здзіўляўся, калі раптам
Расповяд нас так зацягнЕ,
Што забыўшыся на рэчаіснасць,
Ты станеш кімсці для мяне…
TL
#TL
Лічбам цотным і ні\простым, ці гульня ў імёны
Па-за межамі Лагранжа,
Асяроддзя Гільберта паверх.
Лічбы, як ракетаў Маска спаржа,
Цягнуцца страмчэй Шакіл О’Ніла ўверх.
*
Ад цябе працяг уголас,
Захаваўшы прозвішч крок,
Як калыша вецер Колас,
То ў правы, то ў левы бок.
*
Пратчэта і Геймана сусветы, Шчамялёва фарбы на сцяне,
Гершвіна мелодыі пра лета
І радкі, што напісаў ты мне.
*
Літар пазлы, як дарогі брук,
Рытмам крокаў адбіваюць рух.
Рэхам “Ну-ну, Пффф,” …вяртаюць гук,
Сэрца ў цішы ўзмацняюць стук.
*
Рэмарк нальне кілішак кальвадосу, Цішком Хэмінгуэй падпаліць люльку тытуню.
Як прамалюеш сітуацыю ты гэту?
Зноў на адлегласці? Ці “наяву”?
*
Хто зараз з болей Санча Панса,
Дон Кіхота ўяўленне хто?
Не, не тыя персанажы нам патрэбны,
Бо з імі ясна ўсё.
***
P.S
Ні здзіўляўся, калі раптам
Расповяд нас так зацягнЕ,
Што забыўшыся на рэчаіснасць,
Ты станеш кімсці для мяне…
TL
#проза #дзеньроднаймовы
#TL
Кажух
Святло свечкі праглядае праз вакенца, Гражына употай сабрала клункі у наўлечку і бязгучна, як цень паплыла у бок дзвярэй. Фурманка Анджэя стаяла паўздож плота, жоуць падсцеленага аржоння ў месячным святле адлівала срэбрам.
Гражына ускінула матуз на воз, спрытна перакулілася праз білку і павалілася тварам у калючую салому. Дакранулася да Анжэеевага плячука, схаванага пад старым кажухом і ціха выдыхнула:
-паехалі, пакуль ціха, прачнецца Рыгор, бяды ні абярэшся.
-плечы Анджэя пачалі рухацца, каўнер кажуха то уздымаўся, то ізноў ападаў…
-чаго, ты, дурненькі, усё добра, паехалі…
-у гэты момант яна пачула усхліп, жаночы, адчайны, бездапаможны.
-ні забірай яго ў мяне, я ні здолею…я кахаю яго,…
Гражына прыўзняляся на калені, зазірнула за каўнер, там убачыла заплаканы твар жонкі Анджэя, тая ні утрывала ўседзіць і павалілася.
Плакалі абедзьве, наузрыд, гучна, са слязьмі, але без слоў.
Раз пораз у вакне знікаў і зноў з’яўляўся агеньчык свечкі, Рыгор прачнуўся ўжо даўно, ні расплюшчваючы вачэй ён сачыў за зборамі жонкі і зараз ён назіраў.
#TL
Кажух
Святло свечкі праглядае праз вакенца, Гражына употай сабрала клункі у наўлечку і бязгучна, як цень паплыла у бок дзвярэй. Фурманка Анджэя стаяла паўздож плота, жоуць падсцеленага аржоння ў месячным святле адлівала срэбрам.
Гражына ускінула матуз на воз, спрытна перакулілася праз білку і павалілася тварам у калючую салому. Дакранулася да Анжэеевага плячука, схаванага пад старым кажухом і ціха выдыхнула:
-паехалі, пакуль ціха, прачнецца Рыгор, бяды ні абярэшся.
-плечы Анджэя пачалі рухацца, каўнер кажуха то уздымаўся, то ізноў ападаў…
-чаго, ты, дурненькі, усё добра, паехалі…
-у гэты момант яна пачула усхліп, жаночы, адчайны, бездапаможны.
-ні забірай яго ў мяне, я ні здолею…я кахаю яго,…
Гражына прыўзняляся на калені, зазірнула за каўнер, там убачыла заплаканы твар жонкі Анджэя, тая ні утрывала ўседзіць і павалілася.
