بی جمالت جهان چه کار آید
بی وصالِ تو جان چه کار آید

آری! هر چندکه دل، گلِ گلزار ظهور است،
اما بی‌حضورِ یار عينِ خار می‌نماید
و جان هرچند که میوه‌ی باغ شهود است،
اما چه سود اگر محبوب درکنار نیاید؟

بلکه جان در اصل جن بود؛
چون الـفِ قامت دوست در میان آمد
آن گاه جان شد؛
یعنی در هر جان که
الـف قامت دوست نیست،
از روی معنا او را جان نتوان گفت،
بلکه جن است و جای جن در جهنم است.
اما چون الـف قامت جانان در میان آید،
جن، جان گردد و جای جان در جنت است.

پس جان بی الـف، جن است
و مقصود شهود جان همين الـف است.

تاکه در میان جیم و نون،
الـف قائم است، بقا دائم است.

«انّ اولیاءالله لایموتُون»




#شرح_رساله_معرف
#شیخ_نجم_الدین_کبری

از نشانه‌های محبّت
یاد کردنِ محبوب است در همه‌ی احوال



#شیخ_نجم_الدین_کبری

گر بخوانی
وربرانی
روی و سر بر آستانم

بنده را فرمان نباشد هر چه فرمایی بر آنم



اگر بخوانی ، عین عنایت است و اگر برانی عین هدایت ، بلکه در راه عشق ، قهر و لطف دوست یک کنایت است.


#شیخ_نجم_الدین_کبری_قدس_سره_العزیز

هر چند که فضل از علم است؛

عاقلان را شرع، تکلیف آمده
بیدلان را عشق، تشریف آمده


آری! هر چندکه فضل از علم است
اما وصل از عشق است؛

از این معنا تشریف جانبازی
و سراندازی نصیب بیدلان آمد

که مشتاقان لقا و مدهوشانِ محبت،
از یاد خود فراموشند
و مستان دیوانه، در یاد او پروانه وار
در شمع تابناک ذات پر و بال خود سوزند

هیهات، هیهات!
عاشقان از پایۀ عبودیت
به مقام اعلا تا به سایۀ عرش عروج میکنند
به حکمِ «الصلوة معراج المؤمنين»

آری... در دایره احدیت،
بی سر و پایِ خویش رفتن طریق عاشقان است.



#شرح_رساله_معرفت
#شیخ_نجم_الدین_کبری

دنیا مراد تن است
عقبی مراد جان است.
پس چون عاشق، این هر دو را
در محبتِ محبوب فدا سازد آن گاه به خدا رسد...



تسبیح عاشقان است سر زلف آن نگار
در هر خمی نوشته ببين یار یار یار




#شرح_رساله_معرفت
#شیخ_نجم_الدین_کبری

راه‌ سلوک و  عرفان ، سفر از مکانی به مکانی نیست، نه از جانب سالک و نه از جانب مقصود، زیرا که حق جلَّ و علا از رگ گردن به بنده نزدیک تر است.

بلکه  مقصود از سیر و سلوک، رفع حجاب از بینایی قلب است و تجلی صفات پروردگار در قلب سالک و این همان سفری است که انسان به خاطر آن خلق شده است.

#شیخ_نجم_الدین_کبری

سالک جوشش انوار را از صورت خود احساس میکند
و جوشش نور ، از میان دو چشم و دو ابروست

#شیخ_نجم_الدین_کبری

خدایْ را بندگانند که
بِدو جنبند و بِدو روند و بِدو شنوند و بِدو گویند
و بِدو باشند، و از غيرِ او در سِتْرند،
و از عالمِ چگونگی بی‌خبر،
و در نظرشان جز حق نیست و از او باشند.

هیهات، هیهات! آن‌چه شد از برای من شد
و آن‌چه کرد از برایِ من کرد
و آنچه گذشت من بودم و آنچه هست منم
و آن‌چه آید من باشم.

من نخواستم که وی را ببینم،
وی بخواست که مرا بیند؛
پس او عاشقِ من است و من معشوقِ وی‌ام.
بی‌من وی کجا و بی‌او من چه‌ام؟
یعنی از غیب به عشقِ من در رؤیت آمد.

این همه سازها به ماست
و این همه رازها از بهرِ ماست.
پس به همه حال ما را در میان مبين؛
چون اوست همه او را دان و او را ببين.


#شرح_رساله_معرفت
#شیخ_نجم_الدین_کبری

✨
ای جان من!
خواه دانی و خواه نه،
دم که هست همیشه
در ذکرِ «هو» می‌باشد

یعنی در «هو» می‌آید و
در «هو» می‌رود
و عطایِ محض‌ِحق‌تعالى‌ست همه‌کس را.

وای بر ما که قدر این عطا نمی‌دانیم
و شکر این نعمت نمی‌گذاریم!

پس فهم بایدکرد که
دم که می‌آید ومی‌رود،
در کدام حرف وکدام صوت است؛

پس هرکه دانست،
خود را در این معنا رفیق کرده
و فهم را در این عمیق غریق؛

تا به حدی‌که خود را باخت و
معشوق را یافت.




#شرح_رساله_معرفت
#شیخ_نجم_الدین_کبری