#песня #музыка
#госць
#Андрэй_Зуеў

Сонца, здаецца, ты стамілася ззяць...
А калі вы не стаміліся слухаць "Калыханку Караля Фанку", то цяпер гэта можна рабіць на YouTube!

Хутка на канале абяцае з'явіцца відэа з новай песняй. Ніякіх намёкаў.
(https://youtu.be/q8rnJkGi7oM)
@masvet_by

• • •
Спасылкі аўтара:
Instagram
Twitter
BuyMeCoffee
SoundCloud
• • •

#верш
#госць
#Вікця_Елькоўская

У карых вачах бязлітаснасць,
Памножаная на маўчанне дзесяцігоддзя,
Акіян досведу сухіх дзічак і мора таемных мар.
Гаргона Медуза зрабіла табе цудоўны падарунак:
колькасць камянёў на зямлі павялічваецца.
Ніводны не здолее застацца неўважлівым,
Ніводны не будзе тым, кім быў раней,
Люстэрка разбіта наўмысна:
Замест бяспечнага адлюстравання я абіраю смяротны пагляд.
@masvet_by

• • •

#верш
#Хросная

А мы, напэўна, скрозь усе Маргарыты
І д'яблы нам за фаўстаў бліжэй
Эдэма нам дарожанькі прыкрыты
А ўслед мы чуем сыканне ханжэй

А мы, здаецца, скрозь усе вядзьмаркі
Заместа крові - месяцовы свет
Мы плавім вочы - свечныя агаркі
Сыходзім, не пакінуўшы прыкмет

А мы ж, напэўна, скрозь усе вар'яткі
У нашых жылах ведаў тых праклён
Ад нас патрэбна бегчы без аглядкі
Мы знікнем, не пакінуўшы імён

А мы, здаецца, скрозь усе блудніцы
І нам падрыхтавалі ўжо кастры
У цемрань пранясецца калясніца
Ды памірае ціха век стары

А наш, напэўна, ўжо канец вядомы
Ды застанецца толькі пыл дарог
Сярод руінаў нашага Садома
Сярод руінаў шчасця і трывог

А мы, напэўна, скрозь усе Маргарыты
І д'яблы нам за фаўстаў бліжэй
Эдэма нам дарожанькі прыкрыты
А ўслед мы чуем сыканне ханжэй

#верш
#Хросная

Занадта
каменная
для дачкі Евінай.

Занадта
пясочная
для дачкі Лілітавай.

Калі я іду па камянях, яны раняць
мае кволыя ногі.

Калі я іду па пяску, пясок прыціснуты
маімі нагамі.

Пясок - гэта ўсё ж
таксама
камяні

вельмі маленькія
каменьчыкі.

Калі б камяні
захацелі б прарасці скрозь мяне
яны прараслі б
скрозь пясок.

Калі б пясок захацеў сыпацца скрозь маё цела, ён сустрэўся б
з вадою
І знік.

Складана жыць
паловай Евінай.

Складана жыць
паловай Лілітавай.

Але, магчыма, з дзвух палоў
атрымліваецца
адна
я?

А мне б трошкі больш
злосці
паловы Лілітавай
...

А мне б вырваць з сябе
палову Евіну.

#верш
#Хросная


Мы ямо дні
Дні ядуць нас
Гэта - ідэальна
замкнутае кола.

#пераклад #кіно
#госць
#vertebra

Сёмая серыя "Ганібала" ўжо даступна ў нашым тэлеграм-канале https://t.me/KVertebra

Прыемнага прагляду!
@masvet_by

#верш
#госць
#Бянько_Аліса

П.А

Калючы дрот,
Па шыі б’е.
Крывёй пазногці напаўняе,
Нічога вартае жыццё,
У іх разуменні,
У дым знікае.
Напэўна не лічыў ніхто,
Забітых кубкамі атруты.
Магчымых спадзяваных слоў,
Не хопіць,
Каб згубіць пакуты.
Мо немагчыма ўсё здабыць,
І быць шчаслівым у вечным коле.
Па костках стане час прайсці,
І басанож маўчаць ад болю.
@masvet_by

• • •
Telegram
Instagram
• • •

#верш
#госць
#Станіслаў_Вярба

Мара-Дар’я Каякару

Начны мёд
Nachthonig

Заўсёды перакрыжоўваюцца нашы пчаліныя лініі
І чаму ж гэтыя агеньчыкі
Варушацца
Вунь ідзе малая мядзведзіца
А вунь вялікая
Цераз узгорак
Цераз гару
Драпежныя зоркі падаюць
І зыходзяць на нашы салодкія сны
@masvet_by

• • •
Telegram
• • •

#верш #łacinka
#Максім_Крывіч

Чым мовіць?

Чым з табою мовіць, браце?
Якой моваю казаці?
Той, якой вучыла маці,
Ці чужую выбіраці?

Думку выкажу не нову:
Чалавек — краіна — мова.
Дзе б я ні быў — зноў і знову
Сустракаю гэту змову!

Так, з ангельцам — па ангельску...
Так, з французам — па-французску...
З карэянцам — па-карэйску...
З беларусамі... Па-руску?

Штосьці ты наблытаў, браце,
Якой моваю казаці...

• • • • •

Čym mović?

