بیدل دهلوی » غزلیات
 
آیینه بر خاک زد صنع یکتا

تا وانمودند کیفیت ما

بنیاد اظهار بر رنگ چیدیم

خود را به هر رنگ‌کردیم رسوا

در پرده پختیم سودای خامی

چندان‌که خندید آیینه بر ما

از عالم فاش بی‌پرده گشتیم

پنهان نبودن‌، کردیم پیدا

ما و رعونت‌، افسانهٔ کیست

ناز پری بست‌گردن به مینا

آیینه‌واریم محروم عبرت

دادند ما را چشمی‌که مگشا

درهای فرد‌وس وا بود امروز

از بی‌دماغی گفتیم فردا

گو‌هر گره‌بست از بی‌نیازی

دستی‌که شستیم از آب دریا

گرجیب ناموس تنگت نگیرد

در چین د‌امن خفته‌ست صحرا

حیرت‌طرازیست نیرنگ‌سازی است

تمثال اوهام آیینه دنیا

کثرت نشد محو از ساز وحدت

همچون خیالات از شخص تنها

وهم‌تعلق برخود مچینید

صحرانشین‌اند این خانمانها

موجود نامی است باقی توهم

از عالم خضر رو تا مسیحا

زین یأس منزل ما را چه حاصل

همخانه بیدل همسایه عنقا

زير بال مرغكان خنده هات
زير آفتاب داغ بوسه هات
ای زلال پاک !
جرعه جرعه جرعه می كشم
تو را به كام خويش
تا كه پر شود
تمام جان من ز جان تو !

#فریدون_مشیری

هر كه را خلق‌وخوی فراخ ديدی، و رویِ گشاده و فراخ حوصله، كه دعای خير همه عالم كند، كه از سخن او تو را گشادِ دل حاصل می‌شود و اين عالم و تنگی او، بر تو فراموش می‌شود؛
آن فرشته است و بهشتی.

و آن‌كه اندر او و اندر سخن او قبضی می‌بينی و تنگی و سردی، كه از سخن او چنان سرد می‌شوی كه از سخن آن كس گرم شده بودی؛
آن شيطان است و دوزخی.
اكنون هر كه بر اين سِرّ واقف شود به صدهزار شيخی التفات نكند.


شمس تبریزی روح العزیز

🌹🙏🌹

فزون از خِرَد نیست اندر جَهان
فروزنده‌ی کِهتران و مِهان

هر آن‌کس که او شاد گشت از خِرَد
جَهان را به کَردار بد نسپَرَد

پشیمان نشد هر که نیکی گزید
که بد آبَ دانش نیارَد مَزید

رهانَد خِرَد مرد را از بلا
مبادا کسی در بلا مبتلا

#فردوسی

و در پایان،

ز ما باد بر جانِ آن‌کس درود
که داد و خِرَد باشدش تار و پود

ای که میدانی ندارم غیر درگاهت پناهی
دیگر از من برمگردان روی‌ِ خود، گاهی نگاهی ...

#مهدی_اخوان_ثالث
#قصه_ما
#ارغنون

ما عاشقیم و خوشتر از این کار، کار نیست
یعنی به کارهای دگر اعتبار نیست

دانی بهشت چیست که داریم انتظار؟
جز ماهتاب و باده و آغوش یار نیست

فصل بهار، فصل جنون است و این سه ماه
هرکس که مست نیست، یقین هوشیار نیست

سنجیده‌ایم ما، به‌جز از موی و روی یار
حاصل ز رفت‌وآمدِ لیل‌ونهار نیست

خندید صبح بر من و بر انتظار من
زین بیشتر ز خوی توأم انتظار نیست

دیشب لبش چو غنچه تبسم به من نمود
اما چه سود! زآنکه به یک گل بهار نیست

فرهاد یاد باد که چون داستان او
شیرین حکایتی ز کسی یادگار نیست

ناصح مکن حدیث که صبر اختیار کن
ما را به عشق یار ز خویش اختیار نیست

برخیز دلبرا که در آغوشِ هم شویم
کان یار یار نیست که اندر کنار نیست

امید شیخ بسته به تسبیح و خرقه است
گویا به عفو و لطف تو امیدوار نیست

بر ما گذشت نیک و بد، امّا تو روزگار!
فکری به حال خویش کن، این روزگار نیست

بگذر ز صید و این دو سه مه با عماد باش
صیاد من! بهار که فصل شکار نیست


#عماد_خراسانی

#قراضه‌ چین

#محسن چاوشی


شاهان همه مسکینِ او،
خوبان قراضه‌چینِ او
شیران زده دُم بر زمین،
پیشِ سگانِ کوی او


#مولانا

داستان کوتاه پند آموز

ﻣﺮﺩﯼ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺭﺍهی ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ! ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ، ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺩﺍﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: قرﺑﺎﻥ، ﺍﺯ ﭼﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺭﻓﺖ؟ ‏» ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﺯﯾﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺩﺍﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ : ﺁﻗﺎ، ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟ ﺳﭙﺲ ﺳﺮﺑﺎﺯﻱ ﻧﺰﺩ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺁﻣﺪ، ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺍﺣﻤﻖ،ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﮐﺪﺍﻣﺴﺖ؟؟؟

💭 ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﮐﺮﺩ . ﻣﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯼ؟ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ : ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﻮﻭﺍﻝ ﮐﺮﺩ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﻭﺯﯾﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺳﻮﻡ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯼ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:

ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺩﺍﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮐﺮﺩ… ﻭﻟﯽ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﺍﺯ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﮐﺘﮏ ﺯﺩ .

ﻃﺮﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﻭﺳﺖ .ﻧﻪ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻧﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺯﺷﺘﯽ. ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺧﻼق و ادب اوست...

سَمنون مُحِب و مولانا✨



‏گفتند: چرا محبت را به بلا مقرون کردند؟ ‏گفت: تا هر سِفله دَعوِی محبت نکند. چون بد بیند، به هزیمت شود.
(‏ذکر سمنون محب، ‏تذکرةالاولیاء عطار)


*
عشق از اوّل چرا خونی بُوَد؟
تا گریزد آن که بیرونی بُوَد
(مثنوی معنوی، دفتر سوم، بیت۴۷۵۳)

‍ دِگَرباره بِشوریدم، بدان سانَم به جانِ تو
که هر بَندی که بَربَندی بِدَرّانَم، به جانِ تو

من آن دیوانهٔ بَندم، که دیوان را هَمی‌بَندم
زبانِ مُرغ می‌دانم، سُلَیمانم، به جانِ تو

نخواهم عُمرِ فانی را، تویی عُمرِ عزیزِ من
نخواهم جانِ پُرغَم را، تویی جانم، به جانِ تو

چو تو پنهان شَوی از من، همه تاریکی و کُفرَم
چو تو پیدا شَوی بر من، مُسلمانم، به جانِ تو

گَر آبی خوردم از کوزه، خیالِ تو دَرو دیدم
وَگَر یک دَم زدم بی‌تو، پَشیمانم، به جانِ تو

اگر بی‌تو بر اَفْلاکَم، چو ابرِ تیره غَمناکَم
وَگَر بی‌تو به گُلْزارم، به زندانم، به جانِ تو

سَماعِ گوشِ من نامَت، سَماعِ هوشِ من جامَت
عِمارت کُن مرا آخِر که ویرانم، به جانِ تو

دَرونِ صومعه و مسجد تویی مَقصودم ای مُرشِد
به هر سو رو بِگَردانی، بِگَردانم به جانِ تو

سُخَن با عشق می‌گویم، که او شیر و من آهویَم
چه آهویَم که شیران را نگهبانم، به جانِ تو

اَیا مُنْکِر دَرونِ جانْ مَکُن اِنْکارها پنهان
که سِرِّ سَرنِبِشتَت را فروخوانم، به جانِ تو

چه خویشی کرد آن بی‌چون، عَجَب با این دلِ پُرخون
که بُبْریده‌‌ست آن خویشی زِ خویشانم، به جانِ تو

تو عیدِ جانِ قُربانیّ و پیشَت عاشقانْ قُربان
بِکُش در مَطْبَخِ خویشم که قُربانم، به جانِ تو

زِ عشقِ شَمسِ تبریزی، زِ بیداریّ و شَبخیزی
مِثالِ ذَرّه گَردان، پَریشانم، به جانِ تو


- مولانا جلال‌الدین محمد بن محمد، دیوان شمس تبریزی، غزل شماره‌ی ۲۱۶۲.

نیست در شهر نگاری که دل ِ ما ببرد
بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد
کو حریفی کش ِ سرمست که پیش ِ کَرمش
عاشق ِ سوخته دل نام ِ تمنا ببرد
باغبانا! ز خزان بی‌خبرت می‌بینم
آه از آن روز که بادت گُل ِ رعنا ببرد
رهزن ِ دهر نخفته‌ست مشو ایمن از او
اگر امروز نبرده‌ست که فردا ببرد
در خیال این همه لعبت به هوس می‌بازم
بو که صاحب نظری نام ِ تماشا ببرد
علم و فضلی که به چل سال دلم جمع آورد
ترسم آن نرگس ِ مستانه به یغما ببرد
بانگ ِ گاوی چه صدا بازدهد عشوه مخر
سامری کیست که دست از ید ِ بیضا ببرد
جام ِ مینایی مِی سَدّ ِ ره ِ تنگ دلیست
منه از دست که سیل ِ غمت از جا ببرد
راه ِ عشق ار چه کمینگاه ِ کمانداران است
هر که دانسته رَود صرفه ز اعدا ببرد
حافظ ار جان طلبد غمزه‌ی مستانه‌ی یار
خانه از غیر بپرداز و بهل تا ببرد

#حافظ

 دل زنده مي شود به امید وفاي یار
جان رقص مي کند به سماع کلام دوست


#حضرت_سعدي

هر غزلم نامه‌ایست صورت حالی در او

نامه نوشتن چه سود چون نرسد سوی دوست

#سعدى

تا در دل من قرار کردی
دل را ز تو بی‌قرار دیدم


از ملک جهان و عیش عالم
من عشق تو اختیار دیدم


#مولانــــا

گل باغ شیراز
با صدای : مهدی صبور
ترانه و آهنگ : محلی

ترانه کمیاب و ماندگار

دیار بی قراران

با صدای زنده یاد مرضیه

صبور-گل باغ شیراز