ای شیراز

گرچه عمری‌ست ثناخوانِ توام ای شیراز
چند روزی‌ست که مهمـانِ توام ای شیراز

پیـرِ پروردهٔ فـــردوسی و خیــامم، لیـــک
شیــرها خورده ز پستانِ توام ای شیـــراز

چو دو همسایه پسر، شیر ز یک دایه‌خوران
محــــرمِ حــرمتِ دامــانِ توام ای شیــراز

...حافظ آموخت به من راهِ مسلمانی را
چاکـــرِ حـــافظِ قـــرآنِ توام ای شیـــراز

گرچه پیمانه کش و رند و حریفِ فلکم
باز هم بر ســرِ پیمـــان توام ای شیــراز

...خاکبوسِ قدمِ سعدیِ شیرین سخنت
خارِ بستـــان و گلستــانِ توام ای شیراز

دلم از خامُشیِ مقبرهٔ سعدی سوخت
آن‌که گفت: اخترِ تابانِ توام ای شیراز

بر سر تربت او شام غریبان شوم است
من نه از غیر و غریبانِ توام ای شیراز

خجلتـــم سخت گـریبـــان تأثّر بگـــرفت
بین که من سر به گریبانِ توام ای شیراز

هر بزرگی پَسِ مردن سر و سامانی یافت
من چـرا بی‌سرو‌سامان تــوام ای شیـــراز

کاش بودم چو کبوتر به سرش بال زنان
لیک پرورده، نه پـرّانِ توام ای شیـــراز...

#مهدی_اخوان_ثالث
کتاب: #تو_را_ای_کهن_بوم_و_بر_دوست_دارم
برگرفته از کتاب: #متن_کامل_ده_کتاب_شعر_مهدی_اخوان_ثالث
چاپ اول،۱۳۹۵
#انتشارات_زمستان
صفحه ۱۲۸۴-۱۲۸۳