Плакалі абедзьве, наузрыд, гучна, са слязьмі, але без слоў.
Раз пораз у вакне знікаў і зноў з’яўляўся агеньчык свечкі, Рыгор прачнуўся ўжо даўно, ні расплюшчваючы вачэй ён сачыў за зборамі жонкі і зараз ён назіраў.
#проза #дзеньроднаймовы
#TL
Дзве вячэры.
Пасежданне прафкама праектнага інстытута зацягнулася амаль да прыцемкаў.
Галоўнае, што ні давала спакою сёння, гэта калена, што ныла ўжо зранку. Пася сходу Мікалай “пабег” у лабараторыю, схапіў паліто і пайшоў па цёмных лесвічных пралётах у ніз, ліфтам карыстацца ён ні любіў. На адным з паверхаў на падваконніку сядзела жанчына, некага чакала, паліла ў фортку. “Вольга? – што ты тут робіш” -прыцішна прагучала пытанне,
“цябе чакаю” – амаль з усмешкай, крыху з хрыпцой прапела жанчына, саскочыла, абвіла рукамі за шыю і з рэшткамі дыму пацалавала ў вусны.
“ідзем да мяне, я вячэру прырыхтавала, плоў, як ты любіш”….
Таццяна, сёння стамілася, таму ні было ні сіл жадання рыхтаваць вячэру, машынальна адчыніла лядоўню, выхапіла скрыню з раняшнімі сырнікамі, падагрэла. Паклала на талекрку, накрыла смятанай і паклікала сына. На другую для Мікалая паклала з варэннем. Рэштку накрыла вечкам і кінула у сумку, апранула пухавік, ні завязваючы аборак на красоўках пабегла да машыны.
Дзве цені сядзяць на кухні, смяяцца, грае музыка…. У іх сёння на вячэру плоў.
Дзве цені ў парку на лаўцы, маўчаць… у іх на вячэру сырнікі.
#TL
Дзве вячэры.
Пасежданне прафкама праектнага інстытута зацягнулася амаль да прыцемкаў.
Галоўнае, што ні давала спакою сёння, гэта калена, што ныла ўжо зранку. Пася сходу Мікалай “пабег” у лабараторыю, схапіў паліто і пайшоў па цёмных лесвічных пралётах у ніз, ліфтам карыстацца ён ні любіў. На адным з паверхаў на падваконніку сядзела жанчына, некага чакала, паліла ў фортку. “Вольга? – што ты тут робіш” -прыцішна прагучала пытанне,
“цябе чакаю” – амаль з усмешкай, крыху з хрыпцой прапела жанчына, саскочыла, абвіла рукамі за шыю і з рэшткамі дыму пацалавала ў вусны.
“ідзем да мяне, я вячэру прырыхтавала, плоў, як ты любіш”….
Таццяна, сёння стамілася, таму ні было ні сіл жадання рыхтаваць вячэру, машынальна адчыніла лядоўню, выхапіла скрыню з раняшнімі сырнікамі, падагрэла. Паклала на талекрку, накрыла смятанай і паклікала сына. На другую для Мікалая паклала з варэннем. Рэштку накрыла вечкам і кінула у сумку, апранула пухавік, ні завязваючы аборак на красоўках пабегла да машыны.
Дзве цені сядзяць на кухні, смяяцца, грае музыка…. У іх сёння на вячэру плоў.
Дзве цені ў парку на лаўцы, маўчаць… у іх на вячэру сырнікі.
#проза #дзеньроднаймовы
#TL
Угу
Пах смажанай яешні ён пачуў яшчэ з трэцяга паверху, калі вітаўся з суседкай. Забег у вітальню, скінуў разношаныя чаравікі, доўга ўглядаўся у каляндар на сцяне, з якога над ім усмехаўся мядзведь апрануты ў дзягу з рознакаляровымі колцамі, потым абвёў лічбу 25.
На кухні жонка бразгала патэльняй, шыпела вада, падсвістваў чайнік. Ні паварочваючыся, нібы між справамі, гледзячы каб ні збегла малако сказала:
-твая заходзіла, цябе шукала, кажа што другі дзень ні можа пабачыцца.