Čym z taboju mović, bracie?
Jakoj movaju kazaci?
Toj, jakoj vučyła maci,
Ci čužuju vybiraci?

Dumku vykažu nie novu:
Čałaviek — kraina — mova.
Dzie b ja ni byŭ — znoŭ i znovu
Sustrakaju hetu zmovu!

Tak, z anhielcam — pa anhielsku...
Tak, z francuzam — pa-francuzsku...
Z karejancam — pa-karejsku...
Z biełarusami... Pa-rusku?

Štości ty nabłytaŭ, bracie,
Jakoj movaju kazaci...

• • •
Telegram
Twitter
TikTok
• • •

#малюнак #ТоЯ
Намалявала ✨БЕЛАРУСКАМОЎНЫЯ✨ НАЛЕПКІ ✨Як мяркуеце, ці варта заліць іх у тг? 😏

#малюнак #birdcherry

так, фанарт па "прывіду оперы", пытанні? 👁

тэлеграм

#проза
#госць
#Паўлінка

Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)

”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:

Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.

Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”

https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22

• • •

#верш
#Хросная
#домукаторым
#домуякім
#двк

Песня Русалкі (па матывах кнігі "Дом, у якім")

Напісана для Сехмет


О, любы мой, я выйшла з тваіх мараў
О, любы мой, я выйшла з тваіх сноў
Я над табою ўраз рассуну хмары
Ды залюляю калыханкай зноў.

Я - водблеск на вадзе ад навальніцы
Я - якар твой, які прыдумаў ён.
Я тое, што штоночы будзе сніцца
Я знікну, не пакінуўшы імён.

Я - цень, што вечна ходзіць за табою
Я - той ланцуг, якім ён прывязаў
Смяецца Дом над гэтаю гульнёю
Смяецца... Дом нічога не сказаў

О, мілы мой, як страшна быць расою
Як страшна, што мяне не існуе
І кожны дзень па целе йдзе касою
І кожны дзень паветра не стае

Мяне ж стваралі, каб цябе кахала
У гэтай п'есе - мне адной іграць
Сябе саму я разумею мала
Сябе саму патрэбна пакараць.

Хто ж я? Прывід ці цень? Ці мроя?
Вада ці камень, ці лясны туман?
Чужых далоняў ветлівая зброя
Я ціхі шэрадомаўскі падман

#верш
#Хросная

А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.

А я памятаю,
што людзі
пайшлі
з евінага рабра
з евіных кос
з евіных рук
з евінага смеху
языка і танцаў
з ейнага дыхання
з евіных слёз,
са смаку евіных
салодкіх вуснаў,
з любові
і
нянавісці.

З патаемнага месца
з якога выходзяць каралі,
вар'яты і беднякі, тыраны
воіны і святыя, манашкі
і танцоркі, геніі
і ідыёты,
багі і д'яблы.
са слядоў, якія
прараслі палыном
І чортапалохам

Чорта палохаць
не атрымалася

А я памятаю
Як Ева хадзіла па раі
І заплятала косы Ліліт
Я памятаю, як лістота
цалавала літасціва
ейныя белыя ногі, якія потым
навучыліся хадзіць
па каменні, па шкле
І па полымі.
А я памятаю
што Ева ўплятала
зоркі ў свае косы
І хадзіла
безадзежная
бязсумная, і
бездарожная.

Я памятаю, як яны
ўсё змянілі,
абылгалі
І выдумалі
новыя гісторыі
у якіх Ева выйшла
з рэбраў адамавых,
з каранёў адамавых
з языкоў адамавых
з ног адамавых
І з ягонага чэлеса.

Вы думалі, што яшчэ
імгненне і ніхто не ўспомніць
пра Еву.
Але я памятаю,
як з евіных рэбраў
выходзіў Адам
І пачынаў галасіць
па сабе самому.

А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.

#верш
#łacinka
#Максім_Крывіч

Ты разумееш

Белыя плямы на чорнай, як смоль, прасціне.
Ты адчуваеш іх позірк на голай спіне.
Смутак а вусціш вакол — і не бачна надзеі.
Ты уцякаеш ад чорнага-чорнага звера.
Каму ты паверыў?
Нашто твая вера?
Ты любіш жыццё
і быццё чалавека.
Не звера,
не костак у пашчы сабачай.
Бяжыш праз смугу і праз попел...
Ты бачыш?
То дробкі надзеі тваёй,
тваёй веры,
любові...

Ты разумееш:
цяпер гэта — попел.

• • • • •

Ty razumieješ

Biełyja plamy na čornaj, jak smol, praścinie.
Ty adčuvaješ ich pozirk na hołaj śpinie.
Smutak a vuściš vakoł — i nie bačna nadziei.
Ty uciakaješ ad čornaha-čornaha źviera.
Kamu ty pavieryŭ?
Našto tvaja viera?
Ty lubiš žyćcio
i byćcio čałavieka.
Nie źviera,
nie kostak u paščy sabačaj.
Biažyš praz smuhu i praz popieł...
Ty bačyš?
To drobki nadziei tvajoj,
tvajoj viery,
lubovi...

Ty razumieješ:
ciapier heta — popieł.

• • •
Telegram
• • •

#верш #пераклад
#госць
#Сьвятлана_Зьнічка

«АКР»

Ніл Хілбарн

Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvet_by

• • •
Тэлеграм
• • •