#верш
#Хросная

5 атраду лагера "Вярба" прысвячаецца

Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі

Столькі дзён мы былі разам
Як жыццё, пражылі змену
Пазнаходзілі - адказы
Сталі роднымі тут сцены

Мы крычалі, што ніколі
Не заплачам пры растанні
Мы крычалі, што даволі....
Спадзяемся на спатканне

Вашы бойкі, прымірэнні
У медпункт усе паходы
Мы запомнілі здарэнні
дзён цікавых карагоды

Хваляванне перад сцэнай
Рэпетыцыі ды святы
Але скончылася змена
І закрэсленыя даты

Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі

#верш
#Хросная

Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
усю паэзію і прозу
-
свою і чужую
пастаўлю
кропку.

Аднойчы
я навучуся апранацца
не як мясцовая
вар'ятка:

выкіну
усе
бранзалеты,
пярсцёнкі
падвескі.

Аднойчы
я перастану бачыць
дзіўныя сны

перастану
запісваць іх,
таму што вырашу,
што ўсё
-
глупства

Аднойчы
Я перастану гуляць басанож
па гарадскіх вуліцах
таму што
спалохаюся
людскіх вачэй
І неабходнасці
змываць
дарожны
пыл.

Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
увесь выдуманы свет
са сваёй галавы
Аднойчы
Я перастану
цалкам
улівацца
ў кнігі і фільмы
якія падабаюцца
мне.

Аднойчы
я перастану
люляць зоркі
у валасах

перастану
збіраць сляды
надпісы на сценах
І дзівакоў.

Аднойчы
мяне палічаць
цалкам нармальнай

Забіце мяне
калі гэта
усё ж
здарыцца

#верш
#Хросная

Я
так і
не зразумела
Як выкарыстоўваць
словы
"Я кахаю"

Цыферблаты
Разліваюцца вадою
І збіраюцца
ў рэкі

Напэўна,
недзе існуе
цыферблатнае
мора

Яно для тых
хто так
І не зразумеў
Як выкарыстоўваць
словы
"я кахаю"
-
для мяне.

Калі
існавалі б
табліцы

каханне
было б лягчэй
вызначыць

Можна мне
табліцу?

Пытальны знак
б'е па патыліцы

птушкі думак
ляцяць у вырай

калі я бачу цябе -
яны знікаюць
з
галавы.

Птушкі думак
сядзяць на пясочку
ля
цыферблатнага
мора.

А я
ніяк
не магу
сказаць
табе
"Я кахаю".

Я дурная.

#верш
#пераклад
#Сьвятлана_Зьнічка

«АКР»

Ніл Хілбарн


Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvez_by

• • •
Тэлеграм
• • •

#песня #музыка
#госць
#Андрэй_Зуеў

Srebra - гэта soul самотных ваўчар 🐺 з разбітымі сэрцамі 💔

Гэта курортны chanson, каб вярэдзіць стомленую душу светлым смуткам, нырнуўшы ў аксаміт апошніх цёплых начэй.

Гэтая песня з прысмакам горкага шакаладу 🍫🥵 для цябе 🌹 Прыемнага праслухоўвання.

https://youtu.be/wsSPQRc3vEI?si=c4WNPN8x-bh7I_nt

@masvet_by
• • •
Twitter
Instagram
BMC
SoundCloud
• • •

#проза #пераклад
#госць
#Станіслаў_Вярба

Адкрывай мяне асцярожна: Інтымныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан

Ліст першы

—Чытаць—

• • •
Telegram
• • •

#Шрэбра_Іслачы
#проза

Плынь разважання пра ілюзіі і дрэвы

Ці не расліна, той чалавак,,,,,мае карані культуры, каб мець моц продкаў і дужа трымацца і мець волю да жыцця. Мае чалавек розум і пачуцці, каб карыстацца імі — тымі ведамі мінулага. Гэта яго "Тут", яго "Зараз". Тое будзе ствол. Галіны — тая разнастайнасць дзей ды ідэй, што чалавек можа патынцыйна акумуляваць праз сваё дачыненне да пэўнай культуры. Лісце ж тая патэнцыя, ператвораная ў жыццё, яго песціць сонца будучыні і надзеі. Гэта, калі ты, чалавек, кажаш ідучым насустрач: "Добры дзень! А як маецеся?" А не лаішся, не плюеш людзям у твар. Кветкі — тыя ж новыя думкі, мроі. Яны з'яўляюцца, яны могуць і прапасці не даўшы плада. Але толькі дзьме вецер, як пылок з кветак панясецца, так нараджаецца плод.

Квітнеючая Беларусь, гэта сад!

І тут з'яўляюцца ілюзіі. Бо не ўсё, што клічуць "Каранямі" — наспраўдзе Карані. Каб тое "дрэва" захірэла — льюць бруд, замест чыстай вады. Або падмяняюць адно іншым. Скажаюць розум і пачуцці. Такое дрэва не з'яўляецца натуральм. Хоць часам выглядае такім і выклікае ўражанне. А ў выніку — чалавек перастае належыць сваёй культуры.

Гэтае дрэва цяпер з іншага саду.

• • •

#верш #пераклад
#Сьвятлана_Зьнічка

«Міф аб Адданасці»

Луіза Элізабэт Глюк

Калі Аід рашыў, што пакахаў дзяўчыну,
ён для яе стварыў яшчэ адну зямлю,
усё як і раней, аж да лугоў,
з’явіўся толькі ложак.

Усё як і раней, свяціла нават сонца,
бо іначай дзяўчына б не змагла
так хутка звыкнуцца з пякельнай цьмой.