-угу,
праглынаючы чэрствы хлеб багата змочаны жаўтком прагучала ні тое са згодай,ні тое з запытам,
-я пра тое, працягвала жонка, калі ізноў паедзеце на Нарач вазьміце з сабой Сяргея з Мішкам, у іх жаш вакацыі ужо, ды і яе Сяржуку будзе кампанія.
-угу,
на ўздыху ад гарачае гарбаты рэхам з леснічнай пляцоўкі даляцела да жонкі.
#TL
Угу
Пах смажанай яешні ён пачуў яшчэ з трэцяга паверху, калі вітаўся з суседкай. Забег у вітальню, скінуў разношаныя чаравікі, доўга ўглядаўся у каляндар на сцяне, з якога над ім усмехаўся мядзведь апрануты ў дзягу з рознакаляровымі колцамі, потым абвёў лічбу 25.
На кухні жонка бразгала патэльняй, шыпела вада, падсвістваў чайнік. Ні паварочваючыся, нібы між справамі, гледзячы каб ні збегла малако сказала:
-твая заходзіла, цябе шукала, кажа што другі дзень ні можа пабачыцца.
-угу,
праглынаючы чэрствы хлеб багата змочаны жаўтком прагучала ні тое са згодай,ні тое з запытам,
-я пра тое, працягвала жонка, калі ізноў паедзеце на Нарач вазьміце з сабой Сяргея з Мішкам, у іх жаш вакацыі ужо, ды і яе Сяржуку будзе кампанія.
-угу,
на ўздыху ад гарачае гарбаты рэхам з леснічнай пляцоўкі даляцела да жонкі.
#проза #дзеньроднаймовы
#TL
Бот
На прыціхшай, вузкай вуліцы:
-Дыяна….Дыяна..
Маўчанне, цішыня
-Дыяна…
крыху грамчэй,
Фіранка адкідваецца, з вакна з’яўляецца заспаны жаночы твар, рэшткі фіранкі ледзьве прыхоўваюць белыя грудзі. Аб каменні ходніка бразгае скінуты ключ.
Мужчына у капелюшы без лішніх слоў падхоплівае “падарунак” і бразгаючы шпагай коціцца да чорнага хода.
Запыханы, пачырванелы увальваецца ў пакой, хутка распранаецца на хаду, боты пад ложак, шпагу на цвік, капялюшом закрывае партрэт мажнага мужчыны на сцяне, падае на ложак, тоне ў мяккіх пярынах, пах парфуму і гарачыя абдымкі ахінаюць…
Месяц назірае за варушэннямі пад коўдрай, стук акаваных колаў вадавознай фурманкі адбівае такт рухаў на канапе…
Томны выдых мужчыны і хапанне паветра жанчынай супадае з рыпеннем цяжкіх дзвярэй, На парозе стаіць чалавек з партрэта на сцяне, ў адной руцэ паходня, ў другой венік.
-Дыяна, ты адна? Хто ў цябе?
Маўчанне.
#TL
Бот
На прыціхшай, вузкай вуліцы:
-Дыяна….Дыяна..
Маўчанне, цішыня
-Дыяна…
крыху грамчэй,
Фіранка адкідваецца, з вакна з’яўляецца заспаны жаночы твар, рэшткі фіранкі ледзьве прыхоўваюць белыя грудзі. Аб каменні ходніка бразгае скінуты ключ.
Мужчына у капелюшы без лішніх слоў падхоплівае “падарунак” і бразгаючы шпагай коціцца да чорнага хода.
Запыханы, пачырванелы увальваецца ў пакой, хутка распранаецца на хаду, боты пад ложак, шпагу на цвік, капялюшом закрывае партрэт мажнага мужчыны на сцяне, падае на ложак, тоне ў мяккіх пярынах, пах парфуму і гарачыя абдымкі ахінаюць…
Месяц назірае за варушэннямі пад коўдрай, стук акаваных колаў вадавознай фурманкі адбівае такт рухаў на канапе…
Томны выдых мужчыны і хапанне паветра жанчынай супадае з рыпеннем цяжкіх дзвярэй, На парозе стаіць чалавек з партрэта на сцяне, ў адной руцэ паходня, ў другой венік.
-Дыяна, ты адна? Хто ў цябе?
Маўчанне.
#верш #дзеньроднаймовы
#TL
ШТО
Адлегласць для вандроўніка ў часе
Гады (узрост) ШТО пакідаеш у мінулым.
