بی جمالت جهان چه کار آید
بی وصالِ تو جان چه کار آید

آری! هر چندکه دل، گلِ گلزار ظهور است،
اما بی‌حضورِ یار عينِ خار می‌نماید
و جان هرچند که میوه‌ی باغ شهود است،
اما چه سود اگر محبوب درکنار نیاید؟

بلکه جان در اصل جن بود؛
چون الـفِ قامت دوست در میان آمد
آن گاه جان شد؛
یعنی در هر جان که
الـف قامت دوست نیست،
از روی معنا او را جان نتوان گفت،
بلکه جن است و جای جن در جهنم است.
اما چون الـف قامت جانان در میان آید،
جن، جان گردد و جای جان در جنت است.

پس جان بی الـف، جن است
و مقصود شهود جان همين الـف است.

تاکه در میان جیم و نون،
الـف قائم است، بقا دائم است.

«انّ اولیاءالله لایموتُون»




#شرح_رساله_معرف
#شیخ_نجم_الدین_کبری