Паступова думаў ён знаёміць з ноччу
і пачаць, скажам, з ценю дрыжачых лістоў.
Потым вынесць месяц, зоры. Пасля – ні месяца, ні зор.
Хай Персефона звыкнецца паволі,
Урэшце, думаў ён, яна знайдзе спакой.

Блізня зямлі –
Толькі, праўда, тут была любоў.
Хіба кожны не прагне любві?

Чакаў ён шмат гадоў,
тварыў як свет, і назіраў
за Персефонаю на лузе –
Дзяўчынаю, што каштавала ўсё агулам.
Зазнаўшы раз, думаў, не спынішся болей.

Хіба не хоча кожны ўночы адчуваць
І цела любае, і асалоду зорных межаў?
Чуць паміж плаўных удыхаў ціхае
“Жывы я!” Будзе азначаць яно,
што ты сама жывая, бо мяне ты чуеш,
бо ляжыш ты побач.
Толькі павярнуся я –
Следам ты за мной.

Вось што цемры ўладыка адчуваў,
гледзячы на свет, створаны
для Персефоны. І не здагадваўся ён,
што болей тут няма ні пахаў,
ні, тым болей, смаку.

Віна і жах? Ці страх любві?
Такія рэчы нельга ўявіць;
ні адзін закаханы не можа.

Ён думае і марыць, якую назву даць тутэйшым месцам.
Спачатку выдаў: Новы Ад.
Затым ужо: Сад.
У рэшце рэшт назваў ён іх
Дзявоцтвам Персефоны.

Мяккая дымка святла паднялася над лугам,
ахутала ложак каханых. Яна ў ягоных руках.
Сказаць ён хоча “Цябе кахаю я, таму нішто цябе не раніць”,

але ведае,
што то – мана, таму ён кажа
“Ты мёртвая, таму нішто цябе не раніць”,
і падаецца так яму:
пачатак гэты больш праўдзівы, больш карысны.

• • •
Telegram
Instagram
• • •

#проза
#Інтэлігенты_інтраверт

Вецер калыша хвалі, дзесці шуміць чарот. Гукі возера, шэлест сосен, трэск агню клёкат буслоў— усё спалучаецца ў адну суцэльную, прыемную, спакойную песню леса, якую зараз кожны чуе, нажаль, вельмі рэдка. Таму што большасць людзей жыве ў гарадах, слухаючы мелодыю машын, песню вечнай мітусні. І гэта сумна. Жывучы ў спешцы, людзі забываюць пра вячэрнія размовы, пра песні пад гітару, пра настольныя гульні з сям'ёй. Працягнем жа традыцыю хадзіць у паходы ды спалучацца з прыродай.
@masvet_by

• • •

#верш
#Настасся_Хадзько

Віцебшчына

Мае думкі між азёр пераблыталіся,
З хвалі крыштальнай яны нарадзіліся.
Блукаюць у пошуках сэнсу жыцця,
Якога ніколі не будзе, якога няма.

Назіраюць вочкі нябёсныя навокал,
Удалечыні ўбачылі ліхтарыкі з вокан.
Тут салодкія аблокі і сонечны дзень,
З пагорка я бачу свой стройны цень.

Дыхаю самым вольным паветрам,
Бягу насустрач вандроўным я ветрам.
І фартуна будзе заўсёды на маім баку
Кожны раз, калі люблю я слова скажу.

Скажу і дрэву старому, і роднаму краю
Так, нібы песню птушкі спяваюць з гаю.
І будзе бальзам мне на грэшную душу:
Кветкі прыроды-матулі з мясцовага лугу.

Ад Сожа да Дзвіны краіны амаль палова,
Але сардэчка маё ўжо да чакання гатова.
Толькі на поўдні спакой усё-ткі знаходжу
І развітвацца з гэтым без болю не зможу.

• • •
Instagram
• • •

#Добрыя_прадвесці
#малюнак #ТоЯ

- А гэта шчэ хто?
- Чалавечы паліцэйскі, зайшоў, каб хуценька пазірнуць на філіжанку гарбаты 😉

Даруйце, але гэта мая любімая сцэна. Магу цалкам перакласці, калі будзе цікава✨

#верш
#Хросная


Сцены
захоўваюць памяць
Каб было даволі
крыві на языку
камянёў
І вен.
Я б хацела
Падарыць дамам крылы
Каб нідзе болей
не існавала
сцен.

І тады людзі
бяздомныя і бязсценныя
змаглі б ісці
ў любым накірунку
ў любую прастору
І час.

Каб
памятаць кожнага
патварава, пакрокава, паіменна
Трэба каб нашыя сцены
перасталі памятаць
нас.

(Аднак
Я хачу быць
прывязанай
да іх
надпісамі.)

Направа пойдзеш - ідзі
Налева пойдзеш - ідзі
Прама пойдзеш - ідзі
Толькі назад
не
глядзі.

Станеш
збажыной
А збажына не ходзіць -
яе рэжуць.

Свабода
вызначаецца
адсутнасцю
накірункаў
і сцен.

#верш
#Настасся_Хадзько

Твой водар назаўсёды стаў маім,
І калыхаюць успаміны аб былым.
І цягне, прагне думка да цябе,
Дзе б ні была, усё вядзе мяне.

Праз багны і залацістыя каласы,
Каб толькі ўбачыць твае валасы.
Дакрануцца, прытуліцца да рукі,
Адчуць усю моц роднай гарачыні.

Трымаць за руку цябе скрозь слёзы,
Быць побач,проста глядзець у вочы.
Нягледзячы на марозы шпацыраваць,
Разам пад дождж час марнаваць.

Не перашкодзіць нам люты лівень,
Да болю ўжо не будзе той жнівень.
І калі паклічуць у вырай жураўлі,
Чакаць мы будзем сваёю зімы.

• • •