***
Валізка скарбаў, ШТО бярэш з сабой:
Сябры, знаёмыя, успаміны, ШТО нібыта шраны.
***
Пераяжджаю ў наступнае стагоддзе,
Ну як ШТОгоддзе, будучых паўвека.
***
Каго узяць з сабой, пытанне з зорачкай,
Жанчыну ШТО люблю, ці тую ШТО кахаю.
***
Дзяцінства пакідаю ў мінулым,
НаШТО яму ісці туды зде 18+.
***
Юнацтва згублена даўно і нізваротна,
Але не страчана, тамуШТО успамінаў забагата.
***
Здароўя бы дадаць у бакавы аддзел валізкі,
Дзве пары акуляраў і ШТОпар лекаў адкаркоўваць бутэлькі.
***
А каб лягчэй ісці, кампанію сабе збяру абавязкова,
ШТО да дзяцей, бяру ўсіх, малы, вялікіх і мурзатых.
***
Глыточак шчасцця як ўздых паветра зранку,
Прыхаплю ШТОднёвай кавы філежанку.
***
TL
#TL
ШТО
Адлегласць для вандроўніка ў часе
Гады (узрост) ШТО пакідаеш у мінулым.
***
Валізка скарбаў, ШТО бярэш з сабой:
Сябры, знаёмыя, успаміны, ШТО нібыта шраны.
***
Пераяжджаю ў наступнае стагоддзе,
Ну як ШТОгоддзе, будучых паўвека.
***
Каго узяць з сабой, пытанне з зорачкай,
Жанчыну ШТО люблю, ці тую ШТО кахаю.
***
Дзяцінства пакідаю ў мінулым,
НаШТО яму ісці туды зде 18+.
***
Юнацтва згублена даўно і нізваротна,
Але не страчана, тамуШТО успамінаў забагата.
***
Здароўя бы дадаць у бакавы аддзел валізкі,
Дзве пары акуляраў і ШТОпар лекаў адкаркоўваць бутэлькі.
***
А каб лягчэй ісці, кампанію сабе збяру абавязкова,
ШТО да дзяцей, бяру ўсіх, малы, вялікіх і мурзатых.
***
Глыточак шчасцця як ўздых паветра зранку,
Прыхаплю ШТОднёвай кавы філежанку.
***
TL
#верш
#TL
(ні) Паўночнае ззянне.
May 16, 2023
Відзы.
Размазаны па небасхіле кісель няўклюдна,
Павольна кроплямі буйнымі ў закат сцякае.
Сунічныя зярняткі зорак мейсцы адзначаюць,
Трымцяць ад сіверу і страху вышыні.
У госці ўпотай, без наказу завітала, ў час калі бязлюдна,
Вясёлка поўначы цяплом халодных колераў вітае.
Паміж аблок, ім нізнаёмых, агньчыкі разрадаў пралятаюць,
Ссабой, на крылах ночы, прынесшы гук маўклівай цішыні.
Парканам цеплых промняў, выпаўзае блёклы свет марудна,
З усьмешкай ваўкалака рэшткі цемры праглынае.
Прарэзлівыя птушак галасы пачатак цыкла адчыняюць,
Зорка дня усплывае, даслаўшы ў падарунак безліч цеплыні.
TL
#TL
(ні) Паўночнае ззянне.
May 16, 2023
Відзы.
Размазаны па небасхіле кісель няўклюдна,
Павольна кроплямі буйнымі ў закат сцякае.
Сунічныя зярняткі зорак мейсцы адзначаюць,
Трымцяць ад сіверу і страху вышыні.
У госці ўпотай, без наказу завітала, ў час калі бязлюдна,
Вясёлка поўначы цяплом халодных колераў вітае.
Паміж аблок, ім нізнаёмых, агньчыкі разрадаў пралятаюць,
Ссабой, на крылах ночы, прынесшы гук маўклівай цішыні.
Парканам цеплых промняў, выпаўзае блёклы свет марудна,
З усьмешкай ваўкалака рэшткі цемры праглынае.
Прарэзлівыя птушак галасы пачатак цыкла адчыняюць,
Зорка дня усплывае, даслаўшы ў падарунак безліч цеплыні.
TL