ز مهجوران ،، نمی‌جویی نشانی؟ ،

کجا رفت آن وفا و مهربانی؟ ،




در این خشکیِ هجران ، ماهیانند ؛

بیا ، ای آبِ بحرِ زندگانی ،




برونِ آب ،، ماهی چند مانَد؟ ،

چه گویم؟ ،، من نمی‌دانم ، تو دانی ،




کی باشم من؟ ، که مانَم یا نمانَم؟ ،

تو را خواهم ،، که در عالَم بمانی ،




هزاران جانِ ما و ، بهتر از ما ؛

فدایِ تو ،، که جانِ جانِ جانی ،




مرا گویی خمُش ،،، نی توبه کردی؟ ،

که بگذاری طریقِ بی‌زبانی؟ ،




به خاکِ پایِ تو ،، باخود نبودم ،

ز مستی و شراب و سرگرانی ،




به خاموشی ،، بِه از خُنبی نباشم ،

نمی‌مانَد مِی اندر خُم ،، نهانی ،




شرابِ عشق ،،، جوشانتر شرابی‌ست ،

که آن ، یک دَم بُوَد ،،، این ، جاودانی ،




رخِ چون ارغوانش ،، آن کند ، آن ،

که صد خُمّ شرابِ ارغوانی ،




دگر ، وصفِ لبش دارم ، ولیکن ،

دهانِ تو ، بسوزد ،،، گر بخوانی ،




عجب‌مرغابی ،، آمد جانِ عاشق ،

که آرَد آب ،،، ز آتش ، ارمغانی ،




ز آتش ، یافت تشنه ذوقِ آبش ،

کند آتش ،، به آبش نردبانی ،




 
غزل شمارهٔ ۲۷۰۳
مولوی " دیوان شمس " غزلیات

نگارا ، جسمت ،

از جان ، آفریدند ،


ز کفرِ زلفت ،

ایمان ، آفریدند ،




جمالِ یوسفِ مصری ،

شنیدی؟ ،


#تو را ،

خوبی ، دوچندان آفریدند ،



#عراقی

هنرِ داد

از «مخزن‌الاسرار» حکیم نظامی گنجوی:
[ مقالت چهارم ]




رابعه ، با رابعِ آن هفت مرد ،

گیسویِ خود را بنگر تا چه کرد؟ ،



ای هنر از مردیِ تو ، شرمسار ،

از هنرِ بیوه‌زنی ، شرم دار ،



گردنِ عقل ، از هنر ، آزاد نیست ،

هیچ هنر ، خوب‌تر از داد نیست ،



راهروانی که مبارک‌پی‌اَند ،

در رهِ کشف ،،، از کَشَفی ، کم نی‌اَند ،



هر که در این خانه ، شبی داد کرد ،

خانۀ فردای خود ، آباد کرد ،



توضیحات:
رابعۀ عَدَویّه ، از مردم بصره است . در بیابان به سگی تشنه می‌رسد . از گیسوان خود طناب می‌کند . سپس لباس‌های خود را بدان می‌بندد و جامۀ تر را از چاه برمی‌کشد و در میان دو پای خود فشار می‌دهد ، تا سگ از آن آب خورده ، نجات یابد .

رابع : منظور سگ است .

هفت‌مرد : اصحاب کهفند .

کَشَف : سنگ‌پشت




#نظامی

بسم الله الرحمن الرحیم نامِ خداوندی‌ست که :

تا او نخواهد ، صبا پردۀ گُل نشکفانَد و باد ، گیسویِ شمشاد ، نجنبانَد ،

بی‌حکمِ او ، زمُرّدِ غنچه ، بیجاده نشود ،

بی‌صنعِ او ، لاله ، پُرژاله ، نگردد ،




نامِ ملکی‌ست که :

به دستِ عملۀ صبا ، قامتِ سرو ، پیراسته است ،

و زیرِ سرِ زلفِ شاخ ، چهرۀ گُل ، آراسته است .



نامِ ذوالجلالی‌ست که :

طیرانِ مَلکی و دورانِ فلکی ، بی‌خواستِ او ، نیست ،

جنبشِ ریشه و گردشِ پشه ، بی حکمِ او ، نیست ،


هر دیده‌ای ، که نه در جمالِ آن نام نِگَرَد ، بردوخته باد ،

و هر دل ، که نه در محبتِ این نام قرار گیرد ، سوخته باد ،

هر قدمی ، که نه در راهِ موافقتِ حق پویَد ، به تیغِ قطعیت ، پی‌کرده ، باد .




#سعدی
(مجالس پنجگانه )

این قوم ما را کجا دیدندی
و با ماشان چه بودی اگر
به واسطه مولانا نبودی؟

#شمس_تبريزى

نماز را قضا هست ،
حضور را قضا نيست.

#شمس_تبريزى

و زبان پارسی را چه شده است؟
بدین لطیفی و خوبی،
که آن معانی و لطایف که در پارسی آمده است،
در تازی نیامده است!

#شمس_تبريزى

مرا به نظر مجنون نگر.
محبوب را به نظر مُحب نگرند.
خلل از اين است كه خدا را به نظر محبت نمی نگرند، به نظر علم می نگرند، و به نظر معرفت، و نظر فلسفه!

نظر محبت كار ديگر است.


#شمس_تبريزی

اگر به زبان خود بحث كنم بخندند و تكفير كنند و به كفر نسبت كنند.

#شمس_تبريزى

شب مانند پردہ سیاهے
ڪل شهر را گرفتہ است
قلمے بردار و فردایت را
باستارہ هاے درخشان بہ تصویربڪش
بدان این تو هستے ڪہ
فردایت را میسازے



شبتون بخیر

الهی
تو را سپاس میگويیم
از اينکہ دوباره خورشيد مهرت
ازپشت پرده ی
تاريکی و ظلمت طلوع کرد
و جلوه ی صبح را
بر دنيای کائنات گستراند

به نام خدای همه

#یک حبه نور

[یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ"]

اى انسان چه چیز تو را در برابر پروردگار كريمت مغرور كرده است؟!


[سوره انفطار | ایه۶]

باید کاری که شروع کرده‌اید را تمام کنید.
باید آنقدر سمج باشید که سختی‌ها در مقابل تلاش شما کم بیاورند.
شک نکنید که هر لحظه که کم بیاورید شکست خورده‌اید.

فراموش نکنید که برای رسیدن به موفقیت
باید با سختی‌ها و دشواری‌ها مبارزه‌ کنید و سد‌ها را از مقابل راه‌تان بردارید.
باید مسیر را طی کنید و باید موفق شوید. این شما نیستید که کم می‌آورید، سختی‌ها باید خسته شوند.

🌺🌺🌺

یار مهربانم
درود
بامداد شنبه ات نیکو

🌺🌺🌺

پاهاتو از گلیمت،
تویِ رؤیاهات دراز‌تر کن!
این جهان بی‌نهایته...
فرمول‌ها رو بهم بزن...
جهانت رو تغییر بده؛
با انرژی، لبخند و قدمی تازه...!
امروزت پر انرژی

🌺🌺🌺

شاد باشی

🌹🌷شیراز

باصدای:عهدیه

هین سخن تازه بگو
تا دو جهان تازه شَوَد
وارَهَد از حَدِ جهان
بی حد و اندازه شَوَد

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد

چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان
که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد

شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد

عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است
خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد

خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت
بفرما لعل نوشین را که زودش باقرار آرد

در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد

#حضرت_حافظ